Dayananda Saraswati: The profound journey of compassion

Translator: Pouria Montazeri Reviewer: Amin Adibi

A human child is born,

بچه‌ای که به دنیا می‌آید

and for quite a long time

برای مدَت بسیار طولانی‌ای

is a consumer.

مصرف کننده است.

It cannot be consciously a contributor.

او نمی‌تواند آگاهانه ببخشد

It is helpless.

او بی‌پناه است،

It doesn't know how to survive,

حتی نمی‌داند که چطور زنده بماند،

even though it is endowed with an instinct to survive.

با وجود این که غریزه‌ی زنده بودن به او اعطا شده است.

It needs the help of mother, or a foster mother, to survive.

محتاج کمک مادر و دایه‌اش است

It can't afford to doubt the person who tends the child.

و خیلی بیچاره‌تر از آن است که بخواهد به کسی که از او مراقبت می‌کند شک کند.

It has to totally surrender,

او مجبور است کاملاً تسلیم باشد،

as one surrenders to an anesthesiologist.

همانند کسی که خود را پزشک متخصص بیهوشی می‌کند.

It has to totally surrender.

او می‌بایست کاملاً تسلیم باشد.

That implies a lot of trust.

لازمه‌ی این کار یک دنیا اعتماد است

That implies the trusted person

لازمه‌ی این کار این است که فرد مورد اعتماد

won't violate the trust.

از اعتمادی که به او شده سوء استفاده نکند.

As the child grows,

اندک اندک که بچه بزرگ می‌شود

it begins to discover

کم کَمک می‌فهمد که

that the person trusted is violating the trust.

کسی به او اعتماد کرده بود آن‌قدرها هم قابل اعتماد نبوده

It doesn't know even the word "violation."

او حتی از کلمة تجاوز خبری ندارد.

Therefore, it has to blame itself,

پس به ناچار خودش را سرزنش می‌کند

a wordless blame,

سرزنش-بی‌صدای خود

which is more difficult to really resolve --

که رفع‌اش خیلی مشکل است

the wordless self-blame.

سرزنش-بی‌صدای خود

As the child grows to become an adult:

کم کمک بچه بزرگسال می‌شود

so far, it has been a consumer,

تا این‌جا او یک مصرف کننده‌ی ‌صِرف بوده است،

but the growth of a human being

‌اما بزرگ شدن یک انسان

lies in his or her capacity to contribute,

وابسته به ظرفیت او در شفقت بر خلق است

to be a contributor.

در بخشیدن به دیگران است

One cannot contribute unless one feels secure,

هیچ‌کس نمی‌توانند بخشنده باشد، مگر آن که احساس امنیت کند

one feels big,

احساس بزرگ‌واری کند

one feels: I have enough.

احساس کند: که آن چه دارم بس است

To be compassionate is not a joke.

مهربانی و بخشندگی شوخی نیست

It's not that simple.

به این آسانی‌ها نیست.

One has to discover a certain bigness in oneself.

باید یک بزرگی خاصی را در درون خودتان حس کنید

That bigness should be centered on oneself,

عظمتی که از «خود» شما ناشی شده

not in terms of money,

نه از ثروت شما

not in terms of power you wield,

نه از قدرت شما

not in terms of any status that you can command in the society,

نه از هیچ کدام از مقام‌هایی که در اجتماع به شما نسبت داده می‌شود

but it should be centered on oneself.

بزرگی باید از «خود» آدمی ناشی شود

The self: you are self-aware.

خود... خودی که از آن آگاهید

On that self, it should be centered -- a bigness, a wholeness.

آن خود را باید یک بزرگی.. یک عظمتی در بر بگیرد

Otherwise, compassion is just a word and a dream.

وگرنه، شفقت بر خلق خیالی بیش نیست

You can be compassionate occasionally,

شما ممکن است گاهی بخشنده باشید

more moved by empathy

اما بخشندگی‌تان بیش‌تر ناشی از تحریک احساسات‌ همدلانه‌تان باشد

than by compassion.

تا از حس شفقت بر خلق

Thank God we are empathetic.

خدا را شکر که ما احساس همدلی داریم

When somebody's in pain, we pick up the pain.

و از رنج دیگران رنج می‌بریم.

In a Wimbledon final match,

در بازی فینال تنیس ویمبلدون

these two guys fight it out.

دو حریف سخت مشغول رقابت اند.

Each one has got two games.

هرکدام‌شان دو ست را برده‌اند

It can be anybody's game.

هر کدام‌شان می‌تواند قهرمان شود.

What they have sweated so far has no meaning.

تمامِ عرق‌هایی که تا به حال ریخته‌اند، هیچ اهمیتی ندارد

One person wins.

یکی از آنها برنده خواهد شد.

The tennis etiquette is, both the players have to come to the net

رسم تنیس‌بازها این است که هر دو باید به سمت تور بیایند

and shake hands.

و با هم دست بدهند.

The winner boxes the air

برنده بالا و پایین می‌‍رد

and kisses the ground,

و زمین را می‌بوسد،

throws his shirt as though somebody is waiting for it.

پیراهنش را طوری پرت می‌کند که انگار کسی منتظر آن است!

(Laughter)

(صدای خنده)

And this guy has to come to the net.

و او باید به سمت تور بیاید

When he comes to the net,

اما همین که به تور می‌رسد

you see, his whole face changes.

میبینید که چهره‌اش کاملاً عوض می‌شود.

It looks as though he's wishing that he didn't win.

انگار که دلش می‌خواست هرگز برنده نشده بود

Why? Empathy.

چرا؟ حس هم‌دلی...

That's human heart.

این قلب انسان است.

No human heart is denied of that empathy.

هیچ انسان قلب‌داری از این یک‌دلی بی‌بهره نیست

No religion can demolish that by indoctrination.

قید و بندهای هیچ مذهبی آن را از بین نمی‌ببرد

No culture, no nation and nationalism --

هیچ فرهنگی، هیچ ملتی و هیچ ناسیونالیزمی

nothing can touch it

نمی‌تواند به آن دست بزند

because it is empathy.

چون این هم‌دلی است...

And that capacity to empathize

و ظرفیت هم‌دلی

is the window through which you reach out to people,

پنجره‌ای است برای ارتباط با مردم

you do something that makes a difference in somebody's life --

شما کاری می‌کنید و زندگی کسی تغییر می‌کند

even words, even time.

حتی کلمات، حتی زمان.

Compassion is not defined in one form.

شفقت هرگز تعریف صلبی نداشته است

There's no Indian compassion.

ما شفقتِ هندی نداریم.

There's no American compassion.

ما شفقتِ آمریکایی نداریم.

It transcends nation, the gender, the age.

شفقت، ورای ملت است، ورای جنسیت است، ورای سن و سال است

Why? Because it is there in everybody.

چرا؟ چون در درون همه وجود دارد.

It's experienced by people occasionally.

همه آن‌ را-گه‌گاه- تجربه می‌کنند

Then this occasional compassion,

ولی، چیزی که ما درباره‌اش صحبت می‌کنیم

we are not talking about --

این شفقت گاه و بی‌گاه نیست

it will never remain occasional.

شفقت واقعی گه‌گاهی نیست.

By mandate, you cannot make a person compassionate.

هیچ‌کس به فرموده شفیق نمی‌شود.

You can't say, "Please love me."

شما نمی‌توانید به کسی بگویید «لطفاً مرا دوست داشته باش»

Love is something you discover.

عشق چیزی‌ست که شما کشف می‌کنیدش

It's not an action,

عشق یک عمل نیست،

but in the English language, it is also an action.

البته در زبان انگلیسی، یک عمل هم هست

I will come to it later.

بعداً راجع به این توضیح خواهم داد.

So one has got to discover a certain wholeness.

پس آدم باید یک نوع عظمت را کشف کند

I am going to cite the possibility of being whole,

من امکان‌پذیری‌ِ بزرگ بودن را توضیح خواهم داد

which is within our experience, everybody's experience.

این چیزی است که که در حصارِ تجربه همه‌ی ما هست.

In spite of a very tragic life,

حتا در یک زندگی تراژیک

one is happy in moments which are very few and far between.

لحظه‌ی کوچک کم‌تعداد و دور از همی وجود دارد، که انسان در آن‌ها خوش‌حال است

And the one who is happy,

و شخصی که خوشحال است،

even for a slapstick joke,

حتا اگر خوشحالیش از یک نمایش طنز باشد

accepts himself and also the scheme of things in which one finds oneself.

خودش را و طرحی که خودش را در آن پیدا می‌کند را می‌پذیرد

That means the whole universe,

این یعنی تمام عالم

known things and unknown things.

تمامی چیزهای دانسته و نداسته.

All of them are totally accepted

همه‌ی آن‌ها کاملاً مورد پذیریش‌اند

because you discover your wholeness in yourself.

زیرا که شما عظمت را در درون خودتان کشف می‌کنید

The subject -- "me" --

سوژه، من،

and the object -- the scheme of things --

و اوبژه، عالم و ما فیها

fuse into oneness,

در وحدت ذوب می‌شوند،

an experience nobody can say, "I am denied of,"

تجربه‌ای است که هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید، «من از آن محروم بوده‌ام»

an experience common to all and sundry.

تجربه‌ای عمومی و در دسترس همه

That experience confirms that, in spite of all your limitations --

آن تجربه اینرا اثبات میکند که، با وجود تمامِ محدودیتها

all your wants, desires, unfulfilled, and the credit cards

همه‌ی خواسته‌ها، آرزوها، ناکامی‌ها، و همه‌ی کارت‌های اعتباری

and layoffs

اخراج شدن‌ها،

and, finally, baldness --

و نهایتاً کچلی‌های شما!

you can be happy.

شما می‌توانید خوشحال باشید.

But the extension of the logic is

نتیجه‌ی منطقی این است که

that you don't need to fulfill your desire to be happy.

برای خوشحال بودن لازم نیست به آرزوهایتان برسید

You are the very happiness, the wholeness that you want to be.

شما دقیقاً همان‌قدر خوش‌حال هستید، همان‌قدر عظمت دارید که می‌خواهید داشته باشید

There's no choice in this:

هیچ انتخابی در این مورد وجود ندارد.

that only confirms the reality

این به ما می‌فهماند

that the wholeness cannot be different from you,

که عظمت نمی‌تواند با شما فرق داشته باشد

cannot be minus you.

نمی‌تواند شما را کم داشته باشد

It has got to be you.

الزاماً خود شماست.

You cannot be a part of wholeness

شما نمی‌توانید در عین حال که بخشی از یک کل هستید

and still be whole.

کامل هم باشید

Your moment of happiness reveals that reality,

لحظه‌ی شادمانی شما این حقیقت را آشکار می‌کند

that realization, that recognition:

این فهم را.

"Maybe I am the whole.

شاید من کل هستم

Maybe the swami is right.

شاید حق با سوامی است

Maybe the swami is right." You start your new life.

شاید حق با سوامی است. این‌جاست که شما زندگی جدیدتان را شروع می‌کنید

Then everything becomes meaningful.

و از این‌جا به بعد است که همه‌چیز معنی‌دار خواهد شد.

I have no more reason to blame myself.

من دیگر دلیلی برای سرزنش کردن خودم نخواهم داشت.

If one has to blame oneself, one has a million reasons plus many.

اگر کسی بخواهد خودش را سرزنش کند یک میلیون دلیل پیدا خواهد کرد، بلکه هم بیش‌تر

But if I say, in spite of my body being limited --

اما اگر من بگویم که با وجود محدودیت‌های جسمی‌ام

if it is black it is not white, if it is white it is not black:

که اگر سیاه است سفید نیست، و اگر سفید است سیاه نیست،

body is limited any which way you look at it. Limited.

هرطوری که به جسم نگاه کنید محدود است. محدود.

Your knowledge is limited, health is limited,

دانش شما محدود است، سلامتی شما محدود است،

and power is therefore limited,

و بنا براین، قدرت محدود است،

and the cheerfulness is going to be limited.

شادمانی هم محدود خواهد بود

Compassion is going to be limited.

شفقت هم محدود خواهد بود.

Everything is going to be limitless.

همه چیز محدود خواهد بود.

You cannot command compassion

شما نمی‌توانید به شفقت دستور بدهید

unless you become limitless, and nobody can become limitless,

مگر اینکه بی‌نهایت شوید، و هیچ‌کس نمی‌تواند بی‌نهایت شود،

either you are or you are not. Period.

شما یا هستید یا نیستید. تمام.

And there is no way of your being not limitless too.

و هیچ‌‌راهی برای بی‌نهایت بودن وجود شما هم باقی نمی‌ماند

Your own experience reveals, in spite of all limitations, you are the whole.

اما با وجود همه‌ی محدودیت‌ها تجربه‌ی شخصی شما می‌گوید که شما کل هستید

And the wholeness is the reality of you

و کلیت، حقیقت شماست،

when you relate to the world.

وقتی شما با جهان مرتبط می‌شوید.

It is love first.

اول عشق است.

When you relate to the world,

وقتی شما با جهان مرتبط می‌شوید.

the dynamic manifestation of the wholeness

ظهور پویای آن کلیت،

is, what we say, love.

چیزی‌ست که ما به آن عشق می‌گوییم

And itself becomes compassion

چیزی که خودش تبدیل به شفقت می‌شود

if the object that you relate to evokes that emotion.

اگر آن هدفی که شما خود را با او ربط داده‌اید بتواند آن شور را فرا خواند.

Then that again transforms into giving, into sharing.

آن هم تبدیل می‌شود به بخشندگی، به داد و دهش.

You express yourself because you have compassion.

شما خود را ابراز می‌کنید، چون دارای شفقتاید.

To discover compassion, you need to be compassionate.

برای کشف کردن شفقت، شما باید مهربان باشید.

To discover the capacity to give and share,

برای کشف ظرفیت بخشندگی

you need to be giving and sharing.

شما باید ببخشید و به اشتراک بگذارید.

There is no shortcut: it is like swimming by swimming.

هیچ راه میان‌بری وجود ندارد. این مثل شنا کردن با شنا کردن می‌ماند.

You learn swimming by swimming.

شما شنا کردن را با شنا کردن یاد می‌گیرید

You cannot learn swimming on a foam mattress and enter into water.

نمی‌توانید روی اسفنج تمرین شنا کنید و بعد بپرید توی آب.

(Laughter)

(صدای خنده)

You learn swimming by swimming. You learn cycling by cycling.

شما شناگری را با شنا کردن می‌آموزید. دوچرخه‌سواری را با دوچرخه‌سواری می‌آموزید.

You learn cooking by cooking,

شما آشپزی را با آشپزی کردن یاد می‌گیرید،

having some sympathetic people around you

و با داشتن اشخاصی همدرد پیرامون‌تان

to eat what you cook.

که غذایی که پخته‌اید را بخورند!

(Laughter)

(صدای خنده)

And, therefore, what I say,

پس چیزی که من می‌گویم این است

you have to fake it and make it.

«تقلید کن تا یاد بگیری»

(Laughter)

(صدای خنده)

You need to.

شما باید این کار را بکنید.

My predecessor meant that.

جد من هم همین را می‌خواست

You have to act it out.

شما باید آن را با عمل کردن یاد بگیرید

You have to act compassionately.

شما باید شفقت بورزید.

There is no verb for compassion,

هیچ فعلی برای کلمه‌ی شفقت وجود ندارد

but you have an adverb for compassion.

ولی برای کلمه‌ی شفقت قیدی وجود دارد

That's interesting to me.

که برای من بسیار جالب است.

You act compassionately.

شما عمل شفیقانه انجام می‌دهید

But then, how to act compassionately if you don't have compassion?

اما چه‌طور می‌توانید شفقت بورزید اگر دارای شفقت نباشید؟

That is where you fake.

اینجاست که شما تقلید می‌کنید.

You fake it and make it. This is the mantra of the United States of America.

تقلید می‌کنید تا یاد بگیرید. این سرود ایالات متحده‌ی آمریکاست!

(Laughter)

(صدای خنده)

You fake it and make it.

تقلید می‌کنید تا یاد بگیرید.

You act compassionately as though you have compassion:

شما طوری شفقت می‌ورزید که گویی شفقت دارید،

grind your teeth,

دندان‌هایتان را به هم بسایید

take all the support system.

تمام وجودتان را به این سمت ببرید

If you know how to pray, pray.

و اگر بلدید که دعا کنید، خب دعا کنید!

Ask for compassion.

‌درخواستِ شفقت کنید.

Let me act compassionately.

«به من توفیق شفقت بر خلق عطا کن»

Do it.

این کار را بکنید.

You'll discover compassion

شفقت را کشف خواهید کرد.

and also slowly a relative compassion,

و اندک اندک یک حس شفقت نسبی را احساس خواهید کرد

and slowly, perhaps if you get the right teaching,

و اندک اندک، اگر تعلیمات درستی داشته باشید،

you'll discover compassion is a dynamic manifestation

می‌فهمید که شفقت، آن ظهورِ پویا

of the reality of yourself, which is oneness, wholeness,

از حقیقت خودتان است؛ که وحدت است، که کُلیت است،

and that's what you are.

و همان چیزی‌ست که شما هستید.

With these words, thank you very much.

با این کلمات، از شما سپاسگذارم.

(Applause)

(تشویق)