What it was like to grow up under China's one-child policy | Nanfu Wang

Translator: Masoud Motamedifar Reviewer: Leila Ataei

My name is Nanfu.

اسم من نانفو است.

In Chinese, "nan" means "man."

در چینی «نان» به معنای «مرد» است.

And "fu" means "pillar."

و «فو» به معنای «ستون».

My family had hoped for a boy,

خانواده‌ی من آرزوی داشتن یک پسر را داشت،

who would grow up to be the pillar of the family.

که بزرگ شود و ستون خانواده‌ شود.

And when I turned out to be a girl,

و وقتی معلوم شد که دختر هستم،

they named me Nanfu anyway.

در هر صورت آنها نام من را نانفو گذاشتند

(Laughter)

(خنده)

I was born in 1985,

من در سال ۱۹۸۵ به دنیا آمدم،

six years before China announced its one-child policy.

شش سال پس از آنکه چین سیاست تک فرزندی خودش را اعلام کرد.

Right after I was born,

درست پس از آنکه متولد شدم،

the local officials came and ordered my mom to be sterilized.

مسئولین محلی آمدند و به مادرم دستور دادند که عقیم شود.

My grandpa stood up to the officials,

پدربزرگم در مقابل مسئولین مخالفت کرد،

because he wanted a grandson to carry on the family name.

زیرا او نوه‌ی پسری می‌خواست تا نام خانوادگی را ادامه دهد.

Eventually, my parents were allowed to have a second child,

سرانجام به والدین من اجازه داده شد تا فرزند دومی داشته باشند،

but they had to wait for five years

اما آنها مجبور بودند پنج سال صبر کنند

and pay a substantial fine.

و جریمه‌ی قابل توجهی بپردازند.

Growing up, my brother and I

من و برادرم در زمان بزرگ شدن،

were surrounded by children from one-child families.

توسط بچه‌هایی از خانواده‌های تک فرزندی محاصره بودیم.

I remember feeling a sense of shame

من نوعی احساس شرم را به یاد دارم

because I had a younger brother.

چون یک برادر کوچکتر داشتم.

I felt like our family did something wrong for having two children.

حس می‌کردم خانواده‌ام برای داشتن دو فرزند کار اشتباهی کرده است.

At the time, I didn't question

در آن زمان، از خودم نپرسیدم

where this sense of shame and guilt came from.

این حس خجالت و گناه از کجا می‌آمد.

A year and a half ago, I had my own first child.

یک سال و نیم پیش صاحب اولین فرزندم شدم.

It was the best thing that ever happened in my life.

بهترین چیزی است که در زندگیم اتفاق افتاده.

Becoming a mother

مادر شدن

gave me a totally new perspective on my own childhood,

چشم‌انداز کاملا جدیدی به دوران کودکی خودم داد،

and it brought back my memories of early life in China.

و خاطرات دوران کودکی‌ام در چین را برایم زنده ساخت.

For the past three decades,

در طول سه دهه‌ی گذشته،

everyone in my family had to apply for a permission from the government

همه در خانواده‌ی من مجبور بودند از دولت درخواست اجازه کنند

to have a child.

تا بچه داشته باشند.

And I wondered

و نمی‌دانستم

what it was like for people who lived under the one-child policy.

برای مردمی که تحت سیاست تک فرزندی زندگی می‌کردند شرایط چگونه بود.

So I decided to make a documentary about it.

پس تصمیم گرفتم مستندی در مورد آن بسازم.

One of the people I interviewed

یکی از مردمی که با او مصاحبه کردم

was the midwife who delivered all of the babies born in my village,

قابله‌ای بود که تمام کودکان روستای من را به دنیا آورده بود،

including myself.

از جمله خود من را.

She was 84 years old when I interviewed her.

وقتی با او مصاحبه می‌کردم ۸۴ ساله بود.

I asked her,

از او پرسیدم،

"Do you remember how many babies you delivered throughout your career?"

«آیا به خاطر داری چند بچه را در طول دوره‌ی کارت به دنیا آوردی؟»

She didn't have a number for deliveries.

او عددی برای زایمان‌ها به خاطر نداشت.

She said she had performed

او گفت

60,000 forced abortions and sterilizations.

۶۰.۰۰۰ سقط جنین وعقیم‌سازی اجباری انجام داده است.

Sometimes, she said,

او گفت، گاهی اوقات،

a late-term fetus would survive an abortion,

یک جنین از موعد گذشته، از سقط جان سالم به در می‌برد،

and she would kill the baby after delivering it.

و او بچه را بعد از به دنیا آوردن می‌کشت.

She remembered how her hands would tremble

او به یاد داشت چگونه دستانش می‌لرزید

as she did the work.

وقتی این کار را می‌کرد.

Her story shocked me.

داستان او مرا شوکه کرد.

When I set out to make the film,

وقتی ساختن فیلم را شروع کردم،

I expected it would be a simple story of perpetrators and victims.

انتظار داشتم که تنها داستان ساده‌ای از عاملان و قربانیان باشد.

People who carried out the policy

افرادی که سیاست را اجرا کردند

and people who are living with the consequences.

و افرادی که با عواقب آن زندگی می‌کنند.

But that wasn't what I saw.

اما آن چیزی نبود که من دیدم.

As I was finishing my interview with the midwife,

وقتی داشتم مصاحبه‌ام را با آن قابله تمام می‌کردم،

I noticed an area in her house

متوجه منطقه‌ای در خانه‌ی او شدم

that was decorated with elaborate homemade flags.

که با پرچم‌های خانگی به شکل استادانه‌ای تزئین شده بود.

And each flag has a picture of a baby on it.

و هر پرچم تصویر کودکی روی آن داشت.

These were flags that were sent by families

اینها پرچم‌هایی بودند که توسط خانواده‌هایی فرستاده شده بود

whom she helped treat their infertility problems.

که او به آنها کمک کرده بود مشکلات ناباروری‌شان درمان شود.

She explained that she had had enough

او توضیح داد که دیگر نمی‌خواهد

of performing abortions and sterilizations --

سقط جنین و عقیم سازی انجام دهد--

that the only work she did now was to help families have babies.

که تنها کاری که اکنون انجام می‌داد کمک به خانواده‌ها برای بچه‌دار شدن بود.

She said she was full of guilt

او گفت که سرشار از گناه است

for carrying out the one-child policy,

برای اجرای سیاست تک فرزندی،

and she hoped that by helping families have babies,

و امیدوار بود با کمک به خانواده‌ها برای بچه‌دار شدن،

she could counteract what she did in the past.

کاری که در گذشته انجام داده بود را جبران کند.

It became clear to me she, too, was a victim of the policy.

برای من آشکار شد که او هم قربانی این سیاست بوده است.

Every voice was telling her

هر صدایی به او می‌گفت

that what she did was right and necessary for China's survival.

که کاری که او انجام می‌دهد درست و برای بقای چین لازم است.

And she did what she thought was right for her country.

و او کاری را کرد که فکر می‌کرد برای کشورش درست است.

I know how strong that message was.

می‌دانم آن پیام چقدر قوی بود.

It was everywhere around myself when I grew up.

وقتی بزرگ می‎شدم همه‌جا اطراف من بود.

It was printed on matches,

رو جعبه‌های کبریت پرینت شده بود،

playing cards,

روی کارت‌های بازی،

textbooks, posters.

کتاب‌های درسی، پوسترها.

The propaganda praising the one-child policy

تبلیغات سیاسی برای تک فرزندی

was everywhere around us.

همه‌جا اطراف ما بود.

[Anyone who refuses to sterilize will be arrested.]

[هرکسی که از عقیم‌سازی امتناع ورزد بازداشت می‌شود.]

And so were the threats against disobeying it.

تهدیدهای اطاعت نکردن از آن هم همینطور بود.

The message seeped into our minds

این پیام در ذهن‌های ما سرعت گرفت

so much so that I grew up feeling embarrassed

آنقدر که من با احساس شرمندگی بزرگ شدم

for having a younger brother.

به خاطر داشتن یک برادر کوچکتر.

With each person I filmed,

از هرکسی که فیلم‌برداری می‌کردم،

I saw how their minds and hearts can be influenced by the propaganda,

می‌دیدم چگونه ذهن و قلب آنها می‌تواند تحت تاثیر تبلیغات سیاسی قرار بگیرد،

and how their willingness to make sacrifices for the greater good

و چگونه اشتیاق آنها برای فداکاری در کاری بزرگتر

can be twisted into something very dark and tragic.

می‌تواند با چیزی تاریک و غم‌انگیز در هم‌آمیخته شود.

China is not the only place where this happens.

چین تنها محلی نیست که در آن این اتفاق می‌افتد.

There is no country on earth where propaganda isn't present.

کشوری روی زمین نیست که در آن تبلیغات سیاسی نباشد.

And in societies that are supposed to be more open and free than China,

و در جوامعی که قرار است از چین بازتر و آزادتر باشند،

it can be even harder to recognize what propaganda looks like.

حتی سخت‌تر است تشخیص دهید آن تبلیغ سیاسی چه شکلی است.

It hides in plain sight as news reports,

در چشم‌اندازهای ساده‌ای مثل گزارش‌های خبری،

TV commercials, political campaigning

تبلیغات تلویزیونی، کمپین‌های سیاسی و

and in our social media feeds.

فید رسانه‌های اجتماعی ما پنهان می‌شود.

It works to change our minds without our knowledge.

ذهن ما را بدون اینکه بدانیم تغییر می‌دهد.

Every society is vulnerable to accepting propaganda as truth,

هر جامعه‌ای که در آن تبلیغ سیاسی جایگزین حقیقت شود آسیب‌پذیر است،

and no society where propaganda replaces the truth

و هیچ جامعه‌ای که در آن تبلیغ سیاسی جایگزین واقعیت شود

can be truly free.

نمی‌تواند واقعا آزاد باشد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)