Eve Ensler: Suddenly, my body

ایو اِنسلِر: ناگهان، بدنم

Translator: Pouria Montazeri Reviewer: soheila Jafari

For a long time,

برای دوران طولاني،

there was me, and my body.

من بودم و بدنم.

Me was composed of stories,

من، تشکیل شده از داستانها،

of cravings, of strivings,

اشتیاقها، کوششها،

of desires of the future.

و خواسته های آینده بود.

Me was trying

من، سعی میکرد که

not to be an outcome of my violent past,

برآمد گذشته ی قاهرانه ام نشود،

but the separation that had already occurred

ولی، آن جدایي که بین من و بدنم

between me and my body

پیش از این رخ داده بود،

was a pretty significant outcome.

خود یک برآمد بسیار عمده ای بود.

Me was always trying to become something, somebody.

من، همیشه سعی میکرد که چیزی و کسی بشود.

Me only existed in the trying.

من، صرفا در سعی کردن زیست داشت.

My body was often in the way.

بدنم، غالب‌ اوقات‌ جلوی راهم بود.

Me was a floating head.

من، یک کله ی شناوری بود.

For years, I actually only wore hats.

برای سالها، من فقط کلاه میپوشیدم.

It was a way of keeping my head attached.

روشی بود برای وصل نگه داشتن سرم به بدنم.

It was a way of locating myself.

روشی بود برای پیدا کردن خودم.

I worried that [if] I took my hat off

نگران بودم که اگر کلاهم را بر دارم

I wouldn't be here anymore.

دیگر اینجا نخواهم بود.

I actually had a therapist who once said to me,

یک روانشناس داشتم که بمن گفت،

"Eve, you've been coming here for two years,

"ایو، تو برای دو سال است که اینجا میایی،

and, to be honest, it never occurred to me that you had a body."

و راستش را بخوای، هیچوقت به ‌‌ذهنم رخ نداد که تو بدن داری."

All this time I lived in the city

تمام این مدت در شهر زندگی کردم،

because, to be honest,

چون راستش را بخواهید،

I was afraid of trees.

ترس از درختها داشتم.

I never had babies

من هیچوقت بچه دار نشدم،

because heads cannot give birth.

چون کله ها نمیتوانند بچه دار شوند.

Babies actually don't come out of your mouth.

بچه ها از دهان نمیایند بیرون.

As I had no reference point for my body,

چنانکه هیچ نوع معیاری برای بدنم نداشتم،

I began to ask other women about their bodies --

از زنهای دیگر درباره ی بدنشان سؤال میکردم --

in particular, their vaginas,

بخصوص، درباره ی واژنهایشان،

because I thought vaginas were kind of important.

چون عقیده دارم که واژنها خیلی مهم هستند.

This led to me writing "The Vagina Monologues,"

این باعث شد تا من کتاب "تکگوییهای واژن" را بنویسم،

which led to me obsessively and incessantly

که وادارم کرد که هر جا که میتوانستم

talking about vaginas everywhere I could.

بحالت عقده ای و دائمی درباره ی واژنها صحبت کنم.

I did this in front of many strangers.

آنهم در مقابل صدها غربیه.

One night on stage,

یکی از آن شبها، در روی سن،

I actually entered my vagina.

من عملا وارد واژنم شدم.

It was an ecstatic experience.

یک تجربه ی نشئه اي بود.

It scared me, it energized me,

مرا ترساند، مرا تشجيع کرد،

and then I became a driven person,

و مرا تبدیل به یک شخص فعال کرد،

a driven vagina.

آنهم یک واژن فعال.

I began to see my body like a thing,

یکدفعه، بدنم را مانند یک شیئی دیدم،

a thing that could move fast,

شیئي که میتوانست بسرعت حرکت کند،

like a thing that could accomplish other things,

مانند شیئي که همزمان قابل انجام

many things, all at once.

کارهای بسیاری است.

I began to see my body like an iPad or a car.

شروع کردم بدنم را مثل یک آی پاد یا یک اتوموبیل دیدم.

I would drive it and demand things from it.

سوارش میشدم و ازش چیزها میطلبیدم.

It had no limits. It was invincible.

بی حد و شكست‌ ناپذير بود.

It was to be conquered and mastered like the Earth herself.

قرار بود که مانند کره زمین فتح شود و در اختیارم باشد.

I didn't heed it;

بهش گوش نمیکردم.

no, I organized it and I directed it.

نه، تشکیلش میدادم و هدایتش میکردم.

I didn't have patience for my body;

حوصله ی بدنم را نداشتم.

I snapped it into shape.

بهش زور میگفتم.

I was greedy.

حریص بودم.

I took more than my body had to offer.

بیش از حد از بدنم سوء استفاده کردم.

If I was tired, I drank more espressos.

اگر خسته بودم، بیشتر اسپرسو مینوشیدم.

If I was afraid, I went to more dangerous places.

اگر ترسیده بودم، به جاهای خطرناکتر سر میزدم.

Oh sure, sure, I had moments of appreciation of my body,

خُب، البته لحظات قدردانی از بدنم را هم داشتم،

the way an abusive parent

همانند مادر و پدر ناسالم وشکنجه گری

can sometimes have a moment of kindness.

که بعضی وقتها مهربانند.

My father was really kind to me

برای مثال، پدرم برای

on my 16th birthday, for example.

روز شانزدهمین سال تولدم خیلی مهربان بود.

I heard people murmur from time to time

زمزمه‌ ی مردم را میشنیدم

that I should love my body,

که بدنم را باید دوست داشته باشم،

so I learned how to do this.

منهم رفتم و یاد گرفتم.

I was a vegetarian, I was sober, I didn't smoke.

گیاه خوار بودم، آبجو نمینوشیدم، سیگار نمیکشیدم.

But all that was just a more sophisticated way

ولی همش بهانه های مصنوعي‌ بودند

to manipulate my body --

برای اداره کردن بدنم --

a further disassociation,

یک گسستگي دیگری

like planting a vegetable field on a freeway.

مانند کاشتن گیاهی روی آزاد راه.

As a result of me talking so much about my vagina,

برآمد اینکه اینهمه درباره ی واژنم صحبت کردم

many women started to tell me about theirs --

زنهای بسیاری شروع کردند درباره ی واژنهاشان با من صحبت کردند --

their stories about their bodies.

درباره ی داستانهای بدنشان.

Actually, these stories compelled me around the world,

حقیقتا، این داستانها از سرار دنیا، مرا مرعوب کردند،

and I've been to over 60 countries.

و من به بیش از ۶۰ کشور سفر کردم.

I heard thousands of stories,

هزاران داستان شنیدم.

and I have to tell you, there was always this moment

باید بهتون بگم، که همیشه

where the women shared with me

لحظه ای وجود داشت که این زنها

that particular moment when she separated from her body --

درباره ی آن لحظه ی خاصی که از بدنشان جدا شدند

when she left home.

زمانی که خانه اش را ترک کرد، صحبت کردند.

I heard about women being molested in their beds,

درباره ی زنهایی که در تخت خابهای خود تجاوز شدند شنیدم،

flogged in their burqas,

در زیر برقع هاشان شلاق خوردند،

left for dead in parking lots,

در توقفگاه ها بحال مرگ روانه شدند

acid burned in their kitchens.

در آشپزخانه هایشان دچار سوخت اسیدی شدند.

Some women became quiet and disappeared.

بعضی از زنها سکوت کردند و ناپدید شدند.

Other women became mad, driven machines like me.

بعضی دیگر، دیوانه شدند و تبدیل به یک ماشین فعال شدند، مثل من.

In the middle of my traveling,

در حین مسافرتهام،

I turned 40 and I began to hate my body,

چهل سالم شد و شروع کردم از بدنم تنفرداشتن، (چهل ساله شدم و شروع کردم متنفر شدن از بدنم)

which was actually progress,

که خود در اصل یک پیشرفتی بود،

because at least my body existed enough to hate it.

چون حد عقل، بدنم وجود داشت، تا اینکه بتواند شایسته ی نفرت باشد.

Well my stomach -- it was my stomach I hated.

از شکمم تنفر داشتم.

It was proof that I had not measured up,

مدرکی بود که نشان میداد من به نتیجه نرسیده بودم،

that I was old and not fabulous and not perfect

که من شگفت آور و بی عیب نبودم

or able to fit into the predetermined corporate image in shape.

و یا اینکه قادر داشتن شکل شرکتی نبودم

My stomach was proof that I had failed,

شکمم نشانه ای بود که من مردود شده بودم،

that it had failed me, that it was broken.

او مرا رد کرده بود، شکسته بود.

My life became about getting rid of it and obsessing about getting rid of it.

زندگي من تبدیل به این شد که خود را از شر او خلاص کنم.

In fact, it became so extreme

در واقع، آنقدر شدت یافت

I wrote a play about it.

که درباره اش یک نمايشنامه‌ نوشتم.

But the more I talked about it,

ولی هر چه بیشتر درباره اش صحبت کردم،

the more objectified and fragmented my body became.

بیشتر بدنم متلاشی شد و آنرا مادي‌ و خارجي‌ مجسمش كردم.

It became entertainment; it became a new kind of commodity,

تبدیل به سرگرمی شد. یک نوع وسيله‌ مناسب‌ جدیدی شد،

something I was selling.

چیزی که داشتم میفروختم.

Then I went somewhere else.

بعد به جای دیگری رفتم.

I went outside

ماورای چیزهایی

what I thought I knew.

که فکر میکردم میدانم رفتم.

I went to the Democratic Republic of Congo.

به جمهوری دموکراتیک کُنگو رفتم.

And I heard stories

و داستهانهایی را شنیدم

that shattered all the other stories.

که سایر داستانهای دیگر را خرد کرد.

I heard stories

داستانهایی را شنیدم

that got inside my body.

که به بدنم نفوذ کردند.

I heard about a little girl

درباره ی دختر جوانی شنیدم

who couldn't stop peeing on herself

که نمیتوانست ادرار خود را کنترل کند

because so many grown soldiers

زیرا سربازان بالغ و رشيد بسیاری

had shoved themselves inside her.

با زور او را تجاوز کردند.

I heard an 80-year-old woman

شنیدم که یک پیرزن هشتاد ساله

whose legs were broken and pulled out of her sockets

پاهاش شکسته و از حفره جدا شده بودند

and twisted up on her head

و بسوی سرش پیچیده بودند

as the soldiers raped her like that.

هنگامیکه سربازان او را در آن حالت تجاوز میکردند.

There are thousands of these stories,

هزاران همچنین داستانهایی وجود دارند.

and many of the women had holes in their bodies --

خیلی از زنها در بدنشان سوارخ داشتند --

holes, fistula --

سوراخ، ناسور --

that were the violation of war --

که تجاوزهای جنگی بودند.

holes in the fabric of their souls.

سوراخهایی در جوهره ی وجودشان.

These stories saturated my cells and nerves,

این نوع داستانها، سلولها و اعصاب مرا اشباع‌ كردند.

and to be honest,

راستش را بخواهید،

I stopped sleeping for three years.

برای سه سال تمام نخوابیدم.

All the stories began to bleed together.

تمام داستانها با هم قاتی شدند.

The raping of the Earth,

تجاوز کردن به کره زمین،

the pillaging of minerals,

غارت کردن ماده معدنی،

the destruction of vaginas --

ویران کردن واژنها --

none of these were separate anymore

هیچکدام از اینها دیگر از هم جدا نبودند.

from each other or me.

از همدیگر یا از من.

Militias were raping six-month-old babies

مجاهدین، کودکان شش ماه را تجاوز میکردند

so that countries far away

تا اینکه کشورهای دورادور

could get access to gold and coltan

بتوانند به طلا و كولتان دسترسی یابند

for their iPhones and computers.

برای مبادله‌ كردن‌ آیفُن ها و کامپیوترها.

My body had not only become a driven machine,

بدنم نه تنها یک ماشین فعال شده بود،

but it was responsible now

ولی حال مسئول

for destroying other women's bodies

ویران شدن بدنهای زنهای دیگر بود

in its mad quest to make more machines

در این تلاش دیوانه وارش برای ساختن ماشینهای بیشتری

to support the speed and efficiency of my machine.

برای حمایت کردن از سرعت و کارایي ماشین خود.

Then I got cancer --

بعد، سرطان گرفتم --

or I found out I had cancer.

فهمیدم که سرطان دارم.

It arrived like a speeding bird

همانند یک پرنده ی تند

smashing into a windowpane.

با شیشه ی پنجره بشدت برخورد کردم.

Suddenly, I had a body,

ناگهان، بدن داشتم،

a body that was pricked

بدنی که خراشیده شده بود،

and poked and punctured,

سیخونک خورده بود و پنچر شده بود.

a body that was cut wide open,

بدنی که بسورت باز پاره شده بود،

a body that had organs removed

بدنی که ارگانهایش از جا برداشته شدند،

and transported and rearranged and reconstructed,

انتقال یافتند، بازآراستنه شدند و نوسازي‌ شدند.

a body that was scanned

بدنی که اسکن شده بود

and had tubes shoved down it,

و با زور لوله هایی به درونش داخل شده بودند،

a body that was burning from chemicals.

بدنی که از بابت مواد شيميايي‌ میسوخت.

Cancer exploded

سرطان، دیوار گسيختگي‌ مرا

the wall of my disconnection.

منفجر کرد

I suddenly understood that the crisis in my body

ناگهان، فهمیدم که بحران در بدنم

was the crisis in the world,

بحران دنیا بود،

and it wasn't happening later,

و این اتفاق در آینده نبود،

it was happening now.

بلکه در حال حاظر داشت میافتاد.

Suddenly, my cancer was a cancer that was everywhere,

ناگهان، سرطان من، سرطانی بود که همه جا بود،

the cancer of cruelty, the cancer of greed,

سرطان ظلم، سرطان حرص،

the cancer that gets inside people

سرطانی که وارد انسانهایی

who live down the streets from chemical plants -- and they're usually poor --

که نزدیک صنایع شیمیایی زندگی میکنند میشود -- معمولا آنها فقیر هستند --

the cancer inside the coal miner's lungs,

سرطانی که در درون ریه های معدنکار زغال وجود دارد،

the cancer of stress for not achieving enough,

سرطان فشارهایی که از بابت کمبود پيروزي‌ و موفقیت کافی بدست میایند،

the cancer of buried trauma,

سرطان آسیب های خفته و بخاک سپرده شده،

the cancer in caged chickens and polluted fish,

سرطانی که در مرغهای فقسی و ماهیهای آلوده وجود دارد،

the cancer in women's uteruses from being raped,

سرطانی که در رحم‌ زنها از بابت تجاوز وجود دارد،

the cancer that is everywhere from our carelessness.

سرطانی که از بابت بی توجهی های ما در همه جا هست.

In his new and visionary book,

در کتاب جدید و رويايي‌

"New Self, New World,"

"شخصیت نو،‌ دنیای نو"

the writer Philip Shepherd says,

نویسنده، فیلیپ شِپِرد، میگوید،

"If you are divided from your body,

"اگر تو از بدنت جدا باشی،

you are also divided from the body of the world,

همانطور از بدن دنیا جدا خواهی بود،

which then appears to be other than you

که درآن هنگام بنظرت میاید که غیر از تو

or separate from you,

یا جدا از تو میباشد،

rather than the living continuum

بجای این تسلسل‌ زنده ای

to which you belong."

که تو جزوی از آن هستی."

Before cancer,

قبل از سرطان،

the world was something other.

دنیا یک چیز غیر بود.

It was as if I was living in a stagnant pool

مثل این میماند که من داشتم در یک استخر راکد زندگی میکردم

and cancer dynamited the boulder

و سرطان، این تخته‌ سنگی را

that was separating me from the larger sea.

که مرا از اقیانوس جدا کرده بود را منفجر کرد.

Now I am swimming in it.

حال، در آن شنا میکنم.

Now I lay down in the grass

حال، روی چمن دراز میکشم،

and I rub my body in it,

و بدنم را به زمین میمالم،

and I love the mud on my legs and feet.

و از گلی که روی پاهام هستند لذت میبرم.

Now I make a daily pilgrimage

حال، زیارت روزانه ام اینست که

to visit a particular weeping willow by the Seine,

به سراغ یک درخت بيد مجنون خاصی که کنار رودخانه سن هست میروم،

and I hunger for the green fields

و تشنۀ دشتهای سبز

in the bush outside Bukavu.

اطراف شهر بوکاوو هستم.

And when it rains hard rain,

و زمانیکه بشدت باران میاید،

I scream and I run in circles.

جیغ میزنم و دایره وار میدویم.

I know that everything is connected,

میدانم که همه چیز به هم پیوسته هستند،

and the scar that runs the length of my torso

و اثر زخمی که در سراسر تنه ی من وجود دارد،

is the markings of the earthquake.

نشان دار یک زلزله است.

And I am there with the three million in the streets of Port-au-Prince.

و من با سه میلون مردم در خیابانهای پورتو پرنس هستم.

And the fire that burned in me

و آتشی که در من

on day three through six of chemo

در سومین تا ششمین روز کیموتراپی میسوزد

is the fire that is burning

آتشی است که

in the forests of the world.

که در جنگلهای دنیا میسوزد.

I know that the abscess

میدانم که ورم‌ چركی

that grew around my wound after the operation,

که در اطراف زخمم بعد از عمل‌ جراحی رشد کرد،

the 16 ounces of puss,

شانزده اونس‌ چرک،

is the contaminated Gulf of Mexico,

خلیج مکزیک آلوده است،

and there were oil-drenched pelicans inside me

و در درونم، مرغ سقاهای خیس از نفت شده

and dead floating fish.

و ماهیهای مرده ی شناور، وجود دارند.

And the catheters they shoved into me without proper medication

و ميلهای جراحی بولي را که ،بدون داروی مناسبی، به زور داخلم کردند،

made me scream out

مرا، همانند گریه هایی که زمین از بابت

the way the Earth cries out from the drilling.

مته زدنها میکند، وادار به فریاد کشیدن کرد.

In my second chemo,

در طی دویم کیموتراپیم،

my mother got very sick

مادرم بدجوری مریض شد،

and I went to see her.

و به ملاقاتش رفتم.

And in the name of connectedness,

و به نام پیوستگی،

the only thing she wanted before she died

تنها آرزویش قبل از مرگ این بود

was to be brought home

که به خانه ی خودش

by her beloved Gulf of Mexico.

در کنار خلیج مکزیک عزیزش برگردانده شود.

So we brought her home,

پس ما او را آوردیم،

and I prayed that the oil wouldn't wash up on her beach

و من دعا میکردم که قبل از اینکه فوت کند،

before she died.

ساحل اش از نفت خیس نوشد.

And gratefully, it didn't.

شکرگزارم که خیس نشد.

And she died quietly in her favorite place.

و به آرامی، در محبوبترین مکانش، فوت کرد.

And a few weeks later, I was in New Orleans,

چند هفته ی بعد، در نیو اُرلینز بودم،

and this beautiful, spiritual friend

و یک دوست زیبا و روحانی

told me she wanted to do a healing for me.

بمن گفت که میخواهد مرا شفا دهد.

And I was honored.

احساس افتخار بمن دست داد.

And I went to her house, and it was morning,

به خانه اش رفتم، صبح بود،

and the morning New Orleans sun was filtering through the curtains.

و نور خورشید صبح نیو اُرلینز، از لابلای پرده پدیدار بود.

And my friend was preparing this big bowl,

دوستم داشت یک کاسه ی بزرگی را آماده میکرد،

and I said, "What is it?"

گفتم، "این چیه؟"

And she said, "It's for you.

گفت، "برای توست.

The flowers make it beautiful,

گُلها ، زیباش میکنند،

and the honey makes it sweet."

و عسل شیرنش میکند."

And I said, "But what's the water part?"

گفتم، "پس آب برای چیست؟"

And in the name of connectedness,

و بنام پیوستگی،

she said, "Oh, it's the Gulf of Mexico."

گفت، "آه، این خلیج مکزیک است."

And I said, "Of course it is."

گفتم، "البته."

And the other women arrived and they sat in a circle,

زنهای دیگری آمدند و در این دایره نشستند،

and Michaela bathed my head with the sacred water.

و میکِیلا، سرم را با این آب مقدس شست.

And she sang -- I mean her whole body sang.

و آواز میخواند -- تمام بدنش آواز میخواند.

And the other women sang

زنهای دیگر هم آواز میخواندند

and they prayed for me and my mother.

و برای من و مادرم دعا میکردند.

And as the warm Gulf washed over my naked head,

همینطور که این خلیج ولرم داشت سر برهنۀ مرا میشست،

I realized that it held

متوجه شدم که سرم

the best and the worst of us.

کل خوبیها و بدیهای ما را نگه میداشت.

It was the greed and recklessness

حرص و بی توجهیها بودند

that led to the drilling explosion.

که باعث انفجارهای مته زنیها شدند.

It was all the lies that got told

تمام دروغها بودند

before and after.

که در قبل و بعد گفته شده بودند.

It was the honey in the water that made it sweet,

عسل در آب بود که شیرینش کرده بود،

it was the oil that made it sick.

و نفت در آب بود که مریضش کرده بود.

It was my head that was bald --

سر کچلم بود که در حال

and comfortable now without a hat.

بدون کلاه راحت بود.

It was my whole self

تمام وجودم بود

melting into Michaela's lap.

که داشت در آغوش میکِیلا آب میشد.

It was the tears that were indistinguishable from the Gulf

اشکهایی که ازگونه ام لبریز بودند،

that were falling down my cheek.

غير قابل‌ تشخيص‌ از خلیج بودند.

It was finally being in my body.

سرانجام در بدنم بودم.

It was the sorrow

غم و اندوه بود که

that's taken so long.

باعث طولانی بودن گذشت وقت شد.

It was finding my place

پیدا کردن خودم

and the huge responsibility

و این مسئولیت بزرگی که

that comes with connection.

با پیوستن میاید، بود.

It was the continuing devastating war in the Congo

همانند جنگ ادامه دار ویران کنگو

and the indifference of the world.

و بی تفاوتي دنیا بود.

It was the Congolese women

همانند زنهای کنگویی

who are now rising up.

که دارند برمیخیزند.

It was my mother leaving,

این رفتن مادرم بود،

just at the moment

در عین حالی که

that I was being born.

من داشتم بدنیا میامدم.

It was the realization

این تحققی بود

that I had come very close to dying --

که من نزدیک بمرگ آمده بودم --

in the same way that the Earth, our mother,

به همان طریقی که کره ی زمین و مادرهای ما

is barely holding on,

دارند بط‌ورعريان‌ زنده میمانند،

in the same way that 75 percent of the planet

به همان طریقی که ۷۵ در صد بشریت

are hardly scraping by,

بسختی دارند زندگی میکنند،

in the same way

به همان طریقی که

that there is a recipe for survival.

یک راه حل برای برزيستی وجود دارد.

What I learned

چیزی که من یاد گرفتم

is it has to do with attention and resources

اینست که چقدر به توجه و منابع ای که

that everybody deserves.

همه لایق آن هستند ربط دارد.

It was advocating friends

دوستان طرفدار و

and a doting sister.

خواهر فرسوده بود.

It was wise doctors and advanced medicine

دکترهای خردمند و داروهای پیشرفته

and surgeons who knew what to do with their hands.

و جراهانی که میدانستند با دستهاشان چکار کنند.

It was underpaid and really loving nurses.

پرستارهای پر محبت که قدرشان را نمیدانیم.

It was magic healers and aromatic oils.

شفادهنده ها و روغنهای معط‌ر.

It was people who came with spells and rituals.

آدمهایی که با مراسم و تشریفاتشان آمدند.

It was having a vision of the future

داشتن یک الهام برای آینده

and something to fight for,

و برای بدست آوردن آن،

because I know this struggle isn't my own.

چون، میدانم که این ستیز صرفا مال من نیست.

It was a million prayers.

میلونها دعا بود.

It was a thousand hallelujahs

هزاران هللويا

and a million oms.

و میلونها هو گفتن بود.

It was a lot of anger,

براشفتگهای بسیار،

insane humor,

شوخیهای دیوانه وار،

a lot of attention, outrage.

توجه های بسیار و غضب بود.

It was energy, love and joy.

انرژی و عشق و شادی بود.

It was all these things.

همه ی این چیزها بود.

It was all these things.

همه ی این چیزها بود.

It was all these things

همه ی این چیزها

in the water, in the world, in my body.

در آب، در دنیا، در درون بدنم.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)