Joy Sun: Should you donate differently?

جوی سان: آیا باید روش کمک خیرخواهانه کردنمان را عوض کنیم؟

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

I suspect that

به ظن من

every aid worker in Africa

هر کمک رسانی در آفریقا

comes to a time in her career

در مسیر حرفه ایش به مرحله ای میرسه

when she wants to take all the money for her project —

که میخواد همه پول پروژه اش برداره---

maybe it's a school or a training program —

که احتمالا مدرسه یا برنامه آموزشی هست-

pack it in a suitcase,

بذاره تو چمدون،

get on a plane flying over the poorest villages in the country,

سواره هواپیمایی شه که بر فراز فقیرترین دهکده پرواز می کنه،

and start throwing that money out the window.

و شروع به ریختن پول از پنجره به بیرون کنه.

Because to a veteran aid worker,

چون از دید یک کمک رسان کار کشته،

the idea of putting cold, hard cash

فکر گذاشتن جرینگی پول نقد

into the hands of the poorest people on Earth

در دستان فقیرترین آدمای روی زمین

doesn't sound crazy,

دیوانه وار نیست،

it sounds really satisfying.

واقعا رضایت بخش هستش.

I had that moment right about the 10-year mark,

چنین لحظه ای برای من ده سال پیش اتفاق افتاد

and luckily, that's also when I learned

و خوشبختانه موقعی بود که همینطور فهمیدم

that this idea actually exists,

که این ایده واقعا وجود داره،

and it might be just what the aid system needs.

و ممکن است که درست همون چیزی باشه که سیستم کمک رسانی نیاز داره.

Economists call it an unconditional cash transfer,

اقتصاددانها اون رو انتقال بدون شرط پول نقد مینامند،

and it's exactly that: It's cash given

و دقیقش همین که: پول نقد دادن

with no strings attached.

بدون هیچ تعهدی.

Governments in developing countries

دولتها در کشورهای توسعه یافته

have been doing this for decades,

دهها سال که این کار رو می کنند،

and it's only now, with more evidence

و امروز تنها به لطف شواهد بیشتر

and new technology that it's possible

و فناوری جدید که تبدیل اون به الگویی برای

to make this a model for delivering aid.

اعطای کمک میسر شده است.

It's a pretty simple idea, right?

ایده نسبتا راحتیه، نه؟

Well, why did I spend a decade doing other stuff

خب، چرا ده سال وقتم رو صرف پرداختن به امور دیگه

for the poor?

برای فقرا کردم؟

Honestly, I believed that I could do more good

صادقانه باید بگم که باورم این بود که با اون پول می تونستم

with money for the poor

کار بیشتری برای فقرا کنم

than the poor could do for themselves.

تا این که فقرا کاری برای خودشون کنند.

I held two assumptions:

دو تا فرضیه داشتم:

One, that poor people are poor in part

یکی این که بخشی از فقیر بودن آدمهای فقیر

because they're uneducated and

بخاطر نداشتن تحصیلات

don't make good choices;

و انتخابهای نادرستشون هست؛

two is that we then need people like me

دوم این که ما به آدمهای بیشتری مثل من نیاز داریم

to figure out what they need and get it to them.

تا پی ببریم اونها به چی نیاز دارن و دستشون برسونیم.

It turns out, the evidence says otherwise.

معلوم شد که شواهد چیز دیگری را میگن.

In recent years, researchers have been studying

در سالهای اخیر محققان به مطالعه پیامدهای

what happens when we give poor people cash.

دادن پول نقد به فقرا پرداخته اند.

Dozens of studies show across the board

بررسیهای متعدد در این زمینه نشون داده

that people use cash transfers

که مردم از انتقالات نقدی می تونند

to improve their own lives.

زندگیهای خودشون رو بهبود ببخشند.

Pregnant women in Uruguay buy better food

خانمهای باردار در اروگوئه غذای بهتری خریدند

and give birth to healthier babies.

و بچه های سالمتری بدنیا آوردند.

Sri Lankan men invest in their businesses.

مردهای سریلانکای در تجارشون سرمایه گذاری کردند.

Researchers who studied our work in Kenya

محققانی که کار ما رو در کنیا بررسی کردند

found that people invested in a range of assets,

پی بردن که مردم اون در دارییهای مختلف از

from livestock to equipment to home improvements,

احشام رفته تا تجهیزات و نوسازی منزل سرمایه گذاری کردند

and they saw increases in income

و یکسال بعد از پول نقدی که فرستادیم

from business and farming

شاهد افزایش در درآمد

one year after the cash was sent.

در تجارت و مزرعه داری بودند.

None of these studies found that people

هیچکدام از این بررسیها نشون نداده که مردم

spend more on drinking or smoking

پول بیشتری رو خرج مشروب خوردن یا دود کردن می کنند

or that people work less.

یا این که کمتر کار می کنند.

In fact, they work more.

در حقیقت، بیشتر هم کار می کنند.

Now, these are all material needs.

خب همه اینها نیازهای مادی هستند.

In Vietnam, elderly recipients used

در ویتنام، دریافت کنندهای سالخورده

their cash transfers to pay for coffins.

از سهمیه پولی نقدشون برای خرید تابوت استفاده می کردند.

As someone who wonders if Maslow got it wrong,

بعنوان کسی که با درست یا غلط بودن طرز فکر مزلو درگیره،

I find this choice to prioritize spiritual needs

گزینه ارجحیت قائل شدن برای نیازهای روحی

deeply humbling.

را عمیقا خاضعانه یافتم.

I don't know if I would have chosen to give food

نمی دونم که انتخابم دادن غذا،

or equipment or coffins,

تجهیزات یا تابوت می بود

which begs the question:

که مستلزم این سوال هست:

How good are we at allocating resources

ما چقدر در تخصیص منابع از طرف فقرا

on behalf of the poor?

خوب عمل می کنیم؟

Are we worth the cost?

آیا ارزش این هزینه ها رو داریم؟

Again, we can look at empirical evidence

دوباره، می تونیم به بررسی شواهد آزمودی

on what happens when we give people stuff

درباره این بپردازیم که در واقع چه اتفاقی میفته وقتی به افراد چیزهایی رو می دیم

of our choosing.

که انتخاب ما هستند.

One very telling study looked at a program in India

تحقیق بسیار تاثیرگذاری به بررسی برنامه ای در هند پرداخت

that gives livestock to the so-called ultra-poor,

که چارپایان را در اختیار به اصطلاح فراتر از فقرا می گذاشت

and they found that 30 percent of recipients

و فهمیدند که ۳۰ درصد دریافت کننده ها

had turned around and sold the livestock they had been given

چارپاهایی که به اونها داده شده بود را در ازای پول نقد

for cash.

فروخته بودند.

The real irony is,

کنایه اصلی به این برمی گرده

for every 100 dollars worth of assets

که به ازای هر ۱۰۰ دلاری دارایی

this program gave someone,

که این برنامه در اختیار افراد می گذاره،

they spent another 99 dollars to do it.

اونها ۹۹ دلار دیگر رو صرف انجامش می کنند.

What if, instead, we use technology to put cash,

چی میشه اگر بجاش از فناوری برای گذاشتن پول نقد در دستان

whether from aid agencies or from any one of us

فقرا استفاده کنیم، چه از طریق آژانسهای کمک رسان

directly into a poor person's hands.

یا از طرف هر کدام از ما .

Today, three in four Kenyans use mobile money,

امروزه در کنیا، از هر چهار نفر، سه تاشون از پول موبایل استفاده می کنند،

which is basically a bank account that can run

که در واقع یک جور حساب بانکی که روی تلفن همراهی

on any cell phone.

قابل اجراست.

A sender can pay a 1.6 percent fee

فرستنده می تونه هزینه ۱/۶ درصدی رو پرداخت کنه

and with the click of a button

و با فشردن یک دکمه

send money directly to a recipient's account

پول رو مستقیم بحساب دریافت کننده بدون هیچ واسطه ای

with no intermediaries.

ارسال کنه.

Like the technologies that are disrupting industries

عین فناوریهایی که برهم زننده صنایع

in our own lives,

در زندگیهای خودمون هستند،

payments technology in poor countries

فناوی پرداخت در کشورهای فقیر

could disrupt aid.

می تونه کمک رسانی رو مختل کنه.

It's spreading so quickly that it's possible

با چنان سرعتی در حال گسترش هست که احتمال

to imagine reaching billions

تصور دستیابی به میلیاردها فقیر

of the world's poor this way.

در جهان به این صورت وجود داره.

That's what we've started to do at GiveDirectly.

این کاری که ما شروع به انجامش در گیودایرکتلی (پرداخت مستقیم) کردیم.

We're the first organization

ما اولین موسسه ای هستیم

dedicated to providing cash transfers to the poor.

که به میسر کردن انتقالات نقدی به فقرا اختصاص پیدا کرده.

We've sent cash to 35,000 people across rural Kenya

ما پول نقد برای ۳۵٫۰۰۰ نفر در سرتاسر نواحی روستایی اوگاندا و کنیا

and Uganda

ارسال کرده ایم،

in one-time payments of 1,000 dollars

در پرداختهای ۱٫۰۰۰دلاری به هر خانواده در

per family.

یک نوبت.

So far, we've looked for the poorest people

تا کنون، بدنبال فقیرترین آدمها

in the poorest villages, and in this part of the world,

در فقیرترین روستاها بوده ایم، و در این بخش جهان

they're the ones living in homes

اونها کسانی هستند که در خانه های کاهگلی

made of mud and thatch,

زندگی می کنند،

not cement and iron.

نه سیمانی و آهنی.

So let's say that's your family.

بیایید فکر کنیم که اون خونواده شما باشه.

We show up at your door with an Android phone.

ما در خونتون با یک موبایل اندروییدی ظاهر میشیم.

We'll get your name, take your photo

اسم و عکستون رو می گیریم

and a photo of your hut

و یک عکس همه از کلبه اتون

and grab the GPS coordinates.

و دستگاه مختصات جغراافیایی اون رو می گیریم.

That night, we send all the data to the cloud,

اون شب، همه داده ها رو به ابر فرستادیم،

and each piece gets checked

و همه بخشها از سوی تیم مستقلی

by an independent team

بررسی شدند

using, for one example, satellite images.

برای مثال با استفاده از تصاویر ماهواره ای.

Then, we'll come back,

پس ما بر می گردیم،

we'll sell you a basic cell phone

به شما یک گوشی موبایل اولیه می فروشیم،

if you don't have one already,

البته در صورتی که نداشته باشید،

and a few weeks later,

و چند هفته بعد

we send money to it.

به اون پول می فرستیم.

Something that five years ago

چیزی که پنج سال قبل،

would have seemed impossible

غیرممکن به نظر می تونست برسه

we can now do efficiently

رو ما اکنون کارآمدانه انجام میدیم

and free of corruption.

و فارغ از فساد.

The more cash we give to the poor,

با هر بار پول نقدی که به فقرا میدیم،

and the more evidence we have that it works,

و شواهدی دال بر موثر واقع شدنش،

the more we have to reconsider

بیشتر باید شکلهای دیگه از کمکهامون رو

everything else we give.

مورد بررسی دوباره قرار بدیم.

Today, the logic behind aid is too often,

امروزه، منطقی که پشتش هست این

well, we do at least some good.

که خب ما حداقل یه مقدار خوبی می کنیم.

When we're complacent

وقتی احساس از خود رضایتمندی

with that as our bar,

با این کار می کنیم،

when we tell ourselves that giving aid

وقتی به خودمون میگیم که یاری رساندن

is better than no aid at all,

بهتره از اصلا کمک نکردن،

we tend to invest inefficiently,

گرایش ما به سرمایه گذاری ناکاراست،

in our own ideas that strike us as innovative,

در قالب اون ایده های از طرف ما که به نظرمون خلاقانه است،

on writing reports,

به هنگام نوشتن گزارشها،

on plane tickets and SUVs.

روی بلیط های هواپیما و یا توی اس یو وی.

What if the logic was,

چطور میشد اگر منطق این بود که

will we do better than cash given directly?

آیا کار می کنیم بهتر از مستقیما پول نقد دادن است؟

Organizations would have to prove

نهادها باید ثابت کنند که

that they're doing more good for the poor

که کار خوبی بیشتری برای فقرا انجام میدن

than the poor can do for themselves.

تا آنچه فقرای برای خودشون انجام میدن.

Of course, giving cash won't create public goods

البته، که دادن پول نقدخالق ابزار عمومی از قبیل

like eradicating disease or building strong institutions,

قلع و قمع بیماریها یا ساخت نهادی قوی نمیشه

but it could set a higher bar

اما میتونه وسیله ای بهتری باشه

for how we help individual families

برای این که چطور می تونیم به خوانواده ها بصورت مجزا کمک کنیم

improve their lives.

تا زندگیشون رو بهتر کنند.

I believe in aid.

من به کمک معتقدم.

I believe most aid is better than just

معتقدم که بیشتر کمک ها بهتر از

throwing money out of a plane.

دور ریختن پول از تو هواپیما هست.

I am also absolutely certain

همینطور کاملا یقین دارم

that a lot of aid today

که کلی از کمکهای امروزی

isn't better than giving directly to the poor.

بهتر از مستقیم پول دادن به فقرا نیست.

I hope that one day, it will be.

امیدوارم که روزی اینطور شه.

Thank you.

سپاسگذارم.

(Applause)

(تشویق)