What really matters at the end of life | BJ Miller | TED

Translator: Amin Rasoulof Reviewer: Leila Ataei

Well, we all need a reason to wake up.

ما همه به دلیلی نیاز داریم تا بیدار شویم.

For me, it just took 11,000 volts.

برای من فقط ۱۱هزار ولت احتیاج بود.

I know you're too polite to ask,

میدانم که ادب حکم میکند که نپرسید،

so I will tell you.

بنابراین خودم به شما میگویم.

One night, sophomore year of college,

یک شب، سال دوم کالج،

just back from Thanksgiving holiday,

تازه از تعطیلات عید شکرگزاری برگشته بودیم،

a few of my friends and I were horsing around,

من و چند تا از دوستام داشتیم بازی می‌کردیم،

and we decided to climb atop a parked commuter train.

تصمیم گرفتیم که از یک قطار شهری که پارک شده بود بالا بریم.

It was just sitting there, with the wires that run overhead.

قطار اونجا ساکن بود، و سیم‌ها از بالای سرش رد می‌شدند.

Somehow, that seemed like a great idea at the time.

یک جورایی، در آن موقع ایده خوبی بنظر می‌رسید.

We'd certainly done stupider things.

البته قبلاً کارهای احمقانه‌تر هم انجام داده بودیم.

I scurried up the ladder on the back,

من سریع از نردبان پشتی بالا رفتم،

and when I stood up,

و وقتی صاف ایستادم،

the electrical current entered my arm,

جریان برق وارد دستم شد،

blew down and out my feet, and that was that.

پاهام رو متلاشی کرد و کَند، و تمام.

Would you believe that watch still works?

باور می‌کنید که آن ساعت مچی هنوز کار می‌کند؟

Takes a licking!

جون سخته.

(Laughter)

(خنده)

My father wears it now in solidarity.

پدرم الان برای همدردی آن را روی دستش می‌بندد.

That night began my formal relationship with death -- my death --

آن شب رابطه رسمی من با مرگ شروع شد --مرگ خودم--

and it also began my long run as a patient.

و دوره طولانی من به عنوان بیمار هم آغاز شد

It's a good word.

کلمه خوبی هست.

It means one who suffers.

یعنی کسی که رنج می‌کشد.

So I guess we're all patients.

پس گمان می‌کنم که ما همه بیمار هستیم.

Now, the American health care system

نظام سلامت آمریکا

has more than its fair share of dysfunction --

مطمئنا بیش از آنچه سزاوار استعدادش است

to match its brilliance, to be sure.

ناکارآمد هست،

I'm a physician now, a hospice and palliative medicine doc,

الان من پزشک هستم، پزشک متخصص مراقبت از بیماران علاج ناپذیر و دکتر مراقبتهای تسکینی،

so I've seen care from both sides.

بنابراین خدمات درمانی را از هر دو سمت نگاه کرده‌ام.

And believe me: almost everyone who goes into healthcare

و باور کنید تقریباً هر کسی که وارد نظام بهداشت می‌شود

really means well -- I mean, truly.

نیت خوبی دارد، واقعاً میگم

But we who work in it are also unwitting agents

ولی ما هم که در این سیستم کار می‌کنیم کارمندهای ناآگاهی هستیم برای

for a system that too often does not serve.

نظامی که خیلی مواقع وظیفه‌اش را انجام نمی‌دهد.

Why?

چرا؟

Well, there's actually a pretty easy answer to that question,

خب، یک جواب خیلی ساده به این سوال وجود دارد،

and it explains a lot:

که خیلی روشنگر هست:

because healthcare was designed with diseases, not people, at its center.

چون هسته خدمات درمانی بر اساس بیماری‌ها طراحی شده، نه بر اساس مردم.

Which is to say, of course, it was badly designed.

که باید گفت بد طراحی شده.

And nowhere are the effects of bad design more heartbreaking

و هیچ جا اثرات طرح‌ریزی بد، اندوه‌آور‌تر

or the opportunity for good design more compelling

و فرصت طرح‌ریزی مناسب واجب‌تر از

than at the end of life,

انتهای زندگی نیست،

where things are so distilled and concentrated.

زمانی که همه‌ی چیزها ناب و در هم فشرده هستند.

There are no do-overs.

فرصت دوباره‌ای وجود ندارد.

My purpose today is to reach out across disciplines

هدفم امروز این هست که دست کمک به سمت گرایش‌های مختلف دراز کنم

and invite design thinking into this big conversation.

و تفکر در زمینه طرح‌ریزی را به این بحث مهم دعوت کنم.

That is, to bring intention and creativity

یعنی وارد کردن انگیزه و خلاقیت

to the experience of dying.

به تجربه‌ی مردن.

We have a monumental opportunity in front of us,

ما فرصت مهمی در پیش روی خود داریم،

before one of the few universal issues

یکی از معدود مسائل جهانی، مقابل ما به عنوان

as individuals as well as a civil society:

فرد و همچنین جامعه متمدن هست:

to rethink and redesign how it is we die.

که بازاندیشی و بازطراحی کنیم که چگونه می‌میریم.

So let's begin at the end.

بگذارید از آخر شروع کنیم.

For most people, the scariest thing about death isn't being dead,

برای بیشتر مردم ترسناک‌ترین چیز درباره مرگ، مرده بودن نیست،

it's dying, suffering.

مردن است، رنج کشیدن است.

It's a key distinction.

این یک تفاوت کلیدی است.

To get underneath this, it can be very helpful

دقیق شدن در این موضوع می‌تواند خیلی کمک کند

to tease out suffering which is necessary as it is,

به جدا کردن مفهوم رنجی که بودنش اجتناب ناپذیر است از

from suffering we can change.

رنجی که می‌توانیم آن را تغییر دهیم.

The former is a natural, essential part of life, part of the deal,

اولی طبیعی هست، بخش اساسی زندگی است، قانون است،

and to this we are called to make space, adjust, grow.

و از ما خواسته شده که بهش فضا بدهیم، با آن منطبق شویم و رشد کنیم.

It can be really good to realize forces larger than ourselves.

خیلی خوب میشه که قدرت‌هایی که از ما بزرگتر هستند را بشناسیم.

They bring proportionality,

آنها تناسب به همراه می‌آورند،

like a cosmic right-sizing.

مثل به‌اندازه فهم در‌آوردن کیهان.

After my limbs were gone,

بعد از اینکه اعضای بدنم از دست رفتند،

that loss, for example, became fact, fixed --

این فقدان، به عنوان مثال، تبدیل به یک واقعیت همیشگی تبدیل شد--

necessarily part of my life,

بخشی جدایی‌ناپذیر از زندگی من،

and I learned that I could no more reject this fact than reject myself.

و یاد گرفتم که نخواهم توانست این واقعیت را بدون انکار خودم طرد کنم.

It took me a while, but I learned it eventually.

برای من زمان برد ولی بالاخره یاد گرفتم.

Now, another great thing about necessary suffering

نکته خوب دیگر درباره رنج اجتناب‌ناپذیر

is that it is the very thing

این است که این دقیقا چیزی است که

that unites caregiver and care receiver --

مددجو و مددرسان را به هم پیوند می‌دهد--

human beings.

انسان‌ها را.

This, we are finally realizing, is where healing happens.

بالاخره داریم می‌فهمیم که این همان نقطه‌ای هست که بهبودی حاصل می‌شود.

Yes, compassion -- literally, as we learned yesterday --

بله! مهربانی -- همانطور که دیروز یادگرفتیم--

suffering together.

در کنار هم رنج کشیدن!

Now, on the systems side, on the other hand,

از طرف دیگر در سوی نظام (بهداشتی)،

so much of the suffering is unnecessary, invented.

بسیاری از درد کشیدن‌ها لازم نیستند، ساخته شده‌اند.

It serves no good purpose.

برای هدف خیر خدمت نمی‌کند.

But the good news is, since this brand of suffering is made up,

ولی نکته مثبت این است که، از آنجایی که این گونه درد کشیدن ساختگی است

well, we can change it.

میتوانیم آن را تغییر دهیم.

How we die is indeed something we can affect.

قطعاً چگونه مردنمان را می‌توانیم تغییر دهیم.

Making the system sensitive to this fundamental distinction

حساس کردن نظام (سلامت) به این تفاوت اساسی...

between necessary and unnecessary suffering

میان رنج بردن اجتناب ناپذیر و درد کشیدن قابل اجتناب...

gives us our first of three design cues for the day.

به ما اولین راهنما از راهنماهای سه‌گانه برای طرح‌ریزی ارائه می‌دهد.

After all, our role as caregivers, as people who care,

بالاخره، نقش ما به عنوان مددکار، به عنوان افرادی که اهمیت می‌دهند،

is to relieve suffering -- not add to the pile.

این است که رنج را التیام دهیم، نه اینکه به انبوه آنها اضافه کنیم.

True to the tenets of palliative care,

در وفاداری به باورهای مراقبت تسکین‌دهنده،

I function as something of a reflective advocate,

من مثل یک حامی دانا عمل می‌کنم

as much as prescribing physician.

به همان اندازه که یک پزشک نسخه‌نویس هستم.

Quick aside: palliative care -- a very important field but poorly understood --

اشاره‌ای گذرا: مراقبت تسکینی --که رشته‌ای مهم اما کم شناخته شده است--

while it includes, it is not limited to end of life care.

در حالی‌که به مراقبت‌های پایان زندگی می‌پردازد، ولی به آن محدود نمی‌شود.

It is not limited to hospice.

منحصر به مراقبت از بیماران علاج ناپذیر نیست.

It's simply about comfort and living well at any stage.

در حقیقت به آرامش و خوب زندگی کردن در هر مرحله‌ای می‌پردازد.

So please know that you don't have to be dying anytime soon

پس خواهش می‌کنم بدانید که شما نباید در حال مرگ باشید تا

to benefit from palliative care.

از مراقبت تسکین‌دهنده بهره ببرید.

Now, let me introduce you to Frank.

اجازه بدهید شما را به فرانک معرفی کنم.

Sort of makes this point.

به نوعی منظور من را می‌رساند.

I've been seeing Frank now for years.

من سالهاست که فرانک را ملاقات می‌کنم.

He's living with advancing prostate cancer on top of long-standing HIV.

او با سرطان پروستاتِ در حال گسترش و مهمتر از آن سالهاست که با HIV زندگی می‌کند.

We work on his bone pain and his fatigue,

ما برای استخوان درد و خستگی او تلاش می‌کنیم،

but most of the time we spend thinking out loud together about his life --

اما بیشتر اوقات وقتمان را با هم صرف ابراز افکارمان درباره زندگی او می‌کنیم،

really, about our lives.

در واقع درباره زندگی هر دو مان.

In this way, Frank grieves.

اینطوری، فرانک غصه می‌خورد.

In this way, he keeps up with his losses as they roll in,

اینطوری، او همپای آنچه از دست می‌دهد پیش می‌رود،

so that he's ready to take in the next moment.

پس او آماده قبول لحظه بعدی است.

Loss is one thing, but regret, quite another.

از دست‌دادن، یک چیز است، افسوس اما، چیزی کاملاً متفاوت است.

Frank has always been an adventurer --

فرانک همیشه یک ماجراجو بوده،

he looks like something out of a Norman Rockwell painting --

او مثل یک چیزی است که از نقاشی نورمن راکوِل بیرون آمده،

and no fan of regret.

و اهل افسوس و پشیمانی نیست.

So it wasn't surprising when he came into clinic one day,

به همین خاطر عجیب نبود که یک روز به درمانگاه آمد،

saying he wanted to raft down the Colorado River.

می‌گفت که می‌خواهد در مسیر رود کلرادو قایق‌سواری کند.

Was this a good idea?

این ایده خوبی بود؟

With all the risks to his safety and his health, some would say no.

با توجه به همه خطرات برای سلامتی و امنیت او بعضی می‌گویند نه.

Many did, but he went for it, while he still could.

خیلی‌ها هم گفتند، ولی او رفت دنبالش، زمانی که هنوز می‌توانست.

It was a glorious, marvelous trip:

سفر با شکوه و درخشانی بود:

freezing water, blistering dry heat, scorpions, snakes,

آب سرد، گرمای سوزان، عقرب‌ها، مارها،

wildlife howling off the flaming walls of the Grand Canyon --

صدای طبیعت از دیوارهای سوزان گرندکَنیون منعکس می‌شد،

all the glorious side of the world beyond our control.

تمام بخش با شکوه جهان که ورای فرمان ماست.

Frank's decision, while maybe dramatic,

تصمیم فرانک که شاید احساسی بود،

is exactly the kind so many of us would make,

دقیقاً همانی هست که خیلی از ما شاید می‌گرفتیم

if we only had the support to figure out what is best for ourselves over time.

تنها اگر پشتیبانی داشتیم که تشخیص می‌داد چه چیزی در طول زمان برایمان بهترین است.

So much of what we're talking about today is a shift in perspective.

بیشتر آنچه که امروز درباره‌اش صحبت می‌کنیم تغییر دیدگاه است.

After my accident, when I went back to college,

پس از حادثه‌ای که من داشتم، وقتی به کالج برگشتم،

I changed my major to art history.

رشته خودم را به تاریخ هنر تغییر دادم.

Studying visual art, I figured I'd learn something about how to see --

با خواندن هنرهای تصویری، متوجه شدم که چیزی درباره طرز نگاه خواهم آموخت،

a really potent lesson for a kid who couldn't change

درس مهمی بود برای بچه‌ای که نمی‌توانست آنچه را که می‌دید

so much of what he was seeing.

زیاد تغییر بدهد.

Perspective, that kind of alchemy we humans get to play with,

دیدگاه، همان کیمیایی که ما انسان‌ها باید با آن سرگرم باشیم،

turning anguish into a flower.

اضطراب را به یک گل تبدیل می‌کند.

Flash forward: now I work at an amazing place in San Francisco

به جلو بریم: من اکنون در یک جای فوق العاده در سن فرانسیسکو کار می‌کنم به نام

called the Zen Hospice Project,

پروژه مراقبت از بیماران علاج ناپذیر به شیوه ذِن،

where we have a little ritual that helps with this shift in perspective.

که در آنجا یک سنت کوچک برای کمک به تغییر دیدگاه داریم.

When one of our residents dies,

وقتی که یکی از ساکنینِ مرکز ما می‌میرد،

the mortuary men come, and as we're wheeling the body out through the garden,

ماموران تدفین می‌آیند، و همینطور که بدن مرده را از میان باغ بیرون می‌بریم،

heading for the gate, we pause.

در حال رفتن به سمت دروازه، توقف می‌کنیم.

Anyone who wants --

هر کسی که می‌خواهد،

fellow residents, family, nurses, volunteers,

ساکنین، خانواده، پرستاران، داوطلبین و

the hearse drivers too, now --

اخیراً رانندگان ماشین حمل جنازه،

shares a story or a song or silence,

داستان یا آهنگ و یا سکوت را با دیگران تقسیم می‌کند،

as we sprinkle the body with flower petals.

در حالی‌که ما بدن مرده را گلباران می‌کنیم.

It takes a few minutes;

چند دقیقه طول می‌کشد؛

it's a sweet, simple parting image to usher in grief with warmth,

تصویری شیرین و ساده از مشارکت است برای استقبال کردن از اندوه به گرمی،

rather than repugnance.

به جای نفرت.

Contrast that with the typical experience in the hospital setting,

تفاوت را مقایسه کنید با تجربه معمول در ساختار بیمارستان،

much like this -- floodlit room lined with tubes and beeping machines

اتاق، شبیه اینجا با نور زیاد روشن شده و با لوله‌ها و دستگاه‌هایی که بیپ بیپ می‌کنند تقسیم شده

and blinking lights that don't stop even when the patient's life has.

و نورهای چشمک‌زن که حتی وقتی زندگی بیمار متوقف شده هم توقف نمی‌کنند.

Cleaning crew swoops in, the body's whisked away,

نظافتچی‌ها برای تمیز کردن سریع وارد می‌شوند، جنازه را به سرعت بیرون برده‌ شده،

and it all feels as though that person had never really existed.

و این حس را دارد که انگار آن فرد هرگز وجود نداشته است.

Well-intended, of course, in the name of sterility,

البته این کار هدف خوبی دارد، جهت استرلیزه کردن،

but hospitals tend to assault our senses,

ولی بیمارستان‌ها به احساسات ما هجوم می‌برند،

and the most we might hope for within those walls is numbness --

و بیشترین چیزی که می‌توانیم میان آن دیوارها به آن امید داشته باشیم کرختی است،

anesthetic, literally the opposite of aesthetic.

نداشتن حس! که در واقع مقابل داشتن حس زیبایی شناسی قرار دارد.

I revere hospitals for what they can do; I am alive because of them.

من به بیمارستان‌ها برای کاری که می‌کنند احترام می‌گزارم، من بخاطر آنها زنده‌ام.

But we ask too much of our hospitals.

ولی ما خیلی از بیمارستان‌هایمان توقع داریم

They are places for acute trauma and treatable illness.

بیمارستان‌ها جایی هستند برای آسیب‌های شدید و بیماری‌های درمان پذیر.

They are no place to live and die; that's not what they were designed for.

آنجا جایی برای زندگی کردن و مردن نیست، آنها برای این منظور طراحی نشده‌اند.

Now mind you -- I am not giving up on the notion

از طرف دیگر، من از این فکر صرف‌نظر نمی‌کنم که

that our institutions can become more humane.

سازمان‌های ما میتوانند مهربان‌تر باشند.

Beauty can be found anywhere.

زیبایی را هر جایی می‌توان یافت.

I spent a few months in a burn unit

من چند ماهی در بخش سوختگی بودم

at St. Barnabas Hospital in Livingston, New Jersey,

در بیمارستان سَنت بارناباس، در لیوینگزتن در ایالت نیوجرزی

where I got really great care at every turn,

جایی که در همه مواقع مراقبت خوبی از من شد،

including good palliative care for my pain.

از جمله مراقبت تسکینی برای دردهایم.

And one night, it began to snow outside.

یک شب، بیرون برف شروع شد.

I remember my nurses complaining about driving through it.

یادم هست که پرستارهای من از رانندگی در این برف شکایت داشتند.

And there was no window in my room,

و هیچ پنجره‌ای در اتاق من نبود،

but it was great to just imagine it coming down all sticky.

ولی فقط تصور پایین آمدن این برف، فوق‌العاده بود.

Next day, one of my nurses smuggled in a snowball for me.

روز بعد، یکی از پرستارهای من یک گلوله برفی را پنهانی برایم آورد.

She brought it in to the unit.

گلوله برفی را آورد داخل بخش.

I cannot tell you the rapture I felt holding that in my hand,

نمی‌توانم وجد و شادی‌ای که از در دست گرفتن آن احساس کردم را برای شما توضیح دهم،

and the coldness dripping onto my burning skin;

و سرمایی که روی پوست سوزان من می‌چکید

the miracle of it all,

همه‌ی معجزه‌ای که داشت،

the fascination as I watched it melt and turn into water.

افسونِ دیدنِ آب شدنش.

In that moment,

در آن لحظه،

just being any part of this planet in this universe mattered more to me

همین که بخشی از این سیاره در این جهان باشم برای من مهمتر از این بود که

than whether I lived or died.

زنده باشم یا مرده.

That little snowball packed all the inspiration I needed

آن گلوله برف کوچک مجموع همه انگیزه‌ای بود که من نیاز داشتم تا

to both try to live and be OK if I did not.

تلاش کنم زنده بمانم یا اگر سالم نیستم، تلاش کنم که سلامت باشم.

In a hospital, that's a stolen moment.

در بیمارستان، این لحظه‌ گم شده است.

In my work over the years, I've known many people

در کار من، افراد زیادی را در طول سال‌ها می شناختم

who were ready to go, ready to die.

که آماده رفتن بودند، آماده مردن.

Not because they had found some final peace or transcendence,

نه به خاطر اینکه آرامش نهایی یا حیات معنوی را یافته بودند،

but because they were so repulsed by what their lives had become --

بلکه به این خاطر که از آنچه زندگیشان به آن تبدیل شده بوده روی گردان شده بودند--

in a word, cut off, or ugly.

در یک کلام، تمام‌شده، زشت.

There are already record numbers of us living with chronic and terminal illness,

تعداد زیادی از ما از گذشته با بیماری‌های مزمن و درمان ناپذیر زندگی می‌کنیم،

and into ever older age.

و پیر می‌شویم.

And we are nowhere near ready or prepared for this silver tsunami.

و به هیچ وجه آماده این پیریِ متوسط سن جامعه نیستیم.

We need an infrastructure dynamic enough to handle

به زیرساختی به اندازه کافی پویا احتیاج داریم

these seismic shifts in our population.

تا این تغییرات اساسی در جمعیت را اداره کند.

Now is the time to create something new, something vital.

اکنون زمانِ خلق چیزی نوین است، چیزی که اساسی باشد.

I know we can because we have to.

می‌دانم که می‌توانیم، چون مجبوریم.

The alternative is just unacceptable.

جایگزینی وجود ندارد.

And the key ingredients are known:

و عناصر آن مشخص است:

policy, education and training,

خط مشی، تحصیل و آموزش،

systems, bricks and mortar.

نظام و تاسیسات فیزیکی.

We have tons of input for designers of all stripes to work with.

نیازهایِ ورودی زیادی از انواع مختلف داریم.

We know, for example, from research

به عنوان مثال از طریق تحقیقات می‌دانیم

what's most important to people who are closer to death:

که مهمترین نیاز افرادی که به مرگ نزدیک هستند چیست:

comfort; feeling unburdened and unburdening to those they love;

آسایش؛ احساس اینکه باری بر دوش ندارند و به کسانی که دوستشان دارند آرامش می‌دهند،

existential peace; and a sense of wonderment and spirituality.

آرامشِ وجودی، احساس شگفتی و معنویت.

Over Zen Hospice's nearly 30 years,

در طول نزدیک به ۳۰ سال مراقبت از بیماران علاج‌ناپذیر به شیوه ذِن

we've learned much more from our residents in subtle detail.

ما از ساکنین‌مان چیزهای زیادی به تفصیل یاد گرفته‌ایم.

Little things aren't so little.

چیزهای کوچک، واقعا بی اهمیت نیستند.

Take Janette.

به عنوان مثال جَنِت!

She finds it harder to breathe one day to the next due to ALS.

او به خاطر بیماری ALS هر روز سخت‌تر از دیروز نفس می‌کشد.

Well, guess what?

خب، در موردش چی حدس می‌زنید؟

She wants to start smoking again --

قصد دارد سیگار کشیدن را دوباره شروع کند

and French cigarettes, if you please.

آن هم سیگارهای فرانسوی. اگر لطف کنید!

Not out of some self-destructive bent,

نه به قصد از بین بردن خودش،

but to feel her lungs filled while she has them.

بلکه تا احساس کند ریه‌هایش پر شده‌اند وقتی هنوز آنها را دارد.

Priorities change.

اولویت‌ها عوض می‌شوند.

Or Kate -- she just wants to know

یا کِیت، او فقط می‌خواهد بداند که

her dog Austin is lying at the foot of her bed,

سگش، آستین، پایین تختش دراز کشیده،

his cold muzzle against her dry skin,

و پوزه‌ سردش به پوست خشک او می‌خورد،

instead of more chemotherapy coursing through her veins --

به جای اینکه شیمی درمانی بیشتر در رگ‌هایش جریان داشته باشد.

she's done that.

(شیمی درمانی را) قبلا انجام داده.

Sensuous, aesthetic gratification, where in a moment, in an instant,

لذت‌های احساسی، خشنودی از زیبایی‌ها، چیزهایی هستند، که در یک لحظه،

we are rewarded for just being.

ما فقط به خاطرِ بودن، از آنها پاداش می‌گیریم.

So much of it comes down to loving our time by way of the senses,

بسیاری از اوقات، ما از لحظات‌مان از راه احساسات لذت می‌بریم،

by way of the body -- the very thing doing the living and the dying.

از راه بدن‌مان، درست همان چیزی که زنده بودن و مردن را انجام می‌دهد.

Probably the most poignant room

احتمالا تلخ‌ترین اتاق در

in the Zen Hospice guest house is our kitchen,

مرکز مراقبت از بیماران علاج ناپذیر به شیوه‌ی ذِن، آشپزخانه‌ی ما هست

which is a little strange when you realize

که کمی عجیب به نظر می‌رسد وقتی می‌فهمید که

that so many of our residents can eat very little, if anything at all.

بسیاری از ساکنین ما خیلی کم می‌توانند بخورند، اگر اصلا بتوانند.

But we realize we are providing sustenance on several levels:

اما فکر می‌کنیم که سطوح مختلفی را تغذیه می‌کنیم:

smell, a symbolic plane.

بویایی، یک واقعیت نمادین.

Seriously, with all the heavy-duty stuff happening under our roof,

واقعا، با تمام چیزهای سختی که در مرکز ما اتفاق می‌افتد،

one of the most tried and true interventions we know of,

یکی از جلسه‌هایی که امتحان خودش را به خوبی پس داده تا به بیماران کمک کند،

is to bake cookies.

پختن شیرینی است.

As long as we have our senses --

تا زمانی که ما حس‌هایمان را داریم

even just one --

حتی یکی

we have at least the possibility of accessing

حداقل، توان دسترسی به آنچه

what makes us feel human, connected.

از ما انسان می‌سازد را داریم: در ارتباط بودن.

Imagine the ripples of this notion

اثرات این مفهوم را برای

for the millions of people living and dying with dementia.

میلیون‌ها انسانی که با فراموشی زندگی می‌کنند و می‌میرند تصور کنید.

Primal sensorial delights that say the things we don't have words for,

لذت‌های حسیِ اولیه که چیزهایی را بیان می‌کنند که برایشان کلمه‌ای نداریم،

impulses that make us stay present --

لذت‌های لحظه‌ای که به ما حس در لحظه زندگی کردن می‌دهند،

no need for a past or a future.

و به گذشته و حال احتیاج ندارند.

So, if teasing unnecessary suffering out of the system was our first design cue,

بنابراین اگر جدا کردن رنجِ غیرضروری از نظام (سلامت) اولین راهکار باشد،

then tending to dignity by way of the senses,

پس حفظ ارزش (بیماران) از طریق حواس،

by way of the body -- the aesthetic realm --

از طریق بدن، که جایگاه زیبایی شناسی است،

is design cue number two.

راهکار دوم خواهد بود.

Now this gets us quickly to the third and final bit for today;

این نکته ما را به سومین و آخرین بخش امروز می‌رساند

namely, we need to lift our sights, to set our sights on well-being,

به طور خاص، ما باید اهداف‌مان را بالاتر ببریم و بر مبنای سلامت قرار دهیم،

so that life and health and healthcare

بدین ترتیب زندگی و سلامت و نظام سلامت

can become about making life more wonderful,

می‌توانند زندگی را شگفت انگیزتر کنند

rather than just less horrible.

به جای اینکه فقط دردناک بودن آن را کمتر کنند.

Beneficence.

نیکی و سود رساندن!

Here, this gets right at the distinction

این درست همان مقصد ماست یعنی

between a disease-centered and a patient- or human-centered model of care,

شکلی از خدمات درمانی که بیماری محور است و شکلی که بیمار یا انسان محور است،

and here is where caring becomes a creative, generative,

و اینجاست که مراقبت به عملی خلاقانه، سازنده و

even playful act.

حتی مثل بازی تبدیل شود.

"Play" may sound like a funny word here.

"بازی" در اینجا ممکن است کلمه خنده داری به نظر بیاید.

But it is also one of our highest forms of adaptation.

ولی در ضمن یکی از بهترین روش‌های ما برای سازگاری است.

Consider every major compulsory effort it takes to be human.

همه تلاش‌های اجباری ما به واسطه انسان بودن را در نظر بگیرید.

The need for food has birthed cuisine.

آشپزی از نیاز به غذا متولد شد.

The need for shelter has given rise to architecture.

نیاز به سرپناه منجر به معماری شد.

The need for cover, fashion.

نیاز به پوشش، مُد را ساخت.

And for being subjected to the clock,

و چون در قید زمان بودیم،

well, we invented music.

موسیقی ساختیم.

So, since dying is a necessary part of life,

بنابراین، از آنجا که مردن بخش اساسی زندگی است،

what might we create with this fact?

بر این اساس چه چیزی می‌توانیم بسازیم؟

By "play" I am in no way suggesting we take a light approach to dying

منظور از "بازی" به هیچ وجه در پیش گرفتن راهی آسان به سوی مردن نیست

or that we mandate any particular way of dying.

یا اینکه راه خاصی برای مردن را حکم کنیم.

There are mountains of sorrow that cannot move,

کوه‌های اندوه در آنجا بی حرکت ایستاده‌اند،

and one way or another, we will all kneel there.

و از هر راهی برویم، همه ما تسلیم خواهیم شد.

Rather, I am asking that we make space --

به جای آن، من درخواست می‌کنم که فضایی بسازیم،

physical, psychic room, to allow life to play itself all the way out --

(فضای) فیزیکی، فضای روحی، تا به زندگی فرصت رشد و تعالی بدهیم،

so that rather than just getting out of the way,

پس به جای اینکه فقط آن را به پایان ببریم،

aging and dying can become a process of crescendo through to the end.

پیر شدن و مردن می‌تواند (مثل موسیقی)، صدایی باشد که به سوی پایانش اوج می‌گیرد.

We can't solve for death.

ما نمی‌توانیم برای مرگ جوابی بیابیم.

I know some of you are working on this.

می‌دانم که بعضی از شما برای این کار تلاش می‌کنید.

(Laughter)

(خنده حضار)

Meanwhile, we can --

در این فرصت(که مشغول یافتن جواب هستیم)، می‌توانیم

(Laughter)

(خنده حضار)

We can design towards it.

می‌توانیم که برای یافتن این جواب طرح‌ریزی کنیم.

Parts of me died early on,

بخشی از من، پیشتر، مرد،

and that's something we can all say one way or another.

همه ما می‌توانیم به نحوی این را بگوییم.

I got to redesign my life around this fact,

من مجبور بودم زندگی‌ام را گرد این واقعیت دوباره طرح بریزم،

and I tell you it has been a liberation

و باید بگویم که این یک آزادی بود

to realize you can always find a shock of beauty or meaning

برای اینکه بفهمم همیشه می‌توان از زیبایی و معنای

in what life you have left,

آنچه زندگی برایم باقی گذاشته یکّه بخورم

like that snowball lasting for a perfect moment,

مثل گلوله برفی که لحظه‌ای عالی دوام آورد

all the while melting away.

در حالی که داشت آب می‌شد.

If we love such moments ferociously,

اگر چنین لحظه‌ای را دیوانه وار دوست داریم

then maybe we can learn to live well --

آنگاه شاید بتوانیم یاد بگیریم که خوب زندگی کنیم،

not in spite of death,

نه بر ضد مرگ،

but because of it.

بلکه به خاطر آن.

Let death be what takes us,

بگذارید مرگ آن چیزی باشد که ما را با خود می‌برد،

not lack of imagination.

و نه نبودِ تصورات زیبا.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)