Why you should know how much your coworkers get paid | David Burkus

Translator: Roya Rahimi Reviewer: Atefeh Maleki

حقوق شما چقدره؟

How much do you get paid?

Don't answer that out loud.

با صدای بلند جواب ندید.

But put a number in your head.

اما یه عدد تو ذهنتون داشته باشید.

Now: How much do you think the person sitting next to you gets paid?

حالا: فکر میکنید کسی که کنارتون نشسته چقدر حقوق میگیره؟

Again, don't answer out loud.

بازم بلند جواب ندید.

(Laughter)

(خنده)

At work, how much do you think

سر کار، فکر میکنید کسی که

the person sitting in the cubicle or the desk next to you gets paid?

در اتاق بغلی یا میز کناری نشسته چقدر حقوق میگیره؟

Do you know?

می دونید؟

Should you know?

باید بدونید؟

Notice, it's a little uncomfortable for me to even ask you those questions.

متوجه شدین؟ حتی برای منم راحت نیست که این سوالارو ازتون بپرسم

But admit it -- you kind of want to know.

اما اقرار کنین--شما هم دلتون میخواد بدونید

Most of us are uncomfortable with the idea of broadcasting our salary.

اکثر ما با اینکه میزان حقوقمونو جار بزنیم موافق نیستیم.

We're not supposed to tell our neighbors,

قرار نیست حقوقمونو به همسایمون بگیم

and we're definitely not supposed to tell our office neighbors.

و قطعاً قرار نیست میزان حقوقمونو به همکارمون بگیم.

The assumed reason is that if everybody knew what everybody got paid,

دلیل فرضیم اینه که اگر هر کسی می دونست دیگری چقدر حقوق میگیره،

then all hell would break loose.

هرج و مرج میشد.

There'd be arguments, there'd be fights,

دعوا، جنگ

there might even be a few people who quit.

حتی ممکن بود بعضیا از کارشون استعفا بدن

But what if secrecy is actually the reason for all that strife?

اما اگر این مخفی کاری دلیل اصلی این کشمکش ها باشه چی؟

And what would happen if we removed that secrecy?

چی میشد اگر این مخفی کاری برداشته میشد؟

What if openness actually increased the sense of fairness and collaboration

اگر شفاف سازی، حس عدالت و همکاری رو توی یه شرکت

inside a company?

افزایش می داد چی؟

What would happen if we had total pay transparency?

چی میشد اگه ما شفاف سازی کامل داشتیم؟

For the past several years,

طی چند سال گذشته،

I've been studying the corporate and entrepreneurial leaders

من روی رئیس ها و رهبرای کارآفرین مطالعه می کردم

who question the conventional wisdom about how to run a company.

که سوالشون درمورد باور عمومی مردم نسبت به اداره یه شرکت بود.

And the question of pay keeps coming up.

سوالات در مورد حقوق مرتباً مطرح میشه.

And the answers keep surprising.

و جواب هاشم شگفت آوره.

It turns out that pay transparency --

به نظر میاد که شفاف سازی حقوق

sharing salaries openly across a company --

و در میان گذاشتن میزان حقوق در یک شرکت

makes for a better workplace for both the employee

محل کار بهتری را چه برای کارمند

and for the organization.

و چه برای شرکت ایجاد میکنه.

When people don't know how their pay compares to their peers',

وقتی مردم اختلاف حقوق خود را با بقیه ندونن احتمال بیشتری میره

they're more likely to feel underpaid

که فکر کنن کم حقوق میگیرن

and maybe even discriminated against.

یا فکر کنن که مورد تبعیض واقع میشن.

Do you want to work at a place that tolerates the idea

دوست دارید در محلی کار کنین که حس شما از کم حقوقی

that you feel underpaid or discriminated against?

یا تبعیض رو امری ساده تلقی میکنه؟

But keeping salaries secret does exactly that,

اما مخفی کردن حقوق دقیقاً همین کارو میکنه

and it's a practice as old as it is common,

و از وقتی حقوق بوده همین رویه بوده،

despite the fact that in the United States,

علیرغم اینکه در ایالات متحده

the law protects an employee's right to discuss their pay.

قانونی هست که این حق رو به افراد میده تا راجع به حقوقشون بحث کنن.

In one famous example from decades ago,

یه مثال معروفی از چند دهه گذشته،

the management of Vanity Fair magazine

مدیریت مجله ونیتی فر هستش

actually circulated a memo entitled:

که شعاری با این عنوان داشت که:

"Forbidding Discussion Among Employees of Salary Received."

"بحث در مورد حقوق میان کارمندان ممنوع است."

"Forbidding" discussion among employees of salary received.

بحث در مورد حقوق میان کارمندان "ممنوع است".

Now that memo didn't sit well with everybody.

اما اون شعار به مزاج همه خوش نیومد.

New York literary figures Dorothy Parker,

چهره های ادبی نیویورک مثل دوروثی پارکر،

Robert Benchley and Robert Sherwood,

رابرت بنچلی و رابرت شروود،

all writers in the Algonquin Round Table,

و تمام نویسندگان آلگونکوین روند تیبل

decided to stand up for transparency

مصمم شدن تا از شفاف سازی حمایت کنن

and showed up for work the next day

و روز بعدش با یه تابلو

with their salary written on signs hanging from their neck.

که حقوقشونو روش نوشته بودن و به گردنشون انداختند به محل کار رفتن.

(Laughter)

(خنده)

Imagine showing up for work

فکر کنید برید سرکار

with your salary just written across your chest for all to see.

حقوقتونم روسینتون بنویسید تا همه ببینند.

But why would a company even want to discourage salary discussions?

اما چرا یه شرکت بحث های حقوقی رو منع میکنه؟

Why do some people go along with it, while others revolt against it?

چرا بعضی آدما باهاش کنار میان و بعضیا باهاش مخالفت میکنند؟

It turns out that in addition to the assumed reasons,

به نظر میرسه که علاوه بر دلایل فرض شده،

pay secrecy is actually a way to save a lot of money.

مخفی کاری یه راهی برای پس انداز پول بیشتر برای شرکت هاست.

You see, keeping salaries secret

میدونید، مخفی نگه داشتن حقوق

leads to what economists call "information asymmetry."

منجر به چیزی میشه که اقتصاد دانان بهش میگن:"عدم تقارن اطلاعات"

This is a situation where, in a negotiation,

این موقعیته که در فضای مذاکره

one party has loads more information than the other.

یه گروه اطلاعات خیلی بیشتری نسبت به طرف دیگه داره.

And in hiring or promotion or annual raise discussions,

و توی بحث استخدام و ترفیع و افزایش حقوق سالیانه،

an employer can use that secrecy to save a lot of money.

کارفرما با مخفی کاری میتونه پول زیادی رو پس انداز کنه.

Imagine how much better you could negotiate for a raise

تصور کنین چقدر بهتر میتونستید سر افزایش حقوق چونه بزنید

if you knew everybody's salary.

اگر حقوق همه رو میدونستید.

Economists warn that information asymmetry

اقتصاد دانان هشدار میدن که عدم تقارن اطلاعاتی

can cause markets to go awry.

باعث مختل شدن بازار میشه.

Someone leaves a pay stub on the copier,

یکی فیش حقوقیشو روی دستگاه کپی جا میذاره

and suddenly everybody is shouting at each other.

و ناگهان میبینین که همه دارن سر هم داد میکشند.

In fact, they even warn

در حقیقت، اونها به ما هشدار میدن که

that information asymmetry can lead to a total market failure.

عدم تقارن اطلاعاتی میتونه منجر به سقوط کامل بازار بشه.

And I think we're almost there.

و من فکر میکنم تقریباً به اون حد رسیدیم.

Here's why:

حالا چرا:

first, most employees have no idea how their pay compares to their peers'.

اولاً، اکثر کارمندان هیچ نظری راجع به اختلاف حقوقشون با بقیه ندارن.

In a 2015 survey of 70,000 employees,

در سال 2015، در تحقیقی از 70000 کارمند

two-thirds of everyone who is paid at the market rate

دو سوم کسانی که به نرخ بازار حقوق میگرفتند

said that they felt they were underpaid.

گفتند که حس میکنن که کم حقوق میگیرن.

And of everybody who felt that they were underpaid,

و از تمام کسانی که چنین حسی رو داشتن،

60 percent said that they intended to quit,

60 درصد گفتند که مایلند که استعفا بدن،

regardless of where they were -- underpaid, overpaid

بدون اینکه بدونن کم حقوق میگیرن، زیاد حقوق میگیرن یا

or right at the market rate.

دقیقا با نرخ بازار حقوق میگیرن.

If you were part of this survey, what would you say?

اگر شما هم جزو این تحقیق بودین چی میگفتین؟

Are you underpaid?

کم حقوق میگیرین؟

Well, wait -- how do you even know,

خب صبر کنین، از کجا می دونید؟

because you're not allowed to talk about it?

وقتی اجازه ندارید در موردش حتی حرف بزنید؟

Next, information asymmetry, pay secrecy,

دوم، با عدم تقارن اطلاعاتی و مخفی کاری،

makes it easier to ignore the discrimination

راحت تر میشه تبعیض موجود در بازارو نادیده گرفت

that's already present in the market today.

که الانم توی بازار دیده میشه.

In a 2011 report from the Institute for Women's Policy Research,

در گزارشی از سال 2011 از موسسه تحقیقات سیاست زنان،

the gender wage gap between men and women

اختلاف درآمد بین زن و مرد

was 23 percent.

23 درصد بود.

This is where that 77 cents on the dollar comes from.

77 سنت هرخانم نسبت به 1 دلار هر اقا از اینجا نشات میگیره

But in the Federal Government,

اما در دولت فدرال،

where salaries are pinned to certain levels

که حقوق ها سطح مشخصی دارن

and everybody knows what those levels are,

و همه از این سطوح آگاهی دارن،

the gender wage gap shrinks to 11 percent --

این اختلاف به 11 درصد کاهش پیدا کرد...

and this is before controlling for any of the factors

این قبل نادیده گرفتن تمام عواملی است

that economists argue over whether or not to control for.

که اقتصاد دانان بر سر کنترل کردن یا نکردنش اختلاف نظر دارند.

If we really want to close the gender wage gap,

اگر واقعاً میخوایم اختلاف بین حقوق زن و مرد را کم کنیم،

maybe we should start by opening up the payroll.

شاید باید با ایجاد یک لیست حقوقی شروع کنیم.

If this is what total market failure looks like,

اگر بازارها دارن کاملاً سقوط میکنن،

then openness remains the only way to ensure fairness.

پس شفاف سازی تنها راه تضمین عدالته.

Now, I realize that letting people know what you make

الان فهمیدم که گفتن میزان حقوقتون به بقیه

might feel uncomfortable,

شاید شما رو ناراحت کنه

but isn't it less uncomfortable

اما آیا از فکر کردن به اینکه

than always wondering if you're being discriminated against,

مورد تبعیض واقع میشین یا

or if your wife or your daughter or your sister is being paid unfairly?

همسر، دختر و یا خواهرتون ناعادلانه حقوق میگیرن، راحت تر نیست؟

Openness remains the best way to ensure fairness,

شفاف سازی بهترین راه برای تضمین عدالته.

and pay transparency does that.

و شفاف سازی حقوق همین کارو انجام میده.

That's why entrepreneurial leaders and corporate leaders

برای همینه که رهبران کارآفرین و رئیسان

have been experimenting with sharing salaries for years.

برای سالها روی در میان گذاشتن میزان حقوق تحقیق کردن.

Like Dane Atkinson.

مثل دین آتکینسون

Dane is a serial entrepreneur who started many companies

دین یه کارآفرین زنجیره ایه که شرکت های زیادی رو

in a pay secrecy condition

با شرایط مخفی کاری حقوق تاسیس کرد

and even used that condition to pay two equally qualified people

و حتی به دو نفر با صلاحیت های یکسان، به میزان خیلی متفاوت

dramatically different salaries,

حقوق می داد، و

depending on how well they could negotiate.

بستگی به این داشت که چطور سر حقوقشون بحث کنن.

And Dane saw the strife that happened as a result of this.

و دین دید که چه کشمکش هایی سر همین مسئله به وجود اومد.

So when he started his newest company, SumAll,

پس وقتی جدیدترین شرکتشو "سام آل" راه انداخت،

he committed to salary transparency from the beginning.

از همون اول از شفاف سازی استفاده کرد.

And the results have been amazing.

و نتایجش فوق العاده بودن.

And in study after study,

تحقیقات یکی پس از دیگری نشون میده

when people know how they're being paid

که وقتی مردم بدونن که چطور حقوق میگیرن

and how that pay compares to their peers',

و تفاوتش با بقیه چقدره،

they're more likely to work hard to improve their performance,

احتمال بیشتری داره که سخت کار کنن تا عملکردشونو ارتقا بدن

more likely to be engaged, and they're less likely to quit.

احتمال بیشتری میره که درگیر کار بشن و استعفا ندن.

That's why Dane's not alone.

واسه همینه که"دین" تنها نیست.

From technology start-ups like Buffer,

از "بافر" که یک راه اندازفناوریه گرفته،

to the tens of thousands of employees at Whole Foods,

تا ده ها هزار کارمند در هول فود،

where not only is your salary available for everyone to see,

جایی که نه تنها حقوق افراد برای همه قابل مشاهدس،

but the performance data for the store and for your department

بلکه عملکردهاشون برای مغازه و یا بخش شما

is available on the company intranet

توی وبسایت شرکت برای همه

for all to see.

قابل دسترسه.

Now, pay transparency takes a lot of forms.

امروزه، شفاف سازی حقوق شکل های مختلفی داره.

It's not one size fits all.

و یک شکلش به درد همه نمیخوره.

Some post their salaries for all to see.

بعضی ها حقوق ها رو در معرض دید همه میذارن.

Some only keep it inside the company.

بعضیا فقط توی شرکت نمایشش میدن.

Some post the formula for calculating pay,

بعضیا فرمول حساب کردن حقوقو نشون میدن،

and others post the pay levels

و بعضیا سطوح حقوق رو نشون میدن

and affix everybody to that level.

و هر فرد رو با سطح مربوطش نشون میدن.

So you don't have to make signs

پس دیگه نیاز نیست یه تابلو برای کارمندا

for all of your employees to wear around the office.

درست کنین تا توی شرکت تنشون کنند.

And you don't have to be the only one wearing a sign

و شما هم نیاز نیست تابلویی که توی خونه درست کردینو

that you made at home.

بندازید گردنتون.

But we can all take greater steps towards pay transparency.

اما ما میتونیم گام های بزرگ تری واسه شفاف سازی برداریم.

For those of you that have the authority

برای شماهایی که قدرت دارین که

to move forward towards transparency:

در راستای شفاف سازی قدم بردارید:

it's time to move forward.

وقتشه که تلاش کنین.

And for those of you that don't have that authority:

و واسه شماهایی که قدرتشو ندارید:

it's time to stand up for your right to.

وقتشه که از حقتون دفاع کنید.

So how much do you get paid?

پس چقدر حقوق میگیرید؟

And how does that compare to the people you work with?

و تفاوتش با بقیه چقدره؟

You should know.

باید بدونید.

And so should they.

و بقیه هم باید بدونن.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق تماشاچیان)