Nic Marks: The Happy Planet Index

نیک مارکز: معیار سیاره شاد

Translator: Hamid Shafiezadeh Reviewer: soheila Jafari

Martin Luther King

مارتین لوتر کینگ

did not say,

وقتی که جنبشهای اجتماعی را

"I have a nightmare,"

ترغیب میکرد نگفت

when he inspired the civil rights movements.

"من یک کابوس دارم"

He said, "I have a dream."

و گفت من رویائی دارم"

And I have a dream.

و من هم رویایی دارم

I have a dream that we can stop thinking

رویای من این است که

that the future will be a nightmare,

ما میتوانیم این فکر را که آینده یک کابوس خواهد بود

and this is going to be a challenge,

را متوقف کنیم و این یک چالش اساسی است

because, if you think

چرا که اگر بخش عمده ای

of every major blockbusting film of recent times,

از فیلمهای پر فروش زمانه اخیر را ببینید

nearly all of its visions for humanity

تقریبا تمام نگاهشان به بشر

are apocalyptic.

نگاه آخر الزمانی است.

I think this film

فکر کنم که فیلم "جاده"

is one of the hardest watches of modern times, "The Road."

یکی از زمخت ترین فیلمهای عصر جدید است.

It's a beautiful piece of filmmaking,

این یک فیلم زیبایست،

but everything is desolate,

اما همه چیز فاجعه بار،

everything is dead.

همه چیز مرده هست.

And just a father and son

و فقط یک پدر و پسر

trying to survive, walking along the road.

تلاش میکنند با رفتن در طول جاده نجات پیدا کنند

And I think the environmental movement

و من فکر میکنم این حرکت زیست محیطی

of which I am a part of

که من قسمتی از اون هستم

has been complicit

در به وجود آوردن

in creating this vision of the future.

این ویرایش از آینده مجرم هست

For too long,

برای مدت زمان مدیدی

we have peddled a nightmarish vision

ما یک ویرایش کابوسناکی رو سعی کردیم به فروش برسونیم

of what's going to happen.

از اینکه چه اتفاقی خواهد افتاد.

We have focused on the worst-case scenario.

ما بر روی بد ترین پیش بینی های ممکن تمرکز کردیم.

We have focused on the problems.

ما بر روی مشکلات تمرکز کردیم.

And we have not thought enough

و به اندازه کافی پیرامون راه حل ها

about the solutions.

فکر نکردیم

We've used fear, if you like,

در واقع ما از ترس استفاده کردیم

to grab people's attention.

تا توجه مردم رو جلب کنیم

And any psychologist will tell you

و هر روانشناسی به شما خواهد گفت که

that fear in the organism

ترس در موجود زنده مرتبط

is linked to flight mechanism.

با مکانیزم گریز است

It's part of the fight and flight mechanism,

این قسمتی از مکانیزم جنگ و گریز است،

that when an animal is frightened --

به این معنی که وقتی یک حیوان میترسد--

think of a deer.

مثلا یک گوزن

A deer freezes very, very still,

یک گوزن بسیار بسیار آرام خودش را جمع می کند

poised to run away.

و فرار می کند.

And I think that's what we're doing

و من فکر میکنم این همون کاری است که ما داریم انجام میدهم

when we're asking people to engage with our agenda

وقتی ما از مردم میخواهیم که در موضوعات مربوط

around environmental degradation and climate change.

به تخریب محیط زیست و تغییرات آب و هوائی درگیر بشن.

People are freezing and running away

مردم خودشان را جمع می کنند و میگریزند

because we're using fear.

چرا که ما از ترس استفاده میکنیم.

And I think the environmental movement has to grow up

و من فکر میکنم که جنبشهای محیطی باید بهبود پیدا کنند

and start to think about

و در باره اینکه

what progress is.

پیشرفت چیست فکر کنند

What would it be like to be improving the human lot?

چه کنیم که این را برای بشر بهبود بدهیم؟

And one of the problems that we face, I think,

و من فکر میکنم یکی از مشکلاتی که ما با آن مواجه هستیم

is that the only people that have cornered the market

این است که مردم پیشرفت

in terms of progress

را فقط

is a financial definition of what progress is,

بر حسب تعریف مالی پیشرفت در نظر میگیرند،

an economic definition of what progress is --

تعریف اقتصاد از پیشرفت --

that somehow,

که هرچه اندازه

if we get the right numbers to go up,

اعداد بیشتر میشوند

we're going to be better off,

در نتیجه ما بهتر میشویم

whether that's on the stock market,

خواه در بازار سهام،

whether that's with GDP

خواه در تولید ناخالص ملی (GDP)

and economic growth,

و رشد اقتصادی،

that somehow life is going to get better.

هرچه اعداد بالاتر برود زندگی بهتر میشود.

This is somehow appealing to human greed

در واقع این به میزان حرص آدمی مربوط است تا

instead of fear --

ترس--

that more is better.

که بیشتر بهتر هست.

Come on. In the Western world, we have enough.

ببینید. در دنیای غرب ما به اندازه کافی داریم.

Maybe some parts of the world don't, but we have enough.

شاید بعضی از قسمتهای دنیا نه ولی ما به اندازه کافی داریم.

And we've know for a long time that this is not a good measure

و زمان زیادی است که ما میدانیم این اندازه گیری خوبی برای

of the welfare of nations.

خوشبختی ملتها نیست.

In fact, the architect of our national accounting system,

در حقیقت سیمون کوزنتس طراح حسابداري ملي

Simon Kuznets, in the 1930s,

در سال ۱۹۳۰ گفته است

said that, "A nation's welfare

" خوشبختی یک ملت به

can scarcely be inferred from their national income."

ندرت از در آمد ملی آن قابل دستیابی است."

But we've created a national accounting system

اما ما حسابداري ملي را درست کردیم

which is firmly based on production

که اساس آن بر تولید

and producing stuff.

بیشتر کالا است.

And indeed, this is probably historical, and it had its time.

و به وضوح این یک مبنای تاریخی دارد

In the second World War, we needed to produce a lot of stuff.

و مربوط به ان زمان بوده است. در جنگ جهانی دوم ما نیاز به تولید مقدار زیادی کالا داشتیم.

And indeed, we were so successful at producing certain types of stuff

واضح است که ما در تولید کالاهائی

that we destroyed a lot of Europe, and we had to rebuild it afterwards.

که اروپای تخریب شده نیاز داشت موفق بودیم.

And so our national accounting system

و بنابراین حسابداري ملي ما

became fixated on what we can produce.

بر اساس آنچه میتوانستیم تولید کنیم بنا شد.

But as early as 1968,

اما در ۱۹۶۸

this visionary man, Robert Kennedy,

یک مرد ژرف اندیش، رابرت کندی

at the start of his ill-fated presidential campaign,

در شروع کمپین نافرجام ریاست جمهوری

gave the most eloquent deconstruction

فصیح ترین نطق از بازبینی

of gross national product

در توليد ناخالص ملي را

that ever has been.

ارایه داد

And he finished his talk with the phrase,

و صحبتش را با این عبارت به پایان برد

that, "The gross national product

که " توليد ناخالص ملي هر چیزی را اندازه گیری میکند

measures everything except that

جز آنچه زندگی را

which makes life worthwhile."

با ارزش میکند."

How crazy is that? That our measure of progress,

چقدر عجیب است؟ شاخص اندازه گیری ما از پیشرفت،

our dominant measure of progress in society,

مهمترین شاخص اندازه گیری در جامعه ،

is measuring everything

هر چیزی را اندازه گیری میکند

except that which makes life worthwhile?

جزآنچه که زندگی را با ارزش میکند؟

I believe, if Kennedy was alive today,

من معتقدم اگر کندی زنده بود امروز

he would be asking statisticians such as myself

از آماردان هایی مثل من می خواست که

to go out and find out

راهی برای اینکه چه چیز زندگی را

what makes life worthwhile.

با ارزش میکند پیدا کند.

He'd be asking us to redesign

و میخواست که ما دوباره

our national accounting system

سیستم حسابداری ملی را طراحی کنیم

to be based upon

بر اساس چیزهائی

such important things as social justice,

مثل عدالت اجتماعی،

sustainability

ثبات

and people's well-being.

و خوشبختی.

And actually, social scientists have already gone out

و واقعا دانشمندان علوم اجتماعی دنیا را

and asked these questions around the world.

گشته و همین سوال را پرسیده اند.

This is from a global survey.

این یک شکل ازنظر سنجی جهانی است

It's asking people, what do they want.

و پرسش از مردم در سراسر دنیا این بود که چه میخواهند.

And unsurprisingly, people all around the world

و خیلی تعجب بر انگیز نبود که مردم سراسر دنیا

say that what they want

آنچه که میخواهند

is happiness, for themselves,

شادی است برای خودشان،

for their families, their children,

بچه هاشون، خانواده شان

their communities.

و جامعه شان.

Okay, they think money is slightly important.

بله، اونها فکر میکردند پول اندکی مهم است.

It's there, but it's not nearly as important as happiness,

اما به اندازه شادی مهم نیست،

and it's not nearly as important as love.

و به اندازه عشق مهم نیست.

We all need to love and be loved in life.

ما همه نیاز داریم که عشق بورزیم و به ما عشق ورزیده بشود.

It's not nearly as important as health.

اما به اندازه سلامتی مهم نیست.

We want to be healthy and live a full life.

ما میخواهیم که زندگی سرشار از سلامتی داشته باشیم.

These seem to be natural human aspirations.

اینها اشتیاقات طبیعی بشر است.

Why are statisticians not measuring these?

چرا متخصصین آمار اینها را اندازه نمیگیرند؟

Why are we not thinking of the progress of nations in these terms,

چرا ما پیشرفت ملتها را در این عبارت بیان نمیکنیم

instead of just how much stuff we have?

به جای اینکه چه میزان اسباب و وسایل داریم؟

And really, this is what I've done with my adult life --

و حقیقتا این کاری بود که من وقتی به بزرگتر شدم انجام دادم

is think about how do we measure happiness,

فکر کردم چطور میتوانیم شادی را اندازه بگیریم

how do we measure well-being,

و چگونه میتوانیم خوشبختی را اندازه بگیریم

how can we do that within environmental limits.

و چگونه این کار را با توجه به محدودیتهای محیط انجام دهیم.

And we created, at the organization that I work for,

و ما در موسسه اقتصادهای جدید ،

the New Economics Foundation,

که من در انجا کار میکنم

something we call the Happy Planet Index,

شاخص سیاره شاد رو درست کردیم،

because we think people should be happy and the planet should be happy.

چرا که فکر میکنیم مردم باید شاد باشند و سیاره باید شاد باشد.

Why don't we create a measure of progress that shows that?

چرا ما یک شاخص برای پیشرفت ایجاد نکنیم که این را نشان بدهد؟

And what we do,

و آنچه که ما انجام دادیم

is we say that the ultimate outcome of a nation

این بود که گفتیم خروجی نهائی یک ملت

is how successful is it

در اینکه چقدر موفق است

at creating happy and healthy lives for its citizens.

این است که چه میزان شادی تولید میکند و چقدر زندگی سالم برای شهروندانش فراهم کرده است.

That should be the goal

این هدف هر ملتی

of every nation on the planet.

بر روی سیاره می تواند باشد.

But we have to remember

اما یک ورودی اساسی را

that there's a fundamental input to that,

باید به خاطر داشته باشیم،

and that is how many of the planet's resources we use.

این که چه میزان از منابع سیاره رو ما استفاده کرده یم.

We all have one planet. We all have to share it.

ما همه یک سیاره داریم. که باید اون را با هم تقسیم کنیم.

It is the ultimate scarce resource,

منابع کمیابی که ما در روی

the one planet that we share.

یک سیاره باید تقسیم کنیم.

And economics is very interested in scarcity.

و اقتصاد بسیار علاقمند بر کمیابی است.

When it has a scarce resource

وقتی منابع کمیاب دارد

that it wants to turn into

و میخواهید خروجیهای

a desirable outcome,

دلخواه بگیرید

it thinks in terms of efficiency.

به عبارت کارایی توجه میکنید.

It thinks in terms of how much bang do we get for our buck.

چی دادیم چی گرفتیم.

And this is a measure of how much well-being

و این اندازه ای است که ما برای میزان خوشي میگیریم

we get for our planetary resource use.

در قبال منابعی که از سیاره استفاده میکنیم.

It is an efficiency measure.

این یک شاخص برای کارائی است

And probably the easiest way to show you that,

و احتمالا آسانترین راه برای نشان دادن آن است،

is to show you this graph.

که در این نمودار نشان داده شده است.

Running horizontally along the graph,

به صورت افقی روی نمودار حرکت کنید

is "ecological footprint,"

یک " حجم بهره برداری از محیط " است

which is a measure of how much resources we use

که میزان استفاده از منابع و

and how much pressure we put on the planet.

میزان فشاری که بر سیاره وارد میکنیم را اندازه میگیرد

More is bad.

خیلی بدتر.

Running vertically upwards,

حرکت به صورت عمودی است

is a measure called "happy life years."

که "سالهای شاد زندگی" خوانده میشود.

It's about the well-being of nations.

این درباره خوشی ملتهاست.

It's like a happiness adjusted life-expectancy.

این شبیه شادیست که بر اساس امید به زندگی تطبیق شده است.

It's like quality and quantity of life in nations.

چیزی شبیه کیفیت و کمیت زندگی در جوامع.

And the yellow dot there you see, is the global average.

و نقطه زردی که شما میبینید میانگین جهانی است.

Now, there's a huge array of nations

میزان زیادی از جوامع

around that global average.

اطراف این میانگین جهانی هستند.

To the top right of the graph,

سمت بالا، راست نمودار

are countries which are doing reasonably well and producing well-being,

کشورهائی هستند که خوب عمل کرده اند و خوشی تولید میکنند

but they're using a lot of planet to get there.

اما از( منابع) سیاره هم برای اینکه به اون برسند بسیار استفاده میکنند.

They are the U.S.A.,

امریکا

other Western countries going across in those triangles

و دیگر کشورهای غربی که در این مثلثها قرار دارند

and a few Gulf states in there actually.

و چند کشور خلیج.

Conversely, at the bottom left of the graph,

در نقطه مقابل کشورهائی در قسمت پایین و سمت چپ هستند-

are countries that are not producing much well-being --

- کشورهائی که خوشی زیادی تولید نمیکنند--

typically, sub-Saharan Africa.

ومعمولا مناطق جنوب صحرای بزرگ آفریقا .

In Hobbesian terms,

به تعبیرهوبریسم

life is short and brutish there.

زندگی در آنجا کوتاه و خشن است.

The average life expectancy in many of these countries

میانگین امید به زندگی در این کشورها

is only 40 years.

۴۰ سال است،

Malaria, HIV/AIDS

مالاریا، ایدز و HIV

are killing a lot of people

بسیاری از مردم

in these regions of the world.

این نواحی را از بین می برد.

But now for the good news!

ولی خبرهای خوبی هم هست!

There are some countries up there, yellow triangles,

کشورهائی هستند که بالای مثلثهای زرد هستند که

that are doing better than global average,

از میانگین جهانی بهتر عمل کرده اند،

that are heading up towards the top left of the graph.

که به سمت بالا سمت چپ در حرکتند.

This is an aspirational graph.

این آرزوی ماست.

We want to be top left, where good lives don't cost the earth.

حرکت به سمت بالا چپ، جائی که زندگی خوب ولی بدون هزینه برای زمین است.

They're Latin American.

اونها آمریکای لاتین هستند.

The country on its own up at the top

کشوری که بالاترین نقطه است

is a place I haven't been to.

که من هیچوقت در آنجا نبوده ام،

Maybe some of you have.

شاید شما رفته باشید.

Costa Rica.

کاستاریکا.

Costa Rica --

کاستاریکا.

average life expectancy is 78-and-a-half years.

میانگین سن ۷۸.۵ سال.

That is longer than in the USA.

طولانیتر از امریکا.

They are, according to the latest Gallup world poll,

مطابق آخرین نظرسنجی گالوپ

the happiest nation on the planet --

شادترین کشور روی سیاره ما.

than anybody; more than Switzerland and Denmark.

بیشتر از دانمارک و سویس.

They are the happiest place.

انجا شادترین مکان هاست.

They are doing that

یک چهارم از منابعی

on a quarter of the resources

که غرب استفاده میکند

that are used typically in [the] Western world --

را برای این کار را صرف میکنند.

a quarter of the resources.

یک چهارم منابع.

What's going on there?

چه چیزی آنجا اتفاق می افتاد؟

What's happening in Costa Rica?

چه چیزی در کاستاریکا در حال وقوع است؟

We can look at some of the data.

میتوانیم به بعضی از آمارها نگاه کنیم.

99 percent of their electricity comes from renewable resources.

۹۹ درصد برق از انرژی های تجدید پذیر می آید.

Their government is one of the first to commit

دولت اونها یکی از کشورهائی است که متعهد

to be carbon neutral by 2021.

به استفاده از کربن خنثی تا سال ۲۰۲۱ است.

They abolished the army

ارتش را در سال

in 1949 --

۱۹۴۹ منحل کردند

1949.

--۱۹۴۹.

And they invested in social programs --

و در برنامه های اجتماعی

health and education.

مثل آموزش و سلامت سرمایه گذاری کردند.

They have one of the highest literacy rates in Latin America

یکی از بالاترین نرخ سواد را در آمریکای لاتین

and in the world.

و جهان دارا هستند.

And they have that Latin vibe, don't they.

و اون خونگرمی لاتینی رو دارند. ،

They have the social connectedness.

اونها اون روابط اجتماعی دارند.

(Laughter)

(خنده)

The challenge is, that possibly -- and the thing we might have to think about --

و چالشی که است احتمالا اینه که --و ما ممکن است بهش فکر کنیم--

is that the future

که آینده ممکن است

might not be North American,

آمریکای شمالی

might not be Western European.

و اروپای غربی نباشد،

It might be Latin American.

میتونه آمریکای لاتین باشه.

And the challenge, really,

و میانگین جهانی

is to pull the global average up here.

رو به بالای اینجا بکشد.

That's what we need to do.

این چیزی است که نیاز است ما انجام دهیم.

And if we're going to do that,

و اگر ما قصد داریم که اون کار رو انجام دهیم،

we need to pull countries from the bottom,

نیاز داریم که کشورهای پایین رو بالا بیاریم،

and we need to pull countries from the right of the graph.

و نیاز داریم که کشورها را به سمت راست نمودار بکشیم .

And then we're starting to create a happy planet.

در این حالت ما شروع به خلق سیاره ای شاد می کنیم.

That's one way of looking at it.

این یک روش برای نگاه کردن به آن است.

Another way of looking at it is looking at time trends.

روش دیگر جستجو در روندهای زمانی است

We don't have good data going back for every country in the world,

ما تمام داده های گذشته کشورها را نداریم

but for some of the richest countries, the OECD group, we do.

اما در مورد برخی از کشورهای ثروتمند،سازمان همکاری اقتصادی و توسعه ( اطلاعات) را جمع آوری کرده.

And this is the trend in well-being over that time,

یک افزایش بسیار کم

a small increase,

در میزان خوشی

but this is the trend in ecological footprint.

اما افزایش ( مصرف ) زیاد در استفاده از منابع طبیعی.

And so in strict happy-planet methodology,

بنابرین این یک روش شناسایی سیاره شاد است

we've become less efficient

ما در تبدیل نهایی منابع کمیابمان

at turning our ultimate scarce resource

کارائی پائینی داشتیم

into the outcome we want to.

و نتیجه و خروجی مورد نظر را بدست نیاوردیم.

And the point really is, is that I think,

و نکته این است که احتمالا

probably everybody in this room

همه افراد در این اتاق دوست دارند

would like society to get to 2050

جامعه را به ۲۰۵۰ برسد

without an apocalyptic

بدون اینکه آخر الزمان

something happening.

یا یه همچین چیزی اتفاق بیفتد.

It's actually not very long away.

راه خیلی درازی نیست.

It's half a human lifetime away.

نیمی از عمر یک انسان است.

A child entering school today

بچه ای که امروز به مدرسه میرود

will be my age in 2050.

در سال ۲۰۵۰ در سن من خواهد بود.

This is not the very distant future.

آینده خیلی دوری نیست.

This is what the U.K. government target

شبیه برنامه است که دولت انگلستان هدف گذاری کرده است

on carbon and greenhouse emissions looks like.

برای کربن و خانه های سبز.

And I put it to you, that is not business as usual.

و این رو من میگم که کسب و کار مثل الان نخواهد بود.

That is changing our business.

کسب و کار ما تغییر میکند .

That is changing the way we create our organizations,

روشی که ما سازمانهای خود را خلق میکردیم تغیر میدهد ،

we do our government policy and we live our lives.

ما سیاستهای دولت رو انجام میدهیم و زندگی خودمون را میکنیم.

And the point is,

در این نقطه،

we need to carry on increasing well-being.

ما باید رفاه و خوشبختی را افزایش بدهیم.

No one can go to the polls

هیچکس رای نمی ده

and say that quality of life is going to reduce.

که کیفیت زندگی کاهش بیابد.

None of us, I think,

هیچکدام از ما نمیخواهیم

want human progress to stop.

پیشرفت بشر متوقف شود.

I think we want it to carry on.

فکر میکنم میخواهیم ادامه پیدا کند.

I think we want the lot of humanity to keep on increasing.

من فکر میکنم میخواهیم اقشار مردم به سمت رشد کنند ،

And I think this is where climate change skeptics and deniers come in.

و فکر میکنم معتقدین به تغییرات آب و هوا و زیست محیطی میخواهند.

I think this is what they want. They want quality of life to keep increasing.

فکر میکنم این چیزی که اونها میخواهند . اونها میخواهند که کیفیت زندگی افزایش پیدا کند.

They want to hold on to what they've got.

اونها میخواهند که آنچه را که بدست آورده اند را نگه دارند.

And if we're going to engage them,

و اگر می خواهیم به آن ملزم باشیم

I think that's what we've got to do.

فکر میکنم باید این کار رو انجام بدیم.

And that means we have to really increase efficiency even more.

و کارائی رو باید به نسبت هر زمانی افزایش بدهیم.

Now that's all very easy to draw graphs and things like that,

و بسیار آسان است که نمودار را بکشیم شبیه یک همچین چیزی،

but the point is we need to turn those curves.

اما نکته این است که ما نیاز داریم که اون نمودارها را بچرخانیم.

And this is where I think we can take a leaf

من فکر میکنم ما میتونیم یک کپی

out of systems theory, systems engineers,

از تئوری سیستمها، سیستمهای مهندسی داشته باشیم

where they create feedback loops,

که حلقه های بازخوردی ارائه میدهند

put the right information at the right point of time.

و اطلاعات صحیح را در زمان صحیح قرار دهیم.

Human beings are very motivated by the "now."

بشر الان بسیار با انگیزه است.

You put a smart meter in your home,

یک اندازه گیر هوشمند در خانه دارد

and you see how much electricity you're using right now,

و میتواند میزان مصرف الکتریسیته اندازه گیری کند،

how much it's costing you,

چقدر برای شما هزینه دارد،

your kids go around and turn the lights off pretty quickly.

بچه ها بیرون میروند و لامپها رو سریع خاموش میکنید.

What would that look like for society?

برای اجتماع چطور؟

Why is it, on the radio news every evening,

چرا هر روز در خبرهای عصر

I hear the FTSE 100, the Dow Jones, the dollar pound ratio --

من اخبار FTSE 100، و نسبت دلار به پوند ، داو جونز را

I don't even know which way the dollar pound ratio should go to be good news.

که من هنوز هم نمیدونم در چه صورت نسبت دلار به پوند خبر خوبیه را میشنوم .

And why do I hear that?

و چرا ما به اونها گوش میکنیم؟

Why don't I hear how much energy Britain used yesterday,

چرا گوش نمیکنیم که انگلستان دیروز چه میزان انرژی

or American used yesterday?

مصرف کرده است یا امریکا؟

Did we meet our three percent annual target

آیا ما به ۳ درصد کاهش

on reducing carbon emissions?

نشر کربن رسیدیم؟

That's how you create a collective goal.

چطور میشود اگر یک سلسله هدف درست کنیم.

You put it out there into the media and start thinking about it.

در رسانه قرار بدیم و در باره اونها فکر کنیم.

And we need positive feedback loops

و ما به چرخه های بازخورد در سطح دولت نیاز داریم

for increasing well-being

تا خوشی را افزایش دهیم،

At a government level, they might create national accounts of well-being.

شاید انها باید حساب ملی خوش بختی را خلق کنند.

At a business level, you might look at the well-being of your employees,

در سطح کسب و کار شما ممکن است به خوش بختی کارکنانتان نگاه کنید،

which we know is really linked to creativity,

که ما میدانیم وابسته به خلاقیت

which is linked to innovation,

و نوآوری است.

and we're going to need a lot of innovation to deal with those environmental issues.

و نیاز به نو آوری های زیادی در موضوعات محیطی داریم.

At a personal level, we need these nudges too.

در سطح شخصی هم به مواردی نیاز داریم.

Maybe we don't quite need the data, but we need reminders.

ممکنه ما به داده نیاز نداشته باشیم ولی به یادآویهائی نیاز داریم.

In the U.K., we have a strong public health message

در انگلستان، ما یک پیام مهمی در سلامت عمومی داریم

on five fruit and vegetables a day

که در روز نیاز به پنج سبزی

and how much exercise we should do -- never my best thing.

و میوه و میزان مصرف انهاست-- که برای من بهترین نبودند.

What are these for happiness?

ابرای شادی اینها چه هستند؟

What are the five things that you should do every day

پنج کاری که باید هر روز انجام دهید

to be happier?

تا شادتر باشید چه هستند؟

We did a project for the Government Office of Science a couple of years ago,

ما پروژه ای برای وزارت علوم چند سال پیش انجام دادیم،

a big program called the Foresight program --

یک برنامه بزرگ که برنامه آینده نگاری نامیده میشود--

lots and lots of people -- involved lots of experts --

بسیاری از افراد-- و بسیاری از خبرگان در اون درگیر بودند--

everything evidence based -- a huge tome.

مستندات فراوان و مجلدات قطور.

But a piece of work we did was on: what five positive actions can you do

یک قسمت از کاری که انجام دادیم این بود:پنج عملی که میتواند

to improve well-being in your life?

خوشبختی را در زندگی افزایش دهد چه هستند؟

And the point of these is

و نکته اون اینه که

they are, not quite, the secrets of happiness,

این رمز شادی است، نه کاملا

but they are things that I think happiness will flow out the side from.

اما اونها چیزهائی هستند که من فکر میکنم شادی از اونها حاصل خواهد شد.

And the first of these is to connect,

اولین اون ها ( چیزها) ارتباط است،

is that your social relationships

ارتباط اجتماعی

are the most important cornerstones of your life.

مهمترین سنگ بنای زندگی ماست.

Do you invest the time with your loved ones

آیا زمان و انرژی برای کسانی که

that you could do, and energy?

دوستشون دارد میزارید؟

Keep building them.

که این رابطه را بسازید.

The second one is be active.

دومی این است که فعال باشید.

The fastest way out of a bad mood:

سریعترین راه برای رهائی از افکار منفی:

step outside, go for a walk, turn the radio on and dance.

قدم به بیرون بزارید، راه برید، رادیو رو روشن کنید و برقصید.

Being active is great for our positive mood.

فعال باشید تا حال مثبت پیدا کنید.

The third one is take notice.

سومی توجه است.

How aware are you of things going on around the world,

چقدر به چیزهائی که در اطراف دنیا میگذرد توجه دارید،

the seasons changing, people around you?

به فصلهائی که تغییر میکند و به مردم اطرافتون؟

Do you notice what's bubbling up for you and trying to emerge?

آیا به چیزهائی که در اطرافتون پدیدار میشود دقت دارید؟

Based on a lot of evidence for mindfulness,

بر اساس بسیاری از شواهد در درمانهای شناختی،

cognitive behavioral therapy,

توجه نقش بسیار قدرتمند

[very] strong for our well being.

در خوشی دارد.

The fourth is keep learning

چهارم حفظ یادگیری

and keep is important --

بسیار مهم است--

learning throughout the whole life course.

یادگیری در تمام طول زندگی.

Older people who keep learning and are curious,

افراد مسنی که یادگیری خود را حفظ میکنند و کنجکاوتر هستند

they have much better health outcomes than those who start to close down.

سلامت بهتری از انهائی دارند که یادگیری را متوقف میکنند.

But it doesn't have to be formal learning; it's not knowledge based.

نیازی به یادگیری رسمی نیست:منظور دانش پایه نیست.

It's more curiosity.

بیشتر کنجکاویست.

It can be learning to cook a new dish,

میتونه پختن یک غذای جدید باشه.

picking up an instrument you forgot as a child.

و وسایل موسیقی را که در بچگی کنارش گذاشته بودی

Keep learning.

بردارید و یاد بگیرید.

And the final one

و آخرین که

is that most anti-economic of activities,

مهمترین فعالیت ضد اقتصادی است،

but give.

بخشیدن است.

Our generosity, our altruism,

سخاوت ما. ، بشر دوستی،

our compassion,

دلسوزی

are all hardwired

باعث

to the reward mechanism in our brain.

یک مکانیزم اهدائی در مغز ما میشود.

We feel good if we give.

ما احساس خوبی داریم وقتی میبخشیم.

You can do an experiment where you give

میتونید امتحان کنید، وقتی

two groups of people a hundred dollars in the morning.

به دو گروه از مردم یک صد دلاری در صبح میدهید.

You tell one of them to spend it on themselves

به یک گروه میگویید اون رو برای خودشون خرج کنن

and one on other people.

و به دیگری میگوید به مردم بدن.

You measure their happiness at the end of the day,

شادی اونها رو وقتی اندازه بگیرید در پایان روز

those that have gone and spent on other people are much happier

کسانی که بخشیدند بسیار خوشحال تر از

that those that spent it on themselves.

کسیانی است که برای خودشون خرج کردند است.

And these five ways,

و این پنج راه که

which we put onto these handy postcards,

من روی این کارتها نوشتم

I would say, don't have to cost the earth.

هزینه ای برای زمین ندارد.

They don't have any carbon content.

اونها هیچگونه محتویات کربن ندارند.

They don't need a lot of material goods to be satisfied.

مواد زیادی برای انجام نیاز ندارند.

And so I think it's really quite feasible

و من فکر میکنم که حقیقتا راهی انجام شدنی

that happiness does not cost the earth.

برای شادی است بدون هزینه برای زمین.

Now, Martin Luther King,

مارتین لوترکینگ

on the eve of his death,

در عصر روز مرگش

gave an incredible speech.

سخنرانی شگفت انگیزی ارایه کرد.

He said, "I know there are challenges ahead,

و گفت" من میدانم که مشکلاتی در سر راه است،

there may be trouble ahead,

درد سر هایی در پیش رو است

but I fear no one. I don't care.

اما ترسی ندارم. مهم نیست.

I have been to the mountain top,

من به بالای قله خواهم رسید و

and I have seen the Promised Land."

من سرزمین موعود را میبینم."

Now, he was a preacher,

او یک خطیب بود،

but I believe the environmental movement

اما من معتقدم جنبش محیطی، تجارت و اجتماعات

and, in fact, the business community, government,

، دولت نیاز دارند

needs to go to the top of the mountain top,

به بالای قله بروند

and it needs to look out,

و( جنبش محیطی) نیاز دارد که به بالا نگاه کند

and it needs to see the Promised Land,

و نیاز است که سرزمین موعود

or the land of promise,

یا سرزمین نویدها را ببینند

and it needs to have a vision

و نیاز است که نگاه ژرف تری داشته باشیم

of a world that we all want.

به جهانی که همه می خواهیم

And not only that, we need to create a Great Transition

و نیاز است که یک حرکت عظیم برای رسیدن

to get there,

به اونجا آغاز کنیم

and we need to pave that great transition with good things.

و راه را برای رسیدن به حرکت عظیم هموار نماییم.

Human beings want to be happy.

بشر میخواهد که شاد باشد.

Pave them with the five ways.

با این پنج عمل راه برایشان هموار کنیم.

And we need to have signposts

و نیاز به تابلوهای راهنمائی داریم

gathering people together and pointing them --

که باید مردم را دور هم جمع کنیم ونشانشان بدهیم.

something like the Happy Planet Index.

--چیزی مثل شاخص سیاره شاد .

And then I believe

و من معتقدم که

that we can all create a world we all want,

ما میتوانیم جهانی که همه ما میخواهیم خلق کنیم

where happiness does not cost the earth.

به طوری که شادی هزینه ای برای زمین نداشته باشد.

(Applause)

(تشویق)