Robert Hammond: Building a park in the sky

رابرت هاموند: احداث یک پارک در آسمان

Translator: soheila Jafari Reviewer: Negar S

The Highline

های لاین (The High Line)

is an old, elevated rail line

یک خط راه آهن هوايي است

that runs for a mile and a half right through Manhattan.

که یک و نیم مایل درست از میان منهتن می گذرد.

And it was originally a freight line

در اصل، این یک خط حمل باری بوده

that ran down 10th Ave.

که از خیابان دهم عبور می کرده.

And it became known as "Death Avenue"

و مشهور به "خیابان مرگ" شد

because so many people were run over by the trains

چون مردم زیادی با قطار زیر گرفته شدند

that the railroad hired a guy on horseback to run in front,

تا اینکه راه آهن یه نفر اسب سوار را استخدام کرد که جلوی

and he became known as the "West Side Cowboy."

قطار برود، و او مشهور به " گاوچران غربی" شد.

But even with a cowboy,

اما حتی با یک گاوچران،

about one person a month

تقریبا یک نفر در ماه

was killed and run over.

زیر گرفته و کشته می شد.

So they elevated it.

بنابراین آنها ریل راه آهن را ترفيع دادند.

They built it 30 ft. in the air, right through the middle of the city.

آن را ۳۰ فیت بالا در هوا، از میان وسط شهر ساختند.

But with the rise of interstate trucking,

اما با ظهور حمل نقل بین ایالتی،

it was used less and less.

این خط راه آهن کمتر و کمتر استفاده شد.

And by 1980, the last train rode.

و سال ۱۹۸۰، آخرین قطار عبور کرد

It was a train loaded with frozen turkeys -- they say, at Thanksgiving --

که پر از بوقلمون یخ زده برای روز شکرگزاری بود

from the meatpacking district.

و از منطقه بسته بندی گوشت می آمد.

And then it was abandoned.

بعدش این خط راه آهن متروک شد.

And I live in the neighborhood,

من دراین محله زندگی میکنم،

and I first read about it in the New York Times,

و اول بار در روزنامهً نیویورک تایمز درباره اش خواندم،

in an article that said it was going to be demolished.

در مقاله ای که می گفت قصد تخریب آن را دارند.

And I assumed someone was working

من تصور کردم کسی برای

to preserve it or save it

محافظت و یا نگهداری آن کار می کند

and I could volunteer,

و من می توانم داوطلب شوم.

but I realized no one was doing anything.

اما متوجه شدم کسی برای حفظ آن کاری نمی کند.

I went to my first community board meeting --

من به اولین جلسه انجمن محلی که رفتم--

which I'd never been to one before --

قبلا هرگز به این جلسات نرفته بودم--

and sat next to another guy named Joshua David,

کنار مردی به نام جاشوا دیوید (Joshua David) ،

who's a travel writer.

که یک نویسنده سفری است، نشستم.

And at the end of the meeting, we realized

در آخر جلسه، ما متوجه شدیم

we were the only two people that were sort of interested in the project;

که فقط ما دو نفر به این پروژه نسبتا علاقمندیم

most people wanted to tear it down.

بیشتر مردم می خواستند که آن تخریب شود.

So we exchanged business cards,

خب ما کارت ویزیتمان را به هم دادیم،

and we kept calling each other

و ما مرتب به همدیگر تلفن زدیم

and decided to start this organization,

و تصمیم گرفتیم که این را سازماندهی کنیم (thehighline.org)

Friends of the High Line.

"دوستان های-لاین" ( Friends of the High Line)

And the goal at first

در ابتدا هدف

was just saving it from demolition,

فقط جلوگیری از تخریب آن بود،

but then we also wanted to figure out what we could do with it.

اما بعد گفتیم خب، با این محیط سبز چه می توانیم بکنیم.

And what first attracted me, or interested me,

چیزی که در ابتدا من را جلب یا علاقمند کرده بود،

was this view from the street --

این منظره از خیابان بود--

which is this steel structure,

که این بدنه فولادی،

sort of rusty,

تقریبا زنگ زده،

this industrial relic.

این یادگار صنعتی بود.

But when I went up on top,

ولی وقتی من از بالا نگاه کردم،

it was a mile and a half of wildflowers

یک و نیم مایل گل وحشی

running right through the middle of Manhattan

که درست از میان منهتن عبور می کرد

with views of the Empire State Building

با مناظری از ساختمان امپایر استیت

and the Statue of Liberty and the Hudson River.

مجسمه آزادی، و رود هادسون را دیدم.

And that's really where we started,

و این در واقع زمانی بود که ما شروع به کار کردیم.

the idea coalesced around, let's make this a park,

یک ایده همگانی بود که این فضا را یک پارک کنیم،

and let's have it be sort of inspired

و الهام بخش این ایده

by this wildscape.

این گلها و گیاهان وحشی بودند.

At the time, there was a lot of opposition.

آن زمان، مخالفت بسیاری وجود داشت.

Mayor Giuliani wanted to tear it down.

شهردار جولیانی می خواست که آن تخریب شود.

I'm going to fast-forward through a lot of lawsuits

من سریع به جلو می روم از میان تعداد زیادی

and a lot of community engagement.

از پرونده های حقوقی و موافقتنامه های انجمن محلی.

Mayor Bloomberg came in office, he was very supportive,

بلومبرگ شهردار شد، او بسیار حمایتگر بود،

but we still had to make the economic case.

ولی ما هنوز باید آن را توجیه اقتصادی می کردیم.

This was after 9/11;

این بعد از یازده سپتامبر بود:

the city was in tough times.

شهر در زمان سختی بود.

So we commissioned an economic feasibility study

ما مطالعه امکان سنجی اقتصادی آن را سفارش دادیم

to try to make the case.

برای اینکه ساختن آن را توجیه کند.

And it turns out, we got those numbers wrong.

معلوم شد تخمین ما اشتباه بود.

We thought it would cost 100 million dollars to build.

ما فکر می کردیم برای ساختن این پارک ۱۰۰ میلیون دلار نیاز است.

So far it's cost about 150 million.

تاکنون ۱۵۰ میلیون دلار هزینه شده.

And the main case was,

و بحث اصلی ما این بود که

this is going to make good economic sense for the city.

این پارک از نظر اقتصادی برای شهر خوب است.

So we said over a 20-year time period,

خب ما گفتیم در یک دوره زمان ۲۰ ساله،

the value to the city in increased property values

ارزش آن برای شهر از طریق افزایش اموال شهری

and increased taxes

و افزایش مالیات

would be about 250 million.

در حدود ۲۵۰ میلیون دلار خواهد بود.

That was enough. It really got the city behind it.

این ارزیابی کافی بود. شهرداری پشتیبان این ایده شد.

It turns out we were wrong on that.

معلوم شد ما در این تخمین نیز اشتباه کردیم.

Now people estimate it's created about a half a billion dollars,

حالا مردم برآورد میکنند که حدود نیم میلیارد دلار ایجاد کرده،

or will create about a half a billion dollars,

یا حدود نیم میلیارد دلار

in tax revenues for the city.

درآمد مالیاتی برای شهر ایجاد خواهد کرد.

We did a design competition,

ما یک مسابقه طراحی گذاشتیم،

selected a design team.

و یک تیم طراحی انتخاب شد.

We worked with them to really create a design

ما با این تیم کار کردیم تا

that was inspired by that wildscape.

با الهام از گلها و گیاهان وحشی طراحی کنند.

There's three sections.

از سه قطعه تشکیل شده.

We opened the fist section in 2009.

ما قطعه اول را در سال ۲۰۰۹ افتتاح کردیم.

It's been successful beyond our dreams.

که فراز رویاهای ما موفق بوده.

Last year we had about two million people,

سال گذشته حدود ۲ میلیون نفر از آن دیدن کردند

which is about 10 times what we ever estimated.

که ۱۰ برابر رقمی است که ما پیش بینی کرده بودیم.

This is one of my favorite features in section one.

این یکی از ویژگیهای برگزیده من در قطعه اول است:

It's this amphitheater right over 10th Ave.

آمفی تئاتری که درست بالای خیابان دهم قرار گرفته.

And the first section ends at 20th St. right now.

انتهای قطعه اول در خیابان بیستم خاتمه می یابد.

The other thing, it's generated, obviously, a lot of economic value;

چیز دیگر اینکه، بدیهی است، ارزش اقتصادی زیادی را ایجاد کرده.

it's also inspired, I think, a lot of great architecture.

گمان کنم این الهام بخش معمارهای بزرگ زیادی هم شده.

There's a point, you can stand here

در اینجا یک نقطه وجود دارد که می توانید اینجا بایستید

and see buildings by Frank Gehry,

و ساختمانان طراحی شده توسط فرانک گری (Frank Gehry)،

Jean Nouvel, Shigeru Ban,

ژان نوول (Jean Nouvel)، شیگیرو بان (Shigeru Ban)،

Neil Denari.

نیل دناری (Neil Denari) را ببینید.

And the Whitney is moving downtown

موزه ویتنی داره به مرکز شهر منتقل میشه

and is building their new museum right at the base of the High Line.

و ساختمان جدید این موزه، نزدیک های لاین در حال ساخت است.

And this has been designed by Renzo Piano.

و این موزه توسط رنزو پیانو (Renzo Piano) طراحی شده.

And they're going to break ground in May.

در ماه می آئین کلنگ زنی احداث این موزه برگزار میشه.

And we've already started construction on section two.

ما ساختِ قطعه دوم را شروع کرده ایم.

This is one of my favorite features,

یکی از ویژگیهای مورد علاقه ام،

this flyover where you're eight feet

این پل هوایی است جایی که شما ۸ فیت

off the surface of the High Line,

بالا تر از سطح "های لاین" هستید،

running through a canopy of trees.

که از میان سايبانی از درختان می گذرد.

The High Line used to be covered in billboards,

قبلا "های لاین" با تابلوهای تبلیغاتی پوشیده شده بود،

and so we've taken a playful take

خوب ما یک بازیگوشی کردیم

where, instead of framing advertisements,

و به جای قاب تبلیغاتی،

it's going to frame people in views of the city.

عکس مردم با مناظری از شهر قاب میشوند.

This was just installed last month.

این ماه گذشته نصب شد.

And then the last section was going to go around the rail yards,

و آخرین قطعه در اطراف منطقه راه آهن خواهد بود،

which is the largest undeveloped site

که توسعه نیافته ترین منطقه

in Manhattan.

منهتن است.

And the city has planned -- for better or for worse --

شهرداری برنامه ریزی کرده ، حالا خوب یا بد --

12 million square-feet of development

برای توسعه ۱۲ میلیون فیت مربع

that the High Line is going to ring around.

که های لاین در اطراف آن منطقه حلقه میزند.

But what really, I think, makes the High Line special

اما گمان می کنم، آنچه واقعا" به های لاین

is the people.

ویژگی خاص می بخشد، مردم هستند.

And honestly, even though I love the designs that we were building,

صادقانه بگم، با اینکه من عاشق طراحی هایی که می سازیم هستم،

I was always frightened that I wouldn't really love it,

می ترسیدم که شاید در نهایت واقعا عاشق آن نباشم،

because I fell in love with that wildscape --

چون من عاشق گلها و گیاهان وحشی آنجا بودم--

and how could you recreate that magic?

و چطور میشه آن جادوی سحرآمیز را دوباره خلق کرد؟

But what I found

اما چیزی که من یافتم این است که

is it's in the people and how they use it

این سحر در مردم و چگونگی استفاده از محیط است

that, to me, makes it so special.

که برای من خیلی خاص است.

Just one quick example

فقط یک مثال سریع

is I realized right after we opened

اینکه درست بعد از افتتاح، من متوجه شدم

that there were all these people holding hands on the High Line.

که در های لاین مردم دست در دست هستند.

And I realized New Yorkers don't hold hands;

و نیویورکی ها دست هم را نمی گیرند

we just don't do that outside.

ما اینکار را بیرون نمی کنیم.

But you see that happening on the High Line,

ولی می بینید که در های لاین این اتفاق می افتد،

and I think that's the power

فکر می کنم این قدرت

that public space can have

فضاهای عمومیست

to transform how people experience their city

برای تغییر تجربه مردم از شهرشان،

and interact with each other.

و با یکدیگر ارتباط برقرار کردن.

Thanks.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)