What Islam really says about women | Alaa Murabit

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

So on my way here,

خب در راه آمدن به اینجا،

the passenger next to me and I had a very interesting conversation

گفتگوی جالبی با مسافر کناری‎ام

during my flight.

در طول سفر داشتم.

He told me, "It seems like the United States has run out of jobs,

او به من گفت،" به نظر می‎آید که ایالت متحده دیگر شغلی ندارد،

because they're just making some up:

زیرا همه یک چیزی از خودشان می سازنند:

cat psychologist, dog whisperer, tornado chaser."

"رواشناس گربه، نجوا کننده سگ، تعقیب کننده گردباد."

A couple of seconds later, he asked me,

چند ثانیه بعد از من پرسید،

"So what do you do?"

"خب، کار تو چیه؟"

And I was like, "Peacebuilder?"

من گفتم، "بوجودآورنده صلح؟"

(Laughter)

(خنده)

Every day, I work to amplify the voices of women

به دلیل شغلم، من هر روزه تلاش می کنم تا صدای زنان را تقویت کرده

and to highlight their experiences

و تجربیات آنها را برجسته کنم

and their participation in peace processes and conflict resolution,

و مشارکت آنها را در بوجود آوردن صلح و حل کشمکش‌ها نشان دهم،

and because of my work,

و به دلیل شغلم،

I recognize that the only way to ensure the full participation of women globally

متوجه شدم که تنها راه حصول اطمینان از مشارکت کامل زنان در جهان

is by reclaiming religion.

اصلاح دین هست.

Now, this matter is vitally important to me.

این موضوع برای من بسیار حیاتی است.

As a young Muslim woman, I am very proud of my faith.

به عنوان یک زن جوان مسلمان، من از دین و مذهبم بسیار مفتخرم.

It gives me the strength and conviction to do my work every day.

به من هر روزه قدرت و عقیده برای کارم می دهد.

It's the reason I can be here in front of you.

و دلیل اینکه من اینجا در برابر شما هستم می باشد.

But I can't overlook the damage that has been done in the name of religion,

اما من نمی توانم از خساراتی که به اسم مذهب شده چشم پوشی کنم،

not just my own, but all of the world's major faiths.

نه تنها مذهب من، بلکه همه ادیان اصلی جهان.

The misrepresentation and misuse and manipulation of religious scripture

ارائه اطلاعات نادرست، سوء استفاده و دستکاری کتاب‌های مقدس مذهبی،

has influenced our social and cultural norms,

جوامع و هنجارهای فرهنگی،

our laws, our daily lives,

قوانین، و زندگی روزانه ما را تحت تاثیر قرار داده،

to a point where we sometimes don't recognize it.

به شکلی که گاهی آن را درک نمی کنیم.

My parents moved from Libya, North Africa, to Canada

پدر و مادر من از لیبی در شمال آفریقا به کانادا در اوائل

in the early 1980s,

دهه ۱۹۸۰ مهاجرت کردند،

and I am the middle child of 11 children.

من فرزند میانی ۱۱ خواهر و برادرم هستم.

Yes, 11.

بله، یازده تا.

But growing up, I saw my parents,

زمانی که بزرگ می شدم، پدر و مادرم را می دیدیم

both religiously devout and spiritual people,

که هر دو افراد مومن و روحانی بودند،

pray and praise God for their blessings,

نماز می خواندند و خدا را برای نعمتهایی که به آنها داده بود ستایش می کردند.،

namely me of course, but among others. (Laughter)

البته من هم در میان بقیه. (خنده)

They were kind and funny and patient,

آنها دوست داشتنی، مهربان و صبور بودند،

limitlessly patient, the kind of patience that having 11 kids forces you to have.

صبوری آنها بی نهایت بود، آنطور که با داشتن یازده بچه مجبور هستی باشی.

And they were fair.

آنها عادل بودند.

I was never subjected to religion through a cultural lens.

هرگزدر معرض مذهبی با توجه به بزرگنمایی‎های فرهنگی نبودم.

I was treated the same,

با من مانند بقیه رفتار شد،

the same was expected of me.

عین هم آن هم از من انتظار می رفت.

I was never taught that God judged differently based on gender.

هرگز به من آموزش داده نشد که خداوند بر اساس جنسیت افراد متفاوت قضاوت می کند.

And my parents' understanding of God as a merciful and beneficial friend

پدر و مادرم درکشان از خداوند، مهربانی و بخشندگی بود

and provider shaped the way I looked at the world.

و این بینش را در من نسبت به جهان ایجاد کردند.

Now, of course, my upbringing had additional benefits.

البته، تربیت من مزایایی اضافی نیز داشت.

Being one of 11 children is Diplomacy 101. (Laughter)

یازده تا خواهر و برادر بودن به آدم اصول دیپلماسی می‌آموزه. ( خنده)

To this day, I am asked where I went to school,

امروز ازمن می پرسند به کدام مدرسه رفتم،

like, "Did you go to Kennedy School of Government?"

یا ، "آیا به مدرسه دولتی کندی رفتی؟"

and I look at them and I'm like, "No,

من به آنها نگاه می کنم و می گویم، "نه،

I went to the Murabit School of International Affairs."

من به مدرسه امور بین الملل مُرابیت رفتم."

It's extremely exclusive. You would have to talk to my mom to get in.

جایی بسیار منحصر بفرد. باید در این مورد با مادرم صحبت کنید.

Lucky for you, she's here.

خوشبختانه او اینجاست.

But being one of 11 children and having 10 siblings

اما یکی از یازده بچه بودن

teaches you a lot about power structures and alliances.

به تو ساختار و قدرت و اتحاد می دهد.

It teaches you focus; you have to talk fast or say less,

این به تو یاد میدهد که تمرکز کنی؛ باید سریع صحبت کنی و کم حرف بزنی،

because you will always get cut off.

چونکه همیشه حرفت را قطع می کنند.

It teaches you the importance of messaging.

این اهمیت پیام را به تو یاد می دهد.

You have to ask questions in the right way to get the answers you know you want,

باید درست سوال کنی تا پاسخ درستی را که می‎خواهی بگیری،

and you have to say no in the right way to keep the peace.

و باید نه بگویی به شیوه درستی که صلح برقرار باشد.

But the most important lesson I learned growing up

اما مهم‌ترین درسی که من از بزرگ شدنم یاد گرفتم

was the importance of being at the table.

این بود که سر میز باشی.

When my mom's favorite lamp broke, I had to be there when she was trying

هنگامی که چراغ مورد علاقه مادرم شکست، وقتی او می خواست بفهمد چگونه و چه کسی آن را شکسته،

to find out how and by who, because I had to defend myself,

من باید آنجا می بودم زیرا باید از خودم دفاع می کردم،

because if you're not, then the finger is pointed at you,

زیرا اگر آنجا نبودی، انگشت اتهام به سوی تو بود،

and before you know it, you will be grounded.

و قبل از اینکه بدانی، شکست خورده بودی.

I am not speaking from experience, of course.

البته من از تجربیاتم نمی‌گویم.

When I was 15 in 2005, I completed high school and I moved

در سال ۲۰۰۵ هنگامی که ۱۵ ساله بودم، دبیرستان را تمام کردم و

from Canada -- Saskatoon --

از استان ساسکاچوان کانادا--

to Zawiya, my parents' hometown in Libya,

به شهر زاویا در لیبی که زادگاه پدر و مادرم هست رفتم،

a very traditional city.

شهری بسیار سنتی.

Mind you, I had only ever been to Libya before on vacation,

من قبلا فقط یکبار برای تعطیلات در لیبی بودم،

and as a seven-year-old girl, it was magic.

و به عنوان یک کودک ۷ ساله، همه چیزجادویی بود.

It was ice cream and trips to the beach and really excited relatives.

بستنی و سفر به ساحل دریا و بودن با اقوام واقعا هیجان زده.

Turns out it's not the same as a 15-year-old young lady.

معلوم شد وقتی یک خانم جوان پانزده ساله هستی دیگر آنجا مانند قبل نیست.

I very quickly became introduced to the cultural aspect of religion.

خیلی سریع جنبه‎های فرهنگی مذهبی به من معرفی شد.

The words "haram" -- meaning religiously prohibited --

واژه هایی مثل حرام-- یعنی ممنوعیت مذهبی --

and "aib" -- meaning culturally inappropriate --

و عیب-- به معنای از لحاظ فرهنگی نامناسب بودن--

were exchanged carelessly,

که بدون توجه رد و بدل می شد،

as if they meant the same thing and had the same consequences.

وهمانطور اگر آنها معنایی مشابه داشتند پیامدهای مشابهی نیز داشتند.

And I found myself in conversation after conversation with classmates

من خودم را یکی پس از دیگری در گفتگوهایی با همکلاس‌هایم،

and colleagues, professors, friends, even relatives,

پروفسورهایم و دوستانم و حتی خویشاوندانم یافتم

beginning to question my own role and my own aspirations.

که از من پرسش هایی از قوانینم و آرزوهایم می کردند.

And even with the foundation my parents had provided for me,

و حتی با بنای فکری که پدر و مادرم برایم ایجاد کرده بودند،

I found myself questioning the role of women in my faith.

خودم را با پرسش‎هایی در نقش یک زن در دینم یافتم.

So at the Murabit School of International Affairs,

خب در مدرسه امور بین الملل مُرابیت،

we go very heavy on the debate,

ما به سختی وارد بحث می شویم.

and rule number one is do your research, so that's what I did,

و قانون اول این است که خودت تحقیق کن، و این کاری بود که من کردم،

and it surprised me how easy it was

و متعجب شدم که چقدر آسان می توان

to find women in my faith who were leaders,

زنانی را در دینم یافت، که رهبر بودند

who were innovative, who were strong --

که نوآور بودند ، که قوی بودند--

politically, economically, even militarily.

که سیاستمدار، اقتصادان، حتی ارتشی بودند.

Khadija financed the Islamic movement

در ابتدای رشد اسلام،

in its infancy.

خدیجه حرکت اسلام را تامین مالی کرد.

We wouldn't be here if it weren't for her.

اگر او اینکار را نمی‌کرد، ما اینجا نبودیم.

So why weren't we learning about her?

چرا درباره او چیزی را نمی‌آموزیم؟

Why weren't we learning about these women?

چرا درباره اینگونه زنان چیزی را نمی‌آموزیم؟

Why were women being relegated to positions which predated

چرا زنان به موقعیتی تنزل کرده اند

the teachings of our faith?

که برای آموزش دین‎مان نادیده گرفته می‎شوند؟

And why, if we are equal in the eyes of God,

و چرا ما در نگاه خداوند برابر هستیم،

are we not equal in the eyes of men?

و دربرابر نگاه انسان برابر نیستیم؟

To me, it all came back to the lessons I had learned as a child.

به نظر من، همه اینها برمیگردد به درسی که زمان کودکی یاد گرفتم.

The decision maker, the person who gets to control the message,

تصمیم گیرنده، کسی که پیام ها را کنترل می‎کند،

is sitting at the table,

که بر سر میز می‎نشیند،

and unfortunately, in every single world faith,

و متاسفانه، در هر مذهبی در جهان،

they are not women.

زنان بر سر میز نیستند.

Religious institutions are dominated by men

نهادهای مذهبی تحت سلطه مردان هستند

and driven by male leadership,

و توسط مردان رهبری می‎شوند،

and they create policies in their likeness,

و آنها سیاستهای را ایجاد می‎کنند که خودشان دوست دارند،

and until we can change the system entirely,

و تا وقتی که ن‎توانیم سیستم را کاملا تغییر دهیم،

then we can't realistically expect to have full economic

نمی‎توانیم انتظار مشارکت اقتصادی و سیاسی زنان را

and political participation of women.

بطور واقع بینانه‌ داشته باشیم.

Our foundation is broken.

بنیاد و پایه ما خراب است.

My mom actually says, you can't build a straight house on a crooked foundation.

در واقع مادرم می‎گوید، نمی‎توانید خانه درستی را روی پایه شکسته بنا کنی.

In 2011, the Libyan revolution broke out, and my family was on the front lines.

در سال ۲۰۱۱، انقلاب لیبی آغاز شد، وخانواده من در خط مقدم این حرکت بودند.

And there's this amazing thing that happens in war,

چیز بسیار شگفت‌انگیزی در طول جنگ اتفاق افتاد،

a cultural shift almost, very temporary.

یک حرکت فرهنگی، خیلی کوتاه مدت و موقت.

And it was the first time that I felt it was not only acceptable

و این اولین بار بود که احساس کردم که نه تنها قابل پذیرش هست

for me to be involved, but it was encouraged.

که من درگیر انقلاب شوم، بلکه تشویق هم می شوم.

It was demanded.

خواستار داشت.

Myself and other women had a seat at the table.

من و سایر زنان یک صندلی سر میز داشتیم.

We weren't holding hands or a medium.

دستهای ما بسته نبود و فقط یک رسانه نبودیم.

We were part of decision making.

بخشی از تصمیم‌گیرندگان بودیم.

We were information sharing. We were crucial.

اطلاعات را رد و بدل می کردیم. وجود ما حیاتی بود.

And I wanted and needed for that change to be permanent.

و من می‎خواستم و نیاز داشتم که این تغییر دائمی باشد.

Turns out, that's not that easy.

معلوم شد، خیلی ساده و آسان نیست.

It only took a few weeks before the women that I had previously worked with

تنها چند هفته طول کشید تا زنانی قبلا با من کار می‎کردند

were returning back to their previous roles,

برگشتند به نقش قبلی‌شان،

and most of them were driven by words of encouragement

و بیشتر آنها با حرفهای دلگرم کننده

from religious and political leaders,

از روحانیان و رهبران سیاسی برگشته بودند به نقش قبلی‌شان،

most of whom cited religious scripture as their defense.

بسیاری از آنها به عنوان دفاع از خود به کتابهای مذهبی اشاره می‎کردند.

It's how they gained popular support for their opinions.

و اینگونه آنها پشتیبانی عمومی را برای نظرات خودشان می‎گرفتند.

So initially, I focused on the economic and political empowerment of women.

خب در ابتدا، من بر توانمند سازی زنان در اقتصاد و سیاست تمرکز کردم.

I thought that would lead to cultural and social change.

فکر کردم که این منجر به تغییری در فرهنگ و جامعه می‌شود.

It turns out, it does a little, but not a lot.

معلوم شد، شاید کمی، ولی نه زیاد.

I decided to use their defense as my offense,

تصمیم گرفتم از از دفاعیات آنها برای جرایم خودم استفاده کنم.

and I began to cite and highlight Islamic scripture as well.

و شروع کردم به استناد کردن و برجسته نمودن کتابهای اسلامی.

In 2012 and 2013, my organization led the single largest

در سال ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳، سازمان من

and most widespread campaign in Libya.

گسترده ترین و بزرگترین کمپین لیبی شد.

We entered homes and schools and universities, even mosques.

ما به خانه‎ها، مدارس و دانشگاه‎ها می‎رفتیم و حتی مساجد.

We spoke to 50,000 people directly,

با ۵۰٫۰۰۰ نفر مستقیما صحبت کردیم،

and hundreds of thousands more through billboards and television commercials,

و صدها هزار نفر توسط تابلوهای تبلیغاتی و آگهی‌های تلویزیون،

radio commercials and posters.

رایو و پوستر ارتباط برقرار کردیم.

And you're probably wondering how a women's rights organization

شاید تعجب کنید که چگونه یک سازمان حقوق زنان

was able to do this in communities which had previously opposed

قادر بود که اینکار را در جامعه‌ای که قبلا مخالف محض

our sheer existence.

وجودمان بود را انجام دهد.

I used scripture.

من از کتاب مقدس استفاده کردم.

I used verses from the Quran and sayings of the Prophet,

من ایاتی از قرآن مجید و احادیثی از پیامبر اکرم خواندم

Hadiths, his sayings which are, for example,

برای مثال،

"The best of you is the best to their family."

"بهترین شما کسی‌ است که با خانواده‌اش بهترین رفتار را کند."

"Do not let your brother oppress another."

"اجازه ندهید برادرتان به دیگران ظلم کند."

For the first time, Friday sermons led by local community imams

برای اولین بار، نماز جمعه که توسط امام جمعه محلی برگزار می‎شد

promoted the rights of women.

حقوق زنان را ترویج کرد.

They discussed taboo issues, like domestic violence.

آنها در مورد مسائلی که تابو بودند، مانند خشونت خانوادگی صحبت کردند.

Policies were changed.

سیاست‌ها تغییر کردند.

In certain communities, we actually had to go as far

در برخی از جوامع خاص، ما باید برای گفتن

as saying the International Human Rights Declaration,

اعلامیه جهانی حقوق بشر به آنجا می‎رفتیم،

which you opposed because it wasn't written by religious scholars,

که مخالف آن بودند زیرا در کتابهای علمای دینی نیامده بودند،

well, those same principles are in our book.

خبُ، این اصول در کتاب ما هست.

So really, the United Nations just copied us.

و سازمان ملل تنها آن را از ما کپی کرد.

By changing the message, we were able to provide

با تغییر پیام، ما قادریم تا تمامی

an alternative narrative which promoted the rights of women in Libya.

روایت‎های ‌جایگزین که به ترویج حقوق زنان در لیبی باشند را تهیه کنیم.

It's something that has now been replicated internationally,

این چیزی است که در حال حاضر در سطح بین المللی کپی شده است

and while I am not saying it's easy -- believe me, it's not.

و خب نمی گویم اینها اسان هستند -- باورکنید، آسان نیستند.

Liberals will say you're using religion and call you a bad conservative.

مردم لیبی به من خواهد گفت تو از دین استفاده کردی و تو را یک محافظه کار بد می خوانند.

Conservatives will call you a lot of colorful things.

محافظه کاران تو را چیزهای مختلفی خواهند خواند.

I've heard everything from, "Your parents must be extremely ashamed of you" --

من چیزهای شبیه اینکه،" پدر و مادر تو باید به شدت از تو شرمنده باشند" را شنیده ام.

false; they're my biggest fans --

و اشتباه این که، پدر و مادرم بزرگترین طرفدارانم هستند--

to "You will not make it to your next birthday" --

یا اینکه" تولد بعدیت را نخواهی دید"--

again wrong, because I did.

و دوباره اشتباه کردند، چون من زنده مانم.

And I remain

من یک فرد

a very strong believer that women's rights and religion are not mutually exclusive.

بسیار مؤمن هستم که معتقدم که حقوق زنان و مذهب مقابل هم نیستند.

But we have to be at the table.

اما باید بر سر میز باشیم.

We have to stop giving up our position, because by remaining silent,

باید از موقعیتمان دست برنداریم و ناامید نشویم، زیرا با سکوت

we allow for the continued persecution and abuse of women worldwide.

اجازه می دهیم آزار و اذیت و سوءاستفاده از زنان در سراسر جهان ادامه یابد.

By saying that we're going to fight for women's rights

با گفتن اینکه قصد داریم برای حقوق زنان بجنگیم

and fight extremism with bombs and warfare,

و با افراطیون با بمب و اسلحه بجنگیم،

we completely cripple local societies which need to address these issues

ما به طور کامل جوامع محلی را فلج کردیم که نیاز به پرداختن به این مسائل دارند

so that they're sustainable.

چون آنها پایدار و ماندنی هستند.

It is not easy, challenging distorted religious messaging.

چالش کشیدن پیامهای تحریف شده مذهبی، کار آسانی نیست.

You will have your fair share of insults and ridicule and threats.

شما سهم عادلانه ‌ای از توهین و تمسخر و تهدید خواهید داشت.

But we have to do it.

اما باید اینکار را انجام دهیم.

We have no other option than to reclaim the message of human rights,

شما گزینه دیگری جز بازخواهی پیامهای حقوق انسانی ندارید،

the principles of our faith,

اصول دین ما

not for us, not for the women in your families,

نه برای ما، نه برای زنان در خانواده تان،

not for the women in this room,

و نه برای زنان این سالن،

not even for the women out there,

و حتی نه برای زنان بیرون از اینجا،

but for societies that would be transformed

بلکه برای جوامعی است که باید

with the participation of women.

با مشارکت زنان تغییر کنند.

And the only way we can do that,

و تنها راهی که می‎توانیم اینکار را انجام دهیم،

our only option,

تنها گزینه ما این است که

is to be, and remain, at the table.

بر سر میز باشیم و بر سر میز باقی بمانیم.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)