How I learned to read -- and trade stocks -- in prison | Curtis "Wall Street" Carroll

Translator: Arash Farzad Reviewer: soheila Jafari

I was 14 years old

چهارده سالم بود،

inside of a bowling alley,

داخل یه سالن بولینگ،

burglarizing an arcade game,

داشتم از یه دستگاه سکه‌ایِ بازی دزدی می‌کردم

and upon exiting the building

و موقع خروج از ساختمون

a security guard grabbed my arm, so I ran.

یکی از نگهبان‌ها بازوم رو گرفت، منم فرار کردم.

I ran down the street, and I jumped on top of a fence.

توی خیابون دویدم و از روی یه فنسی پریدم.

And when I got to the top,

و وقتی رسیدم بالای فنس،

the weight of 3,000 quarters in my book bag

وزنِ سه‌هزار تا سکه‌ی ۲۵ سِنتی توی کیف مدرسه م

pulled me back down to the ground.

منو کشید عقب و افتادم پایین.

So when I came to, the security guard was standing on top of me,

وقتی به خودم اومدم دیدم مأمور بالاسرم ایستاده،

and he said, "Next time you little punks steal something you can carry."

بهم گفت: «ببین عوضی دفعه‌ی بعد یه چیزی بدزد که بتونی ببریش.»

(Laughter)

(خنده)

I was taken to juvenile hall

منو فرستادند کانون اصلاح و تربیت

and when I was released into the custody of my mother,

و وقتی از کانون اصلاح آزاد شدم و اومدم به کانون خانواده،

the first words my uncle said was, "How'd you get caught?"

اولین حرفی که داییم بهم زد این بود: «پس چرا گیر افتادی بچه؟»

I said, "Man, the book bag was too heavy."

گفتم: «آخه کیفه خیلی سنگین بود.»

He said, "Man, you weren't supposed to take all the quarters."

گفت: «همه‌ی سکه‌ها رو که نباید بلند می‌کردی.»

گفتم: «ای بابا سکه‌ی کوچولو بودن، می‌خواستی چیکار کنم؟»

I said, "Man, they were small. What am I supposed to do?"

And 10 minutes later, he took me to burglarize another arcade game.

و ۱۰ دقیقه بعد، منو برد بیرون که یه دستگاه سکه‌ای دیگه رو خالی کنم.

We needed gas money to get home.

پول بنزین لازم داشتیم که برگردیم خونه.

That was my life.

زندگی من این بود.

I grew up in Oakland, California,

توی بندر اوکلندِ کالیفرنیا بزرگ شدم،

with my mother and members of my immediate family

با مادرم و چندتا از اقوام نزدیک‌مون

addicted to crack cocaine.

که معتادِ کراک کوکائین بودند.

My environment consisted of living with family, friends,

محیط‌هایی که توش بزرگ شدم با خانواده و با دوست‌هام

and homeless shelters.

و توی پناهگاه‌های بی‌خانمان‌ها بود.

Oftentimes, dinner was served in breadlines and soup kitchens.

بیشتر وقت‌ها، غذام رو از مکان‌های غذابرای فقرا می‌گرفتم.

The big homey told me this:

رفیق فابریکم یه بار بهم گفت:

money rules the world

دنیا روی پول می‌چرخه

and everything in it.

و هرچیزی که توی دنیاست.

And in these streets, money is king.

و توی این خیابونا، حرف اول و آخرو پول میزنه.

And if you follow the money,

و اگه دنبال پول بری،

it'll lead you to the bad guy or the good guy.

تو رو میرسونه یا به آدم بَده یا به آدم خوبه.

Soon after, I committed my first crime,

همون روزا بود که من اولین جُرمم رو مرتکب شدم،

and it was the first time that I was told that I had potential

و این اولین باری بود که بهم گفتند که آدم به درد بخوری هستم

and felt like somebody believed in me.

و احساس کردم که آدما حالا ازم حساب می‌برند.

Nobody ever told me that I could be a lawyer,

هیچ وقت هیچکی بهم نگفت که من مثلا می‌تونم وکیل یا دکتر یا مهندس بشم.

doctor or engineer.

I mean, how was I supposed to do that? I couldn't read, write or spell.

خب اصلاً مگه می‌تونستم؟ من که خوندن و نوشتن بلد نبودم.

بی‌سواد بودم.

I was illiterate.

برای همین همیشه فکر می‌کردم که خلافکاری راهی بود که باید می‌رفتم.

So I always thought crime was my way to go.

And then one day

و بعد یه روز

I was talking to somebody

داشتم با یکی صحبت می‌کردم

and he was telling me about this robbery that we could do.

و اون درباره‌ی نقشه‌ی یه دزدی برام توضیح داد.

And we did it.

و رفتیم دزدی.

The reality was that I was growing up

واقعیت اینه که داشتم جایی بزرگ می‌شدم

in the strongest financial nation in the world,

که قوی‌ترین اقتصاد رو در جهان داشت،

the United States of America,

ایالات متحد آمریکا،

while I watched my mother stand in line at a blood bank

و در عین شاهد مادرم بودم که توی صف بانک خون بود

to sell her blood for 40 dollars just to try to feed her kids.

که به خاطر ۴۰ دلار خون خودشو بفروشه که بتونه شکم بچه‌هاش رو سیر کنه.

She still has the needle marks on her arms to day to show for that.

هنوزم جای سرنگ‌ها روی بازوهاش خوب دیده میشن.

So I never cared about my community.

من هیچ وقت اهمیتی به جامعه نمی‌دادم.

اونام اهمیتی به زندگی من نمی‌دادند.

They didn't care about my life.

Everybody there was doing what they were doing to take what they wanted,

هرکی هر کاری که داشت می‌کرد واسه زندگی خودش می‌کرد،

موادفروش‌ها، دزد‌ها، بانکِ خون.

the drug dealers, the robbers, the blood bank.

همه داشتند پولِ خون می‌گرفتند.

Everybody was taking blood money.

So I got mine by any means necessary.

منم سهم خودمو با هر روشی گیر می‌آوردم.

I got mine.

منم سهم خودمو گرفتم.

Financial literacy really did rule the world,

سوادِ مالی واقعا دنیا رو اداره می‌کرد،

and I was a child slave to it

و من یه برده‌ی کوچیک بودم اون وسط

following the bad guy.

که افتاده بودم دنبال آدم بَده.

At 17 years old, I was arrested for robbery and murder

وقتی ۱۷ سالم بود، به جرم دزدی و قتل دستگیر شدم،

and I soon learned that finances in prison rule more than they did on the streets,

و خیلی زود فهمیدم که توی زندان مسائل مالی حتی بیشتر از توی خیابون اهمیت و قدرت داره

so I wanted in.

و برای همین منم وارد بازی شدم

One day, I rushed to grab the sports page of the newspaper

یه روز، با عجله خواستم صفحه‌ی ورزشی روزنامه رو بردارم

so my cellie could read it to me,

که بدم به هم‌ سلولیم برام بخونه،

and I accidentally picked up the business section.

و اشتباهی صفحه‌ی تجارت رو برداشتم.

And this old man said, "Hey youngster, you pick stocks?"

پیرمرده بهم گفت: «چی شد بچه، اخبار سهام رو می‌خوای؟»

And I said, "What's that?"

و من گفتم: «چی هست اصلا؟»

He said, "That's the place where white folks keep all their money."

گفت: «همون جاییه که رفقای سفید پولاشون رو نگه می‌دارند.»

(Laughter)

(خنده)

And it was the first time that I saw a glimpse of hope,

و این اولین باری بود که یه نور امید دیدم،

a future.

یه آینده.

He gave me this brief description of what stocks were,

اون یه توضیح مختصری درباره‌ی سهام بهم داد،

but it was just a glimpse.

ولی فقط یه جرقه‌ی اولیه بود.

I mean, how was I supposed to do it?

خب آخه، من که نمی‌تونستم...

I couldn't read, write or spell.

من که خوندن و نوشتن بلد نبودم.

The skills that I had developed to hide my illiteracy

حقه‌هایی که برای پنهان کردن بی‌سوادیم استفاده کرده بودم

no longer worked in this environment.

توی این محیط دیگه جواب نمی‌داد.

I was trapped in a cage, prey among predators,

توی یه قفس گیر افتاده بودم، طعمه‌ای بودم وسط شکارچی‌ها،

fighting for freedom I never had.

و واسه‌ی آزادی که هیچ وقت نداشتم می‌جنگیدم.

I was lost, tired,

سرگردون و خسته بودم،

and I was out of options.

و هیچ راهی هم نداشتم.

So at 20 years old,

بنابراین توی ۲۰ سالگی،

I did the hardest thing I'd ever done in my life.

سخت‌ترین کار زندگیم رو کردم.

I picked up a book,

یه کتاب برداشتم،

and it was the most agonizing time of my life,

و این رنج‌ آورترین روز زندگیم بود.

trying to learn how to read,

تقلا می‌کردم که خوندن یاد بگیرم،

the ostracizing from my family,

از خانواده ام جدایم کرده بودند،

the homeys.

از رفقام...

It was rough, man.

پسر، خیلی سخت بود.

It was a struggle.

جون می‌کندم.

But little did I know

ولی هر قدمی که جلو می‌رفتم،

I was receiving the greatest gifts I had ever dreamed of:

بزرگترین پاداش‌هایی که تاحالا آرزو کرده بودم به دست می‌آوردم

self-worth,

خودباوری،

knowledge, discipline.

دانش، انضباط.

I was so excited to be reading that I read everything I could get my hands on:

انقدر ذوق کرده بودم که هرچی دستم میومد می‌خوندم:

candy wrappers, clothing logos, street signs, everything.

پوسته‌ی شوکولات، آرم لباس‌ها، تابلوهای توی خیابون، همه‌چی.

I was just reading stuff!

کارم شده بود خوندن.

(Applause)

(تشویق)

Just reading stuff.

فقط می‌خوندم.

I was so excited to know how to read and know how to spell.

خیلی هیجان داشتم که یاد بگیرم بخونم و کلمه‌ها رو هجی کنم.

The homey came up, said, "Man, what you eating?"

رفیقم اومد پیشم گفت: «داداش، چی می‌خوری؟»

I said, "C-A-N-D-Y, candy."

گفتم: «آ ب ن ب ا ت، آبنبات.»

(Laughter)

(خنده)

He said, "Let me get some." I said, "N-O. No."

گفت: «به منم یکی بده.» گفتم: «ن هـ ، نه.»

(Laughter)

(خنده)

It was awesome.

اصلاً محشر بود.

I mean, I can actually now for the first time in my life read.

یعنی برای اولین بار توی زندگیم داشتم نوشته می‌خوندم.

The feeling that I got from it was amazing.

احساسی که بهم می‌داد عالی بود.

و بعد توی ۲۲ سالگی، با احساسی که داشتم،

And then at 22, feeling myself,

feeling confident,

با اعتماد به نفس،

I remembered what the OG told me.

یاد حرفِ اون مأمور افتادم.

So I picked up the business section of the newspaper.

بعد، صفحه‌ی تجارتِ روزنامه رو برداشتم.

I wanted to find these rich white folks.

می‌خواستم آمارِ اون رفیق سفیدپوستای پولدارمون رو بگیرم.

(Laughter)

(خنده)

So I looked for that glimpse.

برای همین گشتم دنبال اون جرقه‌ی فکری.

As I furthered my career

بعداً وقتی کارم رو جدی‌تر کردم،

in teaching others how to financially manage money and invest,

و به دیگران یاد دادم که چطوری مخارجشون رو مدیریت کنند و پس‌انداز کنند،

I soon learned that I had to take responsibility for my own actions.

خیلی زود فهمیدم که باید مسئولیتِ رفتارهای خودم رو هم بپذیرم.

True, I grew up in a very complex environment,

درسته، من توی یه محیط بی در و پیکر بزرگ شدم،

but I chose to commit crimes,

اما من بودم که خلافکاری رو انتخاب کردم،

and I had to own up to that.

و باید این رو پیش خودم اعتراف می‌کردم.

I had to take responsibility for that, and I did.

باید مسئولیتش رو قبول می‌کردم، و کردم.

I was building a curriculum that could teach incarcerated men

داشتم یه برنامه‌ی آموزشی تهیه می‌کردم که به زندانی‌ها آموزش می‌داد

how to manage money through prison employments.

که چطوری با کار توی زندان پولشون رو مدیریت کنند.

Properly managing our lifestyle would provide transferrable tools

مدیریتِ درست سبک زندگی، ابزارهای انتقال‌پذیری بهمون میده

that we can use to manage money when we reenter society,

که باهاش می‌تونیم وقتی به جامعه برمی‌گردیم امورات مالیمون رو اداره کنیم،

like the majority of people did who didn't commit crimes.

مثل اکثریت باقی مردمی که جرمی مرتکب نشده بودند.

Then I discovered

بعد فهمیدم

that according to MarketWatch,

که بر اساس سایت مارکت واچ،

over 60 percent of the American population

بیشتر از ۶۰ درصد مردم آمریکا

has under 1,000 dollars in savings.

پس‌اندازی کمتر از هزار دلار دارند.

سایت اسپورتس ایلوسترِیتد نوشته که بالای ۶۰ درصد بسکتبالیست‌های ان.بی.اِی.

Sports Illustrated said that over 60 percent of NBA players

and NFL players go broke.

و فوتبالیست‌های ان.اف.ال. ورشکست میشن.

40 percent of marital problems derive from financial issues.

۴۰ درصد مشکلات زوج‌ها به خاطر مسائل مالیه.

What the hell?

چه مزخرفیه؟

(Laughter)

(خنده)

You mean to tell me that people worked their whole lives,

یعنی می‌خوای بگی آدما همه‌ی عمرشون کار می‌کنند،

buying cars, clothes, homes and material stuff

ماشین می‌خرند، لباس، خونه، و چیزای دیگه،

but were living check to check?

ولی آخر ماه هیچی براشون نمی‌مونه؟

How in the world were members of society going to help incarcerated individuals

آخه چطور میشه افراد جامعه بتونند به زندانی‌ها کمک کنند

back into society

که برگردند به جامعه،

if they couldn't manage they own stuff?

اگه خودشون نتونند زندگیشون رو اداره کنند؟

We screwed.

اوضاع خرابه که.

(Laughter)

(خنده)

I needed a better plan.

باید یه فکر اساسی می‌کردم.

This is not going to work out too well.

این‌جوری نمیشه که.

So ...

برای همین،

I thought.

نشستم فکر کردم.

I now had an obligation to meet those on the path

حالا احساس می‌کردم که باید به این مشکلات توجه می‌کردم

and help,

و یه کمکی می‌کردم،

and it was crazy because I now cared about my community.

و این خیلی عجیب بود چون حالا دیگه دیگران برام مهم بودند.

Wow, imagine that. I cared about my community.

عجب، فکرشو بکن، مردم برام مهم شده بودند!

Financial illiteracy is a disease

بی‌سوادی مالی یه مرضه

that has crippled minorities and the lower class in our society

که اقلیت‌ها و اقشار فقیر جامعه رو فلج کرده،

for generations and generations,

نسل اندر نسل.

and we should be furious about that.

خونِ آدم به جوش میاد.

Ask yourselves this:

از خودتون بپرسید:

How can 50 percent of the American population

چطور ممکنه ۵۰ درصد مردم آمریکا

be financially illiterate in a nation driven by financial prosperity?

از نظر مالی بی‌سواد باشند توی مملکتی که رفاه مالیش معروفه؟

Our access to justice, our social status,

سهمی که از عدالت داریم، موقعیت اجتماعیمون،

living conditions, transportation and food

وضع زندگیمون، وسایل نقلیه و غذا،

are all dependent on money that most people can't manage.

همه‌شون به پول وابسته‌ن، پولی که بیشتر مردم نمی‌تونند مدیریتش کنند.

It's crazy!

این مسخره ست!

It's an epidemic

این یه بیماری همه گیره،

and a bigger danger to public safety than any other issue.

و از هر چیز دیگه‌ای برای امنیت اجتماعی خطرناک‌تره.

According to the California Department of Corrections,

سازمان اصلاحات و توان‌بخشی کالیفرنیا اعلام کرده

over 70 percent of those incarcerated

که بیشتر از ۷۰ درصد زندانی‌های ایالت

have committed or have been charged with money-related crimes:

به خاطر جرایم مالی در زندان هستند:

robberies, burglaries, fraud, larceny, extortion --

جیب‌بری، سرقت، کلاه برداری، اخاذی...

and the list goes on.

و الی آخر.

Check this out:

مثلا این رو داشته باشید:

a typical incarcerated person

به طور معمول، یه شخص زندانی

would enter the California prison system

وارد سیستم زندان کالیفرنیا میشه

with no financial education,

بدون هیچ گونه آموزش مالی،

earn 30 cents an hour,

ساعتی ۳۰ سِنت پول درمیاره،

over 800 dollars a year,

که میشه بیشتر از ۸۰۰ دلار در سال،

with no real expenses and save no money.

و بدون هیچ خرج خاصی، آخر سر پس‌اندازش صفره.

Upon his parole, he will be given 200 dollars gate money and told,

به قید قول شرف آزاد که شد ۲۰۰ دلار دم در زندان می‌ذارن کف دستش و بهش میگن:

"Hey, good luck, stay out of trouble. Don't come back to prison."

«موفق باشی، واسه خودت دردسر درست نکن، دیگه هم زندان نیا.»

With no meaningful preparation or long-term financial plan,

بدون هیچ گونه آمادگی لازم یا برنامه‌های مالی دراز مدت،

what does he do ... ?

طرف چی کار می‌کنه؟

At 60?

توی ۶۰ سالگی.

Get a good job,

یه شغل خوب پیدا می‌کنه؟

or go back to the very criminal behavior that led him to prison in the first place?

یا برمی‌گرده سراغ همون رفتار مجرمانه‌ای که کارش رو کشوند به زندان؟

You taxpayers, you choose.

شمایی که مالیات میدید، خودتون انتخاب کنید.

Well, his education already chose for him, probably.

خب، تحصیلاتش که از قبل براش انتخاب کرده، لابد.

So how do we cure this disease?

پس این مرض رو چطوری درمان کنیم؟

I cofounded a program

من و همکارم برنامه‌ای رو طراحی کردیم

that we call Financial Empowerment Emotional Literacy.

که اسمش رو گذاشتیم سواد احساسی [و] توانمندی مالی

We call it FEEL,

مخففش میشه FEEL

and it teaches how do you separate your emotional decisions

این برنامه آموزش میده که چطوری میشه تصمیم‌گیری‌های احساسی رو

from your financial decisions,

از تصمیم‌گیری‌های مالی جدا کرد،

and the four timeless rules to personal finance:

چهار قانونِ همیشه صادق در مورد امور مالیِ شخصی:

the proper way to save,

پس‌انداز کردن به شیوه‌ی درست،

control your cost of living,

کنترل هزینه‌های زندگی،

borrow money effectively

پول قرض گرفتن به موقع،

and diversify your finances by allowing your money to work for you

و تنوع در منابع درامد طوری که پول شما براتون کار کنه

instead of you working for it.

نه اینکه شما برای پول کار کنید.

Incarcerated people need these life skills before we reenter society.

زندانی‌ها قبل از بازگشت به جامعه نیاز به این مهارت‌های زندگی دارند.

You can't have full rehabilitation without these life skills.

بدون این مهارت‌ها بازپروریِ درستی حاصل نمیشه.

This idea that only professionals can invest and manage money

این تصور که فقط حرفه‌ای‌ها می‌تونند سرمایه‌گذاری کنند و پولشون رو مدیریت کنند

is absolutely ridiculous,

یه حرف کاملاً بی‌خوده،

and whoever told you that is lying.

و هر کی همچین حرفی بهتون زد دروغ میگه.

(Applause)

(تشویق)

A professional is a person

یه آدم حرفه‌ای کسیه که

who knows his craft better than most,

کارش رو بهتر از هر کسی بلده،

and nobody knows how much money you need, have or want better than you,

و هیچ کس بهتر از خودتون نمیدونه که شما چقدر پول دارید یا لازم دارید یا می‌خواید،

which means you are the professional.

و این یعنی که خود شما حرفه‌ای هستید.

Financial literacy is not a skill, ladies and gentlemen.

سواد مالی یه مهارت نیست، خانم‌ها و آقایون.

It's a lifestyle.

سواد مالی یه سبکِ زندگیه.

Financial stability is a byproduct of a proper lifestyle.

داشتنِ ثبات مالی، نتیجه‌ی فرعیِ یه سبک زندگی درسته.

A financially sound incarcerated person can become a taxpaying citizen,

یه زندانی که مسائل مالی رو خوب می‌فهمه می‌تونه یه شهروند مالیات دهنده بشه،

and a financially sound taxpaying citizen can remain one.

و یه شهروند مالیات دهنده که مسائل مالی رو میفهمه می‌تونه شهروند باقی بمونه.

This allows us to create a bridge between those people who we influence:

این بهمون امکان میده که پُلی بسازیم بین آدم‌هایی که تحت تأثیر ما هستند:

family, friends and those young people

خانواده، دوستان، و اون جوان‌هایی که

who still believe that crime and money are related.

هنوز خیال می‌کنند که جُرم و پول به هم ربط دارند.

So let's lose the fear and anxiety

پس بیاین خودمون رو رها کنیم از ترس و دلهره‌ای که

of all the big financial words

از همه‌ی اون کلمات عجیب مالی داریم

and all that other nonsense that you've been out there hearing.

و همه‌ی اون اراجیفی که اون بیرون توی گوشتون می‌خونند.

And let's get to the heart of what's been crippling our society

و بیاین بریم سراغ ریشه‌ی اون چیزی که جامعه‌ی ما رو فلج کرده

from taking care of your responsibility to be better life managers.

و نمیذاره مسئولیت‌پذیر باشید تا بتونید زندگیتون رو بهتر اداره کنید.

And let's provide a simple and easy to use curriculum

و بهتره یه برنامه‌ی آموزشیِ ساده و راحت ارائه کنیم

that gets to the heart, the heart

که میره سراغ ریشه... ریشه‌ی

of what financial empowerment and emotional literacy really is.

اون چیزی که توانمندی مالی و سواد احساسی واقعا هستند.

Now, if you're sitting out here in the audience and you said,

حالا اگه اینجا بین حضار نشستید و میگید که:

«آهان آره، من که اینطوری نیستم... اینا همش حرفه،»

"Oh yeah, well, that ain't me and I don't buy it,"

then come take my class --

پس حتما بیاین و سر کلاس من بشینید!

(Laughter)

(خنده)

so I can show you how much money it costs you every time you get emotional.

میتونم بهتون نشون بدم هر بار که احساساتی میشین، چقدر براتون هزینه داره.

(Applause)

(تشویق)

Thank you very much. Thank you.

خیلی ممنون... ممنون.

(Applause)

(تشویق)