Kiran Bir Sethi teaches kids to take charge

کیران بیر سِسی مسئولیت پذیری را به کودکان آموزش می دهد.

Translator: Amirpouya Ghaemian Reviewer: Shahram Eatezadi

Contagious is a good word.

«واگیردار»، واژه ی جالبی است.

Even in the times of H1N1, I like the word.

حتی در زمان شیوع آنفولانزای خوکی این کلمه را دوست داشتم.

Laughter is contagious. Passion is contagious.

خنده واگیردار است. هیجان واگیردار است.

Inspiration is contagious.

الهام بخشی واگیردار است.

We've heard some remarkable stories from some remarkable speakers.

ما سخنان فراموش نشدنی فراوانی از انسان های بزرگ زیادی شنیده ایم.

But for me, what was contagious about all of them

اما به نظر من یک بیماری واگیردار از همه ی آن ها انتقال داده میشد،

was that they were infected by something I call the

بیماری که من به آن می گویم :

"I Can" bug.

ویروس "من می توانم".

So, the question is, why only them?

بنابراین سوال این جاست؛ چرا فقط آن ها ؟

In a country of a billion people and some,

در کشوری با جمعیتی بیش از یک میلیارد نفر،

why so few?

چرا تنها افرادی انگشت شمار این گونه هستند ؟

Is it luck? Is it chance?

آیا این شانس است؟ آیا اتفاقی است؟

Can we all not systematically and consciously

آیا همه ی ما می توانیم اتفاقی و ناخواسته

get infected?

به این بیماری مبتلا شویم؟

So, in the next eight minutes I would like to share with you my story.

من می خواهم در هشت دقیقه ی آینده داستان خود را با شما در میان بگذارم.

I got infected when I was 17,

من زمانی مبتلا شدم که ۱۷ سال سن داشتم،

when, as a student of the design college,

زمانی که دانشجوی رشته ی طراحی بودم،

I encountered adults who actually believed in my ideas,

من با بزرگ ترهایی مواجه شدم که از صمیم قلب افکار مرا باور داشتند،

challenged me and had lots of cups of chai with me.

مرا به رقابت دعوت می کردند و با من چای می خوردند .

And I was struck by just how wonderful it felt,

و من شگفت زده شده بودم که این حس تا چه حد عجیب

and how contagious that feeling was.

و واگیردار بود.

I also realized I should have got infected when I was seven.

و همچنین فکر می کنم که در سن هفت سالگی نیز باید به این بیماری دچار شده باشم.

So, when I started Riverside school 10 years ago it became a lab,

ده سال قبل، هنگامی که کار مدرسه "ریورساید" را شروع کردم، آن جا به یک آزمایشگاه تبدیل شد.

a lab to prototype and refine a design process

آزمایشگاهی برای ساختن نمونه ی اولیه و بهینه سازی یک فرایند طراحی

that could consciously infect the mind with the "I Can" bug.

که می توانست ویروس «من می توانم» را به ذهن انتقال دهد.

And I uncovered

و من کشف کردم

that if learning is embedded in real-world context,

که اگر یادگیری در پس زمینه ی دنیای واقعی قرار داده شود،

that if you blur the boundaries between school and life,

و اگر مرز های بین زندگی شخصی و مدرسه از بین برود،

then children go through a journey of "aware,"

کودکان سفری به سوی "آگاهی" می کنند ،

where they can see the change,

جایی که می توانند تغییر را ببینند،

"enable," be changed,

"توانا می شوند"، تا تغییر کنند.

and then "empower," lead the change.

و سپس "قدرتمند می شوند"، تا تغییرات را هدایت کنند.

And that directly increased student wellbeing.

و این مسلما دانش آموزان را خوشبخت تر می کند.

Children became more competent,

و بچه ها شایسته تر

and less helpless.

و کمتر درمانده می شوند.

But this was all common sense.

اما همه ی این ها تنها احساسات معمولی هستند.

So, I'd like to show you a little glimpse of what

پس می خواهم مختصری از تمرینات پیش پا افتاده ای

common practice looks like at Riverside.

که در مدرسه ی "ریورساید" انجام می شد را به شما نشان بدهم.

A little background: when my grade five was learning about child rights,

اول باید کمی توضیح بدهم : وقتی دانش آموزان کلاس پنجم من درباره ی حقوق کودکان یاد می گرفتند،

they were made to roll incense sticks,

مجبور شدند تا به مدت هشت ساعت،

agarbattis, for eight hours

تکه های چوب خوشبو را لوله کنند -(عود)-

to experience what it means to be a child laborer.

تا معنای کودک کار بودن را تجربه کنند.

It transformed them. What you will see is their journey,

و این دانش آموزان را دگرگون کرد. چیزی که خواهید دید این سفر آن هاست.

and then their utter conviction

و سپس عقیده راسخ ایشان

that they could go out and change the world.

که می توانند به محیط بیرون بروند تا دنیا را تغییر دهند.

(Music)

( ♫ موسیقی ♫ )

That's them rolling.

این ها بچه ها هستند که در حال غلتاندن عود ها هستند.

And in two hours, after their backs were broke,

و بعد از دو ساعت، وقتی کمرهایشان به شدت درد گرفت،

they were changed.

آن ها تغییر کرده بودند.

And once that happened,

و وقتی این اتفاق افتاد،

they were out in the city convincing everybody

آن ها به میان مردم شهر رفتند ،

that child labor just had to be abolished.

تا آن ها را متقاعد کنند که وجود کودکان کار باید از بین برود.

And look at Ragav, that moment when his face changes

و در این لحظه «راگاو» را ببینید که چهره اش تغییر می کند،

because he's been able to understand that he

چون او فهمید که توانسته است

has shifted that man's mindset.

طرز تفکر آن مرد را تغییر دهد.

And that can't happen in a classroom.

و این نمی تواند در کلاس درس اتفاق بیفتد.

So, when Ragav experienced that

پس، وقتی «راگاو» این را تجربه کرد،

he went from "teacher told me,"

افکار او از «معلم به من گفته است»،

to "I am doing it." And that's the "I Can" mindshift.

به «من این را انجام می دهم» تغییر کرد. و این تغییر طرز تفکر "من می توانم" است.

And it is a process that can be energized and nurtured.

و این روشی است که می تواند تقویت و تغذیه شود.

But we had parents who said,

اما والدینی هستند که می پرسند :

"Okay, making our children good human beings is all very well,

«خیلی خُب، تبدیل کردن فرزندانمان به انسان های خوب خیلی ‏عالیست،

but what about math and science and English?

اما ریاضی، علوم و زبان چطور ؟

Show us the grades."

نمرات آن درس ها ‏را به ما نشان بدهید.»

And we did. The data was conclusive.

و ما این کار را انجام دادیم. آمار قاطع بود.

When children are empowered,

وقتی به کودکان قدرت داده می شود،

not only do they do good,

آن کار را نه تنها خوب،

they do well, in fact very well,

بلکه عالی،و در ‏ واقع فوق العاده انجام می دهند،

as you can see in this national benchmarking assessment

همان طور که در این جدول ارزیابی بک امتحان کشوری

taken by over 2,000 schools in India,

که بیش از ۲۰۰۰ مدرسه هند در آن شرکت داشتند می توانید ببینید،

Riverside children were outperforming the top 10 schools in India

دانش آموزان "ریورساید" عنوان یکی از 10 مدرسه ی برتر هند را برای مدرسه

in math, English and science.

در درس های ریاضی، انگلیسی و علوم را کسب کردند.

So, it worked. It was now time to take it outside Riverside.

بنابراین ، نتیجه داشته است. حالا دیگر وقت آن بود که این برنامه را به خارج از مدرسه هم ببریم.

So, on August 15th, Independence Day, 2007,

در روز 15 آگوست، روز استقلال هند ، سال 2007.

the children of Riverside set out to infect Ahmedabad.

دانش آموزان مدرسه ی ریورساید از مدرسه بیرون رفتند تا احمدآباد را متحول کنند.

Now it was not about Riverside school.

و آن زمان دیگر تنها بحث مدرسه ی ریورساید نبود،

It was about all children. So, we were shameless.

بلکه درباره ی همه ی بچه ها بود. بنابراین دلیلی وجود نداشت که ما از چیزی خجالت بکشیم.

We walked into the offices of the municipal corporation, the police,

ما به دفاتر شهرداری، پلیس،

the press, businesses,

دفاتر خبرگزاری و دفاتر تجاری رفتیم.

and basically said, "When are you going to wake up

و خیلی ساده پرسیدیم : "بالاخره چه زمانی می خواهید از خواب بیدار شوید ؟"

and recognize the potential that resides in every child?

"و انرژی نهفته ی درون هر کودک را به رسمیت بشناسید ؟"

When will you include the child in the city?

"چه زمانی کودکان را بخشی از شهر به حساب می آورید ؟"

Basically, open your hearts and your minds to the child."

"شما باید فکر و احساساتتان را نسبت به کودکان عوض کنید."

So, how did the city respond?

و اما شهر چگونه پاسخ داد ؟

Since 2007 every other month

از سال 2007 ، هر ماه

the city closes down the busiest streets for traffic

شهرداری شلوغ ترین خیابان های پر رفت و آمد را می بندد،

and converts it into a playground for children and childhood.

و آن را به زمین بازی برای بچه ها تبدیل می کند.

Here was a city telling its child, "You can."

و احمدآباد به شهری تبدیل شد که به فرزندش می گوید : "تو می توانی."

A glimpse of infection in Ahmedabad.

و این یک نگاه مختصر بود به تحول احمدآباد.

Video: [Unclear]

فیلم : {وضوح پایین}

So, the busiest streets closed down.

همان طور که می بینید، شلوغ ترین خیابان های شهر بسته شده اند.

We have the traffic police and municipal corporation helping us.

پلیس راهنمایی و رانندگی و شهرداری برای این کار به ما کمک کردند.

It gets taken over by children.

خیابان ها پر از بچه ها شده اند.

They are skating. They are doing street plays.

آن ها اسکیت بازی و بازی های خیابانی دیگر انجام می دهند.

They are playing, all free, for all children.

همه ی بچه ها مجانی بازی می کنند.

(Music)

(موسیقی)

Atul Karwal: aProCh is an organization which has been doing things for kids earlier.

آتول کاروال : aProCh سازمانیست که به بچه های کم سن و سال خدمات ارائه می دهد.

And we plan to extend this to other parts of the city.

و ما برنامه ریزی کرده ایم که این خدمات را به باقی قسمت های شهر هم ببریم.

(Music)

(موسیقی)

Kiran Bir Sethi: And the city will give free time.

کیران: در آن روز سراسر شهر تعطیل است.

And Ahmedabad got the first child-friendly zebra crossing in the world.

و اولین خط عابرپیاده کودکانه ی جهان، در احمدآباد کشیده شد.

Geet Sethi: When a city gives to the children,

گیت سِسی:وقتی یک شهر به بچه ها داده می شود ،

in the future the children will give back to the city.

در آینده همین کودکان به شهر باز پس داده خواهند شد.

(Music)

(موسیقی)

KBS: And because of that,

کیران: و به همین دلیل ،

Ahmedabad is known as India's first child-friendly city.

احمدآباد به عنوان اولین شهر دوستدار کودکان در هند شناخته می شود.

So, you're getting the pattern. First 200 children at Riverside.

به الگو دقت کنید. اول ۲۰۰ دانش آموز در ریورساید.

Then 30,000 children in Ahmedabad, and growing.

بعد ۳۰.۰۰۰ کودک در احمدآباد و همین طور بیشتر...

It was time now to infect India.

و دیگر نوبت تاثیر گذاری بر روی تمام هند بود.

So, on August 15th,

پس، در روز ۱۵ آگوست ۲۰۰۹،

again, Independence Day, 2009,

باز هم روز استقلال هند ،

empowered with the same process,

به همان صورت

we empowered 100,000 children to say, "I can."

به صد هزار کودک قدرت گفتن «من می توانم» داده شد.

How? We designed a simple toolkit,

چطور؟ ما یک جعبه علمی ساده طراحی کردیم،

converted it into eight languages,

و آن را به هشت زبان ترجمه کردیم،

and reached 32,000 schools.

و به ۳۲.۰۰۰ مدرسه ارسال کردیم.

We basically gave children a very simple challenge.

در واقع کودکان را به مبارزه ی خیلی ساده ای دعوت کردیم.

We said, take one idea,

ما گفتیم : ایده ای بدهید،

anything that bothers you,

درباره ی هر چیزی که شما را اذیت می کند،

choose one week,

یک هفته را به آن اختصاص دهید،

and change a billion lives.

و یک میلیون زندگی را عوض کنید.

And they did. Stories of change

و آنها این کار را انجام دادند.

poured in from all over India,

موج این تغییرات سراسر هند را فرا گرفت.

from Nagaland in the east,

از «ناگالَند» در شرق،

to Jhunjhunu in the west,

تا «جون جونو» در غرب،

from Sikkim in the north, to Krishnagiri in the south.

و از «سیکیم» در شمال، تا «کریش ناگیری» در جنوب.

Children were designing solutions for a diverse range of problems.

بچه ها راه حل هایی برای بازه ی گسترده ای از مشکلات طراحی می کردند.

Right from loneliness to filling potholes in the street

از تنهایی و پر کردن چاله های خیابان گرفته،

to alcoholism,

تا کمک به معتادان الکلی،

and 32 children who stopped 16 child marriages

و ۳۲ کودک که از ۱۶ مورد ازدواج کودکان در "راجیستان"

in Rajasthan.

جلوگیری کردند.

I mean, it was incredible.

در واقع، باور نکردنی بود.

Basically again reaffirming that when adults believe in children

دوباره ثابت شد وقتی بزرگ ترها کودکان را باور کنند

and say, "You can," then they will.

و بگویند: «تو می توانی»، آن ها خواهند توانست.

Infection in India.

و اما تاثیرگذاری در هند :

This is in Rajasthan, a rural village.

اینجا منطقه ی فقیرنشین «راجیستان» است.

Child: Our parents are illiterate and we want to teach them how to read and write.

کودک: والدین ما بی سواد هستند و ما می خواهیم خواندن و نوشتن را به آن ها یاد بدهیم.

KBS: First time, a rally and a street play in a rural school --

کیران: اول ، یک اجتماع و یک سری بازی خیابانی در مدرسه برگزار شد بدون این که هدف از قبل به آن ها گفته شود--

unheard of -- to tell their parents why literacy is important.

برای این که به والدین آن ها گفته شود چرا سواد داشتن مهم است.

Look at what their parents says.

ببینید والدین آن ها چه می گویند.

Man: This program is wonderful.

مرد: این برنامه فوق العاده است.

We feel so nice that our children can teach us how to read and write.

ما خیلی خوشحال هستیم که فرزندانمان می توانند به ما خواندن و نوشتن یاد بدهند.

Woman: I am so happy that my students did this campaign.

زن : من خیلی خوشحالم که دانش آموزان من این رقابت را انجام دادند.

In the future, I will never doubt my students' abilities.

در آینده، من هیچگاه به توانایی های دانش آموزانم شک نخواهم کرد.

See? They have done it.

می بینید ؟ آن ها این کار را انجام دادند.

KBS: An inner city school in Hyderabad.

کیران: یک مدرسه ی شهری در حیدرآباد.

Girl: 581. This house is 581 ...

دختر: 581. این خانه پلاک 581 است ......

We have to start collecting from 555.

ما باید از پلاک 555 شروع به جمع کردن کنیم.

KBS: Girls and boys in Hyderabad, going out,

کیران: دختر ها و پسر ها در حیدرآباد، از مدرسه خارج شدند،

pretty difficult, but they did it.

خیلی سخت بود، اما آن ها این کار را انجام دادند.

Woman: Even though they are so young, they have done such good work.

زن: با این که آن ها خیلی جوان هستند، چنین کار بی نظیری انجام دادند.

First they have cleaned the society, then it will be Hyderabad, and soon India.

اول آن ها منطقه ی خود را تمیز کردند، بعد نوبت حیدرآباد خواهد بود، و به زودی سراسر هند.

Woman: It was a revelation for me. It doesn't strike me

زن: این کار برای من الهام بخش بود.

that they had so much inside them.

من از این که آن ها تا این حد پر انرژی هستند شگفت زده شدم.

Girl: Thank you, ladies and gentlemen.

دختر: "خانم ها و آقایان، متشکرم."

For our auction we have some wonderful paintings for you,

"برای حراج ما چند نقاشی بی نظیر برای شما داریم،"

for a very good cause,

"شما یک دلیل خوب برای شرکت در حراج دارید،"

the money you give us will be used to buy hearing aids.

"پولی که می پردازید صرف خرید سمعک برای افراد ناشنوا خواهد شد."

Are you ready, ladies and gentlemen? Audience: Yes!

"خانم ها و آقایان، آماده اید؟" حضار: "بلــه !"

Girl: Are you ready? Audience: Yes!

دختر: "آماده اید ؟" حضار: "بلــه !"

Girl: Are you ready? Audience: Yes!

دختر: "آماده اید ؟" حضار: "بلــه !"

KBS: So, the charter of compassion starts right here.

کیران: و دلسوزی و مهربانی دقیقا از همین جا آموزش داده می شود.

Street plays, auctions, petitions.

بازی های خیابانی، حراجی ها، امضای طومار ها.

I mean, they were changing lives.

منظور من این است که آن ها زندگی ها را دگرگون می کنند.

It was incredible.

واقعا باورنکردنی بود.

So, how can we still stay immune?

اما، چگونه هنوز می توانیم بی تفاوت بمانیم ؟

How can we stay immune to that passion, that energy, that excitement?

چگونه می توانیم نسبت به این همه هیجان، انرژی و شگفتی بی تفاوت بمانیم ؟

I know it's obvious,

می دانم که بدیهیست ،

but I have to end with the most powerful symbol of change, Gandhiji.

اما می خواهم حرفم را با قدرتمندترین نماد تغییر - گاندی - پایان دهم.

70 years ago, it took one man

70 سال پیش، تنها یک مرد بود،

to infect an entire nation

که بر تمام مردم خود تاثیر گذاشت،

with the power of "We can."

با قدرت عبارت "ما می توانیم."

So, today who is it going to take

اما امروز، چه کسی می خواهد

to spread the infection from 100,000 children

که این الگو را از 100.000 کودک،

to the 200 million children in India?

در میان 200 میلیون کودک در هند گسترش دهد ؟

Last I heard, the preamble still said, "We, the people of India," right?

شعار ما هنوز این است : " ما، مردم هند، " درسته ؟

So, if not us, then who?

پس، اگر ما نه، پس چه کسی ؟

If not now, then when?

و اگر الان نه، پس چه زمانی ؟

Like I said, contagious is a good word.

همان طور که گفتم، واگیردار کلمه ی خوبی است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)