Kiran Bir Sethi teaches kids to take charge

Translator: Srinivasan G Reviewer: Tharique Azeez

Contagious is a good word.

தொற்றுதல் ஒரு நல்ல வார்த்தை.

Even in the times of H1N1, I like the word.

H1N1 கிருமி பரவிய சமயத்திலும் கூட அவ்வார்த்தை எனக்கு பிடித்திருந்தது.

Laughter is contagious. Passion is contagious.

சிரிப்பு தொற்றக் கூடியது, அதீத ஆர்வம் தொற்றக்கூடியது.

Inspiration is contagious.

உத்வேகம் தொற்றக் கூடியது.

We've heard some remarkable stories from some remarkable speakers.

சில மேன்மையான விஷயங்களை பற்றி மேன்மையான மக்கள் பேசுவதை இங்கே கேட்டோம்.

But for me, what was contagious about all of them

நான் கருதுவதாவது, அவர்கள் அனைவருமே நம்மை கவர்வது ஏனென்றால்

was that they were infected by something I call the

அவர்கள் அனைவருமே பாதிக்கப்பட்டிருந்தது

"I Can" bug.

"என்னால் முடியும்" என்ற கிருமியால்.

So, the question is, why only them?

அவர்கள் மட்டும் ஏன்? இது தான் இப்போது கேள்வி.

In a country of a billion people and some,

ஒரு பில்லியன் மக்களுக்கு மேல் வாழும் இந்நாட்டில்

why so few?

ஒரு சிலர் மட்டும் ஏன்?

Is it luck? Is it chance?

அதிர்ஷ்டமா? வாய்ப்பா?

Can we all not systematically and consciously

நாம் எல்லோரும் திட்டவட்டமாக, விழிப்புணர்வுடன்

get infected?

பாதிப்படைய முடியாதா?

So, in the next eight minutes I would like to share with you my story.

ஆக, அடுத்த எட்டு நிமிடங்களில் என் கதையை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

I got infected when I was 17,

17 வயதில் எனக்கு அந்த பாதிப்பு ஏற்பட்டது.

when, as a student of the design college,

நான் வடிவமைப்பு கல்லூரியில் மாணவியாக இருந்த போது

I encountered adults who actually believed in my ideas,

நான் சந்தித்த சில பெரியோர்கள் என் சிந்தனைகள் மீது நம்பிக்கை கொண்டு,

challenged me and had lots of cups of chai with me.

சவாலான பயிற்சிகள் பல எனக்களித்தனர், என்னுடன் அமர்ந்து தேனீர் அருந்தியபடியே கற்பித்தனர்.

And I was struck by just how wonderful it felt,

அந்த அனுபவங்கள் எவ்வளவு அருமையானவை என உணர்ந்தேன்,

and how contagious that feeling was.

அந்த அருமையான உணர்ச்சி தொற்றக்கூடியது என்றும் உணர்ந்தேன்.

I also realized I should have got infected when I was seven.

ஏழு வயதிலேயே அந்த பாதிப்பு எனக்கு ஏற்பட்டிருக்க வேண்டும் எனவும் உணர்ந்தேன்

So, when I started Riverside school 10 years ago it became a lab,

பத்து வருடங்களுக்கு முன் ரிவர்சைடு பள்ளியை நான் தொடங்கிய போது அது

a lab to prototype and refine a design process

"என்னால் முடியும்" என்ற கிருமியால் மனங்ளை பாதிப்படையச் செய்யும்

that could consciously infect the mind with the "I Can" bug.

வழிமுறை ஒன்றை வடிவமைக்கும் சோதனைக் கூடமாக ஆனது.

And I uncovered

மேலும் எனக்கு புரிந்தது என்னவென்றால்,

that if learning is embedded in real-world context,

கல்வியை தினசரி வாழ்க்கையுடன் பொருத்திப் பார்க்கும் போது,

that if you blur the boundaries between school and life,

பள்ளிக்கும் தினசரி வாழ்க்கைக்கும் ஆன இடைவெளியை குறைக்கும் போது,

then children go through a journey of "aware,"

சிறுவர்கள் தம்மை உணரும் பாதையில் பயணிக்கிறார்கள்,

where they can see the change,

மாற்றங்களை உணர்ந்து கொள்கிறார்கள்,

"enable," be changed,

வாய்ப்பளித்தால் மாற்றம் அடைகிறார்கள்,

and then "empower," lead the change.

பொறுப்பளித்தால் மாற்றத்தை நிகழ்த்துகிறார்கள்.

And that directly increased student wellbeing.

இது சிறுவர்களின் வாழ்க்கை வளத்தை நேரடியாக பெருக்குகிறது.

Children became more competent,

சிறுவர்களின் திறமைகளும் வளர்கிறது,

and less helpless.

மற்றவர்களை சார்ந்திருப்பதும் குறைகிறது.

But this was all common sense.

ஆனால் இதெல்லாம் பொதுவான அறிவு.

So, I'd like to show you a little glimpse of what

ஆக, ஒரு சிறிய கண்ணோட்டத்தை காட்டுகிறேன்

common practice looks like at Riverside.

ரிவர்சைடு பள்ளியில் தினசரி பயிற்சி எப்படி என்று.

A little background: when my grade five was learning about child rights,

ஒரு சிறிய தகவல்: குழந்தைத் தொழிலாளர் முறை பற்றி என் ஐந்தாம் வகுப்பு மாணவர்கள் கற்ற போது

they were made to roll incense sticks,

அவர்களை அகர்பத்தி உருட்டச் சொன்னோம்,

agarbattis, for eight hours

எட்டு மணி நேரத்திற்கு.

to experience what it means to be a child laborer.

குழந்தைத் தொழிலாளர்களின் நிலையை அவர்கள் அனுபவித்து உணரவே இது.

It transformed them. What you will see is their journey,

இதனால் முழுவதாக மாற்றமடையும் அவர்களின் பயணத்தைக் காண்பீர்கள்,

and then their utter conviction

வெளியே சென்று உலகையே மாற்றும்

that they could go out and change the world.

அவர்களது அசைக்கமுடியாத நம்பிக்கையை காண்பீர்கள்.

(Music)

(இசை)

That's them rolling.

இதோ உருட்டுகிறார்கள்.

And in two hours, after their backs were broke,

இரண்டு மணி நேரத்தில் களைத்து போகிறார்கள்,

they were changed.

மாற்றம் நிகழ்கிறது.

And once that happened,

மாற்றம் நிகழ்ந்தவுடன்,

they were out in the city convincing everybody

அவர்கள் ஊருக்குள் சென்று அனைவருக்கும் உணர்த்துகிறார்கள்

that child labor just had to be abolished.

குழந்தைத் தொழிலாளர் முறை ஒழிக்கப்பட வேண்டும் என்று.

And look at Ragav, that moment when his face changes

ராகவை பாருங்கள், அந்த ஒரு நொடியில் அவன் முகம் மாற்றமடைவதை.

because he's been able to understand that he

ஏனென்றால் அம்மனிதரின் மனத்தை தான் மாற்றிவிட்டதை

has shifted that man's mindset.

அவனால் உணர்ந்து கொள்ள முடிகிறது.

And that can't happen in a classroom.

இதெல்லாம் பள்ளி அறையினுள் சாத்தியப்படாது.

So, when Ragav experienced that

ராகவ் இவ்வாறு உணர்ந்ததும்,

he went from "teacher told me,"

"என் ஆசிரியர் செய்யச் சொன்னார்," என்ற அவனது மனநிலை

to "I am doing it." And that's the "I Can" mindshift.

"நான் செய்கிறேன்" என மாறுகிறது. இது தான் "என்னால் முடியும்" மனநிலை.

And it is a process that can be energized and nurtured.

மேலும் இந்த வழிமுறைக்கு சக்தியூட்டி அதை பேணி வளர்க்க முடியும்.

But we had parents who said,

ஆனால் சில மாணவர்களின் பெற்றோர்கள் சொன்னார்கள்,

"Okay, making our children good human beings is all very well,

"பிள்ளைகளை நல்ல மனிதர்களாக வளர்ப்பதெல்லாம் சரிதான்,

but what about math and science and English?

ஆனால் கணக்கு, அறிவியல், ஆங்கிலம் இதெல்லாம் என்னாவது?

Show us the grades."

மதிப்பெண்களும் எமக்கு தேவை."

And we did. The data was conclusive.

ஆனால் அதுவும் தான் சாத்தியப்பட்டது. புள்ளிவிவரங்கள் இதை உறுதிப்படுத்துகின்றன.

When children are empowered,

சிறுவர்களுக்கு பொறுப்பளிக்கும் போது,

not only do they do good,

நன்றாக மட்டுமில்லை,

they do well, in fact very well,

மிக நன்றாகவே படிக்கிறார்கள்,

as you can see in this national benchmarking assessment

இந்த தேசிய அளவிலான புள்ளி விபரங்களில் நீங்கள் காண்பது போல,

taken by over 2,000 schools in India,

2,000க்கும் மேலான பள்ளிகளை இது கவர்கிறது.

Riverside children were outperforming the top 10 schools in India

ரிவர்சைடு மாணவர்கள் இந்தியாவின் முதல் 10 பள்ளிகளின் மாணவர்களை விட அதிக மதிப்பெண் பெறுகிறார்கள்,

in math, English and science.

கணக்கு, ஆங்கிலம், அறிவியல் போன்ற பாடங்களிலும்.

So, it worked. It was now time to take it outside Riverside.

ஆக, இந்த வழிமுறை சாத்தியப்பட்டது. இதை ரிவர்சைடு பள்ளிக்கு வெளியிலும் கொண்டு செல்லும் தருணம்.

So, on August 15th, Independence Day, 2007,

ஆகஸ்ட் 15, 2007, சுதந்திர தினத்தன்று,

the children of Riverside set out to infect Ahmedabad.

ரிவர்சைடு சிறுவர்கள் அகமதாபாத் நகரத்தை பாதிக்கப் புறப்பட்டார்கள்.

Now it was not about Riverside school.

இப்போது ரிவர்சைடு பள்ளிச் சிறுவர்களுக்கு மட்டும் அல்ல,

It was about all children. So, we were shameless.

எல்லா சிறுவர்களுக்கும் பங்குண்டு. அதனால் தயக்கத்தை எல்லாம் தூக்கி எறிந்தோம்.

We walked into the offices of the municipal corporation, the police,

காவல்துறை, நகராட்சி அலுவலகம், பத்திரிகையாளர்கள்,

the press, businesses,

வணிகர்கள், இவர்களிடமெல்லாம் சென்று

and basically said, "When are you going to wake up

இவ்வாறு சொன்னோம், "எப்போது நீங்கள் விழிக்கப்போகிறீர்கள்?

and recognize the potential that resides in every child?

எப்போது ஒவ்வொரு சிறுவர்களுக்குள் உள்ள திறமையை காணப்போகிறீர்கள்?

When will you include the child in the city?

சிறுவர்களுக்கு உரிய இடத்தை எப்போது கொடுக்கப் போகிறீர்கள்?

Basically, open your hearts and your minds to the child."

பொதுவாக, எப்போது சிறுவர்களுக்காக உங்கள் உள்ளங்களை திறக்கப்போகிறீர்கள்?"

So, how did the city respond?

இதற்கு நகரவாசிகளின் பதில் எப்படி இருந்தது?

Since 2007 every other month

2007ம் வருடம் தொடங்கி, ஒவ்வொரு மாதமும்,

the city closes down the busiest streets for traffic

பரபரப்பான நகர வீதிகள் சிறுவர்களுக்காக ஒதுக்கப் படுகிறது.

and converts it into a playground for children and childhood.

அவை சிறுவர்களின் விளையாட்டுத் திடலாக மாறுகிறது.

Here was a city telling its child, "You can."

இதோ, ஊரே திரண்டு "உன்னால் முடியும்" என சிறுவர்களுக்குச் சொல்லும் காட்சி.

A glimpse of infection in Ahmedabad.

அகமதாபாத்தில் நடந்த பாதிப்பை காண்போம்.

Video: [Unclear]

(காட்சிப்படம்)

So, the busiest streets closed down.

நகரத்தின் பரபரப்பான வீதிகளும் மூடப்பட்டன.

We have the traffic police and municipal corporation helping us.

போக்குவரத்து காவல் துறையும் நகராட்சியும் நமக்கு உதவுகின்றது.

It gets taken over by children.

வீதிகள் சிறுவர்களால் ஆக்கிரமிக்கப் படுகிறது.

They are skating. They are doing street plays.

அவர்கள் சறுக்கி விளையாடுகிறார்கள். வீதி நாடகங்கள் நடத்துகிறார்கள்.

They are playing, all free, for all children.

ஆட்டம் போடுகிறார்கள், சிறுவர்களுக்கு எல்லா சுதந்திரமும் இங்குண்டு.

(Music)

(இசை)

Atul Karwal: aProCh is an organization which has been doing things for kids earlier.

அதுல் கர்வால்: அப்ரோச் என்ற நிறுவனம் சிறுவர்களின் மேன்மைக்காக செயல்படுகிறது.

And we plan to extend this to other parts of the city.

மேலும் நகரத்தின் மற்ற பகுதிகளுக்கு நாங்கள் இதை கொண்டு செல்லப் போகிறோம்.

(Music)

(இசை)

Kiran Bir Sethi: And the city will give free time.

கிரண் பீர் சேடி: இப்படி நகரம் அவர்களுக்காகவே நேரம் அளிக்கிறது.

And Ahmedabad got the first child-friendly zebra crossing in the world.

சிறுவர்கள் எளிதாக சாலையை கடக்கும் வசதி கொண்ட முதல் நகரமாக அகமதாபாத் ஆனது.

Geet Sethi: When a city gives to the children,

கீத் சேடி: ஊரார் சிறுவர்களுக்கு நன்மை செய்யும் போது

in the future the children will give back to the city.

பின்னாட்களில் சிறுவர்களும் ஊருக்கு நன்மை செய்வார்கள்.

(Music)

(இசை)

KBS: And because of that,

கிரண்: இதனாலேயே

Ahmedabad is known as India's first child-friendly city.

அகமதாபாத் இந்தியாவின் முதல் சிறுவர்க்கு எளிய நகரம் என்று அழைக்கப்படுகிறது.

So, you're getting the pattern. First 200 children at Riverside.

இப்போது இந்த முறை உங்களுக்கு புரிகிறது. முதலில் 200 ரிவர்சைடு சிறுவர்கள்.

Then 30,000 children in Ahmedabad, and growing.

பிறகு 30,000 அகமதாபாத் சிறுவர்கள், இது மேலும் வளர்கிறது.

It was time now to infect India.

இந்தியாவையே பாதிக்கும் சமயம் வந்தது.

So, on August 15th,

ஆக, அன்று ஆகஸ்டு 15,

again, Independence Day, 2009,

மீண்டும், சுதந்திர தினம், 2009ம் வருடம்,

empowered with the same process,

இதே வழிமுறையால் ஊக்கம் கொண்டு,

we empowered 100,000 children to say, "I can."

100,000 சிறுவர்களை "என்னால் முடியும்," என்று சொல்ல வைத்தோம்.

How? We designed a simple toolkit,

எப்படி? ஒரு எளிமையான செய்முறை கையேடு ஒன்றை உருவாக்கினோம்,

converted it into eight languages,

அதை எட்டு மொழிகளில் மொழிபெயர்த்தோம்,

and reached 32,000 schools.

அப்படி 32,000 பள்ளிகளை சென்றடைந்தோம்.

We basically gave children a very simple challenge.

சிறுவர்களுக்கு மிக எளிமையான சவாலைக் கொடுத்தோம்.

We said, take one idea,

அவர்களை சங்கடப் படுத்தும்

anything that bothers you,

ஏதாவது ஒரு விஷயத்தை எடுத்துக் கொண்டு,

choose one week,

ஒரு வாரத்திற்குள்,

and change a billion lives.

ஒரு பில்லியன் மக்களின் வாழ்வை மாற்றச் சொன்னோம்.

And they did. Stories of change

அவர்கள் மாற்றினார்கள். மாற்றங்கள் பற்றிய செய்திகள்

poured in from all over India,

இந்திய முழுவதிலிருந்தும் வந்து கொட்டியது,

from Nagaland in the east,

கிழக்கில் உள்ள நாகாலாந்து முதல்,

to Jhunjhunu in the west,

மேற்கில் உள்ள ஜுன்ஜுனு வரை,

from Sikkim in the north, to Krishnagiri in the south.

வடக்கில் உள்ள சிக்கிம் முதல், தெற்கில் கிருஷ்ணகிரி வரை.

Children were designing solutions for a diverse range of problems.

பல்வேறு விதமான பிரச்சினைகளுக்கான தீர்வுகளை சிறுவர்கள் வடிவமைத்தார்கள்.

Right from loneliness to filling potholes in the street

தனிமை பிரச்சினை, சாலையில் உள்ள ஓட்டைகளை மூடுவது,

to alcoholism,

குடி பிரச்சினை,

and 32 children who stopped 16 child marriages

மேலும் 32 சிறுவர்கள் 16 குழந்தை திருமணங்களை நிறுத்தினார்கள்

in Rajasthan.

ராஜஸ்தானில்.

I mean, it was incredible.

இது மிகவும் அற்புதமான விஷயம் அல்லவா?

Basically again reaffirming that when adults believe in children

இதிலிருந்து புரிவது என்னவென்றால், பெரியவர்கள் சிறுவர்களை நம்பி

and say, "You can," then they will.

அவர்களிடம் "உன்னால் முடியும்" என்றால் அவர்கள் செய்தே காட்டுவார்கள்.

Infection in India.

இந்தியாவில் நடந்த பாதிப்பு.

This is in Rajasthan, a rural village.

இது ராஜஸ்தானில், ஒரு கிராமத்தில்.

Child: Our parents are illiterate and we want to teach them how to read and write.

சிறுவன்: படிப்பறிவில்லாத எங்கள் பெற்றோருக்கு நாங்கள் எழுத படிக்க கற்பிப்போம்.

KBS: First time, a rally and a street play in a rural school --

கிரண்: முதன் முறையாக கிராமப் பள்ளியில் கேள்வியுறாத திரளணி, வீதி நாடகம்,

unheard of -- to tell their parents why literacy is important.

படிப்பறிவின் முக்கியத்துவத்தை அவர்கள் பெற்றோர்களுக்கு உணர்த்துவதற்காக.

Look at what their parents says.

அவர்களின் பெற்றோர்கள் என்ன சொல்கிறார்கள் பார்ப்போம்.

Man: This program is wonderful.

மனிதர்: இந்நிகழ்ச்சி அருமை.

We feel so nice that our children can teach us how to read and write.

எங்கள் பிள்ளைகள் எங்களுக்கே எழுத படிக்க கற்பித்தது அருமை.

Woman: I am so happy that my students did this campaign.

பெண்: என் மாணவர்கள் இந்த நிகழ்ச்சியை நடத்தியதில் எனக்கு மிக்க மகிழ்ச்சி.

In the future, I will never doubt my students' abilities.

இனிமேல் என் மாணவர்களின் திறமையை நான் சந்தேகிக்கவே மாட்டேன்.

See? They have done it.

பார்த்தீர்களா? அவர்கள் செய்து காட்டினார்கள்.

KBS: An inner city school in Hyderabad.

கிரண்: ஹைதராபாத் நகரத்தின் உள்ளே ஒரு பள்ளி.

Girl: 581. This house is 581 ...

சிறுமி: 581. இது 581ம் எண் வீடு ...

We have to start collecting from 555.

555ம் எண் வீட்டிலிருந்து நாம் சேகரிக்க வேண்டும்.

KBS: Girls and boys in Hyderabad, going out,

கிரண்: ஹைதராபாத் சிறுவர்களும் சிறுமிகளும் ஊரை மாற்றுகிறார்கள்,

pretty difficult, but they did it.

கடினமான காரியம் தான், ஆனால் செய்து காட்டினார்கள்.

Woman: Even though they are so young, they have done such good work.

பெண்: இவ்வளவு சின்ன வயதிலும் எவ்வளவு நல்ல காரியம் செய்கிறார்கள்.

First they have cleaned the society, then it will be Hyderabad, and soon India.

முதலில் அவர்கள் சமூகத்தை சுத்தம் செய்தார்கள், பின்னர் ஹைதராபாத்தை, விரைவில் இந்தியாவையே.

Woman: It was a revelation for me. It doesn't strike me

பெண்: இது நான் சற்றும் எதிர்பார்க்காதது,

that they had so much inside them.

அவர்களுக்குள் தான் எவ்வளவு ஆற்றல்.

Girl: Thank you, ladies and gentlemen.

சிறுமி: திருவாளரே, திருமதியே, நன்றி.

For our auction we have some wonderful paintings for you,

ஏலத்திற்காக சில அற்புதமான ஓவியங்களை வைத்துள்ளோம்,

for a very good cause,

எல்லாம் நல்ல காரியத்திற்காகவே,

the money you give us will be used to buy hearing aids.

நீங்கள் கொடுக்கும் பணம் செவிப்புலன் உதவிச் சாதனம் வாங்க பயன்படும்.

Are you ready, ladies and gentlemen? Audience: Yes!

நீங்கள் தயாரா? கூட்டம்: தயார்!

Girl: Are you ready? Audience: Yes!

சிறுமி: நீங்கள் தயாரா? கூட்டம்: ஆம்!

Girl: Are you ready? Audience: Yes!

சிறுமி: நீங்கள் தயாரா? கூட்டம்: ஆம்!

KBS: So, the charter of compassion starts right here.

கிரண்: கருணை என்பது இப்படித்தான் தொடங்குகிறது.

Street plays, auctions, petitions.

வீதி நாடகங்கள், ஏலங்கள், கோரிக்கை மனுக்கள்.

I mean, they were changing lives.

அதாவது, அவர்கள் பலரின் வாழ்வையே மாற்றுகிறார்கள்.

It was incredible.

இது அற்புதமான விஷயம்.

So, how can we still stay immune?

ஆகவே, நாம் எப்படித்தான் இந்த பாதிப்பிலிருந்து தப்பிப்பது?

How can we stay immune to that passion, that energy, that excitement?

இந்த அதீத ஆர்வம், இந்த சக்தி, இந்த கிளர்ச்சி, இதிலிருந்து நாம் எப்படி தப்பிப்பது?

I know it's obvious,

தப்பிக்க முடியாது என்று எனக்கு தெரியும்.

but I have to end with the most powerful symbol of change, Gandhiji.

மாபெரும் மாற்றம் ஒன்றை நிகழ்த்திய காந்திஜியைப் பற்றிக் கூறி பேச்சை முடித்துக் கொள்கிறேன்

70 years ago, it took one man

70 வருடங்களுக்கு முன், இந்த ஒரே மனிதர்

to infect an entire nation

ஒரு பரந்த தேசத்தையே பாதித்தார்

with the power of "We can."

"நம்மால் முடியும்" என்ற சக்தியை மட்டும் கொண்டு.

So, today who is it going to take

ஆகவே, இன்று யார் இதை நிகழ்த்தப் போகிறார்கள்?

to spread the infection from 100,000 children

100,000 சிறுவர்களுக்கு ஏற்பட்ட பாதிப்பை

to the 200 million children in India?

இந்தியாவின் 200 மில்லியன் சிறுவர்களுக்கும் யார் கொண்டு செல்வார்கள்?

Last I heard, the preamble still said, "We, the people of India," right?

"இந்திய மக்களாகிய நாம்," என்று தானே இந்திய அரசியலமைப்பு முகப்புரை தொடங்குகிறது?

So, if not us, then who?

ஆகவே, நாம் இல்லையேல், வேறு யார்?

If not now, then when?

இப்போது இல்லையேல், வேறு எப்போது?

Like I said, contagious is a good word.

நான் சொன்ன மாதிரி, தொற்றுதல் ஒரு நல்ல வார்த்தை.

Thank you.

நன்றி.

(Applause)

(கைதட்டல்)