Poverty isn't a lack of character; it's a lack of cash | Rutger Bregman

Çeviri: Ramazan Şen Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

I'd like to start with a simple question:

Basit bir soruyla başlamak istiyorum:

Why do the poor make so many poor decisions?

Yoksul insanlar neden çok fazla kötü kararlar alır?

I know it's a harsh question,

Acımasız bir soru olduğunu biliyorum

but take a look at the data.

fakat verilere bir göz atın.

The poor borrow more, save less,

Yoksullar daha fazla borçlanır, daha az biriktirir,

smoke more, exercise less, drink more

daha çok sigara ve içki içer

and eat less healthfully.

ve daha az sağlıklı beslenir.

Why?

Neden?

Well, the standard explanation

İngiltere Başbakanı olan

was once summed up by the British Prime Minister, Margaret Thatcher.

Margaret Thatcher bunun standart açıklamasını yapmıştı.

And she called poverty "a personality defect."

Yoksulluğu "kişilik bozukluğu" olarak adlandırmıştı.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

A lack of character, basically.

Yani bir karakter yoksunluğu.

Now, I'm sure not many of you would be so blunt.

Eminim ki, pek azınız bu kadar pervasız olurdu.

But the idea that there's something wrong with the poor themselves

Fakat ortada yoksullarla ilgili yanlış bir şeyler olduğu fikri,

is not restricted to Mrs. Thatcher.

yalnızca Bayan Thatcher'la sınırlı değil.

Some of you may believe that the poor should be held responsible

Bazılarınız yoksulların kendi hatalarından sorumlu tutulmaları

for their own mistakes.

gerektiğine inanabilirsiniz ya da daha

And others may argue that we should help them to make better decisions.

iyi kararlar almaları için onlara yardım etmemiz gerektiğini düşünebilirsiniz.

But the underlying assumption is the same:

Fakat altında yatan varsayım aynıdır:

there's something wrong with them.

Onlarla ilgili yanlış bir şeyler var.

If we could just change them,

Onları değiştirebilsek,

if we could just teach them how to live their lives,

nasıl yaşamaları gerektiğini öğretebilsek,

bizi dinleseler.

if they would only listen.

And to be honest,

Dürüst olmak gerekirse,

this was what I thought for a long time.

uzun bir süre ben böyle düşünüyordum.

It was only a few years ago that I discovered

Birkaç yıl önce, yoksullukla ilgili

that everything I thought I knew about poverty was wrong.

bildiğimi düşündüğüm her şeyin yanlış olduğunu fark ettim.

It all started when I accidentally stumbled upon a paper

Her şey, birkaç Amerikalı psikoloğun yazdığı makaleyi

by a few American psychologists.

tesadüfen bulmam ile başladı.

They had traveled 8,000 miles, all the way to India,

13.000 kilometre boyunca, Hindistan'a,

for a fascinating study.

büyüleyici bir çalışma için yolculuk ettiler.

And it was an experiment with sugarcane farmers.

Bu, şeker kamışı çiftçileriyle yapılan bir deneydi.

You should know that these farmers collect about 60 percent

Şunu bilmelisiniz, bu çiftçiler, hasattan hemen sonra

of their annual income all at once,

yıllık gelirlerinin ortalama %60'ını

right after the harvest.

tek seferde alıyorlar.

This means that they're relatively poor one part of the year

Yani yılın bir kısmında yoksul,

and rich the other.

diğer kısmında zenginler.

The researchers asked them to do an IQ test before and after the harvest.

Araştırmacılar onlardan hasattan önce ve sonra bir IQ testi yapmalarını istedi.

What they subsequently discovered completely blew my mind.

Akabinde keşfettikleri şey, aklımı başımdan aldı.

The farmers scored much worse on the test before the harvest.

Çiftçiler hasattan önce yapılan testte, daha kötü sonuçlar verdiler.

The effects of living in poverty, it turns out,

Anlaşılan o ki, yoksullukta yaşamanın etkileri

correspond to losing 14 points of IQ.

14 IQ puanı kaybetmeye eş değer.

Now, to give you an idea,

Şimdi, fikir vermesi açısından,

that's comparable to losing a night's sleep

bu, bir gece uykusunu kaçırmak

or the effects of alcoholism.

veya alkolün etkisiyle kıyaslanabilir.

A few months later, I heard that Eldar Shafir,

Birkaç ay sonra, Princeton Üniversitesi'nde

a professor at Princeton University and one of the authors of this study,

profesör ve bu çalışmanın yazarlarından olan Eldar Shafir'in Hollanda'ya,

was coming over to Holland, where I live.

yaşadığım yere geleceğini duydum.

So we met up in Amsterdam

Böylece devrimsel yoksulluk

to talk about his revolutionary new theory of poverty.

teorisi hakkında konuşmak için, Amsterdam'da buluştuk.

And I can sum it up in just two words:

Bunu iki kelimeyle özetleyebilirim:

scarcity mentality.

Kıtlık zihniyeti.

It turns out that people behave differently

Görünen o ki, insanlar kıtlık olacağını sezdiklerinde

when they perceive a thing to be scarce.

farklı davranıyorlar.

And what that thing is doesn't much matter --

Bu şeyin ne olduğu çok da önemli değil --

whether it's not enough time, money or food.

ister zaman olsun, ister para veya yemek.

You all know this feeling,

Hepiniz bu hissi biliyorsunuz,

when you've got too much to do,

yapacak çok işiniz olduğunda

or when you've put off breaking for lunch

veya yemek için işe ara verdiğinizde,

and your blood sugar takes a dive.

kan şekeriniz düşer.

This narrows your focus to your immediate lack --

Bu da dikkatinizi birdenbire eksikliklere kaydırır --

to the sandwich you've got to have now,

şimdi yemeniz gereken sandviçe,

the meeting that's starting in five minutes

beş dakika sonra başlayacak olan toplantıya

or the bills that have to be paid tomorrow.

veya yarın ödenmesi gereken faturalara.

So the long-term perspective goes out the window.

Yani uzun vadeli düşünceler yok olur.

You could compare it to a new computer

Bunu bir kerede 10 tane ağır programı çalıştıran

that's running 10 heavy programs at once.

yeni bir bilgisayarla kıyaslayabilirsiniz.

It gets slower and slower, making errors.

Gittikçe yavaşlar, yavaşlar ve hatalar yapar.

Eventually, it freezes --

Nihayetinde donar --

not because it's a bad computer,

kötü bir bilgisayar olduğu için değil,

but because it has too much to do at once.

aynı anda birçok şey yaptığı için.

The poor have the same problem.

Yoksulların problemi de aynısıdır.

They're not making dumb decisions because they are dumb,

Aptal oldukları için aptalca karar alıyor değiller,

but because they're living in a context

bunun nedeni akılsızca kararlar almalarına neden olan

in which anyone would make dumb decisions.

bir ortamda yaşıyor olmalarıdır.

So suddenly I understood

O nedenle birden, yoksullukla mücadele programlarının çoğunun

why so many of our anti-poverty programs don't work.

neden işe yaramadığını anladım.

Investments in education, for example, are often completely ineffective.

Örneğin, eğitim yatırımları çoğu kez tamamen etkisizdir.

Poverty is not a lack of knowledge.

Yoksulluk bilgi yoksunluğu değildir.

A recent analysis of 201 studies

Para yönetimi eğitiminin etkinliği üzerine

on the effectiveness of money-management training

en son yapılan 201 çalışmada

came to the conclusion that it has almost no effect at all.

bunun hiçbir etkisi olmadığı sonucuna varılmış.

Now, don't get me wrong --

Şimdi, beni yanlış anlamayın--

this is not to say the poor don't learn anything --

burada yoksulların öğrenemediğini söylenmiyor --

they can come out wiser for sure.

mutlaka bir şeyler öğrenmiş olabilirler.

But it's not enough.

Ama bu yeterli değil.

Or as Professor Shafir told me,

Veya Profesör Shafir'in bana söylediği gibi,

"It's like teaching someone to swim

"Bu, insana yüzmeyi öğretip de

and then throwing them in a stormy sea."

onu fırtınalı bir denize atmaya benzer."

I still remember sitting there,

Hâlâ orada oturduğumu hatırlıyorum,

perplexed.

kafam karışmış bir hâlde.

And it struck me

Ve tüm bunları

that we could have figured this all out decades ago.

yıllar önce hallebilecek olmamız beni afallattı.

I mean, these psychologists didn't need any complicated brain scans;

Yani, bu psikologların karmaşık beyin taramalarına ihtiyacı yokmuş;

sadece çiftçilerin IQ'larına bakmaları yeterliymiş

they only had to measure the farmer's IQ,

and IQ tests were invented more than 100 years ago.

ve üstelik IQ testleri yüzlerce yıl önce keşfedildi.

Actually, I realized I had read about the psychology of poverty before.

Aslında, daha önce yoksulluk psikolojisi hakkında okuduğumu fark ettim.

George Orwell, one of the greatest writers who ever lived,

Yaşamış en büyük yazarlardan biri olan George Orwell,

experienced poverty firsthand in the 1920s.

1920'lerde yoksulluğu bizzat deneyimlemiş.

"The essence of poverty," he wrote back then,

"Yoksulluk gerçeği geleceği yok eder."

is that it "annihilates the future."

diye yazmıştı o zamanlar.

And he marveled at, quote,

Ve hayretle şunları söylemiş,

"How people take it for granted they have the right to preach at you

"Geliriniz belli bir seviyenin altına düşer düşmez

insanların kendilerinde

and pray over you

size vaaz verme veya sizin adınıza dua etme hakkını bulmaları çok ilginç."

as soon as your income falls below a certain level."

Now, those words are every bit as resonant today.

Bu kelimelerin her biri günümüzde de yankılanıyor.

The big question is, of course:

Büyük soru, tabii ki:

What can be done?

Ne yapılabilir?

Modern economists have a few solutions up their sleeves.

Modern iktisatçıların elinde birkaç çözüm var.

We could help the poor with their paperwork

Yoksullara evrak işlerinde yardımcı olabilir

or send them a text message to remind them to pay their bills.

veya fatura ödemelerini hatırlatmak için mesaj gönderebilirdik.

This type of solution is hugely popular with modern politicians,

Bu tip çözümler modern politikacılar arasında son derece popüler,

mostly because,

çoğunlukla nedeni,

well, they cost next to nothing.

neredeyse hiç maliyeti olmaması.

These solutions are, I think, a symbol of this era

Bence bu çözümler, semptomları tedavi ettiğimiz

in which we so often treat the symptoms,

ancak altta yatan nedeni görmezden geldiğimiz

but ignore the underlying cause.

bu çağın bir sembolüdür.

So I wonder:

Ben de merak ediyorum:

Why don't we just change the context in which the poor live?

Neden sadece yoksulların yaşam şartlarını değiştirmiyoruz?

Or, going back to our computer analogy:

Veya bilgisayar benzetmemize dönersek:

Why keep tinkering around with the software

Problemi hafıza ekleyerek kolayca çözebilecekken

when we can easily solve the problem by installing some extra memory instead?

neden yazılımla oyalanıp duruyoruz?

At that point, Professor Shafir responded with a blank look.

Bu noktada, Profesör Shafir boş bir bakışla cevap verdi.

And after a few seconds, he said,

Ve birkaç saniye sonra, şöyle dedi:

"Oh, I get it.

"Anladım.

You mean you want to just hand out more money to the poor

Yani, yoksulluğu bitirmek için sadece yoksullara elden para vermek

to eradicate poverty.

istediğini söylüyorsun.

Uh, sure, that'd be great.

Tabii, bu harika olurdu.

But I'm afraid that brand of left-wing politics

Ama korkarım ki Amsterdam'daki

you've got in Amsterdam --

sol siyaset cinsi

it doesn't exist in the States."

ABD'de yok."

But is this really an old-fashioned, leftist idea?

Peki bu gerçekten çağdışı, sol eğilimli bir fikir mi?

I remembered reading about an old plan --

Tarihin önde gelen düşünürlerinden biri tarafından

something that has been proposed by some of history's leading thinkers.

teklif edilen eski bir plan okuduğumu hatırlıyorum.

The philosopher Thomas More first hinted at it in his book, "Utopia,"

Filozof Thomas More bunu ilk olarak 500 yıl önce

more than 500 years ago.

"Ütopya" kitabında ima etmişti.

And its proponents have spanned the spectrum from the left to the right,

Ve onun taraftarları, yelpazeyi

from the civil rights campaigner, Martin Luther King,

sivil hakları savunucusu Martin Luther King'den

to the economist Milton Friedman.

ekonomist Milton Friedman'a doğru soldan sağa çevirdi.

And it's an incredibly simple idea:

Ve çok müthiş basit bir fikir:

basic income guarantee.

Temel gelir garantisi.

What it is?

Bu nedir?

Well, that's easy.

Çok kolay.

It's a monthly grant, enough to pay for your basic needs:

Temel ihtiyaçlarınızı ödemeye yetecek aylık bir hibe:

food, shelter, education.

Yiyecek, barınma, eğitim.

It's completely unconditional,

Hiçbir koşul yok,

so no one's going to tell you what you have to do for it,

yani kimse size bunun için ne yapacağınızı söylemeyecek

and no one's going to tell you what you have to do with it.

ve kimse bununla ne yapacağınızı söylemeyecek.

The basic income is not a favor, but a right.

Temel gelir bir lütuf değil, bir haktır.

There's absolutely no stigma attached.

Utanç verici bir şey değildir.

So as I learned about the true nature of poverty,

Yoksulluğun gerçek doğasını öğrendikçe,

I couldn't stop wondering:

merak etmeden duramadım:

Is this the idea we've all been waiting for?

Hepimizin beklediği fikir bu muydu?

Could it really be that simple?

Bu kadar kolay olabilir miydi?

And in the three years that followed,

Ve bunu takip eden üç yıl içinde,

I read everything I could find about basic income.

temel gelir hakkında bulabildiğim her şeyi okudum.

I researched the dozens of experiments

Dünya çapında yapılan

that have been conducted all over the globe,

düzinelerce deneyi araştırdım

and it didn't take long before I stumbled upon a story of a town

ve bunu başararak yoksulluğun kökünü kurutan bir kasabayla karşılaşmam

that had done it -- had actually eradicated poverty.

çok uzun sürmedi.

But then ...

Ama sonra...

nearly everyone forgot about it.

neredeyse herkes bunu unutmuş.

This story starts in Dauphin, Canada.

Bu hikâye Dauphin, Kanada'da başlıyor.

In 1974, everybody in this small town was guaranteed a basic income,

1974 yılında, bu küçük kasabadaki herkese temel gelir garantisi verilerek

ensuring that no one fell below the poverty line.

kimsenin yoksulluk sınırı altında kalmayacağı garantilenmiş.

At the start of the experiment,

Deneyin başlangıcında,

an army of researchers descended on the town.

bir araştırmacılar ordusu kasabaya hücum etmiş.

For four years, all went well.

Dört yıl, her şey iyiymiş.

But then a new government was voted into power,

Ama sonra seçimle yeni bir hükûmet iktidara gelmiş

and the new Canadian cabinet saw little point to the expensive experiment.

ve yeni Kanada kabinesi pahalı deneyi çok anlamlı bulmamış.

So when it became clear there was no money left to analyze the results,

O yüzden, sonucu analiz etmek için yeterli para kalmadığı anlaşılınca

the researchers decided to pack their files away in some 2,000 boxes.

araştırmacılar dosyalarını 2.000 kadar kutu ile götürmeye karar vermişler.

Twenty-five years went by,

25 yıl geçti

and then Evelyn Forget, a Canadian professor,

ve Kanadalı Profesör Evelyn Forget

found the records.

kayıtları buldu.

For three years, she subjected the data to all manner of statistical analysis,

Üç yıl boyunca, verileri her türlü istatistiksel analize tabi tuttu

and no matter what she tried,

ve ne denediyse

the results were the same every time:

sonuçlar her seferinde aynıydı:

the experiment had been a resounding success.

Deney ses getiren bir başarı olmuştu.

Evelyn Forget Dauphin'de insanların

Evelyn Forget discovered

daha varlıklı olmalarının yanında

that the people in Dauphin had not only become richer

daha zeki ve sağlıklı olduklarını keşfetti.

but also smarter and healthier.

Çocukların okul performansı ciddi anlamda gelişmişti.

The school performance of kids improved substantially.

The hospitalization rate decreased by as much as 8.5 percent.

Hastaneye yatma oranı yüzde 8,5 kadar düşmüştü.

Domestic violence incidents were down,

Ev içi şiddet olayları azalmıştı,

as were mental health complaints.

aynı şekilde ruh sağlığı şikâyetleri de.

And people didn't quit their jobs.

Ve insanlar işlerinden ayrılmamıştı.

The only ones who worked a little less were new mothers and students --

Daha az çalışan tek kesim yeni anneler ve öğrencilerdi --

who stayed in school longer.

okulda uzun süre kaldıkları için.

Similar results have since been found

Benzer sonuçlar

ABD'den Hindistan'a kadar dünya çapında yapılan

in countless other experiments around the globe,

from the US to India.

sayısız diğer deneyler de görüldü.

So ...

Yani...

here's what I've learned.

şunları öğrendim.

When it comes to poverty,

Konu yoksulluk olunca,

we, the rich, should stop pretending we know best.

biz, zenginler, her şeyin en iyisini biliyormuş gibi yapmayı bırakmalıyız.

We should stop sending shoes and teddy bears to the poor,

Hiç karşılaşmadığımız bu yoksul insanlara

to people we have never met.

ayakkabı ve oyuncak ayı göndermeyi bırakmalıyız.

And we should get rid of the vast industry of paternalistic bureaucrats

Ataerkil bürokrat endüstrisinden kurtulmalı

when we could simply hand over their salaries

ve gelirlerini yardım etmeleri gereken

to the poor they're supposed to help.

yoksullara teslim etmeliyiz.

(Applause)

(Alkışlar)

Because, I mean, the great thing about money

Çünkü, yani, para meselesinin harika tarafı, insanların parayı

is that people can use it to buy things they need

kendinden menkul uzmanların ihtiyaçları olduğunu düşündükleri şeyler yerine,

instead of things that self-appointed experts think they need.

ihtiyaçlarını almak için kullanabilmesidir.

Just imagine how many brilliant scientists and entrepreneurs and writers,

Şimdi, kaç tane parlak bilim adamı ve girişimci ve yazarın

like George Orwell,

-George Orwell gibi-

are now withering away in scarcity.

yokluk içinde yitip gittiğini düşünün.

Imagine how much energy and talent we would unleash

Kati olarak yoksulluktan kurtulsak

if we got rid of poverty once and for all.

ne kadar enerji ve yeteneği salıvereceğimizi hayal edin.

I believe that a basic income would work like venture capital for the people.

Bence temel gelir, insanlar için risk sermayesi gibi çalışırdı.

And we can't afford not to do it,

Ve bunu yapmadan edemezdik,

because poverty is hugely expensive.

çünkü yoksulluk çok masraflı.

Just look at the cost of child poverty in the US, for example.

Örneğin, ABD'deki çocuk yoksulluğunun maliyetine bakın.

It's estimated at 500 billion dollars each year,

Yüksek sağlık harcamaları, yüksek oranda okulu bırakma

in terms of higher health care spending, higher dropout rates,

ve daha fazla suç, tahmini her yıl

and more crime.

500 milyar dolara mal oluyor.

Now, this is an incredible waste of human potential.

Bu inanılmaz bir insan potansiyeli israfı.

But let's talk about the elephant in the room.

Ama göz ardı edilen konuya gelelim.

How could we ever afford a basic income guarantee?

Temel gelir garantisini nasıl karşılayabiliriz?

Well, it's actually a lot cheaper than you may think.

Aslında, düşündüğünüzden çok daha ucuz.

What they did in Dauphin is finance it with a negative income tax.

Dauphin'de bunu negatif gelir vergisi ile finanse ettiler.

This means that your income is topped up

Bu da demek oluyor ki,

as soon as you fall below the poverty line.

yoksulluk sınırı altına indiğiniz anda geliriniz dolduruluyor.

And in that scenario,

Ve bu senaryoda,

according to our economists' best estimates,

iktisatçılarımızın en iyi tahminlerine göre,

for a net cost of 175 billion --

net 175 milyarlık maliyet ile --

a quarter of US military spending, one percent of GDP --

ABD ordusu harcamalarının çeyreği, GSMH'nın yüzde biri --

you could lift all impoverished Americans above the poverty line.

tüm fakirleştirilmiş Amerikalıları yoksulluk sınırı üstüne çekebilirsiniz.

You could actually eradicate poverty.

Aslında yoksulluğun kökünü kazıyabilirdiniz.

Now, that should be our goal.

Şimdi, amacımız bu olmalıdır.

(Applause)

(Alkışlar)

The time for small thoughts and little nudges is past.

Küçük düşüncelerin ve azıcık itelemelerin zamanı geçti.

I really believe that the time has come for radical new ideas,

Radikal, yeni fikirlerin zamanının geldiğine ve temel gelirin

and basic income is so much more than just another policy.

bir politikadan çok daha fazlası olduğuna gerçekten inanıyorum.

It is also a complete rethink of what work actually is.

Bu ayrıca işin aslında ne olduğunu yeni baştan düşünmektir.

And in that sense,

Ve bu bağlamda,

it will not only free the poor,

sadece yoksulu değil,

but also the rest of us.

ayrıca bizleri de özgürleştirecek.

Nowadays, millions of people feel

Günümüzde, milyonlarca insan işlerinin

that their jobs have little meaning or significance.

çok az anlamı veya önemi olduğunu hissediyor.

A recent poll among 230,000 employees

142 ülkede, 230.000 işçiyle yapılan

in 142 countries

yeni bir anket,

found that only 13 percent of workers actually like their job.

işçilerin sadece %13'ünün işinden memnun olduğunu gösteriyor.

And another poll found that as much as 37 percent of British workers

Ve başka bir ankete göre, İngiliz işçilerin %37 kadarı

have a job that they think doesn't even need to exist.

olmasa da olur işlerde çalıştıklarını düşünüyor.

Brad Pitt'in "Dövüş Kulübü"nde dediği gibi:

It's like Brad Pitt says in "Fight Club,"

"İhtiyacımız olmayan şeyleri alabilelim diye nefret ettiğimiz işlerde çalışıyoruz"

"Too often we're working jobs we hate so we can buy shit we don't need."

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Now, don't get me wrong --

Şimdi, beni yanlış anlamayın.

I'm not talking about the teachers and the garbagemen

Burada öğretmenler, çöpçüler ve bakıcılardan

and the care workers here.

bahsetmiyorum.

If they stopped working,

Eğer çalışmayı bırakırlarsa,

we'd be in trouble.

başımız belaya girer.

I'm talking about all those well-paid professionals with excellent résumés

Paralarını ağ toplumunda yıkıcı işbirliğinin

who earn their money doing ...

katma değeri hakkında

strategic transactor peer-to-peer meetings

beyin fırtınası yaparak kazanan

while brainstorming the value add-on of disruptive co-creation

çok iyi özgeçmişleri olan tüm o yüksek maaşlı profesyoneller

in the network society.

hakkında konuşuyorum.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

(Applause)

(Alkışlar)

Or something like that.

Veya bunun gibi bir şey.

Just imagine again how much talent we're wasting,

Çocuklarımıza "hayatlarını kazanmaları" gerektiğini söyleyerek

simply because we tell our kids they'll have to "earn a living."

ne kadar yeteneği heba ediyoruz bir düşünün.

Or think of what a math whiz working at Facebook lamented a few years ago:

Facebook'ta çalışan matematik dahisinin birkaç yıl önce yakındığı şeyi düşünün:

"The best minds of my generation

"Neslimin en iyi kafaları

are thinking about how to make people click ads."

insanları nasıl reklamlara tıklatabiliriz diye düşünüyor."

I'm a historian.

Ben bir tarihçiyim.

And if history teaches us anything,

Ve eğer tarih bize bir şey öğretmişse,

it is that things could be different.

o da işlerin farklı olabileceğidir.

There is nothing inevitable

Şu anda toplumumuzu ve

about the way we structured our society and economy right now.

ekonomiyi yapılandırma şeklimiz açısından kaçınılmaz olan bir şey yok.

Ideas can and do change the world.

Fikirler dünyayı değiştirebilir ve değiştiriyor da.

And I think that especially in the past few years,

Ve bence, özellikle son birkaç yıldır,

it has become abundantly clear

fazlasıyla aşikâr olan şey

that we cannot stick to the status quo --

mevcut duruma bağlı kalamayacağımız --

that we need new ideas.

yeni fikirlere ihtiyacımız var.

I know that many of you may feel pessimistic

Artan eşitsizlik, yabancı düşmanlığı ve iklim değişiminin getireceği

about a future of rising inequality,

gelecek hakkında

birçoğunuzun

xenophobia

kötümser olabileceğini biliyorum.

and climate change.

But it's not enough to know what we're against.

Ama neye karşı olduğumuzu bilmek yeterli değil.

We also need to be for something.

Ayrıca bir amacımız olmalı.

Martin Luther King didn't say, "I have a nightmare."

Martin Luther King şöyle demedi: "Bir kâbusum var."

(Laughter)

(Gülüşmeler)

He had a dream.

Onun bir hayali vardı.

(Applause)

(Alkışlar)

So ...

Evet ...

here's my dream:

işte benim hayalim:

I believe in a future

İşinizin değerinin

where the value of your work is not determined

maaşınızın çokluğuyla değil,

by the size of your paycheck,

yaydığınız mutluluk ve

but by the amount of happiness you spread

kazandırdığınız değerle ölçüleceği

and the amount of meaning you give.

bir geleceğe inanıyorum.

I believe in a future

Amacı sizi faydasız bir işe değil,

where the point of education is not to prepare you for another useless job

güzel yaşanacak bir hayata hazırlayan eğitimin olduğu

but for a life well-lived.

bir geleceğe inanıyorum.

I believe in a future

Yoksulluk olmadan var olmanın

where an existence without poverty is not a privilege

bir ayrıcalık değil, hepimizin hak ettiği bir hak olduğu

but a right we all deserve.

bir geleceğe inanıyorum.

So here we are.

Ve işte buradayız.

Here we are.

İşte buradayız.

We've got the research, we've got the evidence

Araştırma elimizde, kanıt elimizde

and we've got the means.

ve araçlar elimizde.

Now, more than 500 years after Thomas More first wrote about a basic income,

Şimdi, Thomas More'un temel gelir hakkında yazmasından 500 yıl sonra

and 100 years after George Orwell discovered the true nature of poverty,

ve George Orwell'in yoksulluğun gerçek doğasını keşfetmesinden 100 yıl sonra

we all need to change our worldview,

hepimiz dünya görüşümüzü değiştirmeliyiz,

because poverty is not a lack of character.

çünkü yoksulluk bir karakter eksikliği değildir.

Poverty is a lack of cash.

Yoksulluk nakit eksikliğidir.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)