Poverty isn't a lack of character; it's a lack of cash | Rutger Bregman

Translator: Mehdi Akbari Reviewer: soheila Jafari

I'd like to start with a simple question:

مایلم با یک سوال ساده شروع کنم

Why do the poor make so many poor decisions?

چرا قشر کم در آمد تصمیمات بدی میگیرند؟

I know it's a harsh question,

میدونم که سوال سختیه

but take a look at the data.

ولی یه نگاهی به آمار بکنید

The poor borrow more, save less,

فقرا بیشتر قرض میکنند و کمتر پس انداز

smoke more, exercise less, drink more

بیشتر سیگار میکشند - کمتر ورزش میکنند و الکلی هستند

and eat less healthfully.

وسلامت تغذیه هم ندارند

چرا؟

Why?

Well, the standard explanation

خوب توجیه استاندارد که توسط خانم مارگارت تاتچر

was once summed up by the British Prime Minister, Margaret Thatcher.

نخست وزیر بریتانیا جمع آوری شده به این منجر شد که

And she called poverty "a personality defect."

اسمش رو گذاشت" ضعف شخصیتی"

(Laughter)

(خنده حضار)

A lack of character, basically.

اساسا ضعف شخصیتی

Now, I'm sure not many of you would be so blunt.

من مطمینم که خیلی از شما ها رو شامل نمیشه

But the idea that there's something wrong with the poor themselves

ولی مشکل اساسی این ایده با خود فقر است

is not restricted to Mrs. Thatcher.

که به خانم مارگارت هم محدود نمیشه

Some of you may believe that the poor should be held responsible

بعضی از شما ها عقیده دارید که فقرا

بنا بر اشتباهات خودشان مقصرند و نظر بعضی های دیگر

for their own mistakes.

And others may argue that we should help them to make better decisions.

اینه که بهتره به آنها در تصمیم گیریهاشون کمک کنیم

But the underlying assumption is the same:

ولی تبعات خود خواهی هم مشابه است

there's something wrong with them.

یک چیزی در آنها درست نیست

If we could just change them,

اگر میشد تغییرشان بدهیم

if we could just teach them how to live their lives,

اگر آموزش شان میدادیم چطور زندگی میکردند؟

if they would only listen.

و آنها فقط گوش می‌کردند

And to be honest,

راستش رو بخواهید،

this was what I thought for a long time.

این چیزی بود که من بهش فکر کردم.

بعد از یک دوره طولانی متوجه شدم که

It was only a few years ago that I discovered

تمام تفکراتم راجع به فقر اشتباه بود.

that everything I thought I knew about poverty was wrong.

همه چیز به طور اتفاقی با یک مقاله که نوشته

It all started when I accidentally stumbled upon a paper

by a few American psychologists.

چند روانشناس آمریکایی بود شروع شد.

They had traveled 8,000 miles, all the way to India,

آنها برای یک سوژه مطالعاتی ۱۲۰۰۰ کیلومتر آن طرف تر

for a fascinating study.

به هند سفرکردند.

یک تجربه با کشاورزان نیشکر

And it was an experiment with sugarcane farmers.

You should know that these farmers collect about 60 percent

بهتره بدونید که این کشاورزان

۶۰ درصد درآمد سالیانه شان

of their annual income all at once,

درست بعد از برداشت محصول بود.

right after the harvest.

This means that they're relatively poor one part of the year

این بدان معناست که آنها یکبار در سال

ثروتمند هستند و باقی سال فقیر

and rich the other.

The researchers asked them to do an IQ test before and after the harvest.

محققان از کشاورزان خواستند که یک بار

قبل و بعد از برداشت تست IQ بدهند.

What they subsequently discovered completely blew my mind.

چیزی که بعد از تست من رو متحیر کرد این بود که

The farmers scored much worse on the test before the harvest.

امتیازی که گرفتند بدتر از قبل برداشت بود

The effects of living in poverty, it turns out,

برطبق کسر ۱۴ امتیاز

correspond to losing 14 points of IQ.

علایم فقر مشخص شدند،

Now, to give you an idea,

حالا میخوام یه ایده به شما بدم که با

that's comparable to losing a night's sleep

کم خوابی شبانه به دلیل مصرف الکل

or the effects of alcoholism.

قابل مقایسه است،

A few months later, I heard that Eldar Shafir,

بعد از چند ماه متوجه شدم که الدر شفیر

a professor at Princeton University and one of the authors of this study,

استاد دانشگاه پرینستون و نویسنده تحقیقات

قراره بیاد هلند جایی که من زندگی میکنم.

was coming over to Holland, where I live.

So we met up in Amsterdam

توی آمستردام قرار ملاقات گذاشتیم

to talk about his revolutionary new theory of poverty.

تا راجع به تیوری انقلابیش درباره فقر صحبت کنیم.

And I can sum it up in just two words:

میتونم توی دو کلمه خلاصه اش کنم

"ضعف ذهنی"

scarcity mentality.

It turns out that people behave differently

مشخص شد که افراد وقتی چیز ترسناکی

when they perceive a thing to be scarce.

مشاهده می کنند که خیلی هم مهم نیست

And what that thing is doesn't much matter --

متفاوت رفتار می‌کنند.

whether it's not enough time, money or food.

خواه کمبود پول غذا یا زمان باشد.

You all know this feeling,

همه شما این حس را می‌شناسید.

when you've got too much to do,

وقتی کلی کار دارید که انجام بدید

or when you've put off breaking for lunch

و وقت صرف نهارتان

and your blood sugar takes a dive.

قند خونتان شدیدا افت می کند---

This narrows your focus to your immediate lack --

تمرکز شما را به این سو میبرد که همین،

to the sandwich you've got to have now,

الان باید ساندویچتان را میل کنید

the meeting that's starting in five minutes

یا اینکه قرار ملاقاتی که تا پنج دقیقه دیگه دارید.

or the bills that have to be paid tomorrow.

یا قبضی که مهلت پرداختش فرداست.

So the long-term perspective goes out the window.

اینجاست که افق کلی شما محدود به یک پنجره میشه

میتونید با یک کامپیوتر جدید مقایسش کنید.

You could compare it to a new computer

that's running 10 heavy programs at once.

که ۱۰ نرم افزار سنگین رو همزمان اجرا میکنه.

It gets slower and slower, making errors.

به آرامی سرعتش کم و کمتر میشه

Eventually, it freezes --

و در نهایت هنگ میکنه

not because it's a bad computer,

نه به این خاطر که کامپیوتر ضعیفیه

but because it has too much to do at once.

به این دلیل که کارهای زیادی داره که باید انجام بده

The poor have the same problem.

فقرا هم مشکل مشابه رو دارند.

They're not making dumb decisions because they are dumb,

آنها تصمیمات اشنباه نمی گیرند چونکه احمق‌اند

but because they're living in a context

بلکه آنها مشکلشان همین است (کارهای زیادی داره که باید انجام بدهند)

in which anyone would make dumb decisions.

So suddenly I understood

شرایطی که هر کسی بد تصمیم می گیره.

why so many of our anti-poverty programs don't work.

اینجا بود که متوجه شدم.

Investments in education, for example, are often completely ineffective.

چرا بیشتر برنامه های مبارزه با فقر جواب نمیده

Poverty is not a lack of knowledge.

سرمایه گذاری های آموزشی اغلب بی اثر هستند.

فقر ناشی از ضعف دانش نیست

A recent analysis of 201 studies

۲۰۱ مورد تحقیق اخیر بر روی

on the effectiveness of money-management training

دوره های آموزش مدیریت هزینه

came to the conclusion that it has almost no effect at all.

به این نتیجه رسید که موثر واقع نیستند---

من رو به اشتباه نیاندازید

Now, don't get me wrong --

this is not to say the poor don't learn anything --

این نه این معنی رو بده که افراد کم درآمد چیزی یاد نمیگیرند

they can come out wiser for sure.

آنها حتمن چیزهای زیادی یاد میگیرند.

But it's not enough.

ولی کافی نیستند

Or as Professor Shafir told me,

به قول دکتر شفیر

این شببیه آموزش شنا است.

"It's like teaching someone to swim

and then throwing them in a stormy sea."

که بعد آنها رو دردریای طوفانی رهاشون کنیم،

I still remember sitting there,

هنوز یادمه که اونجا بهت زده.

perplexed.

نشسته بودم.

ساکت و شوکه

And it struck me

that we could have figured this all out decades ago.

ما میتوانستیم این رو دهه‌ها قبل تر متوجه شویم که

I mean, these psychologists didn't need any complicated brain scans;

روانشناسان نیاز به یک اسکن پیچیده از مغز نداشتند.

they only had to measure the farmer's IQ,

کافی بود که اونها فقط IQکشاورزان رو محاسبه کنند.

and IQ tests were invented more than 100 years ago.

تست IQ بیش از صد سال سابقه داره

Actually, I realized I had read about the psychology of poverty before.

در واقع من هم قبل ها متوجه روانشناسی فقر شده بودم

جرج اورول یکی از بزرگترین نویسندگان این بحث

George Orwell, one of the greatest writers who ever lived,

فقر دهه ۱۹۲۰ رو تجربه کرده بود

experienced poverty firsthand in the 1920s.

"The essence of poverty," he wrote back then,

"ذات فقر رو بعدا نوشت:

is that it "annihilates the future."

آیا این همان نابود کردن آینده است

And he marveled at, quote,

که همه رو شگفت زده کرد

« چگونه مردم این را به عنوان یک موهبت خواهند دید و شما را نصحت می‌کنند،

"How people take it for granted they have the right to preach at you

و به محض اینکه در آمد شما پایین تر ازحد معمول میرسه

and pray over you

as soon as your income falls below a certain level."

Now, those words are every bit as resonant today.

برای شما دعا میکنند.

این صحبت ها امروز واقعا تلخ هستند.

The big question is, of course:

البته سوال مهم همینه:

What can be done?

ما چه می‌توانیم بکنیم؟

Modern economists have a few solutions up their sleeves.

امروزه افتصاد دانان راه حلی برای آن دارند

We could help the poor with their paperwork

ما میتوانیم به آنها در کاغذ بازی هایشان کمک کنیم

or send them a text message to remind them to pay their bills.

یا بهشون پیغام اخطار برای تاخیر در پرداخت قبوض بدیم

This type of solution is hugely popular with modern politicians,

این نوع راه حل در سیاست های امروزی خیلی رایجه

mostly because,

بیشتر به این دلیل که :

well, they cost next to nothing.

خوب این راه حل هزینش برابر هیچه

These solutions are, I think, a symbol of this era

فکر کنم این راه حل نمادی از این حوزه است،

in which we so often treat the symptoms,

راه حلی که عوارض را درمان می‌کنیم.

but ignore the underlying cause.

ولی با پاک کردن سوال

So I wonder:

در شگفتم:

Why don't we just change the context in which the poor live?

چرا ما بستری رو که این قشر در آن زندگی میکنند تغییر ندهیم؟

Or, going back to our computer analogy:

یا به آنالیز های کامپیوتر ها بر نگردیم؟

Why keep tinkering around with the software

ما تغییرات جزیی در نرم افزارها مون دادیم

when we can easily solve the problem by installing some extra memory instead?

وقتی که ما میتونیم به راحتی با نصب کردن حافظه اضافی به جای هزینه کردن

At that point, Professor Shafir responded with a blank look.

دراین زمان پرفسور شفیر یه نگاهی کرد،

و بعد از چند ثانیه گفت،

And after a few seconds, he said,

من متوجه شدم.

"Oh, I get it.

You mean you want to just hand out more money to the poor

تو میخوای که پول ها رو بین فقرا تقسیم کنی.

to eradicate poverty.

تا از شر فقر خلاص شی.

Uh, sure, that'd be great.

بله خیلی خوبه.

But I'm afraid that brand of left-wing politics

ولی من از حزب چپ نگرانم

you've got in Amsterdam --

که در آمستردام هستند.

it doesn't exist in the States."

اون که در آمریکا نیست

But is this really an old-fashioned, leftist idea?

ولی حزب چپ ایده نخ نمایی نیست؟

یادمه که مطلبی رو راجع به یک برنامه قدیمی خوندم،

I remembered reading about an old plan --

something that has been proposed by some of history's leading thinkers.

چیزی که توسط یک نظریه‌پرداز و رهبر تاریخی ارایه شده بود.

The philosopher Thomas More first hinted at it in his book, "Utopia,"

پرفسور توماس مور ابتدا این را در کتاب « مدینه فاضله»

بیش از پنج قرن پیش مطرح کرد.

more than 500 years ago.

و طرفدارانش در دو قطب چپ و راست

And its proponents have spanned the spectrum from the left to the right,

از فعال حقوق بشر مارتین لوترکینگ گرفته تا

from the civil rights campaigner, Martin Luther King,

میلتون فریدمن اقتصاد دان آن را گسترش دادند.

to the economist Milton Friedman.

این ایده کاملا قابل فهمه

And it's an incredibly simple idea:

تخصیص حد اقل کمک مالی

basic income guarantee.

What it is?

خوب این یعنی چی؟

Well, that's easy.

خوب خیلی ساده است

It's a monthly grant, enough to pay for your basic needs:

یک کمک هزینه ماهانه است برای این که شما

food, shelter, education.

هزینه های معمول رو پرداخت کنید،

مثل مسکن-تغذیه و تحصیلات

It's completely unconditional,

که کاملا هم بی قید و شرطه

so no one's going to tell you what you have to do for it,

پس هیچ کس به شما نمیگه که مجبورید چیکار کنید

and no one's going to tell you what you have to do with it.

این کمک هزینه مطلوب نیست ولی کافیه

The basic income is not a favor, but a right.

There's absolutely no stigma attached.

هیچ خجالت و شرمساری رو هم به همراه ندارد

همونطور که ذات فقر رو فهمیدم

So as I learned about the true nature of poverty,

I couldn't stop wondering:

نمیتونستم که جلوی کنجکاوی رو بگیرم

Is this the idea we've all been waiting for?

آیا این همون چیزیه که ما منتطرش بودیم؟

Could it really be that simple?

واقعا میتونه اینقدر ساده باشه؟

And in the three years that followed,

و در سه سال بعد

I read everything I could find about basic income.

هر چیزی رو راجع به این حد اقل کمک مالی خوندم

I researched the dozens of experiments

دهها تحقیق و تجربه رو مطالعه کردم

that have been conducted all over the globe,

که در سرتاسر دنیا منتشر شده بودند

and it didn't take long before I stumbled upon a story of a town

خیلی طول نکشید که فقر

در یک شهر ریشه کن شد

that had done it -- had actually eradicated poverty.

اما بعدش

But then ...

تقریبا همه فراموشش کردند

nearly everyone forgot about it.

این قضیه در شهر دوفین کانادا روی داد.

This story starts in Dauphin, Canada.

In 1974, everybody in this small town was guaranteed a basic income,

در سال ۱۹۹۷ همه ساکنین شهر این حداقل کمک درآمد رو دریافت میکردند.

که این اطمینان رو میداد که هیچ کس زیر خط فقر نیست

ensuring that no one fell below the poverty line.

در شروع این تجربه

At the start of the experiment,

یک گروه محقق وارد شهر شدند.

an army of researchers descended on the town.

برای ۴ سال همه چیز خوب پیش میرفت،

For four years, all went well.

تا اینکه دولت جدید روی کار آمد

But then a new government was voted into power,

and the new Canadian cabinet saw little point to the expensive experiment.

کابینه جدید این تجربه رو گران ارزیابی کرد،

وقتی که روشن شد که پولی برای تحلیل و بررسی نیست

So when it became clear there was no money left to analyze the results,

the researchers decided to pack their files away in some 2,000 boxes.

محققان تصمیم به جمع کردن پرونده هاشون گرفتند،

تقریبا ۲٫۰۰۰ بسته شد

Twenty-five years went by,

و 25 سال از این قضیه گذشت

and then Evelyn Forget, a Canadian professor,

سوابق پیدا شدند.

برای ۳ سال خانمی تمام اطلاعات و داده ها رو بررسی کرد.

found the records.

For three years, she subjected the data to all manner of statistical analysis,

مهم نیست که نتیجه چه بود

and no matter what she tried,

the results were the same every time:

مهم اینه که نتایج در تمام اوقات مشابه بودند،

the experiment had been a resounding success.

این تجربه یک موفقیت شگفت انگیز بود.

Evelyn Forget discovered

پس دلیل فراموشی پیدا شد

that the people in Dauphin had not only become richer

که مردم این شهر نه تنها ثروتمند شدند بلکه

but also smarter and healthier.

با هوش تر و سلامت تر بودند.

The school performance of kids improved substantially.

عملکرد مدرسه ابتدایی هم اساسا بهتر شده بود.

۸/۵ درصد کتر برای

The hospitalization rate decreased by as much as 8.5 percent.

Domestic violence incidents were down,

سلامت ذهنی بستری شدند

as were mental health complaints.

و خشونت های محلی هم کم شدند.

And people didn't quit their jobs.

مردم هم دیگه از شغلشان استعفا نمی دادند

The only ones who worked a little less were new mothers and students --

تنها مادرانی که تازه بچه دار شده بودند و دانش آموزان کم سن وسال کمتر کار نمیکردند

who stayed in school longer.

که آنها هم در مدرسه میماندند

Similar results have since been found

چون نتایج مشابه ای

in countless other experiments around the globe,

در سرتاسر دنیا به دست آمد.

from the US to India.

از امریکا گرفته تا هند

خُب ...

So ...

این چیزیه که ما فهمیدیم.

here's what I've learned.

When it comes to poverty,

وقتی صحبت از فقر به میان میاد

we, the rich, should stop pretending we know best.

ثروتمندان بهتره به این فکر نکنند که بیشتر حالیشون میشه

We should stop sending shoes and teddy bears to the poor,

همچنین بهتره که ارسال کفش و عروسک "تدی"

to people we have never met.

برای کسانی که نمیشناسیمشون رو متوقف کنیم.

And we should get rid of the vast industry of paternalistic bureaucrats

باید از شراعانه های سالانه هم خلاص شویم.

when we could simply hand over their salaries

وقتی که به راحتی میتونیم حقوقشان را زیاد کنیم

to the poor they're supposed to help.

قراره که به "فقرا" کمک کنیم دیگه

(Applause)

"تشویق حضار "

Because, I mean, the great thing about money

منظورم اینه که بهترین چیز درباره پول

is that people can use it to buy things they need

اینه که مردم باهاش چیزی رو بخرند که نیاز دارند

instead of things that self-appointed experts think they need.

تا اینکه کارشناسان از خود راضی براشون تصمیم بگیرند.

Just imagine how many brilliant scientists and entrepreneurs and writers,

تصور کنید که چقدر دانشمند و نویسنده نخبه

مثل جرج اوول،

like George Orwell,

are now withering away in scarcity.

رو کم داریم

تصور کنید که چقدر دانشمند از این راه بیرون میان؟

Imagine how much energy and talent we would unleash

if we got rid of poverty once and for all.

اگر ما یکبار ازفقر رهایی پیدا کنیم

I believe that a basic income would work like venture capital for the people.

به نظر من این حد اقل کمک مالی مثل جرات واسه مردمه

اگر نداشته باشیم نمیتونیم به چیزی برسیم

And we can't afford not to do it,

چون فقر بسیار گران قیمته

because poverty is hugely expensive.

به عنوان مثال: بیایید به هزینه فقر بچه های آمریکا نگاهی بندازیم.

Just look at the cost of child poverty in the US, for example.

It's estimated at 500 billion dollars each year,

براورد شده ۵۰۰ میلیارد دلار برای هر سال،

در بخش سلامت جامعه هزینه میشه،

in terms of higher health care spending, higher dropout rates,

و جرم و جنایت بیشتر

and more crime.

Now, this is an incredible waste of human potential.

این دقیقا به هدر دادن پتانسیل بشریت است.

حالا برگردیم به بحث اصلی

But let's talk about the elephant in the room.

چطور میتونیم که حد اقل کمک مالی رو تضمین کنیم؟

How could we ever afford a basic income guarantee?

Well, it's actually a lot cheaper than you may think.

راستش خیلی ارزان تر از چیزی است که فکرمیکنید.

What they did in Dauphin is finance it with a negative income tax.

کاری که آنها در شهر دلفین این بود که با مالیات منفی آنها را تامین مالی کردند.

This means that your income is topped up

این یعنی در آمد شما هم رشد میکنه

as soon as you fall below the poverty line.

زمانی که شما به زیر خط فقر سقوط میکنید.

And in that scenario,

و در سناریو مشابه

according to our economists' best estimates,

بر اساس بهترین پیش بینی اقتصاددانان

for a net cost of 175 billion --

برای یک شبکه ۱۷۵ میلیارد دلار هزینه دارد--

a quarter of US military spending, one percent of GDP --

یک چهارم هزینه های نظامی آمریکا

که با این مبلغ میشه تمام قشر ضعیف رو به بالای خط فقر آورد.

you could lift all impoverished Americans above the poverty line.

در واقع میشه فقر رو ریشه کن کرد.

You could actually eradicate poverty.

Now, that should be our goal.

که بهتره این هدف مان باشه.

(Applause)

(تشویق حضار)

The time for small thoughts and little nudges is past.

زمان کوته بینی گذشته.

I really believe that the time has come for radical new ideas,

حقیقتن باور دارم که زمان ایده های جدید فرا رسیده

and basic income is so much more than just another policy.

و حداقل کمک مالی خیلی مهمتر از سیاست های دیگه است.

همچنین یک بازنگری کامل از تعریف کار باید کرد.

It is also a complete rethink of what work actually is.

و قابل درک هست که

And in that sense,

it will not only free the poor,

نه تنها فقر رو از ما می‌گیرد

but also the rest of us.

بلکه بقیه هم از فقر خلاص می‌شوند.

امروزه میلیون ها نفر احساس میکنند که

Nowadays, millions of people feel

that their jobs have little meaning or significance.

شغلشان یه معنی کوچکی دارد ویا حتی بیشتر.

A recent poll among 230,000 employees

تحقیق اخیر بین ۲۳۰٫۰۰۰ کارمند در

in 142 countries

۱۴۲کشور نشان داده

found that only 13 percent of workers actually like their job.

که فقط ۱۳ درصد آنها شغلشان را دوست دارند.

And another poll found that as much as 37 percent of British workers

و ۳۷ درصد از انگلیسی ها

have a job that they think doesn't even need to exist.

نظرشان اینه که بعضی از شغلها حتی نیاز به وجودشان نیست

It's like Brad Pitt says in "Fight Club,"

شبیه چیزی آنچه که برت بیت در فیلم باشگاه مشتزنی عنوان کرده.

"Too often we're working jobs we hate so we can buy shit we don't need."

اکثر ما ها کاری را میکنیم که ازش متنفریم پس چیزی رو میخریم که بهش نیاز نداریم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Now, don't get me wrong --

اشتباه برداشت نکنید

I'm not talking about the teachers and the garbagemen

راجع به معلم ها و پاکبان ها و پرستار ها

and the care workers here.

صحبت نمیکنم،

If they stopped working,

اگر آنها دست از کارشان بر دارند

we'd be in trouble.

ما به درد سر می افتیم.

I'm talking about all those well-paid professionals with excellent résumés

من راجع به کسانی حرف میزنم که حقوق های خیلی بالا با رزومه فوق العاده دارند

who earn their money doing ...

کسانی که در آمدشان از راه

strategic transactor peer-to-peer meetings

کارهای استراتژیک و ملاقات های واسطه گری است.

while brainstorming the value add-on of disruptive co-creation

هر چند تجزیه تحلیل های ذهنی در شبکه های اجتماعی

in the network society.

مخرب همکاری است.

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

Or something like that.

(تشویق حضار)

Just imagine again how much talent we're wasting,

یا یه چیزی شبیه این

دوباره به این فکر کنید که ما چقدر آدم مستعد رو داریم از دست میذیم

simply because we tell our kids they'll have to "earn a living."

به این دلیل که ما به بچه هامون میگیم آنها مجبورند برای زندگی پس انداز کنند

Or think of what a math whiz working at Facebook lamented a few years ago:

یا فکر کنم کار شگفت‌انگیزی که در فیسبوک چند سال پیش انجام شد:

"The best minds of my generation

با هوش ترین‌های هم نسل من

are thinking about how to make people click ads."

به این فکر میکنند که چطور مردم رو به کلیک کردن برای تبلیغات قانع کنند.

من تاریخ دان هستم.

I'm a historian.

And if history teaches us anything,

و اگر تاریخ چیزی را به ما یاد می‌دهد

it is that things could be different.

اون چیز اینه که همه چیز ممکن متفاوت باشه.

There is nothing inevitable

با شیوه‌ای که ما جامعه و اقتصادمان را شکل دادیم

about the way we structured our society and economy right now.

هیچ چیز اجتناب نا پذیر نیست.

Ideas can and do change the world.

ایده ها میتوانند دنیا را تغییر کنند.

And I think that especially in the past few years,

و به خصوص در چند سال اخبر

it has become abundantly clear

این کاملا شفاف شده

that we cannot stick to the status quo --

که ما نمیتوانیم به یک مشکل بچسبیم

that we need new ideas.

ما به ایده های جدید نیاز داریم.

میدونم که خیلی از شماها به آینده

I know that many of you may feel pessimistic

about a future of rising inequality,

بد بین هستید.

xenophobia

مهاجر هراسی

and climate change.

تغییرات آب و هوا

But it's not enough to know what we're against.

ولی دانستن این کافی نیست.

ما باید مدافع جیزی هم باشیم

We also need to be for something.

Martin Luther King didn't say, "I have a nightmare."

مارتین لوترکینگ نگفت که من یک کابوس دارم.

(Laughter)

(خنده حضار)

He had a dream.

اون یک رویا داشت

(Applause)

So ...

(تشویق حضار)

پس

here's my dream:

رویای من هم اینه.

من به آینده امیدوارم

I believe in a future

where the value of your work is not determined

زمانی که ارزش کار شما با چک حقوق

by the size of your paycheck,

شما ارزش گذاری نمیشود

but by the amount of happiness you spread

بلکه با میزان خوشبختی

and the amount of meaning you give.

که شما منتشر میکنید سنجیده میشه.

I believe in a future

where the point of education is not to prepare you for another useless job

من به آینده امیدوارم

جایی که بخشی از تحصیلات آماده شدن برای شغل بی خاصیت نیست

but for a life well-lived.

بلکه برای زندگی بهتر

من به آینده امیدوارم

I believe in a future

where an existence without poverty is not a privilege

جایی که حضور فقر امتیاز به حساب نمیاد.

ولی حقی که همه ما استحقاقش رو داریم.

but a right we all deserve.

So here we are.

خُب، ما این رو داریم

Here we are.

ما این رو داریم

We've got the research, we've got the evidence

ما تحقیقات رو داریم، مدارک داریم

and we've got the means.

و هدف را داریم.

Now, more than 500 years after Thomas More first wrote about a basic income,

حالا ۵۰۰ سال بعد از اولین شخصی که در باره حد اقل کمک مالی نوشت

and 100 years after George Orwell discovered the true nature of poverty,

و ۱۰۰ سال بعد از جرج اورول که متوجه ذات فقر شد میگذره

we all need to change our worldview,

ما نیاز داریم که دیدمان را عوض کنیم.

چون فقر به دلیل ضعف شخصیت نیست.

because poverty is not a lack of character.

Poverty is a lack of cash.

فقر کمبود نقدینگی است.

سپاسگزارم.

Thank you.

(Applause)

تشویق