Poverty isn't a lack of character; it's a lack of cash | Rutger Bregman

Translator: Pathumjit Atikomkamalasai Reviewer: Thanyanuch Tantikul

I'd like to start with a simple question:

ผมขอเริ่มด้วยคำถามง่าย ๆ

Why do the poor make so many poor decisions?

ทำไมคนจนถึงมักตัดสินใจแย่ ๆ

I know it's a harsh question,

ผมรู้ว่าคำถามนี้โหด

but take a look at the data.

แต่ลองมาดูข้อมูลก่อน

The poor borrow more, save less,

คนจนกู้ยืมมาก ออมน้อย

smoke more, exercise less, drink more

สูบบุหรี่จัด ออกกำลังกายน้อย

ดื่มเหล้าหนัก

and eat less healthfully.

แถมกินอาหารไม่ค่อยมีประโยชน์

Why?

ทำไมกันล่ะ

Well, the standard explanation

คำอธิบายพื้นฐาน

was once summed up by the British Prime Minister, Margaret Thatcher.

ถูกสรุปไว้โดยมาร์กาเรต แธตเชอร์ นายกรัฐมนตรีอังกฤษ

And she called poverty "a personality defect."

เธอเรียกความยากจนว่า "ความบกพร่องทางบุคลิกภาพ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

A lack of character, basically.

เรียกง่าย ๆ ว่า การขาดอุปนิสัยที่ดี

Now, I'm sure not many of you would be so blunt.

แต่ผมเชื่อว่าคนไม่มาก ที่จะใช้คำทื่อ ๆ แบบนั้น

But the idea that there's something wrong with the poor themselves

แต่แนวคิดที่ว่าพวกคนจนน่ะผิดปกติ

is not restricted to Mrs. Thatcher.

ไม่ได้มีแค่คุณแธตเชอร์คนเดียวที่เชื่อ

Some of you may believe that the poor should be held responsible

พวกคุณบางคนอาจคิดว่า คนจนควรต้องรับผิดชอบ

for their own mistakes.

ในความผิดพลาดของตัวเอง

And others may argue that we should help them to make better decisions.

บางคนอาจแย้งว่า เราควรช่วยให้พวกเขาตัดสินใจดีขึ้น

But the underlying assumption is the same:

แต่ทั้งสองฝ่ายก็มีสมมติฐานเดียวกัน

there's something wrong with them.

คือพวกคนจนน่ะผิดปกติ

If we could just change them,

ถ้าหากเราเปลี่ยนพวกเขาได้

if we could just teach them how to live their lives,

ถ้าสามารถสอนวิธีใช้ชีวิตให้พวกเขา

if they would only listen.

ถ้าเพียงแต่พวกเขารับฟัง

And to be honest,

ด้วยความสัตย์จริงนะครับ

this was what I thought for a long time.

ตัวผมก็คิดแบบนั้นอยู่นานพอสมควร

It was only a few years ago that I discovered

ผมเพิ่งมาตระหนักไม่กี่ปีมานี้เอง

that everything I thought I knew about poverty was wrong.

ว่าที่ผมคิดว่ารู้เกี่ยวกับ ความยากจน นั้นผิด

It all started when I accidentally stumbled upon a paper

ทุกอย่างเริ่มขึ้นเมื่อผมบังเอิญพบงานวิจัย

by a few American psychologists.

โดยนักจิตวิทยาอเมริกันกลุ่มหนึ่ง

They had traveled 8,000 miles, all the way to India,

พวกเขาเดินทาง 8,000 ไมล์ ไปที่อินเดีย

for a fascinating study.

เพื่อทำการศึกษาที่น่าสนใจอย่างยิ่ง

And it was an experiment with sugarcane farmers.

เป็นการทดลองกับชาวไร่อ้อย

You should know that these farmers collect about 60 percent

คุณควรทราบว่าชาวไร่เหล่านี้ ได้เงินราว 60 เปอร์เซนต์

of their annual income all at once,

ของรายได้ทั้งปี ในคราวเดียว

right after the harvest.

ทันทีหลังจากเก็บเกี่ยว

This means that they're relatively poor one part of the year

ซึ่งแสดงว่าพวกเขาเป็นคนจนช่วงนึง

and rich the other.

และเป็นคนรวยในอีกช่วงหนึ่ง

The researchers asked them to do an IQ test before and after the harvest.

นักวิจัยขอให้พวกเขาทำแบบทดสอบไอคิว ก่อนและหลังการเก็บเกี่ยว

What they subsequently discovered completely blew my mind.

สิ่งที่พวกเขาค้นพบทำให้ผมถึงกับอึ้ง

The farmers scored much worse on the test before the harvest.

ช่วงก่อนเก็บเกี่ยว ชาวบ้านทำคะแนนได้ต่ำกว่ามาก

The effects of living in poverty, it turns out,

การดำรงชีวิตอย่างยากจนส่งผลให้

correspond to losing 14 points of IQ.

ไอคิวลดลง 14 แต้ม

Now, to give you an idea,

เพื่อให้คุณเห็นภาพชัด

that's comparable to losing a night's sleep

มันเทียบได้กับการอดนอนหนึ่งคืน

or the effects of alcoholism.

หรือมีอาการโรคพิษสุราเรื้อรัง

A few months later, I heard that Eldar Shafir,

หลังจากนั้นไม่กี่เดือน ผมได้ข่าวว่า

a professor at Princeton University and one of the authors of this study,

เอลดาร์ ชาฟีร์ อาจารย์มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน และหนึ่งในผู้เขียนของการศึกษานี้

was coming over to Holland, where I live.

จะมาฮอลแลนด์ ประเทศที่ผมอาศัยอยู่

So we met up in Amsterdam

เราพบกันที่อัมสเตอร์ดัม

to talk about his revolutionary new theory of poverty.

เพื่อพูดถึงทฤษฎีระดับปฏิวัติวงการของเขา ที่ว่าด้วยความยากจน

And I can sum it up in just two words:

ผมขอสรุปเนื้อหาด้วยคำสองคำ

scarcity mentality.

ความขาดแคลนทางความคิด

It turns out that people behave differently

กลายเป็นว่าคนมีพฤติกรรมต่างออกไป

when they perceive a thing to be scarce.

เมื่อเข้าใจว่าตนขาดแคลนบางอย่าง

And what that thing is doesn't much matter --

สิ่งนั้นจะเป็นอะไรไม่ใช่สาระสำคัญ

whether it's not enough time, money or food.

ไม่ว่าจะเป็นการมีเวลา เงิน หรืออาหาร อย่างไม่เพียงพอ

You all know this feeling,

คุณทุกคนเข้าใจความรู้สึกนี้ดี

when you've got too much to do,

เวลามีงานล้นมือเต็มไปหมด

or when you've put off breaking for lunch

หรือเวลาไม่ยอมไปพักกินข้าว

and your blood sugar takes a dive.

แล้วระดับน้ำตาลในเลือดตก

This narrows your focus to your immediate lack --

จิตใจคุณจะจดจ่อแต่สิ่งที่คุณขาด

to the sandwich you've got to have now,

แซนวิชที่ต้องได้กินเดี๋ยวนี้

the meeting that's starting in five minutes

การประชุมที่จะเริ่มในอีกห้านาที

or the bills that have to be paid tomorrow.

หรือหนี้ที่ต้องจ่ายพรุ่งนี้

So the long-term perspective goes out the window.

ดังนั้น การคิดเรื่องระยะยาว จึงยังไม่อยู่ในสมอง

You could compare it to a new computer

คุณอาจจะเทียบกับคอมพิวเตอร์เครื่องใหม่

that's running 10 heavy programs at once.

ที่เปิดโปรแกรมหนัก ๆ เป็นสิบตัว

It gets slower and slower, making errors.

เครื่องจะทำงานช้าลงเรื่อย ๆ และผิดพลาดบ่อย

Eventually, it freezes --

จนสุดท้ายก็ค้างไป

not because it's a bad computer,

ซึ่งไม่ใช่เพราะเครื่องไม่ดี

but because it has too much to do at once.

แต่เพราะมันต้องทำหลายอย่าง พร้อม ๆ กันต่างหาก

The poor have the same problem.

คนจนก็ประสบปัญหาแบบนี้เช่นกัน

They're not making dumb decisions because they are dumb,

ไม่ได้ตัดสินใจโง่ ๆ เพราะพวกเขาโง่

but because they're living in a context

แต่เพราะสภาพแวดล้อมที่พวกเขาอยู่

in which anyone would make dumb decisions.

ทำให้ไม่ว่าใครก็คงตัดสินใจโง่ ๆ เช่นกัน

So suddenly I understood

ตอนนั้นเอง ผมถึงได้เข้าใจขึ้นมาว่า

why so many of our anti-poverty programs don't work.

ทำไมโครงการขจัดความยากจน ของพวกเราจึงไม่ได้ผล

Investments in education, for example, are often completely ineffective.

เช่น การลงทุนด้านการศึกษามักไม่ได้ผล

Poverty is not a lack of knowledge.

ความยากจนไม่ใช่การขาดความรู้

A recent analysis of 201 studies

ผลวิเคราะห์จากการศึกษา 201 ชิ้น

on the effectiveness of money-management training

ว่าด้วยประสิทธิผลใน การสอนเรื่องการจัดการเงิน

came to the conclusion that it has almost no effect at all.

ได้ข้อสรุปว่ามันแทบไม่มีผลใด ๆ

Now, don't get me wrong --

อย่าเข้าใจผมผิดนะครับ

this is not to say the poor don't learn anything --

นี่ไม่ได้หมายความว่า คนจนไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย

they can come out wiser for sure.

พวกเขาฉลาดมากขึ้นแน่นอน

But it's not enough.

แต่แค่นั้นมันไม่พอครับ

Or as Professor Shafir told me,

หรืออย่างที่อาจารย์ชาร์ฟีร์บอกผม

"It's like teaching someone to swim

"เหมือนเวลาเราสอนคนว่ายน้ำ

and then throwing them in a stormy sea."

แล้วโยนเขาลงทะเลตอนมรสุมเข้า"

I still remember sitting there,

ผมยังจำภาพตัวเองนั่งอึ้ง

perplexed.

งุนงง

And it struck me

แล้วจู่ ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่า

that we could have figured this all out decades ago.

เราควรจะเข้าใจเรื่องนี้ ตั้งแต่หลายสิบปีก่อนแล้ว

I mean, these psychologists didn't need any complicated brain scans;

นักจิตวิทยาไม่เห็นต้องใช้ กรรมวิธีซับซ้อนสแกนสมอง

แค่ต้องวัดไอคิวชาวไร่อ้อย

they only had to measure the farmer's IQ,

แบบทดสอบไอคิว ก็มีมามากกว่าร้อยกว่าปีแล้ว

and IQ tests were invented more than 100 years ago.

Actually, I realized I had read about the psychology of poverty before.

ผมนึกออกด้วยซ้ำ ว่าเคยอ่าน เรื่องจิตวิทยาของความยากจนมาก่อน

George Orwell, one of the greatest writers who ever lived,

จอร์จ ออร์เวลล์ นักเขียนชั้นครูตลอดกาลคนหนึ่ง

experienced poverty firsthand in the 1920s.

เคยสัมผัสความยากจนในทศวรรษ 1920

"The essence of poverty," he wrote back then,

เขาเขียนไว้ว่า "แก่นแท้ของความยากจน"

is that it "annihilates the future."

คือมัน "ทำลายอนาคตจนไม่เหลือซาก"

And he marveled at, quote,

เขาพรึงเพริดมากที่ ผมขอยกคำพูดนะ

"How people take it for granted they have the right to preach at you

"ผู้คนไม่ตระหนักในข้อนี้ แล้วต่างถือสิทธิเทศนาคุณ

และสวดภาวนาให้คุณ ทันทีที่รายได้คุณลดต่ำกว่าจุด ๆ หนึ่ง"

and pray over you

as soon as your income falls below a certain level."

Now, those words are every bit as resonant today.

คำพูดของเขายังใช้ได้จนถึงทุกวันนี้

The big question is, of course:

แน่นอน คำถามสำคัญก็คือ

What can be done?

เราทำอะไรได้บ้าง

Modern economists have a few solutions up their sleeves.

นักเศรษฐศาสตร์สมัยใหม่ มีคิดทางแก้เก็บไว้บ้าง

We could help the poor with their paperwork

เราสามารถช่วยจัดการปัญหางานเอกสาร

or send them a text message to remind them to pay their bills.

หรือส่งข้อความเตือนให้ไปจ่ายหนี้

This type of solution is hugely popular with modern politicians,

นักการเมืองสมัยใหม่นิยมมาก กับทางแก้จำพวกนี้

mostly because,

นั่นเพราะ

well, they cost next to nothing.

มันแทบจะไม่มีค่าใช้จ่ายไงครับ

These solutions are, I think, a symbol of this era

ผมว่าทางแก้แบบนี้เป็นภาพแทนยุคเราได้ดี

in which we so often treat the symptoms,

ยุคที่เราเน้นรักษาอาการ

but ignore the underlying cause.

แต่ละเลยสาเหตุของโรค

So I wonder:

ผมจึงสงสัยว่า

Why don't we just change the context in which the poor live?

ทำไมไม่เปลี่ยนสภาพชีวิตคนจนเสียใหม่

Or, going back to our computer analogy:

หรือถ้าจะให้เปรียบกับคอมพิวเตอร์

Why keep tinkering around with the software

ทำไมมัวนั่งซ่อมซอฟต์แวร์

when we can easily solve the problem by installing some extra memory instead?

ทั้งที่ปัญหาแก้ได้ง่ายดาย เพียงแค่เพิ่มความจำเข้าไป

At that point, Professor Shafir responded with a blank look.

พอผมพูดจบ อาจารย์ชาฟีร์จ้องหน้าผมนิ่ง

And after a few seconds, he said,

หลังเงียบอยู่สองสามวินาที เขาพูดว่า

"Oh, I get it.

"อ๋อ เข้าใจละ

You mean you want to just hand out more money to the poor

คุณอยากแจกเงินเพิ่มให้คนจน

to eradicate poverty.

เพื่อขจัดความยากจนสินะ

Uh, sure, that'd be great.

อ๋อ ได้ ความคิดดีนะ

But I'm afraid that brand of left-wing politics

แต่ผมเกรงว่าการเมืองฝ่ายซ้าย

you've got in Amsterdam --

แบบที่คุณเห็นในอัมสเตอร์ดัม

it doesn't exist in the States."

จะไม่มีในอเมริกา"

But is this really an old-fashioned, leftist idea?

แต่นี่ใช่แนวคิดเก่าแก่ ของฝ่ายซ้ายจริง ๆ หรือ

I remembered reading about an old plan --

ผมจำได้ว่าเคยอ่านแผนการเก่า ๆ

something that has been proposed by some of history's leading thinkers.

ที่นักคิดชั้นนำในอดีตเคยเสนอ

The philosopher Thomas More first hinted at it in his book, "Utopia,"

โธมัส มอร์ นักปรัชญาเขียนเป็นนัยถึงแผนนี้ ครั้งแรกในหนังสือของเขา "ยูโทเปีย"

more than 500 years ago.

เมื่อกว่า 500 ปีมาแล้ว

And its proponents have spanned the spectrum from the left to the right,

ผู้สนับสนุนแผนนี้มีทั้งจากฝ่ายซ้ายและขวา

from the civil rights campaigner, Martin Luther King,

มีตั้งแต่มาร์ติน ลูเธอร์ คิง นักต่อสู้เพื่อสิทธิมนุษยชน

to the economist Milton Friedman.

จนถึงมิลตัน ฟรีดแมน นักเศรษฐศาสตร์

And it's an incredibly simple idea:

เป็นแนวความคิดที่เรียบง่ายจนน่าตกใจ

basic income guarantee.

การประกันรายได้พื้นฐาน

What it is?

คืออะไรหรือครับ

Well, that's easy.

ง่ายมากเลย

It's a monthly grant, enough to pay for your basic needs:

เงินรายเดือนจากรัฐ ที่เพียงพอต่อความต้องการพื้นฐาน

food, shelter, education.

ซึ่งคือ ค่าอาหาร ที่อยู่อาศัย การศึกษา

It's completely unconditional,

เงินนี้เป็นเงินให้เปล่า

so no one's going to tell you what you have to do for it,

จะไม่มีใครคอยพร่ำสอน ว่าต้องทำยังไงถึงมีสิทธิได้

and no one's going to tell you what you have to do with it.

ไม่มีคนคอยสั่งว่าต้องใช้เงินอย่างไร

The basic income is not a favor, but a right.

การประกันรายได้ไม่ใช่การสงเคราะห์ หากแต่เป็นสิทธิ

There's absolutely no stigma attached.

ไม่ถือเป็นตราบาปหรือมลทินใด ๆ

So as I learned about the true nature of poverty,

หลังเข้าใจธรรมชาติของความยากจนที่แท้

I couldn't stop wondering:

ผมเลิกสงสัยไม่ได้เลย

Is this the idea we've all been waiting for?

นี่คือแนวคิดที่เรารอคอยจริงหรือ

Could it really be that simple?

มันง่ายแค่นี้จริงหรือ

And in the three years that followed,

ตลอดสามปีหลังจากนั้น

I read everything I could find about basic income.

ผมไล่ตามอ่าน ข้อมูลเรื่องการประกันรายได้

I researched the dozens of experiments

ผมค้นคว้าข้อมูล การทดลองที่เกิดขึ้นทั่วโลก

that have been conducted all over the globe,

and it didn't take long before I stumbled upon a story of a town

ไม่นานผมก็เจอข้อมูลของเมืองแห่งหนึ่ง

that had done it -- had actually eradicated poverty.

ที่เคยทดลองและขจัดความยากจนได้สำเร็จ

But then ...

แต่แล้ว

nearly everyone forgot about it.

แทบทุกคนกลับลืมเลือนมันไป

(ตอนสอง: เมืองที่ไร้ความยากจน)

This story starts in Dauphin, Canada.

เรื่องนี้เริ่มต้นที่เมืองดอฟิน ประเทศแคนาดา

In 1974, everybody in this small town was guaranteed a basic income,

ปี 1974 ชาวเมืองทุกคนมีประกันรายได้พื้นฐาน

ensuring that no one fell below the poverty line.

เพื่อรับรองว่าไม่มีใครตกไป ต่ำกว่าเส้นความยากจน

At the start of the experiment,

ตอนแรกเริ่มการทดลอง

an army of researchers descended on the town.

นักวิจัยกลุ่มใหญ่เดินทางมาเมืองนี้

For four years, all went well.

ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดีเป็นเวลาสี่ปี

But then a new government was voted into power,

แต่แล้วก็มีรัฐบาลใหม่ได้รับเลือกตั้งเข้ามา

and the new Canadian cabinet saw little point to the expensive experiment.

คณะรัฐบาลใหม่เห็นว่า การทดลองราคาแพงนี้ไร้ประโยชน์

So when it became clear there was no money left to analyze the results,

เมื่อรู้แน่ว่าไม่เหลืองบให้วิเคราะห์ผล

the researchers decided to pack their files away in some 2,000 boxes.

เหล่านักวิจัยเก็บเอกสาร ลงกล่อง 2,000 กว่าใบและจากไป

Twenty-five years went by,

ผ่านไป 25 ปี

and then Evelyn Forget, a Canadian professor,

เอเวอลิน ฟอร์เจต์ อาจารย์ชาวแคนาดา

found the records.

ไปพบเอกสารเหล่านั้นเข้า

For three years, she subjected the data to all manner of statistical analysis,

เธอใช้เวลา 3 ปีวิเคราะห์ข้อมูล ด้วยวิธีการทางสถิติต่าง ๆ นานา

and no matter what she tried,

ไม่ว่าจะทำอย่างไร

the results were the same every time:

ผลลัพธ์ที่ได้เหมือนเดิมทุกครั้ง

the experiment had been a resounding success.

การทดลองประสบความสำเร็จอย่างยิ่ง

Evelyn Forget discovered

เอเวอลิน ฟอร์เจต์ค้นพบว่า

that the people in Dauphin had not only become richer

ชาวเมืองดอฟินร่ำรวยขึ้น

but also smarter and healthier.

มิหนำซ้ำยังฉลาด และสุขภาพแข็งแรงกว่าเดิม

The school performance of kids improved substantially.

นักเรียนมีผลการเรียนดีขึ้นชัดเจน

The hospitalization rate decreased by as much as 8.5 percent.

อัตราการรักษาตัวในโรงพยาบาล ลดลงมากถึง 8.5 เปอร์เซ็นต์

Domestic violence incidents were down,

การใช้ความรุนแรงในครัวเรือนลดลง

as were mental health complaints.

เช่นเดียวกับปัญหาสุขภาพจิต

And people didn't quit their jobs.

ชาวเมืองไม่ได้ลาออกจากงานนะครับ

The only ones who worked a little less were new mothers and students --

คนที่ทำงานน้อยลงนิดหน่อย คือแม่เพิ่งคลอด และเด็กนักเรียน

who stayed in school longer.

ที่ได้เรียนสูงกว่าเดิม

Similar results have since been found

การทดลองคล้ายคลึงกัน

in countless other experiments around the globe,

ต่างก็ให้ผลลัพธ์ที่เหมือนกันทั่วโลก

from the US to India.

ตั้งแต่สหรัฐอเมริกาไปจนถึงอินเดีย

So ...

ดังนั้น

here's what I've learned.

สิ่งที่ผมได้เรียนรู้คือ

When it comes to poverty,

พอพูดถึงความยากจน

we, the rich, should stop pretending we know best.

พวกเรา คนรวยทั้งหลาย ควรเลิกแสร้งทำเป็นรู้ดีกว่าใคร

We should stop sending shoes and teddy bears to the poor,

เราควรเลิกบริจาครองเท้าและตุ๊กตาหมีให้คนจน

to people we have never met.

ให้กับคนที่เราไม่เคยเห็นหน้า

And we should get rid of the vast industry of paternalistic bureaucrats

และควรยกเลิกตำแหน่งงาน ที่มีข้าราชการชอบทำเป็นสั่งสอน

when we could simply hand over their salaries

ในเมื่อเราเอาเงินเดือนของคนพวกนั้น

ไปแจกจ่ายให้คนจน ซึ่งพวกเขาควรจะช่วยอยู่แล้ว

to the poor they're supposed to help.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Because, I mean, the great thing about money

ข้อดีของเงินน่ะ

is that people can use it to buy things they need

คือคนเราสามารถใช้ซื้อสิ่งของจำเป็น

instead of things that self-appointed experts think they need.

ไม่ใช่ของที่พวกผู้เชี่ยวชาญ คิดเอาเองว่าจำเป็น

Just imagine how many brilliant scientists and entrepreneurs and writers,

นึกดูสิครับว่ามีนักวิทยาศาสตร์ฉลาดล้ำ

ผู้ประกอบการและนักเขียน อย่างจอร์จ ออร์เวลล์ อยู่กี่คน

like George Orwell,

are now withering away in scarcity.

ที่ตอนนี้หมดแรงหมดใจ เพราะความขัดสน

Imagine how much energy and talent we would unleash

ลองนึกดูว่าเราจะปลดปล่อย ศักยภาพได้สักแค่ไหน

if we got rid of poverty once and for all.

หากเราขจัดความยากจนให้หมดสิ้นไป

I believe that a basic income would work like venture capital for the people.

ผมเชื่อว่าการประกันรายได้พื้นฐาน เป็นเหมือนการลงทุนในศักยภาพของประชาชน

And we can't afford not to do it,

และเราเลี่ยงไม่ได้ที่จะไม่ทำ

because poverty is hugely expensive.

เพราะความยากจนมีราคาแพงเหลือเกิน

Just look at the cost of child poverty in the US, for example.

ดูสิ่งที่ต้องจ่ายจากความยากจน ของเด็กในสหรัฐฯ สิครับ

It's estimated at 500 billion dollars each year,

ตัวเลขคาดการณ์คือปีละ 5 แสนล้านเหรียญ

in terms of higher health care spending, higher dropout rates,

ทั้งด้านค่าบริการสุขภาพ อัตราการเลิกเรียนกลางคันที่สูง

and more crime.

และอาชญากรรมที่เพิ่มขึ้น

Now, this is an incredible waste of human potential.

นี่คือการผลาญศักยภาพโดยเสียเปล่า

But let's talk about the elephant in the room.

เปลี่ยนมาพูดเรื่องที่เห็นตำตากันดีกว่า

How could we ever afford a basic income guarantee?

ต้องทำยังไงถึงจะมีประกันรายได้พื้นฐาน

Well, it's actually a lot cheaper than you may think.

ราคามันอาจจะถูกกว่าที่คุณคิด

What they did in Dauphin is finance it with a negative income tax.

เมืองดอฟีนทดลอง โดยอาศัยเกณฑ์ภาษีเงินได้ติดลบ

This means that your income is topped up

แปลว่าเมืองจะเติมเงินเพิ่มให้

as soon as you fall below the poverty line.

เมื่อรายได้คุณเองตกไป ต่ำกว่าเส้นความยากจน

And in that scenario,

ในสถานการณ์แบบนั้น

according to our economists' best estimates,

นักเศรษฐศาสตร์ประเมินไว้อย่างดีว่า

for a net cost of 175 billion --

จะมีต้นทุนสุทธิ 1.75 แสนล้านเหรียญ

a quarter of US military spending, one percent of GDP --

หนึ่งในสี่ของงบการทหารในสหรัฐฯ หรือเพียง 1 เปอร์เซ็นต์ของจีดีพี

you could lift all impoverished Americans above the poverty line.

ขอแค่นี้ คุณจะพาคนยากคนจนทั่วอเมริกา ขึ้นมาอยู่เหนือเส้นความยากจนได้

You could actually eradicate poverty.

คุณจะขจัดความยากจนหมดสิ้น

Now, that should be our goal.

เราควรตั้งเป้าอย่างนี้สิครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

The time for small thoughts and little nudges is past.

หมดเวลาของการ มักน้อยค่อย ๆ พัฒนา

I really believe that the time has come for radical new ideas,

ผมว่าถึงเวลาที่เราต้องคิดการใหญ่

and basic income is so much more than just another policy.

อีกทั้งรายได้พื้นฐานไม่ได้เป็นแค่นโยบาย

It is also a complete rethink of what work actually is.

แต่คือการเปลี่ยนความคิด ว่างานคืออะไรกันแน่

And in that sense,

และในแง่นั้น

it will not only free the poor,

ไม่เพียงแต่แนวคิดนี้จะปลดปล่อยคนจน

but also the rest of us.

แต่ยังช่วยพวกเราที่เหลือด้วย

Nowadays, millions of people feel

ทุกวันนี้ คนนับล้านรู้สึกว่า

that their jobs have little meaning or significance.

งานที่ทำไร้ค่าหรือไม่มีความสำคัญ

A recent poll among 230,000 employees

การสำรวจความเห็นของพนักงาน 230,000 คน

in 142 countries

จาก 142 ประเทศ

found that only 13 percent of workers actually like their job.

พบว่ามีคนแค่ 13 เปอร์เซ็นต์ที่ชอบงานของตน

And another poll found that as much as 37 percent of British workers

การสำรวจความเห็นอีกแหล่งพบว่า มีผู้ใช้แรงงานที่อังกฤษถึง 37%

have a job that they think doesn't even need to exist.

คิดว่างานที่ตัวเองทำไม่จำเป็น

It's like Brad Pitt says in "Fight Club,"

เหมือนที่แบรด พิตต์พูดในเรื่องไฟท์คลับ

"Too often we're working jobs we hate so we can buy shit we don't need."

"เรามักทนทำงานที่เกลียด เพื่อมาซื้อของที่ไม่จำเป็น"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, don't get me wrong --

อย่าเพิ่งเข้าใจผมผิดนะ

I'm not talking about the teachers and the garbagemen

ผมไม่ได้พูดถึงครู คนเก็บขยะ

and the care workers here.

หรืองานดูแลผู้คน

If they stopped working,

ถ้าพวกเขาหยุดทำงาน

we'd be in trouble.

พวกเราเจอปัญหาแน่นอน

I'm talking about all those well-paid professionals with excellent résumés

ผมพูดถึงผู้เชี่ยวชาญ เงินเดือนสูง ประวัติย่อหรู

who earn their money doing ...

ที่มีรายได้จากการเป็น

strategic transactor peer-to-peer meetings

ผู้วางกลยุทธ์การประชุม ระดมสมองเรื่องมูลค่าเพิ่ม

while brainstorming the value add-on of disruptive co-creation

จากงานร่วมสร้างสรรค์ ที่ก่อความพลิกผันในสังคมเครือข่าย

in the network society.

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Or something like that.

หรืองานเทือกนั้น

Just imagine again how much talent we're wasting,

ลองนึกดูสิว่าเราผลาญ ความสามารถคนไปแค่ไหน

simply because we tell our kids they'll have to "earn a living."

เพราะเราบอกลูกหลานว่าต้อง "ทำงานเลี้ยงชีพ"

Or think of what a math whiz working at Facebook lamented a few years ago:

หรือสิ่งที่นักคณิตศาสตร์หัวกะทิ เขียนระบายบนเฟซบุ๊กเมื่อไม่กี่ปีก่อน

"The best minds of my generation

"บรรดาอัจฉริยะของรุ่นผม

are thinking about how to make people click ads."

ต้องมาจมปลักกับ การคิดหาวิธีให้คนคลิกดูโฆษณา"

I'm a historian.

ตัวผมเป็นนักประวัติศาสตร์

And if history teaches us anything,

ถ้าประวัติศาสตร์สอนอะไรเราได้บ้าง

it is that things could be different.

นั่นคือสอนว่ามันไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนี้

There is nothing inevitable

วิธีที่เราจัดโครงสร้างสังคม

about the way we structured our society and economy right now.

และเศรษฐกิจนั้นสามารถเปลี่ยนแปลงได้

Ideas can and do change the world.

ความคิดสามารถเปลี่ยนโลกได้จริง

And I think that especially in the past few years,

ผมคิดด้วยว่าในช่วงสองสามปีมานี้

it has become abundantly clear

มันยิ่งชัดแจ่มแจ้งทีเดียว

that we cannot stick to the status quo --

ว่าเราคงสถานะเช่นนี้ต่อไปไม่ได้

that we need new ideas.

ว่าเราต้องการแนวคิดใหม่

I know that many of you may feel pessimistic

ผมรู้ว่าหลาย ๆ คนมองแง่ร้าย

about a future of rising inequality,

เกี่ยวกับอนาคต ที่ความไม่เทียมจะรุนแรงขึ้น

xenophobia

คนจะเกลียดกลัวคนต่างชาติ

and climate change.

และมีปัญหาโลกร้อน

But it's not enough to know what we're against.

แต่แค่การรู้อุปสรรคที่ต้องสู้ นั้นยังไม่พอ

We also need to be for something.

เรายังต้องมีสิ่งยึดมั่น

Martin Luther King didn't say, "I have a nightmare."

มาร์ติน ลูเธอร์ คิงไม่ได้พูดว่า "ข้าพเจ้าฝันร้าย"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

He had a dream.

เขามีความฝัน

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

So ...

ฉะนั้นแล้ว...

here's my dream:

นี่คือฝันของผมครับ

I believe in a future

ผมเชื่อมั่นในอนาคต

where the value of your work is not determined

ที่คุณค่าของผลงานเรา ไม่ได้ถูกกำหนด

by the size of your paycheck,

ด้วยจำนวนค่าตอบแทน

but by the amount of happiness you spread

แต่ด้วยปริมาณความสุขที่คุณส่งต่อ

and the amount of meaning you give.

และความหมายที่คุณมอบแก่มัน

I believe in a future

ผมเชื่อมั่นในอนาคต

where the point of education is not to prepare you for another useless job

ที่ซึ่งการศึกษาไม่ได้มีเพื่อ เตรียมคุณให้พร้อมทำงานไร้ประโยชน์

but for a life well-lived.

แต่เพื่อชีวิตที่ควรค่า

I believe in a future

ผมเชื่อมั่นในอนาคต

where an existence without poverty is not a privilege

ที่ชีวิตอันปราศจากความยากจนไม่ใช่อภิสิทธิ์

but a right we all deserve.

หากแต่เป็นสิทธิที่ทุกคนพึงมี

So here we are.

นั่นแหละครับ

Here we are.

นั่นแหละครับ

We've got the research, we've got the evidence

เราทำการวิจัยแล้ว มีหลักฐานยืนยัน

and we've got the means.

และมีเครื่องมือพร้อม

Now, more than 500 years after Thomas More first wrote about a basic income,

โธมัส มอร์ เขียนเรื่องรายได้พื้นฐาน เป็นครั้งแรกเมื่อ 500 กว่าปีที่แล้ว

and 100 years after George Orwell discovered the true nature of poverty,

ร้อยปีต่อมาหลังจอร์จ ออร์เวลล์ ค้นพบธรรมชาติของความยากจนที่แท้

we all need to change our worldview,

เราต้องปรับมุมมองของเราใหม่

because poverty is not a lack of character.

เพราะความยากจนไม่ใช่ การขาดอุปนิสัยที่ดี

Poverty is a lack of cash.

แต่ความยากจนคือการขาดเงิน

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)