"To This Day" ... for the bullied and beautiful | Shane Koyczan

Shane Koyczan: Bugüne Kadar ... ezilen ve güzel olan için

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Çeviri: Pinar KK Gözden geçirme: Sevkan Uzel

There's so many of you.

Kalabalık bir salon.

(Laughter)

When I was a kid,

Ben çocukken,

I hid my heart under the bed, because my mother said,

kalbimi yatağımın altına saklardım, çünkü annem derdi ki:

"Dikkatli olmazsan, bir gün biri o kalbi kıracak."

"If you're not careful, someday someone's going to break it."

Take it from me: Under the bed is not a good hiding spot.

Benden söylemesi, yatağın altı pek de iyi bir saklama yeri değil.

I know because I've been shot down so many times,

Biliyorum, çünkü defalarca vurulup düştüm.

I get altitude sickness just from standing up for myself.

Kendimi ezdirmemek için dik durmaktan hasta oldum.

But that's what we were told.

Ama bize söylenen buydu.

"Stand up for yourself."

Kendin için dik dur.

And that's hard to do if you don't know who you are.

Ama eğer kendini tanımıyorsan bu oldukça zordur.

We were expected to define ourselves at such an early age,

Çok erken yaşta kendimizi tanımlamamız beklenirdi

and if we didn't do it, others did it for us.

ve eğer tanımlamazsak, başkaları bizim yerimize yapardı bunu.

Geek. Fatty.

İnek. Şişko. Sürtük. Homo.

Slut. Fag.

And at the same time we were being told what we were,

Fakat bize ne olduğumuz söylenirken, aynı zamanda

we were being asked,

"büyüyünce ne olmak istiyorsun?" diye sorarlardı.

"What do you want to be when you grow up?"

Bu sorunun adaletsiz bir soru olduğunu düşündüm hep.

I always thought that was an unfair question.

It presupposes that we can't be what we already are.

Neysek o olamayacağımızı varsaymaktır bu.

We were kids.

Biz çocuktuk.

When I was a kid, I wanted to be a man.

Ben çocukken, adam olmak istedim.

I wanted a registered retirement savings plan

Bana, yaşlılık zamanlarımda yetecek kadar şeker sağlayacak

that would keep me in candy long enough to make old age sweet.

garantili bir emeklilik planı istedim.

(Laughter)

When I was a kid, I wanted to shave.

Ben çocukken, tıraş olmak istedim.

Now, not so much.

Şimdi, pek değil.

(Laughter)

When I was eight, I wanted to be a marine biologist.

Ben sekiz yaşımdayken, deniz biyoloğu olmak istedim.

When I was nine, I saw the movie "Jaws,"

Dokuz yaşımda, "Jaws" filmini izlediğimde,

and thought to myself, "No, thank you."

"Hayır, kalsın" dedim kendime.

(Laughter)

10 yaşımdayken ailemin beni terk ettiği, çünkü beni istemedikleri söylendi bana.

And when I was 10,

I was told that my parents left because they didn't want me.

11 yaşımdayken yalnız bırakılmak istedim.

When I was 11, I wanted to be left alone.

12 yaşımdayken ölmek istedim. 13 yaşımdayken bir çocuğu öldürmek istedim.

When I was 12, I wanted to die. When I was 13, I wanted to kill a kid.

When I was 14, I was asked to seriously consider a career path.

14 yaşımdayken, ciddi bir kariyer hedefi belirlemem istendi.

I said, "I'd like to be a writer."

"Yazar olmak istiyorum" dedim.

And they said, "Choose something realistic."

"Daha gerçekçi bir şey seç" dediler.

So I said, "Professional wrestler."

"Profesyonel güreşçi" olacağım dedim ben de.

And they said, "Don't be stupid."

"Aptal olma" dediler.

See, they asked me what I wanted to be,

Görüyorsunuz ya, ne olmak istediğimi sordular

then told me what not to be.

sonra da ne olmamam gerektiğini söylediler.

And I wasn't the only one.

Ve bunu yaşayan bir tek ben değildim.

We were being told that we somehow must become

Kendimiz olmayan bir şey olmamız

what we are not, sacrificing what we are

ve kendimizi feda ederek olacağımız şeyin

to inherit the masquerade of what we will be.

kılığına girmemiz söyleniyordu.

I was being told to accept the identity that others will give me.

Başkalarının bana verdiği kimliği

kabul etmem söylendi bana.

And I wondered, what made my dreams so easy to dismiss?

Ve düşündüm, hayallerimi böylesine kolay vazgeçilebilir kılan neydi?

Granted, my dreams are shy,

Evet, kabul ediyorum, hayallerim utangaç

because they're Canadian.

çünkü Kanadalılar. (Gülüşmeler)

(Laughter)

My dreams are self-conscious and overly apologetic.

Hayallerim kendine güvensiz ve çokça af diler durumda.

They're standing alone at the high school dance,

Onlar, lise partisinde tek başlarına duruyorlar,

and they've never been kissed.

daha önce hiç öpülmemişler.

See, my dreams got called names too.

Hayallerimin isimleri de var.

Silly. Foolish.

Sersem. Aptal. İmkansız.

Impossible.

Ama hayal etmeye devam ettim.

But I kept dreaming.

I was going to be a wrestler. I had it all figured out.

Güreşçi olacaktım. Her şeyi planladım.

Lakabım "Çöpçü" olacaktı.

I was going to be The Garbage Man.

(Laughter)

Bitiriş hareketim ise "Çöp Öğütücü" olacaktı.

My finishing move was going to be The Trash Compactor.

My saying was going to be, "I'm taking out the trash!"

Meşhur deyişim, "Çöpü çıkarıyorum" olacaktı.

(Laughter)

(Gülüşmeler) (Alkış)

(Applause)

And then this guy, Duke "The Dumpster" Droese,

Sonra, şu Duke "Konteynır" Droese,

stole my entire shtick.

benim gösterimi çaldı.

(Laughter)

I was crushed,

Yıkılmıştım, adeta bir çöp öğütücüden geçmiş gibi.

as if by a trash compactor.

(Laughter)

I thought to myself, "What now? Where do I turn?"

"Şimdi ne yapacağım? Neyi hedefleyeceğim?" diye düşündüm.

Poetry.

Şiir.

(Laughter)

Like a boomerang, the thing I loved came back to me.

Tıpkı bir bumerang gibi, sevdiğim şey bana geri döndü.

One of the first lines of poetry I can remember writing

Hatırlayabildiğim kadarıyla yazdığım ilk şiir mısraları

was in response to a world that demanded I hate myself.

kendimden nefret etmemi isteyen dünyaya bir cevap niteliğindeydi.

From age 15 to 18, I hated myself

İğrendiğim kabadayılardan biri olduğum için

for becoming the thing that I loathed:

15 yaşımdan 18 yaşıma kadar kendimden nefret ettim.

a bully.

When I was 19, I wrote,

19 yaşımdayken şunu yazdım:

"I will love myself despite the ease with which

"Aksini yapmaya daha yatkın olsam da,

I lean toward the opposite."

kendimi seveceğim."

Standing up for yourself doesn't have to mean

Kendin için dik durmak,

şiddeti benimsemek gerektiği anlamına gelmez.

embracing violence.

When I was a kid,

Ben çocukken,

I traded in homework assignments for friendship,

arkadaşlık adına ödev değiş tokuşu yapardım,

then gave each friend a late slip for never showing up on time,

hiç gelmeyen ya da sürekli geç kalan arkadaşlarım için

and in most cases, not at all.

geç kağıdı doldururdum.

I gave myself a hall pass to get through each broken promise.

Tutulmamış her bir sözü geride bırakabilmek için kendime bir izin kağıdı düzenledim.

And I remember this plan, born out of frustration

Düş kırıklığından doğmuş bir planımı hatırlıyorum.

from a kid who kept calling me "Yogi,"

Bana "Yogi" deyip duran bir çocuk vardı.

then pointed at my tummy and said, "Too many picnic baskets."

Karnımı göstererek, "Burada oldukça fazla piknik sepeti olmalı" derdi.

Turns out it's not that hard to trick someone,

Birini kandırmanın o kadar da zor olmadığını gördüm ve

and one day before class, I said,

bir gün dersten sonra,

"Yeah, you can copy my homework,"

"Tabii ki benim ödevimi alabilirsin" dedim.

and I gave him all the wrong answers that I'd written down the night before.

Ve ona önceki gece yazdığım

tüm yanlış cevapları verdim.

He got his paper back expecting a near-perfect score,

Kağıdını geri alırken mükemmele yakın bir sonuç bekliyordu,

and couldn't believe it when he looked across the room at me and held up a zero.

ama elinde sıfır yazan kağıtla sınıfın diğer ucundan bana bakarken buna inanamadı.

I knew I didn't have to hold up my paper of 28 out of 30,

30 sorudan 28'i doğru olan kendi kağıdımı göstermem gerekmezdi belki,

but my satisfaction was complete when he looked at me, puzzled,

ama bana şaşkın şaşkın bakarken gerçekten memnundum ve

and I thought to myself, "Smarter than the average bear, motherfucker."

kendi kendime, "Ortalama bir ayıdan daha zeki, adi herif" diyordum.

(Laughter)

(Gülüşmeler) (Alkış)

(Applause)

This is who I am.

Ben buyum.

This is how I stand up for myself.

Kendim için bu şekilde dik duruyorum.

When I was a kid,

Ben çocukken,

I used to think that pork chops and karate chops were the same thing.

Domuz pirzolası ("pork chops") ile karatedeki vuruşun ("karate chops") aynı şeyler olduğunu düşünürdüm.

I thought they were both pork chops.

Bana göre, her ikisi de domuz pirzolasıydı.

My grandmother thought it was cute,

Anneannem sevimli olduğunu düşündüğü için

and because they were my favorite, she let me keep doing it.

ve ikisini de çok sevdiğim için böyle düşünmeme müsaade etti.

Not really a big deal.

Önemli bir mevzu değil.

One day, before I realized fat kids are not designed to climb trees,

Bir gün, şişman çocukların ağaçlara çıkabilecek şekilde tasarlanmadığını anlamamdan önce,

I fell out of a tree and bruised the right side of my body.

ağaçtan düştüm ve vücudumun sağ tarafını yaraladım.

I didn't want to tell my grandmother

Bunu anneanneme söylemek istemedim çünkü

because I was scared I'd get in trouble

gitmemem gereken bir yerde oyun oynadığım için başıma bela alırım diye korkuyordum.

for playing somewhere I shouldn't have been.

Birkaç gün sonra beden dersi öğretmenim yaralanmayı farketti

The gym teacher noticed the bruise, and I got sent to the principal's office.

ve müdürün odasına gönderildim.

From there, I was sent to another small room with a really nice lady

Oradan başka bir küçük odaya gönderildim ve orada

çok hoş bir hanım, evdeki hayatım hakkında her türlü soruyu sordu.

who asked me all kinds of questions about my life at home.

I saw no reason to lie.

Yalan söylemek için bir neden görmedim.

As far as I was concerned, life was pretty good.

Bana kalırsa, hayat oldukça güzeldi.

I told her, whenever I'm sad, my grandmother gives me karate chops.

Ona, ne zaman üzgün olsam anneannemin bana karate ("chops") vuruşu verdiğini söyledim.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

This led to a full-scale investigation,

Bu büyük ölçekli bir incelemeye neden oldu

and I was removed from the house for three days,

ve üç gün boyunca evden uzak tutuldum.

until they finally decided to ask how I got the bruises.

Ta ki nasıl yaralandığım sorulana kadar.

News of this silly little story quickly spread through the school,

Bu ufak aptal hikaye okulda hızlıca yayıldı

ve ilk takma adımı kazandım:

and I earned my first nickname:

Porkchop.

Domuz Pirzolası.

To this day,

Bugün hâlâ domuz pirzolasından nefret ederim.

I hate pork chops.

I'm not the only kid who grew up this way,

Bu şekilde büyüyen tek çocuk ben değilim.

surrounded by people who used to say that rhyme

"Sopa ve taş kemikleri kırsa da, sözler asla incitmez"

about sticks and stones,

diye düşünen insanlarla çevrili hâlde.

as if broken bones hurt more than the names we got called,

Sanki kırık kemikler, kötü lakaplardan daha çok acıtırmış gibi,

and we got called them all.

tüm o isimler bize takıldı.

So we grew up believing no one would ever fall in love with us,

Bu yüzden, kimsenin bize aşık olmayacağına,

that we'd be lonely forever,

sonsuza kadar yalnız kalacağımıza,

that we'd never meet someone to make us feel like the sun

güneşin bizim için yaratıldığına inanacak kimse ile

was something they built for us in their toolshed.

tanışamayacağımıza inanarak büyüdük.

So broken heartstrings bled the blues,

Kalp kırıklıkları içimizi kanattı, sonra içimizi boşaltmak istedik ki bir şey hissetmeyelim.

and we tried to empty ourselves so we'd feel nothing.

Don't tell me that hurts less than a broken bone,

Bana kırık bir kemikten daha az acıttığını söylemeyin,

ilk gençlik zamanlarımızı cerrahların kesip atabileceğini söylemeyin,

that an ingrown life is something surgeons can cut away,

that there's no way for it to metastasize; it does.

hayatımıza yayılmayacağını söylemeyin, bunlar olur.

She was eight years old,

O kız 8 yaşındaydı

our first day of grade three when she got called ugly.

ve 3. sınıfın ilk günü Çirkin dediler ona.

We both got moved to the back of class

Birlikte sınıfın en arkasına geçtik ki

so we would stop getting bombarded by spitballs.

tükürük bombardımanından kaçınabilelim.

But the school halls were a battleground.

Okul koridorları savaş alanıydı bizim için.

We found ourselves outnumbered day after wretched day.

Her acınası günden sonra kendimizi daha kıstırılmış bulduk.

We used to stay inside for recess, because outside was worse.

Teneffüslerde içeride kalırdık, çünkü dışarısı daha kötüydü.

Dışarıda, nasıl kaçacağımızı planlamak

Outside, we'd have to rehearse running away,

or learn to stay still like statues, giving no clues that we were there.

ya da heykel gibi dikilmeyi öğrenmek, orada değilmişiz hissi vermek zorundaydık.

In grade five, they taped a sign to the front of her desk

5. sınıfta, sırasının üstüne bir kağıt koydular:

that read, "Beware of dog."

"Dikkat köpek var" yazıyordu.

To this day,

Bugün bile, sevgi dolu kocasına rağmen,

despite a loving husband, she doesn't think she's beautiful,

yüzünün yarısından biraz azını kaplayan bir doğum lekesi yüzünden kendini güzel bulmuyor.

because of a birthmark that takes up a little less than half her face.

Kids used to say, "She looks like a wrong answer

Çocuklar ona, "Sanki biri yanlış cevabını silmek istemiş de,

that someone tried to erase, but couldn't quite get the job done."

tam becerememiş gibi" derlerdi.

And they'll never understand that she's raising two kids

Onun iki çocuk yetiştirdiğini,

whose definition of beauty begins with the word "Mom,"

çocuklarının güzellik tanımının "ANNE" kelimesi ile başladığını,

because they see her heart before they see her skin,

çünkü o çocukların annelerinin cildinden önce kalbini gördüğünü,

because she's only ever always been amazing.

çünkü annelerinin her zaman harika olduğunu anlayamayacaklar.

He was a broken branch grafted onto a different family tree,

O oğlan kırık bir daldı, başka bir aile ağacına aşılandı,

evlat edinildi.

adopted,

not because his parents opted for a different destiny.

Ailesi farklı bir yazgı seçtiği için değil.

Bir ölçek terk edilmişlik ile iki ölçek trajediden oluşan bir kokteyl

He was three when he became a mixed drink

of one part left alone and two parts tragedy,

hâline geldiğinde üç yaşındaydı.

Sekizinci sınıfta terapi almaya başladı,

started therapy in eighth grade,

had a personality made up of tests and pills,

testler ve haplardan meydana gelmiş bir kişilik edindi.

lived like the uphills were mountains and the downhills were cliffs,

Yokuş yukarı dağlarla, yokuş aşağı uçurumlar arasında yaşadı.

four-fifths suicidal, a tidal wave of antidepressants,

beşte dördü intihara meyilli, anti-depresanlardan bir sel içinde

and an adolescent being called "Popper,"

ve "Popper (hap kutusu)" dedikleri bir ergenlik.

one part because of the pills,

Bir ölçeği haplardan,

99 parts because of the cruelty.

99 ölçeği zalimlikten.

He tried to kill himself in grade 10

10. sınıfta kendini öldürmeyi denedi,

when a kid who could still go home to Mom and Dad

evde Anne ve Babaya gidip,

had the audacity to tell him, "Get over it."

"Aş bunları" deme cüretini gösterdiklerini gördüğünde.

As if depression is something that could be remedied

Sanki depresyon, ilk yardım çantasında

by any of the contents found in a first-aid kit.

bulunan şeylerle düzelecek bir şeymiş gibi.

To this day, he is a stick of TNT lit from both ends,

Bugün bile, iki ucu yanan bir dinamit gibi.

could describe to you in detail the way the sky bends

Gök üzerine çökmeden önce nasıl büküldüğünü size

ayrıntılı olarak anlatabilir.

in the moment before it's about to fall,

Ve onun yaşamından ilham alan çok sayıda dostuna rağmen,

and despite an army of friends who all call him an inspiration,

he remains a conversation piece between people who can't understand

ilaç kullanmamanın bağımlılıktan ziyade

akıl sağlığı ile ilgili olduğunu anlamayan

sometimes being drug-free has less to do with addiction

insanlar arasında bir konu malzemesi olmaya devam ediyor.

and more to do with sanity.

We weren't the only kids who grew up this way.

Bizler bu şekilde büyüyen tek çocuklar değildik.

To this day, kids are still being called names.

Bugün de çocuklara lakaplar takılıyor.

The classics were "Hey, stupid," "Hey, spaz."

En bilinenleri: "Hey, Salak!" ve "Hey, Spastik!"

Seems like every school has an arsenal of names

Görünen o ki, bütün okullar her sene yenilenen

getting updated every year.

lakap cephaneliklerine sahip.

And if a kid breaks in a school and no one around chooses to hear,

Ve eğer bir çocuk okula gittiğinde kimse onu duymazsa,

do they make a sound?

ses çıkarılmış olur mu?

Are they just background noise from a soundtrack stuck on repeat,

"Çocuklar zalim olabiliyor" söyleminde takılmış

when people say things like, "Kids can be cruel."

arka plan gürültüsünden mi ibaret?

Every school was a big top circus tent,

Aslında her okul büyük bir sirk çadırıdır.

and the pecking order went from acrobats to lion tamers,

Hiyerarşik yapı, akrobatlardan aslan terbiyecilerine,

from clowns to carnies, all of these miles ahead of who we were.

palyaçolardan karnaval göstericilerine kadar uzanırdı ve hepsi de olduğumuz kişiye çok uzaktı.

We were freaks --

Bizler ucubeydik, yengeç pençeli oğlanlar ve sakallı kızlar,

lobster-claw boys and bearded ladies,

oddities juggling depression and loneliness,

depresyon ve yalnızlık cambazı gariplikler,

playing solitaire, spin the bottle,

tek başına oynayan, şişe çeviren,

trying to kiss the wounded parts of ourselves and heal,

yaralı yerlerimizi öpüp iyileştirmeye çalışan,

but at night, while the others slept,

ama gece herkes uyuduğunda

we kept walking the tightrope.

gergin ipin üzerinde yürümeye devam edenler.

It was practice, and yes, some of us fell.

Bu bir deneyimdi, ve evet, bazılarımız ipten düştük.

But I want to tell them that all of this

Ama onlara söylemek istiyorum ki, bunların hepsi

is just debris

olduğumuzu sandığımız şeyleri

left over when we finally decide to smash all the things we thought we used to be,

yıkmaya karar verdiğimizde ortaya çıkan enkazdır.

and if you can't see anything beautiful about yourself,

Ve eğer kendinizle ilgili güzel hiçbir şey göremiyorsanız,

get a better mirror, look a little closer, stare a little longer,

daha iyi bir ayna alıp, daha yakından ve daha uzun bakın.

because there's something inside you that made you keep trying

Çünkü içinizde ümidinizi kıran herkese rağmen

despite everyone who told you to quit.

devam etmenizi sağlayan bir şey var.

Kırılmış kalbinizin etrafına bir duvar ördünüz

You built a cast around your broken heart

ve ona imzanızı attınız.

and signed it yourself, "They were wrong."

Üzerine "Onlar yanıldı" yazdınız.

Because maybe you didn't belong to a group or a clique.

Belki nedeni bir gruba ya da topluluğa dahil olmamanızdı.

Maybe they decided to pick you last for basketball or everything.

Belki sizi basketbolda ya da başka şeylerde seçilecek son kişi olarak gördüler.

Maybe you used to bring bruises and broken teeth to show-and-tell, but never told,

Belki de yara bere içinde kaldınız, ama hiç söylemediniz.

because how can you hold your ground

Çünkü başka türlü yerinizde nasıl durabilirdiniz,

if everyone around you wants to bury you beneath it?

herkes sizi o yere gömmek isterken?

Onların yanıldıklarına inanmak zorundasınız.

You have to believe that they were wrong.

They have to be wrong.

Onlar yanılıyor olmak zorundalar.

Why else would we still be here?

Başka türlü nasıl hâlâ burada olabilirdik?

Ezilen kişiye gülmeyi öğrenerek büyüdük,

We grew up learning to cheer on the underdog

because we see ourselves in them.

çünkü aslında onlarda kendimizi gördük.

We stem from a root planted in the belief

Bize söylenen kişi olmadığımız inancına

that we are not what we were called.

ekilmiş bir kökten filizlendik.

We are not abandoned cars stalled out and sitting empty on some highway,

Bir otobanda kendi halinde duran,

terk edilmiş bir araba değiliz.

Ama eğer bir şekilde öyleysek bile, endişelenmeyin.

and if in some way we are, don't worry.

Sadece arabadan çıkıp, yürüyüp benzin almamız gerek.

We only got out to walk and get gas.

We are graduating members from the class of We Made It,

Biz "Başardık" sınıfının mezun olmakta olan öğrencileriyiz,

not the faded echoes of voices crying out,

"Lakaplar beni asla incitemez" diye bağıran sesin

"Names will never hurt me."

sönen yankıları değil.

Elbette incittiler.

Of course they did.

But our lives will only ever always continue to be a balancing act

Ama hayatlarımız daima bir dengeleme çalışması

olmaya devam edecek,

that has less to do with pain

and more to do with beauty.

acının daha az, güzelliğin daha çok olduğu.

(Applause)

(Alkış)