The family I lost in North Korea. And the family I gained | Joseph Kim

Joseph Kim: Kuzey Kore'de kaybettiğim aile. Ve kazandığım aile.

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Çeviri: Elif Şahin Gözden geçirme: Tugrul Uzel

I was born and raised in North Korea.

Kuzey Kore'de doğdum ve orada büyüdüm.

Although my family constantly struggled against poverty,

Ailem sürekli fakirlik içerisinde olmasına rağmen

I was always loved and cared for first,

beni daima sevdiler ve hep ilk önemsenen oldum

because I was the only son

çünkü ilk oğullarıydım

and the youngest of two in the family.

ve ailede iki çocuğun en küçüğüydüm.

But then the great famine began in 1994.

Ama sonra 1994'te büyük kıtlık başladı.

I was four years old.

Dört yaşındaydım.

My sister and I would go searching for firewood

Ablam ve ben sabah saat 5'ten sonra

starting at 5 in the morning

yakacak odun aramaya giderdik

and come back after midnight.

ve geceyarısından sonra dönerdik.

I would wander the streets searching for food,

Sokaklarda yiyecek bulmak için gezinirdim,

and I remember seeing a small child

ve küçük bir çocuğu gördüğümü hatırlıyorum

tied to a mother's back eating chips,

annesinin sırtına bağlanmış cips yiyordu

and wanting to steal them from him.

ve cipsleri ondan çalmak istedim.

Hunger is humiliation. Hunger is hopelessness.

Açlık utandırıcıdır. Açlık umutsuzluktur.

For a hungry child, politics and freedom

Aç bir çocuk için politika, özgürlük

are not even thought of.

düşünülemez bile.

On my ninth birthday, my parents

Dokuzuncu yaş günümde

couldn't give me any food to eat.

ailem bana yiyecek bir şey bile verememişti.

But even as a child, I could feel the heaviness

Ama bir çocuk olarak bile,

in their hearts.

bunun yüreklerine ne kadar ağır geldiğini hissedebiliyordum.

Over a million North Koreans died of starvation in that time,

O zamanlar bir milyonu aşkın Kuzey Koreli açlıktan öldü,

and in 2003, when I was 13 years old,

ve 2003'te, ben 13 yaşımdayken,

my father became one of them.

babamda açlıktan ölen insanlardan biri oldu.

I saw my father wither away and die.

Babamın zayıflayıp solduğunu ve öldüğünü gördüm.

In the same year, my mother disappeared one day,

Aynı yıl içerisinde, bir gün annem kayboluverdi,

and then my sister told me

ve ablam bana

that she was going to China to earn money,

onun Çin'e para kazanmaya gittiğini,

but that she would return with money and food soon.

ama yakında para ve yiyecekle geri geleceğini söyledi.

Since we had never been separated,

O zamana kadar hiç ayrılmamış olduğumuzdan,

and I thought we would be together forever,

ve hep beraber olacağımızı düşündüğümden,

I didn't even give her a hug when she left.

annem gittiğinde ona sarılmadım bile.

It was the biggest mistake I have ever made in my life.

Bu hayatımda yaptığım en büyük hataydı.

But again, I didn't know

Ama bunun

it was going to be a long goodbye.

uzun bir elvada olacağını bilmiyordum.

I have not seen my mom or my sister since then.

O zamandan beri annemi ve ablamı hiç görmedim.

Suddenly, I became an orphan and homeless.

Birdenbire yetim ve evsiz biri olmuştum.

My daily life became very hard,

Günlük yaşamım oldukça zor

but very simple.

ama bir o kadar basit olmuştu.

My goal was to find a dusty piece of bread in the trash.

Amacım çöpte tozlu bir ekmek parçası bulmaktı.

But that is no way to survive.

Ama bu yaşamak değildi.

I started to realize, begging would not be the solution.

Artık yalvarmanın çözüm olmadığını anlamaya başladım.

So I started to steal from food carts in illegal markets.

Bu yüzden yasal olmayan marketlerde yiyecek arabalarından çalmaya başladım

Sometimes, I found small jobs

Bazen yiyecek karşılığında

in exchange for food.

küçük işler buldum.

Once, I even spent two months in the winter

Bir keresinde kışın iki ay boyunca

working in a coal mine,

kömür madeninde bile çalıştım,

33 meters underground without any protection

yerin 33 metre aşağısında hiç bir koruma önlemi olmadan

for up to 16 hours a day.

günde 16 saate kadar.

I was not uncommon.

Nadir bulunan biri değildim.

Many other orphans survived this way, or worse.

Başka yetimler de bu şekilde yaşıyorlardı, hatta daha kötü bir şekilde.

When I could not fall asleep from bitter cold

Acı soğuktan uyuyamadığım zamanlarda

or hunger pains,

ya da açlıktan,

I hoped that, the next morning,

ertesi sabah ablamın

my sister would come back to wake me up

gelip beni en sevdiğim yiyecekle

with my favorite food.

uyandırmasını ümit ederdim.

That hope kept me alive.

Bu umut beni hayatta tuttu.

I don't mean big, grand hope.

Büyük şeyler istemiyordum.

I mean the kind of hope that made me believe

Yani bir sonraki çöp kutusunda ekmek olabileceğine

that the next trash can had bread,

beni inandıran bir umuttu benimkisi,

even though it usually didn't.

çoğu zaman içinde ekmek olmazdı oysaki.

But if I didn't believe it, I wouldn't even try,

Ama eğer inanmasaydım buna, çabalamazdım bile,

and then I would die.

ve ölürdüm.

Hope kept me alive.

Umuttu beni yaşatan.

Every day, I told myself,

Hergün kendime şunu söyledim,

no matter how hard things got,

ne kadar zor olursa olsun

still I must live.

yaşamalıyım.

After three years of waiting for my sister's return,

Ablamın dönüşünü üç yıl bekledikten sonra

I decided to go to China to look for her myself.

Çin'e gidip onu aramaya karar verdim.

I realized

Farkettim ki

I couldn't survive much longer this way.

böyle daha fazla yaşayamazdım.

I knew the journey would be risky,

Yolculuğun tehlikelli olabileceğini biliyordum,

but I would be risking my life either way.

ama her halukarda hayatım tehlikedeydi.

I could die of starvation like my father in North Korea,

Kuzey Kore'de tıpkı babam gibi açlıktan ölebilirdim,

or at least I could try for a better life

ya da Çin'e kaçarak en azından

by escaping to China.

daha iyi bir hayat için deneyebilirdim.

I had learned that many people tried to cross

İnsanların yakalanmamak için gece olunca

the border to China in the nighttime to avoid being seen.

Çin sınırını geçtiklerini öğrendim.

North Korean border guards often shoot and kill people

Kuzey Koreli sınır bekçileri genellikle

trying to cross the border without permission.

izinsiz sınırı geçenleri vurup öldürür.

Chinese soldiers will catch

Çinli askerler onları yakalar

and send back North Koreans,

ve Kuzey Koreye, şiddetli cezalarla karşılaştıları yere

where they face severe punishment.

geri gönderir.

I decided to cross during the day,

Ben gündüz geçmeye karar verdim, çünkü

first because I was still a kid and scared of the dark,

birincisi hala çocuktum ve karanlıktan korkuyordum,

second because I knew I was already taking a risk,

ikincisi zaten kendimi çoktan tehlikeye atmış olduğumu biliyordum,

and since not many people tried to cross during the day,

ve birçok insan gündüz vakti sınırı geçmeyi denemediğinden

I thought I might be able to cross

ben kimseye görünmeden

without being seen by anyone.

geçebilirim diye düşündüm.

I made it to China on February 15, 2006.

Çin'e 15 Şubat 2006'da ulaştım.

I was 16 years old.

16 yaşındaydım.

I thought things in China would be easier,

Çin'de her şeyin daha kolay olacağını düşünüyordum

since there was more food.

çünkü orada daha fazla yiyecek vardı.

I thought more people would help me.

Daha fazla insanın bana yardım edeceğini düşündüm.

But it was harder than living in North Korea,

Aslında Kuzey Kore'de yaşamaktan daha zordu

because I was not free.

çünkü özgür değildim.

I was always worried about being caught

Daima yakalanma ve geri gönderilme korkusu

and sent back.

vardı içimde.

By a miracle, some months later,

Bir mucize eseri, birkaç ay sonra

I met someone who was running

Kuzey Koreliler için

an underground shelter for North Koreans,

barınak işleten biriyle tanıştım,

and was allowed to live there

ve orada yaşamama izin verdi

and eat regular meals for the first time in many years.

uzun yıllar sonrasında ilk defa düzenli yemek yiyordum.

Later that year, an activist helped me escape China

Sonraki yıl, bir militan Çin'den kaçmam için bana yardım etti

and go to the United States as a refugee.

ve ABD'ye mülteci olarak gittim.

I went to America without knowing a word of English,

Amerika'ya tek bir kelime İngilizce bilmeden gittim,

yet my social worker told me that I had to go to high school.

yinede sosyal yardım uzmanım bana liseye gitmem gerektiğini söyledi.

Even in North Korea, I was an F student.

Kuzey Kore'de bile başarısız bir öğrenciydim.

(Laughter)

(Kahkaha)

And I barely finished elementary school.

Ve ilkokulu bile zar zor bitirdim.

And I remember I fought in school more than once a day.

Okulda günde birden fazla kavga ettiğimi hatırlıyorum.

Textbooks and the library were not my playground.

Kitaplar ve kütüphane benim için değildi.

My father tried very hard to motivate me into studying,

Babam sürekli beni ders çalışmaya motive etti,

but it didn't work.

ama bu bir işe yaramadı.

At one point, my father gave up on me.

Artık bir noktada babam benden umudunu kesti.

He said, "You're not my son anymore."

" Sen artık benim oğlum değilsin." dedi.

I was only 11 or 12, but it hurt me deeply.

Henüz 11 ya da 12 yaşımda olmama rağmen, beni derinden sarstı.

But nevertheless, my level of motivation

Ama yinede motivasyon seviyem

still didn't change before he died.

ölümünden öncesiyle aynıydı.

So in America, it was kind of ridiculous

İşte bu yüzden bana Amerika'da

that they said I should go to high school.

liseye gitmemi söylemeleri saçmalıktı.

I didn't even go to middle school.

Orta okula bile gitmedim ben.

I decided to go, just because they told me to,

Okula, sadece bana gitmemi söyledikleri için gitmeye karar verdim,

without trying much.

çok da çabalamadan.

But one day, I came home and my foster mother

Bir gün, eve geldim ve manevi annem

had made chicken wings for dinner.

akşam yemeği için tavuk kanadı kızartmıştı.

And during dinner, I wanted to have one more wing,

Ve yemek sırasında, daha fazla kanat yemek istedim,

but I realized there were not enough for everyone,

ama fark ettim ki herkes için yeterince yoktu,

so I decided against it.

bu yüzden itiraz etmeye karar verdim.

When I looked down at my plate,

Tabağıma baktığımda

I saw the last chicken wing, that my foster father had given me his.

manevi babamın kalan son kanadı bana verdiğini gördüm.

I was so happy.

Çok mutluydum.

I looked at him sitting next to me.

Ona baktım,

He just looked back at me very warmly,

bana sadece çok içten bakıyordu,

but said no words.

ama tek kelime söylemedi.

Suddenly I remembered my biological father.

Birdenbire, biyolojik babamı hatırladım.

My foster father's small act of love

Manevi babamın küçük sevgi gösterisi

reminded me of my father,

bana asıl babamı,

who would love to share his food with me

aç olduğunda, hatta açlıktan öldüğünde bile

when he was hungry, even if he was starving.

benimle yiyeceğini severek paylaşan adamı hatırlattı.

I felt so suffocated that I had so much food in America,

O kadar çok yiyecek vardı ki Amerika'da, tıkandığımı hissettim,

yet my father died of starvation.

gene de babam açlıktan ölmüştü.

My only wish that night was to cook a meal for him,

O gece tek isteğim onun için yemek pişirmekti,

and that night I also thought of what else I could do

ve o gece onu gururlandırmak için daha ne yapabilirim

to honor him.

diye düşündüm.

And my answer was to promise to myself

Ve kendime söz verdim,

that I would study hard and get the best education

çok çalışıp Amerika'daki en iyi eğitimi,

in America to honor his sacrifice.

onun fedakarlığını onurlandırmak uğruna kazanmaya karar verdim.

I took school seriously,

Okul işini ciddiye aldım,

and for the first time ever in my life,

ve hayatımda ilk defa

I received an academic award for excellence,

bir akademik ödül aldım

and made dean's list from the first semester in high school.

ve lisenin ilk döneminde en başarılı öğrencilerden biri oldum.

(Applause)

(Alkış)

That chicken wing changed my life.

O tavuk kanadı hayatımı değiştirdi.

(Laughter)

(Kahkaha)

Hope is personal. Hope is something

Umut kişesel bir şeydir. Onu kimse

that no one can give to you.

size veremez.

You have to choose to believe in hope.

Umuda inanmayı seçmek zorundasınız.

You have to make it yourself.

Bunu kendi başınıza yapmalısınız.

In North Korea, I made it myself.

Kuzey Kore'de bunu kendim başardım.

Hope brought me to America.

Umut beni Amerika'ya getirdi.

But in America, I didn't know what to do,

Ama Amerika'da ne yapacağımı bilemedim,

because I had this overwhelming freedom.

çünkü bu özgürlük bana fazla gelmişti.

My foster father at that dinner gave me a direction,

O akşam yemekte manevi babam bana yol gösterdi,

and he motivated me and gave me a purpose

ve beni motive edip Amerika'da yaşamak için

to live in America.

bana bir amaç verdi.

I did not come here by myself.

Buraya tek başıma gelmedim.

I had hope, but hope by itself is not enough.

Umudum vardı,ama tek başına umut hiçbir şeydir.

Many people helped me along the way to get here.

Birçok insan buraya gelmeme vesile oldu.

North Koreans are fighting hard to survive.

Kuzey Koreliler yaşamak için savaşırlar.

They have to force themselves to survive,

Hayatta kalmak için mücadele etmek zorundadırlar,

have hope to survive,

hayatta kalmak için umutları vardır,

but they cannot make it without help.

ama bunu tek başlarına yapamazlar.

This is my message to you.

Size mesajım şudur.

Have hope for yourself,

Kendinize dair umudunuz olsun,

but also help each other.

ama aynı zamanda birbirinize yardım edin.

Life can be hard for everyone, wherever you live.

Nerede yaşarsanız yaşayın, hayat herkes için zor olabilir.

My foster father didn't intend to change my life.

Manevi babam benim hayatımı değiştirmeye çalışmadı.

In the same way, you may also change someone's life

Aynı şekilde, küçük bir sevgi gösterisiyle bile

with even the smallest act of love.

birinin hayatını değiştirebilirsiniz.

A piece of bread can satisfy your hunger,

Bir ekmek parçası açlığınızı yatıştırabilir,

and having the hope will bring you bread

ve umut etmek sizi hayatta tutacak

to keep you alive.

ekmeği getirebilir.

But I confidently believe that

Ama ben eminim ve inanıyorum ki

your act of love and caring

sevginiz ve önemsemeniz

can also save another Joseph's life

başka bir Joseph'in hayatını kurtarabilir

and change thousands of other Josephs

ve hala umudu olan

who are still having hope to survive.

binlerce Josephlerin hayatlarını da kurtarabilir.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)

Adrian Hong: Joseph, thank you for sharing

Adrian Hong: Joseph, bu çok kişisel ve özel hikayeni

that very personal and special story with us.

bizimle paylaştığın için teşekkür ederiz.

I know you haven't seen your sister for, you said,

Söylediğine göre kız kardeşini

it was almost exactly a decade,

yaklaşık on senedir görmemişsin,

and in the off chance that she may be able to see this,

ve belki o bu videoyu bir ihtimal görebilir,

we wanted to give you an opportunity

senden kız kardeşinin sana mesaj gönderebilmesi için

to send her a message.

ona bir şans vermeni istiyoruz.

Joseph Kim: In Korean?

Joseph Kim: Korece mi?

AH: You can do English, then Korean as well.

AH: İngilizce olarak söyleyebilirsin, sonra da Korece.

(Laughter)

(Kahkaha)

JK: Okay, I'm not going to make it any longer in Korean

JK: Tamam, bunu Korece yapabileceğimi sanmıyorum artık,

because I don't think I can make it

çünkü bunu ağlamadan becerebileceğimi

without tearing up.

sanmıyorum.

Nuna, it has been already 10 years

Nuna, seni görmeyeli

that I haven’t seen you.

on sene oldu.

I just wanted to say

sadece şunu söylemek istiyorum

that I miss you, and I love you,

seni çok özledim, ve seni seviyorum,

and please come back to me and stay alive.

ve lütfen geri dön ve hayatta kal.

And I -- oh, gosh.

ve ben-- ah tanrım.

I still haven't given up my hope to see you.

Ben hala seni görebilme umudunu kaybetmedim.

I will live my life happily

Hayatımı mutlu bir şekilde yaşayacağım

and study hard

ve çok çalışacağım

until I see you,

seni görene kadar,

and I promise I will not cry again.

ve söz veriyorum bir daha ağlamayacağım.

(Laughter)

(Kahkaha)

Yes, I'm just looking forward to seeing you,

Evet, seni görmek için can atıyorum,

and if you can't find me,

ve eğer beni bulamazsan,

I will also look for you,

ben de seni arıyor olacağım,

and I hope to see you one day.

ve umarım seni bir gün görürüm.

And can I also make a small message to my mom?

Ayrıca annem için de küçük bir mesaj iletebilir miyim?

AH: Sure, please.

AH: Tabiki, lütfen.

JK: I haven't spent much time with you,

JK: Seninle çok zaman vakit geçirmedim,

but I know that you still love me,

ama biliyorum ki yine de beni seviyorsun,

and you probably still pray for me

ve muhtemelen hala benim için dua ediyorsundur

and think about me.

ve beni düşünüyorsundur.

I just wanted to say thank you

Beni bu dünyaya getirdiğin için,

for letting me be in this world.

sana teşekkür etmek istiyorum.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)