The family I lost in North Korea. And the family I gained | Joseph Kim

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Uzma Daraman

I was born and raised in North Korea.

ผมเกิดและเติบโตในเกาหลีเหนือ

Although my family constantly struggled against poverty,

ถึงแม้ว่าครอบครัวของผม ต้องต่อสู้กับความอดอยากตลอดมา

I was always loved and cared for first,

แต่ผมก็ได้รับความรักและการเอาใจใส่เสมอ

because I was the only son

ประการแรก เพราะว่าผมเป็นลูกชายคนเดียว

and the youngest of two in the family.

และเป็นน้องคนเล็กในบรรดาลูกสองคนของครอบครัว

But then the great famine began in 1994.

แต่แล้วมหาทุพภิกขภัยก็ได้เริ่มขึ้นในปีค.ศ. 1994

I was four years old.

ตอนนั้นผมมีอายุได้สี่ขวบ

My sister and I would go searching for firewood

พี่สาวและผมต้องออกไปหาไม้ฟืน

starting at 5 in the morning

ตั้งแต่ตีห้า

and come back after midnight.

และกว่าจะกลับมาก็หลังเที่ยงคืน

I would wander the streets searching for food,

ผมต้องเดินร่อนเร่ตามถนนเพื่อหาอาหาร

and I remember seeing a small child

และผมก็จำได้ว่า เห็นเด็กเล็กๆ

tied to a mother's back eating chips,

ที่อยู่บนหลังของแม่ กำลังกินมันฝรั่งทอด

and wanting to steal them from him.

และผมก็อยากจะขโมยอาหารจากเขา

Hunger is humiliation. Hunger is hopelessness.

ความหิวโหยเป็นความอัปยศ ความหิวโหยเป็นความสิ้นหวัง

For a hungry child, politics and freedom

สำหรับเด็กที่หิวโหยนั้น การเมืองและเสรีภาพ

are not even thought of.

ไม่ได้เป็นสิ่งที่อยู่ในความคิดของพวกเขาเลย

On my ninth birthday, my parents

ในวันเกิดครบหกปีของผม พ่อแม่ของผม

couldn't give me any food to eat.

มิอาจจะหาอะไรมาให้ผมกินได้

But even as a child, I could feel the heaviness

แต่ถึงแม้ว่าผมจะเป็นเด็ก ผมก็สามารถรับรู้ได้ถึงภาระอันหนักหนา

in their hearts.

ในหัวใจของพวกเขา

Over a million North Koreans died of starvation in that time,

ชาวเกาหลีเหนือกว่าล้านคน ต้องเสียชีวิตเพราะความโหยหิวที่เกิดขึ้นในเวลานั้น

and in 2003, when I was 13 years old,

และในปี ค.ศ. 2003 เมื่อผมอายุได้ 13 ปี

my father became one of them.

คุณพ่อของผมก็เป็นหนึ่งในนั้น

I saw my father wither away and die.

ผมมองคุณพ่อ ค่อยๆ โรยรา และตายจากไป

In the same year, my mother disappeared one day,

ในปีเดียวกัน วันหนึ่งแม่ของผมก็หายไป

and then my sister told me

และจากนั้น พี่สาวก็บอกผมว่า

that she was going to China to earn money,

เธอจะไปยังประเทศจีนเพื่อทำงานหาเงิน

but that she would return with money and food soon.

แต่เธอจะกลับมาพร้อมกับเงินและอาหารในอีกไม่นาน

Since we had never been separated,

เนื่องจากเราไม่เคยที่จะแยกห่างกัน

and I thought we would be together forever,

และผมคิดว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

I didn't even give her a hug when she left.

ผมไม่ได้แม้แต่จะกอดเธอเมื่อเธอกำลังจะไป

It was the biggest mistake I have ever made in my life.

มันเป็นความผิดพลาดที่ใหญ่หลวงที่สุด เท่าที่ผมเคยทำในชีวิต

But again, I didn't know

แต่จะว่าไปแล้ว ผมก็ไม่อาจรู้ได้

it was going to be a long goodbye.

ว่ามันจะเป็นการอำลาจากกันที่ยาวนานเหลือเกิน

I have not seen my mom or my sister since then.

ผมไม่ได้เห็นแม่หรือพี่สาวของผมตั้งแต่นั้น

Suddenly, I became an orphan and homeless.

ผมกลายเป็นเด็กกำพร้า ไร้บ้าน เร่ร่อน ในบัดดล

My daily life became very hard,

ชีวิตประจำวันของผมกลายเป็นความยากลำบาก

but very simple.

แต่ก็เรียบง่ายนัก

My goal was to find a dusty piece of bread in the trash.

เป้าหมายของผมคือ การหาเศษขนมปังสกปรกในถังขยะ

But that is no way to survive.

แต่นั่นไม่ใช่หนทางที่จะทำให้รอดชีวิต

I started to realize, begging would not be the solution.

ผมเริ่มที่จะตระหนักว่า การขอนั้นไม่อาจเป็นการแก้ปัญหาได้

So I started to steal from food carts in illegal markets.

ดังนั้น ผมจึงเริ่มขโมยอาหาร จากรถเข็นขายอาหารในตลาดมืด

Sometimes, I found small jobs

บางครั้ง ผมก็ทำงานเล็กๆ

in exchange for food.

เพื่อแลกกับอาหาร

Once, I even spent two months in the winter

ครั้งหนึ่ง ผมเคยใช้เวลาถึงสองเดือนในฤดูหนาว

working in a coal mine,

ทำงานในเหมืองถ่านหิน

33 meters underground without any protection

ลึกลงไป 33 เมตรใต้ดิน โดยไม่มีเครื่องป้องกันใดๆ

for up to 16 hours a day.

นานถึง 16 ชั่วโมงต่อวัน

I was not uncommon.

ชีวิตแบบนั้นไม่ได้แปลกประหลาด

Many other orphans survived this way, or worse.

เด็กกำพร้าอีกมากมาย มีชีวิตอยู่ด้วยวิถีชีวิตแบบนั้น หรืออาจแย่กว่าด้วยซ้ำ

When I could not fall asleep from bitter cold

เมื่อผมไม่สามารถจะข่มตาหลับได้ เพราะความหนาวอันแสนสาหัส

or hunger pains,

หรือเพราะความหิวที่แสนทรมาน

I hoped that, the next morning,

ผมหวังว่า เช้าวันรุ่งขึ้น

my sister would come back to wake me up

พี่สาวของผมจะกลับมา ปลุกผมให้ตื่นขึ้น

with my favorite food.

พร้อมกับอาหารโปรดของผม

That hope kept me alive.

ความหวังนั้นเอง ที่ทำให้ผมมีชีวิตอยู่

I don't mean big, grand hope.

ผมไม่ได้หมายถึงความฝันอันยิ่งใหญ่อะไรแบบนั้น

I mean the kind of hope that made me believe

ผมหมายถึงความหวัง แบบที่ทำให้ผมเชื่อ

that the next trash can had bread,

ว่าถังขยะอันถัดไปอาจมีขนมปัง

even though it usually didn't.

ถึงแม้ว่าปกติแล้วมันจะไม่มี

But if I didn't believe it, I wouldn't even try,

แต่ถ้าผมไม่เชื่อแบบนั้น ผมก็คงจะไม่พยายาม

and then I would die.

และแล้ว ผมก็คงจะต้องตายแน่

Hope kept me alive.

ความหวังทำให้ผมยังคงมีชีวิตอยู่

Every day, I told myself,

ทุกๆ วัน ผมบอกตัวเองว่า

no matter how hard things got,

ไม่ว่ามันจะลำบากยากแค้นแค่ไหนก็ตาม

still I must live.

ยังไงซะ ผมก็ต้องรอดให้ได้

After three years of waiting for my sister's return,

หลังจากการรอคอยการกลับมาของพี่สาวถึงสามปี

I decided to go to China to look for her myself.

ผมตัดสินใจที่จะไปประเทศจีน เพื่อตามหาเธอด้วยตนเอง

I realized

ผมตระหนักว่า

I couldn't survive much longer this way.

ผมไม่สามารถที่จะเอาชีวิตรอดด้วยวิถีแบบนี้ ไปได้นานกว่านี้อีกแล้ว

I knew the journey would be risky,

ผมรู้ว่าการเดินทางนั้นมีความเสี่ยง

but I would be risking my life either way.

แต่ถึงผมไม่ไป ผมก็เสี่ยงชีวิตอยู่ดี

I could die of starvation like my father in North Korea,

ผมอาจอดตายเหมือนกับพ่อของผมในเกาหลีเหนือก็ได้

or at least I could try for a better life

อย่างน้อย ผมควรที่จะลองดูเพื่อชีวิตที่ดีกว่า

by escaping to China.

โดยหลบหนีไปประเทศจีน

I had learned that many people tried to cross

ผมได้ทราบมาว่าคนมากมาย พยายามที่จะ

the border to China in the nighttime to avoid being seen.

ข้ามชายแดนไปยังประเทศจีนช่วงตอนกลางคืน เพื่อที่จะไม่ให้ถูกจับได้

North Korean border guards often shoot and kill people

ตำรวจชายแดนเกาหลีเหนือมักจะยิง และฆ่าคน

trying to cross the border without permission.

ที่พยายามข้ามชายแดนโดยไม่ได้รับอนุญาต

Chinese soldiers will catch

ทหารจีนจะจับ

and send back North Koreans,

และส่งชาวเกาหลีเหนือกลับมา

where they face severe punishment.

ซึ่งพวกเขาจะต้องเผชิญหน้ากับการลงโทษขั้นรุนแรง

I decided to cross during the day,

ผมตัดสินใจที่จะข้ามชายแดนในช่วงกลางวัน

first because I was still a kid and scared of the dark,

ประการแรก เพราะว่าผมยังเด็ก และกลัวความมืด

second because I knew I was already taking a risk,

ประการที่สอง เพราะผมรู้กำลังเข้าเสี่ยงอยู่แล้ว

and since not many people tried to cross during the day,

และในเมื่อไม่มีคนพยายามจะข้ามชายแดนในช่วงกลางวัน

I thought I might be able to cross

ผมคิดว่า ผมอาจจะข้ามชายแดนสำเร็จ

without being seen by anyone.

โดยไม่ถูกพบก็เป็นได้

I made it to China on February 15, 2006.

ผมไปยังประเทศจีนได้สำเร็จ ในวันที่ 15 กุมภาพันธ์ 2006

I was 16 years old.

ผมอายุ 16 ปีในขณะนั้น

I thought things in China would be easier,

ผมคิดว่าชีวิตในประเทศจีนจะดีกว่า

since there was more food.

เพราะว่าที่นั่นมีอาหารมากมาย

I thought more people would help me.

ผมคิดว่า จะมีคนช่วยเหลือผมมากขึ้น

But it was harder than living in North Korea,

แต่ว่า มันอยู่ยากว่าในเกาหลีเหนือเสียอีก

because I was not free.

เพราะว่าผมไม่ได้มีอิสรภาพ

I was always worried about being caught

ผมวิตกกังวลตลอดเวลาว่าจะถูกจับได้

and sent back.

และถูกส่งกลับไป

By a miracle, some months later,

แต่ด้วยปาฏิหาร ไม่กี่เดือนต่อมา

I met someone who was running

ผมได้พบกับบุคคล

an underground shelter for North Koreans,

ที่ทำปฎิบัติการใต้ดินให้ที่พักพิงกับชาวเกาหลีเหนือ

and was allowed to live there

และได้รับอนุญาตให้อยู่ที่นั่น

and eat regular meals for the first time in many years.

และได้กินอาหารเป็นมื้อปกติเป็นครั้งแรกในหลายปี

Later that year, an activist helped me escape China

ต่อมาในปีนั้น นักปฎิบัติการคนหนึ่งได้ช่วยผม หลบหนีออกจากประเทศจีน

and go to the United States as a refugee.

และไปยังสหรัฐฯ ในฐานะผู้ลีภัย

I went to America without knowing a word of English,

ผมไปยังอเมริกาโดยไม่รู้ภาษาอังกฤษสักคำ

yet my social worker told me that I had to go to high school.

ถึงกระนั้น นักสังคมสงเคราะห์ก็ยังบอกผมว่า ผมต้องไปโรงเรียนมัธยมปลาย

Even in North Korea, I was an F student.

แม้แต่ในเกาหลีเหนือ ผมยังเป็นนักเรียนขั้นบ๊วย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I barely finished elementary school.

และผมแทบจะไม่จบโรงเรียนประถมด้วยซ้ำ

And I remember I fought in school more than once a day.

และผมจำได้ว่าผมมีเรื่องชกต่อยในโรงเรียน มากกว่าหนึ่งครั้งต่อวัน

Textbooks and the library were not my playground.

ตำราและห้องสมุดไม่ใช่ที่สนุกของผมเลย

My father tried very hard to motivate me into studying,

คุณพ่อของผมพยายามมาก ที่จะผลักดันผมให้เรียนหนังสือ

but it didn't work.

แต่มันก็ไม่สำเร็จ

At one point, my father gave up on me.

ณ จุดหนึ่ง พ่อของผมหมดหวังในตัวผม

He said, "You're not my son anymore."

ท่านบอกว่า "แกมันไม่ใช่ลูกของฉันอีกแล้ว"

I was only 11 or 12, but it hurt me deeply.

ผมอายุได้ 11 หรือ 12 ปี แต่นั่นมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดมาก

But nevertheless, my level of motivation

แต่อย่างไรก็ตาม ระดับความพยายามของผม

still didn't change before he died.

ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงก่อนที่ท่านจะเสียชีวิต

So in America, it was kind of ridiculous

ดังนั้นในอเมริกา มันออกจะเป็นอะไรที่น่าขัน

that they said I should go to high school.

ที่พวกเขาบอกว่า ผมควรจะเข้าโรงเรียนมัธยมปลาย

I didn't even go to middle school.

ผมยังไม่เคยไปโรงเรียนมัธยมต้นเลยด้วยซ้ำ

I decided to go, just because they told me to,

ผมตัดสินใจไป แค่เพราะว่าพวกเขาบอกให้ผมไป

without trying much.

โดยไม่ได้พยายามอะไรมากนัก

But one day, I came home and my foster mother

แต่วันหนึ่ง ผมกลับบ้านมาและแม่บุญธรรมของผม

had made chicken wings for dinner.

ทำปีกไก่ย่างเอาไว้สำหรับเป็นมื้อเย็น

And during dinner, I wanted to have one more wing,

และระหว่างมื้อเย็นนั้น ผมอยากที่จะกินปีกไก่อีกสักชิ้น

but I realized there were not enough for everyone,

แต่ผมก็รู้ว่า มันมีไม่พอสำหรับทุกคน

so I decided against it.

ผมก็เลยตัดสินใจที่จะไม่กิน

When I looked down at my plate,

เมื่อผมมองลงไปยังจานของผม

I saw the last chicken wing, that my foster father had given me his.

ผมเห็นปีกไก่ชิ้นสุดท้าย ที่พ่อบุญธรรมของผมยกส่วนของท่านให้

I was so happy.

ผมดีใจมาก

I looked at him sitting next to me.

ผมมองไปที่ท่านซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ผม

He just looked back at me very warmly,

ท่านแค่มองกลับมายังผมด้วยสายตาที่อบอุ่น

but said no words.

แต่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ

Suddenly I remembered my biological father.

ทันใดนั้นเอง ผมนึกถึงคุณพ่อแท้ๆ ของผม

My foster father's small act of love

การแสดงออกเล็กๆ อันเนื่องด้วยความรัก ของพ่อบุญธรรมของผม

reminded me of my father,

ทำให้ผมระลึกได้ถึงคุณพ่อ

who would love to share his food with me

ผู้ซึ่งยินดีที่จะแบ่งอาหารของท่านให้กับผม

when he was hungry, even if he was starving.

เมื่อท่านหิวโหย แม้ว่าตัวท่านเองนั้นก็อดอยาก

I felt so suffocated that I had so much food in America,

ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอ ผมมีอาหารมากมายในอเมริกา

yet my father died of starvation.

แต่พ่อของผมต้องตายเพราะความอดอยาก

My only wish that night was to cook a meal for him,

พรข้อเดียวที่ผมอธิษฐานในคืนนั้น คือขอให้ผมได้ทำอาหารสักมื้อให้ท่าน

and that night I also thought of what else I could do

และในคืนนั้นเอง ผมก็ได้คิดอีกว่า ผมยังจะทำอะไรได้อีก

to honor him.

เพื่อที่จะเป็นเกียรติแก่ท่าน

And my answer was to promise to myself

และคำตอบของผมก็คือ การปฏิญาณสัญญากับตัวเอง

that I would study hard and get the best education

ว่าผมจะตั้งใจเรียนให้หนัก เพื่อความเป็นเลิศทางการศึกษา

in America to honor his sacrifice.

ในอเมริกา เพื่อที่จะเป็นเกียรติแก่การอุทิศของท่าน

I took school seriously,

ผมตั้งใจเรียนอย่างจริงจัง

and for the first time ever in my life,

และเป็นครั้งแรกในชีวิตของผม

I received an academic award for excellence,

ที่ผมได้รับรางวัลความเป็นเลิศทางวิชาการ

and made dean's list from the first semester in high school.

และอยู่ในรายชื่อนักเรียนกลุ่มหัวกระทิ ตั้งแต่เทอมแรกในโรงเรียนมัธยมปลาย

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

That chicken wing changed my life.

ปีกไก่ย่างนั้นเปลี่ยนชีวิตผม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Hope is personal. Hope is something

ความหวังนั้นเป็นเรื่องส่วนบุคคล ความหวังเป็นอะไรบางอย่าง

that no one can give to you.

ที่ไม่มีใครสามารถให้กับคุณได้

You have to choose to believe in hope.

คุณต้องเลือกที่จะเชื่อในความหวัง

You have to make it yourself.

คุณต้องสร้างมันขึ้นมาด้วยตัวคุณเอง

In North Korea, I made it myself.

ในเกาหลีเหนือ ผมสร้างมันขึ้นมาด้วยตัวเอง

Hope brought me to America.

ความหวัง นำผมไปยังอเมริกาฯ

But in America, I didn't know what to do,

แต่ในอเมริกาฯ ผมไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

because I had this overwhelming freedom.

เพราะว่าผมมีอิสรภาพที่แสนจะมากมายท่วมท้น

My foster father at that dinner gave me a direction,

ณ ที่โต๊ะอาหารเย็นนั้น พ่อบุญธรรมของผมได้ชี้ทางให้ผม

and he motivated me and gave me a purpose

และเขาได้ผลักดันผม และให้จุดหมายกับผม

to live in America.

ในการมีชีวิตอยู่ในอเมริกาฯ

I did not come here by myself.

ผมไม่ได้มาที่นี่ด้วยตัวผมเอง

I had hope, but hope by itself is not enough.

ผมมีความหวัง แต่ความหวังอย่างเดียวนั้นมันไม่เพียงพอ

Many people helped me along the way to get here.

มีคนมากมายที่ช่วยผมตลอดทางจนผมมาถึงจุดนี้

North Koreans are fighting hard to survive.

ชาวเกาหลีเหนือยังคงต่อสู้อย่างมาก เพื่อที่จะเอาชีวิตรอด

They have to force themselves to survive,

พวกเขาต้องบังคับตัวเองให้มีชีวิตรอด

have hope to survive,

มีความหวังที่จะมีชีวิตรอด

but they cannot make it without help.

แต่พวกเขาไม่สามารถที่จะทำได้ โดยปราศจากความช่วยเหลือ

This is my message to you.

นี่คือข้อความจากผมสำหรับพวกคุณนะครับ

Have hope for yourself,

จงมีความหวังสำหรับตัวคุณเอง

but also help each other.

แต่จงช่วยเหลือกันและกันด้วย

Life can be hard for everyone, wherever you live.

ชีวิตอาจจะยากลำบากสำหรับทุกๆ คน ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน

My foster father didn't intend to change my life.

พ่อบุญธรรมของผม ไม่ได้ตั้งใจที่จะเปลี่ยนชีวิตของผม

In the same way, you may also change someone's life

เช่นกัน บางทีคุณอาจจะเปลี่ยนชีวิตใครสักคน

with even the smallest act of love.

ด้วยการแสดงออกเพียงเล็กน้อยด้วยความรัก

A piece of bread can satisfy your hunger,

ขนมปังชิ้นเล็กๆ สามารถทำให้คุณหายหิว

and having the hope will bring you bread

และการมีความหวังจะนำขนมปังมาให้คุณ

to keep you alive.

เพื่อให้คุณมีชีวิตต่อไป

But I confidently believe that

แต่ผมเชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่า

your act of love and caring

การแสดงออกด้วยความรักและความห่วงใยของคุณ

can also save another Joseph's life

สามารถที่จะช่วยชีวิตของโจเซฟอีกคน

and change thousands of other Josephs

และเปลี่ยนชีวิตของโจเซฟอีกหลายพันคน

who are still having hope to survive.

ผู้ที่ยังคงมีความหวังที่จะมีชีวิตรอด

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Adrian Hong: Joseph, thank you for sharing

เอเดรียน ฮอง: โจเซฟ ขอบคุณสำหรับการแบ่งปัน

that very personal and special story with us.

เรื่องราวส่วนตัวที่แสนพิเศษนี้กับพวกเรานะครับ

I know you haven't seen your sister for, you said,

ผมรู้ว่าคุณไม่ได้พบพี่สาวของคุณเลย ตามที่คุณพูดนี่ก็

it was almost exactly a decade,

เกือบจะสิบปีได้แล้ว

and in the off chance that she may be able to see this,

และเผื่อว่า นี่จะเป็นโอกาสที่เธออาจได้เห็น

we wanted to give you an opportunity

เราอยากให้โอกาสคุณ

to send her a message.

ส่งข้อความถึงเธอน่ะครับ

Joseph Kim: In Korean?

โจเซฟ: เป็นภาษาเกาหลีหรอครับ

AH: You can do English, then Korean as well.

เอเดรียน: คุณพูดภาษาอังกฤษ แล้วพูดภาษาเกาหลีต่อได้เลยครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

JK: Okay, I'm not going to make it any longer in Korean

โจเซฟ: เออ ผมคงจะไม่พูดเป็นภาษาเกาหลีแล้วล่ะครับ

because I don't think I can make it

เพราะว่าผมคิดว่าผมคงจะทำ

without tearing up.

โดยที่จะไม่ปล่อยโฮไม่ได้แน่ๆ

Nuna, it has been already 10 years

นูนะ นี่ก็ 10 ปีมาแล้ว

that I haven’t seen you.

ที่ผมไม่ได้เจอพี่

I just wanted to say

ผมแค่อยากจะบอก

that I miss you, and I love you,

ว่าผมคิดถึงพี่ และผมรักพี่นะ

and please come back to me and stay alive.

และได้โปรดด้วยเถอะ กลับมาหาผมและโปรดมีชีวิตอยู่ด้วย

And I -- oh, gosh.

และผม -- โอ้พระเจ้าช่วย

I still haven't given up my hope to see you.

ผมยังไม่หมดหวังที่จะได้พบกับพี่

I will live my life happily

ผมจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

and study hard

และขยันเรียนให้มาก

until I see you,

จนกว่าผมจะได้พบพี่

and I promise I will not cry again.

และผมขอสัญญาว่า ผมจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Yes, I'm just looking forward to seeing you,

ครับ ผมจะตั้งตารอที่จะได้พบพี่

and if you can't find me,

และถ้าพี่ไม่สามารถตามหาผมได้

I will also look for you,

ผมจะมองหาพี่อีกแรง

and I hope to see you one day.

และผมหวังว่าจะได้เจอพี่ในสักวัน

And can I also make a small message to my mom?

และ ให้ผมส่งข้อความสั้นๆ ให้แม่ของผมด้วยได้ไหมครับ

AH: Sure, please.

เอเดรียน: แน่นอน เชิญเลยครับ

JK: I haven't spent much time with you,

โจเซฟ: ผมไม่ได้ใช้เวลามากมายกับแม่

but I know that you still love me,

แต่ผมรู้ว่า แม่ยังรักผมอยู่

and you probably still pray for me

และบางที ยังคงสวดมนต์เผื่อผม

and think about me.

และคิดถึงผม

I just wanted to say thank you

ผมแค่อยากจะบอกว่า ขอบคุณครับ

for letting me be in this world.

ที่ให้ผมได้เกิดมาบนโลกใบนี้

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)