The family I lost in North Korea. And the family I gained | Joseph Kim

جوزف کیم: خانواده ای که در کره ی شمالی از دست دادم. و خانواده ای که به دست آوردم.

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Amirpouya Ghaemian Reviewer: Shahram Eatezadi

I was born and raised in North Korea.

من در کره شمالی به دنیا آمدم و بزرگ شدم.

Although my family constantly struggled against poverty,

با وجود این که خانواده‌ام همیشه با فقر دست و پنجه نرم می کردند،

I was always loved and cared for first,

همیشه دوستم داشتند و بیشتر از همه مورد توجه بودم،

because I was the only son

زیرا من تنها پسر خانواده بودم

and the youngest of two in the family.

و کوچک ترین فرزند.

But then the great famine began in 1994.

اما در سال ۱۹۹۴ قحطی بزرگی رخ داد.

I was four years old.

من چهار ساله بودم.

My sister and I would go searching for firewood

من و خواهرم هیزم جمع می کردیم

starting at 5 in the morning

ساعت ۵ صبح شروع می کردیم

and come back after midnight.

و بعد از نیمه‌ شب برمی‌گشتیم.

I would wander the streets searching for food,

یادم می آید یک بار که در خیابان‌ها دنبال غذا می‌گشتم،

and I remember seeing a small child

پسربچه‌ ای را دیدم

tied to a mother's back eating chips,

که به پشت مادرش بسته شده بود و داشت چیپس می‌خورد،

and wanting to steal them from him.

و من می خواستم چیپس های او را بدزدم.

Hunger is humiliation. Hunger is hopelessness.

گرسنگی خفت آور است. گرسنگی نا امیدی است.

For a hungry child, politics and freedom

برای یک کودک گرسنه، سیاست و آزادی

are not even thought of.

مفاهیمی بی معناست.

On my ninth birthday, my parents

در تولد نه سالگیم، والدینم حتی نتوانستند غذایی برای خوردن به من بدهند.

couldn't give me any food to eat.

در تولد نه سالگیم، والدینم حتی نتوانستند غذایی برای خوردن به من بدهند.

But even as a child, I could feel the heaviness

اما با وجودی این که بچه بودم، می توانستم سنگینی غمی که در دلشان بود را حس کنم.

in their hearts.

اما با وجودی این که بچه بودم، می توانستم سنگینی غمی که در دلشان بود را حس کنم.

Over a million North Koreans died of starvation in that time,

در آن قحطی بیش از یک میلیون از مردم کره ی شمالی از گرسنگی تلف شدند،

and in 2003, when I was 13 years old,

و در سال ۲۰۰۳، وقتی ۱۳ ساله بودم،

my father became one of them.

پدر من هم از گرسنگی مرد.

I saw my father wither away and die.

او جلوی چشمم ذره ذره آب شد و مرد.

In the same year, my mother disappeared one day,

همان سال، یک روز مادرم ناپدید شد،

and then my sister told me

بعد خواهرم گفت

that she was going to China to earn money,

که به چین می‌رود تا پولی به دست آورد،

but that she would return with money and food soon.

و به زودی با پول و غذا برمی‌گردد.

Since we had never been separated,

از آن جا که هیچ وقت از خواهرم جدا نشده بودم،

and I thought we would be together forever,

و فکر می‌کردم که همیشه با هم خواهیم بود،

I didn't even give her a hug when she left.

وقتی که می‌رفت حتی بغلش نکردم.

It was the biggest mistake I have ever made in my life.

این بزرگ ترین اشتباه زندگی من بود.

But again, I didn't know

اما راستش نمی‌دانستم که این وداع برای مدتی بسیار طولانی است.

it was going to be a long goodbye.

اما راستش نمی‌دانستم که این وداع برای مدتی بسیار طولانی است.

I have not seen my mom or my sister since then.

از آن به بعد دیگر مادر و خواهرم را ندیدم.

Suddenly, I became an orphan and homeless.

ناگهان، یتیم و بی‌خانمان شده بودم.

My daily life became very hard,

زندگیم بسیار سخت شد،

but very simple.

اما بسیار ساده و بی آلایش.

My goal was to find a dusty piece of bread in the trash.

هدفم این بود که تکه نان خاک گرفته‌ای را در زباله‌ها پیدا کنم.

But that is no way to survive.

اما این طور نمی شد زنده ماند.

I started to realize, begging would not be the solution.

من کم کم فهمیدم، گدایی کردن راه حل خوبی برای رفع گرسنگی نیست.

So I started to steal from food carts in illegal markets.

بنابراین کم کم شروع کردم به دزدی کردن از چرخ های خرید فروشگاه های غیر مجاز.

Sometimes, I found small jobs

گاهی اوقات، کار های کوچکی پیدا می کردم

in exchange for food.

که در ازای آن به من غذا می دادند.

Once, I even spent two months in the winter

یک مرتبه، من دو ماه از زمستان را در یک معدن ذغال سنگ کار کردم.

working in a coal mine,

یک مرتبه، من دو ماه از زمستان را در یک معدن ذغال سنگ کار کردم.

33 meters underground without any protection

33 متر زیر زمین بدون هیچگونه وسایل ایمنی،

for up to 16 hours a day.

و به مدت 16 ساعت در روز.

I was not uncommon.

چنین کار هایی غیر معمول نبود.

Many other orphans survived this way, or worse.

خیلی یتیم های دیگر مثل من از همین راه زنده ماندند، یا حتی راه های بدتر.

When I could not fall asleep from bitter cold

گاهی اوقات که از شدت سرما یا گرسنگی نمی توانستم بخوابم،

or hunger pains,

گاهی اوقات که از شدت سرما یا گرسنگی نمی توانستم بخوابم،

I hoped that, the next morning,

آرزو می کردم که ای کاش، صبح روز بعد،

my sister would come back to wake me up

خواهرم بیاید و من را بیدار کند،

with my favorite food.

و غذای مورد علاقه ام را برایم بیاورد.

That hope kept me alive.

این امید مرا زنده نگه داشت.

I don't mean big, grand hope.

من نمی گویم که این رؤیای خیلی بزرگی بود.

I mean the kind of hope that made me believe

این امیدی بود که باعث می شد باور داشته باشم

that the next trash can had bread,

که شاید در سطل آشغال بعدی بتوانم تکه ای نان پیدا کنم،

even though it usually didn't.

اگرچه معمولاً نانی پیدا نمی شد.

But if I didn't believe it, I wouldn't even try,

اما اگر چنین باوری نداشتم، حتی تلاش هم نمی کردم،

and then I would die.

و در این صورت می مردم.

Hope kept me alive.

امید مرا زنده نگه داشت.

Every day, I told myself,

هر روز، به خودم می گفتم،

no matter how hard things got,

مهم نیست شرایط چقدر سخت شوند،

still I must live.

من باید زنده بمانم.

After three years of waiting for my sister's return,

بعد از سه سال منتظر ماندن برای برگشتن خواهرم،

I decided to go to China to look for her myself.

تصمیم گرفتم خودم به چین بروم تا شاید بتوانم او را پیدا کنم.

I realized

کم کم به این نتیجه رسیدم

I couldn't survive much longer this way.

که دیگر نمی توانم با این کار ها زنده بمانم.

I knew the journey would be risky,

می دانستم که این سفر سراسر خطر خواهد بود،

but I would be risking my life either way.

اما من چه با ماندن و چه با رفتن زندگی خودم را در خطر قرار می دادم.

I could die of starvation like my father in North Korea,

می توانستم مثل پدرم از شدت گرسنگی در کره ی شمالی بمیرم،

or at least I could try for a better life

یا این که با فرار کردن به چین،

by escaping to China.

حداقل برای یک زندگی بهتر تلاش کنم.

I had learned that many people tried to cross

من فهمیدم که خیلی از مردم شبانه تلاش می کنند تا از مرز کشور با چین بگذرند،

the border to China in the nighttime to avoid being seen.

تا دیده نشوند.

North Korean border guards often shoot and kill people

نگهبانان مرزی کره ی شمالی معمولاً

trying to cross the border without permission.

به کسانی که بدون مجوز می خواهند از مرز بگذرند شلیک می کنند و آن ها را می کشند.

Chinese soldiers will catch

سرباز های چینی نیز این افراد را می گیرند

and send back North Koreans,

و دوباره به کره ی شمالی می فرستند،

where they face severe punishment.

و آن ها نیز با مجازات های سنگینی استقبال خواهند شد.

I decided to cross during the day,

من تصمیم گرفتم که در روز از مرز بگذرم،

first because I was still a kid and scared of the dark,

اول به خاطر این که من بچه بودم و از تاریکی می ترسیدم،

second because I knew I was already taking a risk,

و دوم به خاطر این که می دانستم دارم خطر بزرگی می کنم،

and since not many people tried to cross during the day,

و چون افراد زیادی در طول روز از مرز نمی گذرند،

I thought I might be able to cross

با خودم فکر کردم که شاید بتوانم بدون دیده شدن از مرز بگذرم.

without being seen by anyone.

با خودم فکر کردم که شاید بتوانم بدون دیده شدن از مرز بگذرم.

I made it to China on February 15, 2006.

من بالأخره در 15 فوریه ی سال 2006 به چین رسیدند.

I was 16 years old.

من در آن زمان 16 سال داشتم.

I thought things in China would be easier,

من فکر می کردم همه چیز در چین راحت تر است،

since there was more food.

چون در آن جا غذای بیشتری پیدا می شد.

I thought more people would help me.

من فکر می کردم افراد بیشتری به من کمک خواهند کرد.

But it was harder than living in North Korea,

اما زندگی کردن در آن جا به مراتب از زندگی در کره ی شمالی سخت تر بود،

because I was not free.

چون من یک مهاجر غیر قانونی بودم.

I was always worried about being caught

من همیشه می ترسیدم که دستگیر شوم و به کره ی شمالی برگردانده شوم.

and sent back.

من همیشه می ترسیدم که دستگیر شوم و به کره ی شمالی برگردانده شوم.

By a miracle, some months later,

6 ماه بعد، به طور معجزه آسایی،

I met someone who was running

کسی را ملاقات کردم که یک پناهگاه زیرزمینی برای مردم کره ی شمالی می ساخت،

an underground shelter for North Koreans,

کسی را ملاقات کردم که یک پناهگاه زیرزمینی برای مردم کره ی شمالی می ساخت،

and was allowed to live there

و اجازه داشت که در آن جا زندگی کند

and eat regular meals for the first time in many years.

و برای اولین بار در عرض چند سال قبلی غذا های معمولی بخورد.

Later that year, an activist helped me escape China

بعداً، در همان سال، یک فعال سیاسی به من کمک کرد تا از چین فرار کنم

and go to the United States as a refugee.

و به عنوان یک پناهنده به آمریکا بروم.

I went to America without knowing a word of English,

من بدون این که حتی یک کلمه انگلیسی بلد باشم به آمریکا رفتم،

yet my social worker told me that I had to go to high school.

ولی مددکار اجتماعی من می گفت که باید به دبیرستان بروم.

Even in North Korea, I was an F student.

حتی در کره ی شمالی، من یک دانش آموز خیلی ضعیف بودم.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

And I barely finished elementary school.

و به زحمت دبستان را تمام کرده بودم.

And I remember I fought in school more than once a day.

و یادم می آید در مدرسه روزی چند بار دعوا می کردم.

Textbooks and the library were not my playground.

کتاب ها و کتابخانه محل بازی من نبودند.

My father tried very hard to motivate me into studying,

پدرم سخت تلاش کرد تا من را به درس خواندن ترغیب کند،

but it didn't work.

ولی این کار او بی نتیجه ماند.

At one point, my father gave up on me.

و پس از مدتی، پدرم دست از تلاش برداشت.

He said, "You're not my son anymore."

او گفت، "تو دیگر پسر من نیستی."

I was only 11 or 12, but it hurt me deeply.

من تنها 11 یا 12 سال داشتم، اما به شدت از این حرف آزرده شدم.

But nevertheless, my level of motivation

اما انگیزه ی من به درس خواندن،

still didn't change before he died.

تا زمان مرگ او بدون تغییر ماند.

So in America, it was kind of ridiculous

در آمریکا، این که به من می گفتند باید به دبیرستان بروم،

that they said I should go to high school.

واقعاً مسخره بود.

I didn't even go to middle school.

من حتی به مدرسه ی راهنمایی نرفتم.

I decided to go, just because they told me to,

من تصمیم گرفتم به دبیرستان بروم، تنها به خاطر این که آن ها این طور می خواستند،

without trying much.

ولی هیچ تلاشی نمی کردم.

But one day, I came home and my foster mother

اما یک روز، من به خانه آمدم و مادر خوانده ام

had made chicken wings for dinner.

برای شام بال مرغ درست کرده بود.

And during dinner, I wanted to have one more wing,

و در حین شام، یک بال مرغ دیگر از او خواستم،

but I realized there were not enough for everyone,

اما فهمیدم غذا به اندازه ی کافی برای همه نبوده است،

so I decided against it.

بنابراین منصرف شدم.

When I looked down at my plate,

اما وقتی به بشقابم نگاه کردم،

I saw the last chicken wing, that my foster father had given me his.

دیدم آخرین بال مرغی که مانده بود، پدرخوانده ام از سهم خود در بشقاب من گذاشته است.

I was so happy.

خیلی خوشحال شدم.

I looked at him sitting next to me.

به او نگاه کردم که در کنار من نشسته بود.

He just looked back at me very warmly,

او نگاه محبت آمیزی به من کرد،

but said no words.

اما چیزی نگفت.

Suddenly I remembered my biological father.

ناخود آگاه به یاد پدر واقعیم افتادم.

My foster father's small act of love

کوچک ترین عمل محبت آمیز پدرخوانده ام

reminded me of my father,

مرا به یاد پدرم می انداخت،

who would love to share his food with me

که وقتی که به شدت گرسنه بود،

when he was hungry, even if he was starving.

دوست داشت غذایش را با من تقسیم کند.

I felt so suffocated that I had so much food in America,

من از این که در آمریکا این قدر غذا داشتم،

yet my father died of starvation.

ولی پدرم از گرسنگی جانش را از دست داد، احساس خیلی بدی داشتم.

My only wish that night was to cook a meal for him,

تنها آرزویم در آن شب این بود که بتوانم غذایی برای او بپزم،

and that night I also thought of what else I could do

و همین طور با خودم فکر کردم چه کار دیگری می توانم انجام دهم

to honor him.

تا او به من افتخار کند.

And my answer was to promise to myself

تنها چیزی که به ذهنم رسید این بود که با خودم عهد کنم

that I would study hard and get the best education

تا سخت درس بخوانم و بهترین تحصیلات را در آمریکا کسب کنم

in America to honor his sacrifice.

تا این از خود گذشتگی او را پاس بدارم.

I took school seriously,

از آن به بعد در مدرسه با جدیت درس خواندم،

and for the first time ever in my life,

و برای اولین بار در زندگیم،

I received an academic award for excellence,

جایزه ای رسمی به خاطر پشتکار و تلاش در درس گرفتم،

and made dean's list from the first semester in high school.

و از اولین ترم دبیرستان جزء بهترین دانش آموزان دبیرستان بودم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

That chicken wing changed my life.

آن بال مرغ زندگی مرا دگرگون کرد.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

Hope is personal. Hope is something

امید یک چیز شخصی است. کسی نمی تواند به شما امید بدهد.

that no one can give to you.

امید یک چیز شخصی است. کسی نمی تواند به شما امید بدهد.

You have to choose to believe in hope.

شما باید خود، بخواهید که به امید باور پیدا کنید.

You have to make it yourself.

شما باید خودتان این کار را انجام دهید.

In North Korea, I made it myself.

در کره ی شمالی، من خودم، به خودم امید می دادم.

Hope brought me to America.

امید مرا به آمریکا آورد.

But in America, I didn't know what to do,

اما در آمریکا، من نمی دانستم دیگر چه کار کنم،

because I had this overwhelming freedom.

زیرا من بیش از اندازه آزادی داشتم.

My foster father at that dinner gave me a direction,

پدرخوانده ام آن شب سر شام، به من یک هدف داد،

and he motivated me and gave me a purpose

و مرا تحریک کرد و مسیر جدیدی را برای زندگی در آمریکا به من نشان داد.

to live in America.

و مرا تحریک کرد و مسیر جدیدی را برای زندگی در آمریکا به من نشان داد.

I did not come here by myself.

من به تنهایی به این جا نرسیدم.

I had hope, but hope by itself is not enough.

من امید داشتم، اما امید به تنهایی کافی نبود.

Many people helped me along the way to get here.

افراد زیادی بودند که به من کمک کردند تا به این جا برسم.

North Koreans are fighting hard to survive.

مردم کره ی شمالی سخت می جنگند تا زنده بمانند.

They have to force themselves to survive,

آن ها خودشان را مجبور می کنند تا زنده بمانند،

have hope to survive,

تا امید داشته باشند که زنده بمانند،

but they cannot make it without help.

اما نمی توانند این کار را به تنهایی و بدون کمک انجام دهند.

This is my message to you.

این پیغامی برای شماست.

Have hope for yourself,

امید داشته باشید،

but also help each other.

اما به یکدیگر هم کمک کنید.

Life can be hard for everyone, wherever you live.

زندگی برای همه می تواند سخت باشد، هر جا از جهان که زندگی کنید.

My foster father didn't intend to change my life.

پدرخوانده ی من نمی خواست زندگی من را دگرگون کند.

In the same way, you may also change someone's life

شما نیز، همین طور می توانید زندگی یک نفر را،

with even the smallest act of love.

با کوچک ترین عمل محبت آمیزی دگرگون کنید.

A piece of bread can satisfy your hunger,

یک تکه نان می تواند گرسنگی شما را برطرف کند،

and having the hope will bring you bread

و امید، به شما نان می دهد،

to keep you alive.

تا زنده بمانید.

But I confidently believe that

اما من قاطعانه باور دارم

your act of love and caring

عشق و توجه شما

can also save another Joseph's life

می تواند جان "جوزف" دیگری را نجات دهد

and change thousands of other Josephs

و زندگی هزاران "جوزف" دیگر که هنوز امیدی به زندگی دارند را

who are still having hope to survive.

دگرگون کند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

Adrian Hong: Joseph, thank you for sharing

آدریان هونگ: جوزف، بابت این که داستان زندگی شخصی و فوق العاده زیبایت را با ما در میان گذاشتی واقعاً ممنونیم.

that very personal and special story with us.

آدریان هونگ: جوزف، بابت این که داستان زندگی شخصی و فوق العاده زیبایت را با ما در میان گذاشتی واقعاً ممنونیم.

I know you haven't seen your sister for, you said,

می دانم که خواهرت را، طبق گفته ی خودت، نزدیک به ده سال است که ندیده ای،

it was almost exactly a decade,

می دانم که خواهرت را، طبق گفته ی خودت، نزدیک به ده سال است که ندیده ای،

and in the off chance that she may be able to see this,

و می خواستم هرچند احتمالش کم است، اما اگر کوچک ترین شانسی وجود دارد که او بتواند این سخنرانی را ببیند،

we wanted to give you an opportunity

و می خواستم هرچند احتمالش کم است، اما اگر کوچک ترین شانسی وجود دارد که او بتواند این سخنرانی را ببیند،

to send her a message.

به تو این شانس را بدهم که از این طریق پیغامی را به او برسانی.

Joseph Kim: In Korean?

جوزف کیم: به زبان کره ای؟

AH: You can do English, then Korean as well.

آدریان: می توانی به زبان انگلیسی بگویی، بعد به زبان کره ای همان را بگویی.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

JK: Okay, I'm not going to make it any longer in Korean

جوزف: خیلی خب، من دیگر آن را به زبان کره ای نمی گویم

because I don't think I can make it

چون فکر نمی کنم بتوانم این کار را انجام دهم

without tearing up.

بدون این که بغضم بشکند.

Nuna, it has been already 10 years

نونا، حدود 10 سال است که تو را ندیده ام.

that I haven’t seen you.

نونا، حدود 10 سال است که تو را ندیده ام.

I just wanted to say

فقط می خواستم بگویم

that I miss you, and I love you,

دلم برایت تنگ شده است، و این که دوستت دارم،

and please come back to me and stay alive.

و این که لطفاً دوباره پیشم برگرد و زنده بمان.

And I -- oh, gosh.

و مـ -- خدایا ...

I still haven't given up my hope to see you.

من هنوز امیدم را برای دیدن تو از دست ندادم.

I will live my life happily

من با شادی زندگی خواهم کرد

and study hard

و سخت درس خواهم خواند

until I see you,

تا زمانی که تو را ببینم.

and I promise I will not cry again.

و قول می دهم که دیگر گریه نکنم.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

Yes, I'm just looking forward to seeing you,

من بی صبرانه منتظر دیدن تو هستم،

and if you can't find me,

و حتی اگر نتوانستی مرا پیدا کنی،

I will also look for you,

من همچنان به دنبال تو می گردم،

and I hope to see you one day.

و امیدوارم بالأخره یک روز تو را ببینم.

And can I also make a small message to my mom?

می توانم پیغام کوتاهی نیز به مادرم بدهم؟

AH: Sure, please.

آدریان: بله، البته.

JK: I haven't spent much time with you,

جوزف: من زمان زیادی را با تو نبودم،

but I know that you still love me,

اما می دانم که تو هنوز مرا دوست داری،

and you probably still pray for me

و شاید هنوز برای من دعا کنی

and think about me.

و به من فکر کنی.

I just wanted to say thank you

فقط می خواستم بگویم که از تو ممنونم

for letting me be in this world.

که اجازه دادی به این دنیا بیایم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)