Tracy Chevalier: Finding the story inside the painting

Tracy Chevalier: Tabloda gizli hikayeyi bulmak

Translator: Thu-Huong Ha Reviewer: Youna Jung

Çeviri: Elifnaz Tuna Gözden geçirme: Meric Aydonat

I'm going to tell you about an affliction I suffer from.

Size çektiğim bir ızdırabımdan bahsedeceğim.

And I have a funny feeling that quite a few of you

Ve içimde bir çoğunuzun aynı ızdırabı çektiğine

suffer from it as well.

dair komik bir his var.

When I'm walking around an art gallery,

Bir sanat galerisi geziyor,

rooms and rooms full of paintings,

odalar dolusu tablolara bakıyorken,

after about 15 or 20 minutes,

bir 15-20 dakika sonrasında

I realize I'm not thinking about the paintings.

resimler hakkında düşünmediğimi fark ediyorum.

I'm not connecting to them.

Onlarla bağlantı kurmuyorum.

Instead, I'm thinking about that cup of coffee

Onun yerine, beni uyandırmasına son derece

I desperately need to wake me up.

ihtiyaç duyduğum bir fincan kahveyi düşünüyorum.

I'm suffering from gallery fatigue.

Galeri yorgunluğundan muzdaribim.

How many of you out there suffer from --

Aranızdan kaç kişi --

yes. Ha ha, ha ha!

evet. Ha ha, ha ha!

Now, sometimes you might last longer

Şimdi, belki 20 dakikadan daha fazla dayanabilirsiniz,

than 20 minutes, or even shorter,

ya da belki daha az, ama hepimizin

but I think we all suffer from it. And do you have

bunu yaşadığını düşünüyorum. Peki bununla birlikte

the accompanying guilt?

gelen bir suçluluk hissediyor musunuz?

For me, I look at the paintings on the wall

Benim için, duvardaki resimlere bakıyorum,

and I think, somebody has decided to put them there,

ve onları oraya koymaya karar veren kişinin,

thinks they're good enough to be on that wall,

onların o duvarı hakedecek kadar iyi olduklarını düşündüğünü düşünüyorum

but I don't always see it.

ama onu her zaman göremiyorum.

In fact, most of the time I don't see it.

Doğrusu, çoğu zaman görmüyorum.

And I leave feeling actually unhappy.

Ve oradan gerçekten mutsuz ayrılıyorum.

I feel guilty and unhappy with myself,

Resimde yanlış bir şey olduğuna inanmaktansa,

rather than thinking there's something wrong with the painting,

bende bir hata olduğuna inanarak, kendimi

I think there's something wrong with me.

suçlu ve mutsuz hissediyorum.

And that's not a good experience, to leave a gallery like that.

Ve bu iyi bir tecrübe değil, yani bir sergiyi mutsuz terketmek.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

The thing is, I think we should give ourselves a break.

Bence kendimize bu kadar yüklenmeyi bırakmalıyız.

If you think about going into a restaurant,

Bir restorana gitmeyi düşündüğümüzde,

when you look at the menu, are you expected to order

menüye bakarken, sizden menüdeki her şeyi

every single thing on the menu?

sipariş etmeniz beklenir mi?

No! You select.

Hayır! Seçersiniz.

If you go into a department store to buy a shirt,

Tişört almak icin bir alışveriş merkezine gittiğinizde

are you going to try on every single shirt

bütün tişörtleri dener, ya da

and want every single shirt?

hepsini ister misiniz?

Of course not, you can be selective. It's expected.

Tabi ki de hayır, seçici olabilirsiniz. Bu beklenir.

How come, then, it's not so expected

Peki nasıl oluyor da, bir sanat galerisine gittiğimizde

to be selective when we go to an art gallery?

seçici olmamız o kadar da beklenmiyor?

Why are we supposed to have a connection with every single painting?

Neden her bir tabloyla bir bağ kurmamız gerekiyor?

Well I'm trying to take a different approach.

Ben farklı bir şekilde yaklaşmaya çalışıyorum.

And there's two things I do:

Ve yaptığım iki şey var:

When I go into a gallery, first of all, I go quite fast,

Bir galeriye gittiğimde, her şeyden önce, oldukça hızlı

and I look at everything, and I pinpoint the ones

hareket eder, her şeye bakarım ve bir şekilde

that make me slow down for some reason or other.

beni yavaşlatanları kafamda işaretlerim.

I don't even know why they make me slow down, but something

Beni neden yavaşlattıkklarını bile bilmem; ama bir şey

pulls me like a magnet

beni bir mıknatıs gibi kendine çeker

and then I ignore all the others, and I just go to that painting.

ve onun dışındaki hepsini yok sayar, sadece o tabloya giderim.

So it's the first thing I do is, I do my own curation.

Evet yaptığım ilk şey bu: kendi küratörüm olurum.

I choose a painting. It might just be one painting in 50.

Bir tablo seçerim. Bu 50 tanenin için de bir tane de olabilir.

And then the second thing I do is I stand in front of that painting,

Ve sonra, yaptığım diğer şey, tablonun önünde durup

and I tell myself a story about it.

kendime onunla ilgili bir hikaye anlatmak olur.

Why a story? Well, I think that we are wired,

Neden hikaye? Bence bu konuda hevesli yaratıklarız,

our DNA tells us to tell stories.

DNA'mız bize hikaye anlatmamızı söyler.

We tell stories all the time about everything,

Her zaman her şeyle ilgili hikayeler anlatırız

and I think we do it because the world is kind of a crazy, chaotic place,

ve bence bunu, dünya bir tür çılgın, kaotik bir yer olduğu için yapıyoruz,

and sometimes stories, we're trying to make sense of the world a little bit,

dünyayı az da olsa anlamaya ve,

trying to bring some order to it.

ona biraz düzen getirmeye çalışıyoruz.

Why not apply that to our looking at paintings?

Bunu neden resimlere bakışımıza uygulanmayalım ki?

So I now have this sort of restaurant menu

Şu anda elimde bir tür şu sanat galerisi ziyareti -

visiting of art galleries.

restoran menülerinden var.

There are three paintings I'm going to show you now

Size göstermek istediğim, beni devam etmekten alıkoyan

that are paintings that made me stop in my tracks

üç adet tablo var. Ve size bu tablolara ilgili

and want to tell stories about them.

hikayeler anlatmak istiyorum.

The first one needs little introduction --

İlkinin biraz takdime ihtiyacı var --

"Girl with a Pearl Earring" by Johannes Vermeer,

17. Yüzyıl Hollandalı ressam Johannes Vermeer'den

17th-century Dutch painter.

"İnci Küpeli Kız".

This is the most glorious painting.

Bu gelmiş geçmiş en ihtişamlı tablo.

I first saw it when I was 19,

Onu ilk 19 yaşındayken gördüm

and I immediately went out and got a poster of it,

ve anında çıkıp bir posterini aldım,

and in fact I still have that poster. 30 years later it's hanging in my house.

o poster hala duruyor. 30 yıl geçti, evimde asılı.

It's accompanied me everywhere I've gone,

Gittiğim her yerde bana eşlik etti,

I never tire of looking at her.

O kıza bakmaktan hiç bir zaman yorulmuyorum.

What made me stop in my tracks about her to begin with

Onunla ilgili, beni devam etmekten alıkoyan şey,

was just the gorgeous colors he uses

her şeyden önce ressamın kullandığı muhteşem renkler

and the light falling on her face.

ve kızın yüzüne düşen ışık.

But I think what's kept me still coming back

Ama bence yıllar sonra bile beni ondan koparamayan

year after year is another thing, and that is

daha başka bir şey, o da şu:

the look on her face, the conflicted look on her face.

kızın yüzündeki bakış, yüzündeki çelişkili bakış.

I can't tell if she's happy or sad,

Mutlu mü, üzgün mü olduğunu anlayamıyorum

and I change my mind all the time.

ve sürekli fikrim değişiyor.

So that keeps me coming back.

Beni sürekli geri döndüren işte bu.

One day, 16 years after I had this poster on my wall,

Bir gün, bu posteri duvarıma asmamdan 16 yıl sonra,

I lay in bed and looked at her,

yatağımda yattım ve kıza baktım,

and I suddenly thought, I wonder what

birden bire ressamın kıza, öyle bakmasın sağlayacak

the painter did to her to make her look like that.

ne yapmış olabileceğini merak ettigimi düşündüm.

And it was the first time I'd ever thought that

İşte o an ilk defa kızın yüzündeki ifadenin,

the expression on her face is actually reflecting

kendisinin aslında ressama karşı hissettiklerini

how she feels about him.

yansıttığını düşündüm.

Always before I'd thought of it as a portrait of a girl.

Önceden bunun sadece bir kızın portresi olduğunu düşündürdüm.

Now I began to think of it as a portrait of a relationship.

Oysa şimdi bir ilişkinin portresi olduğunu düşünmeye başlamıştım.

And I thought, well, what is that relationship?

Ve düşündüm, evet, nedir bu ilişki?

So I went to find out. I did some research and discovered,

Ve bulmaya gittim. Bazı araştırmalar yaptım ve kızın kim olduğu

we have no idea who she is.

hakkında en ufak fikrimizin olmadığını keşfettim.

In fact, we don't know who any of the models

Aslinda Vermeer'in eserlerindeki hiç bir modelin

in any of Vermeer's paintings are,

kim olduğunu bilmiyoruz;

and we know very little about Vermeer himself.

Vermeer'in kendisiyle alakalı da çok az şey biliyoruz.

Which made me go, "Yippee!"

Bunun üzerinei kendi kendime "Yippi!" dedim.

I can do whatever I want, I can come up with whatever story I want to.

İstediğimi yapabilir, dilediğim hikayeyi yazabilirdim.

So here's how I came up with the story.

Evet, işte hikayeyi böyle oluşturdum.

First of all, I thought,

Her şeyden önce kızı eve getirmem

I've got to get her into the house.

gerektiğini düşündüm.

How does Vermeer know her?

Vermeer onu nereden tanıyor?

Well, there've been suggestions that

Yani, kızın onun 12 yaşındaki çocuğu

she is his 12-year-old daughter.

olduguna dair önermeler vardı.

The daughter at the time was 12 when he painted the painting.

Vermeer o tabloyu çizdiğinde kızı 12 yaşındaydı.

And I thought, no, it's a very intimate look,

Ve düşündüm, hayır, bu cok yakın bir bakış,

but it's not a look a daughter gives her father.

ama bir kızın babasına vereceği cinsten degil, dedim.

For one thing, in Dutch painting of the time,

Bir kere, zamanın Hollanda resminde,

if a woman's mouth was open, it was indicating sexual availability.

bir kadının ağzının açık olması cinsel uygunluğa işaret ediyordu.

It would have been inappropriate for Vermeer

Vermeer için kızını o sekilde çizmek

to paint his daughter like that.

uygunsuz kaçardı.

So it's not his daughter, but it's somebody

Yani, kızı degil, ama ona yakın olan biri,

close to him, physically close to him.

ona fiziksel olarak yakın olan biri.

Well, who else would be in the house?

Peki evin içinde başka kim olabilirdi?

A servant, a lovely servant.

Bir hizmetçi, sevimli bir hizmetçi.

So, she's in the house.

Evet, kız evde.

How do we get her into the studio?

Peki onu nasıl stüdyoya getireceğiz?

We don't know very much about Vermeer,

Vermeer hakkında cok şey bilmiyoruz, fakat

but the little bits that we do know, one thing we know

bildiğimiz bazı şeyler, kendisinin katolik bir kadınla

is that he married a Catholic woman, they lived with her mother

evli olduğu, eşinin annesiyle birlikte, kendine ait

in a house where he had his own room

bir odasının - bir stüdyosunun olduğu bir

where he -- his studio. He also had 11 children.

evde yaşadıkları. Bir de 11 çocuğu vardı.

It would have been a chaotic, noisy household.

Ev kaotik, gürültülü bir ev olsa gerek.

And if you've seen Vermeer's paintings before,

Ve daha önce Vermeer'in çizimlerini gördüyseniz,

you know that they're incredibly calm and quiet.

inanılmaz sessiz ve sakin olduklarını bilirsiniz.

How does a painter paint such calm, quiet paintings with 11 kids around?

Bir ressam etrafında 11 çocukla nasıl bu kadar sakin, sessiz resimler yapabilir?

Well, he compartmentalizes his life.

Hayatını bölümlere ayırarak...

He gets to his studio, and he says, "Nobody comes in here.

Stüdyosuna gider ve "Buraya kimse gelmeyecek.

Not the wife, not the kids. Okay, the maid can come in and clean."

Ne eş, ne çocuklar. Tamam, hizmetçi gelip temizlik yapabilir." der.

She's in the studio. He's got her in the studio, they're together.

Artık stüdyodadır. Vermeer onu stüdyoya almıştır, birliktelerdir.

And he decides to paint her.

Ve Vermeer onu çizmeye karar verir.

He has her wear very plain clothes.

Kıza sade kıyafetler giydirir.

Now, all of the women, or most of the women in Vermeer's other paintings

Şimdi, Vermeer'in çizdiği bütün kadınlar, ya da çoğu kadın

wore velvet, silk, fur, very sumptuous materials.

kadife, ipek, kürk, çok şaşaalı materyaller giyerdi.

This is very plain; the only thing that isn't plain

Bu çok sade; sade olmayan tek şey

is her pearl earring.

kızın inci küpesi.

Now, if she's a servant, there is no way she could afford

Şimdi, kız eğer bir hizmetçiye, bir çift inci küpeye gücünün

a pair of pearl earrings.

yetmesinin imkanı yok.

So those are not her pearl earrings. Whose are they?

Yani bunlar onun küpeleri degil. Kimin peki?

We happen to know, there's a list of Catharina, the wife's clothes.

Catharina'nın, Vermeer'in eşinin kıyafetlerinin bir listesi olduğunu biliyoruz.

Amongst them a yellow coat with white fur,

Beyaz kürklü sarı bir ceket,

a yellow and black bodice,

bir sarı ve bir siyah korsaj

and you see these clothes on lots of other paintings,

ve bu kıyafetleri birçok başka tabloda görürsünüz,

different women in the paintings, Vermeer's paintings.

Vermeer'in tablolarındaki başka kadınlarda.

So clearly, her clothes were lent to various different women.

Yani açıkça, kıyafetleri bir çok farklı kadına ödünç verilmişti.

It's not such a leap of faith to take

Bu noktada inci küpenin Vermeer'in eşine ait olduğunu

that that pearl earring actually belongs to his wife.

kabul etmek, o kadar da absürd kaçmaz herhalde.

So we've got all the elements for our story.

İşte, hikayemiz için gereken bütün elementlere sahibiz.

She's in the studio with him for a long time.

Kız çok uzun süredir Vermeer'le birlikte stüdyoda.

These paintings took a long time to make.

Bu tabloları yapmak cok zaman alır.

They would have spent the time alone, all that time.

O zamanı yalnız geçirmiş olsalar gerek, onca zamanı.

She's wearing his wife's pearl earring.

Kız Vermeer'in eşinin küpelerini takıyor.

She's gorgeous. She obviously loves him. She's conflicted.

Kız mükemmel ve açıkça Vermeer'i seviyor. İç çatışması var.

And does the wife know? Maybe not.

Peki Vermeer'in eşi biliyor mü? Belki hayır.

And if she doesn't, well --

Ve eğer bilmiyorsa, işte --

that's the story.

hikaye bu.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

The next painting I'm going to talk about

Hakkında konuşacağım bir sonraki tablo

is called "Boy Building a House of Cards" by Chardin.

Chardin'den "İskambil Kağıtlarından Ev".

He's an 18th-century French painter best known for his still lifes,

Kendisi en çok natürmortlarıyla bilinen 18. Yüzyıl Fransız ressamı,

but he did occasionally paint people.

ama arada sırada insan portreleri de çizerdi.

And in fact, he painted four versions of this painting,

Hatta kendisi bu tablonun dört farklı versiyonunu çizmiş,

different boys building houses of cards, all concentrated.

iskambil kağıtlarından ev yapan farklı cocuklar, her biri konsantre olmuş.

I like this version the best, because some of the boys

Ben en çok bu versiyonu seviyorum, çünkü bazı çocuklar

are older and some are younger, and to me, this one,

daha büyük, bazıları daha küçük ve bana göre bu

like Goldilocks's porridge, is just right.

tıpkı Goldilocks'un yulaf lapası gibi, tam olması gerektiği gibi.

He's not quite a child, and he's not quite a man.

Tam anlamıyla bir çocuk da değil, yetişkin de.

He's absolutely balanced between innocence and experience,

Masumiyetle deneyim arasında mükemmel bir dengede duruyor

and that made me stop in my tracks in front of this painting.

ve işte bu beni tablonun önünde durdurup, yürümeye devam etmekten alıkoydu.

And I looked at his face. It's like a Vermeer painting a bit.

Gencin yüzüne baktım. Biraz Vermeer'in eserlerini andırıyor.

The light comes in from the left, his face is bathed

Işık soldan geliyor ve gencin yüzü bu parlayan ışıkta

in this glowing light. It's right in the center of the painting,

yıkanıyor. Tablonun tam da ortasında duruyor ve ona

and you look at it, and I found that when I was looking at it,

bakıyorsunuz. Farkettim ki tabloya baktığımda,

I was standing there going,

orda kendi kendime "Bana bak.

"Look at me. Please look at me."

Lütfen bana bak." dediğimi farkettim.

And he didn't look at me. He was still looking at his cards,

Bana bakmadı. Hala kartlarına bakıyordu

and that's one of the seductive elements of this painting is,

ve işte bu tablonun baştan çıkarcı unsurlarından biri de bu,

he's so focused on what he's doing that he doesn't look at us.

genç yaptığı şeye o kadar odaklanmış ki, bize bakmıyor.

And that is, to me, the sign of a masterpiece,

Ve bana göre bir tablodaki çözümsüzlük

of a painting when there's a lack of resolution.

onun bir başyapıt olduğunun işareti.

He's never going to look at me.

Genç bana asla bakmayacak.

So I was thinking of a story where,

Ben de bunun üzerine ben de bir hikaye bulmaya

if I'm in this position, who could be there looking at him?

çalışıyordum: ben bu durumdaysam ona kim bakıyor olabilirdi?

Not the painter, I don't want to think about the painter.

Ressam değil, ressamı düşünmek istemiyorum.

I'm thinking of an older version of himself.

Gencin daha yaşlı bir versiyonunu düşünüyorum.

He's a man, a servant, an older servant looking at this younger servant,

Bir adam, bir uşak, daha yaşlı olan uşak, genç olana bakıyor

saying, "Look at me. I want to warn you about

ve "Bana bak. Yaşamak üzere olduğun şeyle ilgili

what you're about to go through. Please look at me."

seni uyarmak istiyorum. Lütfen bana bak." diyor.

And he never does.

Ve genç bakmıyor.

And that lack of resolution, the lack of resolution in "Girl with a Pearl Earring" --

Ve bu çözümsüzlük, " İnci Küpeli Kız"daki çözümsüzlük --

we don't know if she's happy or sad.

mutlu mu üzgün mü olduğunu bilmiyoruz.

I've written an entire novel about her,

O kızla ilgili koca bir roman yazdım

and I still don't know if she's happy or sad.

ve hala, mutlu mu üzgün mü bilmiyorum.

Again and again, back to the painting,

Tekrar tekrar resme geri dönüyor,

looking for the answer, looking for the story to fill in that gap.

cevabı ve boşluğu dolduracak o hikayeyi arıyorum.

And we may make a story, and it satisfies us momentarily,

Belki bir hikaye bulabiliriz ve o hikaye bizi bir an için tatmin

but not really, and we come back again and again.

edebilir, ama gerçekten değil ve sürekli geri doneriz.

The last painting I'm going to talk about

Hakkında konuşmak istediğim son tablo

is called "Anonymous" by anonymous. (Laughter)

anonimden "Anonim" (Gülüşmeler)

This is a Tudor portrait bought by the National Portrait Gallery.

Bu Ulusal Portre Galerisi tarafından alınmış bir Tudor portresi.

They thought it was a man named Sir Thomas Overbury,

Onun Sör Thomas Overbury adında bir adam olduğunu

and then they discovered that it wasn't him,

düşünmüşlerdi ama sonra o olmadığını keşfettiler

and they have no idea who it is.

ve kim olduğu hakkında hiç bir fikirleri yok.

Now, in the National Portrait Gallery,

Şimdi, Ulusal Portre Galerisinde,

if you don't know the biography of the painting,

tablonun biyografisini bilmiyorsanız,

it's kind of useless to you.

o tablo size bir şey ifade etmez.

They can't hang it on the wall, because they don't know who he is.

Kim olduğunu bilmedikleri için onu duvara asamazlar.

So unfortunately, this orphan spends most of his time in storage,

Ve ne yazık ki bu yetim zamanım çoğunu,

along with quite a number of other orphans,

içlerinden bazıları güzel tablolar olan

some of them some beautiful paintings.

diğer yetimlerin arasında, depoda geçirir.

This painting made me stop in my tracks for three reasons:

Bu tablo beni üç sebepten devam etmekten alıkoydu:

One is the disconnection between his mouth

Birincisi, gülümseyen ağzıyla hüzünlü bakan

that's smiling and his eyes that are wistful.

gözleri arasındaki kopukluk.

He's not happy, and why isn't he happy?

O mutlu değil, peki neden mutlu değil?

The second thing that really attracted me

Beni gerçekten cezbeden bir diğer şey

were his bright red cheeks.

canlı, kırmızı yanaklarıydı.

He is blushing. He's blushing for his portrait being made!

Yüzü kızarıyor. Resmi yapığı için yüzü kızarıyor!

This must be a guy who blushes all the time.

Bu sürekli kızaran bir çocuk olmalı.

What is he thinking about that's making him blush?

yüzünü kızaracak ne düşünüyor olabilir?

The third thing that made me stop in my tracks

Beni devam etmekten alıkoyan üçüncü şey ise

is his absolutely gorgeous doublet.

giydiği tam anlamıyla mükemmel yeleği.

Silk, gray, those beautiful buttons.

İpek, gri, o güzel düğmeler.

And you know what it makes me think of,

Ve bana ne düşündürüyor biliyor musunuz,

is it's sort of snug and puffy; it's like a duvet spread over a bed.

biraz rahat ve pofuduk gibi; bir yatağın üstüne serilmiş yorgan gibi.

I kept thinking of beds and red cheeks,

Yatakları ve kırmızı yanakları düşünmeye devam ettim

and of course I kept thinking of sex when I looked at him,

ve tabii ki ona bakınca seksi düşünmeye de devam ettim,

and I thought, is that what he's thinking about?

sonra düşündüm, onun da düşündüğü şey bu mu?

And I thought, if I'm going to make a story,

Dedim ki, eğer bir hikaye yazacaksam,

what's the last thing I'm going to put in there?

ona en son ekleyeceğim şey ne olurdu?

Well, what would a Tudor gentleman be preoccupied with?

Yani, bir Tudor beyefendisi neyle meşgul olurdu?

And I thought, well, Henry VIII, okay.

VIII Henry dedim, tamam.

He'd be preoccupied with his inheritance, with his heir.

Mirasıyla, mirasçısıyla meşgul olurdu.

Who is going to inherit his name and his fortune?

İsmi ve serveti kime miras kalacaktı?

You put all those together, and you've got your story

Bunların hepsini bir araya getiriyorsunuz ve işte, sizi sürekli

to fill in that gap that makes you keep coming back.

sürekli o boşluğu doldurmak için geri döndüren hikayeniz hazır.

Now, here's the story.

İşte hikaye.

It's short.

Kısa.

"Rosy"

"Rosy"

I am still wearing the white brocade doublet Caroline gave me.

Hala Caroline'ın verdiği sırmalı ipek yeleği giyiyorum.

It has a plain high collar, detachable sleeves

Sade yüksek bir yakası, çıkarılabilir kolları,

and intricate buttons of twisted silk thread,

burma ipek ipliklerin karışık düğmeleri vardı

set close together so that the fit is snug.

ve tam da üzerime oturacak gibi dikilmişti.

The doublet makes me think of a coverlet on the vast bed.

Yelek bana kocaman bir yatağın üzerine serilmiş bir örtüyü hatırlatıyordu.

Perhaps that was the intention.

Belki de niyet buydu.

I first wore it at an elaborate dinner her parents held in our honor.

Onu ilk defa, ailesinin bizim şerefimize verdiği özel bir yemekte giymiştim.

I knew even before I stood up to speak

Konuşmak için ayağa kalkmadan önce bile

that my cheeks were inflamed.

yanaklarımın alev alev olduklarını biliyordum.

I have always flushed easily, from physical exertion,

Hep kolay kızarırım; fiziksel efordan,

from wine, from high emotion.

şaraptan, kuvvetli duygulanmalardan.

As a boy, I was teased by my sisters and by schoolboys,

Çocukken, kız kardeşlerim ve arkadaşlarım benimle dalga geçerlerdi,

but not by George.

George değil.

Only George could call me Rosy.

Sadece George bana Rosy diyebilirdi.

I would not allow anyone else.

Başkalarına izin vermezdim.

He managed to make the word tender.

O bu kelimeyi şefkatli bir hale getirmeyi başarmıştı.

When I made the announcement, George did not

Duyuruyu yaptığımda George kızarmadı,

turn rosy, but went pale as my doublet.

aksine yeleğim gibi solgunlaşıverdi.

He should not have been surprised.

Şaşırmamış olmalıydı.

It has been a common assumption

Bir gün kuzeniyle evleneceğim

that I would one day marry his cousin.

yaygın bir varsayımdı.

But it is difficult to hear the words aloud.

Ama bunu bizzat duymak zor olsa gerek.

I know, I could barely utter them.

Biliyorum, zar zor söyleyebiliyordum.

Afterwards, I found George on the terrace overlooking the kitchen garden.

Sonradan, George'u terasta, mutfak bahçesine bakarken buldum.

Despite drinking steadily all afternoon, he was still pale.

Bütün öğleden sonra durmadan içmiş olmasına rağmen, hala solgundu.

We stood together and watched the maids cut lettuces.

Yan yana durup, hizmetçilerin marul kesmelerini izledik.

"What do you think of my doublet?" I asked.

"Yeleğimi nasıl buldun?" diye sordum.

He glanced at me. "That collar looks to be strangling you."

Bana baktı. "Yakası seni boğuyor gibi görünüyor."

"We will still see each other," I insisted.

"Birbirimizi görmeye devam edeceğiz" diye ısrar ettim.

"We can still hunt and play cards and attend court.

"Hala avlanabilir, kart oynayabilir, oturumlara katılabiliriz.

Nothing need change."

Hiçbir şeyin değişmesine gerek yok."

George did not speak.

George konuşmadı.

"I am 23 years old. It is time for me to marry

"Ben 23 yaşındayım. Evlenmem ve bir varis

and produce an heir. It is expected of me."

dünyaya getirmem gerekiyor. Bu benden bekleniyor."

George drained another glass of claret and turned to me.

George bir bardak şarap daha koydu ve bana döndü.

"Congratulations on your upcoming nuptials, James.

"Yaklaşan nikahını tebrik ederim, James.

I'm sure you'll be content together."

Eminim birlikte mutlu olacaksınız."

He never used my nickname again.

Takma adımı bir daha asla kullanmadı.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)