Tracy Chevalier: Finding the story inside the painting

Translator: Thu-Huong Ha Reviewer: Youna Jung

Translator: Kanawat Senanan Reviewer: Duangpenh Wattanaphradorn

I'm going to tell you about an affliction I suffer from.

ฉันจะบอกคุณเกี่ยวกับความทุกข์ที่ฉันเผชิญอยู่

And I have a funny feeling that quite a few of you

และฉันเดาว่าพวกคุณจำนวนไม่น้อย

suffer from it as well.

ก็ทุกข์จากมันเช่นกัน

When I'm walking around an art gallery,

เมื่อฉันเดินรอบห้องแสดงภาพ

rooms and rooms full of paintings,

ห้องแล้วห้องเล่าที่เต็มไปด้วยภาพเขียน

after about 15 or 20 minutes,

หลังจากประมาณ 15 หรือ 20 นาที

I realize I'm not thinking about the paintings.

ฉันก็ตระหนักว่าฉันไม่ได้คิดถึงภาพเขียนเหล่านั้น

I'm not connecting to them.

ฉันไม่เชื่อมโยงกับพวกมัน

Instead, I'm thinking about that cup of coffee

แต่ฉันกลับคิดถึง กาแฟสักถ้วย

I desperately need to wake me up.

ฉันต้องการมันเพื่อปลุกตัวเองให้ตื่น

I'm suffering from gallery fatigue.

ฉันกำลังทรมานกับอาการล้าจากห้องแสดงภาพ

How many of you out there suffer from --

มีกี่คนที่เป็นแบบนี้บ้าง

yes. Ha ha, ha ha!

ค่ะ ฮ่าๆ

Now, sometimes you might last longer

ในบางครั้งคุณอาจทนได้นาน

than 20 minutes, or even shorter,

กว่า 20 นาที หรืออาจจะสั้นกว่านั้น

but I think we all suffer from it. And do you have

แต่ฉันคิดเราทุกคนก็เคยเผชิญกันมาแล้ว

the accompanying guilt?

แล้วคุณรู้สึกผิดตามมาบ้างหรือเปล่า?

For me, I look at the paintings on the wall

สำหรับฉัน ฉันมองไปที่ภาพเขียนบนผนัง

and I think, somebody has decided to put them there,

และคิดว่า มีบางคนตัดสินใจติดภาพไว้ตรงนั้น

thinks they're good enough to be on that wall,

โดยคิดว่าพวกมันดีพอที่จะอยู่บนผนัง

but I don't always see it.

แต่ฉันก็ไม่ได้เห็นแบบนั้นเสมอไป

In fact, most of the time I don't see it.

ในความเป็นจริง ส่วนใหญ่ฉันก็ไม่เห็นแบบนั้น

And I leave feeling actually unhappy.

แล้วฉันก็จากไป ด้วยความรู้สึกไม่เป็นสุข

I feel guilty and unhappy with myself,

ฉันรู้สึกผิด และไม่มีความสุขกับตัวเอง

rather than thinking there's something wrong with the painting,

แทนที่จะคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับภาพเขียน

I think there's something wrong with me.

ฉันกลับคิดว่า มีบางอย่างผิดปกติกับตัวฉันเอง

And that's not a good experience, to leave a gallery like that.

และมันก็ไม่ได้เป็นประสบการณ์ที่ดี ที่จากห้องแสดงภาพมา ด้วยความรู้สึกแบบนั้น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The thing is, I think we should give ourselves a break.

ฉันคิดว่าเราควรหยุดพัก

If you think about going into a restaurant,

ถ้าคุณคิดจะเข้าร้านอาหาร

when you look at the menu, are you expected to order

เมื่อคุณดูเมนู

every single thing on the menu?

คุณคิดจะสั่งทุกอย่างในเมนูหรือเปล่า

No! You select.

ไม่! คุณเลือก

If you go into a department store to buy a shirt,

ถ้าคุณไปห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อเสื้อสักตัว

are you going to try on every single shirt

คุณจะลองเสื้อทุกๆ ตัว

and want every single shirt?

และต้องการเสื้อทุกๆ ตัวไหม?

Of course not, you can be selective. It's expected.

ไม่อย่างแน่นอน คุณสามารถเลือกได้ มันควรต้องเป็นแบบนั้น

How come, then, it's not so expected

แล้วทำไม เราถึงไม่ควร

to be selective when we go to an art gallery?

เลือกเวลาที่เราไปชมห้องแสดงงานศิลปะ?

Why are we supposed to have a connection with every single painting?

ทำไมเราต้องเชื่อมโยงได้กับทุกภาพ?

Well I'm trying to take a different approach.

ทีนี้ ฉันพยายามที่จะใช้วิธีใหม่

And there's two things I do:

โดยมีสองสิ่งที่ฉันทำ

When I go into a gallery, first of all, I go quite fast,

คือ เมื่อฉันไปห้องแสดงภาพตอนแรก ฉันจะเดินเร็วมาก

and I look at everything, and I pinpoint the ones

มองดูทุกสิ่งทุกอย่าง และฉันจะเจาะจง

that make me slow down for some reason or other.

เฉพาะภาพที่ทำให้ฉันเดินช้าลงด้วยเหตุผลใดก็ตาม

I don't even know why they make me slow down, but something

แม้ฉันไม่รู้ว่าทำไมมันทำให้ฉันช้าลง

pulls me like a magnet

แต่มันมีบางสิ่งที่ดึงฉันเหมือนกับแม่เหล็ก

and then I ignore all the others, and I just go to that painting.

แล้วฉันจะไม่สนใจภาพอื่นๆ ที่เหลือ และจะตรงไปที่ภาพนั้น

So it's the first thing I do is, I do my own curation.

นี่เป็นสิ่งแรกที่ฉันทำ นั่นคือ ดำเนินการคัดสรรภาพเขียนด้วยตัวเอง

I choose a painting. It might just be one painting in 50.

ฉันเลือกภาพเขียน มันอาจเป็นเพียงแค่หนึ่งใน 50 ภาพ

And then the second thing I do is I stand in front of that painting,

แล้ว สิ่งที่สองที่ฉันทำคือ ฉันจะยืนอยู่หน้าภาพวาดนั้น

and I tell myself a story about it.

และฉันเล่าเรื่องราวของภาพนั้นให้กับตัวเอง

Why a story? Well, I think that we are wired,

ทำไมต้องเป็นเรื่องราวน่ะเหรอ? ฉันคิดว่าพวกเราถูกโยงเข้าด้วยกัน

our DNA tells us to tell stories.

ดีเอ็นเอของเราสั่งให้เราเล่าเรื่องต่างๆ

We tell stories all the time about everything,

เราเล่าเรื่องตลอดเวลา เกี่ยวกับทุกอย่าง

and I think we do it because the world is kind of a crazy, chaotic place,

และฉันว่า เราทำแบบนั้น เพราะโลกนี้มันดู วุ่นวาย อลหม่าน

and sometimes stories, we're trying to make sense of the world a little bit,

และบางที เรื่องราวที่เราพยายามเล่า เพื่อจะเข้าใจโลกให้มากขึ้นอีกนิด

trying to bring some order to it.

อาจจัดระเบียบให้กับมันได้บ้าง

Why not apply that to our looking at paintings?

แล้วทำไมไม่ใช้แนวคิดนี้กับตอนที่เราดูภาพเขียนบ้างล่ะ?

So I now have this sort of restaurant menu

ดังนั้น ทีนี้ฉันมีวิธีคล้ายๆ กับการดูเมนูในร้านอาหาร

visiting of art galleries.

เมื่อเข้าชมห้องแสดงภาพศิลปะ

There are three paintings I'm going to show you now

มีภาพอยู่สามภาพที่ฉันจะให้คุณดู

that are paintings that made me stop in my tracks

ภาพเหล่านี้ทำให้ฉันหยุดเดินต่อ

and want to tell stories about them.

และอยากจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับมัน

The first one needs little introduction --

ภาพแรกแทบจะไม่ต้องแนะนำอะไรมาก --

"Girl with a Pearl Earring" by Johannes Vermeer,

"เด็กสาวกับต่างหูมุก" โดยโยฮันเนส เวอร์เมียร์

17th-century Dutch painter.

จิตรกรดัตช์ มีชีวิตอยู่ในคริสต์ศตวรรษที่ 17

This is the most glorious painting.

นี่คือจิตรกรรมที่มีชื่อเสียงที่สุด

I first saw it when I was 19,

ฉันเห็นมันครั้งแรกเมื่ออายุ 19 ปี

and I immediately went out and got a poster of it,

และฉันออกไปหาซื้อโปสเตอร์มาเก็บไว้แทบจะในทันที

and in fact I still have that poster. 30 years later it's hanging in my house.

และที่จริงแล้วฉันยังเก็บโปสเตอร์นั้นไว้ 30 ปีให้หลัง และมันยังแขวนอยู่ในบ้านฉัน

It's accompanied me everywhere I've gone,

มันไปกับฉันในทุกๆ ที่ ที่ฉันไป

I never tire of looking at her.

ฉันไม่เคยเบื่อที่จะมองดูเธอ

What made me stop in my tracks about her to begin with

เริ่มจากสิ่งที่ทำให้ฉันต้องหยุดชะงักเกี่ยวกับเธอ ในตอนแรก

was just the gorgeous colors he uses

เป็นเพียงสีอันสวยสดที่เขาใช้

and the light falling on her face.

และแสงที่ตกกระทบบนใบหน้าของเธอ

But I think what's kept me still coming back

แต่สิ่งที่ทำให้ฉันต้องกลับมาคิดถึงมัน

year after year is another thing, and that is

ปีแล้วปีเล่า กลับเป็นอีกสิ่งหนึ่ง

the look on her face, the conflicted look on her face.

นั่นก็คือสีหน้าของเธอ สีหน้าที่แสดงความขัดแย้ง

I can't tell if she's happy or sad,

ฉันไม่สามารถบอกว่า เธอมีความสุข หรือ เศร้า

and I change my mind all the time.

และฉันเปลี่ยนใจตลอดเวลา

So that keeps me coming back.

นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันต้องคอยกลับมาดูมัน

One day, 16 years after I had this poster on my wall,

วันหนึ่ง 16 ปีหลังจากฉันมีโปสเตอร์แผ่นนี้ติดอยู่บนผนัง

I lay in bed and looked at her,

ฉันนอนบนเตียงและจ้องมองดูเธอ

and I suddenly thought, I wonder what

และฉันก็พลันคิด ฉันสงสัย

the painter did to her to make her look like that.

ว่าจิตรกรได้ทำอะไรกับเธอ ทำให้เธอมีสีหน้าเป็นเช่นนั้น

And it was the first time I'd ever thought that

และมันเป็นครั้งแรกที่ฉันคิดว่า

the expression on her face is actually reflecting

การแสดงออกบนใบหน้าของเธอ อันที่จริงแล้วสะท้อนให้เห็น

how she feels about him.

ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขา

Always before I'd thought of it as a portrait of a girl.

แต่ก่อนนั้น ฉันได้แต่คิดว่ามันเป็นแค่ภาพวาดของเด็กผู้หญิง

Now I began to think of it as a portrait of a relationship.

ตอนนี้ ฉันเริ่มคิดว่า มันภาพวาดของความสัมพันธ์

And I thought, well, what is that relationship?

และฉันคิดว่า แล้วมันเป็นความสัมพันธ์อะไรเล่า?

So I went to find out. I did some research and discovered,

ดังนั้น ฉันจึงเริ่มหาข้อมูล และค้นพบ

we have no idea who she is.

ว่าเราไม่รู้เลยว่าเธอเป็นใคร

In fact, we don't know who any of the models

ที่จริงแล้ว เราไม่รู้เลยว่าเหล่านางแบบ

in any of Vermeer's paintings are,

ในภาพเขียนของเวอร์เมียร์นั้นเป็นใคร

and we know very little about Vermeer himself.

และเรารู้น้อยมากเกี่ยวกับตัวของ เวอร์เมียร์

Which made me go, "Yippee!"

ซึ่งทำให้ฉันร้อง ยิ้ปปี้!

I can do whatever I want, I can come up with whatever story I want to.

ฉันสามารถทำอะไรก็ได้ตามต้องการ ฉันสามารถสร้างเรื่องอย่างไรก็ได้อย่างที่ฉันต้องการ

So here's how I came up with the story.

ดังนั้น นี่คือเรื่องที่ฉันแต่งขึ้นเอง

First of all, I thought,

ในตอนแรก ฉันคิดว่า

I've got to get her into the house.

ฉันต้องเอาเธอมาไว้ในบ้านให้ได้ก่อน

How does Vermeer know her?

เวอร์เมียร์รู้จักเธอได้อย่างไร?

Well, there've been suggestions that

คือ มันมีข้อมูลที่บ่งชี้ว่า

she is his 12-year-old daughter.

เธอเป็นลูกสาววัย 12 ปีของเขา

The daughter at the time was 12 when he painted the painting.

ลูกสาวซึ่งในเวลานั้นอายุ 12 เมื่เขาวาดภาพภาพนั้น

And I thought, no, it's a very intimate look,

แล้วฉันก็คิดต่อว่า ไม่ สายตาที่เธอมองนั้นดูใกล้ชิดกันมาก

but it's not a look a daughter gives her father.

แต่ไม่ใช่ในลักษณะที่ลูกสาวจะมองพ่อของเธอ

For one thing, in Dutch painting of the time,

มีอยู่สิ่งหนึ่ง ในจิตรกรรมดัตช์ในช่วงเวลานั้น

if a woman's mouth was open, it was indicating sexual availability.

นั่นคือถ้าปากของหญิงสาวเผยอ มันจะบ่งชี้ความพร้อมทางเพศของเธอ

It would have been inappropriate for Vermeer

มันก็คงไม่เหมาะสมสำหรับเวอร์เมียร์

to paint his daughter like that.

ที่จะวาดภาพลูกสาวของเขาแบบนั้น

So it's not his daughter, but it's somebody

ดังนั้นหล่อนไม่ใช่ลูกสาวของเขา แต่เป็นใครบางคน

close to him, physically close to him.

ที่ใกล้ชิดกับเขา ใกล้ชิดในทางกายภาพ

Well, who else would be in the house?

แล้วใครอีก ที่จะอยู่ในบ้านได้?

A servant, a lovely servant.

คนรับใช้ คนรับใช้ที่น่ารัก

So, she's in the house.

เอาล่ะ เธออยู่ในบ้านแล้ว

How do we get her into the studio?

แล้วเราจะเอาเธอไปอยู่ในสตูดิโอได้อย่างไร

We don't know very much about Vermeer,

เราไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับเวอร์เมียร์

but the little bits that we do know, one thing we know

แต่สิ่งเล็กๆที่เรารู้แน่ๆ สิ่งหนึ่งที่เรารู้

is that he married a Catholic woman, they lived with her mother

คือ เขาแต่งงานหญิงคาทอลิก พวกเขาอาศัยกับมารดาของเธอ

in a house where he had his own room

ในบ้านที่เขามีห้องของเขาเอง

where he -- his studio. He also had 11 children.

ที่ซึ่งเขามีสตูดิโอของตัวเอง นอกจากนี้เขายังมีลูกอีก 11 คน

It would have been a chaotic, noisy household.

มันคงจะเป็นบ้านที่วุ่ยวายและเสียงดัง

And if you've seen Vermeer's paintings before,

แต่ถ้าคุณได้เห็นภาพของเวอร์เมียร์มาก่อน

you know that they're incredibly calm and quiet.

คุณจะรู้ว่า มันกลับดูเงียบสงบอย่างไม่น่าเชื่อ

How does a painter paint such calm, quiet paintings with 11 kids around?

จิตรกรจะระบายสีภาพเขียนที่ดูเงียบสงบแบบนั้น ในขณะที่มีเด็ก 11 คนอยู่ในบ้านได้อย่างไร?

Well, he compartmentalizes his life.

เขาคงต้องแบ่งชีวิต

He gets to his studio, and he says, "Nobody comes in here.

เขาเข้าไปในสตูดิโอแล้วบอกทุกคนว่า "ห้ามใครเข้ามาเป็นอันขาด

Not the wife, not the kids. Okay, the maid can come in and clean."

ห้ามภรรยา ห้ามเด็กๆ แต่เอาล่ะ ให้แม่บ้านสามารถเข้ามาทำความสะอาดได้"

She's in the studio. He's got her in the studio, they're together.

เธออยู่สตูดิโอ เขาพาเธอเข้ามในสตูดิโอ พวกเขาอยู่ด้วยกัน

And he decides to paint her.

และเขาตัดสินใจจะวาดภาพของเธอ

He has her wear very plain clothes.

เขาให้เธอสวมเสื้อผ้าธรรมดา

Now, all of the women, or most of the women in Vermeer's other paintings

ผู้หญิงทั้งหมด หรือผู้หญิงส่วนใหญ่ ในภาพอื่นๆ ของเวอร์เมียร์

wore velvet, silk, fur, very sumptuous materials.

สวมผ้ากำมะหยี ผ้าไหม ผ้าขนสัตว์ ซึ่งเป็นวัสดุที่หรูหรามาก

This is very plain; the only thing that isn't plain

แต่นี่เป็นเสื้อผ้าธรรมดามาก สิ่งเดียวที่ไม่ธรรมดา

is her pearl earring.

คือต่างหูมุกของเธอ

Now, if she's a servant, there is no way she could afford

ทีนี้ ถ้าเธอเป็นคนใช้ มันไม่มีทางที่เธอจะซื้อ

a pair of pearl earrings.

ต่างหูมุกแม้แต่เพียงคู่เดียว

So those are not her pearl earrings. Whose are they?

ดังนั้น มันต้องไม่ใช่ต่างหูมุกของหล่อน แล้วมันเป็นของใครเล่า?

We happen to know, there's a list of Catharina, the wife's clothes.

เราบังเอิญรู้ว่า มันมีรายการเสื้อผ้า ของแคธารินาผู้เป็นภรรยา

Amongst them a yellow coat with white fur,

ในรายการนั้น มีเสื้อโค้ทสีเหลืองประดับด้วยขนสัตว์สีขาว

a yellow and black bodice,

เสื้อรัดอกสีเหลืองและดำ

and you see these clothes on lots of other paintings,

และคุณเห็นเสื้อผ้าเหล่านั้นในภาพเขียนอื่น ๆ มากมาย

different women in the paintings, Vermeer's paintings.

หญิงหลายคนในภาพเขียนของเวอร์เมียร์

So clearly, her clothes were lent to various different women.

ดังนั้น มันชัดเจนว่า เสื้อผ้าของภรรยา ถูกยืมไปให้ผู้หญิงหลายคนใส่

It's not such a leap of faith to take

มันก็คงไม่ใช่ยากเย็นที่จะเดา

that that pearl earring actually belongs to his wife.

ว่าต่างหูมุก แท้จริงแล้วเป็นของภรรยาของเขา

So we've got all the elements for our story.

ดังนั้น เราได้องค์ประกอบทั้งหมดสำหรับเรื่องราวของเราแล้ว

She's in the studio with him for a long time.

เธออยู่ในสตูดิโอกับเขาเป็นเวลานาน

These paintings took a long time to make.

ภาพวาดเหล่านี้ใช้เวลานานกว่าจะวาดขึ้นมาได้

They would have spent the time alone, all that time.

พวกเขาคงต้องใช้เวลาอยู่ด้วยกันลำพัง ตลอดเวลา

She's wearing his wife's pearl earring.

เธอสวมใส่ต่างหูมุกของภรรยาของเขา

She's gorgeous. She obviously loves him. She's conflicted.

เธอสวย เธอรักเขาอย่างเห็นได้ชัด เธอเกิดความขัดแย้งขึ้นในใจ

And does the wife know? Maybe not.

แล้วภรรยาเขารู้หรือเปล่า? บางทีอาจจะไม่

And if she doesn't, well --

และถ้าเธอไม่รู้ ก็--

that's the story.

นั่นคือ เรื่องราว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The next painting I'm going to talk about

ภาพวาดถัดไปที่ฉันจะพูดถึง

is called "Boy Building a House of Cards" by Chardin.

มีชื่อว่า "เด็กชายผู้สร้างบ้านจากไพ่" โดย ชาร์แด็ง

He's an 18th-century French painter best known for his still lifes,

เขาเป็นจิตรกรฝรั่งเศสในสมัยคริสต์ศตวรรษที่ 18 มีชื่อเสียงในด้านภาพหุ่นนิ่ง

but he did occasionally paint people.

แต่บางครั้งเขาก็วาดภาพคน

And in fact, he painted four versions of this painting,

อันที่จริงแล้ว เขาวาดภาพนี้ไว้ 4 เวอร์ชัน

different boys building houses of cards, all concentrated.

เด็กชายคนละคน กำลังสร้างบ้านจากไพ่ ทุกคนกำลังตั้งใจ

I like this version the best, because some of the boys

ฉันชอบเวอร์ชันนี้มากที่สุด เพราะเด็กบางคน

are older and some are younger, and to me, this one,

แก่เกินไป และบางคนก็เด็กไป สำหรับฉัน แล้วเด็กคนนี้

like Goldilocks's porridge, is just right.

เปรียบดังข้าวต้มในนิทานหนูน้อยโกลดี้ล็อกคส์ คือ กำลังพอดี

He's not quite a child, and he's not quite a man.

เขาไม่ดูเป็นเด็ก และยังไม่เป็นหนุ่มนัก

He's absolutely balanced between innocence and experience,

เขาคือสมดุลที่แท้จริงระหว่างความไร้เดียงสา และประสบการณ์

and that made me stop in my tracks in front of this painting.

และนั่น ทำให้ฉันหยุดเดิน ต่อหน้าภาพๆนี้

And I looked at his face. It's like a Vermeer painting a bit.

และฉันดูที่ใบหน้าเขา มันเหมือนกับภาพของเวอร์เมียร์อยู่เล็กน้อย

The light comes in from the left, his face is bathed

แสงมาในจากด้านซ้าย ใบหน้าของเขาถูกอาบ

in this glowing light. It's right in the center of the painting,

ไปด้วยแสงที่เรืองรองนี้ มันอยู่ตรงกลางภาพวาดพอดี

and you look at it, and I found that when I was looking at it,

และเมื่อคนมองดูมัน ฉันพบว่าเมื่อฉันกำลังมองดูมัน

I was standing there going,

ฉันยืนอยู่และคิดในใจว่า

"Look at me. Please look at me."

"มองฉันสิ ได้โปรดมองดูฉัน"

And he didn't look at me. He was still looking at his cards,

แต่เขาก็ไม่ได้มองมาที่ฉัน เขายังคงดูที่ไพ่ของเขา

and that's one of the seductive elements of this painting is,

และมีสิ่งหนึ่งที่น่าดึงดูดเกี่ยวกับภาพนี้

he's so focused on what he's doing that he doesn't look at us.

เขาจดจ่อกับสิ่งที่เขาทำอยู่มาก จนไม่มองมาที่เรา

And that is, to me, the sign of a masterpiece,

และสำหรับฉันแล้ว นั่นคือสัญลักษณ์ของงานชิ้นเอก

of a painting when there's a lack of resolution.

ของภาพวาดตรงที่คำอธิษฐานจะไม่เป็นจริง

He's never going to look at me.

เขาจะไม่มีทางมองมาที่ฉัน

So I was thinking of a story where,

ดังนั้น ฉันจึงคิดขึ้นมาเรื่องหนึ่งว่า

if I'm in this position, who could be there looking at him?

หากฉันยืนอยู่ตำแหน่งนี้ จะมีใครบ้างที่กำลังมองเขาอยู่

Not the painter, I don't want to think about the painter.

ไม่ใช่จิตรกรแน่ ฉันไม่อยากคิดว่าเป็นคนวาด

I'm thinking of an older version of himself.

ฉันคิดถึงตัวเขาเองในตอนแก่

He's a man, a servant, an older servant looking at this younger servant,

เขาเป็นชายหนุ่ม เป็นคนรับใช้ มีคนรับใช้ที่แก่กว่า ที่กำลังมองดูคนรับใช้หนุ่ม

saying, "Look at me. I want to warn you about

แล้วพูดว่า "มองฉันสิ ฉันจะเตือนแกให้รู้ว่า

what you're about to go through. Please look at me."

แกกำลังจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ได้โปรดมองที่ฉัน"

And he never does.

แต่เขาไม่เคยทำตาม

And that lack of resolution, the lack of resolution in "Girl with a Pearl Earring" --

และเมื่อขาดความแน่ชัด ลึกซึ้งในเรื่องราว ดั่งภาพ "หญิงสาวกับต่างหูมุก"

we don't know if she's happy or sad.

เราจึงไม่รู้ว่า เธอมีสุข หรือเศร้า

I've written an entire novel about her,

ฉันเขียนเรื่องของเธอหนาเท่าหนังสือนิยาย

and I still don't know if she's happy or sad.

แต่ก็ยังไม่รู้ว่าเธอสุข หรือเศร้า

Again and again, back to the painting,

ครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันกลับมาพิจาณาภาพนั้น

looking for the answer, looking for the story to fill in that gap.

มองหาคำตอบ ค้นหาเรื่องราวเพื่อเติมเต็มช่องว่าง

And we may make a story, and it satisfies us momentarily,

และเราอาจสร้างเรื่องราว และมันช่วยทำให้เราพอใจได้ครู่หนึ่ง

but not really, and we come back again and again.

แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่ และเราต้องกลับมาพิจารณามัน ครั้งแล้วครั้งเล่า

The last painting I'm going to talk about

ภาพวาดสุดท้ายที่ฉันจะพูดถึง

is called "Anonymous" by anonymous. (Laughter)

ชื่อว่า "นิรนาม" โดยจิตรกรนิรนาม (เสียงหัวเราะ)

This is a Tudor portrait bought by the National Portrait Gallery.

นี่เป็นภาพวาดแนวทิวดอร์ที่ซื้อ โดยห้องแสดงภาพภาพเหมือนแห่งชาติ

They thought it was a man named Sir Thomas Overbury,

พวกเขาคิดว่ามันเป็นภาพของชายชื่อ เซอร์ โทมัส โอเวอร์บิวรี่

and then they discovered that it wasn't him,

แต่แล้วพวกเขาพบว่านั่นไม่ใช่ภาพเขา

and they have no idea who it is.

และพวกเขาไม่รู้ว่าเป็นภาพใคร

Now, in the National Portrait Gallery,

ที่ห้องแสดงภาพภาพเหมือนแห่งชาติ

if you don't know the biography of the painting,

ถ้าคุณไม่ทราบชีวประวัติของจิตรกรรม

it's kind of useless to you.

ภาพนั้นก็ไร้ประโยชน์กับคุณ

They can't hang it on the wall, because they don't know who he is.

พวกเขาไม่สามารถแขวนมันบนผนัง เพราะไม่รู้ว่า ชายคนดังกล่าวคือใคร

So unfortunately, this orphan spends most of his time in storage,

กรรมของภาพเหล่านี้ เมื่อหาที่มาไม่ได้ ก็ต้องลงเอยในห้องเก็บของ

along with quite a number of other orphans,

เหมือนๆกับภาพไร้ที่มา อีกมากมาย

some of them some beautiful paintings.

หลายภาพถือเป็นจิตรกรรมที่งดงาม

This painting made me stop in my tracks for three reasons:

จิตรกรรมเหล่านี้ ทำให้ฉันหยุดเดินต่อ ด้วยเหตุผลสามประการ:

One is the disconnection between his mouth

หนึ่งคือ การไม่ต่อเนื่องระหว่างปากของเขา

that's smiling and his eyes that are wistful.

ซึ่งกำลังยิ้ม และดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

He's not happy, and why isn't he happy?

เขาไม่มีความสุข แล้วทำไมเขาถึงไม่มีความสุขล่ะ?

The second thing that really attracted me

สิ่งที่สอง ที่ดึงดูดฉัน

were his bright red cheeks.

คือแก้มที่แดงสดใสของเขา

He is blushing. He's blushing for his portrait being made!

เขากำลังสะท้าน เขินอาย ที่เห็นการวาดภาพเหมือนของตน

This must be a guy who blushes all the time.

เขาต้องเป็นคนที่ขวยเขินตลาดเวลา

What is he thinking about that's making him blush?

เขาคิดอะไรอยู่นะ จนทำให้เขาหน้าแดง

The third thing that made me stop in my tracks

สิ่งที่สาม ที่ทำให้ฉันหยุดเดินต่อ

is his absolutely gorgeous doublet.

คือ เสื้อตัวนอกอันงดงามของเขา

Silk, gray, those beautiful buttons.

ผ้าไหมสีเทา และกระดุมสวยงามเหล่านั้น

And you know what it makes me think of,

และคุณรู้มั๊ย มันทำให้ฉันนึกถึงว่า

is it's sort of snug and puffy; it's like a duvet spread over a bed.

ใส่แล้วมันต้องพอดีตัว และ ดูพอง เหมือนผ้านวมคลุมเตียง

I kept thinking of beds and red cheeks,

ฉันหมกมุ่นคิดถึงเตียง และ แก้มอันแดงเรื่อ

and of course I kept thinking of sex when I looked at him,

แน่นอน มันทำให้ฉันอดคิดถึงเรื่องเพศไม่ได้ ตอนที่มองเขา

and I thought, is that what he's thinking about?

ฉันฉุกคิดว่า แล้วเขากำลังคิดแบบนี้ด้วยหรือเปล่านะ

And I thought, if I'm going to make a story,

และฉันคิดต่อว่า ถ้าฉันจะแต่งซักเรื่อง

what's the last thing I'm going to put in there?

อะไรคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันเขียนลงไป

Well, what would a Tudor gentleman be preoccupied with?

อืม สุภาพบุรุษทิวดอร์นายนี้หมกมุ่นกับเรื่องอะไรอยู่นะ

And I thought, well, Henry VIII, okay.

ฉันระลึกถึง พระเจ้าเฮนรี่ที่ 8 ใช่เลย

He'd be preoccupied with his inheritance, with his heir.

เขาคงจะสาละวนกับการสืบทอดทายาทของเขา

Who is going to inherit his name and his fortune?

ใครจะสืบทอดชื่อของเขาและมรดกของเขา

You put all those together, and you've got your story

คุณจับเรืองเหล่านี้ทั้งหมดเข้าด้วยกัน นั่นจะเป็นพล็อตเรื่องของตุณ

to fill in that gap that makes you keep coming back.

เพื่อตอบคุณทุกคำถาม ที่เคยทำให้คุณ ต้องแวะกลับมาเรื่อยๆ

Now, here's the story.

ทีนี้ ลองฟังเรื่องนี้

It's short.

มันชื่อสั้นๆ ว่า

"Rosy"

"โรซี่"

I am still wearing the white brocade doublet Caroline gave me.

ผมยังคงสวมเสื้อปักสีขาวที่แคโรไลน์เคยให้ผมไว้

It has a plain high collar, detachable sleeves

มันเป็นแบบคอสูงธรรมดา ถอดแขนได้

and intricate buttons of twisted silk thread,

และกระดุมอันประณีตของทำจากไหมบิดเป็นปม

set close together so that the fit is snug.

กระดุมวางถี่เพื่อให้รัดตัวพอดีเวลาสวม

The doublet makes me think of a coverlet on the vast bed.

เสื้อตัวนี้ทำให้ผมคิดถึงผ้าคลุมเตียงหลังใหญ่

Perhaps that was the intention.

บางทีนั่นอาจจะเป็นความตั้งใจ

I first wore it at an elaborate dinner her parents held in our honor.

ผมสวมมันครั้งแรกเพื่อร่วมมื้อเย็นอันบรรจง ซึ่งพ่อแม่ของเธอจัดให้เพื่อเป็นเกียรติแก่เรา

I knew even before I stood up to speak

ผมรู้ว่า ก่อนที่ผมจะลุกขึ้นพูด

that my cheeks were inflamed.

แก้มทั้งสองข้างของผม ก็แดงเรื่อแล้ว

I have always flushed easily, from physical exertion,

ผมแก้มแดงง่าย จากสิ่งเร้าภายนอก

from wine, from high emotion.

จากไวน์ จากอารมณ์ระทึก

As a boy, I was teased by my sisters and by schoolboys,

ตอนเด็กๆ ผมถูกพี่สาว น้องสาว และ เพื่อนที่โรงเรียนล้อ

but not by George.

แต่ จอร์จ ไม่เคยล้อผม

Only George could call me Rosy.

ผมยอมให้จอร์จเท่านั้น เรียกผมว่า โรซี่ ได้

I would not allow anyone else.

แต่คนอื่น ผมไม่ยอม

He managed to make the word tender.

เขามีวิธีพูดอันนุ่มนวล

When I made the announcement, George did not

เมื่อผมประกาศออกไป หน้าของจอร์จ

turn rosy, but went pale as my doublet.

ไม่แดงระเรื่อ แต่กลับซีดเหมือนสีเสื้อของผม

He should not have been surprised.

เขาไม่น่ารู้สึกประหลาดใจนะ

It has been a common assumption

มันเป็นเรื่องที่รู้กันอยู่แล้ว

that I would one day marry his cousin.

ว่า วันหนึ่งผมต้องแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องของเขา

But it is difficult to hear the words aloud.

แต่มันคงยากที่จะได้ยิน เรื่องนี้ถูกพูดออกมาดังๆ

I know, I could barely utter them.

ผมรู้ ผมเองก็แทบจะเปล่งเสียงออกมาไม่ได้

Afterwards, I found George on the terrace overlooking the kitchen garden.

หลังจากนั้น ผมพบจอร์จที่ระเบียง เขากำลังเลบไปที่สวนหลังครัว

Despite drinking steadily all afternoon, he was still pale.

แม้ว่าเขาจะดื่มตลอดทั้งบ่าย เขายังคงดูซีด

We stood together and watched the maids cut lettuces.

เรายืนอยู่ด้วยกัน และมองเหล่าสาวใช้ตัดผักกาดหอม

"What do you think of my doublet?" I asked.

"เสื้อผมสวยมั๊ย" ผมถาม

He glanced at me. "That collar looks to be strangling you."

เขาเหลือบมาที่ผม "คอเสื้อนั่นดูจะรัดคอคุณแน่นไปนะ"

"We will still see each other," I insisted.

"เราจะยังเจอกันอีก นะ" ผมเสนอ

"We can still hunt and play cards and attend court.

"เรายังจะไปล่าสัตว์ เล่นไพ่ และ ขึ้นศาล ด้วยกันได้

Nothing need change."

ไม่เห็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไรเลย"

George did not speak.

จอร์จไม่ได้พูดอะไร

"I am 23 years old. It is time for me to marry

"ผมอายุ 23 ปีแล้ว ถึงเวลาต้องแต่งงาน

and produce an heir. It is expected of me."

และผลิตทายาท ผมถูกคาดหวังไว้แบบนี้"

George drained another glass of claret and turned to me.

จอร์จกระดกแก้วไวน์จนหมด แล้วหันมาทางผม

"Congratulations on your upcoming nuptials, James.

"ขอแสดงความยินดี กับงานแต่งที่กำลังจะมาถึงของคุณ เจมส์

I'm sure you'll be content together."

ผมแน่ใจว่า คุณและเธอจะมีความสุขร่วมกัน"

He never used my nickname again.

เขาไม่เคยเรียกชื่อเล่นของผมอีกเลย

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)