Tracy Chevalier: Finding the story inside the painting

Translator: Thu-Huong Ha Reviewer: Youna Jung

Translator: Kristine Sargsyan Reviewer: Gohar Khachatryan

I'm going to tell you about an affliction I suffer from.

Ուզում եմ պատմել ձեզ իմ դժբախտության մասին,

And I have a funny feeling that quite a few of you

և կարծում եմ, որ ձեզանից շատերը

suffer from it as well.

տառապում են նույն այս դժբախտությամբ։

When I'm walking around an art gallery,

Երբ քայլում եմ արվեստի սրահով,

rooms and rooms full of paintings,

անցնում սենյակներով լի նկարներով,

after about 15 or 20 minutes,

15, 20 րոպե անց

I realize I'm not thinking about the paintings.

հասկանում եմ, որ այլևս չեմ մտածում նկարների մասին։

I'm not connecting to them.

Նրանք ինձ չեն գրավում։

Instead, I'm thinking about that cup of coffee

Փոխարենը, մտածում եմ այն մեկ բաժակ սուրճի մասին,

I desperately need to wake me up.

որը ինձ վերջապես ուշքի կբերի։

I'm suffering from gallery fatigue.

Ես տառապում եմ պատկերասրահային հոգնածությունից։

How many of you out there suffer from --

Ձեզանից քանի՞սն են տառապում սրանից։

yes. Ha ha, ha ha!

Այո, այդպես էլ կարծում էի։

Now, sometimes you might last longer

Դե, երբեմն կարող եք

than 20 minutes, or even shorter,

20 րոպեից ավել կամ քիչ դիմանալ,

but I think we all suffer from it. And do you have

բայց կարծում եմ բոլորս էլ տառապում ենք սրանից։

the accompanying guilt?

Իսկ, ի՞նչ կասեք նրան ուղեկցող մեղքի զգացմունքի մասին։

For me, I look at the paintings on the wall

Անձամբ ինձ համար, ես նայում եմ պատի նկարներին

and I think, somebody has decided to put them there,

ու մտածում, որ ինչ որ մեկը որոշել է դրանց այնտեղ կախել,

thinks they're good enough to be on that wall,

կարծում է, որ նրանք արժանի են պատին կախված լինել,

but I don't always see it.

սակայն ես միշտ չէ որ հասկանում եմ դրանց արժեքը։

In fact, most of the time I don't see it.

Իրականում, հիմնականում չեմ հասկանում։

And I leave feeling actually unhappy.

Եվ հեռանում եմ տխուր։

I feel guilty and unhappy with myself,

Ինձ զգում եմ մեղավոր ու տխուր,

rather than thinking there's something wrong with the painting,

փոխանակ մտածեմ, որ միգուցե նկարը թերի է։

I think there's something wrong with me.

Մտածում եմ, որ իմ մեջ է թերությունը։

And that's not a good experience, to leave a gallery like that.

Եվ հավատացեք լավ չէ, երբ լքում ես սրահը նման զգացմունքներով։

(Laughter)

(Ծիծաղ)

The thing is, I think we should give ourselves a break.

Կարծում եմ, կարիք չկա մեզ այսպես տանջելու։

If you think about going into a restaurant,

Երբ դուք գնում եք ռեստորան,

when you look at the menu, are you expected to order

միթե՞ ձեզանից ակնկալվում է պատվիրել

every single thing on the menu?

ճաշացուցակի վրա թվարկված յուրաքանչյուր ուտեստը։

No! You select.

Իհարկե ո՜չ։ Դուք ընտրում եք։

If you go into a department store to buy a shirt,

Երբ գնում եք հանրախանութ վերնաշապիկ գնելու

are you going to try on every single shirt

միթե՞ փորձելու եք յուրաքանչյուրը

and want every single shirt?

և ցանկանալու եք գնել յուրաքանչյուրը։

Of course not, you can be selective. It's expected.

Իհարկե ոչ, դու կարող եք ընտրել. Դա ակնկալվում է:

How come, then, it's not so expected

Ապա ինչու՞, չի ակնկալվում, որ

to be selective when we go to an art gallery?

դուք կարող եք ընտրել երբ արվեստի սրահում եք։

Why are we supposed to have a connection with every single painting?

Ինչո՞ւ է մեզ թվում, որ յուրաքանչյուր նկար պետք է մեզ գրավի։

Well I'm trying to take a different approach.

Ես փորձում եմ այլապես մոտենալ այս հարցին։

And there's two things I do:

Ու անում եմ երկու բան.

When I go into a gallery, first of all, I go quite fast,

Երբ մտնում եմ սրահ, նախ, բավական արագ շրջանցելով

and I look at everything, and I pinpoint the ones

նայում եմ բոլոր նկարներին, և մտովի նշում նրանք,

that make me slow down for some reason or other.

որոնք ինձ գրավում են այս կամ այն պատճառով։

I don't even know why they make me slow down, but something

Չգիտեմ էլ թե ինչու են նրանք ինձ ստիպում դանդաղել, բայց ինչ որ բան

pulls me like a magnet

մագնիսի պես ձգում է ինձ,

and then I ignore all the others, and I just go to that painting.

և ես առհամարելով մնացած բոլորը, գնում եմ դեպի այդ նկարը։

So it's the first thing I do is, I do my own curation.

Այսպիսով առաջին բանը որ անում եմ. ստեղծում եմ իմ հավաքածուն:

I choose a painting. It might just be one painting in 50.

Ընտրում եմ նկար։ Կարող է լինել միայն մեկը 50-ի մեջ։

And then the second thing I do is I stand in front of that painting,

Երկրորդ բանը որ անում եմ, կանգնում եմ այդ նկարի առաջ,

and I tell myself a story about it.

և ինքս ինձ նրա մասին պատմություն եմ պատմում։

Why a story? Well, I think that we are wired,

Ինչո՞ւ պատմություն։ Քանի որ կարծում եմ, որ մենք

our DNA tells us to tell stories.

մեր ԴՆԹ-ով ծրագրավորված ենք պատմություններ պատմել։

We tell stories all the time about everything,

Մենք պատմում ենք պատմություններ անընդհատ և ամեն ինչի մասին,

and I think we do it because the world is kind of a crazy, chaotic place,

և երևի թե սա անում ենք քանի որ աշխարհը մի խենթ ու քաոսային տեղ է,

and sometimes stories, we're trying to make sense of the world a little bit,

և հաճախ պատմությունների միջոցով փորձում ենք աշխարհից գլուխ հանել,

trying to bring some order to it.

կարգ հաստատել։

Why not apply that to our looking at paintings?

Ինչո՞ւ չանել նույնը նկարներին նայելիս։

So I now have this sort of restaurant menu

Եվ հիմա կարելի է ասել արվեստի սրահի

visiting of art galleries.

ճաշացուցակ ունեմ։

There are three paintings I'm going to show you now

Երեք հատ նկար կա որ հիմա ձեզ ցույց եմ տալու

that are paintings that made me stop in my tracks

սրանք այն նկարներն են, որ ինձ ստիպել են կանգ առնել

and want to tell stories about them.

և ցանկանալ նրանց մասին պատմություն պատմել։

The first one needs little introduction --

Առաջինը նախաբանի կարիք չունի։

"Girl with a Pearl Earring" by Johannes Vermeer,

«Մարգարտե ականջօղով աղջիկը»

17th-century Dutch painter.

17-րդ դարի հոլանդացի նկարիչ Յան Վերմեերի աշխատանքներից է։

This is the most glorious painting.

Սա ամենափառավոր նկարներից մեկն է։

I first saw it when I was 19,

Առաջին անգամ այն տեսա 19 տարեկանում,

and I immediately went out and got a poster of it,

և անմիջապես ձեռք բերեցի նրա պաստառը,

and in fact I still have that poster. 30 years later it's hanging in my house.

որը 30 տարի անց դեռ կախված է իմ տանը։

It's accompanied me everywhere I've gone,

Այն ինձ ընկերակցել է ամենուր,

I never tire of looking at her.

երբեք չեմ հոգնում նրան նայելուց։

What made me stop in my tracks about her to begin with

Սկզբում ինձ գրավեցին

was just the gorgeous colors he uses

սքանչելի գույները, որ նկարիչը օգտագործում է

and the light falling on her face.

և աղջկա երեսին ընկնող լույսը։

But I think what's kept me still coming back

Բայց նրա հայացքը, հակամարտող հայացք է

year after year is another thing, and that is

որ տարիներ շարունակ ինձ գրավել ու

the look on her face, the conflicted look on her face.

ետ է կանչել։

I can't tell if she's happy or sad,

Չեմ կարող հասկանալ ուրախ է նա թե տխուր,

and I change my mind all the time.

միտքս անընդհատ փոխում եմ։

So that keeps me coming back.

Եվ սա որ ինձ անընդմեջ ետ է կանչում։

One day, 16 years after I had this poster on my wall,

Մի օր, անկողնումս պարկած,

I lay in bed and looked at her,

նայում էի այս նկարին որն արդեն 16 տարի պատիս է,

and I suddenly thought, I wonder what

և հանկարծակի միտք ծագեց. տեսնես

the painter did to her to make her look like that.

ինչ է արել նկարիչը նրան այս տեսքը տալու համար։

And it was the first time I'd ever thought that

Եվ այդ պահին առաջին անգամ մտածեցի, որ

the expression on her face is actually reflecting

նրա դեմքի արտահայտությունը արտացոլում է

how she feels about him.

նրա զգացմունքները նկարչի նկատմամբ։

Always before I'd thought of it as a portrait of a girl.

Նախքան սա միշտ մտածել եմ նկարի մասին որպես աղջկա դիմանկար։

Now I began to think of it as a portrait of a relationship.

Հիմա սկսեցի մտածել նրա մասին ինչպես հարաբերության դիմանկար։

And I thought, well, what is that relationship?

Եվ ի՞նչ է այս հարաբերությունը։

So I went to find out. I did some research and discovered,

Հարցիս պատասխանելու համար որոշ հետազոտություններ կատարեցի,

we have no idea who she is.

և պարզեցի որ մենք պատկերացում չունենք թե նա ով է։

In fact, we don't know who any of the models

Իրականում, մենք ոչինչ չգիտենք Վերմեերի նկարներում

in any of Vermeer's paintings are,

պատկերված մոդելների մասին,

and we know very little about Vermeer himself.

ավելին՝ մենք բավական քիչ գիտենք նաև Վերմեերի մասին։

Which made me go, "Yippee!"

Սա ինձ շատ երջանկացրեց։

I can do whatever I want, I can come up with whatever story I want to.

Նշանակում է, կարող եմ անել ինչ ուզում եմ, կարող եմ հյուսել ինչ պատմություն որ ուզում։

So here's how I came up with the story.

Ահա թե ինչպես հորինեցի պատմությունը։

First of all, I thought,

Սկզբում մտածեցի,

I've got to get her into the house.

Պետք է նրան ինչ որ կերպ տուն մտցնեմ։

How does Vermeer know her?

Ի՞նչպես է Վերմեերը նրան ճանաչում։

Well, there've been suggestions that

Կայն առաջարկներ, որ նա

she is his 12-year-old daughter.

Վերմեերի 12 տարեկան աղջիկն է։

The daughter at the time was 12 when he painted the painting.

Նրա աղջիկը 12 տարեկան է եղել, երբ նա նկարել է այս նկարը։

And I thought, no, it's a very intimate look,

Սակայն ես հերքեցի այս միտքը։ Հայացքը շատ մտերմիկ է,

but it's not a look a daughter gives her father.

բայց դստեր հայացք չէ։

For one thing, in Dutch painting of the time,

Առաջին հերթին, այս ժամանակվա հոլանդական նկարներում

if a woman's mouth was open, it was indicating sexual availability.

կնոջ բաց բերանը խոսում էր նրա սեռական առկայության մասին։

It would have been inappropriate for Vermeer

Վերմեերի համար անտեղին կլիներ

to paint his daughter like that.

իր իսկ դստերը պատկերել նման կերպով։

So it's not his daughter, but it's somebody

Ուրեմն նրա աղջիկը չէ, բայց հաստատ մոտիկ,

close to him, physically close to him.

ֆիզիկապես մոտիկ մարդ է։

Well, who else would be in the house?

Դե, ուրիշ ո՞վ կլինի տանը։

A servant, a lovely servant.

Ծառա, անուշիկ ծառա։

So, she's in the house.

Նա տան մեջ է։

How do we get her into the studio?

Ի՞նչպես ենք նրան մտցնելու արվեստանոց։

We don't know very much about Vermeer,

Վերմեերի մասին շատ բան չգիտենք,

but the little bits that we do know, one thing we know

բայց գիտենք, որ նա ամուսնացած էր

is that he married a Catholic woman, they lived with her mother

Կաթոլիկ կնոջ հետ ու ապրում էին կնոջ մոր հետ

in a house where he had his own room

մի տան մեջ, որտեղ էլ Վերմեերն ուներ իր անձնական

where he -- his studio. He also had 11 children.

արվեստանոցը։ Վերմեերը նաև ուներ 11 երեխա։

It would have been a chaotic, noisy household.

Ակնկալելի է որ քաոսային և աղմկոտ ընտանիք կլիներ։

And if you've seen Vermeer's paintings before,

Եվ եթե նախկինում տեսել եք Վերմեերի նկարները,

you know that they're incredibly calm and quiet.

գիտեք որ նրանք անհավատալիորեն հանդարդ ու անաղմուկ են։

How does a painter paint such calm, quiet paintings with 11 kids around?

Ի՞նչպես է նկարիչ ստեղծում այսպիսի հանգիստ գործեր 11 երեխաներով լի տանը։

Well, he compartmentalizes his life.

Նա դասակարգում է իր կյանքը։

He gets to his studio, and he says, "Nobody comes in here.

Մտնում է արվեստանոց, ու ասում,«Ոչ ոք ներս չգա։

Not the wife, not the kids. Okay, the maid can come in and clean."

Ոչ կինս, ոչ երխաները։ Լավ, ծառան կարող է մտնել մաքրել»։

She's in the studio. He's got her in the studio, they're together.

Նա արվեստանոցում է։ Նրանք միասին են սենյակում։

And he decides to paint her.

Եվ նա որոշում է նրան նկարել։

He has her wear very plain clothes.

Նա հասարակ շորեր է հագած։

Now, all of the women, or most of the women in Vermeer's other paintings

Վերմեերի նկարների կանանց մեծամասնությունը

wore velvet, silk, fur, very sumptuous materials.

կրում են թավիշ, մետաքս, մորթի, շատ թանկարժեք իրեր։

This is very plain; the only thing that isn't plain

Սա շատ հասարակ է. միակ բանը որ հասարակ չէ. դա

is her pearl earring.

մարգարտե ականջօղն է։

Now, if she's a servant, there is no way she could afford

Հիմա, եթե նա ծառա է, հնարավոր չէ որ նա կարողանա իրեն թույլ տալ

a pair of pearl earrings.

մի զույգ մարգարտե ականջօղ։

So those are not her pearl earrings. Whose are they?

Ուրեմն նրանը չեն ականջօղերը։ Ապա ու՞մն են։

We happen to know, there's a list of Catharina, the wife's clothes.

Կնոջ՝ Կաթերինայի շորերի ցուցակը մեզ հայտնի է ու նրա շորերից են

Amongst them a yellow coat with white fur,

սպիտակ մորթով դեղին վերարկուն,

a yellow and black bodice,

դեղին ու սև կորսաժը,

and you see these clothes on lots of other paintings,

որոնք հաճախ հայտնվում են տարբեր կանաց հագին,

different women in the paintings, Vermeer's paintings.

Վերմեերի տարբեր նկարներում։

So clearly, her clothes were lent to various different women.

Հետևաբար, եթե նրա հագուստը հագել են այլ կանայք,

It's not such a leap of faith to take

այնքան էլ անհավանական ենթադրություն չի լինի

that that pearl earring actually belongs to his wife.

անել, որ ականջօղը պատկանում է նրա կնոջը։

So we've got all the elements for our story.

Արդեն ունենք պատմության բոլոր գործոնները։

She's in the studio with him for a long time.

Նա նրա հետ երկար ժամանակ արվեստանոցում է։

These paintings took a long time to make.

Այս նկարներները երկար ժամանակ էր պահանջում։

They would have spent the time alone, all that time.

Նրանք այդ ամբողջ ժամանակը անցկացրել են միմյանց հետ։

She's wearing his wife's pearl earring.

Նա կրում է իր կնոջ մարգարտե ականջօղը։

She's gorgeous. She obviously loves him. She's conflicted.

Նա հիասքանչ է։ Ակնհայտ է՝ նա սիրում է նկարչին։ Նա շփոթված է։

And does the wife know? Maybe not.

Արդյո՞ք գիտի նրա կինը։ Երևի՝ ոչ։

And if she doesn't, well --

Եվ եթե նա չգիտի, դե-

that's the story.

հենց այստեղ էլ պատմությունն է։

(Laughter)

(Ծիծաղ)

The next painting I'm going to talk about

Հաջորդ, նկարը, որի մասին խոսելու եմ

is called "Boy Building a House of Cards" by Chardin.

Շարդենի «Խաղաթղթե տուն սարքող տղան» նկարն է:

He's an 18th-century French painter best known for his still lifes,

Նա 18-րդ դարի Ֆրանսիացի նկարիչ է, ճանաչված իր նատյուրմորտներով,

but he did occasionally paint people.

բայց ժամանակ առ ժամանակ մարդկանց էլ է նկարել։

And in fact, he painted four versions of this painting,

Իրականում, այս նկարից չորս տեսակ է նկարել,

different boys building houses of cards, all concentrated.

տարբեր տղաներ, բոլորն էլ կենտրոնացած խաղաթղթե տուն կառուցելիս։

I like this version the best, because some of the boys

Ես սիրում եմ այս տարբերակը, որովհետև տղաներից

are older and some are younger, and to me, this one,

որոշները տարիքով մեծ են, մյուսները՝ երիտասարդ, այս մեկը,

like Goldilocks's porridge, is just right.

ինչպես Երեք արջերի մասին պատմության մեջ ճիշտ ինքն է։

He's not quite a child, and he's not quite a man.

Նա արդեն երեխա չէ, բայց դեռ տղամարդ էլ չէ։

He's absolutely balanced between innocence and experience,

Նրա անմեղությունն ու փորձառությունը գտնվում են ոսկե միջինում,

and that made me stop in my tracks in front of this painting.

և հենց սա էր, որ ինձ ստիպեց կանգ առնել նկարի առաջ,

And I looked at his face. It's like a Vermeer painting a bit.

ու նայել նրա երեսին։ Մի փոքր նմանություն կա Վերմեերի նկարի հետ։

The light comes in from the left, his face is bathed

Լույսը գալիս է ձախ կողմից, ու նրա երեսը ողողված է

in this glowing light. It's right in the center of the painting,

այս լույսի մեջ։ Դա նկարի հենց մեջտեղում է,

and you look at it, and I found that when I was looking at it,

եւ եթե նայում եք դրան, ես հասկացա դա, երբ կանգած էի

I was standing there going,

նկարի առաջ, եւ ասում էի,

"Look at me. Please look at me."

«Ինձ նայիր։ Խնդրում եմ նայիր ինձ։»

And he didn't look at me. He was still looking at his cards,

Սակայն նա ինձ չնայեց: Նա շարունակում էր նայել խաղաքարտերին,

and that's one of the seductive elements of this painting is,

և սա է այս նկարի գայթակղիչ մասնիկներից մեկը,

he's so focused on what he's doing that he doesn't look at us.

նա այնքան կենտրոնացած է իր աշխատանքի վրա, որ մեզ չի նկատում։

And that is, to me, the sign of a masterpiece,

Սա է ինձ համար, գլուխգործոցի նշանը,

of a painting when there's a lack of resolution.

երբ նկարը չունի լուծում։

He's never going to look at me.

Նա երբեք ինձ չի նայի։

So I was thinking of a story where,

Ու ես մտածում էի, թե

if I'm in this position, who could be there looking at him?

ով կարող էր նրան նայելիս լինել այդ պահին։

Not the painter, I don't want to think about the painter.

Ոչ նկարիչը, չեմ ուզում նկարչի մասին մտածել։

I'm thinking of an older version of himself.

Մտածում եմ նրա տարիքով մեկնակերպի մասին։

He's a man, a servant, an older servant looking at this younger servant,

Գուցե նա տղամարդ է, ծառա, տարիքով ծառա է, ով երիտասարդ ծառային նայելիս

saying, "Look at me. I want to warn you about

ասում է,«Նայիր ինձ։ Ուզում եմ քեզ զգուշացնել

what you're about to go through. Please look at me."

քեզ սպասվելիքի մասին։ Խնդրում եմ, նայիր ինձ։»

And he never does.

Սակայն նա երբեք չի նայում։

And that lack of resolution, the lack of resolution in "Girl with a Pearl Earring" --

Նույն լուծման բացակայությունն եմ տեսնում, ինչպես որ «Մարգարտե ականջողով աղջկա» մեջ։

we don't know if she's happy or sad.

Չգիտենք արդյոք նա ուրախ է, թե տխուր։

I've written an entire novel about her,

Մի ամբողջ վեպ եմ գրել նրա մասին,

and I still don't know if she's happy or sad.

սակայն մինչ օրս չգիտեմ, ուրախ է նա, թե տխուր։

Again and again, back to the painting,

Կրկին ու կրկին վերադառնում եմ նկարին,

looking for the answer, looking for the story to fill in that gap.

պատասխանը փնտրելով, փորձում եմ բացակը պատմությունով լցնել։

And we may make a story, and it satisfies us momentarily,

Կարող ենք այս պահին մեզ գոհացնող պատասխանով լցնել բացակը,

but not really, and we come back again and again.

բայց վերջնական երբեք չի կարող լինել, քանզի մենք կրկին ու կրկին վերադառնալու ենք նրան։

The last painting I'm going to talk about

Վերջին նկարը, որի մասին խոսելու եմ,

is called "Anonymous" by anonymous. (Laughter)

կոչվում է «Անանունը» անանունի կողմից։ (Ծիծաղ)

This is a Tudor portrait bought by the National Portrait Gallery.

Սա Թուդորի դիմանկար է, որին գնել է Ազգային դիմանկարի պատկերասրահը։

They thought it was a man named Sir Thomas Overbury,

Գնելուց կարծել են, որ նկարը Պարոն Թոմաս Օվերբերի դիմանկարն է,

and then they discovered that it wasn't him,

և միայն հետո են հայնաբերել, որ նկարում ամենևին էլ նա չէ պատկերված,

and they have no idea who it is.

և իրականում չգիտեն թե ում դիմանկարն է։

Now, in the National Portrait Gallery,

Այսօր, Ազգային դիմանկարի պատկերասրահում,

if you don't know the biography of the painting,

եթե չգիտես նկարի կենսագրությունը,

it's kind of useless to you.

կարելի է ասել այն անպիտան է քեզ համար։

They can't hang it on the wall, because they don't know who he is.

Չիմանալով նկարի կենսագրությունը Ազգային դիմանկարի պատկերասրահը չի կարող այն ցուցադրել հասարակությանը։

So unfortunately, this orphan spends most of his time in storage,

Այսպիսով դժբախտաբար, «որբը» իր ժամանակի մեծամասնությունն անցկացնում է պահեստում,

along with quite a number of other orphans,

այլ «որբերի» հետ, որոնք բավական շատ են,

some of them some beautiful paintings.

և որոշն էլ՝ շատ գեղեցիկ։

This painting made me stop in my tracks for three reasons:

Այս նկարի առջև կանգ առա երեք պատճառով.

One is the disconnection between his mouth

Առաջինը նրա ժպտացող բերանի և թախծոտ աչքերի

that's smiling and his eyes that are wistful.

հակամարտությունն է։

He's not happy, and why isn't he happy?

Նա ուրախ չէ, ինչո՞ւ։

The second thing that really attracted me

Երկրորդ գրավիչ մասնիկը

were his bright red cheeks.

նրա վառվռուն կարմիր այտերն են։

He is blushing. He's blushing for his portrait being made!

Նա կարմրել է։ Կարմրել է, քանի որ իր դիմանկարն է նկարվում։

This must be a guy who blushes all the time.

Այս անձնավորությունը երևի հաճախ է կարմրում։

What is he thinking about that's making him blush?

Տեսնես ինչի՞ մասին է մտածում, որ այսքան կարմրել է։

The third thing that made me stop in my tracks

Երրորդ բանը, որ ինձ ստիպեց կանգնել հենց այս նկարի առջև,

is his absolutely gorgeous doublet.

նրա շատ գեղեցիկ բաճկոն էր։

Silk, gray, those beautiful buttons.

Մետաքս, մոխրագույն, սքանչելի կոճակներ։

And you know what it makes me think of,

Եվ գիտեք, այն ինձ ստիպում է մտածել

is it's sort of snug and puffy; it's like a duvet spread over a bed.

հարմարավետ, փքուն վերմակի մասին, որը սփռված է անկողնով մեկ։

I kept thinking of beds and red cheeks,

Ու ես շարունակ մտածում եմ անկողնու և կարմիր այտերի մասին,

and of course I kept thinking of sex when I looked at him,

և իհարկե իրեն նայելիս մտածում եմ սեքսի մասին,

and I thought, is that what he's thinking about?

միթե՞ նա էլ է դրա մասին մտածում։

And I thought, if I'm going to make a story,

Եթե պիտի պատմություն սարքեմ,

what's the last thing I'm going to put in there?

ի՞նչ է այն վերջին բանը, որ կգրեմ։

Well, what would a Tudor gentleman be preoccupied with?

Դե, ինչի՞ մասին նա կարող է մտահոգված լինել։

And I thought, well, Henry VIII, okay.

Ու հանկարծ մտածեցի, Հենրի VIII։

He'd be preoccupied with his inheritance, with his heir.

Նա մտահոգ կլիներ իր ժառսնգությամբ, իր ժառանգով։

Who is going to inherit his name and his fortune?

Ու՞մ է նա ժառանգելու իր անունն ու ունեցվածքը։

You put all those together, and you've got your story

Այս ամենը կպցնում ես իրար, և ունես պատմություն,

to fill in that gap that makes you keep coming back.

որը կլցնի այն բացերը, որոնք քեզ ստիպում են վերադառնալ։

Now, here's the story.

Ահա պատմությունը։

It's short.

Այն կարճ է։

"Rosy"

«Ռոզի»

I am still wearing the white brocade doublet Caroline gave me.

Դեռ կրում եմ Կառոլինի տված սպիտակ, զառնավուխտ բաճկոնը։

It has a plain high collar, detachable sleeves

Այն ունի հասարակ բարձր օձիք, անջատվող թևք,

and intricate buttons of twisted silk thread,

և նուրբ մետաքսե թելով փաթաթված կոճակներ,

set close together so that the fit is snug.

մոտիկ մոտիկ կարված որպիսի ապահովեն բաճկոնի քփությունը։

The doublet makes me think of a coverlet on the vast bed.

Այս բաճկոնը ինձ ստիպում է մտածել անկողնու վրա սփռված վերմակի մասին։

Perhaps that was the intention.

Միգուցի հենց սա էր նպատակը։

I first wore it at an elaborate dinner her parents held in our honor.

Առաջին անգամ այն հագել եմ, երբ նրա ծնողները մեր պատվին խնժույք էին կազմակերպել։

I knew even before I stood up to speak

Անգամ մինչև ճառս ասելը գիտեի,

that my cheeks were inflamed.

որ այտերս վառվում էին։

I have always flushed easily, from physical exertion,

Ես միշտ հեշտ կարմրում եմ Ֆիզիկական գործադրումից,

from wine, from high emotion.

գինուց և բարձր զգացմունքներից։

As a boy, I was teased by my sisters and by schoolboys,

Երեխա ժամանակ ինձ ձեռ էին առնում քույրերս

but not by George.

ու համադպրոցականներս, բայց ոչ Ջորջը։

Only George could call me Rosy.

Միայն Ջորջը կարող էր ինձ Ռոզի կոչել։

I would not allow anyone else.

Ուրիշ ոչ ոքի թույլ չէի տալիս։

He managed to make the word tender.

Նա կարողանում էր աշխարհը քնքուշ դարձնել։

When I made the announcement, George did not

Երբ ես արեցի հայտարարությունը, Ջորջը

turn rosy, but went pale as my doublet.

չկարմրեց, փոխարենը նա դարձավ բաճկոնիս պես գունատ։

He should not have been surprised.

Նա չպետք է զարմանար։

It has been a common assumption

Բոլորն էլ ենթադրում էին, որ

that I would one day marry his cousin.

ես մի որ կամուսնանամ իր զարմուհու հետ։

But it is difficult to hear the words aloud.

Բայց դժվար է լսել այդ բառերը բարձրաձայն։

I know, I could barely utter them.

Ես ինքս, հազիվ էի նրանք արտասանում։

Afterwards, I found George on the terrace overlooking the kitchen garden.

Հետո, գտա Ջորջին խոհանոցային այգուն նայող տեռասին նստած։

Despite drinking steadily all afternoon, he was still pale.

Չնայած որ ամբողջ ցերեկ խմել էր. նա դեռ գունատ էր։

We stood together and watched the maids cut lettuces.

Միասին կանգնած նայում ենք ծառաներին կաթնուկ կտրելուց։

"What do you think of my doublet?" I asked.

«Ի՞նչ կարծիքի ես բաճկոնիս մասին», ես հարցրի։

He glanced at me. "That collar looks to be strangling you."

Գցելով վրաս մի հայացք ասաց, «Կարծես օձիքը խեղդում է քեզ։»

"We will still see each other," I insisted.

«Մենք միևնույն է իրար կտեսնենք», պնդեցի ես։

"We can still hunt and play cards and attend court.

«Մենք էլի կարող ենք որս անել, քարտ խաղալ, հաճախել արքունիք։

Nothing need change."

Կարիք չկա որևէ բան փոխելու»:

George did not speak.

Ջորջը չպատասխանեց։

"I am 23 years old. It is time for me to marry

«Ես 23 տարեկան եմ։ Ժամանակն է, որ ամուսնանամ

and produce an heir. It is expected of me."

և ժառանգ ունենամ։ Սա է ակնկալվում ինձանից»:

George drained another glass of claret and turned to me.

Ջորջը մի բաժակ էլ կլարետ դատարկեց ու դեպի ինձ շուռ գալով ասաց։

"Congratulations on your upcoming nuptials, James.

«Շնոհավորում եմ գալիք հարսանիքի կապակցությամբ Ջեյմս։

I'm sure you'll be content together."

Համոզված եմ՝ երջանիկ կլինեք միասին։»

He never used my nickname again.

Նա այլևս երբեք չօգտագործեց իմ մականունը։

Thank you.

Շնորհակալություն։

(Applause)

(Ծափահարություններ)

Thank you.

Շնորհակալություն։

(Applause)

(Ծափահարություններ)