Kathryn Schulz: Don't regret regret

Kathryn Schulz: Pişman olmaktan pişman olmayın

Çeviri: Fatih Yucel Gözden geçirme: Sancak Gülgen

So that's Johnny Depp, of course.

İşte bu Johnny Depp, tabi ki.

And that's Johnny Depp's shoulder.

Bu da Johnny Depp’in omzu.

And that's Johnny Depp's famous shoulder tattoo.

Bu da Johnny Depp’in meşhur omuz dövmesi.

Some of you might know that, in 1990,

Bazılarınız biliyordur, 1990 yılında,

Depp got engaged to Winona Ryder,

Depp Winona Ryder’la nişanlandı,

and he had tattooed on his right shoulder

ve sağ omzuna bir dövme yaptırdı.

"Winona forever."

Üzerinde “Sonsuza Dek Winona” yazıyordu.

And then three years later --

Ve üç yıl sonra --

which in fairness, kind of is forever by Hollywood standards --

adil olursak Hollywood standartlarında sonsuza dek sürmüş gibi --

they broke up,

ayrıldılar,

and Johnny went and got a little bit of repair work done.

ve Johnny gidip birkaç onarım işi yaptırdı.

And now his shoulder says, "Wino forever."

Şimdi omzunda “Sonsuza Dek Wino” yazıyor.

(Laughter)

(Kahkaha)

So like Johnny Depp,

Johnny Depp gibi,

and like 25 percent of Americans

ya da yaşları 16 ile 50 arasında olan

between the ages of 16 and 50,

Amerikalıların yüzde 25'i gibi,

I have a tattoo.

benim de bir dövmem var.

I first started thinking about getting it in my mid-20s,

İlk olarak yirmili yaşlarımın başında yaptırmayı düşünmeye başladım,

but I deliberately waited a really long time.

ama özellikle uzun bir süre bekledim.

Because we all know people

Çünkü herbirimiz

who have gotten tattoos when they were 17

17 yaşında ya da 19 veya 23

or 19 or 23

dövme yaptırıp

and regretted it by the time they were 30.

30'a geldiklerinde pişman olan insanlar tanıyoruz.

That didn't happen to me.

Bana böyle olmadı.

I got my tattoo when I was 29,

Ben dövmemi 29 yaşımda yaptırdım,

and I regretted it instantly.

ve hemen pişman oldum.

And by "regretted it,"

Ve "pişman oldum," diyerek

I mean that I stepped outside of the tattoo place --

Dövmeciden çıkıp --

this is just a couple miles from here

orası buradan birkaç mil uzaklıkta

down on the Lower East Side --

Aşağı Doğu Yakası'na doğru-

and I had a massive emotional meltdown in broad daylight

günışığının altında ağır bir duygusal çöküntü yaşadım

on the corner of East Broadway and Canal Street.

Doğu Broadway ve Canal Street'in köşesindeydim.

(Laughter)

(Kahkaha)

Which is a great place to do it because nobody cares.

Bunu yapmak için çok güzel bir yer çünkü kimsenin umursamıyor.

(Laughter)

(Kahkaha)

And then I went home that night, and I had an even larger emotional meltdown,

Sonra o gece eve gittim, ve daha büyük bir çöküntü yaşadım.

which I'll say more about in a minute.

Bundan birazdan bahsedeceğim.

And this was all actually quite shocking to me,

Bu benim için çok sarsıcıydı,

because prior to this moment,

çünkü o ana kadar,

I had prided myself

kendi kendime

on having absolutely no regrets.

pişman olmak yok diye söyleyip durmuştum.

I made a lot of mistakes

Hayatta bir sürü hata yaptım

and dumb decisions, of course.

ve tabi saçma kararlar aldım.

I do that hourly.

Bunu her saat yapıyorum.

But I had always felt like, look, you know,

Ama her zaman, o zamanki halime,

I made the best choice I could make

o zaman kim olduğuma bakınca

given who I was then,

elimden gelenin en iyisini

given the information I had on hand.

yapmış gibi hissederdim.

I learned a lesson from it.

Bundan bir ders çıkardım.

It somehow got me to where I am in life right now.

Bu bir şekilde beni şimdi hayatta olduğum yere getirdi.

And okay, I wouldn't change it.

Ve tamam, onu değiştirmeyecektim.

In other words, I had drunk our great cultural Kool-Aid about regret,

Diğer bir deyişle, pişmanlık şerbetinden içmiştim,

which is that lamenting things that occurred in the past

bu da geçmişte olanlardan acı duymanın

is an absolute waste of time,

tam bir zaman olduğu anlamına geliyordu,

that we should always look forward and not backward,

her zaman geriye değil de ileriye bakmamız gerekiyor,

and that one of the noblest and best things we can do

ve yapacağımız ve en iyi ve soylu davranış

is strive to live a life free of regrets.

pişmanlık olmayan bir hayat yaşamaya çabalamaktır.

This idea is nicely captured by this quote:

Bu düşünce şu sözlerle güzelce özetlenmiş:

"Things without all remedy

"Devasız bütün her şey

should be without regard;

itibar edilmeye değmez;

what's done is done."

Olan olmuştur."

And it seems like kind of an admirable philosophy at first --

Bu başta hayranlık uyandıran bir düşünce gibi gözüküyor,

something we might all agree to sign onto ...

hepimiz bu sözün sahibini söyleyinceye kadar

until I tell you who said it.

bunda hemfikiriz.

Right, so this is Lady MacBeth

Bunu, Lady MacBeth

basically telling her husband to stop being such a wuss

kocasına korkak olmayı bırakıp,

for feeling bad about murdering people.

cinayetlerden pişmanlık duymaması için söylüyor.

And as it happens, Shakespeare was onto something here,

Burada Shakespeare'in çoğu zaman olduğu gibi

as he generally was.

aklından bir şeyler geçiyor.

Because the inability to experience regret

Çünkü pişmanlık hissetmemek

is actually one of the diagnostic characteristics

aslında sosyopatların birkaç temel

of sociopaths.

teşhislerinden biridir.

It's also, by the way, a characteristic of certain kinds of brain damage.

Bu bir bakıma da, bazı tür beyin hasarının göstergesidir.

So people who have damage

Yani ön orbital korteksinde

to their orbital frontal cortex

hasar olan insanların

seem to be unable to feel regret

en açık kötü kararlarda bile

in the face of even obviously very poor decisions.

pişmanlık duymadıkları gözlemlenmiştir.

So if, in fact, you want to live a life free of regret,

Yani, eğer pişmanlıksız bir hayat yaşamak istiyorsanız

there is an option open to you.

aslında sizin için bir ihtimal var.

It's called a lobotomy.

Bunun adı lobotomi.

But if you want to be fully functional

Ama tam işleyen

and fully human

tam bir insan

and fully humane,

ve iyi bir insan olmak istiyorsanız,

I think you need to learn to live, not without regret, but with it.

pişmanlıklar olmadan değil de onlarla yaşamayı öğrenmelisiniz.

So let's start off by defining some terms.

Öyleyse bazı tanımlar vererek başlayalım.

What is regret?

Pişmanlık nedir?

Regret is the emotion we experience

Pişmanlık şimdiki halimizin,

when we think that our present situation

geçmişte bir şeyi daha farklı biçimde yapmış olsaydık,

could be better or happier

daha iyi olacağı ya da daha mutlu olacağımız

if we had done something different in the past.

hissidir.

So in other words, regret requires two things.

Başka bir ifadeyle, pişmanlık iki şeye ihtiyaç duyar.

It requires, first of all, agency -- we had to make a decision in the first place.

İlk olarak, vasıtaya ihtiyaç duyar -- öncelikle bir karar vermemiz gerekir.

And second of all, it requires imagination.

İkincisi de hayal gücüne ihtiyaç duyar.

We need to be able to imagine going back and making a different choice,

Geçmişe dönüp başka bir seçim yapabileceğimizin hayalini kurabilmeliyiz,

and then we need to be able to kind of spool this imaginary record forward

ve bu hayali sanki bir makaraya sarıp ileriye alarak

and imagine how things would be playing out in our present.

olayların şimdi nasıl olacağını hayal edebilmeliyiz.

And in fact, the more we have of either of these things --

Ve aslında, bunlardan bizde ne kadar çok varsa --

the more agency and the more imagination

bir pişmanlığa karşı

with respect to a given regret,

ne kadar çok vasıta ve ne kadar çok hayal gücü

the more acute that regret will be.

o pişmanlık o kadar şiddetli olur.

So let's say for instance

Öyleyse bir an için

that you're on your way to your best friend's wedding

en iyi arkadaşınızın düğününe gittiğinizi ve

and you're trying to get to the airport and you're stuck in terrible traffic,

havalaalanına yetişmeye çalıştığınızı ve trafikte takıldıldığınızı varsayalım,

and you finally arrive at your gate

sonunda giriş kapınıza vardığınızda

and you've missed your flight.

uçağı kaçırıyorsunuz

You're going to experience more regret in that situation

Bu durumda uçağı üç dakikayla kaçırırsanız

if you missed your flight by three minutes

20 dakikayla kaçırdığınızdan

than if you missed it by 20.

daha çok pişmanlık duyacaksınız.

Why?

Neden peki?

Well because, if you miss your flight by three minutes,

Çünkü, uçuşunuzu üç dakikayla kaçırdığınızda,

it is painfully easy to imagine

farklı kararlar verip

that you could have made different decisions

daha iyi bir sonuç elde ettiğinizin

that would have led to a better outcome.

hayalini kurmak acı verecek şekilde çok kolaydır.

"I should have taken the bridge and not the tunnel.

"Tünelden değil de köprüden gitmeliydim,

I should have gone through that yellow light."

o sarı ışıkta geçebilirdim."

These are the classic conditions that create regret.

Bunlar pişmanlık yaratan klasik durumlardır.

We feel regret when we think we are responsible

Pişmanlığı, az kalsın iyi bir şekilde sonuçlanacakken

for a decision that came out badly,

aldığımız bir karar yüzünden kötü sonuçlanmasından

but almost came out well.

sorumlu olduğumuzu düşündüğümüzde hissederiz.

Now within that framework,

O halde bu şekilde,

we can obviously experience regret about a lot of different things.

bir sürü farklı şey için pişmanlık hissedebiliriz.

This session today is about behavioral economics.

Bugünkü konuşmamız davranışsal iktisat hakkında olacak.

And most of what we know about regret

Ve pişmanlık hakkında bildiğimiz çoğu şey

comes to us out of that domain.

bu alanda gerçekleşiyor.

We have a vast body of literature

Tüketiciler ve finansal kararlarıyla

on consumer and financial decisions

ve buna bağlı pişmanlıklarıyla ilgili

and the regrets associated with them --

çok geniş çaplı yazılı kaynaklar var --

buyer's remorse, basically.

temel olarak, tüketici pişmanlığı.

But then finally, it occurred to some researchers to step back

Ama sonradan, bazı araştırmacı biraz geri çekilip,

and say, well okay, but overall,

aslında, genel, olarak,

what do we regret most in life?

hayatta en çok neden çekiniriz diye sormuşlar.

Here's what the answers turn out to look like.

Bunun cevabı şu şekilde ortaya çıkıyor.

So top six regrets --

En başı çeken altı pişmanlık --

the things we regret most in life:

hayatta en çok pişmanlık duyduğumuz şey:

Number one by far, education.

Açık ara, eğitim.

33 percent of all of our regrets

Pişmanlıklarımızın yüzde 33'ü

pertain to decisions we made about education.

eğitim hakkında aldığımız kararlardan kaynaklanıyor.

We wish we'd gotten more of it.

Daha fazla okumadığımızın pişmanlığını duyuyoruz.

We wish we'd taken better advantage of the education that we did have.

Keşke aldığımız eğitimden daha çok istifade etseydik diyoruz.

We wish we'd chosen to study a different topic.

Başka bir alanda eğitim yapsaymışız diyoruz.

Others very high on our list of regrets

Pişmanlık listesindeki diğer başı çekenler

include career, romance, parenting,

kariyer, ilişkiler, ebeveynlik,

various decisions and choices about our sense of self

kendimiz hakkında aldığımız bazı kararlar ve yaptığımız tercihler

and how we spend our leisure time --

boş vakitlerimizi nasıl değerlendirdiğimiz --

or actually more specifically,

ya da daha doğrusu,

how we fail to spend our leisure time.

nasıl değerlendiremediğimiz.

The remaining regrets

Bunların dışındaki pişmanlıklar

pertain to these things:

şunlarla ilgili:

finance, family issues unrelated to romance or parenting,

finans, ilişkiler ve ebeveynlik dışındaki ailevi sorunlar,

health, friends,

sağlık, arkadaşlar,

spirituality and community.

maneviyat ve toplumla alakalı.

So in other words, we know most of what we know about regret

Yani diğer bir değişle, pişmanlık hakkında neredeyse bildiğimiz her şeyi

by the study of finance.

finansı inceleyerek biliyoruz.

But it turns out, when you look overall at what people regret in life,

Ama, insanların hayatta pişmanlık duyduklarına daha genel bir biçimde bakınca,

you know what, our financial decisions don't even rank.

görüyoruz ki finansla ilgili kararlarımız listeye bile giremiyor.

They account for less than three percent of our total regrets.

Pişmanlıklarımızın hepsinin yüzde üçünden daha azını oluşturuyor.

So if you're sitting there stressing

O halde orada oturmuş kendinizi sıkarak

about large cap versus small cap,

büyük bardak mı küçük bardak mı,

or company A versus company B,

ya da A firmasına karşı B fiması mı,

or should you buy the Subaru or the Prius,

yoksa Subaru almak mı Prius almak mı,

you know what, let it go.

diye tereddüte düşüyorsanız biliyor musunuz, boşverin gitsin.

Odds are, you're not going to care in five years.

Muhtemelen, beş yıl sonra umrunuzda bile olmayacak.

But for these things that we actually do really care about

Ama gerçekten önemsediğimiz

and do experience profound regret around,

ve derin pişmanlık duyduğumuz şeylere gelindiğinde

what does that experience feel like?

bu tecrübe hissediliyor?

We all know the short answer.

Hepimiz kısa cevabı biliyoruz.

It feels terrible. Regret feels awful.

Çok kötü hissediliyor. Pişmanlık berbat bir his.

But it turns out that regret feels awful

Ama pişmanlık dört farklı

in four very specific and consistent ways.

kendine has ve kalıcı şekilde berbat hissediliyor.

So the first consistent component of regret

Pişmanlığın birinci kalıcı bileşeni

is basically denial.

temel olarak reddediş.

When I went home that night after getting my tattoo,

Dövmemi yaptırdığım o gece eve gittiğimde,

I basically stayed up all night.

bütün gece uyuyamadım.

And for the first several hours,

İlk birkaç saat boyunca,

there was exactly one thought in my head.

zihnimde tek bir düşünce vardı.

And the thought was,

Bu düşünce.

"Make it go away!"

"Onu ortadan kaldır!"

This is an unbelievably primitive emotional response.

Bu inanılmayacak derece ilkel bir duygusal tepki.

I mean, it's right up there with, "I want my mommy!"

Yani, "Annemi istiyorum." gibi bir şey.

We're not trying to solve the problem.

Sorunu çözmeye çalışmıyoruz.

We're not trying to understand how the problem came about.

Sorunun neden kaynaklandığını anlamaya çalışmıyoruz.

We just want it to vanish.

Sadece yok olmasını istiyoruz.

The second characteristic component of regret

Pişmanlığın ikinci karakteristik bileşeni

is a sense of bewilderment.

bir tür yabancılaşma duygusu.

So the other thing I thought about there in my bedroom that night

O gece odamda aklımdan geçen ikinci düşünce ise

was, "How could I have done that?

"Böyle bir şeyi nasıl yapabildim?

What was I thinking?"

Aklımdan ne geçiyordu?"

This real sense of alienation

Bu, pişmanlık duyduğumuz bir kararımızdan doğan

from the part of us that made a decision we regret.

tam bir yabancılaşma duygusu.

We can't identify with that part.

Bu tarafımızı tanıyamayız.

We don't understand that part.

Bu tarafımızı anlayamayız.

And we certainly don't have any empathy for that part --

Ve orası için -- pişmanlığın üçüncü kalıcı bileşeni olan,

which explains the third consistent component of regret,

kendimizi cezalandırmak için duyduğumuz kuvvetli arzuyu açıklayan --

which is an intense desire to punish ourselves.

empati duyamayız.

That's why, in the face of our regret,

Bunun için, pişmanlığımız karşısında,

the thing we consistently say is, "I could have kicked myself."

sürekli "Kendi kendimi tekmeleseydim." deriz.

The fourth component here

Dördüncü bileşense

is that regret is what psychologists call perseverative.

pişmanlığın psikologların deyimiyle saplantı yaratıcı olmasıdır.

To perseverate means to focus obsessively and repeatedly

Saplanıp kalmak, takıntılı bir şekilde tekrar tekrar

on the exact same thing.

aynı şeye tüm dikkatini vermektir.

Now the effect of perseveration

Bu saplantının etkisi

is to basically take these first three components of regret

pişmanlığın bu üç bileşenini alıp

and put them on an infinite loop.

bunları tekrar tekrar yaşamaktır.

So it's not that I sat there in my bedroom that night,

Yani ben de o gece odamda oturup,

thinking, "Make it go away."

"Onu ortadan kaldır!" diye düşünmedim.

It's that I sat there and I thought,

Orada oturdum ve şöyle düşündüm,

"Make it go away. Make it go away.

"Onu ortadan kaldır. Onu ortadan kaldır.

Make it go away. Make it go away."

Onu ortadan kaldır. Onu ortadan kaldır"

So if you look at the psychological literature,

Psikolojik kaynaklara baktığınızda,

these are the four consistent defining components of regret.

bunlar pişmanlığı tanımlayan dört kalıcı bileşenlerdir.

But I want to suggest that there's also a fifth one.

Ama ben bir beşincisinin de olduğunu öne süreceğim.

And I think of this

Bunun da

as a kind of existential wake-up call.

varoluşsal bir uyanış çağrısı olduğunu düşünüyorum.

That night in my apartment,

O gece dairemde,

after I got done kicking myself and so forth,

kendimi tekmeledikten sonrra,

I lay in bed for a long time,

uzun bir süre yatakta uzanıp

and I thought about skin grafts.

deri naklini düşündüm.

And then I thought about how,

Sonra da, seyahat sigortalarının nasıl

much as travel insurance doesn't cover acts of God,

mücbir sebeplerden doğan zararları karşılamadığını, o halde

probably my health insurance did not cover acts of idiocy.

sağlık sigortamın da muhtemelen budalalık sebeblerini karşılamayacağını düşündüm.

In point of fact, no insurance covers acts of idiocy.

Doğrusu, hiçbir sigorta budalalık sebeplerini karşılamıyordu.

The whole point of acts of idiocy

Budalalık sebeplerinin bütün meselesi

is that they leave you totally uninsured;

insanın güvenini tamamen alıp götürmesi;

they leave you exposed to the world

insanı çırılçıplak ortada bırakması ve

and exposed to your own vulnerability and fallibility

kendi hassaslığını ve yanlışını

in face of, frankly, a fairly indifferent universe.

umursamayan bir dünyaya karşı açığa çıkarmasıdır.

This is obviously an incredibly painful experience.

Bu açıkçası inanılmaz derece acı veren bir tecrübe.

And I think it's particularly painful for us now in the West

Ve bence özellikle de bizim gibi Batı'da

in the grips of what I sometimes think of

benim bazen içinde yaşadığımızı düşündüğüm

as a Control-Z culture --

bir Control-Z kültürü olarak --

Control-Z like the computer command,

bilgisayar komutu olarak Control-Z

undo.

geri al.

We're incredibly used to not having to face

Biz bir bakıma hayatın acı gerçekleriyle yüzleşmemeye

life's hard realities, in a certain sense.

inalmız bir şekilde alıştık.

We think we can throw money at the problem

Soruna para döküp

or throw technology at the problem --

ya da soruna teknoloji döküp --

we can undo and unfriend

geri alabiliriz ya da arkadaşlığımızı silebiliriz

and unfollow.

ya da takip etmekten vazgeçebiliriz.

And the problem is that there are certain things that happen in life

Sorun şu ki hayatta gerçekleşen bazı şeyleri

that we desperately want to change

umutsuzca değiştirmek istiyoruz

and we cannot.

ama yapamıyoruz.

Sometimes instead of Control-Z,

Bazen Control-Z yerine,

we actually have zero control.

aslında sıfır kontrolümüz oluyor.

And for those of us who are control freaks and perfectionists --

Aramızda kontrol manyağı ve mükemmeliyetçi olanlarımız için --

and I know where of I speak --

ve ben konuştuğum yerden --

this is really hard,

bunun ne kadar zor olduğunu biliyorum,

because we want to do everything ourselves and we want to do it right.

çünkü her şeyi kendi başımıza yapmak ve doğru yapmak istiyoruz.

Now there is a case to be made

Şimdi savunulması gereken bir düşünce var

that control freaks and perfectionists should not get tattoos,

kontrol manyaklarının ve mükemmeliyetçilerin dövme yaptırmamaları gerekiyor,

and I'm going to return to that point in a few minutes.

ve buna birazdan döneceğim.

But first I want to say

Ama önce söylemeliyim ki

that the intensity and persistence

pişmanlığın duygusal bileşenlerinden hissetiğimiz

with which we experience these emotional components of regret

yoğunluk ve kalıcılık pişmanlık duyduğumuz

is obviously going to vary

asıl şeye bağlı olarak

depending on the specific thing that we're feeling regretful about.

değişkenlik gösterecektir.

So for instance, here's one of my favorite

Yani mesela, benim hayatta en sevdiğim

automatic generators of regret in modern life.

otomatik pişmanlık üreticilerin birisi.

(Laughter)

(Kahkaha)

Text: Relpy to all.

Metin: Hepsine birden cevap ver.

And the amazing thing

Öyle şaşırtıcı ki

about this really insidious technological innovation

sadece tek başına

is that even just with this one thing,

bu hain teknolojik yenilikle birlikte

we can experience a huge range of regret.

çok büyük miktarda pişmanlık yaşayabiliriz.

You can accidentally hit "reply all" to an email

Yanlışlıkla bir emailde "hepsine birden cevap ver"e basıp

and torpedo a relationship.

bir ilişkiyi yıkabiliriz.

Or you can just have an incredibly embarrassing day at work.

Ya işte fevkalade utanç verici bir gün yaşayabilirsiniz.

Or you can have your last day at work.

Ya da işteki son gününüz bile olabilir.

And this doesn't even touch

Ve bu hayatın derin pişmanlıklarına

on the really profound regrets of a life.

ilişmiyor bile.

Because of course, sometimes we do make decisions

Çünkü tabi ki, bazen geri alamayacağımız ve

that have irrevocable and terrible consequences,

korkunç sonuçlar yaratan öyle kararlar veriyoruz ki,

either for our own or for other people's

kendi sağlığımız ya da başka insanlarınkini,

health and happiness and livelihoods,

mutlulukları ve rızklarımızı ve hatta en kötüsü,

and in the very worst case scenario, even their lives.

hayatlarımızı kökünden etkiliyoruz.

Now obviously, those kinds of regrets

Şimdi açıkçası, bu tür pişmanlıklar

are incredibly piercing and enduring.

inanılmaz biçimde kuvvetli ve kalıcı oluyorlar.

I mean, even the stupid "reply all" regrets

Yani, aptal "hepsine birden cevap ver" pişmanlıkları bile

can leave us in a fit of excruciating agony for days.

bizi günler sürecek eziyet dolu sıkıntılara sokabiliyor.

So how are we supposed to live with this?

Öyleyse biz bununla nasıl baş edebiliriz?

I want to suggest that there's three things

Pişmanlıkları kabullenmemiz için

that help us to make our peace with regret.

üç tane şey tavsiye edeceğim.

And the first of these

Bunlardan ilki

is to take some comfort in its universality.

bunun evrensel bir şey olduğu fikriyle rahatlamak.

If you Google regret and tattoo,

Google'da pişmanlık ve dövme diye arama yaparsanız,

you will get 11.5 million hits.

11.5 sayfa karşınıza çıkar.

(Laughter)

(Kahkaha)

The FDA estimates

Amerikan Gıda ve İlaç Dairesi,

that of all the Americans who have tattoos,

dövmesi olan Amerikalıların

17 percent of us regret getting them.

yüzde 17'sinin pişmanlık yaşadığını tespit etmiş.

That is Johnny Depp and me

Bu da Johnny Depp ve ben

and our seven million friends.

ve yedi milyon arkadaşımız demek.

And that's just regret about tattoos.

Ve bu sadece dövmelerden duyulan pişmanlık.

We are all in this together.

Bunun içinde hepimiz beraberiz.

The second way that we can help make our peace with regret

Pişmanlıklarımızı kabullenmemiz için ikinci yol

is to laugh at ourselves.

kendi kendimize gülebilmemiz.

Now in my case, this really wasn't a problem,

Benim durumumda, bu pek de sorun değil,

because it's actually very easy to laugh at yourself

çünkü 29 yaşında olup da dövmeni beğenmediğinden

when you're 29 years old and you want your mommy

anneni isteyince

because you don't like your new tattoo.

bu hiç de zor bir şey değil.

But it might seem like a kind of cruel or glib suggestion

Ama daha derin pişmanlıklara gelince bu daha acımasız ve

when it comes to these more profound regrets.

düşünmeden söylenmiş bir tavsiye halini alıyor.

I don't think that's the case though.

Ama ben öyle olduğunu düşünmüyorum.

All of us who've experienced regret

Gerçekten acı ve ısdırap dolu pişmanlık

that contains real pain and real grief

tecrübe etmiş herbirimiz

understand that humor and even black humor

mizahın ve hatta kara mizahın

plays a crucial role in helping us survive.

hayata devam etmemiz için canalıcı bir rol oynadığını anlarız.

It connects the poles of our lives back together,

Hayatımızın pozitif ve negatif,

the positive and the negative,

kutuplarını biraraya getirip

and it sends a little current of life back into us.

bize yeni bir hayat enerjisi gönderir.

The third way that I think we can help make our peace with regret

Pişmanlıklarımızı kabullenmemize yardımcı olacak üçüncü yolsa

is through the passage of time,

zamanın geçmesidir,

which, as we know, heals all wounds --

biliriz ki zaman bütün yaraları tedavi eder --

except for tattoos, which are permanent.

dövmeler hariç tabi, onlar kalıcıdır.

So it's been several years

Ben dövme yaptıralı

since I got my own tattoo.

birkaç sene oluyor.

And do you guys just want to see it?

Size dövmemi göstermemi ister misiniz?

All right.

Peki tamam.

Actually, you know what, I should warn you,

Aslında, sizi uyarmam lazım,

you're going to be disappointed.

hayal kırıklığına uğrayacaksınız.

Because it's actually not that hideous.

Çünkü aslında o kadar da çirkin bir şey değil.

I didn't tattoo Marilyn Manson's face

Vücudumun mahrem bir yerine Marilyn Manson'un yüzü

on some indiscreet part of myself or something.

ya da onun gibi bir şey yaptırmadım.

When other people see my tattoo,

İnsanlar dövmemi gördüklerinde,

for the most part they like how it looks.

çoğu zaman nasıl göründüğünü beğinirler.

It's just that I don't like how it looks.

Bense, nasıl göründüğünü beğenmiyorum.

And as I said earlier, I'm a perfectionist.

Daha önce söylediğim gibi, ben bir mükemmeliyetçiyim.

But I'll let you see it anyway.

Ama yine de size göstereceğim.

This is my tattoo.

İşte bu benim dövmem.

I can guess what some of you are thinking.

Bazılarınızın ne düşündüğünü tahmin edebiliyorum.

So let me reassure you about something.

Bunun için sizi bir konuda rahatlatayım.

Some of your own regrets

Bazı pişmanlıklarınız

are also not as ugly as you think they are.

aslında düşünüdüğünüz kadar da çirkin değil.

I got this tattoo

Bu dövmeyi

because I spent most of my 20s

yirmili yaşlarımın çoğunu ülkenin dışında

living outside the country and traveling.

yaşayarak ve seyahat ederek geçirdiğim için yaptırdım.

And when I came and settled in New York afterward,

Sonrasında gelip New York'a yerleşince,

I was worried that I would forget

bu sürede öğrendiğim önemli dersleri

some of the most important lessons that I learned during that time.

unutacağım endişesine kapıldım.

Specifically the two things I learned about myself

Özellikle de kendi hakkımda öğrendiğim iki şeyi

that I most didn't want to forget

keşfetmeye devam etmenin ne kadar da

was how important it felt to keep exploring

önemli hissettirdiğini

and, simultaneously, how important it is

ve, aynı zamanda, kendi kuzeyini takip etmenin

to somehow keep an eye on your own true north.

ne kadar önemli olduğunu unutmamak istiyordum.

And what I loved about this image of the compass

Bu pusula resminin en sevdiğim şeyi de

was that I felt like it encapsulated both of these ideas

bu iki fikri tek bir resimde

in one simple image.

birarada toplamasıydı.

And I thought it might serve as a kind of permanent mnemonic device.

Ben de bunun bir çeşit anımsatıcı alet olarak işleyeceğini düşündüm.

Well it did.

Gerçekten de öyle oldu.

But it turns out, it doesn't remind me of the thing I thought it would;

Ama, bana hatırlatacağını düşündüğüm şeyi değil de;

it reminds me constantly of something else instead.

onun yerine durmadan başka bir şeyi hatırlattığı ortaya çıktı.

It actually reminds me

Bana aslında pişmanlığın bize verebileceği

of the most important lesson regret can teach us,

derslerin en önemlisini ve hayattan da

which is also one of the most important lessons life teaches us.

alabileceğimiz en önemli dersi hatırlatıyor.

And ironically, I think it's probably the single most important thing

Manidardır, ki benim vücuduma

I possibly could have tattooed onto my body --

bir yazar olarak

partly as a writer,

ama bir insan olarak da

but also just as a human being.

yaptıracağım tek dövme bu olabilirdi.

Here's the thing,

Mesele şu ki,

if we have goals

amaçlarımız varsa

and dreams,

hayallerimiz varsa,

and we want to do our best,

elimizden gelenin en iyisini yapmak istiyorsak

and if we love people

çevremizdeki insanları seviyorsak

and we don't want to hurt them or lose them,

ve onlara zarar vermek ya da onları kaybetmek istemiyorsak,

we should feel pain when things go wrong.

işler kötü gittiğinde acı hissetmeliyiz.

The point isn't to live without any regrets.

Mesele hiç pişmanlık duymamak değil.

The point is to not hate ourselves for having them.

Mesele pişmanlık yüzünden kendimizden nefret etmememiz.

The lesson that I ultimately learned from my tattoo

Dövmemden aldığım nihai ders, ve ben

and that I want to leave you with today

bugün bunu söyledikten sonra yanınızdan ayrılacağım

is this:

şöyle:

We need to learn to love

Yarattığımız bozuk, kusurlu

the flawed, imperfect things

şeyleri sevmeliyiz

that we create

ve onları yarattığımız için

and to forgive ourselves for creating them.

kendimizi affetmeliyiz.

Regret doesn't remind us that we did badly.

Pişmanlık bize kötü yaptığımız şeyleri değil de,

It reminds us that we know we can do better.

daha iyisini yapabileceğimizi hatırlatıyor.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)