Kathryn Schulz: Don't regret regret

Translator: yamela areesamarn Reviewer: PanaEk Warawit

So that's Johnny Depp, of course.

นั่นคือจอห์นนี่ เด็พพ์,ใช่เขาแน่นอน

And that's Johnny Depp's shoulder.

และนั่นคือไหล่ของ จอห์นนี่ เด็พพ์

And that's Johnny Depp's famous shoulder tattoo.

และนั่นคือรอยสักที่มีชื่อเสียงบนไหล่ของจอห์นนี่ เด็พพ์

Some of you might know that, in 1990,

บางท่านคงทราบว่าในปี ค.ศ 1990,

Depp got engaged to Winona Ryder,

เด็พพ์ได้หมั้นกับวิโนน่า ไรเดอร์,

and he had tattooed on his right shoulder

และเขาได้สักบนไหล่ข้างขวาของเขาว่า

"Winona forever."

"วิโนน่า ตลอดกาล"

And then three years later --

แต่แล้วสามปีให้หลัง--

which in fairness, kind of is forever by Hollywood standards --

พูดอย่างเป็นธรรม, ก็เป็นตลอดกาลตามมาตรฐานของฮอลลีวูด--

they broke up,

พวกเขาเลิกกัน,

and Johnny went and got a little bit of repair work done.

และจอห์นี่ก็ไปทำการปรับเปลี่ยนรอยสักเพียงเล็กน้อย

And now his shoulder says, "Wino forever."

และปัจจุบันบนไหล่เขาบอกว่า,"คนขี้เหล้า ตลอดกาล"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So like Johnny Depp,

เช่นเดียวกับจอห์นนี่ เด็พพ์

and like 25 percent of Americans

และเหมือนกับร้อยละ 25 ของคนอเมริกัน

between the ages of 16 and 50,

อายุระหว่าง 16 ถึง 50 ปี,

I have a tattoo.

ดิฉันก็มีรอยสัก

I first started thinking about getting it in my mid-20s,

ดิฉันเริ่มคิดที่จะสักเมื่ออายุประมาณ 25 ปี,

but I deliberately waited a really long time.

แต่ได้รอคิดอยู่อย่างรอบคอบเป็นเวลานานทีเดียว

Because we all know people

เพราะว่าเราทุกคนรู้จักผู้คน

who have gotten tattoos when they were 17

ที่ได้ไปสักมาเมื่อตอนอายุ 17

or 19 or 23

หรือเมื่อตอนอายุ 19 หรือ 23

and regretted it by the time they were 30.

แต่เมื่ออายุราว 30 ก็รู้สึกเสียใจที่ไปสัก

That didn't happen to me.

แต่ดิฉันไม่ได้เป็นอย่างนั้น

I got my tattoo when I was 29,

ดิฉันได้ไปสักเมื่ออายุ 29 ปี,

and I regretted it instantly.

และในทันทีก็รู้สึกเสียใจที่ไปสัก

And by "regretted it,"

ที่ว่า"เสียใจที่ไปสัก"

I mean that I stepped outside of the tattoo place --

ดิฉันหมายถึงว่าเมื่อก้าวออกมาจากสถานที่ที่สัก --

this is just a couple miles from here

สถานที่นี้ห่างจากที่นี่เพียงแค่สองไมล์

down on the Lower East Side --

ตํ่าลงไปทางด้านตะวันออก--

and I had a massive emotional meltdown in broad daylight

และดิฉันก็มีอาการล่มสลายทางอารมณ์อย่างรุนแรงกลางวันแสกๆ

on the corner of East Broadway and Canal Street.

อยู่ตรงมุมถนนอีสท์บรอดเวย์กับถนนคาแนล

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Which is a great place to do it because nobody cares.

เป็นที่ๆ ดีเยี่ยมที่จะไปมีอาการที่นั่นเพราะไม่มีใครสนใจ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And then I went home that night, and I had an even larger emotional meltdown,

และเมื่อดิฉันกลับถึงบ้านคืนนั้น ก็เกิดอาการล่มสลายทางอารมณ์มากยิ่งขึ้น

which I'll say more about in a minute.

ซึ่งดิฉันจะกล่าวเพิ่มเติมในอีกสักครู่

And this was all actually quite shocking to me,

ทั้งหมดนี้จริงๆ ดิฉันตกใจอย่างสุดขีดทีเดียว,

because prior to this moment,

เพราะว่าก่อนจะถึงจุดนี้,

I had prided myself

ดิฉันเคยมีความภูมิใจในตนเอง

on having absolutely no regrets.

ที่ไม่เคยมีความเสียใจเรื่องใดเลย

I made a lot of mistakes

ดิฉันเคยทำผิดพลาดมามาก

and dumb decisions, of course.

และได้ตัดสินใจโง่ๆ มามาก, แน่นอน

I do that hourly.

ทำอยู่ทุกชั่วโมง

But I had always felt like, look, you know,

แต่ดิฉันรู้สึกเสมอ เหมือนกับว่า

I made the best choice I could make

ดิฉันได้เลือกที่จะทำในสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว

given who I was then,

ถ้าคำนึงถึงว่าดิฉันเป็นใครในตอนนั้น

given the information I had on hand.

ถ้าคิดถึงข้อมูลที่ดิฉันมีอยู่ในตอนนั้น

I learned a lesson from it.

ดิฉันได้เรียนรู้จากมัน

It somehow got me to where I am in life right now.

ด้วยเหตุผลกลใดก็ตาม มันได้ช่วยให้ชีวิตดิฉันถึงจุดนี้ในปัจจุบัน

And okay, I wouldn't change it.

แต่เอาละ, ดิฉันจะไม่เปลี่ยนแปลงมัน

In other words, I had drunk our great cultural Kool-Aid about regret,

กล่าวคือ, ดิฉันก็เชื่อตามๆ กันมาเกี่ยวกับความเสียใจ

which is that lamenting things that occurred in the past

ว่าการคร่ำครวญถึงสิ่งที่เกิดขึ้นมาแล้วในอดีต

is an absolute waste of time,

เป็นการเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์โดยแท้

that we should always look forward and not backward,

ว่าเราควรจะมองไปข้างหน้าตลอดเวลา ไม่ใช่มองไปข้างหลัง,

and that one of the noblest and best things we can do

และสิ่งหนึ่งซึ่งสูงส่งและดีที่สุดที่เราทำได้

is strive to live a life free of regrets.

ก็คือพยายามอย่างยิ่งที่จะดำรงชีวิตโดยไม่มีความเศร้าเสียใจ

This idea is nicely captured by this quote:

แนวคิดนี้สื่อความหมายได้อย่างดีจากถ้อยคำที่ยกมานี้:

"Things without all remedy

"สิ่งที่ไม่สามารถจะเยียวยาได้

should be without regard;

ก็ไม่ควรจะไปเอาใจใส่มัน;

what's done is done."

สิ่งที่แล้วไปแล้วก็ให้แล้วกันไป"

And it seems like kind of an admirable philosophy at first --

ตอนแรกก็ดูเหมือนจะเป็นแนวปรัชญาที่น่าชื่นชม--

something we might all agree to sign onto ...

เป็นสิ่งที่เราทุกคนอาจจะตกลงยอมรับ...

until I tell you who said it.

จนเมื่อดิฉันบอกคุณว่าใครเป็นผู้กล่าวถ้อยคำนี้

Right, so this is Lady MacBeth

ใช่แล้ว นี่คือคำพูดของเลดี้ แม็กเบ็ท

basically telling her husband to stop being such a wuss

ซึ่งต้องการบอกสามีให้เลิกทำตัวอ่อนแอไม่เอาไหน

for feeling bad about murdering people.

จากความรู้สึกผิดที่ไปฆาตกรรมผู้คน

And as it happens, Shakespeare was onto something here,

สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เชคส์เปียร์รู้อะไรดีๆ บางอย่างอยู่แล้ว

as he generally was.

ตามปกติของเขา

Because the inability to experience regret

เพราะว่าการไม่สามารถรู้สึกเศร้าเสียใจ

is actually one of the diagnostic characteristics

จริงๆ แล้วเป็นลักษณะอย่างหนึ่งในการวินิจฉัยโรค

of sociopaths.

ของผู้ป่วยทางจิตที่มีอาการก้าวร้าว

It's also, by the way, a characteristic of certain kinds of brain damage.

และยังเป็นลักษณะบางอย่างของความเสียหายทางสมอง

So people who have damage

ดังนั้นคนที่มีการเสียหาย

to their orbital frontal cortex

ของลอนสมองส่วนหน้า

seem to be unable to feel regret

ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถรู้สึกเสียใจสำนึกผิดได้

in the face of even obviously very poor decisions.

เมื่อเผชิญกับการตัดสินใจที่เห็นได้ชัดว่าแย่มากๆ

So if, in fact, you want to live a life free of regret,

ดังนั้นถ้าคุณต้องการมีชีวิตที่ไม่มีความเศร้าเสียใจ,

there is an option open to you.

มีทางเลือกหนึ่งที่เปิดไว้ให้คุณ

It's called a lobotomy.

คือการผ่าตัดสมองแบบที่เรียกว่า โลโบโตมี่ (lobotomy)

But if you want to be fully functional

แต่ถ้าคุณต้องการทำหน้าที่ให้ได้อย่างเต็มที่

and fully human

และเป็นคนอย่างสมบูรณ์

and fully humane,

และมีมนุษยธรรมอย่างเต็มเปี่ยม

I think you need to learn to live, not without regret, but with it.

ดิฉันคิดว่าคุณจำต้องเรียนรู้ที่จะดำรงชีวิตอยู่กับการสำนึกผิด มิใช่ปราศจากความเสียใจ

So let's start off by defining some terms.

เอาละ เราจะเริ่มด้วยการให้คำจำกัดความของคำบางคำ

What is regret?

ความเสียใจคืออะไร?

Regret is the emotion we experience

ความเสียใจคืออารมณ์ที่เกิดกับเรา

when we think that our present situation

เมื่อเราคิดว่าสถานการณ์ของเราในปัจจุบัน

could be better or happier

อาจจะดีกว่าหรือมีความสุขมากกว่า

if we had done something different in the past.

ถ้าเราได้ทำบางอย่างต่างไปจากที่ได้เกิดขึ้นแล้ว

So in other words, regret requires two things.

พูดอีกอย่างหนึ่ง, ความเสียใจต้องมีสองสิ่ง

It requires, first of all, agency -- we had to make a decision in the first place.

สิ่งแรกต้องมี, ตัวกระทำ -- เราต้องตัดสินใจก่อนเป็นอันดับแรก

And second of all, it requires imagination.

และสิ่งที่สอง ต้องมีการจินตนาการ

We need to be able to imagine going back and making a different choice,

เราต้องสามารถจินตนาการย้อนกลับไปและตัดสินใจเลือกต่างไปจากเดิม,

and then we need to be able to kind of spool this imaginary record forward

รวมถึงต้องกดปุ่มเดินหน้าเวลาในจินตนาการ

and imagine how things would be playing out in our present.

และนึกภาพว่า สิ่งต่างๆ จะเป็นอย่างไรบ้างในปัจจุบัน

And in fact, the more we have of either of these things --

ความจริงแล้ว,ยิ่งเรามีสิ่งที่ว่านี้อย่างใดอย่างหนึ่งมากขึ้นเท่าไร--

the more agency and the more imagination

ยิ่งมีตัวกระทำมากขึ้นและยิ่งมีจินตนาการมากขึ้น

with respect to a given regret,

เกี่ยวกับความเสียใจดังกล่าวนั้น,

the more acute that regret will be.

ความเสียใจก็จะรุนแรงมากยิ่งขึ้นเท่านั้น

So let's say for instance

เอาละ ยกตัวอย่างเช่น

that you're on your way to your best friend's wedding

คุณกำลังเดินทางไปงานแต่งงานของเพื่อนรักที่สุดของคุณ

and you're trying to get to the airport and you're stuck in terrible traffic,

คุณพยายามไปให้ถึงสนามบินและคุณติดอยู่ในการจราจรที่คับคั่ง

and you finally arrive at your gate

ในที่สุดคุณก็ไปจนถึงทางออกขึ้นเครื่อง

and you've missed your flight.

แต่คุณก็พลาดเที่ยวบินนั้น

You're going to experience more regret in that situation

คุณจะรู้สึกเสียใจเพิ่มมากขึ้นในสถานการณ์นั้น

if you missed your flight by three minutes

ถ้าคุณพลาดเที่ยวบินไปราวสามนาที

than if you missed it by 20.

มากกว่าถ้าหากคุณพลาดไปราว 20 นาที

Why?

ทำไมหรือ?

Well because, if you miss your flight by three minutes,

เพราะว่า, ถ้าเราพลาดเที่ยวบินไปราวสามนาที

it is painfully easy to imagine

มันง่ายมากๆ ที่จะจินตนาการได้

that you could have made different decisions

ว่าคุณน่าจะตัดสินใจทำอย่างอื่น

that would have led to a better outcome.

ที่อาจจะนำไปสู่ผลลัพธ์ที่ดีกว่า

"I should have taken the bridge and not the tunnel.

"ฉันน่าจะมาทางสะพาน ไม่ควรใช้อุโมงค์

I should have gone through that yellow light."

ฉันน่าจะขับฝ่าไฟเหลืองตรงแยกนั้น"

These are the classic conditions that create regret.

เหล่านี้เป็นตัวอย่างดีเยี่ยมของเงื่อนไขที่ทำให้เกิดความเสียใจ

We feel regret when we think we are responsible

เรารู้สึกเสียใจเมื่อเราคิดว่าเราเป็นผู้รับผิดชอบ

for a decision that came out badly,

ในการตัดสินใจที่เกิดผลเสีย,

but almost came out well.

แต่อีกนิดเดียวมันก็น่าจะดีได้

Now within that framework,

ในกรอบความคิดนี้,

we can obviously experience regret about a lot of different things.

เรารู้สึกถึงความเสียใจได้อย่างชัดเจนเกี่ยวกับสิ่งต่างๆมากมาย

This session today is about behavioral economics.

วันนี้การบรรยายเป็นเรื่องเกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์พฤติกรรม

And most of what we know about regret

แต่ส่วนใหญ่สิ่่งที่เรารู้เกี่ยวกับความเสียใจ

comes to us out of that domain.

มาถึงเราจากขอบเขตสาขาวิชานั้น

We have a vast body of literature

เรามีงานเขียนมากมาย

on consumer and financial decisions

เรื่องการตัดสินใจด้านผู้บริโภคและการเงิน

and the regrets associated with them --

และความเสียใจที่เกี่ยวกับการตัดสินใจเรื่องเหล่านั้น--

buyer's remorse, basically.

หลักๆ แล้วก็เป็นความเสียใจของผู้ซื้อ

But then finally, it occurred to some researchers to step back

แต่แล้วในที่สุด, ผู้วิจัยบางคนก็คิดได้ว่าควรถอยออกมา

and say, well okay, but overall,

และพูดว่า,เอาละ,แต่โดยรวมแล้ว,

what do we regret most in life?

เราเสียใจมากที่สุดในชีวิตเรื่องอะไร?

Here's what the answers turn out to look like.

และนี่ดูเหมือนจะเป็นคำตอบที่ได้

So top six regrets --

ความเสียใจมากสุดหกอันดับ--

the things we regret most in life:

สิ่งที่เราเสียใจมากที่สุดในชีวิต:

Number one by far, education.

อันดับหนึ่ง แบบทิ้งห่าง การศึกษา

33 percent of all of our regrets

ร้อยละ 33 ของความเสียใจของเราทั้งหมด

pertain to decisions we made about education.

เกี่ยวข้องกับการตัดสินใจเรื่องการศึกษา

We wish we'd gotten more of it.

เราหวังว่าเราน่าจะได้การศึกษามากกว่านี้

We wish we'd taken better advantage of the education that we did have.

เราหวังว่าเราน่าจะได้ประโยชน์มากกว่าจากการศึกษาที่เรามีอยู่

We wish we'd chosen to study a different topic.

เราหวังว่าเราน่าจะเลือกเรียนเนื้อหาวิชาอื่น

Others very high on our list of regrets

ความเสียใจอื่นๆ ที่อยู่ในระดับที่สูงในรายการ

include career, romance, parenting,

ได้แก่ อาชีพ, ความรัก, การเลี้ยงดูบุตร,

various decisions and choices about our sense of self

การตัดสินใจและตัวเลือกต่างๆ เกี่ยวกับความรู้สึกต่อตัวเองของเรา

and how we spend our leisure time --

และการใช้เวลาว่างของเรา--

or actually more specifically,

หรือจริงๆ ถ้าเจาะจงลงไป,

how we fail to spend our leisure time.

การที่เราล้มเหลวในการใช้เวลาว่างของเรา

The remaining regrets

ความเสียใจอื่นๆ ที่เหลือ

pertain to these things:

มีเกี่ยวกับสิ่งต่างๆเหล่านี้:

finance, family issues unrelated to romance or parenting,

การเงิน, ปัญหาครอบครัวที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องรักใคร่หรือการเลี้ยงดูบุตร

health, friends,

สุขภาพ, เพื่อน

spirituality and community.

จิตวิญญาณและชุมชน

So in other words, we know most of what we know about regret

ดังนั้นอาจจะพูดได้ว่า เราเรียนรู้เรื่องความเสียใจ ได้มากที่สุด

by the study of finance.

จากการศึกษาด้านการเงิน

But it turns out, when you look overall at what people regret in life,

แต่กลับกลายเป็นว่า เมื่อคุณดูสิ่งที่ผู้คนเสียใจในชีวิตโดยรวมแล้ว

you know what, our financial decisions don't even rank.

การตัดสินใจเรื่องการเงินไม่ได้ติดอันดับเลย

They account for less than three percent of our total regrets.

มันมีน้อยกว่าร้อยละสามของความเสียใจทั้งหมด

So if you're sitting there stressing

ดังนั้นถ้ายังคงนั่งอยู่ตรงนั้นมัวแต่เครียดอยู่กับ

about large cap versus small cap,

แต่เรื่องหุ้นขนาดใหญ่ หรือหุ้นขนาดเล็ก,

or company A versus company B,

หรือบริษัทเอ กับบริษัทบี,

or should you buy the Subaru or the Prius,

หรือคุณควรจะซื้อซูบารุหรือพริอุส,

you know what, let it go.

คุณรู้ไหม, ปล่อยมันไปเถอะ

Odds are, you're not going to care in five years.

เป็นไปได้ว่า ในอีกห้าปีคุณจะไม่ใส่ใจกับมันอีก

But for these things that we actually do really care about

แต่สำหรับสิ่งที่เราใส่ใจกับมันจริงๆ

and do experience profound regret around,

และได้ผ่านความเสียใจรอบด้านอย่างลึกซึ้ง,

what does that experience feel like?

ประสบการณ์นั้นให้ความรู้สึกอย่างไร?

We all know the short answer.

เราทุกคนรู้คำตอบสั้นๆนั้น

It feels terrible. Regret feels awful.

มันรู้สึกแย่มาก ความเสียใจให้ความรู้สึกที่น่ากลัว

But it turns out that regret feels awful

กลายเป็นว่าความเสียใจเป็นความรู้สึกที่น่ากลัว

in four very specific and consistent ways.

ในแบบที่เจาะจงและสม่ำเสมอมากๆ สี่รูปแบบ

So the first consistent component of regret

องค์ประกอบสำคัญอย่างแรกของความเสียใจ

is basically denial.

คือ การปฏิเสธ

When I went home that night after getting my tattoo,

เมื่อดิฉันกลับบ้านคืนนั้นหลังจากได้สักไปแล้ว,

I basically stayed up all night.

ดิฉันนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน

And for the first several hours,

และในช่วงหลายชั่วโมงแรกนั้น

there was exactly one thought in my head.

มีความคิดเพียงอย่างเดียวในหัวของดิฉัน

And the thought was,

และความคิดนั้นก็คือ,

"Make it go away!"

"เอามันออกไปเสีย!"

This is an unbelievably primitive emotional response.

มันเป็นปฎิกิริยาทางอารมณ์พื้นฐานง่ายๆ อย่างไม่น่าเชื่อ

I mean, it's right up there with, "I want my mommy!"

หมายถึงว่า,อาการเหมือนกับ,"ฉันจะหาแม่"

We're not trying to solve the problem.

เราไม่ได้พยายามแก้ปัญหา

We're not trying to understand how the problem came about.

เราไม่ได้พยายามทำความเข้าใจว่าปัญหาเกิดขึ้นได้อย่างไร

We just want it to vanish.

เราแค่ต้องการให้มันหายไป

The second characteristic component of regret

ลักษณะองค์ประกอบอย่างที่สองของความเสียใจ

is a sense of bewilderment.

คือความรู้สึกสับสน

So the other thing I thought about there in my bedroom that night

ดังนั้นอีกสิ่งหนึ่งที่ดิฉันคิดขณะอยู่บนเตียงคืนนั้น

was, "How could I have done that?

คือ,"ฉันทำไปได้อย่างไร?

What was I thinking?"

ฉันคิดอะไรอยู่ตอนนั้น?"

This real sense of alienation

ความรู้สึกจริงของความห่างเหิน

from the part of us that made a decision we regret.

จากตัวเราส่วนที่ตัดสินใจทำให้เกิดความเสียใจนี้

We can't identify with that part.

เราไม่สามารถยอมรับส่วนนั้นของเราได้

We don't understand that part.

เราไม่เข้าใจส่วนนั้น

And we certainly don't have any empathy for that part --

และเราไม่มีความรู้สึกเห็นใจกับส่วนนั้นของเรา--

which explains the third consistent component of regret,

ซึ่งสิ่งนี้อธิบายส่วนประกอบของความเสียใจอย่างที่สาม,

which is an intense desire to punish ourselves.

ซึ่งก็คือความต้องการอย่างรุนแรงที่จะลงโทษตนเอง

That's why, in the face of our regret,

นี่แหละทำไม, เมื่อเผชิญกับความเสียใจ,

the thing we consistently say is, "I could have kicked myself."

สิ่งที่เราพูดอยู่ตลอดเวลาก็คือ,"ฉันน่าจะเตะตัวเอง"

The fourth component here

ส่วนประกอบอย่างที่สี่ตรงนี้

is that regret is what psychologists call perseverative.

คือ ความเสียใจเป็นสิ่งซึ่งนักจิตวิทยาเรียกว่า เพอเซะเวอเรทีพ(perseverative)

To perseverate means to focus obsessively and repeatedly

แปลว่าหมกมุ่นและยํ้าซํ้าซาก

on the exact same thing.

กับเรื่องใดเรื่องหนึ่งอย่างเดียว

Now the effect of perseveration

ผลของเพอเซะเวอเรทีพ

is to basically take these first three components of regret

ก็คือ การได้นำเอาส่วนประกอบสามอย่างแรกของความเสียใจ

and put them on an infinite loop.

ไปอยู่ในวังวนที่ไม่มีที่จุดจบ

So it's not that I sat there in my bedroom that night,

ดังนั้นมันไม่ใช่ว่าดิฉันนั่งอยู่ตรงนั้นในห้องนอนคืนนั้น,

thinking, "Make it go away."

คิดว่า, "เอามันออกไป"

It's that I sat there and I thought,

แต่เป็นว่า ดิฉันนั่งอยู่ตรงนั้นและดิฉันคิด,

"Make it go away. Make it go away.

"เอามันออกไป เอามันออกไป

Make it go away. Make it go away."

เอามันออกไป เอามันออกไป"

So if you look at the psychological literature,

ดังนั้นถ้าคุณดูที่ข้อเขียนทางจิตวิทยา,

these are the four consistent defining components of regret.

สิ่งเหล่านี้คือส่วนประกอบที่ให้คำจำกัดความของความเสียใจ

But I want to suggest that there's also a fifth one.

แต่ดิฉันอยากจะเสนอว่ายังมีส่วนประกอบที่ห้าอีก

And I think of this

และดิฉันคิดว่าสิ่งนี้

as a kind of existential wake-up call.

เป็นคล้ายกับสัญญาณเตือนภัยเกี่ยวกับการคงอยู่ของมนุษยชาติ

That night in my apartment,

คืนนั้นในห้องพักของดิฉัน,

after I got done kicking myself and so forth,

หลังจากดิฉันได้ลงโทษตนเองและอื่นๆ,

I lay in bed for a long time,

ดิฉันนอนอยู่บนเตียงเป็นเวลานาน,

and I thought about skin grafts.

และก็คิดถึงการปลูกถ่ายผิวหนัง

And then I thought about how,

แล้วก็คิดว่าจะทำได้อย่างไร,

much as travel insurance doesn't cover acts of God,

ก็เหมือนกับที่ประกันการเดินทาง ไม่ได้ครอบคลุมอุบัติภัยทางธรรมชาติ

probably my health insurance did not cover acts of idiocy.

เป็นไปได้ว่าการประกันสุขภาพของดิฉันไม่ได้ครอบคลุมการกระทำที่โง่เขลา

In point of fact, no insurance covers acts of idiocy.

ความจริงแล้ว ไม่มีการประกันใดที่ครอบคลุมการกระทำที่โง่เขลา

The whole point of acts of idiocy

สิ่งสำคัญเพียงอย่างเดียวของการกระทำที่โง่เขลา

is that they leave you totally uninsured;

ก็คือมันให้เราไร้ซึ่งการประกันอย่างสิ้นเชิง;

they leave you exposed to the world

มันปล่อยให้เราออกสู่โลกโดยปราศจากการป้องกัน

and exposed to your own vulnerability and fallibility

และเปิดสู่ความอ่อนแอทางใจและความพลาดพลั้งของตนเอง

in face of, frankly, a fairly indifferent universe.

ต่อหน้าจักรวาลที่ไม่ใยดีกับคนเรานัก

This is obviously an incredibly painful experience.

สิ่งนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นประสบการณ์ที่เจ็บปวดอย่างไม่น่าเชื่อ

And I think it's particularly painful for us now in the West

และดิฉันคิดว่าปัจจุบันมันเจ็บปวดเฉพาะกับพวกเราในโลกตะวันตก

in the grips of what I sometimes think of

ที่ตกอยู่ใต้อำนาจของบางสิ่งที่บางครั้งดิฉันคิดว่า

as a Control-Z culture --

เหมือนกับวัฒนธรรมแบบคอนโทรล-ซี (Control-Z)--

Control-Z like the computer command,

เหมือนกับคำสั่งที่ใช้กับเครื่องคอมพิวเตอร์,

undo.

ยกเลิก

We're incredibly used to not having to face

เราเคยชินอย่างไม่น่าเชื่อกับการไม่ต้องเผชิญหน้า

life's hard realities, in a certain sense.

กับความเป็นจริงที่ยากลำบากในชีวิต,ในแบบหนึ่ง

We think we can throw money at the problem

เราคิดว่าเราโยนเงินไปแก้ปัญหาได้

or throw technology at the problem --

หรือโยนเทคโนโลยี่ไปแก้ปัญหาได้--

we can undo and unfriend

เราสามารถเลิกทำและเลิกเป็นมิตร

and unfollow.

และเลิกตาม

And the problem is that there are certain things that happen in life

ปัญหาก็คือว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิต

that we desperately want to change

ที่เราต้องการจะเปลี่ยนแปลงอย่างที่สุด

and we cannot.

แต่เราทำไม่ได้

Sometimes instead of Control-Z,

บางครั้งแทนที่จะเป็นคำสั่งคอนโทรน-ซี,

we actually have zero control.

จริงๆ แล้วเราควบคุมไม่ได้เลย

And for those of us who are control freaks and perfectionists --

และสำหรับพวกเราที่บ้าการควบคุมและพวกคลั่งความสมบูรณ์แบบ

and I know where of I speak --

และดิฉันรู้ดีในเรื่องที่ฉันพูด--

this is really hard,

เรื่องนี้ยากจริงๆ,

because we want to do everything ourselves and we want to do it right.

เพราะว่าเราต้องการจะทำทุกอย่างเองและต้องการทำให้ถูกต้อง

Now there is a case to be made

ตรงนี้มีข้อโต้แย้ง

that control freaks and perfectionists should not get tattoos,

ว่าพวกบ้าการควบคุมและพวกคลั่งความสมบูรณ์แบบ ไม่ควรจะไปสัก,

and I'm going to return to that point in a few minutes.

และดิฉันจะย้อนกลับไปพูดเรื่องนั้นในอีกสองสามนาที

But first I want to say

แต่อันดับแรกดิฉันขอพูด

that the intensity and persistence

ว่าความรุนแรงและความยือเยื้อ

with which we experience these emotional components of regret

ที่เราได้ประสบกับองค์ประกอบต่างๆ ของความเสียใจด้านอารมณ์นั้น

is obviously going to vary

เห็นได้ชัดว่าจะแตกต่างกันออกไป

depending on the specific thing that we're feeling regretful about.

ขึ้นอยู่กับเฉพาะสิ่งที่เรารู้สึกเสียใจ

So for instance, here's one of my favorite

ตัวอย่างเช่น, นี่เป็นเรื่องหนึ่งที่ดิฉันชอบ

automatic generators of regret in modern life.

เครื่องสร้างอัตโนมัติในชีวิตสมัยใหม่

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Text: Relpy to all.

ข้อความ:ตอบทั้งหมด

And the amazing thing

และสิ่งที่น่าอัศจรรย์

about this really insidious technological innovation

ของเจ้านวัตกรรมทางเทคโนโลยีเจ้าปัญหานี้

is that even just with this one thing,

ก็คือแค่เพียงสิ่งนี้อย่างเดียว

we can experience a huge range of regret.

เราสามารถจะรู้สึกเสียใจได้หลายอย่าง

You can accidentally hit "reply all" to an email

คุณบังเอิญไปกด"ตอบทั้งหมด"ที่อีเมลหนึ่ง

and torpedo a relationship.

แล้วก็ไปทำลายความสัมพันธ์ที่มีอยู่

Or you can just have an incredibly embarrassing day at work.

หรือคุณก็แค่มีวันทำงานหนึ่งวันที่คุณรู้สึกอับอายอย่างไม่น่าเชื่อ

Or you can have your last day at work.

หรือคุณก็อาจจะได้มีวันสุดท้ายของการทำงานของคุณ

And this doesn't even touch

และนี่ไม่ได้แม้แต่ไปแตะ

on the really profound regrets of a life.

เรื่องของความเสียใจที่ลึกซึ้งจริงๆในชีวิต

Because of course, sometimes we do make decisions

เพราะว่าบางครั้งเราตัดสินใจไป

that have irrevocable and terrible consequences,

ซึ่งมีผลที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้และแย่มากๆ

either for our own or for other people's

ทั้งกับตัวเองหรือกับผู้อื่น

health and happiness and livelihoods,

ทางด้านสุขภาพ ความสุขและการดำรงชีวิต

and in the very worst case scenario, even their lives.

และในกรณีเลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้นได้,แม้ถึงแก่ชีวิต

Now obviously, those kinds of regrets

เห็นได้ชัดว่า,ความเสียใจแบบนั้น

are incredibly piercing and enduring.

มันเจ็บรุนแรงและยาวนาน

I mean, even the stupid "reply all" regrets

ดิฉันหมายถึง,แม้แต่ความเสียใจงี่เง่า "ตอบทั้งหมด"

can leave us in a fit of excruciating agony for days.

อาจทำให้เราตกอยู่ในความทุกข์รุนแรงอย่างเฉียบพลันไปหลายวัน

So how are we supposed to live with this?

แล้วเราจะอยู่กับมันได้อย่างไร?

I want to suggest that there's three things

ดิฉันอยากจะแนะว่ามีอยู่สามวิธี

that help us to make our peace with regret.

ที่ช่วยเราให้ทำใจให้สงบได้แม้จะมีความเสียใจอยู่

And the first of these

และวิธีแรก

is to take some comfort in its universality.

ก็คือให้สบายใจได้เพราะเป็นเรื่องที่ใครๆก็เป็นกัน

If you Google regret and tattoo,

ถ้าคุณเข้าไปในกูเกิ้ลดูคำว่าเสียใจและคำว่าสัก,

you will get 11.5 million hits.

คุณจะได้ 11.5 ล้านเว็บไซต์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The FDA estimates

องค์การอาหารและยาประมาณว่า

that of all the Americans who have tattoos,

คนอเมริกันทุกคนที่มีรอยสัก,

17 percent of us regret getting them.

ร้อยละ 17 ของพวกเราเสียใจที่มีรอยสัก

That is Johnny Depp and me

ก็คือทั้งจอห์นนี่ เด็พพ์และดิฉัน

and our seven million friends.

และพรรคพวกเราอีกเจ็ดล้านคน

And that's just regret about tattoos.

และนั่นเป็นเพียงความเสียใจเกี่ยวกับรอยสัก

We are all in this together.

เราทั้งหมดอยู่ในเรือลำเดียวกัน

The second way that we can help make our peace with regret

วิธีที่สองที่เราจะช่วยให้เกิดความสงบสุขได้แม้จะมีความเสียใจ

is to laugh at ourselves.

ก็คือหัวเราะกับตัวเอง

Now in my case, this really wasn't a problem,

ในกรณีของดิฉัน,การทำแบบนี้จริงๆไม่ใช่ปัญหา,

because it's actually very easy to laugh at yourself

เพราะว่าจริงๆ เป็นเรื่องง่ายมากที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง

when you're 29 years old and you want your mommy

เมื่อคุณอายุ 29 และคุณร้องหาแม่

because you don't like your new tattoo.

เพราะว่าคุณไม่ชอบรอยสักที่คุณไปสักมา

But it might seem like a kind of cruel or glib suggestion

แต่อาจจะดูเหมือนกับว่าเป็นคำแนะนำที่โหดร้ายและเล่นลิ้น

when it comes to these more profound regrets.

เมื่อมันมาถึงเรื่องความเสียใจที่ลึกซึ้งมากกว่า

I don't think that's the case though.

อย่างไรก็ตามดิฉันไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนั้น

All of us who've experienced regret

พวกเราทุกคนที่ได้ผ่านความรู้สึกเสียใจ

that contains real pain and real grief

ที่มีความเจ็บปวดและความเศร้าโศรกจริงๆ

understand that humor and even black humor

เราเข้าใจว่าอารมณ์ขันแม้ว่าจะเป็นแนวเสียดสีเหน็บแนม

plays a crucial role in helping us survive.

มีบทบาทสำคัญที่ช่วยให้เรามีชีวิตรอด

It connects the poles of our lives back together,

มันช่วยเชื่อมเสาหลักของชีวิตเราให้กลับคืนมารวมกัน,

the positive and the negative,

ทั้งด้านบวกและด้านลบ,

and it sends a little current of life back into us.

อารมณ์ขันส่งกระแสชีวิตน้อยๆ กลับคืนสู่เรา

The third way that I think we can help make our peace with regret

วิธีที่สามที่ดิฉันคิดว่าจะช่วยทำให้เราสงบลงได้แม้จะมีความเสียใจ

is through the passage of time,

ก็คือให้เวลาผ่านไป,

which, as we know, heals all wounds --

ซึ่งอย่างที่เราทราบ,รักษาบาดแผลต่างๆได้--

except for tattoos, which are permanent.

ยกเวันรอยสัก,ซึ่งคงทนถาวร

So it's been several years

ดังนั้นจึงใช้เวลาหลายปี

since I got my own tattoo.

ตั้งแต่ดิฉันได้ไปสัก

And do you guys just want to see it?

พวกคุณอยากจะเห็นมันไม๊คะ?

All right.

ได้คะ

Actually, you know what, I should warn you,

จริงๆแล้ว,คุณรู้ไหม, ดิฉันควรจะเตือนคุณว่า,

you're going to be disappointed.

คุณจะผิดหวัง

Because it's actually not that hideous.

เพราะว่าจริงๆ แล้วมันไม่ได้น่าเกลียดนัก

I didn't tattoo Marilyn Manson's face

ดิฉันไม่ได้สักเป็นรูปใบหน้าของมารีลิน แมนสัน

on some indiscreet part of myself or something.

บนร่างกายบางส่วนที่ไม่สมควรหรืออะไร

When other people see my tattoo,

เมื่อคนอื่นเห็นรอยสักของดิฉัน,

for the most part they like how it looks.

ส่วนใหญ่พวกเขาชอบรอยสักที่เห็น

It's just that I don't like how it looks.

เพียงแค่ว่าดิฉันไม่ชอบรอยสักที่เป็นอยู่

And as I said earlier, I'm a perfectionist.

และอย่างที่ดิฉันพูดไว้ก่อนหน้านี้,ดิฉันเป็นผูู้ที่พอใจแต่สิ่งที่สมบูรณ์แบบ

But I'll let you see it anyway.

แต่อย่างไรก็ตามดิฉันจะให้คุณดู

This is my tattoo.

นี่คือรอยสักของดิฉัน

I can guess what some of you are thinking.

ดิฉันเดาได้ว่าบางท่านกำลังคิดอะไรอยู่

So let me reassure you about something.

ดังนั้น ดิฉันขอให้คุณมั่นใจได้บางอย่าง

Some of your own regrets

ความเสียใจบางอย่างของคุณเอง

are also not as ugly as you think they are.

ก็ไม่ได้น่าเกลียดมากอย่างที่คุณคิดหรอก

I got this tattoo

ดิฉันได้รอยสักนี้

because I spent most of my 20s

เพราะว่าดิฉันได้ใช้เวลามากที่สุดในช่วงอายุ 20 กว่าๆ

living outside the country and traveling.

อยู่นอกประเทศและท่องเที่ยวไป

And when I came and settled in New York afterward,

และเมื่อดิฉันกลับมาตั้งหลักฐานในกรุงนิวยอร์กหลังจากนั้น

I was worried that I would forget

ดิฉันกังวลใจว่าดิฉันอาจจะลืม

some of the most important lessons that I learned during that time.

บทเรียนที่สำคัญมากที่สุดที่ดิฉันได้เรียนรู้ในช่วงเวลานั้น

Specifically the two things I learned about myself

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสองเรื่องที่ดิฉันได้เรียนรู้เกี่ยวกับตัวเอง

that I most didn't want to forget

ที่ดิฉันไม่ต้องการจะลืมเป็นอย่างยิ่ง

was how important it felt to keep exploring

ก็คือมันรู้สึกสำคัญอย่างไรที่ต้องสำรวจกันต่อไป

and, simultaneously, how important it is

และ,ในเวลาเดียวกัน,มันสำคัญอย่างไร

to somehow keep an eye on your own true north.

ที่ต้องจับตามองทิศเหนือจริงของตัวคุณเอง

And what I loved about this image of the compass

และสิ่งที่ดิฉันเคยรักเกี่ยวกับรูปเข็มทิศนี้

was that I felt like it encapsulated both of these ideas

ก็คือดิฉันรู้สึกเหมือนว่ามันแสดงแนวคิดทั้งสองนี้

in one simple image.

ในภาพที่เรียบง่ายภาพหนึ่ง

And I thought it might serve as a kind of permanent mnemonic device.

และดิฉันเคยคิดว่ามันอาจจะใช้เป็นคล้ายกับครื่องมือสำหรับใช้เตือนความจำที่ถาวร

Well it did.

ใช่มันใช้ได้

But it turns out, it doesn't remind me of the thing I thought it would;

แต่กลับกลายเป็นว่า,มันไม่ได้เตือนความจำถึงสิ่งที่ดิฉันได้คิดไว้

it reminds me constantly of something else instead.

มันกลับเตือนดิฉันตลอดเวลาถึงสิ่งอื่นแทน

It actually reminds me

จริงๆ แล้วมันเตือนดิฉัน

of the most important lesson regret can teach us,

ถึงบทเรียนที่สำคัญที่สุดที่ความเสียใจสามารถสอนเราได้,

which is also one of the most important lessons life teaches us.

ซึ่งก็เป็นบทเรียนหนึ่งที่สำคัญที่สุดที่ชีวิตสอนเราด้วย

And ironically, I think it's probably the single most important thing

พูดอย่างประชด,ดิฉันคิดว่ามันอาจจะเป็นสิ่งสำคัญที่สุดเพียงสิ่งเดียว

I possibly could have tattooed onto my body --

ที่ดิฉันอาจบังเอิญสักลงไปบนร่างกาย--

partly as a writer,

ส่วนหนึ่งในฐานะนักเขียน,

but also just as a human being.

แต่ในแค่ฐานะคนธรรมดาด้วย

Here's the thing,

นี่คือสิ่งที่กล่าวถึง,

if we have goals

ถ้าเรามีเป้าหมาย

and dreams,

และความฝัน,

and we want to do our best,

และเราต้องการทำให้ดีที่สุด,

and if we love people

และถ้าเรารักเพื่อนมนุษย์

and we don't want to hurt them or lose them,

และเราไม่ต้องการทำให้เขาเจ็บปวดหรือสูญเสียเขาไป,

we should feel pain when things go wrong.

เราควรจะรู้สึกเจ็บปวดเมื่อเกิดความผิดพลาดขึ้น

The point isn't to live without any regrets.

จุดสำคัญไม่ใช่มีชีวิตอยู่โดยไม่มีความเสียใจเลย

The point is to not hate ourselves for having them.

จุดสำคัญอยู่ที่ไม่เกลียดตัวเองที่มีความเสียใจ

The lesson that I ultimately learned from my tattoo

บทเรียนที่ในที่สุดดิฉันได้เรียนรู้จากรอยสักของดิฉัน

and that I want to leave you with today

และที่ดิฉันต้องการฝากคุณไว้ในวันนี้

is this:

คือสิ่งนี้:

We need to learn to love

เราต้องเรียนรู้ที่จะรัก

the flawed, imperfect things

สิ่งที่บกพร่อง ไม่สมบูรณ์แบบ

that we create

ที่เราทำขึ้นมา

and to forgive ourselves for creating them.

และยกโทษให้กับตัวเองที่ได้ทำมันขึ้นมา

Regret doesn't remind us that we did badly.

ความเสียใจไม่ได้เตือนเราว่าเราทำสิ่งที่ไม่ดี

It reminds us that we know we can do better.

แต่มันเตือนเราว่า เรารู้ว่าเราสามารถทำได้ดีกว่านี้

Thank you.

ขอบคุณคะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)