iO Tillett Wright: Fifty shades of gay

iO Tillett Wright: Geyin elli tonu

Translator: Timothy Covell Reviewer: Morton Bast

Çeviri: Some Anon Gözden geçirme: Cagla Taskin

Human beings start putting each other into boxes

İnsanlar birbirlerini gördükleri ilk andan başlayarak

the second that they see each other --

birbirlerini kutuların içine koymaya başlar.

Is that person dangerous? Are they attractive?

"O kişi tehlikeli mi? Çekici mi?

Are they a potential mate? Are they a potential networking opportunity?

Potansiyel bir eş mi? Potansiyel bir ağ kurma fırsatı mı?"

We do this little interrogation when we meet people

İnsanlarla tanıştığımızda onların zihinsel bir özgeçmişini

to make a mental resume for them.

çıkarmak için bu küçük sorgulamayı yaparız.

What's your name? Where are you from?

"Adın ne? Neredensin?

How old are you? What do you do?

Kaç yaşındasın? Ne yapıyorsun?"

Then we get more personal with it.

Sonra bu sorgulamada daha kişiselleşiriz.

Have you ever had any diseases?

"Hiç hastalığın oldu mu?"

Have you ever been divorced?

"Hiç boşandın mı?"

Does your breath smell bad while you're answering my interrogation right now?

"Tam şu anda sorularıma cevap verirken nefesin kokuyor mu?"

What are you into? Who are you into?

"Neyle ilgilisin? Kimle ilgilisin?"

What gender do you like to sleep with?

"Hangi cinsiyetle yatmaktan hoşlanırsın?"

I get it.

Anlıyorum.

We are neurologically hardwired

Kendimiz gibi insanları bulmak için

to seek out people like ourselves.

nörolojik olarak programlanmış vaziyetteyiz.

We start forming cliques as soon as we're old enough

Kabul görmenin nasıl hissettirdiğini bilecek

to know what acceptance feels like.

yaşa geldiğimiz gibi gruplar oluşturmaya başlarız.

We bond together based on anything that we can --

Ne bulabiliyorsak onun etrafında birbirimize bağlanırız.

music preference, race, gender, the block that we grew up on.

Müzik tercihi, ırk, cinsiyet, büyüdüğümüz mahalle...

We seek out environments that reinforce our personal choices.

Kişisel seçimlerimizi destekleyen çevreler ararız.

Sometimes, though, just the question "what do you do?"

Oysaki bazen sadece "Ne iş yaparsın?" sorusu bile

can feel like somebody's opening a tiny little box

sanki biri küçük bir kutuyu açıyormuş ve bizden

and asking you to squeeze yourself inside of it.

onun içine sıkışmamızı istiyormuş gibi hissettirir.

Because the categories, I've found, are too limiting.

Çünkü kategoriler -fark ettim ki- çok sınırlayıcı.

The boxes are too narrow.

Kutular çok dar.

And this can get really dangerous.

Ve bu gerçekten tehlikeli bir hal alabilir.

So here's a disclaimer about me, though,

Yalnız bu konuda daha derine inmeden

before we get too deep into this.

kendimle ilgili bir "sorumluluk reddi"nde bulunayım.

I grew up in a very sheltered environment.

Ben çok korunaklı bir çevrede büyüdüm.

I was raised in downtown Manhattan in the early 1980s,

1980'lerin ilk yıllarında Manhattan'ın merkezinde yetiştirildim;

two blocks from the epicenter of punk music.

punk müziğin merkez üssünden iki ada mesafede.

I was shielded from the pains of bigotry

Yobazlığın acılarından ve din tabanlı

and the social restrictions of a religiously-based upbringing.

bir yetiştirmenin sosyal kısıtlamalarından korunmuştum.

Where I come from, if you weren't a drag queen or a radical thinker

Benim geldiğim yerde, bir "drag queen" (kadın kılığına giren erkek sahne sanatçısı) ya da radikal bir düşünür

or a performance artist of some kind,

ya da bir çeşit performans sanatçısı değilseniz,

you were the weirdo.

garip olan sizdiniz.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

It was an unorthodox upbringing,

Bu, geleneklere aykırı bir yetiştirmeydi

but as a kid on the streets of New York,

fakat New York sokaklarında bir çocuk olarak

you learn how to trust your own instincts,

içgüdülerinize nasıl güveneceğinizi öğreniyorsunuz,

you learn how to go with your own ideas.

kendi fikirlerinizle büyümeyi öğreniyorsunuz.

So when I was six, I decided that I wanted to be a boy.

Ve ben de, altı yaşına geldiğimde erkek olmak istediğime karar verdim.

I went to school one day and the kids wouldn't let me play basketball with them.

Bir gün okula gitmiştim ve çocuklar onlarla basketbol oynamama izin vermedi.

They said they wouldn't let girls play.

Kızları oynatmadıklarını söylediler.

So I went home, and I shaved my head,

Bunun üzerine ben de eve gittim ve kafamı tıraşladım

and I came back the next day and I said, "I'm a boy."

ve sonraki gün geri gittim ve "Ben erkeğim." dedim.

I mean, who knows, right?

Yani, kim bilecek, değil mi?

When you're six, maybe you can do that.

6 yaşındayken bunu belki yapabilirsiniz.

I didn't want anyone to know that I was a girl, and they didn't.

Kimsenin kız olduğumu bilmesini istemedim ve onlar da bilmediler.

I kept up the charade for eight years.

Bu numarayı sekiz yıl sürdürdüm.

So this is me when I was 11.

Bu benim, 11 yaşındayken.

I was playing a kid named Walter

"Julian Po" diye bir filmde

in a movie called "Julian Po."

Walter adında bir çocuğu oynuyordum.

I was a little street tough that followed Christian Slater around and badgered him.

Christian Slater'ı takip eden ve ona rahat vermeyen küçük bir sokak kabadayısıydım.

See, I was also a child actor,

Yani, ben aynı zamanda bir çocuk aktördüm

which doubled up the layers of the performance of my identity,

ve bu benim kimliğimin performans katmanlarını ikiye katladı

because no one knew that I was actually a girl really playing a boy.

çünkü aslında bir kız olduğumu ve gerçekten erkeği oynadığımı kimse bilmiyordu.

In fact, no one in my life knew that I was a girl --

Aslında, hayatımdaki hiç kimse kız olduğumu bilmiyordu;

not my teachers at school, not my friends,

ne okuldaki öğretmenlerim, ne arkadaşlarım,

not the directors that I worked with.

ne birlikte çalıştığım yönetmenler...

Kids would often come up to me in class

Çocuklar genellikle sınıfta bana gelirlerdi

and grab me by the throat to check for an Adam's apple

ve âdemelmamı kontrol etmek için boğazımı tutarlardı

or grab my crotch to check what I was working with.

ya da kasığımı tutup ne olduğunu kontrol ederlerdi.

When I would go to the bathroom, I would turn my shoes around in the stalls

Tuvalete gittiğimde ayakta işiyormuş gibi görünmek için

so that it looked like I was peeing standing up.

kabinde ayakkabılarımı ters çevirirdim.

At sleepovers I would have panic attacks

Arkadaşlarıma kalmaya gittiğimde

trying to break it to girls that they didn't want to kiss me

kendimi açık etmeden kızlara beni öpmek istemeyeceklerini

without outing myself.

anlatmak için panik ataklar geçirirdim.

It's worth mentioning though

Fakat şunu da ifade etmem gerekir ki

that I didn't hate my body or my genitalia.

bedenimden ya da cinsel organlarımdan nefret etmiyordum.

I didn't feel like I was in the wrong body.

Yanlış bir bedendeymişim gibi hissetmiyordum.

I felt like I was performing this elaborate act.

Özenle hazırlanmış bir numara yapıyor gibi hissediyordum.

I wouldn't have qualified as transgender.

Bir transgender kabul edilemezdim.

If my family, though, had been the kind of people to believe in therapy,

Fakat ailem, terapiye inanan bir aile olsaydı

they probably would have diagnosed me

beni muhtemelen cinsiyet algısı bozukluğu

as something like gender dysmorphic

gibi bir şeyle teşhis ederlerdi

and put me on hormones to stave off puberty.

ve ergenliği atlatan hormonlar verirlerdi.

But in my particular case,

I just woke up one day when I was 14,

Fakat benim kendi hikâyemde,

14 yaşındayken bir gün uyandım

and I decided that I wanted to be a girl again.

ve tekrar kız olmak istediğime karar verdim.

Puberty had hit, and I had no idea what being a girl meant,

Ergenlik gelmişti ve kız olmanın ne demek olduğuna dair bir fikrim yoktu

and I was ready to figure out who I actually was.

ve gerçekten kim olduğumu bulmaya hazırdım.

When a kid behaves like I did,

Bir çocuk benim gibi davranırken

they don't exactly have to come out, right?

gerçeği itiraf etmesi gerekmez, değil mi?

No one is exactly shocked.

Ve kimse de tam şok olmaz.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But I wasn't asked to define myself by my parents.

Fakat ebeveynlerim benden kendimi tanımlamamı istemedi.

When I was 15, and I called my father

15 yaşındayken, aşık olduğumu söylemek

to tell him that I had fallen in love,

için babamla konuştuğumda;

it was the last thing on either of our minds

ilk aşkımın bir kız olduğu gerçeğinin

to discuss what the consequences were

ne gibi sonuçları olacağını tartışmak

of the fact that my first love was a girl.

ikimizin de aklındaki son şeydi.

Three years later, when I fell in love with a man,

Üç yıl sonra bir adama aşık olduğum zaman

neither of my parents batted an eyelash either.

ebeveynlerim istiflerini bile bozmadılar.

See, it's one of the great blessings of my very unorthodox childhood

Bakın, herhangi bir noktada herhangi bir şey olarak kendimi tanımlamamın istenmemiş olması,

that I wasn't ever asked to define myself

gayet geleneklere aykırı olan çocukluğumun

as any one thing at any point.

müthiş nimetlerinden biridir.

I was just allowed to be me, growing and changing in every moment.

Her anın içinde büyüyerek ve değişerek, sadece kendim olmama izin verilmişti.

So four, almost five years ago,

Dört, neredeyse beş yıl önce,

Proposition 8, the great marriage equality debate,

8 numaralı yasa teklifi, şu büyük evlilik eşitliği tartışması

was raising a lot of dust around this country.

bu ülkede büyük toz koparıyordu.

And at the time, getting married wasn't really something

Ve o zaman, evlenmek gerçekten

I spent a lot of time thinking about.

pek üzerine düşündüğüm bir şey değildi

But I was struck by the fact that America,

fakat Amerika gibi, böylesi lekeli bir vatandaşlık hakları

a country with such a tarnished civil rights record,

geçmişi olan bir ülkenin, hatalarını bu kadar bariz

could be repeating its mistakes so blatantly.

bir şekilde tekrar edebiliyor olması beni çarpmıştı.

And I remember watching the discussion on television

Ve televizyondaki tartışmayı izlediğimi

and thinking how interesting it was

ve şunun ne kadar ilginç olduğunu düşündüğümü hatırlıyorum:

that the separation of church and state

Din ve devlet ayrımı, bu ülkenin tamamında,

was essentially drawing geographical boundaries throughout this country,

coğrafi sınırlar çiziyordu aslında,

between places where people believed in it

ona inananların olduğu yerlerle

and places where people didn't.

inanmayanların olduğu yerler arasında.

And then, that this discussion was drawing geographical boundaries around me.

Ve sonra, bu tartışmanın, benim çevremde coğrafi sınırlar çizdiğini düşündüm.

If this was a war with two disparate sides,

Bu eğer iki apayrı taraf arasındaki bir savaşsa,

I, by default, fell on team gay,

ben kafadan, gey takımına düşüyordum

because I certainly wasn't 100 percent straight.

çünkü kesinlikle yüzde yüz hetero değildim.

At the time I was just beginning to emerge

O zamanlar; erkek çocukluktan

from this eight-year personal identity crisis zigzag

kız giysileri içindeki erkek görünümlü kız çocuğuna

that saw me go from being a boy

daha sonra karşı uçtaki, süper kısa giyinen, aşırı telafi çabasında olan,

to being this awkward girl that looked like a boy in girl's clothes

erkek peşindeki kız gibi kıza ve nihayet son olarak,

to the opposite extreme of this super skimpy,

aslında kim olduğumun yalnız ikircikli bir keşfine,

over-compensating, boy-chasing girly-girl

kişiye göre hem erkeklerden hem kızlardan

to finally just a hesitant exploration of what I actually was,

hoşlanan erkek Fatmamsı bir kıza

a tomboyish girl

evrildiğim, sekiz yıllık

who liked both boys and girls depending on the person.

zikzaklı kimlik krizimden yeni çıkmaya başlıyordum.

I had spent a year photographing this new generation of girls, much like myself,

Bana çok benzeyen, bi' nevi satır aralarına düşen bu yeni nesil kızların

who fell kind of between-the-lines --

fotoğraflarını çekerek bir sene geçirmiştim;

girls who skateboarded but did it in lacy underwear,

kaykay yapan ama bunu dantelli iç çamaşırlarıyla yapan kızlar,

girls who had boys' haircuts but wore girly nail polish,

erkek saç kesimli olan ama tipik kız ojeli kızlar,

girls who had eyeshadow to match their scraped knees,

yaralı dizlerine uyacak göz farı süren kızlar,

girls who liked girls and boys who all liked boys and girls

erkeklerden ve kızlardan hoşlanan kızlar, sadece erkeklerden hoşlanan kızlar

who all hated being boxed in to anything.

ve herhangi bir kalıba sokulmaktan nefret eden kızlar...

I loved these people, and I admired their freedom,

Bu insanları çok sevdim ve onların özgürlüklerine hayranlık duydum

but I watched as the world outside of our utopian bubble

fakat bizim ütopyacı fanusumuzun dışındaki dünyanın,

exploded into these raging debates

ulusal televizyonda alimlerin, aşkımızı bestiyaliteye benzettikleri

where pundits started likening our love to bestiality on national television.

öfkeli tartışmalarla dolup taştığını izledim.

And this powerful awareness rolled in over me

Ve güçlü bir farkındalık üzerime sindi;

that I was a minority, and in my own home country,

ben bir azınlıktım ve kendi ülkemde,

based on one facet of my character.

karakterimin bir özelliğinden dolayı

I was legally and indisputably a second-class citizen.

kanunen ve kesin olarak ikinci sınıf bir vatandaştım.

I was not an activist.

Ben bir aktivist değildim.

I wave no flags in my own life.

Kendi hayatımda bayrak sallamam.

But I was plagued by this question:

Fakat bu soru beni rahatsız etmişti:

How could anyone vote to strip the rights

Nasıl olur da herhangi biri, benim tanıdığım

of the vast variety of people that I knew

bunca farklı insanın haklarını, karakterlerinin

based on one element of their character?

bir parçasından yola çıkarak yok etmek için oy verebildi?

How could they say that we as a group

Bizim bir grup olarak başka biriyle eşit hakları

were not deserving of equal rights as somebody else?

hak etmediğimizi nasıl söyleyebiliyorlardı?

Were we even a group? What group?

Biz hatta bir grup muyduk? Ne grubu?

And had these people ever even consciously met a victim of their discrimination?

Ve bu insanlar hiç bilinçli olarak ayrımcılıklarının bir kurbanıyla tanışmışlar mıydı?

Did they know who they were voting against and what the impact was?

Kime karşı oy kullandıklarını ve bunun etkisinin ne olduğunu biliyorlar mıydı?

And then it occurred to me,

Ve sonra aklıma şu geldi:

perhaps if they could look into the eyes

Belki ikinci sınıf vatandaşlığa attıkları

of the people that they were casting into second-class citizenship

insanların gözlerine bakabilseler

it might make it harder for them to do.

bu onları, yaptıklarını daha zor yapar hale getirebilirdi,

It might give them pause.

onları düşündürebilirdi.

Obviously I couldn't get 20 million people to the same dinner party,

Açık ki 20 milyon kişiyi aynı akşam yemeği partisine toplayamazdım

so I figured out a way where I could introduce them to each other photographically

ben de onları birbirleriyle fotoğraf yoluyla tanıştırabileceğim bir yol buldum,

without any artifice, without any lighting,

hiçbir hile olmadan, hiçbir ışıklandırma olmadan

or without any manipulation of any kind on my part.

ya da benim tarafımdan hiçbir çeşitte bir manipülasyon olmadan;

Because in a photograph you can examine a lion's whiskers

çünkü fotoğrafta bir aslanın bıyıklarını yüzünüzü

without the fear of him ripping your face off.

parçalaması korkusu olmadan inceleyebilirsiniz.

For me, photography is not just about exposing film,

Benim için, fotoğraf sadece filmi göstermekle ilgili değil;

it's about exposing the viewer

seyirciyi yeni bir şeyle, daha önce gitmediği bir yerle

to something new, a place they haven't gone before,

karşı karşıya bırakmakla ilgili

but most importantly, to people that they might be afraid of.

fakat en önemlisi korkuyor olabilecekleri insanlarla.

Life magazine introduced generations of people

Life dergisi nesillerce insana, varolduklarından habersiz

to distant, far-off cultures they never knew existed through pictures.

oldukları uzak kültürleri fotoğraflar yoluyla tanıttı.

So I decided to make a series of very simple portraits,

Ben de çok basit bir portre serisi yapmaya karar verdim,

mugshots if you will.

sabıka fotoğrafları bi' nevi.

And I basically decided to photograph anyone in this country

Ve ben aslında bu ülkedeki yüzde yüz hetero olmayan herkesi

that was not 100 percent straight,

fotoğraflamaya karar verdim

which, if you don't know, is a limitless number of people.

ki eğer bilmiyorsanız, bu, sonsuz sayıda insan demek.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

So this was a very large undertaking,

Yani, bu çok büyük bir girişimdi

and to do it we needed some help.

ve yapmak için yardıma ihtiyacımız vardı.

So I ran out in the freezing cold,

Böylece dondurucu soğukta dışarı çıktım

and I photographed every single person that I knew that I could get to

ve iki sene öncenin şubatında ulaşabileceğimi bildiğim

in February of about two years ago.

her bir insanı fotoğrafladım.

And I took those photographs, and I went to the HRC and I asked them for some help.

Ve o fotoğrafları aldım ve HRC'ye gittim ve onlardan yardım istedim.

And they funded two weeks of shooting in New York.

Ve onlar New York'ta iki haftalık çekimi finanse ettiler.

And then we made this.

Ve sonra bunu yaptık.

(Music)

(Müzik)

Video: I'm iO Tillett Wright, and I'm an artist born and raised in New York City.

Video: Ben iO Tillett Wright; New York'ta doğmuş ve yetişmiş bir sanatçıyım.

(Music)

(Müzik)

Self Evident Truths is a photographic record of LGBTQ America today.

Kendinden Menkul Gerçekler, LGBTQ Amerikası'nın fotoğrafik bir kaydı.

My aim is to take a simple portrait

Amacım, yüzde yüz hetero olmayan

of anyone who's anything other than 100 percent straight

ya da herhangi bir şekilde LGBTQ tayfına düştüğünü

or feels like they fall in the LGBTQ spectrum in any way.

hisseden herkesin basit bir portresini çekmek.

My goal is to show the humanity that exists in every one of us

Hedefim, hepimizin içinde varolan insanlığı

through the simplicity of a face.

bir yüzün sadeliği üzerinden göstermek.

(Music)

(Müzik)

"We hold these truths to be self-evident that all men are created equal."

"Bu gerçekleri kendinden menkul kabul ediyoruz; tüm insanlar eşit yaratılmıştır."

It's written in the Declaration of Independence.

Bu, Bağımsızlık Bildirgesi'nde yazıyor.

We are failing as a nation

Bir ülke olarak, üzerine kurulduğumuz ahlaki değerleri

to uphold the morals upon which we were founded.

sürdürmekte başarısız oluyoruz.

There is no equality in the United States.

Birleşik Devletler'de eşitlik yok.

["What does equality mean to you?"]

[Eşitlik senin için ne ifade ediyor?]

["Marriage"] ["Freedom"] ["Civil rights"]

["Evlilik"] ["Özgürlük"] ["Vatandaşlık hakları"]

["Treat every person as you'd treat yourself"]

["Her insana, kendine davranacağın gibi davran"]

It's when you don't have to think about it, simple as that.

Üzerine düşünmen gerekmediği zaman olmuş demektir; bu kadar basit.

The fight for equal rights is not just about gay marriage.

Eşit haklar için mücadele sadece gey evlilikleriyle ilgili değil.

Today in 29 states, more than half of this country,

Bugün 29 eyalette, ülkenin yarısından daha fazlasında,

you can legally be fired just for your sexuality.

sadece cinselliğin nedeniyle yasal olarak kovulabilirsin.

["Who is responsible for equality?"]

["Eşitlikten kim sorumlu?"]

I've heard hundreds of people give the same answer:

Yüzlerce insanın aynı cevabı verdiğini duydum:

"We are all responsible for equality."

"Eşitlikten hepimiz sorumluyuz."

So far we've shot 300 faces in New York City.

Şimdiye kadar New York City'de 300 yüz çektik.

And we wouldn't have been able to do any of it

Ve İnsan Hakları Kampanyası'nın cömert desteği

without the generous support of the Human Rights Campaign.

olmadan bunun hiçbirini yapamazdık.

I want to take the project across the country.

Projeyi tüm ülkeye genişletmek istiyorum.

I want to visit 25 American cities, and I want to shoot 4,000 or 5,000 people.

25 Amerikan şehrini ziyaret etmek ve 4000 ya da 5000 kişiyi çekmek istiyorum.

This is my contribution to the civil rights fight of my generation.

Bu, neslimin vatandaşlık hakları mücadelesine benim katkım.

I challenge you to look into the faces of these people

Sizi bu insanların yüzlerine bakmaya ve onlara

and tell them that they deserve less than any other human being.

başka herhangi bir insandan daha azını hak ettiklerini söylemeye davet ediyorum.

(Music)

(Müzik)

["Self evident truths"]

["Kendinden Menkul Gerçekler"]

["4,000 faces across America"]

["Amerika boyunca 4000 yüz"]

(Music)

(Müzik)

(Applause)

(Alkış)

iO Tillett Wright: Absolutely nothing could have prepared us for what happened after that.

iO Tillett Wright: Bizi bunun sonrasında olanlara kesinlikle hiçbir şey hazırlayamazdı.

Almost 85,000 people watched that video,

Neredeyse 85 bin kişi o videoyu izledi

and then they started emailing us from all over the country,

ve sonra bize ülkenin her yerinden e-posta göndermeye başladılar,

asking us to come to their towns and help them to show their faces.

şehirlerine gelmemizi ve yüzlerini göstermelerine yardım etmemizi istiyorlardı.

And a lot more people wanted to show their faces than I had anticipated.

Ve beklediğimden çok daha fazla insan yüzünü göstermek istedi.

So I changed my immediate goal to 10,000 faces.

Ben de yakın hedefimi 10 bin yüz olarak değiştirdim.

That video was made in the spring of 2011,

O video 2011 baharında yapılmıştı

and as of today I have traveled to almost 20 cities

ve bugün itibariyle neredeyse 20 şehre gittim

and photographed almost 2,000 people.

ve neredeyse 2000 kişiyi fotoğrafladım.

I know that this is a talk,

Bunun bir konuşma olduğunu biliyorum,

but I'd like to have a minute of just quiet

fakat sadece sessiz bir dakika rica ediyorum

and have you just look at these faces

ve sadece bu yüzlere bakmanızı istiyorum

because there is nothing that I can say that will add to them.

çünkü söyleyip de onlara ekleyebileceğim hiçbir şeyim yok.

Because if a picture is worth a thousand words,

Çünkü eğer bir resim bin kelimeye bedelse

then a picture of a face needs a whole new vocabulary.

bir yüzün resminin tamamen yeni bir söz dağarcığına gereksinimi vardır.

So after traveling and talking to people

Böylece, dolaşıp Oklahoma ve Texas'ın

in places like Oklahoma or small-town Texas,

küçük kasabaları gibi yerlerde insanlarla konuştuktan sonra

we found evidence that the initial premise was dead on.

anladık ki ilk önermemiz kesin doğruydu.

Visibility really is key.

Görünürlük gerçekten hayatiydi.

Familiarity really is the gateway drug to empathy.

Aşinalık gerçekten empatiye götüren "geçiş maddesi"ydi.

Once an issue pops up in your own backyard or amongst your own family,

Bir mevzu kendi arka bahçenizde ya da ailenizde ortaya çıkıverince

you're far more likely to explore sympathy for it

onun için sempati geliştirmeye ya da üzerinde yeni bir

or explore a new perspective on it.

perspektif geliştirmeye çok daha yatkın oluyorsunuz.

Of course, in my travels I met people

Tabii ki, seyahatlerimde çocuklarından hetero olmadıkları için

who legally divorced their children for being other than straight,

kanunen ayrılan insanlarla tanıştım

but I also met people who were Southern Baptists

fakat çocukları lezbiyen olduğu için kiliselerini değiştirmiş

who switched churches because their child was a lesbian.

Güney Vaftizcileri'yle de tanıştım.

Sparking empathy had become the backbone of Self Evident Truths.

Empatiyi ateşlemek Kendinden Menkul Gerçekler'in belkemiği oldu

But here's what I was starting to learn that was really interesting:

fakat öğrenmeye başladığım gerçekten ilginç olan şey şu:

Self Evident Truths doesn't erase the differences between us.

Kendinden Menkul Gerçekler aramızdaki farklılıkları silmiyor;

In fact, on the contrary, it highlights them.

aslında, tersine, onları vurguluyor.

It presents, not just the complexities

Sadece, bir dizi farklı insanda bulunan

found in a procession of different human beings,

karmaşıklıkları değil, her bir kişinin kendi içinde bulunan

but the complexities found within each individual person.

karmaşıklıkları da ortaya koyuyor.

It wasn't that we had too many boxes, it was that we had too few.

Konu, çok fazla "kutumuz" olması değil, çok az kutumuz olmasıydı.

At some point I realized that my mission to photograph "gays" was inherently flawed,

Bir noktada fark ettim ki "gey"leri fotoğraflama görevim özünde kusurluydu

because there were a million different shades of gay.

çünkü geyin milyonlarca farklı tonu vardı.

Here I was trying to help,

Burada yardım etmeye çalışıyordum

and I had perpetuated the very thing I had spent my life trying to avoid --

ve önlemeye çalışmakla hayatımı geçirdiğim o şeyi devam ettiriyordum,

yet another box.

bir başka kutu daha.

At some point I added a question to the release form

Bir noktada, değerlendirme formuna insanlara kendilerini

that asked people to quantify themselves

yüzde 1 gey ile yüzde 100 gey arasında

on a scale of one to 100 percent gay.

konumlandırmalarını isteyen bir soru koydum

And I watched so many existential crises unfold in front of me.

ve gözlerimin önünde o kadar çok varoluşsal krizin ortaya çıkışına tanık oldum ki.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

People didn't know what to do

İnsanlar ne yapacaklarını bilmiyorlardı

because they had never been presented with the option before.

çünkü bu seçenek daha önce onlara sunulmamıştı.

Can you quantify your openness?

Açıklığınızı ölçebilir misiniz?

Once they got over the shock, though,

Fakat şoku atlattıktan sonra,

by and large people opted for somewhere between 70 to 95 percent

insanlar, genel olarak yüzde 70 ve 95

or the 3 to 20 percent marks.

ya da yüzde 3 ve 20 aralıklarını tercih ettiler.

Of course, there were lots of people who opted for a 100 percent one or the other,

Tabii ki, şu veya bu şekilde yüzde 100'ü tercih eden birçok insan vardı

but I found that a much larger proportion of people

fakat gördüm ki insanların çok daha büyük bir kesimi

identified as something that was much more nuanced.

kendilerini çok daha hassas bir noktada tanımladılar.

I found that most people fall on a spectrum of what I have come to refer to as "Grey."

Gördüm ki, çoğu insan benim "gri" olarak bahsetmeye başladığım tayfa düşüyor.

Let me be clear though -- and this is very important --

Yalnız, izin verin, şunu netlikle ifade edeyim -ki bu çok önemli-:

in no way am I saying that preference doesn't exist.

Ben, hiçbir şekilde, tercihin olmadığını söylemiyorum;

And I am not even going to address the issue of choice versus biological imperative,

ve "seçime karşı biyolojik zorunluluk" konusuna değinmeyeceğim bile

because if any of you happen to be of the belief

çünkü eğer herhangi biriniz cinsel yönelimin

that sexual orientation is a choice,

bir seçim olduğuna inanıyorsa

I invite you to go out and try to be grey.

sizi dışarı çıkıp "gri" olmaya davet ediyorum.

I'll take your picture just for trying.

Sadece denediğiniz için resminizi çekerim.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

What I am saying though is that human beings are not one-dimensional.

Oysaki söylediğim şey, insanların tek boyutlu olmadığıdır.

The most important thing to take from the percentage system is this:

Yüzde sisteminden çıkaracağımız en önemli şey şudur:

If you have gay people over here

Burada gey insanlar varsa

and you have straight people over here,

ve burada hetero insanlar varsa

and while we recognize that most people identify

ve biz, çoğu insanın kendini iki uçtan birine ya da diğerine

as somewhere closer to one binary or another,

daha yakın olarak tanımladığını kabul ederken

there is this vast spectrum of people that exist in between.

bu ikisinin arasında var olan insanların oluşturduğu koskoca bir tayf var;

And the reality that this presents is a complicated one.

ve bunun ortaya koyduğu gerçeklik karmaşık bir gerçeklik

Because, for example, if you pass a law

çünkü, mesela, bir patrona çalışanı

that allows a boss to fire an employee for homosexual behavior,

homoseksüel davranış yüzünden kovmaya izin veren bir kanunu geçirirseniz

where exactly do you draw the line?

sınırı tam olarak nerede çizeceksiniz?

Is it over here, by the people who have had one or two heterosexual experiences so far?

Şu ana kadar bir ya da iki heteroseksüel deneyim yaşamışların olduğu burada mı?

Or is it over here

Ya da

by the people who have only had one or two homosexual experiences thus far?

şimdiye kadar bir ya da iki homoseksüel deneyim yaşamışların olduğu burada mı?

Where exactly does one become a second-class citizen?

Bir kişi tam olarak nerede ikinci sınıf vatandaş oluyor?

Another interesting thing that I learned from my project and my travels

Projemden ve seyahatlerimden öğrendiğim başka ilginç bir şey

is just what a poor binding agent sexual orientation is.

cinsel yönelimin aslında ne kadar zayıf bir bağlayıcı olduğu.

After traveling so much and meeting so many people,

Bu kadar seyahat ettikten ve bu kadar kişiyle konuştuktan sonra

let me tell you, there are just as many jerks and sweethearts

size şunu söyleyeyim: İnsan ırkının içinde ne kadar

and Democrats and Republicans and jocks and queens

pislik ve tatlı insan ve demokrat ve cumhuriyetçi

and every other polarization you can possibly think of

ve aklınıza gelebilecek her türlü kutuplaşmadan insan varsa

within the LGBT community

LGBT topluluğunda da

as there are within the human race.

o kadar var.

Aside from the fact that we play with one legal hand tied behind our backs,

Hukuki olarak bir elimizin bağlı olduğu gerçeğini bir yana bırakacak olursak

and once you get past the shared narrative of prejudice and struggle,

ve müşterek önyargı ve mücadele söylemini bir kez aştığınızda,

just being other than straight

hetero dışında bir şey olmak, tek başına,

doesn't necessarily mean that we have anything in common.

illa ortak herhangi bir şeyimiz olduğu anlamına gelmiyor.

So in the endless proliferation of faces that Self Evident Truths is always becoming,

Yani, Kendinden Menkul Gerçekler'in daima evrildiği yüzlerin bitmek bilmez çoğalışında,

as it hopefully appears across more and more platforms,

umarım ki gitgide daha fazla platformda görünürlük kazanırken,

bus shelters, billboards, Facebook pages, screen savers,

otobüs duraklarında, reklam panolarında, Facebook sayfalarında, ekran koruyucularında,

perhaps in watching this procession of humanity,

belki insanlığın bu dizilişini izleyişimizde

something interesting and useful will begin to happen.

ilginç ve yararlı bir şey olmaya başlayacak.

Hopefully these categories, these binaries,

Umarım ki bu kategoriler, bu ikilikler,

these over-simplified boxes

bu aşırı basitleştirilmiş kutular

will begin to become useless and they'll begin to fall away.

kullanışsız olmaya ve azalmaya başlayacaklar;

Because really, they describe nothing that we see

çünkü gerçekten, bunlar gördüğümüz hiçbir şeyi

and no one that we know and nothing that we are.

ve tanıdığımız hiç kimseyi ve olduğumuz hiçbir şeyi betimlemiyor.

What we see are human beings in all their multiplicity.

Gördüğümüz, baştan ayağa çeşitliliklerin içindeki insanlardır;

And seeing them makes it harder to deny their humanity.

ve onları görmek, insanlıklarını reddetmeyi daha zorlaştırıyor;

At the very least I hope it makes it harder to deny their human rights.

en azından, umuyorum ki onların insan haklarını reddetmeyi daha zorlaştırıyor.

So is it me particularly

Yani, barınma hakkını,

that you would choose to deny the right to housing,

evlat edinme hakkını, evlenme hakkını,

the right to adopt children, the right to marriage,

burada alışveriş yapma, burada yaşama,

the freedom to shop here, live here, buy here?

burada satın alma özgürlüğünü reddetmeyi seçeceğiniz o kişi ben miyim?

Am I the one that you choose to disown

Çocuğunuz ya da erkek kardeşiniz ya da kız kardeşiniz

as your child or your brother or your sister or your mother or your father,

ya da anneniz ya da babanız, komşunuz, kuzeniniz, amcanız, başkanınız,

your neighbor, your cousin, your uncle, the president,

kadın polisiniz ya da itfaiyeciniz olarak

your police woman or the fireman?

reddetmeyi seçeceğiniz o kişi ben miyim?

It's too late.

Çok geç;

Because I already am all of those things.

çünkü ben çoktan onların hepsiyim;

We already are all of those things, and we always have been.

biz çoktan onların hepsiyiz, ve daima öyleydik.

So please don't greet us as strangers,

Yani, lütfen bizi yabancılar olarak karşılamayın;

greet us as your fellow human beings, period.

bizi insan akranlarınız olarak karşılayın, nokta.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)