iO Tillett Wright: Fifty shades of gay

Translator: Timothy Covell Reviewer: Morton Bast

Translator: Yada Sattarujawong Reviewer: Chatthip Chaichakan

Human beings start putting each other into boxes

มนุษย์เราแบ่งผู้คนรอบตัวใส่กล่องต่างๆ

the second that they see each other --

ตั้งแต่วินาทีแรกที่เราพบกัน

Is that person dangerous? Are they attractive?

คนคนนี้อันตรายหรือเปล่า? น่าสนใจไหม?

Are they a potential mate? Are they a potential networking opportunity?

เหมาะสมที่จะเป็นคู่ของเราหรือเปล่า? หรือจะเป็นโอกาสในการติดต่องานไหม?

We do this little interrogation when we meet people

เราทำการสอบสวนเล็กๆ เมื่อเราพบกัน

to make a mental resume for them.

เพื่อทำประวัติของพวกเขาในหัวเรา

What's your name? Where are you from?

คุณชื่ออะไร? มาจากที่ไหน?

How old are you? What do you do?

อายุเท่าใหร่? ทำอาชีพอะไร?

Then we get more personal with it.

แล้วเราก็ถามลึกลงไปถึงเรื่องส่วนตัว

Have you ever had any diseases?

คุณเคยป่วย เป็นโรคอะไรมารึเปล่า?

Have you ever been divorced?

เคยหย่ามั้ย?

Does your breath smell bad while you're answering my interrogation right now?

คุณมีกลิ่นปากรึเปล่า ในระหว่างที่ตอบคำถามอยู่นี่

What are you into? Who are you into?

คุณสนใจเรื่องอะไร? คุณสนใจใคร?

What gender do you like to sleep with?

คุณชอบมีสัมพันธ์กับคนเพศไหน?

I get it.

ฉันเข้าใจ

We are neurologically hardwired

เราถูกโปรแกรมทางพันธุกรรมกำหนดไว้

to seek out people like ourselves.

ให้ตามหาผู้คนที่มีลักษณะเหมือนกับเรา

We start forming cliques as soon as we're old enough

เราเริ่มสร้างกลุ่มของตัวเองทันทีที่เราโตพอ

to know what acceptance feels like.

ที่จะรู้ว่าความรู้สึกของการได้รับการยอมรับเป็นอย่างไร

We bond together based on anything that we can --

เราผูกพันกันด้วยทุกสิ่งที่เราจะสัมพันธ์กันได้

music preference, race, gender, the block that we grew up on.

ความชอบด้านดนตรี เชื้อชาติ เพศ หรือแม้แต่ละแวกบ้านที่เราโตมา

We seek out environments that reinforce our personal choices.

เรามองหาสภาพแวดล้อมที่ขับเน้นความชอบของเรา

Sometimes, though, just the question "what do you do?"

แต่ว่าก็ว่าเหอะ บางครั้งคำถามธรรมดาว่า คุณทำงานอะไร?

can feel like somebody's opening a tiny little box

อาจทำให้เรารู้สึกว่า เค้ากำลังเปิดกล่องใบเล็กจิ๋ว

and asking you to squeeze yourself inside of it.

แล้วขอให้คุณยัดตัวของคุณลงในนั้น

Because the categories, I've found, are too limiting.

เพราะการแบ่งประเภทแบบนั้น ฉันพบว่า เป็นขอบเขตที่แคบเกินไป

The boxes are too narrow.

กล่องเหล่านั้นแคบเกินไป

And this can get really dangerous.

และสิ่งนั้นก็อาจเป็นเรื่องอันตรายได้

So here's a disclaimer about me, though,

ดังนั้น เพื่อทำความรู้จัก และปฏิเสธข้อจำกัดต่างๆเกี่ยวกับฉัน

before we get too deep into this.

ก่อนที่เราจะลงลึกกันต่อไป

I grew up in a very sheltered environment.

ฉันเติบโตขึ้นมาในสิ่งแวดล้อมที่ได้รับการปกป้องจากขนบ

I was raised in downtown Manhattan in the early 1980s,

ฉันถูกเลี้ยงดูมา ในแมนฮัตตัน ในช่วงต้นทศวรรษ 1980

two blocks from the epicenter of punk music.

ห่างจากศูนย์กลางของดนตรีแนวพังค์ ไปสองช่วงตึก

I was shielded from the pains of bigotry

ฉันได้รับการปกป้องจากความเชื่อที่ไม่มีเหตุผลทั้งหลาย

and the social restrictions of a religiously-based upbringing.

และจากข้อจำกัดทางสังคมต่างๆ ที่มีอยู่ในการเลี้ยงดูเด็กในสังคมเคร่งศาสนา

Where I come from, if you weren't a drag queen or a radical thinker

ในแถบที่ฉันโตมา ถ้าคุณไม่ใช่นางโชว์ หรือ นักคิดหัวสมัยใหม่

or a performance artist of some kind,

หรือนักแสดง อะไรซักอย่างแล้วล่ะก็

you were the weirdo.

คุณเป็นตัวประหลาด

(Laughter)

(หัวเราะ)

It was an unorthodox upbringing,

มันเป็นการเลี้ยงดูที่ผิดไปจากขนบ

but as a kid on the streets of New York,

แต่ในฐานะที่เป็นเด็กนิวยอรค์

you learn how to trust your own instincts,

คุณจะเรียนรู้ที่จะเชื่อสัญชาติญาณของตัวเอง

you learn how to go with your own ideas.

คุณเรียนรู้ที่จะทำตามความคิดของคุณ

So when I was six, I decided that I wanted to be a boy.

เพราะงั้น ตอนหกขวบ ฉันจึงตัดสินใจที่จะเป็นเด็กผู้ชาย

I went to school one day and the kids wouldn't let me play basketball with them.

ฉันไปโรงเรียนวันหนึ่ง แล้วคนอื่นๆ ไม่ยอมให้ฉันเล่นบาสเก็ตบอลกับพวกเขา

They said they wouldn't let girls play.

พวกเขาบอกว่า ไม่ให้ผู้หญิงเล่นหรอก

So I went home, and I shaved my head,

เพราะงั้น ฉันจึงกลับบ้าน โกนหัว

and I came back the next day and I said, "I'm a boy."

แล้วก็กลับมาในวันรุ่งขึ้น แล้วบอกว่า "ฉันเป็นผู้ชาย"

I mean, who knows, right?

ใครจะไปรู้ ใช่ไหม

When you're six, maybe you can do that.

ตอนคุณอายุหกขวบ คุณอาจจะสามารถทำแบบนั้นได้

I didn't want anyone to know that I was a girl, and they didn't.

ฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันเป็นเด็กผู้หญิง แล้วพวกเขาก็ไม่รู้

I kept up the charade for eight years.

ฉันเก็บความลับไว้ได้ เป็นเวลาแปดปี

So this is me when I was 11.

นี่คือภาพของฉันตอนฉันอายุสิบเอ็ด

I was playing a kid named Walter

ฉันเล้นเป็นเด็กผู้ชายชื่อ วอลเตอร์

in a movie called "Julian Po."

ในหนังเรื่อง "จูเลียน โป"

I was a little street tough that followed Christian Slater around and badgered him.

เป็นเด็กข้างถนนที่เดินตาม คอยกวนใจ คริสเตียน สเลเตอร์

See, I was also a child actor,

เห็นมั้ย ฉันเป็นนักแสดงเด็กด้วย

which doubled up the layers of the performance of my identity,

ซึ่งทำให้มีชั้นของการแสดงมาปกคลุม ตัวตนของฉันเพิ่มขึ้นไปอีก

because no one knew that I was actually a girl really playing a boy.

เพราะไม่มีใครรู้ว่า ที่จริงแล้วฉันเป็นเด็กผู้หญิงที่เล่นเป็นเด็กผู้ชาย

In fact, no one in my life knew that I was a girl --

อันที่จริง ไม่มีใครในชีวิตฉันตอนนั้น รู้เลยว่าฉันเป็นผู้หญิง

not my teachers at school, not my friends,

คุณครู หรือเพื่อนที่โรงเรียนก็ไม่รู้

not the directors that I worked with.

ผู้กำกับที่ฉันทำงานด้วยก็ไม่รู้

Kids would often come up to me in class

เด็กคนอื่นๆ มักจะเดินเข้ามาหาฉันในห้องเรียน

and grab me by the throat to check for an Adam's apple

แล้วก็จับคอฉันเพื่อหาลูกกระเดือก

or grab my crotch to check what I was working with.

หรือจับเป้ากางเกงเพื่อเช็คดู

When I would go to the bathroom, I would turn my shoes around in the stalls

เวลาเข้าห้องน้ำ ฉันจะหันรองเท้ากลับในห้องน้ำ

so that it looked like I was peeing standing up.

เพื่อให้ดูเหมือนว่าฉันกำลังยืนฉี่อยู่

At sleepovers I would have panic attacks

เวลาไปนอนบ้านเพื่อน ฉันจะหวาดผวา

trying to break it to girls that they didn't want to kiss me

พยายามบอกพวกเด็กผู้หญิงว่า พวกเธอไม่ควรจะจูบฉันหรอก

without outing myself.

โดยไม่เปิดเผยว่าฉันเป็นผู้หญิง

It's worth mentioning though

ทั้งนี้ทั้งนั้น เป็นเรื่องจำเป็นที่ฉันจะต้องบอกว่า

that I didn't hate my body or my genitalia.

ฉันไม่ได้รังเกียจร่างกาย หรืออวัยวะเพศของฉัน

I didn't feel like I was in the wrong body.

ฉันไม่ได้รู้สึกว่าฉันอยู่ในร่างที่ไม่ใช่

I felt like I was performing this elaborate act.

ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังแสดงบทบาทหนึ่งอยู่

I wouldn't have qualified as transgender.

ฉันคงไม่ผ่านคุณสมบัติการเป็นคนข้ามเพศหรอก

If my family, though, had been the kind of people to believe in therapy,

ถ้าครอบครัวของฉันเป็นพวกที่เชื่อในการบำบัดเรื่องเหล่านี้

they probably would have diagnosed me

พวกเขาก็คงวินิจฉัยฉันไปแล้ว

as something like gender dysmorphic

ว่าเป็นอะไรประมาณ ภาวะสับสนทางเพศ

and put me on hormones to stave off puberty.

แล้วก็ให้ฮอร์โมนฉัน เพื่อเลื่อนวัยเจริญพันธุ์ออกไป

But in my particular case,

I just woke up one day when I was 14,

แต่ในกรณีของฉัน

ฉันก็แค่ตื่นขึ้นมาวันนึง ตอนฉันอายุสิบสี่

and I decided that I wanted to be a girl again.

แล้วตัดสินใจว่า ฉันอยากจะเป็นผู้หญิงละ

Puberty had hit, and I had no idea what being a girl meant,

ฉันเข้าสู่วัยสาว แต่ฉันไม่รู้เลยว่า การเป็นผู้หญิงคืออะไร

and I was ready to figure out who I actually was.

ฉันพร้อมที่จะค้นหาคำตอบว่า ฉันเป็นใครกันแน่

When a kid behaves like I did,

เมื่อเด็กคนหนึ่งทำแบบที่ฉันทำ

they don't exactly have to come out, right?

พวกเขาไม่ได้จำเป็นจะต้องพูดมันออกมา ใช่ไหม

No one is exactly shocked.

ก็ไม่มีใครถึงกับประหลาดใจหรอกนะ

(Laughter)

(หัวเราะ)

But I wasn't asked to define myself by my parents.

แต่พ่อแม่ไม่ได้ถามฉัน ให้ระบุว่าฉันเป็นอะไร

When I was 15, and I called my father

ตอนฉันอายุสิบห้า ฉันโทรหาพ่อ

to tell him that I had fallen in love,

เพื่อบอกว่า ฉันตกหลุมรัก

it was the last thing on either of our minds

มันเป็นสิ่งสุดท้ายในความคิดของพวกเราทั้งสองฝ่าย

to discuss what the consequences were

ที่จะคุยกันถึงผลลัพธ์

of the fact that my first love was a girl.

ของความจริงที่ว่า รักครั้งแรกของฉันเป็นผู้หญิง

Three years later, when I fell in love with a man,

สามปีต่อมา ตอนที่ฉันตกหลุมรักผู้ชาย

neither of my parents batted an eyelash either.

พ่อกับแม่ของฉันก็ไม่ได้เห็นว่ามันแปลกหรืออะไร

See, it's one of the great blessings of my very unorthodox childhood

เห็นไหมคะว่า นี่เป็นข้อดีอย่างนึงของการโตมานอกขนบ

that I wasn't ever asked to define myself

ที่ฉันไม่ได้ถูกขอให้ ให้คำจำกัดความเกี่ยวกับตัวเอง

as any one thing at any point.

ไม่ว่าจะเป็นอะไร ตอนไหน

I was just allowed to be me, growing and changing in every moment.

ฉันได้รับอนุญาตให้เป็นฉัน เติบโต และเปลี่ยนแปลงไปในทุกขณะ

So four, almost five years ago,

เมื่อสี่ หรือเกือบห้าปีก่อน

Proposition 8, the great marriage equality debate,

ข้อเสนอที่ 8 ซึ่งเป็นการถกเถึยงครั้งใหญ่ เกี่ยวกับความเท่าเทียมกันด้านการแต่งงาน

was raising a lot of dust around this country.

ได้ทำให้เกิดความสับสนมากมายในประเทศนี้

And at the time, getting married wasn't really something

ตอนนั้น การแต่งงานไม่ใช่เรื่องอะไรที่

I spent a lot of time thinking about.

ฉันจะใช้เวลาคิดถึงมันเท่าไหร่นัก

But I was struck by the fact that America,

แต่ฉันกลับประหลาดใจกับการที่ อเมริกา

a country with such a tarnished civil rights record,

ประเทศซึ่งมีสถิติอันมัวหมองเรื่องสิทธิพลเมือง

could be repeating its mistakes so blatantly.

จะย้อนรอยความผิดตัวเองได้อย่างโจ่งแจ้งขนาดนี้

And I remember watching the discussion on television

และฉันจำได้ว่า ฉันดูการถกกันเรื่องนี้ในโทรทัศน์

and thinking how interesting it was

แล้วก็คิดว่ามันช่างน่าสนใจอะไรเช่นนี้

that the separation of church and state

ที่การแบ่งเขตการปกครอง และ เขตสังฆมณฑล

was essentially drawing geographical boundaries throughout this country,

เป็นสิ่งที่แบ่งแยก และสร้างขอบเขตต่างๆขึ้นในประเทศนี้

between places where people believed in it

ระหว่างพื้นที่ที่ผู้คนเชื่อ

and places where people didn't.

และพื้นที่ๆผู้คนไม่เชื่อ

And then, that this discussion was drawing geographical boundaries around me.

แล้วการถกกันนั้นก็ได้สร้างขอบเขตรอบๆตัวฉันด้วย

If this was a war with two disparate sides,

เพราะถ้านี่เป็นการทำสงครามระหว่างสองฝ่าย

I, by default, fell on team gay,

ฉันก็กลายเป็นฝ่ายรักร่วมเพศ โดยอัตโนมัติ

because I certainly wasn't 100 percent straight.

เพราะฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์

At the time I was just beginning to emerge

ในตอนนั้น ฉันพึ่งจะโผล่ขึ้นมา

from this eight-year personal identity crisis zigzag

จากช่วงเวลาแปดปี ที่ฉันสับสนเกี่ยวกับตัวตนของตัวเอง

that saw me go from being a boy

เส้นทางที่เริ่มจากการเป็นเด็กผู้ชาย

to being this awkward girl that looked like a boy in girl's clothes

กลายเป็นเด็กผู้หญิงประหลาด ที่ดูเหมือนเด็กผู้ชายในเสื้อผ้าเด็กผู้หญิง

to the opposite extreme of this super skimpy,

กลายเป็นขั้วตรงข้าม คือสาวผอมเพรียว

over-compensating, boy-chasing girly-girl

ที่แสดงความเป็นผู้หญิ๊ง ผู้หญิง ตามจีบผู้ชาย เพื่อกลบเกลื่อน

to finally just a hesitant exploration of what I actually was,

จนท้ายที่สุด นี่เป้นแค่การค้นหาตนเองอย่างคร่าวๆว่าฉันเป็นอะไรแน่เท่านั้นนะ

a tomboyish girl

กลายเป็นสาวห้าว

who liked both boys and girls depending on the person.

ที่ชอบทั้งผู้ชายและผู้หญิง แล้วแต่ว่าคนๆนั้นนิสัยเป็นไง

I had spent a year photographing this new generation of girls, much like myself,

ฉันใช้เวลาหนึ่งปีในการเก็บภาพเด็กผู้หญิงในยุคใหม่นี้ ซึ่งมีลักษณะคล้ายๆกับฉัน

who fell kind of between-the-lines --

ซึ่งรู้สึกก้ำกึ่งระหว่างสองเพศ

girls who skateboarded but did it in lacy underwear,

เด็กผู้หญิงที่เล่นสเก็ตบอร์ด แต่สวมชั้นในลูกไม้

girls who had boys' haircuts but wore girly nail polish,

เด็กผู้หญิงที่ตัดผมทรงเด็กผู้ชาย แต่ทาเล็บแบบเด็กผู้หญิง

girls who had eyeshadow to match their scraped knees,

เด็กผู้หญิงที่ทาอายแชโดว์ ให้เข้ากับรอยหัวเข่าถลอก

girls who liked girls and boys who all liked boys and girls

เด็กผู้หญิงที่ชอบผู้หญิง และเด็กผู้ชาย ที่ชอบทั้งผู้ชายและผู้หญิง

who all hated being boxed in to anything.

คนซึ่งรังเกียจการถูกจับใส่กล่องแยกประเภท ให้ เป็น อะไร

I loved these people, and I admired their freedom,

ฉันรักผู้คนเหล่านี้ และชื่นชมในเสรีภาพของพวกเขา

but I watched as the world outside of our utopian bubble

แต่ฉันก็เฝ้ามองดู ในขณะที่โลก นอกฟองสบู่แห่งยูโทเปียของพวกเรา

exploded into these raging debates

ได้ระเบิดขึ้น กลายเป็นการโต้แย้งที่รุนแรงเหล่านี้

where pundits started likening our love to bestiality on national television.

โลกที่ซึ่งผู้รู้เริ่มพยายามสร้างภาพให้ความรักของพวกเรากลายเป็นการสมสู่ ผ่านทางรายการโทรทัศน์ทั่วประเทศ

And this powerful awareness rolled in over me

ฉันเกิดความรู้สึกขึ้นมาอย่างรุนแรงว่า

that I was a minority, and in my own home country,

ฉันกลายเป็นชนกลุ่มน้อย ในประเทศของตัวเอง

based on one facet of my character.

เพียงเพราะลักษณะบางอย่างของตัวฉัน

I was legally and indisputably a second-class citizen.

ฉันกลายเป็นพลเมืองชั้นสองตามกฏหมายอย่างโต้แย้งไม่ได้

I was not an activist.

ฉันไม่ใช่นักเรียกร้องสิทธิ

I wave no flags in my own life.

ฉันไม่ค่อยโบกธงแสดงความเป็นอะไรเท่าใหร่ ในชีวิตของฉัน

But I was plagued by this question:

แต่ฉันได้รับผลกระทบ จากคำถามนี้

How could anyone vote to strip the rights

เป็นไปได้อย่างไร ที่จะมีใครสักคนสามารถเลือก ที่จะถอดถอนสิทธิ

of the vast variety of people that I knew

ของผู้คนหลากหลายจำนวนมากที่ชั้นรู้จัก

based on one element of their character?

เพียงเพราะเสี้ยวหนึ่งของบุคลิกลักษณะของพวกเขา

How could they say that we as a group

พวกเขาพูดได้อย่างไรว่า พวกเรา ในกลุ่มนี้

were not deserving of equal rights as somebody else?

ไม่มีสิทธิที่จะได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกันกับคนอื่นๆ

Were we even a group? What group?

พวกเราเป็นกลุ่มด้วยหรือ? กลุ่มอะไรล่ะ?

And had these people ever even consciously met a victim of their discrimination?

แล้วผู้คนเหล่านี้ เขาเคยพบเหยื่อ จากการแบ่งแยกของพวกเขาอย่างจริงจังหรือไม่

Did they know who they were voting against and what the impact was?

พวกเขารู้หรือไม่ว่ากำลังต่อต้านใคร หรือ ผลของการโหวตนี้คืออะไร?

And then it occurred to me,

แล้วฉันก็คิดขึ้นมาว่า

perhaps if they could look into the eyes

บางทีถ้าพวกเขาได้มองตา

of the people that they were casting into second-class citizenship

มองหน้าคนที่พวกเขากำลังตัดสินให้เป็นพลเมืองชั้นสอง

it might make it harder for them to do.

มันอาจจะทำให้พวกเขาตัดสินใจลำบากขึ้น

It might give them pause.

อาจจะทำให้พวกเขาหยุดคิด

Obviously I couldn't get 20 million people to the same dinner party,

แน่นอนว่า เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะพาคนยี่สิบล้านคน มาทานข้าวเย็นด้วยกัน

so I figured out a way where I could introduce them to each other photographically

ฉันก็เลยหาทางที่จะทำให้พวกเขาได้รู้จักกันผ่านภาพถ่าย

without any artifice, without any lighting,

โดยไม่มีการตกแต่ง จัดแสง

or without any manipulation of any kind on my part.

หรือการจัดการใดๆ เลย

Because in a photograph you can examine a lion's whiskers

เพราะจากภาพถ่าย คุณสามารถจ้องดูหนวดของสิงโตได้

without the fear of him ripping your face off.

โดยไม่ต้องกลัวว่ามันจะขย้ำคุณ

For me, photography is not just about exposing film,

สำหรับฉัน การถ่ายภาพ ไม่ใช่แค่การนำรูปมาแสดง

it's about exposing the viewer

มันเป็นการเปิดโลก ให้กับผู้ชม

to something new, a place they haven't gone before,

พาเขาไปเจอสิ่งใหม่ๆ ไปที่ๆพวกเขาไม่เคยไป

but most importantly, to people that they might be afraid of.

และที่สำคัญ ไปพบผู้คนที่พวกเขาหวาดกลัว

Life magazine introduced generations of people

นิตยสาร Life ได้แนะนำคนหลายรุ่น

to distant, far-off cultures they never knew existed through pictures.

ให้รู้จักกับวัฒนธรรมที่ห่างไกล ที่พวกเขาไม่เคยนึกว่าจะมีอยู่ ผ่านภาพถ่าย

So I decided to make a series of very simple portraits,

ฉันเลยตัดสินใจจะเก็บภาพบุคคลจำนวนหนึ่ง

mugshots if you will.

ภาพถ่ายหน้าตรงแบบที่ตำรวจใช้

And I basically decided to photograph anyone in this country

แล้วก็ตัดสินใจถ่ายรูปใครก็แล้วแต่ในประเทศนี้

that was not 100 percent straight,

ที่ไม่แมน หรือ หญิงร้อยเปอร์เซ็นต์

which, if you don't know, is a limitless number of people.

ซึ่งก็ ถ้าคุณไม่รู้ เป็นจำนวนมากมายนับไม่ถ้วนทีเดียว

(Laughter)

(หัวเราะ)

So this was a very large undertaking,

นี่เป็นงานใหญ่มากทีเดียว

and to do it we needed some help.

และเราก็ต้องการความช่วยเหลือ

So I ran out in the freezing cold,

ฉันวิ่งออกไปในช่วงที่หนาวมาก

and I photographed every single person that I knew that I could get to

ไปถ่ายรูปทุกๆคน เท่าที่ฉันจะหาได้

in February of about two years ago.

ในเดือนกุมภาพันธ์ ประมาณสองปีที่แล้ว

And I took those photographs, and I went to the HRC and I asked them for some help.

ฉันถ่ายรูป แล้วก็ไปที่องค์กรสิทธิมนุษยชน เพื่อขอให้พวกเขาช่วย

And they funded two weeks of shooting in New York.

พวกเขาให้ทุนสนับสนุนการถ่ายภาพในนิวยอร์ก สองอาทิตย์

And then we made this.

ทำให้เราได้สิ่งนี้มาค่ะ

(Music)

(ดนตรี)

Video: I'm iO Tillett Wright, and I'm an artist born and raised in New York City.

วีดีโอ: ฉัน ไอโอ ทิลลเลท ไรท์ เป็นศิลปินที่เกิดและโตในนิวยอร์ก

(Music)

(ดนตรี)

Self Evident Truths is a photographic record of LGBTQ America today.

โครงการความจริงเกี่ยวกับตัวเรา เป็นการบันทึกภาพชาวเกย์ในอเมริกา

My aim is to take a simple portrait

เป้าหมายของฉันคือการถ่ายภาพหน้าตรง

of anyone who's anything other than 100 percent straight

ของใครก็ตามที่เป็นอะไรก็แล้วแต่ ที่ไม่แมน หรือ หญิงร้อยเปอร์เซ็นต์

or feels like they fall in the LGBTQ spectrum in any way.

หรือรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในกลุ่ม เกย์ เลสเปี้ยน ในทางใดก็ตาม

My goal is to show the humanity that exists in every one of us

เป้าหมายของฉันคือการแสดงถึง ความเป็นมนุษย์ที่มีอยู่ในตัวเราทุกคน

through the simplicity of a face.

ผ่านรูปลักษณ์ธรรมดาๆ ของใบหน้า

(Music)

(ดนตรี)

"We hold these truths to be self-evident that all men are created equal."

เรายึดถือความจริงนี้ที่ปรากฏอยู่แก่เราว่า ทุกคนเกิดมาเท่าเทียมกัน

It's written in the Declaration of Independence.

ควาามจริงนี้เขียนอยู๋ใน คำประกาศอิสรภาพ [แห่งอเมริกา]

We are failing as a nation

เรากำลังล้มเหลว ในฐานะรัฐชาติ

to uphold the morals upon which we were founded.

ในการรักษาแนวทางแห่งสิทธิ ที่เป็นที่มาของการก่อตั้งประเทศนี้

There is no equality in the United States.

ไม่มีความเท่าเทียมกันในสหรัฐฯ

["What does equality mean to you?"]

[ความเท่าเทียมกันหมายถึงอะไรสำหรับคุณ?]

["Marriage"] ["Freedom"] ["Civil rights"]

[การแต่งงาน] [อิสรภาพ] [สิทธิของพลเมือง]

["Treat every person as you'd treat yourself"]

[จงปฏิบัติกับคนอื่น เช่นเดียวกับที่ปฏิบัติต่อตนเอง]

It's when you don't have to think about it, simple as that.

เป็นเรื่องง่าย ไม่ต้องใช้ความคิด

The fight for equal rights is not just about gay marriage.

การต่อสู้เพื่อสิทธิที่เท่าเทียม ไม่ใช่แค่เรื่องการแต่งงานของคนรักร่วมเพศ

Today in 29 states, more than half of this country,

ทุกวันนี้ ใน 29 รัฐ หรือกว่าครึ่งของประเทศเรา

you can legally be fired just for your sexuality.

คุณสามารถถูกไล่ออกได้อย่างถูกต้องตามกฎหมาย เพียงเพราะเพศของคุณ

["Who is responsible for equality?"]

[ใครจะเป็นคนรับผิดชอบ เรื่อง ความเท่าเทียมกัน?]

I've heard hundreds of people give the same answer:

ฉันได้ยินผู้คนนับร้อย ให้คำตอบเดียวกัน

"We are all responsible for equality."

"พวกเราทุกคนควรรับผืดชอบ"

So far we've shot 300 faces in New York City.

จนถึงตอนนี้เราได้ถ่ายภาพ ของคน 300 คนในนิวยอร์ก

And we wouldn't have been able to do any of it

และเราจะทำไม่ได้เลย

without the generous support of the Human Rights Campaign.

หากไม่ได้รับการสนับสนุนจาก องค์กรรณรงค์เพื่อสิทธิมนุษยชน

I want to take the project across the country.

ฉันอยากจะทำแบบนี้ทั่วประเทศ

I want to visit 25 American cities, and I want to shoot 4,000 or 5,000 people.

อยากจะไปถ่ายรูปคน 4 พันหรือ 5 พันคน ใน 25 เมือง

This is my contribution to the civil rights fight of my generation.

นี่คือสิ่งที่ฉันทำได้ เพื่อเรียกร้องสิทธิให้กับคนในยุคเดียวกับฉัน

I challenge you to look into the faces of these people

ฉันขอท้าให้พวกคุณมองใบหน้าของผู้คนเหล่านี้

and tell them that they deserve less than any other human being.

แล้วบอกกับพวกเขาว่า พวกเขาสมควรได้รับสิทธิ น้อยกว่ามนุษย์คนอื่นๆ

(Music)

(ดนตรี)

["Self evident truths"]

["ความจริงจากตัวเรา"]

["4,000 faces across America"]

[4000 ใบหน้าจากทั่วอเมริกา]

(Music)

(ดนตรี)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

iO Tillett Wright: Absolutely nothing could have prepared us for what happened after that.

เราไม่ได้เตรียมใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นเลย

Almost 85,000 people watched that video,

มีคนประมาณแปดหมื่นห้าพันคนดูวีดีโอนั้น

and then they started emailing us from all over the country,

แล้วก็เริ่มส่งเมลมาหาพวกเรา จากทั่วทั้งประเทศ

asking us to come to their towns and help them to show their faces.

ขอให้พวกเราไปยังเมืองของเขา ไปถ่ายรูปพวกเขา

And a lot more people wanted to show their faces than I had anticipated.

มีคนที่ยินยอมให้พวกเราถ่ายภาพ มากกว่าที่เราคาดเอาไว้

So I changed my immediate goal to 10,000 faces.

ฉันจึงเปลี่ยนเป้าหมายของเราเป็น หนึ่งหมื่น

That video was made in the spring of 2011,

วีดีโอนั้น ทำขึ้นในฤดูใบไม้ผลิ ปี 2011

and as of today I have traveled to almost 20 cities

จนถึงวันนี้ ฉันได้เดินทางไป 20 เมือง

and photographed almost 2,000 people.

และถ่ายรูปคนกว่า 2000 คน

I know that this is a talk,

ฉันรู้ว่านี่เป็นการพูด

but I'd like to have a minute of just quiet

แต่ฉันอยากจะขอเวลาเงียบๆสักนาทีหนึ่ง

and have you just look at these faces

ให้ทุกคนมองดูใบหน้าเหล่านี้

because there is nothing that I can say that will add to them.

เพราะว่าสิ่งที่ฉันพูดคงไม่สามารถอธิบายภาพเหล่านี้ได้

Because if a picture is worth a thousand words,

เพราะถ้าภาพหนึ่งแทนคำพูดร้อยพัน

then a picture of a face needs a whole new vocabulary.

ภาพใบหน้าคนหนึ่งคนนั้นคงต้องใช้คำศัพท์ใหม่ทั้งหมดมาอธิบาย

So after traveling and talking to people

หลังจากที่ฉันได้เดินทาง และ พูดคุยกับผู้คนมากมาย

in places like Oklahoma or small-town Texas,

ในเมืองอย่าง โอคลาโฮมา หรือ เมืองเล็กๆ ในเทกซัส

we found evidence that the initial premise was dead on.

เราได้พบว่า การตั้งสมมติฐานเบื้องต้นนั้น ผิดเสมอ

Visibility really is key.

การมอง การดู เป็นกุญแจสำคัญ

Familiarity really is the gateway drug to empathy.

ความคุ้นเคย เป็นประตู ที่นำไปสู่การเห็นอกเห็นใจกัน

Once an issue pops up in your own backyard or amongst your own family,

และเมื่อเรื่องราวหนึ่งเกิดขึ้นในบ้าน หรือในครอบครัวของคุณเอง

you're far more likely to explore sympathy for it

คุณมักจะมีความเห็นอกเห็นใจกันมากกว่า

or explore a new perspective on it.

หรือมีมุมมองใหม่ๆ เกี่ยวกับเรื่องนั้นมากขึ้น

Of course, in my travels I met people

แน่นอน ในระหว่างที่เดินทาง ฉันได้พบผู้คน

who legally divorced their children for being other than straight,

คนที่ไม่ยอมรับลูกๆ ของพวกเขา ถ้าพวกเขาไม่รักเพศตรงข้าม

but I also met people who were Southern Baptists

แต่ฉันก็ได้พบผู้คนเคร่งศาสนาทางตอนใต้

who switched churches because their child was a lesbian.

ที่เปลี่ยนโบสถ์ที่พวกเขาไป เนื่องจากว่าลูกของเขาเป็นเลสเบี้ยน

Sparking empathy had become the backbone of Self Evident Truths.

ความเห็นอกเห็นใจ กลายเป็นประเด็นสำคัญ ของโครงการนี้

But here's what I was starting to learn that was really interesting:

แต่นี่เป็นสิ่งที่ฉันได้เริ่มเรียนรู้ว่าเป็นสิ่งที่น่าสนใจจริงๆ:

Self Evident Truths doesn't erase the differences between us.

ความจริงเกี่ยวกับตัวเราไม่ได้ลบความแตกต่างระหว่างเรา

In fact, on the contrary, it highlights them.

ที่จริง มันยิ่งทำให้ความแตกต่างนั้น ชัดเจนขึ้น

It presents, not just the complexities

มันไม่เพียงนำเสนอความซับซ้อน

found in a procession of different human beings,

ที่อยู่ในตัวตนของมนุษย์คนอื่นๆเท่านั้น

but the complexities found within each individual person.

แต่ยังแสดงความซับซ้อนที่อยู่ในตัวของแต่ละบุคคลด้วย

It wasn't that we had too many boxes, it was that we had too few.

มันไม่ใช่ว่าเรามีกล่องมากเกินไป เรายังมีน้อยเกินไปต่างหาก

At some point I realized that my mission to photograph "gays" was inherently flawed,

ผ่านไประยะหนึ่ง ฉันเริ่มรู้สึกว่า ความตั้งใจที่จะถ่ายรูปชาวเกย์ เป็นความตั้งใจที่ผิด

because there were a million different shades of gay.

เพราะเรามีชาวเกย์มากมายหลายแบบ

Here I was trying to help,

ฉันกำลังพยายามจะช่วย

and I had perpetuated the very thing I had spent my life trying to avoid --

แต่กลายเป็นว่าฉันได้ทำสิ่งที่ฉันพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอดชีวิต

yet another box.

การแบ่งกลุ่ม จับคนใส่กล่อง

At some point I added a question to the release form

ผ่านไประยะนึง ฉันเพิ่มคำถาม ลงในแบบยินยอมให้ใช้ภาพ

that asked people to quantify themselves

ขอให้พวกเขา ระบุเปอร์เซ็นต์ความเป็นเกย์

on a scale of one to 100 percent gay.

จากหนึ่ง ถึงร้อยเปอร์เซ็นต์

And I watched so many existential crises unfold in front of me.

แล้วฉันก็ได้เห็น วิกฤติการณ์ด้านตัวตน เกิดขึ้นต่อหน้า มากมาย

(Laughter)

(หัวเราะ)

People didn't know what to do

หลายคนไม่รู้ว่าจะทำยังไง

because they had never been presented with the option before.

เพราะพวกเขาไม่เคยได้รับทางเลือกแบบนี้มาก่อน

Can you quantify your openness?

คุณสามารถระบุ ปริมาณความเปิดเผยของคุณได้หรือไม่

Once they got over the shock, though,

หลังจากที่หายชีอก แล้ว

by and large people opted for somewhere between 70 to 95 percent

คนส่วนมากจะเลือกอยู่ที่ 75 ถึง 95 เปอร์เซ็นต์

or the 3 to 20 percent marks.

หรือ 3 ถึง 20 เปอร์เซ็นต์

Of course, there were lots of people who opted for a 100 percent one or the other,

แน่นอนว่า มีคนจำนวนมากเหมือนกันที่เลือก 100 หรือ 1

but I found that a much larger proportion of people

แต่ฉันพบว่าคนจำนวนมากกว่ามาก

identified as something that was much more nuanced.

ที่ระบุตัวเองว่าอยู่ระหว่างกลาง

I found that most people fall on a spectrum of what I have come to refer to as "Grey."

ฉันพบว่าคนส่วนใหญ่จะตกอยู่ในกลุ่มที่เป็น สีเทา

Let me be clear though -- and this is very important --

เพื่อให้ชัดเจนยิ่งขึ้น เพราะเรื่องนี้สำคัญมาก

in no way am I saying that preference doesn't exist.

ฉันไม่ได้บอกว่า ความนิยมทางเพศไม่มีอยู่จริง

And I am not even going to address the issue of choice versus biological imperative,

และฉันจะไม่พาดพิงถึงลักษณะการเลือกชอบเพศ หรือผลของลักษณะทางชีวะภาพของบุคคล

because if any of you happen to be of the belief

เพราะถ้าจะมีใครเชื่อว่า

that sexual orientation is a choice,

ความนิยมทางเพศ เป็นทางเลือก

I invite you to go out and try to be grey.

ฉันจะขอให้คุณพยายาม ลองเป็นชาวสีเทาดู

I'll take your picture just for trying.

ฉันจะถ่ายรูปคุณ แค่ขอให้คุณลองดู

(Laughter)

(หัวเราะ)

What I am saying though is that human beings are not one-dimensional.

สิ่งที่ฉันจะบอกก็คือ มนุษย์เราไม่ได้มีเพียงด้านเดียว

The most important thing to take from the percentage system is this:

และสิ่งทำคัญ ที่เราได้จากการให้เปอร์เซ็นต์ความเกย์ ก็คือ

If you have gay people over here

ถ้าคุณบอกว่าคนฝั่งนี้เป็นเกย์

and you have straight people over here,

แล้วฝั่งนี้เป็นคนธรรมดา

and while we recognize that most people identify

และเราทราบว่า คนส่วนใหญ่บอกว่า

as somewhere closer to one binary or another,

พวกเขาอยู่ค่อนไปทางใดทางหนึ่ง

there is this vast spectrum of people that exist in between.

ระหว่างตรงกลางนี้ ยังมีผู้คนอยู่อีกมากมาย

And the reality that this presents is a complicated one.

ความจริงที่เราพบซับซ้อนกว่านั้นมาก

Because, for example, if you pass a law

ตัวอย่างเช่น ถ้าเราผ่านกฏหมาย

that allows a boss to fire an employee for homosexual behavior,

อนุญาตให้เจ้านายไล่ลูกน้องออก หากเขาเป็นพวกรักร่วมเพศ

where exactly do you draw the line?

คุณจะขีดเส้น ที่ตรงไหน

Is it over here, by the people who have had one or two heterosexual experiences so far?

ตรงนี้กับคนที่มีประสบการณ์กับเพศตรงข้ามเพียงหนึ่งหรือสองครั้ง

Or is it over here

หรือตรงนี้

by the people who have only had one or two homosexual experiences thus far?

กับคนที่มีประสบการณ์รักร่วมเพศเพียงหนึ่งหรือสองครั้ง

Where exactly does one become a second-class citizen?

ตรงไหนที่แบ่งให้เราเป็นพลเมืองชั้นสอง

Another interesting thing that I learned from my project and my travels

สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้อีกอย่างหนึ่งจากการเดินทาง และโปรเจ๊กต์นี้

is just what a poor binding agent sexual orientation is.

คือ การจัดกลุ่มด้วยความนิยมทางเพศ นั้น ไม่ครอบคลุมเอาซะเลย

After traveling so much and meeting so many people,

หลังจากที่ฉันเดินทาง และพบผู้คนมากมาย

let me tell you, there are just as many jerks and sweethearts

ฉันจะบอกว่า มีพวกงี่เง่า มากพอๆกับคนน่ารัก

and Democrats and Republicans and jocks and queens

มีพวกพรรคนี้ พรรคโน้น พวกนักกีฬา พวกแต๋ว

and every other polarization you can possibly think of

แล้วก็กลุ่มอื่นๆ อีกมากมาย เท่าที่เราจะนึกออก

within the LGBT community

ภายในกลุ่มชาวเกย์ และรักร่วมเพศนี่แหละ

as there are within the human race.

เช่นเดียวกับในมนุษยชาติ

Aside from the fact that we play with one legal hand tied behind our backs,

นอกเหนือจากความเป็นจริงที่ว่า เราต่างถูกมัดมือข้างนึงด้วยกฏหมาย

and once you get past the shared narrative of prejudice and struggle,

เมื่อคุณสามารถดิ้นรน ต่อสู้ มองข้ามอคติมาได้ คุณจะเห็นว่า

just being other than straight

การเป็นคน ที่ไม่ได้รักเพศตรงข้าม

doesn't necessarily mean that we have anything in common.

ไม่ได้หมายความว่า เราไม่มีอย่างอื่นเหมือนกันเลย

So in the endless proliferation of faces that Self Evident Truths is always becoming,

ใบหน้าหลากหลายที่เป็นส่วนหนึ่งของ โครงการ ความจริงเกี่ยวกับตัวเรานี้ ได้กลายเป็น

as it hopefully appears across more and more platforms,

สิ่งที่เราหวังว่าจะได้เผยแพร่ออกไปในสื่อ อีกหลายๆแขนง

bus shelters, billboards, Facebook pages, screen savers,

ทั้งป้ายรถเมล์ ป้ายโฆษณา หน้า facebook หรือหน้าจอคอมพิวเตอร์

perhaps in watching this procession of humanity,

บางทีการมองดูใบหน้าของมนุษยชาติ

something interesting and useful will begin to happen.

อาจนำไปสู่ปรากฏการณ์ที่น่าสนใจ และเป็นประโยชน์

Hopefully these categories, these binaries,

และหวังว่าการแบ่งกลุ่ม แบ่งขั้ว

these over-simplified boxes

และ กล่องที่ง่าย และธรรมดาเกินไปเหล่านี้

will begin to become useless and they'll begin to fall away.

จะเริ่มกลายเป็นสิ่งไร้ประโยชน์ และหมดไปจากสังคมเรา

Because really, they describe nothing that we see

เพราะแท้จริงแล้ว มันไม่สามารถอธิบายสิ่งที่เรามองเห็นได้

and no one that we know and nothing that we are.

และไม่ไดอธิบายใครที่เรารู้จัก หรืออะไรที่เราเป็น

What we see are human beings in all their multiplicity.

ที่เราเห็น คือ ความหลากหลายของมนุษย์

And seeing them makes it harder to deny their humanity.

และยิ่งได้เห็น ยิ่งยากที่จะปฏิเสธ ความเป็นมนุษย์ของพวกเขา

At the very least I hope it makes it harder to deny their human rights.

อย่างน้อย ฉันหวังว่า มันจะยากขึ้น ที่จะปฏิเสธสิทธิมนุษยชนของพวกเขา

So is it me particularly

เฉพาะฉันรึเปล่านะ

that you would choose to deny the right to housing,

ที่คุณปฏิเสธที่จะให้สิทธิในการเป็นเจ้าของที่พักอาศัย

the right to adopt children, the right to marriage,

สิทธิในการรับเลี้ยงดูบุตร สิทธิในการแต่งงาน

the freedom to shop here, live here, buy here?

เสรีภาพในการจับจ่าย หรืออยู่อาศัย

Am I the one that you choose to disown

ฉันรึเปล่า ที่คุณเลือกจะตัดขาด ห้ามไม่ให้เป็น

as your child or your brother or your sister or your mother or your father,

ในฐานะที่เป็น ลูก เป็น พี่น้อง หรือ เป็นแม่ เป็นพ่อ

your neighbor, your cousin, your uncle, the president,

เป็นเพื่อนบ้าน เป็นญาติ เป็นลุง เป็นประธานาธิปดี

your police woman or the fireman?

เป็นตำรวจหญิง หรือ เป็นพนักงานดับเพลิง

It's too late.

มันสายไปแล้ว

Because I already am all of those things.

เพราะฉันเป็นในสิ่งเหล่านั้นแล้ว

We already are all of those things, and we always have been.

เราเป็นไปแล้ว และเราก็เป็นมาตลอด

So please don't greet us as strangers,

เพราะฉะนั้น อย่ามองว่าเราเป็นคนแปลกหน้า

greet us as your fellow human beings, period.

ปฏิบัติต่อเรา อย่างเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)