iO Tillett Wright: Fifty shades of gay

آی او تیلت رایت: پنجاه چهره از هم جنس‌گرایی

Translator: Timothy Covell Reviewer: Morton Bast

Translator: Amirpouya Ghaemian Reviewer: Bavar Ziba

Human beings start putting each other into boxes

انسان ها به محض دیدن هم، به یکدیگر برچسب های مختلفی می چسبانند --

the second that they see each other --

انسان ها به محض دیدن هم، به یکدیگر برچسب های مختلفی می چسبانند --

Is that person dangerous? Are they attractive?

آیا آن فرد خطرناک است؟ آیا آن ها جذاب هستند؟

Are they a potential mate? Are they a potential networking opportunity?

آیا آن ها شرکای خوبی هستند؟ آیا آن ها روابط عمومی قوی دارند؟

We do this little interrogation when we meet people

ما هر وقت کسی را ملاقات می کنیم از این طور بازجویی های کوچک انجام می دهیم

to make a mental resume for them.

تا یک شرح سابقه ی ذهنی از آن ها درست کنیم.

What's your name? Where are you from?

اسمت چیه؟ اهل کجا هستی؟

How old are you? What do you do?

چند سالته؟ شغلت چیه؟

Then we get more personal with it.

و بعد سؤالات ما شخصی تر و شخصی تر می شوند.

Have you ever had any diseases?

تا به حال بیماری به خصوصی داشته ای؟

Have you ever been divorced?

تا به حال ازدواج ناموفقی داشته ای؟

Does your breath smell bad while you're answering my interrogation right now?

آیا الآن که داری به سؤالات بازجویی من جواب می دهی دهنت بو می دهد؟

What are you into? Who are you into?

دنبال چه هدفی هستی؟ دنبال فرد به خصوصی هستی؟

What gender do you like to sleep with?

با چه جنسیتی رابطه داری؟

I get it.

می دانم.

We are neurologically hardwired

ما به صورت ذاتی این طور هستیم

to seek out people like ourselves.

که همیشه به دنبال پیدا کردن افرادی شبیه به خودمان هستیم.

We start forming cliques as soon as we're old enough

بعد از این که سن ما به اندازه ی کافی رسید شروع به تشکیل دادن گروه هایی می کنیم

to know what acceptance feels like.

تا بفهمیم پذیرفته شدن چه حسی دارد.

We bond together based on anything that we can --

ما با یکدیگر بر اساس چیز هایی که می توانیم ارتباط برقرار می کنیم --

music preference, race, gender, the block that we grew up on.

سبک موسیقی، نژاد، جنسیت، و منطقه ای که در آن بزرگ شدیم.

We seek out environments that reinforce our personal choices.

ما به دنبال محیط هایی هستیم که از علایق ما حمایت می کنند.

Sometimes, though, just the question "what do you do?"

البته، گاهی اوقات، از یک سؤال ساده ی "چه خبر ؟"

can feel like somebody's opening a tiny little box

می توان این طور برداشت کرد که آن فرد می خواهد برچسبی به مخاطب بچسباند.

and asking you to squeeze yourself inside of it.

می توان این طور برداشت کرد که آن فرد می خواهد برچسبی به مخاطب بچسباند.

Because the categories, I've found, are too limiting.

زیرا دسته هایی که مردم را به آن ها نسبت می دهند، بسیار محدود هستند.

The boxes are too narrow.

برچسب ها بسیار محدود کننده هستند.

And this can get really dangerous.

و این برچسب زدن ها می تواند بسیار خطرناک باشند.

So here's a disclaimer about me, though,

اما قبل از این که به طور کامل وارد این بحث شویم،

before we get too deep into this.

باید بگویم که من از این اتهام تبرئه هستم.

I grew up in a very sheltered environment.

من در محیط بسیار راحت و آزادی بزرگ شدم.

I was raised in downtown Manhattan in the early 1980s,

من در پایین شهر منهتن در اوایل دهه ی ۱۹۸۰،

two blocks from the epicenter of punk music.

با دو بلوک فاصله از مرکز تولد موسیقی پانک بزرگ شدم.

I was shielded from the pains of bigotry

من از مشکلات ناشی از تعصب و محدودیت های اجتماعی ناشی از یک تربیت مذهبی در امان ماندم.

and the social restrictions of a religiously-based upbringing.

من از مشکلات ناشی از تعصب و محدودیت های اجتماعی ناشی از یک تربیت مذهبی در امان ماندم.

Where I come from, if you weren't a drag queen or a radical thinker

در جایی که بزرگ شدم، اگر شما هم جنس گرا یا یک معترض افراطی

or a performance artist of some kind,

یا یک هنرمند تلفیقی نبودید،

you were the weirdo.

آدم عجیب و غریبی محسوب می شدید.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

It was an unorthodox upbringing,

من تربیت عجیب و غریبی داشتم،

but as a kid on the streets of New York,

اما مثل باقی بچه های محله های نیویورک،

you learn how to trust your own instincts,

یاد گرفتم چطور به غرایزم اعتماد کنم،

you learn how to go with your own ideas.

و یاد گرفتم چطور فکرم را به کار بگیرم.

So when I was six, I decided that I wanted to be a boy.

وقتی شش ساله بودم، تصمیم گرفتم پسر شوم.

I went to school one day and the kids wouldn't let me play basketball with them.

یک روز به مدرسه رفتم و بچه ها به من اجازه ندادند با آن ها بسکتبال بازی کنم.

They said they wouldn't let girls play.

آن ها گفتند به دختر ها اجازه نمی دهند بازی کنند.

So I went home, and I shaved my head,

بنابراین به خانه رفتم، مو های سرم را تراشیدم،

and I came back the next day and I said, "I'm a boy."

و فردای آن روز برگشتم و گفتم، "من یک پسرم."

I mean, who knows, right?

منظورم اینه که، فرقی هم نمی کنه، نه؟

When you're six, maybe you can do that.

وقتی شش ساله هستید، شاید بتوانید چنین کاری بکنید و کسی متوجه نشود.

I didn't want anyone to know that I was a girl, and they didn't.

من نمی خواستم هیچکس بفهمد من یک دختر بودم، و آن ها هم نفهمیدند.

I kept up the charade for eight years.

من به مدت ۸ سال به این پنهان کاری ادامه دادم.

So this is me when I was 11.

این عکس من در ۱۱ سالگیست.

I was playing a kid named Walter

من داشتم نقش بچه ای به نام والتر را

in a movie called "Julian Po."

در فیلم "جولیان پو" بازی می کردم.

I was a little street tough that followed Christian Slater around and badgered him.

من یک بچه ی کوچک خیابانی پیله بودم که "کریستیان اسلیتر" (بازیگر) را دنبال می کردم و سر به سرش می گذاشتم.

See, I was also a child actor,

من یک بازیگر خردسال بودم،

which doubled up the layers of the performance of my identity,

که در آن واحد دو نقاب بر روی هویتم داشتم،

because no one knew that I was actually a girl really playing a boy.

چون هیچکس نمی دانست که من در اصل یک دختر هستم که نقش یک پسر را بازی می کنم.

In fact, no one in my life knew that I was a girl --

در حقیقت، هیچکس در زندگی روزمره ی من نمی دانست که من یک دختر هستم --

not my teachers at school, not my friends,

نه معلم های مدرسه ام، نه دوستانم،

not the directors that I worked with.

و نه کارگردانانی که با آن ها کار می کردم.

Kids would often come up to me in class

گاهی اوقات بچه ها توی کلاسی که بودم می آمدند

and grab me by the throat to check for an Adam's apple

و گلویم را فشار می دادند تا سیب گلویم را احساس کنند

or grab my crotch to check what I was working with.

یا لای پایم را فشار می دادند تا ببینند چیزی دارم یا نه.

When I would go to the bathroom, I would turn my shoes around in the stalls

وقتی به دستشویی می رفتم، کفش هایم را برعکس می پوشیدم

so that it looked like I was peeing standing up.

تا به نظر برسد من ایستاده ادرار می کنم.

At sleepovers I would have panic attacks

در مهمانی های شبانه

trying to break it to girls that they didn't want to kiss me

بدون این که نشان بدهم واقعاً چه کسی هستم

without outing myself.

سعی می کردم با دختر هایی بگردم که دوست نداشتند مرا ببوسند.

It's worth mentioning though

لازم به ذکر است که

that I didn't hate my body or my genitalia.

من از بدن یا آلت تناسلیم متنفر نبودم.

I didn't feel like I was in the wrong body.

من احساس نمی کردم در بدن اشتباهی هستم.

I felt like I was performing this elaborate act.

احساس می کردم که نقش پیچیده ای را بازی می کنم.

I wouldn't have qualified as transgender.

نمی خواستم به عنوان کسی که تغییر جنسیت داده شناخته بشوم.

If my family, though, had been the kind of people to believe in therapy,

اگر خانواده ام، از آن جور آدم هایی بودند که معتقد بودند این رفتار من یک جور بیماری است و باید درمان شود،

they probably would have diagnosed me

شاید می گفتند من نوعی ناهنجاری جنسی دارم

as something like gender dysmorphic

شاید می گفتند من نوعی ناهنجاری جنسی دارم

and put me on hormones to stave off puberty.

و به من هورمون های مختلف تزریق می کردند تا به بلوغ نرسم.

But in my particular case,

I just woke up one day when I was 14,

اما در مورد به خصوص من،

وقتی چهارده سالم بود یک روز صبح از خواب بیدار شدم،

and I decided that I wanted to be a girl again.

و تصمیم گرفتم که دوباره یک دختر بشوم.

Puberty had hit, and I had no idea what being a girl meant,

من بالغ شده بودم، و اصلاً نمی دانستم دختر بودن چطور است،

and I was ready to figure out who I actually was.

و آماده بودم تا بفهمم واقعاً چه کسی بودم.

When a kid behaves like I did,

وقتی بچه ای مانند من رفتار کند،

they don't exactly have to come out, right?

مجبور نیست به بقیه بگوید تغییر جنسیتی داده، درسته؟

No one is exactly shocked.

هیچکس تعجب نمی کند.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

But I wasn't asked to define myself by my parents.

اما من دوست نداشتم خودم را با والدینم تعریف کنم.

When I was 15, and I called my father

وقتی ۱۵ ساله بودم، و به پدرم گفتم که عاشق شده ام،

to tell him that I had fallen in love,

وقتی ۱۵ ساله بودم، و به پدرم گفتم که عاشق شده ام،

it was the last thing on either of our minds

هیچ کداممان حتی فکرش را هم نمی کردیم

to discuss what the consequences were

که درباره ی این که عواقب دختر بودن اولین عشق زندگیم بحث کنیم.

of the fact that my first love was a girl.

که درباره ی این که عواقب دختر بودن اولین عشق زندگیم بحث کنیم.

Three years later, when I fell in love with a man,

سه سال بعد، وقتی عاشق یک مرد شدم،

neither of my parents batted an eyelash either.

هیچ کدام از والدینم کوچکترین اعتراضی نشان ندادند.

See, it's one of the great blessings of my very unorthodox childhood

ببینید، این یکی از بزرگ ترین نعمت های کودکی بسیار عجیب و غریبم بود

that I wasn't ever asked to define myself

که هیچگاه حتی نخواستم خودم را به صورت ثابت در هیچ جنبه ای از زندگی تعریف کنم.

as any one thing at any point.

که هیچگاه حتی نخواستم خودم را به صورت ثابت در هیچ جنبه ای از زندگی تعریف کنم.

I was just allowed to be me, growing and changing in every moment.

من تنها اجازه داشتم خودم باشم، و در هر لحظه رشد و تغییر کنم.

So four, almost five years ago,

حدود ۴ تا ۵ سال پیش،

Proposition 8, the great marriage equality debate,

قطع نامه ی شماره ی هشت، مناظره ی بزرگ حقوق ازدواج هم جنس گرایان،

was raising a lot of dust around this country.

در آمریکا به شدت سر و صدا کرد.

And at the time, getting married wasn't really something

و در آن زمان، ازدواج کردن چیز آن قدر بزرگی نبود

I spent a lot of time thinking about.

که زمان زیادی برای فکر کردن به آن اختصاص بدهم.

But I was struck by the fact that America,

اما من از این قضیه متعجب بودم که آمریکا،

a country with such a tarnished civil rights record,

کشوری که چنین سابقه ی بدی در توجه به حقوق بشر دارد،

could be repeating its mistakes so blatantly.

چطور می توانست اشتباهاتش را این طور آشکارا تکرار کند.

And I remember watching the discussion on television

یادم می آید که داشتم این مناظره را از تلویزیون نگاه می کردم

and thinking how interesting it was

و با خودم فکر می کردم چقدر جالب است که

that the separation of church and state

جدایی کلیسا از آرمان های ملی

was essentially drawing geographical boundaries throughout this country,

در این کشور بین جا هایی که برای مردم مقدس بودند،

between places where people believed in it

و جا هایی که مقدس نبودند،

and places where people didn't.

مرز های جغرافیایی به وجود می آورد.

And then, that this discussion was drawing geographical boundaries around me.

و حالا، این مناظره داشت مرز های جغرافیایی در اطراف من می کشید.

If this was a war with two disparate sides,

اگر تصور می کردیم جنگی بین دو طرف مخالف وجود دارد،

I, by default, fell on team gay,

من، به صورت پیش فرض، در تیم هم جنس گرا ها قرار می گرفتم،

because I certainly wasn't 100 percent straight.

زیرا من جنسیت۱۰۰٪ مشخصی نداشتم.

At the time I was just beginning to emerge

در آن زمان بحران هویتی زیگزاگ هشت ساله ی من

from this eight-year personal identity crisis zigzag

در آن زمان بحران هویتی زیگزاگ هشت ساله ی من

that saw me go from being a boy

که داشت مرا از یک پسر

to being this awkward girl that looked like a boy in girl's clothes

به دختری خجالتی که شبیه پسری در لباس های دخترانه بود

to the opposite extreme of this super skimpy,

تا این دختری که از طرف دیگر افراطی بود و این لباس های تنگ و کوتاه را می پوشید،

over-compensating, boy-chasing girly-girl

و به شدت در دخترانگی افراط می کرد و خودش را لوس می کرد تبدیل می کرد

to finally just a hesitant exploration of what I actually was,

و نهایتاً تنها به ماجراجویی تردید آمیزی برای کشف این که در حقیقت چه کسی هستم ختم شد،

a tomboyish girl

یک دختر پسر نما

who liked both boys and girls depending on the person.

که بسته به فرد مورد نظر هم با پسر ها و هم با دختر ها رابطه داشت.

I had spent a year photographing this new generation of girls, much like myself,

من یک سال از زندگیم را به عکس گرفتن از این نسل جدید از دختر ها، که شبیه خودم بودند، اختصاص دادم،

who fell kind of between-the-lines --

کسانی که نه دختر بودند و نه پسر --

girls who skateboarded but did it in lacy underwear,

دخترانی که اسکیت بورد سواری می کردند اما لباس های زیری از جنس توری داشتند،

girls who had boys' haircuts but wore girly nail polish,

دخترانی که مدل موی پسرانه و لاک ناخن دخترانه داشتند،

girls who had eyeshadow to match their scraped knees,

دخترانی که رنگ سایه ی چشم هایشان با رنگ سر زانو های ساییده شده شان تطابق داشت،

girls who liked girls and boys who all liked boys and girls

دخترانی که هم با دختران و هم با پسرانی رابطه داشتند که هم با دختران و هم با پسران رابطه داشتند

who all hated being boxed in to anything.

و از این که رویشان برچسبی بچسبانند متنفر بودند.

I loved these people, and I admired their freedom,

من عاشق این جور افراد بودم، و آزادی آن ها را ستایش می کردم،

but I watched as the world outside of our utopian bubble

اما می دیدم که دنیای خارج از آرمان شهر حبابی ما

exploded into these raging debates

دائم درگیر بحث های آتشینی بود

where pundits started likening our love to bestiality on national television.

که در آن ها منتقدان تلاش می کردند در رسانه های کشور عشق ما را به رابطه با حیوانات تشبیه کنند.

And this powerful awareness rolled in over me

و ناگهان حس قدرتمندی به من گفت که من در سرزمین مادری خودم یک اقلیت هستم،

that I was a minority, and in my own home country,

و ناگهان حس قدرتمندی به من گفت که من در سرزمین مادری خودم یک اقلیت هستم،

based on one facet of my character.

تنها به خاطر یکی از جنبه های هویت من.

I was legally and indisputably a second-class citizen.

من به طور قانونی و بدون چون و چرا یک شهروند درجه دو بودم.

I was not an activist.

من یک فعال حقوق مدنی نبودم.

I wave no flags in my own life.

من هیچ کار مهمی در زندگیم انجام نداده بودم.

But I was plagued by this question:

اما این سؤال مرا آزار می داد:

How could anyone vote to strip the rights

چطور کسی می تواند به خاطر بخشی از هویت جمعیت گسترده ای از مردمی که می شناختم

of the vast variety of people that I knew

چطور کسی می تواند به خاطر بخشی از هویت جمعیت گسترده ای از مردمی که می شناختم

based on one element of their character?

به سلب حقوق آن ها رأی دهد؟

How could they say that we as a group

چطور می توانند بگویند که ما به عنوان یک گروه

were not deserving of equal rights as somebody else?

شایسته ی داشتن حقوق برابر با باقی مردم نیستیم؟

Were we even a group? What group?

ما حتی یک گروه هم نبودیم. چه گروهی؟

And had these people ever even consciously met a victim of their discrimination?

و آیا این افراد تا به حال قربانیان این تصمیم ناعادلانه شان را ملاقات کرده اند؟

Did they know who they were voting against and what the impact was?

آیا آن ها می دانستند علیه چه کسانی رأی می دهند و نتیجه ی این کار چه چیزی است؟

And then it occurred to me,

و با خودم گفتم،

perhaps if they could look into the eyes

شاید اگر آن ها می توانستند کسانی را که به شهروندان درجه دو تنزل داده اند ملاقات کنند

of the people that they were casting into second-class citizenship

شاید اگر آن ها می توانستند کسانی را که به شهروندان درجه دو تنزل داده اند ملاقات کنند

it might make it harder for them to do.

شاید این کار را به این راحتی انجام نمی دادند.

It might give them pause.

شاید این رویارویی آن ها را متوقف می کرد.

Obviously I couldn't get 20 million people to the same dinner party,

طبیعتاً من نمی توانستم ۲۰ میلیون جمعیت کشورم را یک جا دور هم جمع کنم،

so I figured out a way where I could introduce them to each other photographically

پس راهی پیدا کردم تا بتوانم آن ها از طریق تصویرشان به یکدیگر معرفی کنم،

without any artifice, without any lighting,

بدون هیچ گونه دستکاری در عکس ها، بدون هیچ گونه تنظیم نور،

or without any manipulation of any kind on my part.

و بدون هیچ گونه دخالت از طرف من.

Because in a photograph you can examine a lion's whiskers

چون در یک عکس می توان بدون این که در فرد کوچک ترین نارضایتی نشان بدهد

without the fear of him ripping your face off.

تغییرات بزرگی اعمال کرد.

For me, photography is not just about exposing film,

برای من، هدف عکاسی تنها در ظاهر کردن عکس نیست،

it's about exposing the viewer

بلکه ظاهر کردن چیزی جدید برای بیننده ی آن است،

to something new, a place they haven't gone before,

جایی که قبلاً نرفته است،

but most importantly, to people that they might be afraid of.

اما از همه مهم تر، کسانی که شاید از آن ها می ترسد.

Life magazine introduced generations of people

مجله ی "زندگی" در یک مقاله اقوام دور افتاده ای را معرفی کرده بود،

to distant, far-off cultures they never knew existed through pictures.

که هیچ وقت کسی فکر نمی کرد وجود داشته باشند، و این کار را به کمک عکس انجام داده بود.

So I decided to make a series of very simple portraits,

پس من تصمیم گرفتم تا مجموعه ی فوق العاده ساده ای از تصویر افراد درست کنم،

mugshots if you will.

یا همان طور که بعضی ها می گویند، عکس پرونده ی زندان.

And I basically decided to photograph anyone in this country

و من تصمیم گرفتم از تمام افرادی که در این کشور

that was not 100 percent straight,

جنسیت۱۰۰٪ مشخصی ندارند، عکس بگیرم،

which, if you don't know, is a limitless number of people.

که البته اگر نمی دانید، باید بگویم تعداد آن ها فوق العاده زیاد است.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

So this was a very large undertaking,

این کار مسئولیت بسیار سنگینی داشت،

and to do it we needed some help.

و برای انجام این کار به کمک نیاز داشتم.

So I ran out in the freezing cold,

من در سرمای زمستان فوریه ی دو سال پیش بیرون می رفتم،

and I photographed every single person that I knew that I could get to

و از تمام کسانی که می دانستم می توانم از آن ها عکس بگیرم، عکس می گرفتم.

in February of about two years ago.

و از تمام کسانی که می دانستم می توانم از آن ها عکس بگیرم، عکس می گرفتم.

And I took those photographs, and I went to the HRC and I asked them for some help.

من آن عکس ها را گرفتم، و بعد پیش "انجمن دفاع از حقوق بشر" رفتم و از آن ها کمک خواستم.

And they funded two weeks of shooting in New York.

و آن ها بودجه ی عکس برداری به مدت دو هفته در نیویورک را به من دادند.

And then we made this.

و این نتیجه ی کار من است.

(Music)

(موسیقی) (Strange Overtones-David Byrne & Brian Eno)

Video: I'm iO Tillett Wright, and I'm an artist born and raised in New York City.

ویدیو: من "آی او تایلت رایت" هستم، هنرمندی که در نیویورک به دنیا آمد و بزرگ شد.

(Music)

(موسیقی)

Self Evident Truths is a photographic record of LGBTQ America today.

"فریاد حقیقت" یک مجموعه ی عکس از افراد هم جنس گرا، دو جنسه، تغییر جنسیت داده یا بدون جنسیت 100% مشخص آمریکا است.

My aim is to take a simple portrait

هدف من عکس گرفتن از تمام کسانی است که جنسیت ۱۰۰٪ مشخصی ندارند

of anyone who's anything other than 100 percent straight

هدف من عکس گرفتن از تمام کسانی است که جنسیت ۱۰۰٪ مشخصی ندارند

or feels like they fall in the LGBTQ spectrum in any way.

یا احساس می کنند که هم جنس گرا، دو جنسه، تغییر جنسیت داده یا بدون جنسیت ۱۰۰٪ مشخص هستند.

My goal is to show the humanity that exists in every one of us

هدف من این است که حس انسانیتی را که درون تمامی ما نهفته است از طریق سادگی یک چهره نشان دهم.

through the simplicity of a face.

هدف من این است که حس انسانیتی را که درون تمامی ما نهفته است از طریق سادگی یک چهره نشان دهم.

(Music)

(موسیقی)

"We hold these truths to be self-evident that all men are created equal."

"ما این حقیقت را فریاد می زنیم که تمامی انسان ها برابر آفریده شده اند."

It's written in the Declaration of Independence.

این جمله در بیانیه ی استقلال آمریکا نوشته شده است.

We are failing as a nation

ما به عنوان ملتی که خودش را مدافع اخلاقیاتی می داند که بر اساس آن شکل گرفته،

to uphold the morals upon which we were founded.

به وظیفه ی خود به خوبی عمل نمی کنیم.

There is no equality in the United States.

هیچ گونه برابری در ایالات متحده وجود ندارد.

["What does equality mean to you?"]

["به نظر شما مفهوم برابری چیست؟"]

["Marriage"] ["Freedom"] ["Civil rights"]

["ازدواج"] ["آزادی"] ["حقوق شهروندی"]

["Treat every person as you'd treat yourself"]

["با همه همان طور رفتار کن که با خودت رفتار می کنی"]

It's when you don't have to think about it, simple as that.

فقط نباید به این تفاوت ها فکر کنید، به همین سادگی.

The fight for equal rights is not just about gay marriage.

جنگیدن برای به دست آوردن حقوق برابر تنها به حق ازدواج هم جنس گرایان محدود نمی شود.

Today in 29 states, more than half of this country,

امروزه در ۲۹ ایالت، یعنی بیش از نیمی از آمریکا،

you can legally be fired just for your sexuality.

تنها به خاطر ماهیت جنسیتان می توانند شما را از کار اخراج کنند.

["Who is responsible for equality?"]

["چه کسی مسئول برابری انسان هاست؟"]

I've heard hundreds of people give the same answer:

من صد ها نفر را دیده ام که همگی جواب یکسانی به من داده اند:

"We are all responsible for equality."

"همه ی ما مسئول برابر انسان ها هستیم."

So far we've shot 300 faces in New York City.

تا به حال از ۳۰۰ نفر بدون جنسیت ۱۰۰٪ مشخص در نیویورک عکس برداری کرده ایم.

And we wouldn't have been able to do any of it

و بدون حمایت سخاوتمندانه ی "انجمن حقوق بشر" به هیچ وجه قادر به انجام این کار نبودیم.

without the generous support of the Human Rights Campaign.

و بدون حمایت سخاوتمندانه ی "انجمن حقوق بشر" به هیچ وجه قادر به انجام این کار نبودیم.

I want to take the project across the country.

من می خواهم این پروژه را در سراسر کشور انجام دهم.

I want to visit 25 American cities, and I want to shoot 4,000 or 5,000 people.

من می خواهم به ۲۵ شهر در آمریکا بروم، و از ۴٫۰۰۰ تا ۵٫۰۰۰ نفر عکس بگیرم.

This is my contribution to the civil rights fight of my generation.

این سهم من از جنگیدن برای حقوق شهروندی هم نوعان خودم است.

I challenge you to look into the faces of these people

آیا می توانید به صورت این افراد نگاه کنید

and tell them that they deserve less than any other human being.

و به آن ها بگویید ارزش آن ها کمتر از انسان های دیگر است؟

(Music)

(موسیقی)

["Self evident truths"]

["فریاد حقیقت"]

["4,000 faces across America"]

["۴٫۰۰۰ چهره از سراسر آمریکا"]

(Music)

(موسیقی)

(Applause)

(تشویق حاضرین)

iO Tillett Wright: Absolutely nothing could have prepared us for what happened after that.

"آی او تایلت رایت": با دیدن نتایج منتشر شدن این فیلم واقعاً شوکه شدیم.

Almost 85,000 people watched that video,

تقریباً ۸۵٫۰۰۰ نفر این فیلم را دیدند،

and then they started emailing us from all over the country,

و از سراسر کشور به ما ایمیل زدند،

asking us to come to their towns and help them to show their faces.

و از ما خواستند تا به شهر آن ها برویم و به آن ها کمک کنیم تا بتوانند سهمی در این کار داشته باشند.

And a lot more people wanted to show their faces than I had anticipated.

و تعداد این افراد بسیار بیشتر از انتظار من بود.

So I changed my immediate goal to 10,000 faces.

بنابراین هدفم را حداقل ۱۰٫۰۰۰ نفر قرار دادم.

That video was made in the spring of 2011,

این فیلم در بهار سال ۲۰۱۱ ساخته شد،

and as of today I have traveled to almost 20 cities

و تا به امروز حدوداً به ۲۰ شهر سفر کرده ام

and photographed almost 2,000 people.

و از حدود ۲٫۰۰۰ نفر عکس گرفته ام.

I know that this is a talk,

می دانم که این یک سخنرانی است،

but I'd like to have a minute of just quiet

اما می خواستم از شما خواهش کنم تا یک دقیقه سکوت کنید

and have you just look at these faces

و تنها به این چهره ها خیره شوید

because there is nothing that I can say that will add to them.

زیرا چیز دیگری نیست که ارزش گفتن داشته باشد.

Because if a picture is worth a thousand words,

چون اگر یک عکس بتواند هزار کلمه را منتقل کند،

then a picture of a face needs a whole new vocabulary.

عکس یک چهره به واژگان کاملاً جدیدی نیاز دارد.

So after traveling and talking to people

پس از سفر کردن و صحبت با مردم

in places like Oklahoma or small-town Texas,

در شهر هایی مثل اوکلاهاما با شهر های کوچکی مثل تگزاس،

we found evidence that the initial premise was dead on.

شواهدی مبنی بر نقض قوانین تصویب شده مربوط به هم جنس گرایان پیدا کردیم.

Visibility really is key.

دیده شدن کلید حل این مسئله است.

Familiarity really is the gateway drug to empathy.

آشنا شدن با یکدیگر اصلی ترین راه برای درک متقابل است.

Once an issue pops up in your own backyard or amongst your own family,

وقتی مسئله ای در مورد خودتان یا خانواده تان اتفاق بیفتد،

you're far more likely to explore sympathy for it

شما درک و احساس خیلی بیشتری نسبت به آن دارید

or explore a new perspective on it.

یا این که دیدگاه جدیدی نسبت به آن پیدا می کنید.

Of course, in my travels I met people

البته، در سفر هایی که داشتم کسانی را ملاقات کردم

who legally divorced their children for being other than straight,

که به طور قانونی از خانواده شان جدا شده بودند تا بتوانند ماهیت واقعیشان را نشان بدهند،

but I also met people who were Southern Baptists

اما من کسانی را هم ملاقات کردم که چون فرزندشان هم جنس گرا بود

who switched churches because their child was a lesbian.

به کلیسا رو آورده بودند و مسیحی متعصبی شده بودند.

Sparking empathy had become the backbone of Self Evident Truths.

شروع درک متقابل ستون اصلی "فریاد حقیقت" شده بود.

But here's what I was starting to learn that was really interesting:

اما نکته ی بسیار جالبی که یاد گرفتم این بود:

Self Evident Truths doesn't erase the differences between us.

"فریاد حقیقت" تفاوت های میان ما را از بین نمی برد.

In fact, on the contrary, it highlights them.

در حقیقت، دقیقاً برعکس، این تفاوت ها را پر رنگ تر می کند.

It presents, not just the complexities

این حرکت، نه تنها پیچیدگی های میان انسان های مختلف را نشان می دهد،

found in a procession of different human beings,

این حرکت، نه تنها پیچیدگی های میان انسان های مختلف را نشان می دهد،

but the complexities found within each individual person.

بلکه پیچیدگی های درون هر انسان را هم نمایش می دهد.

It wasn't that we had too many boxes, it was that we had too few.

مشکل ما این نبود که برچسب های زیادی داشتیم، مشکل ما این بود که برچسب های بسیار کمی داشتیم.

At some point I realized that my mission to photograph "gays" was inherently flawed,

گاهی اوقات به این فکر می کردم که مأموریت من تحت عنوان عکس گرفتن از "هم جنس گرا" ها از اساس اشتباه است،

because there were a million different shades of gay.

چون یک میلیون نوع مختلف از انواع هم جنس گرایی وجود داشت.

Here I was trying to help,

من سعی می کردم کمکی بکنم،

and I had perpetuated the very thing I had spent my life trying to avoid --

ولی تنها به باقی ماندن چیزی کمک کرده بودم که در تمامی زندگیم تلاش می کردم از آن فرار کنم --

yet another box.

یک برچسب دیگر.

At some point I added a question to the release form

گاهی اوقات من سؤالی به فرم اجازه ی عکس برداری اضافه می کردم

that asked people to quantify themselves

که از مردم می خواست تا میزان هم جنس گرایی خودشان را

on a scale of one to 100 percent gay.

در بازه ی ۱ تا ۱۰۰ درصد مشخص کنند.

And I watched so many existential crises unfold in front of me.

و می دیدم که چه بحران های فلسفی وجودی در برابر من رخ می داد.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

People didn't know what to do

مردم نمی دانستند چه کار کنند

because they had never been presented with the option before.

چون قبلاً هیچ وقت ماهیت خودشان را تعریف نکرده بودند.

Can you quantify your openness?

آیا شما می توانید مقداری برای صداقت خود تعریف کنید؟

Once they got over the shock, though,

وقتی که آن ها بر این شوک غلبه می کردند، البته اگر می توانستند،

by and large people opted for somewhere between 70 to 95 percent

بخش زیادی از آن ها بازه ی ۷۰ تا ۹۵ درصد

or the 3 to 20 percent marks.

یا ۳ تا ۲۰ درصد را انتخاب می کردند.

Of course, there were lots of people who opted for a 100 percent one or the other,

البته، تعداد زیادی از مردم بودند که مقدار ۱۰۰ یا یک درصد را انتخاب کردند،

but I found that a much larger proportion of people

اما غالب مردم در دسته ای قرار می گرفتند که بسیار متنوع تر بود.

identified as something that was much more nuanced.

اما غالب مردم در دسته ای قرار می گرفتند که بسیار متنوع تر بود.

I found that most people fall on a spectrum of what I have come to refer to as "Grey."

من فهمیدم که غالب مردم در بازه ای قرار می گیرند که به آن "خاکستری" می گویم.

Let me be clear though -- and this is very important --

بگذارید روشن تر صحبت کنم -- این قضیه خیلی مهم است --

in no way am I saying that preference doesn't exist.

من به هیچ وجه نمی گویم کسی تمایل بیشتری به جنسیت خاصی ندارد.

And I am not even going to address the issue of choice versus biological imperative,

و نمی خواهم اصلاً به مسئله ی ترجیح شخصی و تضاد آن با شرایط فیزیکی اشاره ای کنم،

because if any of you happen to be of the belief

چون اگر شما به حق انتخاب انسان برای تغییر جنسیت معتقد باشید،

that sexual orientation is a choice,

چون اگر شما به حق انتخاب انسان برای تغییر جنسیت معتقد باشید،

I invite you to go out and try to be grey.

از شما دعوت می کنم تا جنسیت خود را ترک کنید و "خاکستری" شوید.

I'll take your picture just for trying.

من از شما محض اطمینان یک عکس هم می گیرم.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

What I am saying though is that human beings are not one-dimensional.

حرف اصلی من این است که انسان ها یک بعدی نیستند.

The most important thing to take from the percentage system is this:

مهم ترین چیزی که از نتایج سؤال مربوط به درصد جنسیت یاد گرفتم این بود:

If you have gay people over here

اگر در یک طرف افراد هم جنس گرا داشته باشید

and you have straight people over here,

و در طرف دیگر افراد غیر هم جنس گرا،

and while we recognize that most people identify

و وقتی غالب مردم را متعلق به یکی از این دو دسته بدانیم،

as somewhere closer to one binary or another,

و وقتی غالب مردم را متعلق به یکی از این دو دسته بدانیم،

there is this vast spectrum of people that exist in between.

طیف گسترده ای از مردم در این میان نادیده گرفته می شوند.

And the reality that this presents is a complicated one.

و این واقعاً مشکل بزرگی است.

Because, for example, if you pass a law

زیرا، اگر به طور مثال، شما قانونی را وضع کنید که به رئیس یک اداره اجازه دهد

that allows a boss to fire an employee for homosexual behavior,

تا یکی از کارمندانش را به خاطر هم جنس گرایی اخراج کند،

where exactly do you draw the line?

این مرز هم جنس گرایی را در کجا قرار می دهید؟

Is it over here, by the people who have had one or two heterosexual experiences so far?

آیا افرادی که یک یا دو رابطه ی غیر هم جنس گرایی داشته اند از این قانون مستثنی می شوند؟

Or is it over here

یا این که برعکس،

by the people who have only had one or two homosexual experiences thus far?

افرادی که یک یا دو رابطه ی هم جنس گرایی داشته اند هم مشمول این قانون می شوند؟

Where exactly does one become a second-class citizen?

در کجای این بازه یک نفر به یک شهروند درجه دو تنزل می کند؟

Another interesting thing that I learned from my project and my travels

نکته ی جالب دیگری که از پروژه و سفر هایم یاد گرفتم این است که

is just what a poor binding agent sexual orientation is.

تغییر جنسیت تا چه حد انسان را محدود می کند.

After traveling so much and meeting so many people,

پس از سفر های بسیار و ملاقات افراد بی شمار،

let me tell you, there are just as many jerks and sweethearts

بگذارید به شما بگویم، در میان هم جنس گرایان، دو جنسه ها و تغییر جنسیت داده ها،

and Democrats and Republicans and jocks and queens

انسان های آشغال و پاک دل، دموکرات و جمهوری خواه، اراذل و سرشناس

and every other polarization you can possibly think of

و خوب و بد در هر گونه معیاری که بتوانید فکرش را بکنید،

within the LGBT community

مثل جامعه ی انسان های معمولی وجود دارد.

as there are within the human race.

مثل جامعه ی انسان های معمولی وجود دارد.

Aside from the fact that we play with one legal hand tied behind our backs,

به غیر از این که قانون ما را محدود می کند،

and once you get past the shared narrative of prejudice and struggle,

و همین طور داشتن تجربه ی مشترکی از طرد شدن و درگیری با جامعه،

just being other than straight

تنها نداشتن جنسیت کاملاً مشخص

doesn't necessarily mean that we have anything in common.

الزاماً به این معنا نیست که ما شبیه هم هستیم.

So in the endless proliferation of faces that Self Evident Truths is always becoming,

با افزایش بی پایان تعداد چهره هایی که در "فریاد حقیقت" ثبت می شوند،

as it hopefully appears across more and more platforms,

همین طور که بستر های بیشتر و بیشتری برای فعالیت در این زمینه ایجاد می شود،

bus shelters, billboards, Facebook pages, screen savers,

ایستگاه های اتوبوس، بیلبورد های تبلیغاتی، صفحات فیس بوک، پس زمینه های کامپیوتر،

perhaps in watching this procession of humanity,

شاید در این کاروان بشریت،

something interesting and useful will begin to happen.

اتفاق جالب و مفیدی بیفتد.

Hopefully these categories, these binaries,

خوشبختانه، این دسته بندی ها، این نگاه های خشک و ماشینی،

these over-simplified boxes

و این برچسب های بیش از اندازه مختصر شده

will begin to become useless and they'll begin to fall away.

شروع به از دست دادن ارزش و نابود شدن خواهند کرد.

Because really, they describe nothing that we see

زیرا این چیزها، هیچ کمکی به درک چیزهایی که می بینیم

and no one that we know and nothing that we are.

و کسانی که می شناسیم و چیزی که هستیم نمی کند.

What we see are human beings in all their multiplicity.

چیزی که ما می بینیم انسان ها با تمامی تفاوت هایشان است.

And seeing them makes it harder to deny their humanity.

و دیدن آن ها انکار انسانیت آن ها را سخت تر می کند.

At the very least I hope it makes it harder to deny their human rights.

حداقل انتظار من این است که اتفاق افتادن این رویارویی انکار حقوق بشری آن ها را سخت تر کند.

So is it me particularly

آیا من شایسته ی این هستم

that you would choose to deny the right to housing,

که بخواهید حق من را برای خانه دار بودن،

the right to adopt children, the right to marriage,

به فرزند خواندگی پذیرفتن، ازدواج کردن،

the freedom to shop here, live here, buy here?

آزادی برای خریداری، زندگی کردن و مالکیت را از من بگیرید؟

Am I the one that you choose to disown

آیا من شایسته ی این هستم

as your child or your brother or your sister or your mother or your father,

که به عنوان فرزندتان یا برادرتان یا خواهرتان یا مادرتان یا پدرتان،

your neighbor, your cousin, your uncle, the president,

همسایه تان، پسرعمویتان، عمویتان، رئیس جمهورتان،

your police woman or the fireman?

پلیستان یا آتشنشانتان از سوی شما طرد شوم؟

It's too late.

دیگر خیلی دیر شده.

Because I already am all of those things.

چون دیگر تمامی این حقوق از من سلب شده.

We already are all of those things, and we always have been.

تمامی این حقوق از ما سلب شده، و همیشه همین طور بوده است.

So please don't greet us as strangers,

پس با ما مثل غریبه ها رفتار نکنید،

greet us as your fellow human beings, period.

با ما مثل یک انسان رفتار کنید، مثل همیشه.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)