Why 30 is not the new 20 | Meg Jay

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Yada Sattarujawong Reviewer: Chatthip Chaichakan

When I was in my 20s,

ตอนที่ฉันอยู่ในช่วงอายุเลขสอง

I saw my very first psychotherapy client.

ฉันได้รับคนไข้ที่มารับการปรึกษาเป็นครั้งแรก

I was a Ph.D. student in clinical psychology at Berkeley.

ฉันเป็นนักเรียนปริญญาเอก ด้านการให้คำปรึกษาจิตเวช ที่มหาวิทยาลัยเบอร์กเลย์

คนไข้ของฉันเป็นผู้หญิงอายุ 26 ปี ชื่อ อเล็กซ์

She was a 26-year-old woman named Alex.

Now Alex walked into her first session wearing jeans and a big slouchy top,

อเล็กซ์ เดินเข้ามาในห้องปรึกษาเป็นครั้งแรก

สวมกางเกงยีนส์ และเสื้อตัวหลวม

and she dropped onto the couch in my office

เธอนั่งลงบนโซฟาในห้องทำงานของฉัน

and kicked off her flats

แล้วก็ถอดรองเท้าส้นเตี้ยของเธอออก

and told me she was there to talk about guy problems.

บอกกับฉันว่า เธอต้องการมาปรึกษาปัญหาเรื่อง หนุ่ม

Now when I heard this, I was so relieved.

พอฉันได้ยินอย่างนั้น ฉันโล่งใจมาก

เพื่อนร่วมชั้นเรียนของฉันได้คนไข้วางเพลิงเป็นคนไข้คนแรก

My classmate got an arsonist for her first client.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I got a twentysomething who wanted to talk about boys.

แต่ฉันได้ผู้หญิงอายุยี่สิบกว่า ที่อยากคุยเรื่องหนุ่มๆ

This I thought I could handle.

ฉันว่าฉันน่าจะจัดการเรื่องนี้ได้สบาย

But I didn't handle it.

แต่กลายเป็นว่า ฉันไม่ได้จัดการอะไร

With the funny stories that Alex would bring to session,

เพราะว่าเรื่องที่ อเล็กซ์ นำมาปรึกษา เต็มไปด้วยเรื่องตลก ขบขัน

ก็เลยเป็นเรื่องง่าย ที่ฉันจะแค่พยักหน้า

it was easy for me just to nod my head

แล้วเราก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย

while we kicked the can down the road.

"Thirty's the new 20," Alex would say,

"อายุสามสิบ ก็คือวัยยี่สิบนั่นแหละ" อเล็กซ์บอก

and as far as I could tell, she was right.

เท่าที่ฉันรู้ เธอก็พูดถูก

Work happened later, marriage happened later,

เรื่องงานก็ยังไม่สำคัญ แต่งงานก็ยังไม่แต่ง

kids happened later, even death happened later.

ลูกก็ยังไม่มี ยิ่งความตายยิ่งดูไกลเข้าไปใหญ่

Twentysomethings like Alex and I had nothing but time.

สาวอายุยี่สิบกว่าๆ อย่างอเล็กซ์กับฉัน มีเวลาเหลือเฟือ

But before long, my supervisor pushed me to push Alex about her love life.

แต่เมื่อผ่านไปไม่นาน อาจารย์ที่ปรึกษาก็เริ่มผลักดัน

ให้ฉันให้คำแนะนำอเล็กซ์ เกี่ยวกับชีวิตรักของเธอ

I pushed back.

ฉันต่อต้าน

ฉันบอกว่า "ใช่ เธอกำลังคบคนโน้นคนนี้ไปเรื่อย

I said, "Sure, she's dating down,

she's sleeping with a knucklehead,

แล้วเธอก็กำลังมีความสัมพันธ์กับผู้ชายโง่ๆ

but it's not like she's going to marry the guy."

แต่ก็ใช่ว่าเธอจะแต่งงานกับผู้ชายคนนี้"

And then my supervisor said,

แต่แล้ว อาจารย์ที่ปรึกษาของฉันก็พูดว่า

"Not yet, but she might marry the next one.

"ยังหรอก แต่เธออาจจะแต่งกับคนถัดไป

Besides, the best time to work on Alex's marriage

ยิ่งไปกว่านั้น เวลาที่ดีที่สุดที่จะคุยกัน เรื่องการแต่งงานของอเล็กซ์

is before she has one."

ก็คือก่อนที่มันจะเกิดขึ้น"

That's what psychologists call an "Aha!" moment.

มันคือชั่วขณะที่นักจิตวิทยาเรียกว่า "ปิ๊ง!"

That was the moment I realized, 30 is not the new 20.

มันเป็นวินาทีที่ฉันรู้ว่า อายุ 30 ไม่ใช่ช่วงวัย 20 ที่เริ่มขึ้นใหม่

Yes, people settle down later than they used to,

ใช่ ผู้คนมักจะลงหลักปักฐานช้ากว่าที่เคย

but that didn't make Alex's 20s a developmental downtime.

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า ช่วงอายุ 20 ของอเล็กซ์ เป็นช่วงเวลาเว้นว่างจากการพัฒนา

That made Alex's 20s a developmental sweet spot,

มันกลับกลายเป็นว่า ช่วงวัย 20 ของอเล็กซ์ เป็นช่วงเวลาแสนพิเศษของพัฒนาการต่างๆ

and we were sitting there, blowing it.

แล้วพวกเราก็นั่่งเปลืองเวลาไปวันๆ

That was when I realized that this sort of benign neglect

นั่นคือความจริงที่ทำให้ฉันรู้สึกว่า มันเป็นเรื่องของ การปฏิเสธความจริง

was a real problem, and it had real consequences,

ปัญหาที่แท้จริงคือการปฏิเสธความจริง ความจริงที่มีผลจริงๆตามมา

not just for Alex and her love life

ไม่ใช่แค่เรื่องของ อเล็กซ์ หรือชีวิตรักของเธอ

but for the careers and the families and the futures

แต่เป็นเรื่องของหน้าที่การงาน ครอบครัว และอนาคต

of twentysomethings everywhere.

ของคนอายุยี่สิบกว่า ทั่วไป

There are 50 million twentysomethings in the United States right now.

ซึ่งมีอยู่ประมาณ​ 50 ล้านคน

ในสหรัฐ ในขณะนี้

We're talking about 15 percent of the population,

เรากำลังพูดถึงประชากร 15 เปอร์เซ็นต์

or 100 percent if you consider

จากทั้งหมด 100 เปอร์เซ็นต์ ถ้าเราคิดรวม

that no one's getting through adulthood without going through their 20s first.

ว่าไม่มีใครที่ผ่านไปสู่วัยผู้ใหญ่

โดยที่ไม่ได้ผ่านช่วงวัยยี่สิบกว่าไปก่อน

(Laughter)

Raise your hand if you're in your 20s.

ยกมือหน่อยค่ะ ถ้าคุณอายุยี่สิบกว่า

I really want to see some twentysomethings here.

ฉันอยากเห็นมือของคนอายุยี่สิบกว่าในที่นี้

โอ้ นั่นไง พวกคุณเยี่ยมมาก

Oh, yay! You are all awesome.

If you work with twentysomethings, you love a twentysomething,

ถ้าคุณทำงานกับคนอายุยี่สิบกว่า หรือ คุณกำลังรักอยู่กับคนอายุยี่สิบกว่า

you're losing sleep over twentysomethings, I want to see —

หรือกำลังนอนไม่หลับเพราะคนอายุยี่สิบกว่า ฉันอยากเห็นมือของพวกคุณ

Okay. Awesome, twentysomethings really matter.

โอเค นั่นเยี่ยมมากค่ะ เพราะคนอายุยี่สิบกว่า เป็นเรื่องที่สำคัญ

ฉันเป็นผู้เชี่ยวชาญเกี่ยวกับวัยยี่สิบกว่า เพราะฉันเชื่อว่า

So, I specialize in twentysomethings because I believe

that every single one of those 50 million twentysomethings

คนอายุยี่สิบกว่า ทั้ง 50 ล้านคน

deserves to know what psychologists,

สมควรได้รับรู้เรื่องต่างๆที่ นักจิตวิทยา

sociologists, neurologists and fertility specialists

นักสังคมวิทยา นักประสาทวิทยา และผู้เขี่ยวชาญด้านการเจริญพันธุ์

already know:

รู้ดีอยู่แล้ว

that claiming your 20s is one of the simplest,

ว่าการใช้ช่วงอายุยี่สิบกว่า เป็นเรื่องที่ธรรมดาที่สุด

yet most transformative, things you can do

แต่ก็เป็นเรื่องที่ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างมากมาย แต่เป็นสิ่งที่คุณสามารถทำได้

for work, for love, for your happiness,

ทั้งเรื่องงาน เรื่องความรัก และเรื่องความสุขของคุณ

maybe even for the world.

หรือบางทีอาจจะรวมเรื่องของโลกใบนี้ด้วย

This is not my opinion.

นี่ไม่ใช่ความคิดของฉันคนเดียว แต่นี่คือความจริง

These are the facts.

We know that 80 percent of life's most defining moments

เรารู้ว่า แปดสิบเปอร์เซ็นต์ของช่วงเวลา ที่ส่งผลกับชีวิตของเรามากที่สุด

take place by age 35.

เกิดขึ้นก่อนที่เราจะอายุ 35

That means that eight out of 10

นั่นหมายความว่า แปดในสิบของการตัดสินใจ ทั้งหมดของเรา

of the decisions and experiences and "Aha!" moments

และช่วงเวลาที่เรา "ปิ๊ง!" อะไรบางอย่าง

that make your life what it is

ที่ทำให้ชีวิตของคุณเป็นอย่างที่เป็น

will have happened by your mid-30s.

ก็จะเกิดขึ้นก่อนที่คุณจะอายุสามสิบกลางๆ

People who are over 40, don't panic.

สำหรับพวกคุณที่อายุเกิน 40 อย่าพึ่งตกใจนะคะ

This crowd is going to be fine, I think.

ฉันเชื่อว่าทุกคนในห้องนี้น่าจะไม่เป็นไร

We know that the first 10 years of a career

เรารู้ว่า ข่วงสิบปีแรกของการทำงาน

has an exponential impact on how much money you're going to earn.

มีผลอย่างมาก

กับปริมาณเงินที่คุณจะหาได้

We know that more than half of Americans

เรารู้ว่ามากกว่าครึ่งของคนอเมริกัน

are married or are living with or dating their future partner by 30.

แต่งงาน หรืออาศัยอยู่ร่วมกัน หรือกำลังเป็นแฟนอยู่

กับคนที่พวกเขาจะแต่งงานด้วย ก่อนอายุ 30

We know that the brain caps off

เรารู้ว่า สมอง ปลดล๊อกการเจริญเติบโตครั้่งที่สอง

its second and last growth spurt in your 20s

ซึ่งเป็นครั้งสุดท้ายในช่วงที่คุณอายุยี่สิบกว่า

as it rewires itself for adulthood,

ในขณะที่มันเตรียมพร้อมตัวมันเอง เพื่อเข้าสู่วัยผู้ใหญ่

which means that whatever it is you want to change about yourself,

ซึ่งหมายความว่า เรื่องใดก็ตามที่คุณอยากจะเปลี่ยนแปลง

now is the time to change it.

เวลานี้แหละ เป็นช่วงเวลาที่เหมาะที่จะเปลี่ยน

We know that personality changes more during your 20s

เราทราบว่า ความเปลี่ยนแปลงด้านบุคลิกภาพ ของคุณมีการเปลี่ยนแปลงมากที่สุดในช่วงอายุยี่สิบปี

than at any other time in life,

มากกว่าช่วงอื่นๆในชีวิตของคุณ

and we know that female fertility peaks at age 28,

และเรายังรู้อีกว่า ช่วงการเจริญพันธุ์ของผู้หญิง มีช่วงที่ดีที่สุดคือตอนที่พวกเธออายุ 28

and things get tricky after age 35.

และการให้กำเนิดบุตรอาจเริ่มเป็นเรื่องลำบาก หลังอายุ 35

ดังนั้นช่วงเวลาที่คุณอายุ ยี่สิบ เป็นช่วงเวลา ที่คุณควรให้ข้อมูลกับตัวเอง

So your 20s are the time to educate yourself

about your body and your options.

เกี่ยวกับร่างกายของคุณ และทางเลือกของคุณ

So when we think about child development,

เวลาที่เรานึกถึงพัฒนาการของเด็ก

we all know that the first five years are a critical period

เราทุกคนรู้ดีว่า ช่วงห้าปีแรกของเด็ก เป็นช่วงเวลาที่สำคัญมาก

for language and attachment in the brain.

ที่เด็กๆจะมีพัฒนาการด้านภาษา และเลือกภาษาในสมอง

It's a time when your ordinary, day-to-day life

มันเป็นช่วงเวลาที่ ชีวิตประจำวันแสนจะธรรมดา

has an inordinate impact on who you will become.

นั้นส่งผลอย่างมากต่อตัวตนของคุณในอนาคต

แต่สิ่งที่เราไม่ค่อยจะทราบกันก็คือ มันมีช่วงเวลาแบบเดียวกันนั้น

But what we hear less about is that there's such a thing

as adult development,

เป็นช่วงพัฒนาการของวัยผู้ใหญ่ ซึ่งก็คือช่วงอายุยี่สิบปีของเรานี่เอง

and our 20s are that critical period of adult development.

ช่วงนี้เป็นช่วงที่สำคัญ ของการก้าวสู่ความเป็นผู้ใหญ่

But this isn't what twentysomethings are hearing.

แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่คนอายุยี่สิบได้รับทราบ

Newspapers talk about the changing timetable of adulthood.

หนังสือพิมพ์พูดถึงการเปลี่ยนแปลงช่วงเวลา เข้าสู่วัยผู้ใหญ่

Researchers call the 20s an extended adolescence.

นักวิจัยเรียกกลุ่มอายุยี่สิบปีว่า เป็นช่วงวัยรุ่นที่ขยายออกมา

Journalists coin silly nicknames for twentysomethings

นักข่าว ตั้งชื่อเล่นตลกๆให้กับคนอายุยี่สิบกว่า

like "twixters" and "kidults."

อย่าง "พวกครึ่งๆกลางๆ (twixters)" หรือ "ลูกครึ่งระหว่างเด็กกับผู้ใหญ่ (kidults)"

(Laughing) It's true!

มันก็จริง

As a culture, we have trivialized

ที่ว่า วัฒนธรรมของเราได้ทำให้เรื่องเหล่านี้กลายเป็นเรื่องเล็ก

what is actually the defining decade of adulthood.

ทั้งๆที่ช่วงเวลาสิบปีนั้นเป็นช่วงเวลาที่จะกำหนดทิศทาง ของการเป็นผู้ใหญ่ในเวลาต่อมา

Leonard Bernstein said that to achieve great things,

ลีโอนาร์ด เบรินสไตน์ กล่าวว่า การที่เราจะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้สำเร็จ

you need a plan and not quite enough time.

คุณต้องมีการวางแผน แต่เวลามักจะมีไม่พอเสมอ

(Laughing) Isn't that true?

มันก็จริงอย่างนั้นใช่ไหมคะ?

So what do you think happens

แล้วคุณคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้น

when you pat a twentysomething on the head and you say,

เมื่อคุณตบหัวคนอายุยี่สิบกว่าๆคนนึง แล้วพูดว่า

"You have 10 extra years to start your life"?

"เธอมีเวลาเพิ่มอีก 10 ปีในการเริ่มต้นชีวิต"

ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

Nothing happens.

แต่คุณได้ปล้นเอาความเร่งรีบ และความทะเยอทะยานไปจากเขาแล้ว

You have robbed that person of his urgency and ambition,

and absolutely nothing happens.

แล้วก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

And then every day, smart, interesting twentysomethings

เพราะฉะนั้นในทุกๆวัน ยังมีคนอายุยี่สิบกว่ามากมาย ที่ทั้งฉลาด และน่าสนใจ

like you or like your sons and daughters

อย่างเช่นพวกคุณ หรือ ลูกชาย ลูกสาวของพวกคุณ

come into my office and say things like this:

ที่เดินเข้ามาในห้องทำงานของฉันแล้ว พูดอะไรประมาณว่า

"I know my boyfriend's no good for me,

"ฉันรู้ว่าแฟนของฉันไม่เหมาะกับฉัน

but this relationship doesn't count. I'm just killing time."

แต่ความสัมพันธ์นี้ไม่สำคัญอะไรนี่ ฉันแค่คบเค้าฆ่าเวลา"

Or they say, "Everybody says as long as I get started

หรือพวกเค้าอาจจะพูดว่า "ทุกคนบอกว่า ตราบใดที่ฉันเริ่มต้น

on a career by the time I'm 30, I'll be fine."

หาอาชีพอะไรของตัวเองก่อนอายุ 30 ฉันก็จะไม่มีปัญหาอะไร"

But then it starts to sound like this:

แต่บางทีมันก็อาจจะกลายเป็นเรื่องแบบนี้

"My 20s are almost over, and I have nothing to show for myself.

"วัยยี่สิบของฉันกำลังจะจบลงอยู่แล้ว แต่ฉันยังไม่มีอะไรน่าภาคภูมิใจเลย

I had a better résumé the day after I graduated from college."

วันที่ฉันเรียนจบ เรซูเม่ฉันยังดูดีกว่าตอนนี้ซะอีก"

And then it starts to sound like this:

แล้วบางทีมันก็จะกลายเป็น

"Dating in my 20s was like musical chairs.

"การคบแฟนในช่วงอายุยี่สิบกว่าของฉัน เหมือนการเล่นเก้าอี้ดนตรี

Everybody was running around and having fun,

ทุกคนวิ่งวุ่นไปมาอย่างสนุกสนาน

but then sometime around 30 it was like the music turned off

แต่พอคุณเริ่มอายุ 30 มันเหมือนจู่ๆ ก็มีคนปิดเพลง

and everybody started sitting down.

แล้วทุกคนก็เริ่มนั่งลง

I didn't want to be the only one left standing up,

ฉันไม่อยากเป็นคนที่ยืนอยู่คนเดียว

so sometimes I think I married my husband

บางครั้งฉันคิดว่าฉันแต่งงานกับสามีของฉัน

because he was the closest chair to me at 30."

เพียงเพราะว่าเขาเป็นเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ฉันมากที่สุด ตอนฉันอายุ 30"

Where are the twentysomethings here?

ใครในที่นี้ที่อายุยี่สิบกว่าบ้างคะ

Do not do that.

อย่าทำอย่างนั้นล่ะ

(Laughter)

Okay, now that sounds a little flip, but make no mistake,

เอาล่ะ นี่อาจจะดูเหมือนฉันเปลี่ยนเรื่องกระทันหัน แต่มันเกี่ยวกัน

the stakes are very high.

สิ่งที่เราจะสูญเสียไปนั้นใหญ่หลวงมาก

เมื่อเราพยายามผลักการเปลี่ยนแปลงต่างๆ ไปอยู่ในช่วงวัย 30

When a lot has been pushed to your 30s,

there is enormous thirtysomething pressure

ความกดดันมหาศาลที่กดดันคนอายุสามสิบกว่า

to jump-start a career, pick a city, partner up,

ให้เริ่มต้นทำงานทำการ เลือกเมืองที่จะอาศัยอยู่ หาคู่

and have two or three kids in a much shorter period of time.

และมีลูกสองหรือสามคน ในช่วงเวลาที่สั้นกว่ามาก

Many of these things are incompatible,

ความไม่เหมาะสมหลายๆอย่างจะเกิดขึ้น

and as research is just starting to show,

และผลการวิจัยก็เริ่มที่จะบอกกับเรา

simply harder and more stressful to do all at once in our 30s.

ว่ามันทั้งยากกว่า และเครียดกว่า

ที่จะทำทุกอย่างพร้อมๆกัน ในช่วงอายุ 30

The post-millennial midlife crisis isn't buying a red sports car.

ช่วงวิกฤตเมื่อเวลาครึ่งหนึ่งของชีวิตผ่านไป

ไม่ได้เกี่ยวกับการซื้อรถสปอร์ตสีแดง

It's realizing you can't have that career you now want.

มันคือการที่คุณตระหนักว่า คุณไม่ได้ทำงานที่คุณต้องการ

It's realizing you can't have that child you now want,

หรือรู้ว่า คุณไม่สามารถมีลูกได้ ในตอนที่คุณเริ่มอยากมี

or you can't give your child a sibling.

หรือการที่คุณไม่สามารถมีลูกคนที่สอง ให้เป็นพี่น้องกับลูกของคุณได้

Too many thirtysomethings and fortysomethings

ยังมีเรื่องของคนอายุสามสิบกว่า และสี่สิบกว่า อีกมากมาย

look at themselves, and at me, sitting across the room,

ที่คนเหล่านั้นกำลังคิด อย่างที่ฉันเป็น หรืออย่างที่คน ที่นั่งอยู่อีกด้านนึงของห้อง

and say about their 20s,

จะพูดเกี่ยวกับวัยยี่สิบของเขา

"What was I doing? What was I thinking?"

"ฉันทำอะไรอยู่นะตอนนั้น" "ไม่รู้ฉันคิดยังไง"

I want to change what twentysomethings are doing and thinking.

ฉันอยากที่จะเปลี่ยนสิ่งที่คนอายุยี่สิบกว่า

กำลังคิดและทำอยู่

Here's a story about how that can go.

นี่คือตัวอย่างหนึ่งของหนทางแก้

It's a story about a woman named Emma.

นี่เป็นเรื่องของผู้หญิงคนหนึ่งชื่อเอมม่า

At 25, Emma came to my office

ตอนอายุยี่สิบห้า เอมม่า มาพบฉัน

because she was, in her words, having an identity crisis.

เพราะ เธอว่า เธอกำลังอยู่ในช่วงวิกฤต ของการหาตัวตน

เธอบอกว่า เธอคิดว่าเธออยากทำงานด้านศิลปะ

She said she thought she might like to work in art or entertainment,

หรือด้านบันเทิง แต่เธอยังตัดสินใจไม่ได้

but she hadn't decided yet,

so she'd spent the last few years waiting tables instead.

เธอเลยใช้เวลาสองสามปีที่ผ่านมา เสริฟอาหารไปก่อน

และเพราะว่ามันประหยัด เธอเลยอาศัยอยู่กับแฟนของเธอ

Because it was cheaper, she lived with a boyfriend

who displayed his temper more than his ambition.

ซึ่งเป็นคนที่มีอารมณ์มากกว่า ความทะเยอทะยาน

And as hard as her 20s were,

และทั้งๆที่วัยยี่สิบของเธอเป็นเรื่องยากแล้ว

her early life had been even harder.

ชีวิตวัยเด็กของเธอก็ยิ่งแย่กว่า

เธอมักจะร้องไห้ในระหว่างที่เราคุยกัน

She often cried in our sessions,

but then would collect herself by saying,

แต่แล้วเธอก็จะปลอบใจตัวเอง ด้วยการพูดว่า

"You can't pick your family, but you can pick your friends."

"เราไม่สามารถเลือกครอบครัวของเราได้ แต่เราเลือกเพื่อนของเราได้"

Well one day, Emma comes in and she hangs her head in her lap,

วันหนึ่ง เอมม่า มาหาฉัน

แล้วก็ก้มหน้าลงบนตักของตัวเอง

and she sobbed for most of the hour.

ร้องไห้สะอึกสะอื้นเป็นเวลาเกือบชั่วโมง

She'd just bought a new address book,

เธอพึ่งจะซื้อสมุดโทรศัพท์เล่มใหม่มา

and she'd spent the morning filling in her many contacts,

เธอใช้เวลาช่วงเช้าของวันเขียนเบอร์คนที่เธอรู้จัก

but then she'd been left staring at that empty blank

แต่พอเธอจ้องมองช่องว่าง

that comes after the words

ที่มาหลังคำที่ว่า

"In case of emergency, please call ..."

"ในกรณีฉุกเฉิน กรุณาโทรหา..."

She was nearly hysterical when she looked at me and said,

เธอบอกว่าเธอเกือบเสียสติ เมื่อเธอมองมาที่ฉัน แล้วพูดว่า

"Who's going to be there for me if I get in a car wreck?

"ใครจะอยู่กับฉัน ถ้าฉันรถคว่ำ

Who's going to take care of me if I have cancer?"

ใครจะเป็นคนดูแลฉัน ถ้าฉันเป็นมะเร็ง"

Now in that moment, it took everything I had

ตอนนั้น ฉันต้องใช้ความพยายามอย่างมาก

not to say, "I will."

ที่จะไม่พูดว่า "ฉันจะอยู่กับคุณ"

เพราะสิ่งที่เอมม่าต้องการไม่ใช่นักจิตวิทยา

But what Emma needed wasn't some therapist who really, really cared.

ที่ใส่ใจเธออย่างมากๆ

Emma needed a better life, and I knew this was her chance.

แต่สิ่งทีเธอต้องการคือชีวิตที่ดีขึ้น และฉันรู้ดีว่านี่คือโอกาสของเธอ

I had learned too much since I first worked with Alex

ฉันได้เรียนรู้อะไรมากมาย ตั้งแต่ตอนที่ฉันให้คำปรึกษาอเล็กซ์

to just sit there while Emma's defining decade

ว่าฉันไม่ควรนั่งรอดูช่วงเวลาสิบปีที่สำคัญต่อชีวิตของเอมม่า

ผ่านเลยไป

went parading by.

So over the next weeks and months,

ดังนั้น ในช่วงหลายอาทิตย์ และหลายเดือนต่อมา

I told Emma three things

ฉันบอกกับเอมม่าว่า

สามอย่างที่คนอายุยี่สิบกว่า ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง

that every twentysomething, male or female,

deserves to hear.

ควรจะรู้ก็คือ

First, I told Emma to forget about having an identity crisis

อย่างแรก ฉันบอกให้เอมม่าลืมเรื่องการแสวงหาตัวตน

and get some identity capital.

แล้วพยายามสร้างตัวตนที่ยอดเยี่ยม

By "get identity capital,"

ด้วยการสร้างตัวตน ฉันหมายถึงการลงมือทำอะไรบางอย่าง

I mean do something that adds value to who you are.

ที่สร้างคุณค่าให้กับตัวตนของคุณ

Do something that's an investment

ทำอะไรที่เป็นการลงทุน

in who you might want to be next.

ในสิ่งที่คุณอยากจะเป็นในอนาคต

I didn't know the future of Emma's career,

ฉันไม่รู้ว่าอนาคตของเอมม่าจะเป็นอย่างไร

and no one knows the future of work,

และก็ไม่มีใครรู้ว่าอนาคตในการทำงานจะเป็นอย่างไร แต่ฉันรู้ว่า

but I do know this:

Identity capital begets identity capital.

ตัวตนที่ยอดเยี่ยมก็จะนำมาซึ่งสิ่งที่ยอดเยี่ยม

So now is the time for that cross-country job,

ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่คุณจะลองไปทำงานต่างประเทศ

that internship, that startup you want to try.

ไปฝึกงาน ตั้งกิจการแบบที่คุณอยากจะลองทำ

I'm not discounting twentysomething exploration here,

ฉันไม่ได้พยายามลดค่าของการทดลองอะไรใหม่ๆ ของคนอายุยี่สิบต้นๆ นะคะ

but I am discounting exploration that's not supposed to count,

แต่ฉันพยายามที่จะลดการเดินทางเสาะแสวงหาหนทาง ที่ไม่ค่อยก่อให้เกิดผลต่างๆ

ซึ่งก็คงเรียกว่าเป็นการแสวงหาไม่ได้

which, by the way, is not exploration.

That's procrastination.

เรียกว่าเป็นการฆ่าเวลาจะตรงกว่า

I told Emma to explore work and make it count.

ฉันบอกกับเอมม่า ให้เธอทดลองทำงานอย่างจริงจัง

Second, I told Emma that the urban tribe is overrated.

อย่างที่สอง ฉันบอกเธอว่า เธอให้คุณค่ากับกลุ่มเพื่อนมากเกินไป

Best friends are great for giving rides to the airport,

เพื่อนสนิทเป็นคนที่เหมาะจะวานให้ไปส่งเราที่สนามบิน

but twentysomethings who huddle together with like-minded peers

แต่คนอายุยี่สิบกว่า ที่เกาะกลุ่มกันแน่น

คบแต่เพื่อนที่คิดเหมือนๆกัน

limit who they know,

รู้อะไรเหมือนๆกัน คิดเหมือนกัน พูดเหมือนกัน

what they know, how they think,

how they speak, and where they work.

ทำงานคล้ายกัน

That new piece of capital, that new person to date

แต่งานใหม่ที่ยิ่งใหญ่ท้าทาย หรือคนที่คุณสนใจจะคบ

almost always comes from outside the inner circle.

ก็มักจะมาจากคนนอกวงการเดิมของคุณเสมอ

New things come from what are called our weak ties,

สิ่งใหม่ๆมาจาก คนรู้จักกันห่างๆ

our friends of friends of friends.

เพื่อนของเพื่อนของเพื่อนอีกที

So yes, half of twentysomethings are un- or under-employed.

ก็จริงที่ครึ่งหนึ่งของคนอายุยี่สิบกว่า ไม่มีงานทำ

But half aren't,

แต่อีกครึ่งมีงานทำ และคนรู้จักแบบห่างๆนี่แหละ

and weak ties are how you get yourself into that group.

ก็คือวิธีที่จะทำให้คุณเข้าไปอยู่ในกลุ่มคนมีงานทำ

Half of new jobs are never posted,

ครึ่งหนึ่งของตำแหน่งงานใหม่ๆ ไม่เคยถูกประกาศ

so reaching out to your neighbor's boss is how you get that unposted job.

ดังนั้นการขยายวงออกไปรู้จักเจ้านาย ของเพื่อนบ้าน

ก็อาจจะเป็นวิธีการที่ทำให้คุณได้งาน ที่ไม่ได้ประกาศออกไปเหล่านั้น

It's not cheating. It's the science of how information spreads.

มันไม่ใช้การโกง แต่เป็นหลักการวิทยาศาสตร์ เกี่ยวกับการเดินทางของข้อมูล

Last but not least, Emma believed

อย่างสุดท้าย เอมม่าเชื่อว่า

that you can't pick your family, but you can pick your friends.

คุณไม่สามารถเลือกครอบครัวของคุณได้ แต่คุณสามารถเลือกเพื่อนของคุณได้

Now this was true for her growing up,

มันก็เป็นเรื่องจริง สำหรับภูมิหลังการเติบโตมาของเธอ

but as a twentysomething, soon Emma would pick her family

แต่เมื่อเธอเป็นคนอายุยี่สิบกว่า อีกไม่นาน เอมม่าจะต้องเลือกครอบครัวของเธอ

เมื่อเธอคบกับใครซักคน

when she partnered with someone and created a family of her own.

และสร้างครอบครัวของเธอเอง

ฉันบอกเอมม่าว่า นี่คือเวลาที่เธอควรจะเริ่มเลือกครอบครัว

I told Emma the time to start picking your family is now.

Now you may be thinking that 30 is actually a better time to settle down

คุณอาจจะคิดว่า อายุ 30

เป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมกับการลงหลักปักฐานมากกว่า

than 20, or even 25,

อายุ 20 หรือ 25

and I agree with you.

ฉันเห็นด้วยกับคุณ

But grabbing whoever you're living with or sleeping with

แต่การคว้าเอาใครก็ได้ ที่คุณอยู่ด้วย หรือนอนด้วย

when everyone on Facebook starts walking down the aisle

มาแต่งงาน ในตอนที่ทุกคนในเฟสบุก เริ่มแต่งงานกันหมด

is not progress.

ไม่ใช่ความก้าวหน้า

The best time to work on your marriage is before you have one,

เวลาที่ดีที่สุด ในการคิดเรื่องการแต่งงาน

ก็คือก่อนที่คุณจะแต่งงาน

and that means being as intentional with love

มันหมายถึง การจริงจังกับเรื่องความรัก

as you are with work.

แบบเดียวกับที่คุณจริงจังกับเรื่องงาน

Picking your family is about consciously choosing

การเลือกครอบครัว คือการเลือกอย่างมีสติ

who and what you want

ว่าคุณต้องการอยู่กับใคร ต้องการอะไร

rather than just making it work or killing time

แทนที่จะคบใครด้วยความพยายามทำให้มันราบรื่น หรือคบใครฆ่าเวลา

เลือกอยู่กับใครก็ตาม ที่บังเอิญเลือกที่จะอยู่กับคุณเช่นกัน

with whoever happens to be choosing you.

So what happened to Emma?

แล้วเกิดอะไรขึ้นกับ เอมม่า

เราก็ดูรายชื่อในสมุดโทรศัพท์ของเธอเล่มนั้น

Well, we went through that address book,

เธอเจอลูกพี่ลูกน้องของเพื่อนร่วมห้องคนก่อน

and she found an old roommate's cousin

who worked at an art museum in another state.

ที่ทำงานในพิพิธภัณฑ์ศิลปะ อีกรัฐ

That weak tie helped her get a job there.

คนรู้จักห่างๆนี่เอง ทำให้เธอได้งานทำที่นั่น

That job offer gave her the reason to leave that live-in boyfriend.

งานนั้นทำให้เธอมีเหตุผล

ที่จะเลิกกับแฟนที่เธออยู่ด้วย

ตอนนี้ ห้าปีต่อมา เธอเป็นเจ้าหน้าที่ออกแบบจัดงาน ของพิพิธภัณฑ์แห่งนั้น

Now, five years later, she's a special events planner for museums.

เธอแต่งงานกับผู้ชายที่เธอเลือกอย่างตั้งใจ

She's married to a man she mindfully chose.

She loves her new career, she loves her new family,

เธอรักงานที่เธอทำ รักครอบครัวใหม่ของเธอ

แล้วเธอก็ส่งการ์ดมาให้ฉัน ในนั้นเขียนว่า

and she sent me a card that said,

"Now the emergency contact blanks

"ตอนนี้ช่อง กรณีฉุกเฉิน ที่เคยว่างเปล่า

don't seem big enough."

ดูเหมือนจะมีที่ไม่พอ"

Now Emma's story made that sound easy,

เรื่องของเอมม่าอาจทำให้มันฟังดูง่ายๆ

but that's what I love about working with twentysomethings.

แต่นั่นคือสิ่งที่ฉันชอบเกี่ยวกับการให้คำปรึกษา กับคนอายุยี่สิบกว่า

They are so easy to help.

เพราะมันง่ายเหลือเกิน ที่จะช่วยพวกเขา

Twentysomethings are like airplanes just leaving LAX,

คนอายุยี่สิบต้นๆ ก็เหมือนกับเครื่องบินที่พึ่งออก จากสนามบิน LAX

bound for somewhere west.

มุ่งหน้าไปที่ไหนซักที่ทางตะวันตก

Right after takeoff, a slight change in course

หลังจากเครื่องขึ้น เพียงแค่เราเบนหัวเปลี่ยนทิศนิดหน่อย

is the difference between landing in Alaska or Fiji.

ความแตกต่างอาจจะมากมาย เทียบได้กับเครื่อง ที่จะไปเบนหัวไปลงที่อลาสก้า หรือ หมู่เกาะฟิจิ

Likewise, at 21 or 25 or even 29,

เช่นเดียวกัน ในตอนที่คุณอายุ 21 หรือ 25 หรือ 29

one good conversation, one good break,

บทสนทนาบทหนึ่ง โอกาสหนึ่งครั้ง

one good TED Talk, can have an enormous effect

หรือ TED ทอล์ก ดีๆซักอันหนึ่ง สามารถจะก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงมากมาย

across years and even generations to come.

ในช่วงเวลาอีกหลายปีที่ตามมา หรือ ในอีกชั่วอายุที่ตามมาเลยทีเดียว

So here's an idea worth spreading

นี่แหละค่ะ ข้อคิดที่น่าบอกต่อ

to every twentysomething you know.

ให้กับคนอายุยี่สิบกว่าทุกคน ที่คุณรู้จัก

It's as simple as what I learned to say to Alex.

มันง่ายๆ แบบเดียวกับที่ฉันเรียนรู้ที่จะพูดกับ อเล็กซ์

It's what I now have the privilege

นี่คือสิ่งที่ฉันรู้สึกเป็นเกียรติ

of saying to twentysomethings like Emma every single day:

ที่ได้พูดกับคนอายุยี่สิบต้นๆ แบบเอมม่า ในทุกๆวัน

Thirty is not the new 20, so claim your adulthood,

อายุสามสิบไม่ใช่ช่วง 20 ที่วนกลับมา ดังนั้น จงโตเป็นผู้ใหญ่

get some identity capital, use your weak ties,

สร้างตัวตนที่ยอดเยี่ยมของคุณเอง ใช้เครือข่ายคนรู้จักที่คุณมี

pick your family.

เลือกครอบครัวของคุณ

Don't be defined by what you didn't know

และอย่าถูกบังคับ ด้วยสิ่งที่คุณยังไม่รู้

or didn't do.

หรือยังไม่ได้ทำ

คุณกำลังกำหนดชีวิตของคุณอยู่

You're deciding your life right now.

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)