Why you should talk to strangers | Kio Stark

Translator: Dollaya Piumsuwan Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

There are things we say

สิ่งที่เรามักจะพูด

when we catch the eye of a stranger

เมื่อสบสายตากับคนแปลกหน้า

or a neighbor walking by.

หรือเพื่อนบ้านที่เดินผ่านมา

We say, "Hello, how are you?

คือ "สวัสดี คุณเป็นอย่างไรบ้าง?

อากาศดีนะ

It's a beautiful day.

How do you feel?"

เป็นไงบ้าง?"

These sound kind of meaningless, right? And, in some ways, they are.

ซึ่งฟังดูไม่มีความหมายอะไรใช่ไหม แต่ในบางทีก็มี

They have no semantic meaning.

แต่ไม่มีความหมายในทางภาษา

It doesn't matter how you are or what the day is like.

คุณจะเป็นอย่างไร หรือวันนี้เป็นอย่างไร ไม่ได้สำคัญเลย

They have something else.

แต่มันมีความหมายในทางอื่น

They have social meaning.

เป็นความหมายทางสังคม

ความหมายของสิ่งที่เราพูดก็คือ

What we mean when we say those things is:

I see you there.

ฉันเห็นเธออยู่

I'm obsessed with talking to strangers.

ฉันหมกมุ่นกับการคุยกับคนแปลกหน้า

ฉันจะสบตา แล้วพูด "สวัสดี"

I make eye contact, say hello,

I offer help, I listen.

ฉันให้ความช่วยเหลือ ฉันฟังพวกเขา

I get all kinds of stories.

ฉันพบเจอหลากหลายเรื่องราว

About seven years ago, I started documenting my experiences

ประมาณเจ็ดปีที่แล้ว ฉันเริ่มบันทึกประสบการณ์ของฉัน

เพื่อที่จะหาสาเหตุว่าทำไม

to try to figure out why.

What I found was that something really beautiful was going on.

ฉันพบว่าบางอย่างที่งดงาม

This is almost poetic.

นี่ค่อนข้างจะเหมือนบทกวี

These were really profound experiences.

ประสบการณ์เหล่านี้ล้วนลึกซึ้ง

They were unexpected pleasures.

เป็นความพึงใจที่ไม่คาดคิด

They were genuine emotional connections.

เป็นความสัมพันธ์ลึกซึ้งทางอารมณ์

They were liberating moments.

เป็นช่วงเวลาที่อิสระ

วันหนึ่ง ฉันยืนที่หัวมุมถนน รอให้สัญญาไฟเปลี่ยนสี

So one day, I was standing on a corner waiting for the light to change,

which, I'm a New Yorker,

ฉันเป็นคนนิวยอร์ก

so that means I was actually standing in the street on the storm drain,

ซึ่งหมายความว่าฉันยืนอยู่บนถนน บนท่อระบายน้ำ

as if that could get me across faster.

ราวกับว่านั่นจะช่วยให้ฉัน ข้ามถนนเร็วขึ้น

มีชายชราคนหนึ่งยืนข้างๆ ฉัน

And there's an old man standing next to me.

เขาใส่เสื้อโค้ทยาวและเหมือนกับหมวกคนแก่

So he's wearing, like, a long overcoat and sort of an old-man hat,

and he looked like somebody from a movie.

เขาดูเหมือนหลุดออกมาจากหนัง

เขาพูดกับฉันว่า

And he says to me,

"Don't stand there. You might disappear."

"อย่าไปยืนตรงนั้น คุณอาจจะหายไปได้"

แปลกไหมคะ?

So this is absurd, right?

But I did what he said. I stepped back onto the sidewalk.

แต่ฉันก็ทำตามที่เขาบอก ฉันถอยหลังหนึ่งก้าวไปยืนที่ทางเท้า

And he smiled, and he said,

เขายิ้มให้และพูดว่า

"Good. You never know.

"ดีครับ คุณไม่มีทางรู้หรอก

I might have turned around,

ผมอาจเผลอหันไปทางอื่น

and zoop, you're gone."

แล้วก็ วูบ! คุณตกลงไป"

This was weird,

แปลกดีค่ะ

and also really wonderful.

แต่ก็น่าดีใจ

เขาดูอบอุ่น และดูดีใจที่ได้ช่วยฉันไว้

He was so warm, and he was so happy that he'd saved me.

We had this little bond.

เกิดสัมพันธ์เล็กๆ ระหว่างเรา

For a minute, I felt like my existence as a person

มีอยู่ครู่หนึ่ง ฉันรู้สึกว่า การมีอยู่ของฉัน ในฐานะคนๆ หนึ่ง

รับรู้โดยผู้อื่น

had been noticed,

and I was worth saving.

และฉันมีค่าพอที่จะได้รับการช่วยเหลือ

เรื่องน่าเศร้าอย่างหนึ่งคือ

The really sad thing is,

in many parts of the world,

หลายๆ ที่ในโลก

we're raised to believe that strangers are dangerous by default,

เราถูกสอนให้เชื่อโดยอัตโนมัติว่า คนแปลกหน้าอันตราย

that we can't trust them, that they might hurt us.

ว่าเราไม่สามารถไว้ใจพวกเขา และพวกเขาอาจจะทำร้ายเรา

But most strangers aren't dangerous.

แต่คนแปลกหน้าส่วนใหญ่ไม่อันตราย

We're uneasy around them because we have no context.

เรากังวลเวลาอยู่ใกล้พวกเขา เพราะเราไม่มีข้อมูล

We don't know what their intentions are.

เราไม่รู้ว่าเจตนาของพวกเขาคืออะไร

ดังนั้นแทนที่เราจะรับรู้ด้วยประสาทสัมผัส แล้วเลือกกระทำ

So instead of using our perceptions and making choices,

we rely on this category of "stranger."

เรากลับอาศัยการจัดคนไว้ในประเภท "คนแปลกหน้า"

ฉันมีลูกอายุ 4 ขวบ

I have a four-year-old.

When I say hello to people on the street,

เวลาที่ฉันทักทายผู้คนบนท้องถนน

she asks me why.

เธอจะถามฉันว่าทำไม

She says, "Do we know them?"

เธอพูดว่า "เรารู้จักเขารึเปล่า?"

I say, "No, they're our neighbor."

"ไม่หรอกแต่พวกเขาเป็น เพื่อนบ้านของเรา" ฉันตอบ

"Are they our friend?"

"พวกเขาเป็นเพื่อนเราเหรอ?"

"No, it's just good to be friendly."

"เปล่า แต่การแสดงความเป็นมิตร เป็นสิ่งที่ดี"

I think twice every time I say that to her,

ฉันคิดแล้วคิดอีก เวลาฉันพูดกับเขาแบบนั้น

เพราะฉันหมายความอย่างนั้นจริงๆ แต่ในฐานะผู้หญิง

because I mean it, but as a woman, particularly,

I know that not every stranger on the street has the best intentions.

ฉันรู้ว่าไม่ใช่คนแปลกหน้าบนท้องถนนทุกคน จะมีเจตนาที่ดี

It is good to be friendly, and it's good to learn when not to be,

การเป็นมิตรเป็นสิ่งที่ดี แต่การรู้ว่า เวลาใดไม่ควรเป็นมิตรก็เป็นสิ่งที่ดีเช่นกัน

but none of that means we have to be afraid.

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า เราจะต้องหวาดกลัว

There are two huge benefits

มีประโยชน์อันยิ่งยวดสองประการ

to using our senses instead of our fears.

ของการใช้ความรู้สึก แทนการใช้ความกลัว

อย่างแรก มันปลดปล่อยเราให้เป็นอิสระ

The first one is that it liberates us.

When you think about it,

คุณลองพิจารณาให้ดี

using perception instead of categories

การรับรู้ด้วยประสาทสัมผัส แทนการจัดหมวดหมู่คน

พูดง่ายกว่าทำ

is much easier said than done.

Categories are something our brains use.

การจัดหมวดหมู่เป็นสิ่งที่สมองทำ

When it comes to people,

และเมื่อเป็นเรื่องคน

it's sort of a shortcut for learning about them.

มันเป็นวิธีลัดในการรู้จักคนเหล่านั้น

We see male, female, young, old,

เรามองเห็นผู้ชาย ผู้หญิง เด็ก คนชรา

black, brown, white, stranger, friend,

ผิวดำ ผิวแทน ผิวขาว คนแปลกหน้า เพื่อน

and we use the information in that box.

และเราก็ใช้ข้อมูลจากแต่ละหมวดนั้น

มันเร็ว มันง่าย

It's quick, it's easy

and it's a road to bias.

และเป็นวิถีสู่การมีอคติ

และนั่นหมายความว่าเราไม่ได้คิดว่า เขาเหล่านั้นเป็นบุคคล

And it means we're not thinking about people as individuals.

I know an American researcher who travels frequently

ฉันรู้จักนักวิจัยชาวอเมริกัน ที่เดินทาง

ไปเอเชียกลางและทวีปแอฟริกา คนเดียวอยู่บ่อยๆ

in Central Asia and Africa, alone.

She's entering into towns and cities

เธอเดินทางไปยังเมืองต่างๆ

as a complete stranger.

ในฐานะคนแปลกหน้า

She has no bonds, no connections.

เธอไม่มีญาติ ไม่มีเครือข่าย

เธอเป็นคนต่างชาติ

She's a foreigner.

Her survival strategy is this:

วิธีการมีชีวิตรอดของเธอคือ

get one stranger to see you as a real, individual person.

พยายามให้คนแปลกหน้าหนึ่งคน มองเห็นเธอเป็นบุคคลคนหนึ่ง

If you can do that, it'll help other people see you that way, too.

ถ้าทำได้ มันจะช่วยให้คนอื่นๆ มองเธอแบบนั้นด้วย

The second benefit of using our senses has to do with intimacy.

ประโยชน์ประการที่สองของการใช้ ประสาทสัมผัสคือความใกล้ชิด

ฉันรู้ว่ามันฟังดูเหมือนตรงข้ามกัน

I know it sounds a little counterintuitive,

intimacy and strangers,

ความใกล้ชิดและคนแปลกหน้า

but these quick interactions can lead to a feeling

แต่การมีปฏิสัมพันธ์อย่างรวดเร็ว สามารถนำไปสู่ความรู้สึก

that sociologists call "fleeting intimacy."

ที่นักสังคมวิทยาเรียกว่า "ความใกล้ชิดชั่วขณะ"

So, it's a brief experience that has emotional resonance and meaning.

มันเป็นประสบการณ์สั้นๆ ที่มีการส่งผ่านความรู้สึกและความหมาย

It's the good feeling I got

เป็นความรู้สึกที่ดีที่ฉันได้รับ

from being saved from the death trap of the storm drain by the old man,

จากการที่ชายชราช่วยชีวิตฉันไว้ จากท่อระบายน้ำ

or how I feel like part of a community

หรือเป็นความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของชุมชน

เวลาที่ฉันคุยกับคนแปลกหน้าบนรถไฟ ระหว่างทางไปทำงาน

when I talk to somebody on my train on the way to work.

Sometimes it goes further.

บางครั้งมีบางอย่างมากกว่านั้น

Researchers have found that people often feel more comfortable

นักวิจัยพบว่าคนเราจะรู้สึกผ่อนคลาย

being honest and open about their inner selves with strangers

ที่จะซื่อสัตย์และเปิดเผย ตัวตนของตนเองกับคนแปลกหน้า

มากกว่ากับเพื่อนและครอบครัว

than they do with their friends and their families --

และพวกเขารู้สึกว่าคนแปลกหน้า เข้าใจเขามากกว่า

that they often feel more understood by strangers.

สื่อเผยแพร่เรื่องนี้ พร้อมกับร่ำไห้

This gets reported in the media with great lament.

"คนแปลกหน้าสื่อสารดีกว่าคู่ชีวิต"

"Strangers communicate better than spouses!"

It's a good headline, right?

เป็นพาดหัวที่ยอดเยี่ยมใช่มั้ยคะ?

I think it entirely misses the point.

ฉันคิดว่าพวกเขาเข้าใจผิดหมด

The important thing about these studies

ความสำคัญของผลการศึกษานี้

คือการมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น เช่นนั้น สำคัญอย่างไร

is just how significant these interactions can be;

how this special form of closeness

ความใกล้ชิดที่พิเศษแบบนั้น

gives us something we need as much as we need our friends

ให้บางสิ่งที่จำเป็นกับเราพอๆ กับเพื่อนของเรา

and our families.

และครอบครัวของเราอย่างไร

So how is it possible that we communicate so well with strangers?

แล้วเป็นไปได้อย่างไรที่เราจะสื่อสาร กับคนแปลกหน้าได้ดีแบบนั้น

There are two reasons.

มีเหตุผลอยู่สองประการ

The first one is that it's a quick interaction.

อย่างแรกมันเป็นปฏิสัมพันธ์แบบรวดเร็ว

It has no consequences.

ไม่มีผลกระทบใดๆ

การซื่อสัตย์กับคนที่ คุณจะไม่ได้เจออีกมันง่ายใช่ไหมคะ

It's easy to be honest with someone you're never going to see again, right?

That makes sense.

เข้าใจได้

เหตุผลที่สองน่าสนใจมากๆ

The second reason is where it gets more interesting.

เราจะมีอคติกับคนที่เราใกล้ชิดสนิทสนมด้วย

We have a bias when it comes to people we're close to.

We expect them to understand us.

เราคาดหวังให้พวกเขาเข้าใจเรา

We assume they do,

และเราคิดว่าพวกเขาเข้าใจ

and we expect them to read our minds.

เราคาดหวังให้พวกเขาอ่านใจเราออก

So imagine you're at a party,

จิตนาการว่าเราอยู่ในงานปาร์ตี้

และคุณก็ไม่เชื่อว่าเพื่อนและคู่ครองของคุณ

and you can't believe that your friend or your spouse

isn't picking up on it that you want to leave early.

ไม่รู้ว่าคุณอยากกลับเร็ว

And you're thinking,

และคุณก็คิด

"I gave you the look."

"ฉันส่งสายตาให้คุณแล้ว"

With a stranger, we have to start from scratch.

กับคนแปลกหน้าเราต้องเริ่มต้น โดยไม่มีอะไรเลย

We tell the whole story,

เราเล่าเรื่องทั้งหมด

we explain who the people are, how we feel about them;

เราอธิบายว่าคนเหล่านั้นคือใคร และเรารู้สึกอย่างไรต่อพวกเขา

we spell out all the inside jokes.

เราเล่าเรื่องตลกวงในให้เขาฟัง

And guess what?

เกิดอะไรขึ้นรู้ไหมคะ?

Sometimes they do understand us a little better.

บางครั้งพวกเขาเข้าใจเราดีกว่า

โอเค

OK.

So now that we know that talking to strangers matters,

เรารู้แล้วว่าการคุณกับคนแปลกหน้าสำคัญ

how does it work?

แล้วมันจะได้ผลได้อย่างไร

There are unwritten rules we tend to follow.

มีกฎที่ไม่เป็นลายลักษณ์อักษร ซึ่งเรามักปฏิบัติตาม

The rules are very different depending on what country you're in,

กฎเหล่านี้แตกต่างไปตามประเทศที่คุณอยู่

what culture you're in.

และวัฒนาธรรมของคุณ

ส่วนมากในประเทศสหรัฐอเมริกา

In most parts of the US,

the baseline expectation in public

ความคาดหวังพื้นฐานในที่สาธารณะ

is that we maintain a balance between civility and privacy.

คือการรักษาสมดุลระหว่าง ความสุภาพและความเป็นส่วนตัว

This is known as civil inattention.

ซึ่งเรียกว่าการเพิกเฉยต่อสังคม

So, imagine two people are walking towards each other on the street.

ลองจินตนาการว่ามีคนสองคน กำลังเดินมุ่งหน้าหากัน

พวกเขาจะเหลือบมองกันตั้งแต่ระยะไกล

They'll glance at each other from a distance.

That's the civility, the acknowledgment.

นั่นคือความสุภาพ คือการรับรู้คนอีกคนหนึ่ง

And then as they get closer, they'll look away,

และเมื่อเดินเข้ามาใกล้กัน พวกเขาจะหลบตากัน

to give each other some space.

เพื่อให้พื้นที่กันและกัน

ในวัฒนธรรมอื่น

In other cultures,

people go to extraordinary lengths not to interact at all.

ผู้คนอาจจะทำมากกว่านี้ นั่นคือไม่มีปฏิสัมพันธ์อะไรกันเลย

People from Denmark tell me

คนจากเดนมาร์กบอกฉันว่า

that many Danes are so averse to talking to strangers,

ชาวเดนมาร์กกลัวการพูดคุยกับคนแปลกหน้า

that they would rather miss their stop on the bus

และมักทำให้นั่งรถเลยป้ายที่จะลง

than say "excuse me" to someone that they need to get around.

แทนการพูดว่า "ขอโทษครับ/ค่ะ" เพื่อให้ผู้อื่นหลีกทาง

พวกเขาใช้วิธีขยับของ

Instead, there's this elaborate shuffling of bags

and using your body to say that you need to get past,

และใช้ตัวดันเพื่อบอกให้รู้ว่าต้องการจะไป

instead of using two words.

แทนที่จะใช้วิธีพูด

ในอียิปต์ มีคนเล่าให้ฟังว่า

In Egypt, I'm told,

it's rude to ignore a stranger,

การเมินคนแปลกหน้าเป็นเรื่องเสียมารยาท

และที่นั่นก็มีวัฒนธรรมการรับแขก ที่ไม่ธรรมดา

and there's a remarkable culture of hospitality.

Strangers might ask each other for a sip of water.

คนแปลกหน้าอาจจะขอน้ำดื่มจากกันและกัน

Or, if you ask someone for directions,

หรือหากคุณถามทางใครสักคน

มีความเป็นไปไดเที่พวกเขาจะเชิญคุณ ไปดื่มกาแฟที่บ้าน

they're very likely to invite you home for coffee.

We see these unwritten rules most clearly when they're broken,

เราจะเห็นกฎเหล่านี้ได้ชัดเมื่อมีการแหกกฎ

or when you're in a new place

หรือเวลาที่คุณไปในที่ที่ไม่เคยไปมาก่อน

and you're trying to figure out what the right thing to do is.

และคุณพยายามจะเข้าใจว่าสิ่งที่ควรทำคืออะไร

Sometimes breaking the rules a little bit is where the action is.

บางครั้งการแหกกฎเล็กน้อยคือสิ่งที่ต้องทำ

In case it's not clear, I really want you to do this. OK?

เผื่อว่ายังไม่ชัดเจน ฉันอยากจะบอกคุณอย่างนี้ โอเคไหมคะ?

So here's how it's going to go.

มันจะเริ่มแบบนี้ค่ะ

Find somebody who is making eye contact.

หาคนคนหนึ่งที่สบตาคุณ

That's a good signal.

นั่นเป็นสัญญาณที่ดี

The first thing is a simple smile.

อย่างแรกคือการยิ้ม

If you're passing somebody on the street or in the hallway here, smile.

หากคุณเดินผ่านคนคนหนึ่งบนถนน หรือตามทางเดิน ยิ้มค่ะ

See what happens.

แล้วดูว่าเกิดอะไรขึ้น

อีกอย่างคือทฤษฎีเก้าอี้สามขา

Another is triangulation.

There's you, there's a stranger,

มีคุณ มีคนแปลกหน้า

there's some third thing that you both might see and comment on,

และจะมีสิ่งที่สามที่คุณทั้งคู่มองเห็น และพูดถึงร่วมกันได้

เช่น งานศิลปะสาธารณะ

like a piece of public art

หรือคนที่กำลังสอนศาสนาบนท้องถนน

or somebody preaching in the street

or somebody wearing funny clothes.

หรือคนที่แต่งตัวตลก

Give it a try.

ลองดูนะคะ

Make a comment about that third thing, and see if starts a conversation.

ลองพูดคุยกันถึงสิ่งที่สาม แล้วดูว่ามันช่วยเริ่มบทสนทนารึเปล่า

Another is what I call noticing.

อีกประการที่ฉันเรียกมันว่า การสังเกต

This is usually giving a compliment.

ซึ่งเป็นการให้คำชื่นชม

ฉันชื่นชอบการสังเกตเห็นรองเท้าของผู้อื่น

I'm a big fan of noticing people's shoes.

I'm actually not wearing fabulous shoes right now,

ความจริงรองเท้าที่ฉันใส่อยู่ ก็ไม่ได้สวยสักเท่าไหร่

แต่รองเท้าส่วนใหญ่สวยอยู่แล้ว

but shoes are fabulous in general.

And they're pretty neutral as far as giving compliments goes.

และเป็นวิธีกลางๆ พอที่จะใช้เป็นคำชมได้

People always want to tell you things about their awesome shoes.

คนอื่นมักอยากเล่าเรื่องราเกี่ยวกับ รองเท้าของพวกเขา

You may have already experienced the dogs and babies principle.

คุณอาจเคยได้ยินเรื่องของกฎสุนัขและเด็ก

It can be awkward to talk to someone on the street;

อาจจะแปลกๆ ที่จะพูดกับคนแปลกหน้า บนท้องถนน

you don't know how they're going to respond.

คุณไม่รู้ว่าพวกเขาจะตอบคุณอย่างไร

แต่คุณสามารถพูดกับสุนัข หรือลูกๆ ของพวกเขา

But you can always talk to their dog or their baby.

The dog or the baby

สุนัขหรือเด็ก

is a social conduit to the person,

เป็นหนทางการเข้าใกล้ผู้อื่น

และคุณสามารถดูได้จากวิธีที่เขาตอบโต้

and you can tell by how they respond

ว่าพวกเขาอยากพูดคุยต่อหรือไม่

whether they're open to talking more.

สิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากจะท้าคุณ

The last one I want to challenge you to

is disclosure.

คือการเปิดเผย

This is a very vulnerable thing to do,

ป็นการกระทำที่เสี่ยง

and it can be very rewarding.

และมันก็อาจจะคุ่นค่ามากๆ ก็ได้

ครั้งต่อไปที่คุณคุยกับคนแปลกหน้า

So next time you're talking to a stranger

and you feel comfortable,

และรู้สึกผ่อนคลาย

tell them something true about yourself,

ลองบอกความจริงเกี่ยวกับตัวคุณให้เขาฟัง

something really personal.

ความจริงที่ส่วนตัวสุดๆ

คุณอาจจะได้เจอกับประสบการณ์ ที่ฉันบอกเกี่ยวกับความรู้ที่มีคนเข้าใจ

You might have that experience I talked about of feeling understood.

Sometimes in conversation, it comes up,

บางครั้งมันเกิดขึ้นในบทสนทนา

people ask me, "What does your dad do?" or, "Where does he live?"

มีคนถามฉันว่า "พ่อของคุณทำอะไร?" หรือ "เขาอยู่ที่ไหน?"

And sometimes I tell them the whole truth,

และบางครั้งฉันก็บอกความจริงกับเขาทั้งหมด

which is that he died when I was a kid.

ว่าเขาเสียตั้งแต่ฉันยังเด็ก

Always in those moments,

บ่อยครั้งในชั่วขณะนั้น

they share their own experiences of loss.

พวกเขาจะแบ่งปันประสบการณ์การสูญเสียของเขา

We tend to meet disclosure with disclosure,

เรามักจะไปสู่การเปิดเผยด้วยการเปิดเผย

even with strangers.

แม้กระทั่งกับคนแปลกหน้า

So, here it is.

นั่นแหละค่ะ

When you talk to strangers, you're making beautiful interruptions

เวลาที่เราคุยกับคนแปลกหน้า คุณกำลังขัดจังหวะ

into the expected narrative of your daily life

ชีวิตธรรมดาๆ ของคุณ

and theirs.

และพวกเขาได้อย่างสวยงาม

You're making unexpected connections.

คุณกำลังสร้างสัมพันธ์ ที่ไม่คาดคิดมาก่อน

If you don't talk to strangers, you're missing out on all of that.

หากคุณไม่คุยกับคนแปลกหน้า คุณจะพลาดเรื่องเหล่านั้น

We spend a lot of time

เราใช้เวลาไปมาก

teaching our children about strangers.

ไปกับการสอนลูกหลานเกี่ยวกับคนแปลกหน้า

What would happen if we spent more time teaching ourselves?

จะเกิดอะไรขึ้นหากเราใช้เวลา ในการสอนตัวเราเองมากขึ้น?

We could reject all the ideas that make us so suspicious of each other.

เราสามารถปฏิเสธความคิดที่ทำให้เรา น่าสงสัยในสายตาพวกเรากันเอง

We could make a space for change.

เราสร้างพื้นที่สำหรับการเปลี่ยนแปลงได้

ขอบคุณค่ะ

Thank you.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)