Why you should talk to strangers | Kio Stark

Translator: Ali Fatemi Reviewer: hassan qodusi

There are things we say

چیزهایی هست که وقتی

when we catch the eye of a stranger

با یک غریبه، یا عبور یک همسایه

or a neighbor walking by.

از کنارمان مواجه می‌شویم، می‌گوییم

We say, "Hello, how are you?

ما می‌گوییم: " سلام چطوری؟

It's a beautiful day.

امروز روز قشنگیه

How do you feel?"

حالت چطوره؟"

These sound kind of meaningless, right? And, in some ways, they are.

اینها بنظر بی معنی هستند، درسته؟ و یه جورایی واقعاً هستند.

They have no semantic meaning.

آنها معنای منطقی ندارند.

It doesn't matter how you are or what the day is like.

مهم نیست که شما چطورید یا امروز چگونه است.

They have something else.

آنها چیز دیگری دارند.

They have social meaning.

آنها معنای اجتماعی دارند.

What we mean when we say those things is:

منظور ما وقتی اون حرفها رو می‌زنیم این هست که:

I see you there.

من متوجه حضور شما هستم.

I'm obsessed with talking to strangers.

دل‌مشغولی من صحبت کردن با غریبه هاست.

I make eye contact, say hello,

تماس چشمی برقرار می‌کنم، سلام می‌کنم

I offer help, I listen.

پیشنهاد کمک می‌کنم، گوش می‌دهم.

I get all kinds of stories.

من همه این داستان‌ها را گوش می‌کنم.

About seven years ago, I started documenting my experiences

حدود ۷ سال قبل من شروع به مستندسازی تجربه‌هایم کردم

to try to figure out why.

تا بتوانم بفهمم چرا.

What I found was that something really beautiful was going on.

و فهمیدم که چیزی واقعاً زیبا در جریان بود

This is almost poetic.

که تقریباً شاعرانه است.

These were really profound experiences.

اینها واقعاً تجربیات عمیقی بودند.

They were unexpected pleasures.

لذاتی غیرمنتظره بودند.

They were genuine emotional connections.

ارتباطات احساساتی خالصی بودند.

They were liberating moments.

آنها لحظاتی راحت کننده بودند.

So one day, I was standing on a corner waiting for the light to change,

یک روز من در گوشه‌ای منتظر سبزشدن چراغ عابر پیاده ایستاده بودم،

which, I'm a New Yorker,

خب، من یک نیویورکی هستم

so that means I was actually standing in the street on the storm drain,

که به این معنی است که در خیابان روی درپوش جوب ایستاده بودم،

as if that could get me across faster.

تا شاید زودتر رد بشم.

And there's an old man standing next to me.

و مرد پیری در کنار من ایستاده بود.

So he's wearing, like, a long overcoat and sort of an old-man hat,

یک اورکت بلند پوشیده بود و یک کلاه پیرمردها سرش بود،

and he looked like somebody from a movie.

شبیه آدم‌های فیلم‌ها بود.

And he says to me,

و به من گفت،

"Don't stand there. You might disappear."

«اونجا نایست ممکنه ناپدید بشی»

خب این احمقانه است درسته؟

So this is absurd, right?

But I did what he said. I stepped back onto the sidewalk.

اما من کاری رو که اون گفت انجام دادم. به پیاده رو برگشتم.

And he smiled, and he said,

و اون خندید و گفت،

"Good. You never know.

"خوبه، خودت نمی‌دونی

I might have turned around,

ممکن بود من رویم را برگردانم

and zoop, you're gone."

و زوپ، تو رفته باشی."

This was weird,

این عجیب بود.

and also really wonderful.

و همچنین شگفت انگیز بود.

He was so warm, and he was so happy that he'd saved me.

او خیلی صمیمی و خیلی خوشحال بود که من رو نجات داده.

We had this little bond.

ما این اتصال کوچیک رو داشتیم.

For a minute, I felt like my existence as a person

برای یک لحظه من احساس کردم که وجود من بعنوان یک شخص

مورد توجه قرار گرفته،

had been noticed,

and I was worth saving.

و من ارزش نجات داده شدن رو داشتم.

The really sad thing is,

مساله غمگین کننده این هست که،

in many parts of the world,

در بسیاری از قسمت‌های دنیا،

we're raised to believe that strangers are dangerous by default,

ما بصورتی بزرگ شده‌ایم که باور داشته باشیم غریبه‌ها بصورت پیش فرض خطرناکند،

that we can't trust them, that they might hurt us.

که نمی‌توانیم به آنها اعتماد کنیم و ممکنه به ما آسیب بزنند.

But most strangers aren't dangerous.

اما بیشتر غریبه‌ها خطرناک نیستند.

We're uneasy around them because we have no context.

ما در کنار آنها راحت نیستیم چون که زمینه‌ای نداریم.

We don't know what their intentions are.

نمی‌دانیم نیّت آنها چی هست.

So instead of using our perceptions and making choices,

پس به جای انتخاب کردن و استفاده از ادراکمان،

we rely on this category of "stranger."

به این دسته بندی «غریبه» متوسل می‌شویم.

I have a four-year-old.

من یک دختر ۴ ساله دارم.

When I say hello to people on the street,

وقتی به مردم در خیابان سلام می‌کنم،

she asks me why.

او از من می‌پرسه چرا.

She says, "Do we know them?"

میگه « آیا ما اونها رو می‌شناسیم؟»

I say, "No, they're our neighbor."

من می‌گم: «نه اونها همسایه‌مون هستند»

"Are they our friend?"

«آیا اونها دوست ما هستن؟»

"No, it's just good to be friendly."

«نه فقط خوبه که دوستانه رفتار کنیم»

I think twice every time I say that to her,

من هر بار که این رو بهش میگم دوبار فکر می‌کنم،

because I mean it, but as a woman, particularly,

چون، جوابم این هست، اما مخصوصاً به عنوان یک زن،

I know that not every stranger on the street has the best intentions.

می‌دانم که هر غریبه‌ای در خیابان نیّت خوبی ندارد.

It is good to be friendly, and it's good to learn when not to be,

خوبه که دوستانه رفتار کنیم و خوبه که یاد بگیریم کی اینطور نباشیم،

but none of that means we have to be afraid.

اما هیچکدام از اینها بدین معنی نیست که باید ترسید.

There are two huge benefits

دو فایده‌ی بزرگ در استفاده از احساس

to using our senses instead of our fears.

بجای استفاده کردن از ترس‌مان هست

The first one is that it liberates us.

نخست اینکه این کار ما را راحت می‌کند

When you think about it,

وقتی در موردش فکر کنید٬

using perception instead of categories

استفاده از ادراک بجای دسته بندی‌ها

is much easier said than done.

گفتنش در حرف ساده است.

Categories are something our brains use.

دسته بندی‌ها کاری است که مغز ما می‌کند.

When it comes to people,

در مواجهه با آدم‌ها٬

it's sort of a shortcut for learning about them.

این یک جور میانبر برای شناختن آنهاست.

We see male, female, young, old,

ما انسان‌های مرد، زن، جوان، پیر

black, brown, white, stranger, friend,

سیاه، قهوه ای، سفید٬ غریبه و دوست می‌بینیم

and we use the information in that box.

و از اطلاعات درون آن جعبه استفاده می‌کنیم.

It's quick, it's easy

این کار سریع هست و راحت

and it's a road to bias.

و راهی است برای جهت‌گیری.

And it means we're not thinking about people as individuals.

و این بدین معنی است که ما در مورد آدم‌ها به عنوان فرد فکر نمی‌کنیم.

I know an American researcher who travels frequently

من یک محقق آمریکایی می‌شناسم که خیلی زیاد و به تنهایی،

in Central Asia and Africa, alone.

در آسیای مرکزی و آفریقا سفر می‌کند.

She's entering into towns and cities

او به شهرستان‌ها و شهرها٬

as a complete stranger.

مثل یک شخص کاملاً غریبه وارد می‌شود.

She has no bonds, no connections.

او هیچ ارتباط و هیچ آشنایی ندارد.

او یک خارجی است.

She's a foreigner.

Her survival strategy is this:

راهبرد نجات او اینگونه است:

get one stranger to see you as a real, individual person.

یک غریبه که تو را بعنوان یک شخص تنهای واقعی ببیند پیدا کن.

If you can do that, it'll help other people see you that way, too.

اگر چنین کاری کنی باعث می‌شود که دیگران نیز تو را اینگونه ببینند.

The second benefit of using our senses has to do with intimacy.

دومین فایده‌ی استفاده از ادراکمان در ارتباط با صمیمیت است.

I know it sounds a little counterintuitive,

می‌دانم که این یک کم غیر منتظره است

intimacy and strangers,

صمیمیت با غریبه‌ها٬

but these quick interactions can lead to a feeling

اما این برهمکنش‌های سریع می‌توانند به احساسی منتهی شوند

that sociologists call "fleeting intimacy."

که جامعه شناسان آن را «صمیمیت گذرا» می‌نامند.

So, it's a brief experience that has emotional resonance and meaning.

این یک تجربه‌ی کوتاه است که تشدید احساس و تمایل را در ‍پی دارد.

It's the good feeling I got

این همان احساس خوبی است که من

from being saved from the death trap of the storm drain by the old man,

موقع نجات یافتنم از تله‌ی مرگِ درپوش جوب توسط آن پیرمرد بدست آوردم٬

or how I feel like part of a community

یا احساسِ جزئی از اجتماع بودن است که

when I talk to somebody on my train on the way to work.

هنگام حرف زدن با کسی در قطار٬ موقع رفتن به محل کار احساس می‌کنم.

Sometimes it goes further.

گاهی اوقات جلوتر هم می‌رود.

Researchers have found that people often feel more comfortable

محققین دریافته‌اند که معمولاً مردم احساس راحت تری دارند

being honest and open about their inner selves with strangers

وقتی که در مورد خود واقعیشان با غریبه‌ها صادق و راحت هستند

than they do with their friends and their families --

تا اینکه بخواهند با اعضای خانواده‌شان اینطور باشند --

that they often feel more understood by strangers.

چون فکر می‌کنند که توسط غریبه‌ها معمولاً بهتر درک می‌شوند

This gets reported in the media with great lament.

این در رسانه‌ها با یک احساس تاسف گزارش می‌شود

"Strangers communicate better than spouses!"

"غریبه‌ها بهتر از همسران ارتباط برقرار می‌کنند!"

It's a good headline, right?

این یک تیتر خوب است٬ درسته؟

I think it entirely misses the point.

من فکر می‌کنم این به کلی هدف را جا انداخته

The important thing about these studies

چیز مهم در این مطالعات

is just how significant these interactions can be;

این است که واقعاً این تعاملات چقدر می‌توانند مهم باشند

how this special form of closeness

چطور این مدل خاص از احساس نزدیکی

gives us something we need as much as we need our friends

چیزی را به ما میدهد

که هم اندازه دوستان و خانواده‌ مان بهش نیاز داریم.

and our families.

So how is it possible that we communicate so well with strangers?

حالا چطور این امکان پذیر است که ما اینگونه با غریبه‌ها ارتباط برقرار کنیم؟

There are two reasons.

دو دلیل وجود دارد.

The first one is that it's a quick interaction.

نخست اینکه این یک برهمکنش سریع است.

It has no consequences.

و پیامد دیگری ندارد.

It's easy to be honest with someone you're never going to see again, right?

راحت است که با کسی که هیچوقت دوباره او را نخواهی دید صادق باشی

That makes sense.

این منطقی است.

The second reason is where it gets more interesting.

دلیل دوم بیشتر از این جالب است.

We have a bias when it comes to people we're close to.

ما یک پیش فرض نسبت به خویشاوندان نزدیکمان داریم

We expect them to understand us.

از آنها انتظار داریم که ما را درک کنند

We assume they do,

می پنداریم که درک می‌کنند

and we expect them to read our minds.

و از آنها انتظار داریم که ذهن ما را بخوانند

So imagine you're at a party,

خب فرض کنید که در یک مهمانی هستید

and you can't believe that your friend or your spouse

و شما نمی‌توانید درک کنید که دوست یا همسر شما

isn't picking up on it that you want to leave early.

نمی‌تواند بفهمد که شما می‌خواهید زودتر بروید

And you're thinking,

و شما فکر می‌کنید که

"I gave you the look."

"من بهت نگاه کردم"

With a stranger, we have to start from scratch.

با یک غریبه ما باید از اول شروع کنیم

We tell the whole story,

تمام داستان را می‌گوییم،

we explain who the people are, how we feel about them;

توضیح می‌دهیم که افراد کی هستند و در موردشان چطور حسی داریم

we spell out all the inside jokes.

ما تمام نکات درونی را بیان می‌کنیم

And guess what?

و حدس می‌زنید؟

Sometimes they do understand us a little better.

گاهی اوقات آنها بهتر درکمان می‌کنند

OK.

بسیار خوب.

So now that we know that talking to strangers matters,

الان که می‌دانیم صحبت کردن با غریبه‌ها مهم هست٬

how does it work?

چطور کار می‌کنه؟

There are unwritten rules we tend to follow.

قوانین نانوشته‌ای وجود دارند که تمایل داریم ازشان پیروی کنیم.

The rules are very different depending on what country you're in,

این قوانین با توجه به کشور یا فرهنگی

که در آن هستید بسیار متفاوت است.

what culture you're in.

In most parts of the US,

در بیشتر قسمت‌های آمریکا

the baseline expectation in public

حد مرز پیشفرض عمومی این است

is that we maintain a balance between civility and privacy.

که یک تعادل بین نزاکت و حریم خصوصی برقرار می‌کنیم

This is known as civil inattention.

این معروف است به بی‌اعتنایی مدنی [م: اصطلاح جامعه شناسی]

So, imagine two people are walking towards each other on the street.

مثلا فرض کنید که دو فرد در خیابان به سمت هم حرکت می‌کنند

They'll glance at each other from a distance.

آنها از یک فاصله‌ای به هم نگاهی مختصر می‌اندازند

That's the civility, the acknowledgment.

این همان نزاکت و احترام است.

And then as they get closer, they'll look away,

و هنگامی که به هم می‌رسند نگاهشان را به جایی دیگر می‌اندازند

to give each other some space.

تا به هم کمی فضا بدهند

In other cultures,

در دیگر فرهنگ‌ها

people go to extraordinary lengths not to interact at all.

مردم در فاصله‌های بسیار طولانی‌تری حرکت می‌کنند تا اصلاً تعامل نکنند.

People from Denmark tell me

افرادی از دانمارک به من می‌گفتند

that many Danes are so averse to talking to strangers,

که بسیاری از دانمارکی‌ها آنقدر صحبت کردن با غریبه‌ها بیزار هستند

that they would rather miss their stop on the bus

که ترجیح می‌دهند از ایستگاه‌ مورد نظرشان در اتبوس بگذرند

than say "excuse me" to someone that they need to get around.

تا اینکه بخواهند به کسی که نیاز است کنار برود بگویند "عذر می‌خواهم"

Instead, there's this elaborate shuffling of bags

در عوض، حرکت دقیق کیف‌ها

and using your body to say that you need to get past,

و استفاده از بدنتان برای اینکه نشان دهید که می‌خواهید گذر کنید

instead of using two words.

بجای گفتن این دو کلمه وجود دارد

In Egypt, I'm told,

به من گفته شده که در مصر

it's rude to ignore a stranger,

نادیده گرفتن یک غریبه بی‌ادبی است.

and there's a remarkable culture of hospitality.

و بنابراین یک فرهنگ عالی از مهمان نوازی وجود دارد

Strangers might ask each other for a sip of water.

غریبه‌ها ممکن است از همدیگر جرئه‌ای آب درخواست کنند

Or, if you ask someone for directions,

یا اگر از کسی آدرس بپرسید

they're very likely to invite you home for coffee.

خیلی دوست دارند که شما را برای قهوه به خانه دعوت کنند

We see these unwritten rules most clearly when they're broken,

ما وقتی متوجه این قوانین نانوشته می‌شویم که شکسته شوند

or when you're in a new place

یا وقتی که در جایی جدید هستید

and you're trying to figure out what the right thing to do is.

و سعی می کنید بفهمید که کار درست چیست،

Sometimes breaking the rules a little bit is where the action is.

گاهی اوقات کمی شکستن قوانین کاری است دلچسب.

In case it's not clear, I really want you to do this. OK?

اگر واضح نیست٬ واقعا از شما می‌خواهم که این کار را انجام دهید. باشه؟

So here's how it's going to go.

خب به این صورت اتفاق می‌افتد.

Find somebody who is making eye contact.

کسی پیدا کنید که تماس چشمی برقرار می‌کند

That's a good signal.

این یک نشانه‌ی خوبه

The first thing is a simple smile.

اولین کار یک لبخند ساده است

If you're passing somebody on the street or in the hallway here, smile.

اگر از کنار کسی در خیابان یا در راهرو اینجا رد می‌شوید، لبخند بزنید

See what happens.

ببینید چه رخ می‌دهد.

Another is triangulation.

یکی دیگر ایجاد مثلث است.

There's you, there's a stranger,

شما هستید، یک غریبه هست،

there's some third thing that you both might see and comment on,

و یک شئ سوم است که ممکن است شما هر دو ببینید و در مورد آن نظر دهید٬

like a piece of public art

مانند قطعه‌ای از هنر عمومی

or somebody preaching in the street

یا کسی که در خیابان موعظه می‌کند

or somebody wearing funny clothes.

یا کسی که لباس خنده داری پوشیده

Give it a try.

امتحانش کنید

Make a comment about that third thing, and see if starts a conversation.

نظری در مورد آن چیز سوم بدهید و می‌بینید که مکالمه‌ای آغاز می‌شود.

Another is what I call noticing.

کار دیگر من به آن می‌گویم توجه کردن

This is usually giving a compliment.

معمولاً یک تعریف و تمجید کردن هست

I'm a big fan of noticing people's shoes.

من طرفدار بزرگ توجه به کفش مردم هستم

I'm actually not wearing fabulous shoes right now,

من در حقیقت الان کفش‌های معرکه‌ای نپوشیده‌ام

but shoes are fabulous in general.

اما کفش‌ها در کل معرکه هستند

And they're pretty neutral as far as giving compliments goes.

و آنها برای تعریف کردن ازش خنثی هستند

People always want to tell you things about their awesome shoes.

مردم همیشه می‌خواهند در مورد کفش‌های شگفت انگیزشان به شما بگویند

You may have already experienced the dogs and babies principle.

شما شاید قبلاً قانون سگ‌ها و نوزادان را تجربه کرده باشید

It can be awkward to talk to someone on the street;

خب ممکنه صحبت کردن با کسی در خیابان خوب پیش نره٬

you don't know how they're going to respond.

نمی‌دونید آنها چطور پاسخ می‌دهند

But you can always talk to their dog or their baby.

اما همیشه می‌توانید با سگ یا نوزادشان صحبت کنید

The dog or the baby

سگ یا بچه

is a social conduit to the person,

کانالی اجتماعی به فرد است٬

و شما با توجه به واکنش آنها می‌توانید بگویید

and you can tell by how they respond

whether they're open to talking more.

که آنها برای صحبت کردنِ بیشتر راغب هستند.

آخرین چالشی که می‌خواهم برایتان طرح کنم

The last one I want to challenge you to

is disclosure.

راز گویی است

This is a very vulnerable thing to do,

این یک کار بسیار آسیب پذیر است

and it can be very rewarding.

و می‌تواند خیلی نتیجه بخش باشد.

So next time you're talking to a stranger

پس دفعه‌ی بعد که با یک غریبه صحبت می‌کنید

and you feel comfortable,

و احساس راحتی می‌کنید

tell them something true about yourself,

چیزی درست در مورد خودتان بگویید

something really personal.

چیزی واقعاً شخصی

You might have that experience I talked about of feeling understood.

شما ممکن است این تجربه را داشته باشید من در مورد احساس فهمیده شدن صحبت می‌کنم

Sometimes in conversation, it comes up,

گاهی اوقات در مکالمه پیش می‌آید

people ask me, "What does your dad do?" or, "Where does he live?"

«پدرت چی کار می‌کنه؟» یا «او کجا زندگی می‌کنه؟»

And sometimes I tell them the whole truth,

و گاهی اوقات من به آنها تمام حقیقت را می‌گویم

which is that he died when I was a kid.

که او وقتی من بچه بودم مرد.

Always in those moments,

همیشه در این لحظات

they share their own experiences of loss.

آنها تجربیات خودشان را از فوت عزیزانشان در میان می‌گذارند

We tend to meet disclosure with disclosure,

ما دوست داریم جواب رازگویی را با رازگویی بدهیم٬

even with strangers.

حتی در مورد غریبه‌ها

So, here it is.

خب همین جاست.

When you talk to strangers, you're making beautiful interruptions

وقتی با غریبه‌ها صحبت می‌کنید٬ برش‌های زیبایی می‌سازید

into the expected narrative of your daily life

از شرح زندگی معمول روزمره خودتان

and theirs.

و زندگی آنها.

You're making unexpected connections.

با این کار ارتباطات غیر منتظره‌ای ایجاد می‌کنید

If you don't talk to strangers, you're missing out on all of that.

اگر شما با غریبه‌ها صحبت نکنید شما تمام آنها را از دست می‌دهید

We spend a lot of time

ما زمان زیادی برای

teaching our children about strangers.

آموزش دادن در مورد غریبه‌ها به فرزندانمان می‌گذاریم

What would happen if we spent more time teaching ourselves?

چه می‌شود اگر زمان بیشتری برای آموزش دادن خودمان بگذاریم؟

We could reject all the ideas that make us so suspicious of each other.

می‌توانیم تمام افکاری را که ما را نسبت به هم بدبین می‌کند رد کنیم

We could make a space for change.

می‌توانیم فضایی برای تغییر ایجاد کنیم

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)