What doctors don't know about the drugs they prescribe | Ben Goldacre

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: yamela areesamarn

Hi. So, this chap here,

สวัสดีครับ ครับ เจ้าหนุ่มคนนี้

he thinks he can tell you the future.

เขาคิดว่าเขาสามารถบอกอนาคตคุณได้

His name is Nostradamus, although here the Sun have

เขาชื่อนอสตราดามุส แม้ว่าในรูปนี้ดวงอาทิตย์

made him look a little bit like Sean Connery. (Laughter)

ทำให้เขาดูเหมือนชอน คอนเนอรี่บ้างเล็กน้อย (เสียงหัวเราะ)

And like most of you, I suspect, I don't really believe

และเหมือนกับพวกคุณส่วนใหญ่ ผมเดาว่า ผมไม่เชื่อจริงๆ

that people can see into the future.

ว่าคนเราสามารถมองเห็นอนาคตได้

I don't believe in precognition, and every now and then,

ผมไม่เชื่อเรื่องการมองเห็นอนาคต แต่บางครั้งบางคราว

you hear that somebody has been able to predict something that happened in the future,

คุณก็ได้ยินว่าใครบางคนสามารถทำนาย สิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตได้

and that's probably because it was a fluke, and we only

และนั่นอาจเป็นเพราะว่าบังเอิญโชคช่วย และเราก็เพียงแค่

hear about the flukes and about the freaks.

ได้ยินเกี่ยวกับลูกฟลุ๊ค และเรื่องแปลกๆนั้น

We don't hear about all the times that people got stuff wrong.

เราไม่ได้ยินทุกๆครั้งที่ คนเราทำนายอะไรผิดๆ

Now we expect that to happen with silly stories

ทีนี้เราคาดว่าเรื่องอย่างนี้จะเกิดกับเรื่องไร้สาระ

about precognition, but the problem is,

เกี่ยวกับการมองเห็นอนาคต แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า

we have exactly the same problem in academia

เรามีปัญหาอย่างเดียวกันนี้ในวงการวิชาการ

and in medicine, and in this environment, it costs lives.

และในวงการแพทย์ และในบริบทนี้ ผลของมันหมายถึงชีวิต

So firstly, thinking just about precognition, as it turns out,

ดังนั้น ประการแรก ลองคิดถึงแค่การมองเห็นอนาคต อย่างที่ผลมันปรากฎออกมาว่า

just last year a researcher called Daryl Bem conducted

เมื่อปีที่แล้วนี้เอง นักวิจัยชื่อ ดาริล เบม (Daryl Bem) ได้ทำ

a piece of research where he found evidence

งานวิจัยชิ้นหนึ่งที่เขาพบหลักฐาน

of precognitive powers in undergraduate students,

เรื่องพลังการมองเห็นอนาคต ของนักศึกษาปริญญาตรี

and this was published in a peer-reviewed academic journal

และงานวิจัยนี้ถูกตีพิมพ์ในวารสารวิชาการ ที่ตรวจทานโดยผู้เชี่ยวชาญ

and most of the people who read this just said, "Okay, well,

และคนส่วนใหญ่ที่อ่านเรื่องนี้ก็จะบอกว่า "โอเค

fair enough, but I think that's a fluke, that's a freak, because I know

ก็ยุติธรรมดีหรอกนะ แต่ผมคิดว่ามันเป็นโชคบังเอิญ มันประหลาดนะ เพราะผมรู้ว่า

that if I did a study where I found no evidence

ถ้าผมทำการศึกษาแล้วไม่พบหลักฐานว่า

that undergraduate students had precognitive powers,

นักศึกษาปริญญาตรี มีพลังทำนายอนาคต

it probably wouldn't get published in a journal.

งานก็คงจะไม่ได้ตีพิมพ์ในวารสารหรอก

And in fact, we know that that's true, because

และที่จริง เราก็รู้กันว่าเป็นอย่างนั้นจริง เพราะ

several different groups of research scientists tried

นักวิจัยทางวิทยาศาสตร์หลายกลุ่มพยายามที่จะ

to replicate the findings of this precognition study,

ทดลองซ้ำ เพื่อให้ได้ผลเหมือนอย่างการศึกษาญาณวิเศษนั้น

and when they submitted it to the exact same journal,

แล้วเมื่อพวกเขาส่งผลไปที่วารสารเดียวกันนั้น

the journal said, "No, we're not interested in publishing

วารสารนั้นตอบกลับว่า "ไม่ เราไม่สนใจจะพิมพ์

replication. We're not interested in your negative data."

ผลงานที่ทำซ้ำ เราไม่สนใจข้อมูลเชิงลบของคุณหรอก"

So this is already evidence of how, in the academic

แค่นี้ก็เป็นหลักฐานแล้วว่าเป็นอย่างไร ในงานเขียนเชิงวิชาการ

literature, we will see a biased sample of the true picture

เราจะเห็นตัวอย่างหนึ่งของอคติ ในภาพจริง

of all of the scientific studies that have been conducted.

ของงานวิจัยทางวิทยาศาสตร์ทั้งหมด ที่ได้ถูกทำขึ้น

But it doesn't just happen in the dry academic field of psychology.

แต่นั่นไม่ได้แค่เกิดขึ้น ในสาขาวิชาการของจิตวิทยาที่น่าเบื่อ

It also happens in, for example, cancer research.

มันเกิดขึ้นใน ตัวอย่างเช่น การวิจัยโรคมะเร็งด้วย

So in March, 2012, just one month ago, some researchers

เดือนมีนาคม 2012 หนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้เอง นักวิจัยจำนวนหนึ่ง

reported in the journal Nature how they had tried

รายงานในวารสาร Nature ว่าพวกเขาได้พยายามอย่างไร

to replicate 53 different basic science studies looking at

ในการทำซํ้า งานวิจัยวิทยาศาสตร์พื้นฐานต่างๆกัน 53 งานวิจัย เพื่อตรวจดู

potential treatment targets in cancer,

เป้าหมายในการรักษาโรคมะเร็งที่มีศักยภาพ

and out of those 53 studies, they were only able

และจากงานวิจัยทั้ง 53 นั้น พวกเขาทำซ้ำได้

to successfully replicate six.

สำเร็จเพียง 6 เท่านั้น

Forty-seven out of those 53 were unreplicable.

47 จาก 53 เป็นการทดลองที่ทำซ้ำแล้วไม่ให้ผลเหมือนเดิม

And they say in their discussion that this is very likely

และพวกเขา เขียนในอภิปรายผลว่า มันน่าจะเป็นเช่นนี้

because freaks get published.

เพราะว่าผลงานที่แปลกประหลาด ได้รับการตีพิมพ์

People will do lots and lots and lots of different studies,

ผู้คนจะทำการศึกษาวิจัยเยอะแยะมากมาย

and the occasions when it works they will publish,

แล้วเวลาที่การทดลองเป็นผลสำเร็จ งานก็ได้ตีพิมพ์

and the ones where it doesn't work they won't.

และเวลาที่งานไม่เป็นผลสำเร็จ ก็ไม่ได้รับการตีพิมพ์

And their first recommendation of how to fix this problem,

และข้อเสนอแรกจากพวกเขาในการแก้ปัญหานี้

because it is a problem, because it sends us all down blind alleys,

เพราะว่านี่เป็นปัญหา เพราะว่ามันส่งเราเดินไปสู่ทางตัน

their first recommendation of how to fix this problem

ข้อเสนอแรกของพวกเขาในการแก้ปัญหานี้ ก็คือ

is to make it easier to publish negative results in science,

ทำให้งานวิจัยวิทยาศาสตร์ที่มีผลเป็นลบตีพิมพ์ ได้ง่ายขึ้น

and to change the incentives so that scientists are

และเปลี่ยนแปลงแรงจูงใจ เพื่อให้นักวิทยาศาสตร์

encouraged to post more of their negative results in public.

ได้รับการส่งเสริมให้แสดงผลการทดลองที่เป็นลบของเขา ต่อสาธารณชนให้มากขึ้น

But it doesn't just happen in the very dry world

แต่มันไม่ได้เกิดขึ้นแค่ ในโลกที่น่าเบื่อ

of preclinical basic science cancer research.

ของงานวิจัยมะเร็งเชิงวิทยาศาสตร์พื้นฐาน ระยะก่อนทดลองในมนุษย์

It also happens in the very real, flesh and blood

มันยังเกิดขึ้นกับเนื้อหนังจริงๆด้วย

of academic medicine. So in 1980,

ของการแพทย์เชิงวิชาการ ดังนั้นในปี 1980

some researchers did a study on a drug called lorcainide,

นักวิจัยบางคนทำการศึกษายาชื่อ โลร์คาไนด์ (lorcainide)

and this was an anti-arrhythmic drug,

เป็นยาต้านอาการเต้นของหัวใจผิดจังหวะ

a drug that suppresses abnormal heart rhythms,

เป็นยาที่ระงับจังหวะการเต้นของหัวใจที่ไม่ปกติ

and the idea was, after people have had a heart attack,

และแนวคิดก็คือ หลังจากที่คนมีอาการหัวใจวาย

they're quite likely to have abnormal heart rhythms,

เป็นไปได้มากทีเดียว ที่พวกเขาจะมีจังหวะการเต้นของหัวใจผิดปกติ

so if we give them a drug that suppresses abnormal heart

ดังนั้น ถ้าเราให้ยาที่ระงับจังหวะการเต้นของหัวใจที่ไม่ปกติ

rhythms, this will increase the chances of them surviving.

มันจะช่วยเพิ่ม โอกาสในการรอดชีวิตของพวกเขา

Early on its development, they did a very small trial,

เบื้องต้นของการพัฒนา พวกเขาทำการทดสอบที่เล็กมาก

just under a hundred patients.

ในผู้ป่วยแค่ไม่ถึงร้อยคน

Fifty patients got lorcainide, and of those patients, 10 died.

คนไข้ห้าสิบคนได้รับโลร์คาไนด์ และในกลุ่มคนไข้นั้น 10 คนเสียชีวิต

Another 50 patients got a dummy placebo sugar pill

อีก 50 คนได้รับยาหลอกที่ทำจากน้ำตาล

with no active ingredient, and only one of them died.

ซึ่งไม่มีสารออกฤทธิ์ใดๆ และเพียงหนึ่งในนั้นเสียชีวิต

So they rightly regarded this drug as a failure,

ดังนั้น พวกเขาจึงพิจารณาถูกต้องได้ว่า ยานี้ไม่ประสบผลสำเร็จ

and its commercial development was stopped, and because

และการทำโฆษณาเพื่อการค้าก็ถูกระงับไป และเพราะว่า

its commercial development was stopped, this trial was never published.

พอการโฆษณาไม่มี การทดลองนี้ก็เลยไม่เคยได้รับการตีพิมพ์

Unfortunately, over the course of the next five, 10 years,

แต่โชคร้าย กว่า 5 หรือ 10 ปีต่อจากนั้น

other companies had the same idea about drugs that would

บริษัทอื่นๆ มีความคิดเดียวกันเกี่ยวกับยา

prevent arrhythmias in people who have had heart attacks.

ที่จะป้องกันอาการหัวใจเต้นผิดจังหวะ ในคนที่เคยมีอาการหัวใจวาย

These drugs were brought to market. They were prescribed

ยาเหล่านี้ถูกนำเข้าสู่ตลาด มันถูกจ่ายตามใบสั่งยา ไปใช้อย่างกว้างขวาง

very widely because heart attacks are a very common thing,

เพราะว่า โรคหัวใจวายนั้น พบได้ทั่วไป

and it took so long for us to find out that these drugs

และใช้เวลานานมากก่อนที่เราจะพบว่า ยาเหล่านี้

also caused an increased rate of death

ยังเป็นสาเหตุ ของอัตราการเสียชีวิตที่สูงขึ้น

that before we detected that safety signal,

ซึ่งก่อนที่เราจะตรวจพบสัญญาณปลอดภัยนั้น

over 100,000 people died unnecessarily in America

คนกว่า 100,000 ในอเมริกาต้องตาย อย่างไม่มีสาเหตุอันควร

from the prescription of anti-arrhythmic drugs.

จากการสั่งใช้ ยาต้านหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะนี้

Now actually, in 1993,

ทีนี้ จริงๆแล้วในปี 1993

the researchers who did that 1980 study, that early study,

นักวิจัยที่ทำการศึกษาของปี 1980นั้น หรือการวิจัยแต่แรกนั้น

published a mea culpa, an apology to the scientific community,

ตีพิมพ์บทความขอโทษต่อวงการวิทยาศาสตร์ [mea culpa แปลว่า ข้าผิดเอง]

in which they said, "When we carried out our study in 1980,

ซึ่งเขาได้กล่าวว่า "เมื่อเราได้ทำการทดลองในปี 1980

we thought that the increased death rate that occurred

เราคิดว่า อัตราการเสียชีวิตที่เกิดขึ้น

in the lorcainide group was an effect of chance."

ในกลุ่มผู้ใช้ยาโลร์คาไนด์นั้น เป็นผลมาจากความบังเอิญ"

The development of lorcainide was abandoned for commercial reasons,

การพัฒนาของยาโลคาไนด์ ถูกละทิ้งด้วยเหตุผลทางการค้า

and this study was never published;

และการศึกษานี้ไม่เคยได้รับการตีพิมพ์

it's now a good example of publication bias.

มันเป็นตัวอย่างที่ดี ของความลำเอียงในการตีพิมพ์

That's the technical term for the phenomenon where

นั่นเป็นคำเฉพาะสำหรับปรากฏการณ์ซึ่ง

unflattering data gets lost, gets unpublished, is left

ข้อมูลการทดลองไม่เป็นที่พอใจหายไป ไม่ได้รับการตีพิมพ์

missing in action, and they say the results described here

ถูกทิ้งไว้ไม่นำมาใช้ และเขาได้บอกว่าผลการทดลองนั้น

"might have provided an early warning of trouble ahead."

"น่าจะได้ให้คำเตือนเสียแต่เนิ่นๆ ถึงปัญหาในภายภาคหน้า"

Now these are stories from basic science.

นี่เป็นเรื่องราวจากวิทยาศาสตร์พื้นฐาน

These are stories from 20, 30 years ago.

นี่เป็นเรื่องราว จากเมื่อ 20, 30 ปีที่แล้ว

The academic publishing environment is very different now.

บรรยากาศการตีพิมพ์ทางวิชาการเปลี่ยนไปมากในปัจจุบันนี้

There are academic journals like "Trials," the open access journal,

มีวารสารวิชาการเช่น "Trial" ที่เป็นวารสารเปิดเสรี

which will publish any trial conducted in humans

ซึ่งจะตีพิมพ์การทดลองใดๆก็ตามที่ทดลองในมนุษย์

regardless of whether it has a positive or a negative result.

ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นเชิงบวก หรือเป็นเชิงลบ

But this problem of negative results that go missing in action

แต่ปัญหาของผลการทดลองที่เป็นลบ ที่หายไป ไม่ได้รับการปฎิบัติ

is still very prevalent. In fact it's so prevalent

ยังพบได้เยอะมาก ที่จริงแล้วมันเยอะมากเสียจน

that it cuts to the core of evidence-based medicine.

มันบาดลึกไปถึงแก่น ของการแพทย์ที่ยึดเอาหลักฐานเป็นที่ตั้ง

So this is a drug called reboxetine, and this is a drug

นี่คือยาที่เรียกว่า โรบ๊อกซิทิน (roboxetine) และมันเป็นยา

that I myself have prescribed. It's an antidepressant.

ที่ผมเองเคยเขียนใบสั่งให้คนไข้ใช้ มันเป็นยาต้านอาการซึมเศร้า

And I'm a very nerdy doctor, so I read all of the studies

และผมเป็นหมอหนอนหนังสือ ผมจึงอ่านงานวิจัยทั้งหมด

that I could on this drug. I read the one study that was published

ที่ผมหาได้เกี่ยวกับยาตัวนี้ ผมอ่านงานวิจัยหนึ่งที่ตีพิมพ์

that showed that reboxetine was better than placebo,

ที่แสดงให้เห็นว่า ยาโรบ๊อกซิทินนั้นดีกว่ายาหลอก

and I read the other three studies that were published

และผมอ่านงานวิจัยอื่นที่ตีพิมพ์อีกสามเรื่อง

that showed that reboxetine was just as good as any other antidepressant,

ที่แสดงให้เห็นว่า ยาโรบ๊อกซิทินดีพอๆกับยาต้านอาการซึมเศร้าตัวอื่นๆ

and because this patient hadn't done well on those other antidepressants,

และเพราะว่า คนไข้ไม่ได้ตอบสนองต่อยาอื่นๆได้ดีกว่า

I thought, well, reboxetine is just as good. It's one to try.

ผมก็คิด เอ ถ้าโรบ๊อกซิทินก็ดีพอๆกัน ก็น่าจะลองดูนะ

But it turned out that I was misled. In fact,

แต่มันกลายเป็นว่า ผมถูกทำให้เข้าใจผิด ที่จริงแล้ว

seven trials were conducted comparing reboxetine

มีการทดลองเจ็ดครั้งเพื่อเปรียบเทียบ โรบ๊อกซิทิน

against a dummy placebo sugar pill. One of them

กับยาหลอกที่ทำจากน้ำตาล หนึ่งในนั้นให้ผลเชิงบวก

was positive and that was published, but six of them

และได้รับการตีพิมพ์ แต่ที่เหลือหกครั้งนั้น

were negative and they were left unpublished.

ได้ผลเชิงลบ และพวกมันถูกทิ้งไป ไม่ได้รับการตีพิมพ์

Three trials were published comparing reboxetine

การทดลองสามครั้งได้รับการตีพิมพ์ เพื่อเปรียบเทียบโรบ๊อกซิทิน

against other antidepressants in which reboxetine

กับยาต้านอาการซึมเศร้าอื่นๆ ซึ่งโรบ๊อกซิทิน

was just as good, and they were published,

ก็ให้ผลดีพอๆกัน และมันก็ได้รับการตีพิมพ์

but three times as many patients' worth of data was collected

แต่ข้อมูลจากคนไข้จำนวนมากกว่าถึงสามเท่า ที่เก็บรวบรวมได้

which showed that reboxetine was worse than

ซึ่งแสดงให้เห็นว่า โรบ๊อกซิทินนั้นแย่กว่า

those other treatments, and those trials were not published.

การรักษาแบบอื่นๆ แต่การทดลองเหล่านั้นไม่ได้ถูกตีพิมพ์

I felt misled.

ผมรู้สึกถูกทำให้ไขว้เขว

Now you might say, well, that's an extremely unusual example,

คุณอาจบอกว่า ก็ นั่นมันเป็นตัวอย่างที่ผิดปกติไปอย่างสุดๆ

and I wouldn't want to be guilty of the same kind of

และผมก็ไม่อยากที่จะรู้สึกผิดในแบบเดียวกับ

cherry-picking and selective referencing

การอ้างอิงที่เลือกมาเฉพาะบางจุดที่นำมายืนยันได้

that I'm accusing other people of.

ซึ่งผมกล่าวหาคนอื่นๆอยู่

But it turns out that this phenomenon of publication bias

แต่มันกลายเป็นว่า ปรากฏการณ์ของการตีพิมพ์ที่ลำเอียงนี้

has actually been very, very well studied.

จริงๆแล้ว ได้มีการศึกษาวิจัยไว้อย่างดีมากๆ

So here is one example of how you approach it.

ตรงนี้จึงเป็น ตัวอย่างหนึ่งของวิธีที่คุณจะเข้าถึงมันได้

The classic model is, you get a bunch of studies where

แบบจำลองชั้นคลาสสิกก็คือ คุณทำการรวบรวมงานวิจัย

you know that they've been conducted and completed,

ที่คุณรู้ว่าพวกเขาได้ทำการทดลองและทำจนเสร็จสิ้นแล้ว

and then you go and see if they've been published anywhere

แล้วคุณก็ไปดูว่ามันได้รับการตีพิมพ์ที่ไหน

in the academic literature. So this took all of the trials

ในเอกสารทางวิชาการบ้าง ดังนั้นจึงเป็นการนำการทดลองทั้งหมด

that had ever been conducted on antidepressants

ที่เคยทำการศึกษากับยาต้านอาการซึมเศร้า

that were approved over a 15-year period by the FDA.

ที่ได้รับการอนุมัติมาแล้วกว่า ช่วง15 ปี โดยองค์การอาหารและยาสหรัฐฯ (FDA)

They took all of the trials which were submitted to the FDA as part of the approval package.

พวกเขาเอาการทดลองทั้งหมดนั้น ที่ถูกส่งให้ FDA ซึ่งเป็นส่วนของชุดเอกสารเพื่อการขออนุมัติ

So that's not all of the trials that were ever conducted on these drugs,

ดังนั้น นั่นจึงไม่ใช่การทดลองทั้งหมด ที่เคยทำการศึกษายาเหล่านี้

because we can never know if we have those,

เพราะว่า เราไม่อาจทราบได้เลยว่า มันมีหรือไม่

but it is the ones that were conducted in order to get the marketing authorization.

แต่มันเป็นงานวิจัยที่ถูกทำขึ้น เพื่อขออนุมัติเพื่อออกสู่ตลาด

And then they went to see if these trials had been published

แล้วพวกเขาก็ไปดูว่าการทดลองเหล่านี้ได้ถูกตีพิมพ์หรือไม่

in the peer-reviewed academic literature. And this is what they found.

ในเอกสารทางวิชาการที่ได้รับการตรวจโดยผู้เชี่ยวชาญ และนี่คือสื่งที่เขาพบ

It was pretty much a 50-50 split. Half of these trials

เกือบจะแยกออกเป็น 50-50 ทีเดียว ครึ่งหนึ่งของการวิจัยเหล่านี้

were positive, half of them were negative, in reality.

มีผลเป็นเชิงบวก อีกครึ่งเป็นเชิงลบ ตามความเป็นจริง

But when they went to look for these trials in the peer-reviewed academic literature,

แต่เมื่อพวกเขามองหางานวิจัยเหล่านี้ ในเอกสารวิชาการที่ได้รับการตรวจทาน

what they found was a very different picture.

สิ่งที่เขาพบนั้นเป็นคนละเรื่อง

Only three of the negative trials were published,

การศึกษาที่ผลเป็นเชิงลบเพียงสามงานเท่านั้นที่ถูกตีพิมพ์

but all but one of the positive trials were published.

และส่วนงานวิจัยที่มีผลเชิงบวก มีการตีพิมพ์ทั้งหมด ขาดไปงานเดียว

Now if we just flick back and forth between those two,

ถ้าคุณพลิกดูกลับไปกลับมา ระหว่างงานวิจัยสองแบบนั้น

you can see what a staggering difference there was

คุณจะเห็นความแตกต่างจนแทบช๊อก

between reality and what doctors, patients,

ระหว่างความเป็นจริง กับสิ่งที่แพทย์ คนไข้

commissioners of health services, and academics

ผู้มีหน้าที่ด้านบริการสุขอนามัย และนักวิชาการ

were able to see in the peer-reviewed academic literature.

สามารถเห็นได้ จากเอกสารวิชาการที่ได้รับการตรวจเหล่านี้

We were misled, and this is a systematic flaw

เราถูกชักนำไปในทางที่ผิด และนี่เป็นความผิดพลาดของระบบ

in the core of medicine.

ในแก่นของการแพทย์

In fact, there have been so many studies conducted on

ที่จริง ในปัจจุบัน มีการศึกษาวิจัยมากมายทีเดียวเกี่ยวกับ

publication bias now, over a hundred, that they've been

ความลำเอียงของการตีพิมพ์ คือมากกว่าร้อยชิ้นงาน

collected in a systematic review, published in 2010,

ทีถูกจัดเก็บรวบรวมไว้ในการตรวจสอบ (review) อย่างมีระบบ และตีพิมพ์ในปี 2010

that took every single study on publication bias

ซึ่งเอางานวิจัยทุกชิ้นเรื่องความลำเอียงในการตีพิมพ์

that they could find.

ที่พวกเขาสามารถหามาได้

Publication bias affects every field of medicine.

ความลำเอียงในการตีพิมพ์ ส่งผลต่อทุกสาขาทางการแพทย์

About half of all trials, on average, go missing in action,

ประมาณครึ่งหนึ่งของการทดลองทั้งหมด โดยเฉลี่ย หายไปไม่ได้นำมาใช้

and we know that positive findings are around twice as likely

และเรารู้ว่า ผลการวิจัยที่เป็นเชิงบวก จะได้รับการตีพิมพ์

to be published as negative findings.

มากประมาณสองเท่า ของผลงานวิจัยที่เป็นเชิงลบ

This is a cancer at the core of evidence-based medicine.

สิ่งนี้เป็นมะเร็งที่แก่น ของการแพทย์บนพื้นฐานของหลักฐาน

If I flipped a coin 100 times but then

ถ้าผมโยนเหรียญ 100 ครั้ง แล้วก็

withheld the results from you from half of those tosses,

ไม่ยอมบอกคุณผลที่ได้ จากครึ่งหนึ่งของการโยนนั้น

I could make it look as if I had a coin that always came up heads.

ผมทำให้เหมือนกับว่า ผมมีเหรียญที่จะออกหัวทุกครั้งได้

But that wouldn't mean that I had a two-headed coin.

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า ผมมีเหรียญที่มีหัวทั้งสองด้าน

That would mean that I was a chancer

แต่นั่นจะหมายความว่าผมเป็นพวกฉวยโอกาส

and you were an idiot for letting me get away with it. (Laughter)

และคุณก็เป็นไอ้โง่ที่ปล่อยให้ผมหลอกได้ (เสียงหัวเราะ)

But this is exactly what we blindly tolerate

แต่แน่ๆ นี่เป็นสิ่งที่เราหลับหูหลับตาทน

in the whole of evidence-based medicine.

ในการแพทย์บนพื้นฐานของหลักฐานทั้งหมด

And to me, this is research misconduct.

และสำหรับผม นี่มันเป็นพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมทางการวิจัย

If I conducted one study and I withheld

ถ้าผมทำการศึกษาวิจัยสักเรื่อง และปกปิด

half of the data points from that one study,

ครึ่งหนึ่งของข้อมูลที่ได้จากงานวิจัยนั้น

you would rightly accuse me, essentially, of research fraud.

คุณก็มีสิทธิจะกล่าวหาผม โดยหลักการแล้ว ว่าโกงการวิจัย

And yet, for some reason, if somebody conducts

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ถ้าใครสักคนทำงานวิจัย

10 studies but only publishes the five that give the result that they want,

10 เรื่่อง แต่ตีพิมพ์แค่ห้าเรื่องที่ให้ผลอย่างที่เขาต้องการ

we don't consider that to be research misconduct.

เราไม่คิดว่านั่นเป็นการประพฤติผิดทางการวิจัย

And when that responsibility is diffused between

และเมื่อความรับผิดชอบนั้น แพร่กระจายไปทั่ว

a whole network of researchers, academics,

ทั้งเครือข่ายของนักวิจัย นักวิชาการ

industry sponsors, journal editors, for some reason

ผู้ให้การสนับสนุนทางอุตสหกรรม บรรณาธิการวารสาร

we find it more acceptable,

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เราคิดว่ามันรับได้

but the effect on patients is damning.

แต่ผลที่มีต่อคนไข้นั้น นำไปสู่ความเสียหาย

And this is happening right now, today.

และมันเกิดขึ้น ณ ขณะนี้ วันนี้

This is a drug called Tamiflu. Tamiflu is a drug

นี่คือยาที่เรียกว่า ทามิฟลู (Tamiful) ทามิฟลูเป็นยา

which governments around the world have spent billions

ที่รัฐบาลทั่วโลกใช้เงินหลายต่อหลายพันล้าน

and billions of dollars on stockpiling,

ดอลล่าร์กักตุนมันไว้ในคลัง

and we've stockpiled Tamiflu in panic,

และพวกเราก็กักตุนทามิฟลูกันไว้ อย่างตื่นตระหนก

in the belief that it will reduce the rate of complications of influenza.

ด้วยความเชื่อที่ว่า มันจะช่วยลดอัตราภาวะแซกซ้อน จากไข้หวัดใหญ่

Complications is a medical euphemism for pneumonia

ภาวะแซกซ้อนเป็นคำนุ่มนวลทางการแพทย์ สำหรับโรคปอดบวม

and death. (Laughter)

และความตายครับ (เสียงหัวเราะ)

Now when the Cochrane systematic reviewers

ทีนี้ เมื่อผู้ตรวจสอบจาก Cochrane systematic review

were trying to collect together all of the data from all

พยายามที่จะรวบรวมข้อมูลทั้งหมด

of the trials that had ever been conducted on whether Tamiflu actually did this or not,

จากการทดลองที่ได้ทำไว้ เกี่ยวกับว่าจริงๆแล้วทามิฟลู ทำอย่างที่ว่าได้หรือไม่

they found that several of those trials were unpublished.

พวกเขาพบว่า งานวิจัยทดลองเหล่านั้น หลายงานไม่ได้ตีพิมพ์

The results were unavailable to them.

ผลการทดลองเหล่านั้น ไม่มีให้พวกเขา

And when they started obtaining the writeups of those trials through various different means,

และเมื่อพวกเขาเริ่มได้รับบทความวิจารณ์ การทดลองเหล่านั้น ผ่านทางวิธีการต่างๆ ได้แก่

through Freedom of Information Act requests, through

การขอข้อมูลผ่านทาง พ.ร.บ.ว่าด้วยเสรีภาพของข้อมูล (Freedom of Information Act)

harassing various different organizations, what they found was inconsistent.

ผ่านทางการก่อกวนองค์กรต่างๆหลากหลาย สิ่งที่พวกเขาค้นพบ ก็ไม่สอดคล้องกัน

And when they tried to get a hold of the clinical study reports,

และเมื่อพวกเขาพยายามที่จะให้ได้ รายงานการวิจัยทางการแพทย์มา

the 10,000-page long documents that have

ซึ่งเป็นเอกสารความยาว 10,000 หน้า

the best possible rendition of the information,

ที่มีการถอดความข้อมูลที่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

they were told they weren't allowed to have them.

พวกเขาได้รับการบอกว่า ไม่อนุญาตให้พวกเขาเอาข้อมูลได้

And if you want to read the full correspondence

และถ้าคุณอยากจะอ่านจดหมายโต้ตอบเรื่องนั้นเต็มๆ

and the excuses and the explanations given by the drug company,

และข้ออ้างและคำอธิบายที่บริษัทยาให้

you can see that written up in this week's edition

คุณสามารถอ่านได้ในวารสาร PLOS Medicine

of PLOS Medicine.

ฉบับสัปดาห์นี้

And the most staggering thing of all of this, to me,

และสิ่งที่น่าประหลาดใจมากที่สุดในทั้งหมดนี้ สำหรับผมแล้ว

is that not only is this a problem, not only do we recognize

ไม่ใช่เพียงแค่ว่านี่เป็นปัญหา ไม่ใช่แค่ว่าเรารับรู้

that this is a problem, but we've had to suffer fake fixes.

ว่ามันคือปัญหา แต่ว่าเราทนรับกรรมกับการแก้ไขหลอกๆ

We've had people pretend that this is a problem that's been fixed.

พวกเรามี คนที่แกล้งทำเป็นว่า นี่เป็นปัญหาที่แก้ไขแล้ว

First of all, we had trials registers, and everybody said,

อย่างแรกเลย เรามีการลงทะเบียนการทดลอง และทุกๆคนบอกว่า โอเค ตกลง

oh, it's okay. We'll get everyone to register their trials, they'll post the protocol,

เราจะให้ทุกคนมาลงทะเบียนการวิจัยทดลอง พวกเขาจะได้ประกาศต้นร่างการทดลองออกมา

they'll say what they're going to do before they do it,

พวกเขาจะบอกว่า พวกเขาจะทำอะไร ก่อนที่จะทำการวิจัยทดลองจริง

and then afterwards we'll be able to check and see if all the trials which

แล้วจากนั้น เราก็จะตรวจสอบได้ และจะเห็นว่า การทดลองทั้งหมด

have been conducted and completed have been published.

ที่ได้ทำและเสร็จสิ้นสมบูรณ์จะได้รับการตีพิมพ์

But people didn't bother to use those registers.

แต่คนไม่ได้ใส่ใจที่จะไปลงทะเบียน

And so then the International Committee of Medical Journal Editors came along,

ดังนั้น คณะกรรมการบรรณาธิการวารสารการแพทย์ระหว่างประเทศ (ICMJE) จึงเข้ามา

and they said, oh, well, we will hold the line.

และบอกว่า เอาล่ะ เราจะหยุดการตีพิมพ์ไว้

We won't publish any journals, we won't publish any trials,

เราจะไม่ตีพิมพ์วารสารใดๆ เราจะไม่ตีพิมพ์การทดลองใดๆ

unless they've been registered before they began.

เว้นเสียแต่ว่า พวกเขาจะลงทะเบียนก่อนที่จะทำการศึกษา

But they didn't hold the line. In 2008, a study was conducted

แต่พวกเขาก็ไม่ได้หยุดการพิมพ์ ในปี 2008 มีการทำการศึกษา

which showed that half of all of trials published by journals

ซึ่งแสดงให้เห็นว่า ครึ่งหนึ่งของการทดลองทั้งหมดที่ตีพิมพ์ในวารสาร

edited by members of the ICMJE

ที่ผ่านการตรวจสอบโดยสมาชิกของ ICMJE

weren't properly registered, and a quarter of them weren't registered at all.

ไม่ได้ลงทะเบียนอย่างถูกต้อง และหนึ่งในสี่ของจำนวนนั้น ไม่ได้ลงทะเบียนด้วยซ้ำ

And then finally, the FDA Amendment Act was passed

แล้วในที่สุด พ.ร.บ. แก้ไขปรับปรุง FDA ก็ผ่านออกมา

a couple of years ago saying that everybody who conducts

ได้สองปีมาแล้ว กล่าวว่า ทุกคนที่ทำการศึกษาทดลอง

a trial must post the results of that trial within one year.

ต้องประกาศผลการศึกษานั้น ภายในหนึ่งปี

And in the BMJ, in the first edition of January, 2012,

และใน BMJ ฉบับแรกของเดือนมกราคมปี 2012

you can see a study which looks to see if people kept

คุณสามารถไปดูการศึกษา ที่ตามดูว่า

to that ruling, and it turns out that only one in five

คนทำตามกฎที่ว่านั้นหรือเปล่า และกลับเป็นว่าแค่หนึ่งในห้า

have done so.

ที่ทำตามนั้น

This is a disaster.

นี่มันเป็นหายนะ

We cannot know the true effects of the medicines

เราไม่สามารถรู้ ผลจริงๆของยา

that we prescribe if we do not have access

ที่เราจ่ายออกไปได้ ถ้าเราไม่สามารถเข้าถึง

to all of the information.

ข้อมูลทั้งหมดได้

And this is not a difficult problem to fix.

และนี่ไม่ได้เป็นปัญหาที่แก้ไขยาก

We need to force people to publish all trials

เราต้องบังคับ ให้ผู้คนตีพิมพ์การทดลองทั้งหมด

conducted in humans, including the older trials,

ที่ทำในมนุษย์ รวมทั้งการทดลองเก่าๆด้วย

because the FDA Amendment Act only asks that you publish the trials conducted after 2008,

เพราะว่า พ.ร.บ. แก้ไขปรับปรุง FDA นั้น แค่ขอให้คุณตีพิมพ์การทดลองที่ทำหลังปี 2008 เท่านั้น

and I don't know what world it is in which we're only

และผมไม่ทราบว่า ในโลกอะไรกันนี่ ที่เรา

practicing medicine on the basis of trials that completed in the past two years.

ปฎิบัติงานทางการแพทย์ บนรากฐานของการวิจัยทดลอง ที่ทำเสร็จกันในแค่สองปีที่ผ่านมาเท่านั้น

We need to publish all trials in humans,

เราต้องการให้ตีพิมพ์การทดสอบในมนุษย์ทั้งหมด

including the older trials, for all drugs in current use,

รวมทั้งงานเก่าๆ ที่เกี่ยวกับยาทั้งหมดที่ใช้อยู่ในขณะนี้

and you need to tell everyone you know

และคุณต้องบอกทุกคนที่คุณรู้จัก

that this is a problem and that it has not been fixed.

ว่านี่มันเป็นปัญหา และมันก็ยังไม่ได้รับการแก้ไข

Thank you very much. (Applause)

ขอบคุณมากครับ (เสียงปรบมือ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)