What doctors don't know about the drugs they prescribe | Ben Goldacre

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: ababinili ababinili Reviewer: Sandro Subeliani

Hi. So, this chap here,

მოგესალმებით. ეს ახალგაზრდა

he thinks he can tell you the future.

ფიქრობს რომ შეუძლია მომავალი გამოიცნოს.

His name is Nostradamus, although here the Sun have

მისი სახელი ნოსტრადამუსია, თუმცა ცეცხლმა

made him look a little bit like Sean Connery. (Laughter)

უფრო შონ კონერს დაამსგავსა. (სიცილი)

And like most of you, I suspect, I don't really believe

და როგორც უმრავლეს თქვენგანს, მეც არ მჯერა

that people can see into the future.

ადამიანების, რომლებიც მომავალს ხედავენ

I don't believe in precognition, and every now and then,

მაგრამ ხშირად გვესმის, რომ

you hear that somebody has been able to predict something that happened in the future,

ვიღაცამ მოახერხა მომავლის წინასწრმეტყველება, რომელიც ალბათ

and that's probably because it was a fluke, and we only

უბრალო დამთხვევა იყო, და მართლაც, ტენდენციასავით მხოლოდ

hear about the flukes and about the freaks.

დამთხვევებისა და გამართლებების შესახებ ვიგებთ.

We don't hear about all the times that people got stuff wrong.

ჩვენამდე იშვიათად მოდის ხმა შეცდომებზე.

Now we expect that to happen with silly stories

თუმცა ეს სულელური ისტორიები

about precognition, but the problem is,

არაფერს ცვლის. საქმე ისაა, რომ

we have exactly the same problem in academia

ჩვენ იგივე პრობლემები გვაქვს აკადემიასა და

and in medicine, and in this environment, it costs lives.

მედიცინაში, სადაც შეცდომა სიცოცხლედ ფასობს.

So firstly, thinking just about precognition, as it turns out,

ეხლა ცოტა ისევ წინასწარმეტყველების შესახებ:

just last year a researcher called Daryl Bem conducted

გასულ წელს მკვლევარმა დერილ ბემმა

a piece of research where he found evidence

დაკვირვების შედეგად იპოვა მტკიცებულება იმის შესახებ,

of precognitive powers in undergraduate students,

რომ სტუდენტებს გააჩნიათ წინასწარმეტყველური შესაძლებლობები

and this was published in a peer-reviewed academic journal

და ეს მოსაზრება ერთერთ აკადემიურ ჟურნალში იქნა დაბეჭდილი.

and most of the people who read this just said, "Okay, well,

თუმცა ეს ინფორმაცია ბევრისთვის ალბათ არაფრის მთქმელია,

fair enough, but I think that's a fluke, that's a freak, because I know

მაგრამ მე ამას დამთხვევას ვეძახი. საინტერესოა

that if I did a study where I found no evidence

მე რომ საპირისპირო დამედგინა ანუ

that undergraduate students had precognitive powers,

არანაირი ზებუნებრივი ძალების დამამტკიცებელი ფაქტი აღმომეჩინა

it probably wouldn't get published in a journal.

ეს კვლევა ალბათ არც ერთ ჟურნალში გამოქვეყნდებოდა.

And in fact, we know that that's true, because

და ეს სიმართლეა, რადგან

several different groups of research scientists tried

იმის მერე რამდენიმე დამოუკიდებელმა სამეცნიერო ჯგუფმა

to replicate the findings of this precognition study,

გაიმეორა ექსპერიმენტი ექსტრასენსობის აღმოსაჩენად

and when they submitted it to the exact same journal,

და როდესაც უარყოფითი შედეგებით მიადგნენ იმავე ჟურნალს გამოსაქვეყნებლად

the journal said, "No, we're not interested in publishing

პასუხად სასტიკი უარი მიიღეს,

replication. We're not interested in your negative data."

რადგან უარყოფითი შედეგი არ მიიჩნიეს საინტერესოდ.

So this is already evidence of how, in the academic

ეს უკვე ფაქტია, რომ აკადემიურ ლიტერატურაში

literature, we will see a biased sample of the true picture

ვხვდებით სახეშეცვლილ და არაობიექტურ სურათს

of all of the scientific studies that have been conducted.

ყველა იმ სამეცნიერო კვლევების შედეგებისა, რაც კი ჩატარებულა.

But it doesn't just happen in the dry academic field of psychology.

არ იფიქროთ რომ ეს ტენდენცია მხოლოდ ფსიქოლოგიის სფეროს უკავშირდება.

It also happens in, for example, cancer research.

იგივე მაგალითები გვაქვს თუნდაც სიმსივნის თემატიკაში.

So in March, 2012, just one month ago, some researchers

2012 წლის მარტში ზოგმა მკვლევარმა

reported in the journal Nature how they had tried

მიმართა ინფორმაციით ჟურნალ "Nature" თუ როგორ

to replicate 53 different basic science studies looking at

გაიმეორეს 53 განსხვავებული კვლევა

potential treatment targets in cancer,

სიმსივნის პოტენციურ მკურნალობასთან დაკავშირებით.

and out of those 53 studies, they were only able

მათ 53-დან დადებითი შედეგი

to successfully replicate six.

მხოლოდ 6 შემთხვევაში მიიღეს.

Forty-seven out of those 53 were unreplicable.

47 კი უარყოფითი აღმოჩნდა.

And they say in their discussion that this is very likely

და ეს შედეგი იმით განმარტეს, რომ

because freaks get published.

არაობიექტური ინფორმაცია იბეჭდება.

People will do lots and lots and lots of different studies,

ხალხი მრავალ განსხვავებულ კვლევას ატარებს

and the occasions when it works they will publish,

და ხანდახან უმართლებთ , რომელსაც აქვეყნებენ კიდეც

and the ones where it doesn't work they won't.

და ყველა სხვა წარუმატებელ შემთხვევას უგულებელყოფენ.

And their first recommendation of how to fix this problem,

რეკომენდაცია თუ როგორ გამოვასწოროთ ეს პრობლემა,

because it is a problem, because it sends us all down blind alleys,

რომელიც ასე გვაბრმავებს,

their first recommendation of how to fix this problem

მდგომარეობს იმაში, რომ

is to make it easier to publish negative results in science,

გაადვილდეს უარყოფითი შედეგების მქონე ექსპერიმენტების გამოქვეყნება

and to change the incentives so that scientists are

და შეიცვალოს ტენდენცია, რომ მეცნიერებმაც

encouraged to post more of their negative results in public.

უფრო გაბედულად ბეჭდონ უარყოფითი შედეგები.

But it doesn't just happen in the very dry world

თუმცა ასეთი მიდგომა არ გვხვდება იშვიათად ან

of preclinical basic science cancer research.

მხოლოდ სიმსივნესთან დაკავშირებით.

It also happens in the very real, flesh and blood

მსგავსი ფორმატით ხელმძღვანელობს

of academic medicine. So in 1980,

თანამედროვე აკადემიური მედიცინა.

some researchers did a study on a drug called lorcainide,

1980 წელს მკვლევარებმა შეისწავლეს ანტიარითმიული

and this was an anti-arrhythmic drug,

წამალი "ლორკაიდინი",

a drug that suppresses abnormal heart rhythms,

რომელიც ბლოკავს გულის აბნორმალურ რითმებს.

and the idea was, after people have had a heart attack,

იდეა ის იყო , რომ გულის ინფარქტის შემდეგ

they're quite likely to have abnormal heart rhythms,

დიდი ალბათობაა რომ განვითარდეს გულის რითმის დარღვევები.

so if we give them a drug that suppresses abnormal heart

შესაბამისად თუ ჩვენ ამ პროცესს ხელს შევუშლით

rhythms, this will increase the chances of them surviving.

ანტიარითმიული მედიკამენტით, ამით მათი გადარჩენის შანსს გავზრდით.

Early on its development, they did a very small trial,

პირველად ჩატარდა მცირე მასშტაბის კვლევა,

just under a hundred patients.

დაახლოებით 100 ადამინზე ნაკლები პაციენტით.

Fifty patients got lorcainide, and of those patients, 10 died.

მათგან 50 იღებდა ლორკაიდინს, აქედან 10 გარდაიცვალა.

Another 50 patients got a dummy placebo sugar pill

დარჩენილი 50 პაციენტი იყო პლაცებოზე და

with no active ingredient, and only one of them died.

მათ შორის მხოლოდ ერთის გამოსავალს წარმოდგენდა სიკვდილი.

So they rightly regarded this drug as a failure,

ასე რომ წამალი გამოუსადეგარი აღმოჩნდა.

and its commercial development was stopped, and because

შედეგად შეწყდა მისი პროდუქცია და ამის გამო

its commercial development was stopped, this trial was never published.

ზემოთ ხსენებული კვლევა არასოდეს გამოქვეყნებულა.

Unfortunately, over the course of the next five, 10 years,

სამწუხაროდ, შემდგომი 5-10 წლის განმალობში

other companies had the same idea about drugs that would

გრძელდებოდა შეუმოწმებელი ანტიარითმიული საშუალებებით

prevent arrhythmias in people who have had heart attacks.

პოსტინფარქტული პაციენტების მკურნალობა.

These drugs were brought to market. They were prescribed

ისინი ხელმისაწვდომი იყო ნებისმიერ აფთიაქში და

very widely because heart attacks are a very common thing,

ფართოდ გამოიყენებოდა გულის ინფარქტის მაღალი ინსიდენსის გამო

and it took so long for us to find out that these drugs

და დიდი დრო დასჭირდა იმის დადგენას,რომ ეს

also caused an increased rate of death

მედიკამენტებიც ზრდიან სიკვდილიანობის რისკს.

that before we detected that safety signal,

მაგრამ სანამ ამას დავამტკიცებდით

over 100,000 people died unnecessarily in America

100,000-ზე მეტი ადმიანი გარდაიცვალა ამერიკაში

from the prescription of anti-arrhythmic drugs.

ანტიარითმიული პრეპარატების უყურადღებო გამოყენების გამო.

Now actually, in 1993,

მოგვიანებით, 1993 წელს

the researchers who did that 1980 study, that early study,

მეცნიერმა, რომელმაც ჩაატარა 1980 წლის კვლევა

published a mea culpa, an apology to the scientific community,

განუცხადა საზოგადოებას რომ

in which they said, "When we carried out our study in 1980,

ექსპერიმენტის უარყოფითი შედეგები

we thought that the increased death rate that occurred

რომლებიც მიუთითებდნენ ანტიარითმიული საშუალების

in the lorcainide group was an effect of chance."

არაეფექტურობას, შეიძლება შემთხვევითი ყოფილიყო.

The development of lorcainide was abandoned for commercial reasons,

მიუხედავად იმისა რომ წამლის განვითარება შეწყდა,

and this study was never published;

კვლევის შედეგები არასდროს დაბეჭდილა.

it's now a good example of publication bias.

ეს კარგი მაგალითია პუბლიკაციური მანევრისა,

That's the technical term for the phenomenon where

რაც ტექნიკური სახელია ფენომენისა, როდესაც

unflattering data gets lost, gets unpublished, is left

ჭეშმარიტი ინფორმაცია იკარგება, რჩება გამოუქვეყნებელი,

missing in action, and they say the results described here

რასაც ჩვენ შემთხვევაში

"might have provided an early warning of trouble ahead."

წინასწარი გამაფრთხილებლის როლი შეიძლება ეთამაშა.

Now these are stories from basic science.

აქ მონათხრობი ისტორიები მოძველებულია,

These are stories from 20, 30 years ago.

სადღაც 20-30 წლის წინანდელი.

The academic publishing environment is very different now.

დღესდღეობით პუბლიკაციური გარემო სახეცვლილია.

There are academic journals like "Trials," the open access journal,

არსებობს სპეციალური ჟურნალი "Trials", რომელიც

which will publish any trial conducted in humans

აქვეყნებს ნებისმიერ კვლევას ჩატარებულს ადამიანებზე

regardless of whether it has a positive or a negative result.

მათი შედეგის და მიუხედავად.

But this problem of negative results that go missing in action

მაგრამ პრობლემამაც იცვალა სახე

is still very prevalent. In fact it's so prevalent

და იმდენად ხშირ მოვლენად იქცა რომ

that it cuts to the core of evidence-based medicine.

მტკიცებითი მედიცინის ერთერთ ბირთვდაც კი მოგვევლინა.

So this is a drug called reboxetine, and this is a drug

არის ასეთი წამალი "რებოქსეტინი', რომელსაც

that I myself have prescribed. It's an antidepressant.

მეც ხშირდ ვუნიშნავდი პაციენტებს. ის ანტიდეპრესანტია.

And I'm a very nerdy doctor, so I read all of the studies

მე როგორც წიგნის ჭიას, მიყვარს ყველანაირი ინფორმციის

that I could on this drug. I read the one study that was published

თავმოყრა წამლის შესახებ. წავიკითხე ერთი სტატია, სადაც

that showed that reboxetine was better than placebo,

ეწერა რომ რებოქსეტინი უკეთესი იყო პლაცებოზე,

and I read the other three studies that were published

და კიდევ სამი, სადაც ამტკიცებდნენ რომ

that showed that reboxetine was just as good as any other antidepressant,

ის იმავე ეფექტურობით ხასიათდებოდა, როგორც სხვა ანტიდეპრესანტები.

and because this patient hadn't done well on those other antidepressants,

და რადგან ეს სხვა ანტიდეპრესანტები არაეფექტური იყო

I thought, well, reboxetine is just as good. It's one to try.

ჩემი პაციენტის შემთხვევაში, გადავწყვიტე "რებოქსეტინი" გამომეყენებინა.

But it turned out that I was misled. In fact,

მაგრამ აღმოჩნდა რომ მომატყუეს. სინამდვილეში

seven trials were conducted comparing reboxetine

შვიდი რანდომიზირებული კვლევა ჩატარდა "რებოქსეტინისა"

against a dummy placebo sugar pill. One of them

და პლაცებო ეფექტის შესადარებლად. მათ შორის ერთი

was positive and that was published, but six of them

დადებითი იყო, რომელიც გამოქვეყნდა, და დანარჩენი

were negative and they were left unpublished.

ექვსი უარყოფითი - არა.

Three trials were published comparing reboxetine

სამი ცდის შედეგები დაიბეჭდა, სადაც "რებოქსენტინმა"

against other antidepressants in which reboxetine

ანალოგიური შედეგი აჩვენა სხვა ანტიდეპრესანტებთან შედარებით

was just as good, and they were published,

და აბა გამოიცანით - სამივე გამქვეყნდა, მაშინ როდესაც

but three times as many patients' worth of data was collected

სამჯერ მეტი ინფორმაცია დაგროვდა იმის

which showed that reboxetine was worse than

დამადასტურებლად, რომ რებოქსეტინი ნაკლებად ეფექტური

those other treatments, and those trials were not published.

იყო ვიდრე სხვა მედიკამენტები, თუმცა ეს არ გამოუქვეყნებიათ.

I felt misled.

მე მომატყუეს!

Now you might say, well, that's an extremely unusual example,

თქვენ შეგიძლიათ ეს იშვიათ მოვლენად მიიჩნიოთ,

and I wouldn't want to be guilty of the same kind of

თუმცა მე არ მინდა ვიქცე დამნაშავედ მსგავსი

cherry-picking and selective referencing

არასწორი შერჩევის მექანიზმის გამო.

that I'm accusing other people of.

დამნაშავე ის ხალხია ვინც ამას მირჩევს.

But it turns out that this phenomenon of publication bias

მაგრამ იმედი უნდა გაგიცრუოთ - პუბლიკაციური მანევრი

has actually been very, very well studied.

უკვე კარგად აპრობირებული მეთოდია.

So here is one example of how you approach it.

უფრო მარტივად ეხლა აგიხსნით.

The classic model is, you get a bunch of studies where

კლასიკური მოდელი ასეთია: შენ გაქვს

you know that they've been conducted and completed,

უამრავი დამუშავებული და დასრულებული კვლევა,

and then you go and see if they've been published anywhere

შემდეგ მიდიხარ და ამოწმებ თუ გამოქვეყნდა რომელიმე

in the academic literature. So this took all of the trials

აკადემიურ ლიტერატურაში. აღსანიშნავია რომ

that had ever been conducted on antidepressants

ყურადღებაში მიღებულ იქნა მხოლოდ ის კვლევები,

that were approved over a 15-year period by the FDA.

რომლებიც FDA-ს მიერ იქნა განხილული.

They took all of the trials which were submitted to the FDA as part of the approval package.

საქმე ისაა რომ ეს არ წარმოადგენს კვლევების სრულ რაოდენობას

So that's not all of the trials that were ever conducted on these drugs,

რადგან ყველა მეცნიერი არ მიმართავს FDA-ს

because we can never know if we have those,

თუ მას არ სჭირდება მარკეტინგული ავტორიზაცია

but it is the ones that were conducted in order to get the marketing authorization.

რაც არც ისე დიდი ნაწილია კვლევებისა.

And then they went to see if these trials had been published

შემდეგ კი შემოწმდა გამოქვეყნდა თუ არა ყველა ნაშრომი ლიტერატურაში

in the peer-reviewed academic literature. And this is what they found.

და აი რა აღმოაჩინეს.

It was pretty much a 50-50 split. Half of these trials

სინამდვილეში პასუხი 50:50 იყო. ანუ ნახევარი

were positive, half of them were negative, in reality.

დადებითი შედეგით, ნახევარიც-უარყოფითი.

But when they went to look for these trials in the peer-reviewed academic literature,

მაგრამ როდესაც გამოქვეყნებული ლიტერატურა გადაამოწმეს

what they found was a very different picture.

სახეზე განსხვავებული სურათი დახვდათ.

Only three of the negative trials were published,

უარყოფითი ნახევრიდან მხოლოდ სამი იყო გამოქვეყნებული,

but all but one of the positive trials were published.

დადებითიდან კი ყველა გარდა ერთისა.

Now if we just flick back and forth between those two,

და თუ შევადარებთ ფაქტობრივ რეალობას ნაბეჭდთან,

you can see what a staggering difference there was

სხვაობა აღმაშფოთებელი იქნება.

between reality and what doctors, patients,

ამ გზით დამახინჯებული რეალობა

commissioners of health services, and academics

გადაეცემა ექიმებს, ექიმებიდან კი

were able to see in the peer-reviewed academic literature.

პაციენტებს, რაც მათ ჯანმრთელობაზე აისახება.

We were misled, and this is a systematic flaw

ჩვენ მოგვატყუეს და ეს სისტემა

in the core of medicine.

მტკიცებითი მედიცინის ბირთვს წრმოადგენს.

In fact, there have been so many studies conducted on

დღესდღეობით ეს უკვე საიდუმლო აღარაა.

publication bias now, over a hundred, that they've been

უამრავი სტატია დაიბეჭდა პუბლიკაციურ მანევრზე.

collected in a systematic review, published in 2010,

2010 წელს გამოქვეყნდა

that took every single study on publication bias

ასეთი სტატიების ნაკრები.

that they could find.

ეს სენია, რომელიც

Publication bias affects every field of medicine.

მედიცინის ყველა სფეროს მოედო.

About half of all trials, on average, go missing in action,

საშუალოდ კვლევათა ნახევარი იკარგება, და

and we know that positive findings are around twice as likely

უკვე ვიცით რომ ცდები დადებითი შედეგებით უფრო აქტიურად

to be published as negative findings.

იბეჭდება, ვიდრე უარყოფითი.

This is a cancer at the core of evidence-based medicine.

ეს არის მტკიცებითი მედიცინის სიმსივნე.

If I flipped a coin 100 times but then

თუ მე მონეტას 100-ჯერ ავაგდებ და

withheld the results from you from half of those tosses,

დაგიმალავ შედეგებს, შემიძლია

I could make it look as if I had a coin that always came up heads.

ისეც მოგაჩვენო, რომ სულ ერთი მხარე ამოდიოდა.

But that wouldn't mean that I had a two-headed coin.

მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ მონეტას მხოლოდ ერთი მხარე აქვს.

That would mean that I was a chancer

უფრო იმას ნიშნავს რომ მიმართლებდა

and you were an idiot for letting me get away with it. (Laughter)

და შენც იდიოტი ხარ რომ თავი გაისულელე (სიცილი).

But this is exactly what we blindly tolerate

ეს სწორედ ის არის რისიც ბრმად გვჯერა

in the whole of evidence-based medicine.

მთელ მტკიცებით მედიცინაში.

And to me, this is research misconduct.

ჩემთვის ეს თაღლითობაა.

If I conducted one study and I withheld

თუ მე ვატარებ კვლევას და

half of the data points from that one study,

შედეგების ნახევარს ვმალავ,

you would rightly accuse me, essentially, of research fraud.

მართალი იქნები თუ ტყუილში დამადანაშაულებ.

And yet, for some reason, if somebody conducts

და მაინც, როდესაც ვიღაც 10 კვლევიდან მარტო

10 studies but only publishes the five that give the result that they want,

იმ 5 აქვეყნებს რომელიც მისთვის სასურველ შედეგს იძლევა,

we don't consider that to be research misconduct.

ჩვენ ხმას არ ვიღებთ.

And when that responsibility is diffused between

და როდესაც ეს პასუხისმგებლობა გადანაწილებულია

a whole network of researchers, academics,

მთელ ჯგუფზე : მკვლევარებზე, აკადემიკოსებზე,

industry sponsors, journal editors, for some reason

ექიმებზე, სპონსორებსა თუ ჟურნალის რედაქტორებზე,

we find it more acceptable,

ჩვენთვისც უფრო მისაღები ხდება შეცდომები,

but the effect on patients is damning.

თუმცა ამ იგნორირებას პაციენტებზე გამანადგურებელი შედეგი აქვს.

And this is happening right now, today.

და ეს ხდება ახლა, დღეს.

This is a drug called Tamiflu. Tamiflu is a drug

არის ასეთი წამალი - "ტამიფლუ". "ტამიფლუ" ის წამალია

which governments around the world have spent billions

რომლის მარაგის შესაქმნელად დაიხარჯა მილიარდობით დოლარი

and billions of dollars on stockpiling,

სხვადასხვა მთავრობების მიერ მსოფლიო მასშტაბით

and we've stockpiled Tamiflu in panic,

იმ იმედით, რომ "ტამიფლუ"

in the belief that it will reduce the rate of complications of influenza.

შეამცირებდა ვირუსულ გართულებებს.

Complications is a medical euphemism for pneumonia

გართულება ეს სამედიცინო ტერმინია პნევმონიის და

and death. (Laughter)

სიკვდილის აღსანიშნავად. (სიცილი)

Now when the Cochrane systematic reviewers

და როდესაც კოხრეინის სისტემატიური მიმოხილვა

were trying to collect together all of the data from all

გაეცნო ყველა მონაცემს

of the trials that had ever been conducted on whether Tamiflu actually did this or not,

რაც არსებობდა "ტამიფლუს" კვლევების შესახებ,

they found that several of those trials were unpublished.

აღმოჩნდა რომ რამდენიმე მათგანი არ გამოქვეყნებულა

The results were unavailable to them.

და პასუხებიც უცნობი იყო.

And when they started obtaining the writeups of those trials through various different means,

და როდესაც მათ ამ მიჩქმალული ინფორმაციის ძიება

through Freedom of Information Act requests, through

დაიწყეს სხვადასხვა გზებით, პირველი რაც

harassing various different organizations, what they found was inconsistent.

შეამჩნიეს იყო შეუსაბამობა რეალურსა და ნაბეჭდს შორის.

And when they tried to get a hold of the clinical study reports,

და როდესაც მოინდომეს ამ

the 10,000-page long documents that have

10 000 გვერდიანი დიკუმენტის მოპოვება

the best possible rendition of the information,

როგორც საუკეთესო ნივთმტკიცებისა

they were told they weren't allowed to have them.

მათ უარი განუცხადეს ინფორმაციის გასაჯაროებაზე.

And if you want to read the full correspondence

და თუ გსურთ სრული სტატიის წაკითხვა

and the excuses and the explanations given by the drug company,

აღნიშნულ ფაქტთან დაკავშირებით

you can see that written up in this week's edition

შეგიძლიათ გაეცნოთ ერთერთი ჟურნალის

of PLOS Medicine.

ამ კვირის გამოშვებას(თარიღის გამო არაფერ შუაშია)

And the most staggering thing of all of this, to me,

ყველაზე შემაშფოთებელი კი ის არის

is that not only is this a problem, not only do we recognize

რომ არა მარტო პრობლემა განაგრძობს არსებობას

that this is a problem, but we've had to suffer fake fixes.

არმედ მასთან ერთად უეფექტო გადაჭრის გზებიც.

We've had people pretend that this is a problem that's been fixed.

არსებობს ხალხი რომლისთვისც ეს პრობლემა მოგვარებულია:

First of all, we had trials registers, and everybody said,

მათი აზრით კვლევების რეგისტრაციული მონაცემების,

oh, it's okay. We'll get everyone to register their trials, they'll post the protocol,

სადაც ასახულია მოკლე ინფორმაცია

they'll say what they're going to do before they do it,

თუ რა მიზანს ისახავს ესა თუ ის ექსპერიმენტი,

and then afterwards we'll be able to check and see if all the trials which

შედარებით გამოქვეყნებულ მასალასთან შესაძებელია

have been conducted and completed have been published.

დაადგინო რომელი კვლევა დაიჩრდილა.

But people didn't bother to use those registers.

მაგრამ მეცნიერთა უმრავლესობა არც არეგისტრირებს ნაშრომს.

And so then the International Committee of Medical Journal Editors came along,

ამაზე პასუხად სამედიცინო ჟურნალების რედაქტორებმა

and they said, oh, well, we will hold the line.

განაცხადეს რომ არ დაიბეჭდებოდა არცერთი სტატია,

We won't publish any journals, we won't publish any trials,

რომლის შესაბამის კვლევას

unless they've been registered before they began.

რეგისტრაცია არ ექნებოდა გავლილი.

But they didn't hold the line. In 2008, a study was conducted

თუმცა მათ არ შეასრულეს ნათქვამი.

which showed that half of all of trials published by journals

2008 წელს ჩატარებულმა კვლევამ აჩვენა, რომ გამოქვეყნებული

edited by members of the ICMJE

კვლევების ნახევარს ნორმალურად არც კი ქონდა

weren't properly registered, and a quarter of them weren't registered at all.

გავლილი რეგისტრაცია, ხოლო მეოთხედს კი საერთოდაც არა.

And then finally, the FDA Amendment Act was passed

და ბოლოს, FDA განაცხადა რომ

a couple of years ago saying that everybody who conducts

ჩატარებული კვლევა უნდა გამოქვეყნდეს

a trial must post the results of that trial within one year.

მაქსიმუმ ერთი წლის ვადის ფარგლებში.

And in the BMJ, in the first edition of January, 2012,

და თუ გადავხედავთ სტატიებს სამედიცინო ჟურნალებში,

you can see a study which looks to see if people kept

თითქოს ყველაფერი წესრიგშია ამ მხრივ,

to that ruling, and it turns out that only one in five

სინამდვილეში კი ხუთიდან მხოლოლოდ ერთი აკმაყოფილებს

have done so.

ამ კრიტერიუმს.

This is a disaster.

ეს კატასტროფაა.

We cannot know the true effects of the medicines

ჩვენ არ შეგვიძლია განვსაზღვროთ წამლის

that we prescribe if we do not have access

ჭეშმარიტი ეფექტი, სანამ ინფორმაციის

to all of the information.

ნაწილი დაფარულია.

And this is not a difficult problem to fix.

და ამ პრობლემის გამოსწორება არც ისე რთულია.

We need to force people to publish all trials

უნდა ვაიძულოთ ხალხი რომ გამოაქვეყნოს

conducted in humans, including the older trials,

ყველა კვლევის შედეგი, რაც კი ადამიანზე ჩატარებულა,

because the FDA Amendment Act only asks that you publish the trials conducted after 2008,

თუნდაც ძველი, მიუხედავად იმისა რომ FDA განსხვავებულ სტანდარტს აწესებს.

and I don't know what world it is in which we're only

რადგან მე არ ვიცი სამყარო, სადაც მკურნალობის მეთოდს

practicing medicine on the basis of trials that completed in the past two years.

მხოლოდ გასული ორი წლის მონაცემების საფუძველზე იმუშავებდნენ.

We need to publish all trials in humans,

კიდევ ერთხელ ვიტყვი რომ

including the older trials, for all drugs in current use,

უნდა გამოქვეყნდეს ყველა კვლევის შედეგი იმ მედიკამენტებზე,

and you need to tell everyone you know

რომლებიც ეხლა ხმარებაშია, და თქვენც უნდა მოითხოვოთ ეს,

that this is a problem and that it has not been fixed.

რამეთუ ეს პრობლემაა, რომელიც ისევ აქტუალურია.

Thank you very much. (Applause)

დიდი მადლობა.(აპლოდისმენტები)

(Applause)

(აპლოდისმენტები)