What doctors don't know about the drugs they prescribe | Ben Goldacre

بن گُلدکیر: آنچه پزشکان از داروهایی که تجویز می‌کنند نمی‌دانند

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Amin Edalat Noor Reviewer: soheila Jafari

Hi. So, this chap here,

سلام، خب، این رفیقمون اینجا

he thinks he can tell you the future.

اون فکر می کنه که می تونه آینده رو پیش بینی کنه.

His name is Nostradamus, although here the Sun have

اسمش نوسترآداموس هستش، هرچند اینجا سان

made him look a little bit like Sean Connery. (Laughter)

اون رو شبیه شان کانری کرده (صدای خنده)

And like most of you, I suspect, I don't really believe

و مثل خیلی از شماها، فکر کنم، من اعتقادی به این که

that people can see into the future.

مردم آینده رو می بینند ندارم.

I don't believe in precognition, and every now and then,

من اعتقادی به آینده‌بینی ندارم، و هر چند وقت یک بار

you hear that somebody has been able to predict something that happened in the future,

آدم می شنوه یه نفر تونسته یه چیزی رو پیش بینی کنه که در آینده اتفاق می افتاده،

and that's probably because it was a fluke, and we only

احتمالا به این دلیل هست که این یک حادثه بوده، و ما فقط

hear about the flukes and about the freaks.

در مورد حادثه ها و عجایب می شنویم.

We don't hear about all the times that people got stuff wrong.

تمام اون مواردی که این آدمها اشتباه پیش بینی کردن رو نمی شنویم.

Now we expect that to happen with silly stories

ما انتظار داریم که این اتفاق احمقانه

about precognition, but the problem is,

در مورد آینده‌بینی بیفته، اما مشکل این هست که

we have exactly the same problem in academia

این مشکل عینا در محیط آکادمیک هم اتفاق می افته

and in medicine, and in this environment, it costs lives.

و در پزشکی هم٬ و در اینجا٬ به هزینه جون آدمها تموم میشه.

So firstly, thinking just about precognition, as it turns out,

پس اولا، فقط در مورد آینده‌بینی، معلوم شد،

just last year a researcher called Daryl Bem conducted

‌ پارسال محققی به نام دریل بم،

a piece of research where he found evidence

تحقیق کوچکی انجام داد که تونست شواهدی از

of precognitive powers in undergraduate students,

قدرت آینده‌بینی توی دانشجوهای لیسانس پیدا کنه٬

and this was published in a peer-reviewed academic journal

و این توی یک مجله که مقاله ها بازبینی و چاپ میشن، چاپ شد

and most of the people who read this just said, "Okay, well,

و بیشتر مردمی که اون رو خوندن گفتن٬ خیلی خب٬ باشه٬

fair enough, but I think that's a fluke, that's a freak, because I know

ولی من می فکر میکنم این فقط یک حادثه است و یه چیز عجیب غریبه. چونکه

that if I did a study where I found no evidence

من می دونم اگر من تحقیقی انجام بدم که هیچ نشونه‌ای از

that undergraduate students had precognitive powers,

قدرت پیش بینی آینده تو دانشجوهای لیسانس توش پیدا نشه٬

it probably wouldn't get published in a journal.

اون احتمالا توی هیچ مجله‌ای چاپ نمیشه.

And in fact, we know that that's true, because

و ما می دونیم که این یک حقیقت هستش چرا که،

several different groups of research scientists tried

گروههای مختلفی از محقفین سعی کردن

to replicate the findings of this precognition study,

نتایچ این تحقیق رو در مورد آینده‌گویی تکرار کنند٬

and when they submitted it to the exact same journal,

اما وقتی نتایج رو برای همون مجله فرستادن،

the journal said, "No, we're not interested in publishing

مجله اعلام کرد ما علاقه ای به چاپ تحقیقات تکرار نتایج نداریم

replication. We're not interested in your negative data."

ما به داده های منفی شما علاقه‌ای نداریم.

So this is already evidence of how, in the academic

بنابراین این خود نشان دهنده این است که، در دنیای آکادمیک،

literature, we will see a biased sample of the true picture

ما مثالی از تعصبی رو میبینیم که تمام

of all of the scientific studies that have been conducted.

تحقیقات علمی انجام شده بهش دچار هستند.

But it doesn't just happen in the dry academic field of psychology.

اما این تنها در دنیای خشک روانشناسی اتفاق نمی افته.

It also happens in, for example, cancer research.

این اتفاق در زمینه تحقیقات برای سرطان هم رخ می ده.

So in March, 2012, just one month ago, some researchers

به طور مثال در مارس ۲۰۱۲ فقط یک ماه قبل٬ تعدادی از محققین

reported in the journal Nature how they had tried

در مجله نیچر گزارش دادند که چگونه تلاش کرده‌اند

to replicate 53 different basic science studies looking at

که داده‌های مربوط به ۵۳ تحقیق را بازآفرینی کنند با نگاه به

potential treatment targets in cancer,

درمان‌های بالقوه برای درمان سرطان٬

and out of those 53 studies, they were only able

و از مجموع ۵۳ تحقیق٬ آنها فقط توانستند

to successfully replicate six.

داده‌های مربوط به ۶ تحقیق را بازسازی کنند.

Forty-seven out of those 53 were unreplicable.

۴۷ تحقیق از مجموع ۵۳ تحقیق قابل بازسازی نبودند٬

And they say in their discussion that this is very likely

و آنها در نتیجه‌گیری تحقیقشان گفتند که این احتمالا به علت این هست

because freaks get published.

که چیزهای عجیب چاپ میشن.

People will do lots and lots and lots of different studies,

آدمها تعداد بسیار بسیار زیادی تحقیق انجام می دهند٬

and the occasions when it works they will publish,

و در صورتی که نتیجه‌ای بگیرند مقاله را چاپ خواهندکرد٬

and the ones where it doesn't work they won't.

و آنها یی را که نتیجه‌ای نداره را چاپ نمی‌کنند.

And their first recommendation of how to fix this problem,

و اولین توصیه آنها برای حل این مشکل٬

because it is a problem, because it sends us all down blind alleys,

که واقعا هم یک مشکل هست٬

their first recommendation of how to fix this problem

چراکه همه مان رو گمراه می کنه٬

is to make it easier to publish negative results in science,

این هست که باید در دانش راه رو برای چاپ نتیجه منفی هموارتر کرد٬

and to change the incentives so that scientists are

و راه‌های تشویقی را تغییر داد به صورتی که دانشمندان

encouraged to post more of their negative results in public.

تشویق بشن مقدار بیشتری از داده‌های منفیشون رو به صورت عمومی منتشر کنند.

But it doesn't just happen in the very dry world

اما این فقط در محیط خشک تحقیقات

of preclinical basic science cancer research.

پیش بالینی ساده در مورد سرطان اتفاق نمی‌افته.

It also happens in the very real, flesh and blood

این همچنین اتفاق می افته در دنیای کاملا واقعی

of academic medicine. So in 1980,

پزشکی دانشگاهی هم اتفاق می‌افته. مثلا در سال ۱۹۸۰

some researchers did a study on a drug called lorcainide,

تعدادی محقق در مورد داروی به نام «لورکاناید» شروع به تحقیق کردند٬

and this was an anti-arrhythmic drug,

و این یک داروی ضد آریتمی بود٬

a drug that suppresses abnormal heart rhythms,

دارویی که ضربان غیرعادی قلب رو از بین می‌بره٬

and the idea was, after people have had a heart attack,

ایده این بود که بعد از این که آدمی سکته قلبی کرد٬

they're quite likely to have abnormal heart rhythms,

به احتمال زیاد ضربان قلبش نامنظم میشه٬

so if we give them a drug that suppresses abnormal heart

پس اگر ما به اونها دارویی بدیم که ضربان غیرعادی رو از بین ببره٬

rhythms, this will increase the chances of them surviving.

احتمال زنده موندن اون آدمها رو بالا بردیم.

Early on its development, they did a very small trial,

در همون اوایل که این درمان داشت شکل می‌گرفت٬ آنها تحقیق کوچکی٬

just under a hundred patients.

با شرکت ۱۰۰ نفر بیمار انجام دادند.

Fifty patients got lorcainide, and of those patients, 10 died.

۵۰ نفر از بیماران «لورکاناید» مصرف کردند ٬ و از اونها ٬۱۰ نفر مردند.

Another 50 patients got a dummy placebo sugar pill

۵۰ بیمار دیگر داروی‌نمای ساختگی از جنس شکر

with no active ingredient, and only one of them died.

مصرف کردند که هیچ ماده فعالی نداشت و فقط یک نفر از اونها مرد.

So they rightly regarded this drug as a failure,

پس محققین به درستی این دارو را از رده خارج کردند٬

and its commercial development was stopped, and because

و تولید تجاری اون متوقف شد٬ و به این دلیل که

its commercial development was stopped, this trial was never published.

تولید تجاری این دارو متوقف شد٬ این تحقیق هیچ‌گاه چاپ نشد.

Unfortunately, over the course of the next five, 10 years,

متاسفانه در طول ۵ تا ۱۰ سال بعد٬

other companies had the same idea about drugs that would

شرکت‌های دیگر به همین ایده رسیدند که دارویی

prevent arrhythmias in people who have had heart attacks.

که باعث کنترل ضربان قلب باشه می تونه که مانع از سکته بشه.

These drugs were brought to market. They were prescribed

این داروها وارد بازار شدند. به صورت گسترده

very widely because heart attacks are a very common thing,

تجویز شدند چرا که سکته قلبی بسیار شایع بود٬

and it took so long for us to find out that these drugs

و مدتها طول کشید تا ما بفهمیم که این داروها

also caused an increased rate of death

نرخ مرگ و میر را بالا می برند.

that before we detected that safety signal,

اما قبل از این که زنگ خطر به صدا بیاد٬

over 100,000 people died unnecessarily in America

در آمریکا بیش از صدهزار نفر بی‌دلیل مردند٬

from the prescription of anti-arrhythmic drugs.

‌ به دلیل تجویز داروهای ضد آریتمی.

Now actually, in 1993,

حالا البته٬ در سال ۱۹۹۳

the researchers who did that 1980 study, that early study,

محققینی که اون تحقیق رو در سال ۱۹۸۰ انجام داده بودند٬ اون تحقیق اولیه٬

published a mea culpa, an apology to the scientific community,

اقرار نامه‌ای نوشتند٬ نامه عذرخواهی خطاب به جامعه علمی٬

in which they said, "When we carried out our study in 1980,

در اون گفتند که ٬«وقتی ما تحقیمان را در سال ۱۹۸۰ انجام دادیم٬

we thought that the increased death rate that occurred

فکر کردیم که زیاد شدن تعداد مرگ ها که

in the lorcainide group was an effect of chance."

در گروه «لورکاناید» اتفاق افتاد، اتفاقی بوده است.»

The development of lorcainide was abandoned for commercial reasons,

به دلایل تجاری توسعه «لورکاناید» متوقف شد٬

and this study was never published;

و این تحقیق به این دلیل هیچگاه چاپ نشد؛

it's now a good example of publication bias.

حالا این یک مثال خوب برای تعصبات چاپ و نشر است.

That's the technical term for the phenomenon where

این یک اصطلاح فنی برای مواقعی هست که

unflattering data gets lost, gets unpublished, is left

داده‌های دوست نداشتنی گم می‌شوند یا چاپ نمی‌شوند٬ به

missing in action, and they say the results described here

کار نمی روند. و آنها همچنین گفتند که نتایجشان ممکن بود

"might have provided an early warning of trouble ahead."

«یک اخطار زودهنگام از مشکلی که پیش رو هست» می‌داده است.

Now these are stories from basic science.

حال این‌ها داستانهایی هستند از دانش پایه.

These are stories from 20, 30 years ago.

اینها داستانهایی هستند از۲۰ یا ۳۰ سال قبل.

The academic publishing environment is very different now.

محیط چاپ و نشر امروزه بسیار متفاوت هست.

There are academic journals like "Trials," the open access journal,

امروز مجلات آکادمیکی مثل «ترایالز» وجود دارند٬ مجله که دسترسی به مجله برای همه آزاده.

which will publish any trial conducted in humans

که اینها هر تحقیقی که بر روی انسانها انجام شده باشد

regardless of whether it has a positive or a negative result.

فارغ از این که نتیجه بده یا نه رو چاپ می‌کنند.

But this problem of negative results that go missing in action

اما این مشکل که نتایح بد در عملاَ از بین می‌روند

is still very prevalent. In fact it's so prevalent

هنوز شایع هست. در حقیقت آنقدر شایع هست که

that it cuts to the core of evidence-based medicine.

تا بنیان پزشکی مبتنی بر شواهد رو درگیر خوش می‌کنه.

So this is a drug called reboxetine, and this is a drug

خب این دارویی هست به نام «ربوکسِ‌تین»٬ واین دارویی هست که

that I myself have prescribed. It's an antidepressant.

من خودم تجویز کردم. دارویی ضد افسردگی است.

And I'm a very nerdy doctor, so I read all of the studies

من یک پزشک وسواسی هستم. پس رفتم تمام تحقیقات انجام شده

that I could on this drug. I read the one study that was published

روی این دارو رو مطالعه کردم. من یک تحقیقی رو خوندم

that showed that reboxetine was better than placebo,

که نشون می داد «ربوکسِ‌تین» بهتر از دارونما هستش٬

and I read the other three studies that were published

و همچنین سه تحقیق دیگر رو خوندم که می‌گفت

that showed that reboxetine was just as good as any other antidepressant,

«ربوکسِ‌تین» تنها مثل بقیه داروهای ضد افسردگی هستش٬

and because this patient hadn't done well on those other antidepressants,

به این علت که بیمار من داروهای دیگه افسردگی روش جواب نداده٬

I thought, well, reboxetine is just as good. It's one to try.

من گفتم حالا که «ربوکسِ‌تین» به همون خوبی هستش٬ می‌ارزه که امتحانش کنم

But it turned out that I was misled. In fact,

اما معلوم شد که من گمراه شده بودم. در حقیقت ٬

seven trials were conducted comparing reboxetine

۷ آزمایش انجام شده بود تا «ربوکسِ‌تین»

against a dummy placebo sugar pill. One of them

با دارونما مقایسه کنه. یکی از اونها

was positive and that was published, but six of them

تایید می کرد این نظریه رو و چاپ شده بود اما شش تای

were negative and they were left unpublished.

دیگه نتایج منفی بود و چاپ نشده بودند.

Three trials were published comparing reboxetine

۳ تا آزمایش چاپ شده بودند که «ربوکسِ‌تین» را

against other antidepressants in which reboxetine

با باقی ضدافسردگی‌ها مقایسه می‌کردند

was just as good, and they were published,

که نشون می‌دادند «ربوکسه تینمسیلات» به همون خوبی هست و آنها چاپ شده بودند٬

but three times as many patients' worth of data was collected

اما به اندازه ۳ برابر اون بیماران دیگه‌ای که مورد آزمایش قرار گرفته بودند

which showed that reboxetine was worse than

نشان می‌دادند که «ربوکسِ‌تین» بدتر از سایر درمان‌های

those other treatments, and those trials were not published.

دیگه بوده و اونها چاپ نشده بودند.

I felt misled.

من احساس کردم که گمراه شده‌ام.

Now you might say, well, that's an extremely unusual example,

حالا ممکنه شما بگین که اون یک مورد بسیار نادر آزمایشگاهی هست

and I wouldn't want to be guilty of the same kind of

و من نمی‌خواهم همون مصادره به مطلوبی که

cherry-picking and selective referencing

در مورد مطلب و منابع

that I'm accusing other people of.

خودم بقیه رو متهم می‌کنم انجام بدم.

But it turns out that this phenomenon of publication bias

اما ته توی قضیه در اومد که این پدیده تعصب در چاپ مقاله

has actually been very, very well studied.

به صورت بسیار بسیار زیادی مورد مطالعه قرار گرفته.

So here is one example of how you approach it.

خب اینجا یک مورد رو مشخص می‌کنم که چطور میشه با این برخورد کرد.

The classic model is, you get a bunch of studies where

مورد کلاسیکش میشه این که شما تعدادی از آزمایشاتی

you know that they've been conducted and completed,

که می‌دونید انجام شده رو جمع می‌کنید٬

and then you go and see if they've been published anywhere

و بعد می روید و تحقیق می‌کنید ببینید آیا جای معتبری چاپ شده‌اند

in the academic literature. So this took all of the trials

پس این شامل تمام آزمایشاتی

that had ever been conducted on antidepressants

میشه که روی داروهای ضدافسردگی شده

that were approved over a 15-year period by the FDA.

که طی یک بازده ۱۵ ساله توسط اف دی ای(FDA سازمان دارویی آمریکا) تایید شده‌اند.

They took all of the trials which were submitted to the FDA as part of the approval package.

آنها تمام آزمایشاتی که برای تایید دارو به اف دی ای فرستاده شده بود به عنوان بسته تاییدی دارو را گرفتند.

So that's not all of the trials that were ever conducted on these drugs,

اینها پس تمام آزمایشاتی که روی این دارو ها انجام شده نیست چرا که٬

because we can never know if we have those,

ما هرگز نخواهیم دونست که آیا همه آنها را خواهیم داشت٬

but it is the ones that were conducted in order to get the marketing authorization.

اینها آزمایشاتی هستند که انجام شده‌اند تا بتونن مجوز توزیع دارو بگیرند.

And then they went to see if these trials had been published

سپس اونها رفتند و بررسی کردند تا ببینند که شاید آزمایشات

in the peer-reviewed academic literature. And this is what they found.

در مجلات دارای سیستم بررسی چاپ شده است. این چیزی هست که پیدا کردند.

It was pretty much a 50-50 split. Half of these trials

این یک نتیجه تقریبا ۵۰-۵۰ بوده. در واقعیت

were positive, half of them were negative, in reality.

نصف آزمایشات مثبت و نصف دیگه اونها منفی بودند.

But when they went to look for these trials in the peer-reviewed academic literature,

اما وقتی که اونها رفتند و به این آزمایشات در مجله‌های معتبر نگاه کردند٬

what they found was a very different picture.

تصویری که به دست آوردند کاملا متفاوت بود.

Only three of the negative trials were published,

فقط ۳ تا از آزمایشات منفی چاپ شده بود٬

but all but one of the positive trials were published.

در حالی که همه غیر از یکی از نتایج مثبت چاپ شده بود.

Now if we just flick back and forth between those two,

حالا اگه من اینو عقب و جلو کنم بین این دو٬

you can see what a staggering difference there was

می بینید که چه تفاوت فاحشی هستش

between reality and what doctors, patients,

بین واقعیت و آن چیزی که پزشکان٬ بیماران٬

commissioners of health services, and academics

دانشگاهیان و کارمندان بخش خدمات درمانی

were able to see in the peer-reviewed academic literature.

از مجلات معتبر می تونند ببینند.

We were misled, and this is a systematic flaw

ما گمراه شده بودیم٬ و این یک مشکل ساختاری

in the core of medicine.

در هسته پزشکی هستش.

In fact, there have been so many studies conducted on

در حقیقت میزان بسیار زیادی تحقیق در مورد

publication bias now, over a hundred, that they've been

تعصب انتشاراتی انجام شده. بیش از ۱۰۰تا از اونها

collected in a systematic review, published in 2010,

به صورت منسجم در سال ۲۰۱۰ منتشر شد٬

that took every single study on publication bias

که هر موردی از تعصب انتشاراتی که پیدا

that they could find.

کردند رو شامل شد.

Publication bias affects every field of medicine.

تعصب انتشاراتی تمام زمینه‌های پزشکی رو تحت تاثیر قرار داده.

About half of all trials, on average, go missing in action,

تقریبا نیمی از آزمایشات به طور میانگین٬ داده‌هاشون گم میشه٬

and we know that positive findings are around twice as likely

٬ و ما می‌دونیم نتایج مثبت٬ دو برابر نتایج منفی

to be published as negative findings.

شانس چاپ شدن دارند.

This is a cancer at the core of evidence-based medicine.

این سرطانی هست در مرکز پزشکی‌ تجربی.

If I flipped a coin 100 times but then

اگر من سکه‌ای رو ۱۰۰ بار بندازم

withheld the results from you from half of those tosses,

ولی نصف نتیجه‌های اون رو از شما مخفی کنم

I could make it look as if I had a coin that always came up heads.

می تونم جوری صحنه‌سازی کنم انگار سکه من همیشه شیر میاد.

But that wouldn't mean that I had a two-headed coin.

ولی به این معنی نیست که سکه من دو روی شیر داشته٬

That would mean that I was a chancer

به این معنی هستش که من یک شیادم

and you were an idiot for letting me get away with it. (Laughter)

و شما احمقی هستین که می‌ذارین من سرتون کلاه بذارم.(صدای خنده)

But this is exactly what we blindly tolerate

اما این دقیقا چیزی هست که ما کورکورانه اجازه می دیم

in the whole of evidence-based medicine.

در قلب پزشکی تجربی بیفته.

And to me, this is research misconduct.

و از نظر من٬ این اشتباه انجام دادن تحقیق هستش.

If I conducted one study and I withheld

اگر من یک تحقیق انجام بدم و نیمی از

half of the data points from that one study,

نتایجم رو پیش خودم نگه دارم٬

you would rightly accuse me, essentially, of research fraud.

شما به درستی منو متهم می‌کنید ٬به درستی که٬ کلاهبرداری علمی کرده‌ام.

And yet, for some reason, if somebody conducts

اما ٬به هر دلیلی٬ اگر کسی ده تحقیق رو انجام بده

10 studies but only publishes the five that give the result that they want,

ولی فقط نتایج ۵ تایی که دوست داره رو چاپ کنه٬

we don't consider that to be research misconduct.

ما توجه نمیکنیم که اون تحقیق اشتباه بوده

And when that responsibility is diffused between

و وقتی اون مسئولیت پخش میشه بین

a whole network of researchers, academics,

یک شبکه‌ای از محققین٬دانشگاهیان٬

industry sponsors, journal editors, for some reason

اسپانسرهای صنعتی و سردبیران مجلات٬ما به طور کلی

we find it more acceptable,

راحتتر قانع میشویم٬

but the effect on patients is damning.

اما تاثیر روی بیماران انکار نشدنی هستش.

And this is happening right now, today.

این در حال اتفاق افتادن هستش. همین الان٬ امروز.

This is a drug called Tamiflu. Tamiflu is a drug

این دارویی هستش به نام «تمیفلوTamiflu». «تمیفلو» دارویی هست که

which governments around the world have spent billions

دولتها در سراسر دنیا میلیاردها میلیارد دلار

and billions of dollars on stockpiling,

صرف خریداری و انبارش کرده‌اند٬

and we've stockpiled Tamiflu in panic,

و ما از روی ترس اون رو انبار می‌کنیم٬

in the belief that it will reduce the rate of complications of influenza.

به امید این که این دارو باعث کاهش «پیچیدگی‌های» آنفولانزا میشه.

Complications is a medical euphemism for pneumonia

«پیچیدگی» شکل شیک شده ذات‌الریه و

and death. (Laughter)

مرگ هستش. (خنده حضار)

Now when the Cochrane systematic reviewers

و حالا وقتی محققان تحقیقات ساختاری «کوچران»

were trying to collect together all of the data from all

تلاش کردند که تمام داده‌ها از تمام تحقیقات

of the trials that had ever been conducted on whether Tamiflu actually did this or not,

که تا به حال انجام شده تا نشون بده که آیا واقعا «تمیفلو» تاثیرگذار هست یا نه

they found that several of those trials were unpublished.

آنها فهمیدند چندین‌ تا از اون تحقیقات چاپ نشده‌اند.

The results were unavailable to them.

نتایج در دسترسشون نبود.

And when they started obtaining the writeups of those trials through various different means,

و وقتی اونها شروع کردند به دست آوردن نتایج اون تحقیقات رو از طریق

through Freedom of Information Act requests, through

روش‌های مختلف٬ درخواست به دلیل آزادی اطلاعات٬ یا

harassing various different organizations, what they found was inconsistent.

اذیت کردن چندین موسسه٬ چیزی که پیدا کردند متناقض بود

And when they tried to get a hold of the clinical study reports,

و وقتی که سعی کردند گزارشات مربوط به آزمایشات

the 10,000-page long documents that have

که یه گزارش ده‌هزار صفحه‌ای هستش رو بگیرند که

the best possible rendition of the information,

بهترین اطلاعات رو در خودش داره٬

they were told they weren't allowed to have them.

به آنها گفته شد که آنها اجازه ندارند آنها را داشته باشند.

And if you want to read the full correspondence

و اگر می خواین که صورت کامل مکاتبات

and the excuses and the explanations given by the drug company,

و بهانه‌ها و توضیحات شرکت‌های دارویی را بخوانید٬

you can see that written up in this week's edition

می توانید آن را مکتوب در شماره این هفته

of PLOS Medicine.

«پلاس مدیسن» پیدا کنید.

And the most staggering thing of all of this, to me,

و اون چیزی که بیشتر از همه هی تکرار میشه٬برای من٬

is that not only is this a problem, not only do we recognize

این هستش که نه تنها این یک مشکل هستش٬نه تنها ما می دونیم

that this is a problem, but we've had to suffer fake fixes.

که این یک مشکل هستش٬ ما حتی باید از «راه حل‌های الکی» بکشیم.

We've had people pretend that this is a problem that's been fixed.

ما آدمهایی داریم که جوری رفتار می‌کنند که انگار این مشکل حل شده است.

First of all, we had trials registers, and everybody said,

اول از همه٬ ما تمام آزمایشات رو ثبت کردیم٬ وهمه می‌گفتند٬

oh, it's okay. We'll get everyone to register their trials, they'll post the protocol,

آها٬ این خوبه.ما از همه می‌خوایم که آزمایشاتشون رو قبل از انجام ثبت کتتد٬ روششون رو خواهند گفت٬

they'll say what they're going to do before they do it,

و خواهند گفت چه می‌خوان بکنند قبل از این که انجام بدهند٬

and then afterwards we'll be able to check and see if all the trials which

در پایانش ما می تونیم بررسی کنیم که آیا همه آزمایش‌های انجام شده

have been conducted and completed have been published.

چاپ شده است یا نه.

But people didn't bother to use those registers.

اما مردم به خودشون زحمت ندادن که ثبت کنند آزمایشاتشون رو.

And so then the International Committee of Medical Journal Editors came along,

بعد از اون کمیته جهانی سردبیران مجلات بهداشت وارد کار شد٬

and they said, oh, well, we will hold the line.

و اونها گفتند٬ آها٬ باشه٬ این کار با ما.

We won't publish any journals, we won't publish any trials,

ما هیچ ژورنالی و هیچ آزمایشی را چاپ نمی‌کنیم٬

unless they've been registered before they began.

مگر این که اونها قبل از شروع ثبت شده باشند.

But they didn't hold the line. In 2008, a study was conducted

اما اونها مبارزه‌ای نکردند. در سال ۲۰۰۸ تحقیقی چاپ شده

which showed that half of all of trials published by journals

که نشون می داد نصف تمام مقاله‌های چاپ شده که توسط

edited by members of the ICMJE

اعضای کمیته بررسی شده بوده‌اند

weren't properly registered, and a quarter of them weren't registered at all.

به صورت درست حسابی ثبت نشده بودند و یک‌چهارم آنها اصلا ثبت نشده بودند.

And then finally, the FDA Amendment Act was passed

و در پایان اصلاحیه اف دی ای که

a couple of years ago saying that everybody who conducts

چند سال پیس تصویب شده می‌گه هر کس که هر آزمایشی انجام می ده

a trial must post the results of that trial within one year.

می‌بایست نتایج آزمایش رو تا یک سال بعد از آزمایش چاپ کنه.

And in the BMJ, in the first edition of January, 2012,

و در «بی ام جی» ٬در شماره یک ماه ژانویه سال ۲۰۱۲

you can see a study which looks to see if people kept

می‌تونید تحقیقی رو ببینید که مردم آیا

to that ruling, and it turns out that only one in five

این قانون رو رعایت کردند٬ و معلوم شد به ازای هر پنج نفر

have done so.

٬ تنها یک نفر رعایت کرده.

This is a disaster.

این یک افتضاح هستش.

We cannot know the true effects of the medicines

ما نمی تونیم تاثیر دارویی که تجویز می‌کنیم

that we prescribe if we do not have access

رو بدونیم اگر که به تمام اطلاعات

to all of the information.

دسترسی نداشته باشیم.

And this is not a difficult problem to fix.

این یک مشکل لاینحل نیست.

We need to force people to publish all trials

ما باید مردم رو مجبور کنیم که همه آزمایشاتی که

conducted in humans, including the older trials,

روی انسان‌ها انجم میدن رو چاپ کنند٬ این شامل آزمایشات قدیمی هم میشه

because the FDA Amendment Act only asks that you publish the trials conducted after 2008,

چرا که اصلاحیه اف دی ای تنها درخواستچاپ مقاله کرده از سال ۲۰۰۸ به بعد٬

and I don't know what world it is in which we're only

و من نمی‌دونم چه دنیایی خواهد بود اگر ما

practicing medicine on the basis of trials that completed in the past two years.

دارویی که تجویز کنیم فقط بر اساس تحقیقاتی که در دوسال گذشته انجام شده باشه.

We need to publish all trials in humans,

ما باید نتایج تمام أزمایشاتی که روی انسان‌ها شده رو چاپ کنیم٬

including the older trials, for all drugs in current use,

و این شامل آزمایشات قدیمیتر هم میشه٬برای تمام داروهایی که الان در حال استفاده هستند٬

and you need to tell everyone you know

و لازمه که شما به هر کس که می‌شناسید بگید:

that this is a problem and that it has not been fixed.

که مشکل این هست و این مشکل حل نشده است.

Thank you very much. (Applause)

بسیار ممنونم. (تشویق)

(Applause)

(تشویق)