Dare to disagree | Margaret Heffernan

Translator: Thu-Huong Ha Reviewer: Morton Bast

Translator: Chatthip Chaichakan Reviewer: Techaphon Nitisaowaphak

In Oxford in the 1950s,

ในอ๊อกซ์ฟอร์ด ในช่วงทศวรรษ 1950

there was a fantastic doctor, who was very unusual,

มีคุณหมอที่เก่งมากๆ คนหนึ่งที่แตกต่างจากปกติมาก

named Alice Stewart.

เธอชื่อว่า อลิซ สจวร์ต

And Alice was unusual partly because, of course,

และอลิซแตกต่างจากปกติ ส่วนหนึ่งเพราะว่า

she was a woman, which was pretty rare in the 1950s.

เธอเป็นหมอผู้หญิง ซึ่งค่อนข้างหายากมากในช่วง 1950

And she was brilliant, she was one of the,

และเธอเก่งมาก เธอเป็นหนึ่งใน

at the time, the youngest Fellow to be elected to the Royal College of Physicians.

สมาชิกที่อายุน้อยที่สุดที่ได้รับเลือกเข้าไปใน ราชวิทยาลัยแห่งอายุรแพทย์

She was unusual too because she continued to work after she got married,

อีกสาเหตุหนึ่งที่เธอต่างจากปกติก็คือว่า เธอยังคงทำงานต่อหลังจากที่เธอแต่งงาน

after she had kids,

หลังจากที่เธอมีลูก

and even after she got divorced and was a single parent,

และแม้กระทั่งหลังจากที่เธอหย่าและต้องเลี้ยงลูกเพียงลำพัง

she continued her medical work.

เธอยังคงทำงานด้านการแพทย์ของเธอต่อไป

And she was unusual because she was really interested in a new science,

และเธอแตกต่างไปจากปกติก็เพราะว่า เธอสนใจเอามากๆ ในวิทยาศาสตร์แขนงใหม่

the emerging field of epidemiology,

ที่เพิ่งกำเนิดขึ้นชื่อว่า สาขาระบาดวิทยา

the study of patterns in disease.

ซึ่งเป็นการศึกษารูปแบบการเกิดและแพร่กระจายของโรค

But like every scientist, she appreciated

แต่ก็เหมือนนักวิทยาศาสตร์ทุกคน เธอทราบดีว่า

that to make her mark, what she needed to do

เพื่อให้ตัวเองโดดเด่น สิ่งที่เธอต้องทำก็คือ

was find a hard problem and solve it.

มองหาปัญหาที่ยากๆ แล้วแก้มันซะ

The hard problem that Alice chose

ปัญหายากๆ ที่อลิซเลือก

was the rising incidence of childhood cancers.

ก็คือการเพิ่มขึ้นของมะเร็งในวัยเด็ก

Most disease is correlated with poverty,

โรคส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับความยากจน

but in the case of childhood cancers,

แต่ในกรณีของมะเร็งในเด็กนั้น

the children who were dying seemed mostly to come

เด็กๆ ที่กำลังจะตาย เหมือนว่าส่วนใหญ่จะมาจาก

from affluent families.

ครอบครัวที่มั่งคั่ง

So, what, she wanted to know,

เพราะงั้น เธอเลยอยากรู้ว่า

could explain this anomaly?

อะไรที่จะสามารถอธิบายความผิดปกตินี้ได้

Now, Alice had trouble getting funding for her research.

ตอนนั้น อลิซมีปัญหาในการหาทุนให้กับงานวิจัยของเธอ

In the end, she got just 1,000 pounds

ในท้ายที่สุด เธอได้รับทุนแค่ 1,000 ปอนด์

from the Lady Tata Memorial prize.

จากรางวัล Lady Tata Memorial

And that meant she knew she only had one shot

และนั่นหมายความว่า เธอรู้ดีว่าเธอมีโอกาสแค่ครั้งเดียว

at collecting her data.

ที่จะเก็บข้อมูลของเธอให้ได้

Now, she had no idea what to look for.

ตอนนั้น เธอไม่รู้เลยว่าเธอควรจะมองหาอะไรแน่

This really was a needle in a haystack sort of search,

มันเหมือนกับการงมเข็มในมหาสมุทรเลยทีเดียว

so she asked everything she could think of.

เธอก็เลยถามทุกอย่างที่เธอนึกออก

Had the children eaten boiled sweets?

เด็กๆ ได้กินลูกกวาดมั้ย?

Had they consumed colored drinks?

เด็กๆ ได้ดื่มเครื่องดื่มผสมสีรึเปล่า?

Did they eat fish and chips?

พวกเขากินสเต็กปลากับมันฝรั่งทอดรึเปล่า?

Did they have indoor or outdoor plumbing?

พวกเขามีระบบท่อประปาภายในหรือภายนอกบ้าน?

What time of life had they started school?

พวกเขาเริ่มเข้าโรงเรียนตอนอายุเท่าไหร่?

And when her carbon copied questionnaire started to come back,

และเมื่อเธอได้รับสำเนาแบบสอบถามของเธอกลับมา

one thing and one thing only jumped out

มีสิ่งหนึ่งและเป็นเพียงสิ่งเดียว ที่โดดเด่นออกมา

with the statistical clarity of a kind that

ด้วยความชัดเจนทางสถิติอย่างมาก

most scientists can only dream of.

ชนิดที่นักวิทยาศาสตร์ส่วนใหญ่ไม่คาดคิดว่าจะเจอ

By a rate of two to one,

ด้วยอัตราส่วนสองต่อหนึ่ง

the children who had died

เด็กๆ ที่เสียชีวิต

had had mothers who had been X-rayed when pregnant.

มีแม่ที่ได้รับการเอ็กซ์เรย์ขณะตั้งครรภ์

Now that finding flew in the face of conventional wisdom.

ตอนนั้น ข้อค้นพบนี้ท้าทายความรู้ดั้งเดิมเข้าอย่างจัง

Conventional wisdom held

ความรู้ดั้งเดิมที่ว่า

that everything was safe up to a point, a threshold.

ทุกอย่างปลอดภัยหากไม่มากเกินจุดๆ หนึ่ง

It flew in the face of conventional wisdom,

มันท้าทายภูมิปัญญาดั้งเดิม

which was huge enthusiasm for the cool new technology

ซึ่งกำลังตื่นเต้นมากกับเทคโนโลยีสุดเจ๋งใหม่ล่าสุดในยุคนั้น

of that age, which was the X-ray machine.

ซึ่งก็คือ เครื่องเอ็กซ์เรย์

And it flew in the face of doctors' idea of themselves,

และมันขัดแย้งกับความเชื่อของแพทย์ที่เชื่อว่า

which was as people who helped patients,

พวกเขาเป็นผู้ช่วยเหลือคนไข้

they didn't harm them.

พวกเขาไม่ได้ทำอันตรายคนไข้

Nevertheless, Alice Stewart rushed to publish

ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น อลิซ สจวร์ต ก็ได้รีบตีพิมพ์

her preliminary findings in The Lancet in 1956.

ผลการค้นพบเบื้องต้นของเธอใน วารสารการแพทย์ชื่อ The Lancet เมื่อปี 1956

People got very excited, there was talk of the Nobel Prize,

ผู้คนพากันตื่นเต้น ถึงขั้นมีการพูดถึงรางวัลโนเบล

and Alice really was in a big hurry

และอลิซอยู่ในสภาวะที่เร่งรีบมากจริงๆ

to try to study all the cases of childhood cancer she could find

ในการพยายามที่จะศึกษา มะเร็งวัยเด็กที่เธอพบเจอทุกราย

before they disappeared.

ก่อนที่พวกมันจะหายไป

In fact, she need not have hurried.

อันที่จริง เธอไม่จำเป็นต้องรีบเลย

It was fully 25 years before the British and medical --

มันเป็นเวลาถึง 25 ปีเต็มๆ ก่อนที่

British and American medical establishments

หน่วยงานทางด้านการแพทย์ในอังกฤษและอเมริกา

abandoned the practice of X-raying pregnant women.

จะยกเลิกการเอ็กซ์เรย์หญิงมีครรภ์

The data was out there, it was open, it was freely available,

ข้อมูลอยู่ตรงนั้น เป็นข้อมูลสาธารณะ ที่เข้าถึงได้อย่างเสรี

but nobody wanted to know.

แต่ไม่มีใครอยากที่จะรับรู้มัน

A child a week was dying,

เด็กตายลงอาทิตย์ละคน

but nothing changed.

แต่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

Openness alone can't drive change.

การเปิดเผยข้อมูลเพียงอย่างเดียว ไม่สามารถทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงได้

So for 25 years Alice Stewart had a very big fight on her hands.

เพราะงั้น เป็นเวลา 25 ปีเลยทีเดียว ที่ อลิซ สจวร์ต ใช้เวลาต่อสู้เรื่องนี้

So, how did she know that she was right?

เอาล่ะ แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าเธอถูก?

Well, she had a fantastic model for thinking.

คือ เธอมีวิธีการคิดที่น่าทึ่งมาก

She worked with a statistician named George Kneale,

เธอทำงานกับนักสถิติที่ชื่อว่า จอร์จ นีล

and George was pretty much everything that Alice wasn't.

และจอร์จก็มีลักษณะตรงข้ามกับอลิซแทบทุกอย่าง

So, Alice was very outgoing and sociable,

อลิซเป็นคนชอบออกไปข้างนอกและชอบเข้าสังคม

and George was a recluse.

จอร์จเป็นคนรักสันโดษ

Alice was very warm, very empathetic with her patients.

อลิซเป็นคนอบอุ่นมาก ช่างเข้าอกเข้าใจคนไข้ของเธอมาก

George frankly preferred numbers to people.

จอร์จชอบตัวเลขมากกว่าผู้คนอย่างแท้จริง

But he said this fantastic thing about their working relationship.

แต่เขาพูดสิ่งที่มหัศจรรย์ เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคน

He said, "My job is to prove Dr. Stewart wrong."

เขาพูดว่า "งานของผมคือการพิสูจน์ว่าหมอสจวร์ตผิด"

He actively sought disconfirmation.

เขามองหาข้อหักล้างอย่างกระตือรือร้น

Different ways of looking at her models,

พิจารณาโมเดลของเธอ ตัวเลขสถิติของเธอ ในมุมที่แตกต่าง

at her statistics, different ways of crunching the data

วิเคราะห์ข้อมูลด้วยวิธีที่แตกต่างกันหลายๆ วิธี

in order to disprove her.

เพื่อที่จะพิสูจน์ว่าเธอผิด

He saw his job as creating conflict around her theories.

เขามองงานของเขาว่าเป็นการสร้างความขัดแย้ง ขึ้นรอบๆทฤษฎีของเธอ

Because it was only by not being able to prove

เพราะว่าการที่พิสูจน์ไม่ได้

that she was wrong,

ว่าเธอผิดนั้น

that George could give Alice the confidence she needed

เป็นหนทางเดียวที่จอร์จจะมอบ ความมั่นใจแบบที่อลิซต้องการ

to know that she was right.

ในการที่จะรู้ว่าเธอถูกแล้วได้

It's a fantastic model of collaboration --

มันเป็นโมเดลในการทำงานร่วมกันที่ดีมาก

thinking partners who aren't echo chambers.

คู่คิดที่ไม่ใช่ผู้ที่คอยทำตัวเหมือนห้องสะท้อนเสียง

I wonder how many of us have,

ฉันสงสัยว่า จะมีสักกี่คนในพวกเราที่มี

or dare to have, such collaborators.

หรือกล้าที่จะมี เพื่อนร่วมงานแบบนั้น

Alice and George were very good at conflict.

อลิซกับจอร์จนั้นทำได้ดีมากในการขัดแย้งกัน

They saw it as thinking.

พวกเขามองว่ามันเป็นการคิด

So what does that kind of constructive conflict require?

แล้ว ถ้าจะสร้างความขัดแย้งเชิงสร้างสรรค์แบบนั้นต้องทำอย่างไร?

Well, first of all, it requires that we find people

อันดับแรก เราต้องหาคนที่

who are very different from ourselves.

แตกต่างจากเราเอามากๆ

That means we have to resist the neurobiological drive,

ซึ่งหมายความว่า เราจะต้องต้านทาน แรงขับเคลื่ือนเชิงประสาทชีววิทยา

which means that we really prefer people mostly like ourselves,

ที่ว่า เรามักจะชื่นชอบ คนที่คล้ายกับเราค่อนข้างมาก

and it means we have to seek out people

และมันหมายความว่า เราต้องมองหาผู้คน

with different backgrounds, different disciplines,

ที่มาจากปูมหลังที่แตกต่างกัน สาขาที่ต่างกัน

different ways of thinking and different experience,

วิธีการคิดที่ต่างกัน และประสบการณ์ที่ต่างกัน

and find ways to engage with them.

และมองหาทางที่จะเข้าไปผูกสัมพันธ์กับพวกเขา

That requires a lot of patience and a lot of energy.

นั่นจำเป็นต้องใช้ความอดทน และพลังงานอย่างมากเลยทีเดียว

And the more I've thought about this,

และยิ่งฉันคิดถึงเรื่องนี้มากขึ้นเท่าไหร่

the more I think, really, that that's a kind of love.

ฉันก็ยิ่งคิดว่า จริงๆแล้ว นั่นเป็นความรักประเภทหนึ่ง

Because you simply won't commit that kind of energy

เพราะคุณจะไม่มีทางยอมทุ่มพลังงานและเวลา

and time if you don't really care.

มากขนาดนั้น ถ้าคุณไม่ได้ใส่ใจมันจริงๆ

And it also means that we have to be prepared to change our minds.

และมันก็ยังหมายความด้วยว่า เราจะต้องเตรียมตัวที่จะเปลี่ยนความคิดของเรา

Alice's daughter told me

ลูกสาวของอลิซบอกฉันว่า

that every time Alice went head-to-head with a fellow scientist,

ทุกครั้งที่อลิซต้องออกไปต่อกรกับ เพื่อนนักวิทยาศาสตร์แบบตัวต่อตัว

they made her think and think and think again.

พวกเขาทำให้เธอคิดแล้วคิดอีก คิดแล้วคิดอีก

"My mother," she said, "My mother didn't enjoy a fight,

"แม่ของฉัน" เธอพูด "แม่ของฉันไม่สนุกกับการต่อสู้นั้นเลย

but she was really good at them."

แต่เธอทำได้ดีมากจริงๆ"

So it's one thing to do that in a one-to-one relationship.

เพราะงั้น มันเป็นสิ่งหนึ่งที่จะต้องทำ ในการมีความสัมพันธ์แบบหนึ่งต่อหนึ่ง

But it strikes me that the biggest problems we face,

แต่สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจก็คือว่า ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดที่พวกเราเจอ

many of the biggest disasters that we've experienced,

หายนะครั้งใหญ่ๆ ที่พวกเราเคยประสบพบผ่าน

mostly haven't come from individuals,

ส่วนใหญ่แล้วไม่ได้มาจากปัจเจกบุคคล

they've come from organizations,

มันมาจากองค์กรต่างหาก

some of them bigger than countries,

บางองค์กรก็ใหญ่กว่าระดับประเทศ

many of them capable of affecting hundreds,

บ้างก็สามารถที่จะส่งผลต่อคนเป็นร้อย

thousands, even millions of lives.

เป็นพัน หรือแม้กระทั่งเป็นล้านๆชีวิตได้

So how do organizations think?

เพราะงั้น องค์กรมีวิธีคิดยังไงล่ะ?

Well, for the most part, they don't.

เอาล่ะ ส่วนใหญ่ พวกเขาไม่คิดกันหรอก

And that isn't because they don't want to,

และนั่นไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่อยากคิด

it's really because they can't.

แต่มันเป็นเพราะพวกเขาคิดไม่ได้ต่างหาก

And they can't because the people inside of them

และคิดไม่ได้เพราะ ผู้คนที่อยู่ในองค์กรนั้นๆ

are too afraid of conflict.

ที่กลัวความขัดแย้งมากจนเกินไป

In surveys of European and American executives,

ในการสำรวจผู้บริหารชาวยุโรปและอเมริกัน

fully 85 percent of them acknowledged

85 เปอร์เซ็นต์เต็มๆ ตระหนักว่า

that they had issues or concerns at work

พวกเขามีประเด็นหรือข้อกังวลในที่ทำงาน

that they were afraid to raise.

ที่พวกเขาไม่กล้าจะเอ่ยมันขึ้นมา

Afraid of the conflict that that would provoke,

กลัวมันจะกระตุ้นความขัดแย้ง

afraid to get embroiled in arguments

กลัวที่จะเข้าไปพัวพันในการโต้เถียง

that they did not know how to manage,

ที่พวกเขาไม่รู้จะจัดการยังไง

and felt that they were bound to lose.

และรู้สึกว่า ยังไงก็ต้องแพ้อยู่ดี

Eighty-five percent is a really big number.

85 เปอร์เซ็นต์เป็นจำนวนที่เยอะมาก

It means that organizations mostly can't do

มันหมายความว่า องค์กรส่วนใหญ่มักจะไม่สามารถ

what George and Alice so triumphantly did.

ทำในสิ่งที่จอร์จและอลิซทำเอาไว้อย่างภาคภูมิได้

They can't think together.

พวกเขาไม่สามารถคิดร่วมกันได้

And it means that people like many of us,

และนั่นหมายความว่า ผู้คนอย่างเราทั้งหลาย

who have run organizations,

ที่บริหารองค์กรต่างๆ

and gone out of our way to try to find the very best people we can,

และพยายามอย่างสุดความสามารถ ที่จะหาคนที่ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้

mostly fail to get the best out of them.

ส่วนใหญ่แล้ว ล้มเหลวที่จะดึงสิ่งที่ดีที่สุดออกมาจากพวกเขา

So how do we develop the skills that we need?

แล้วเราจะพัฒนาทักษะที่เราต้องการได้ยังไงล่ะ?

Because it does take skill and practice, too.

เพราะมันจำเป็นต้องใช้ทั้งทักษะและการฝึกฝน

If we aren't going to be afraid of conflict,

ถ้าเราจะไม่ให้เกิดความรู้สึกกลัวความขัดแย้ง

we have to see it as thinking,

เราต้องมองมันว่าเป็น "การคิด"

and then we have to get really good at it.

และ เราก็ต้องพยายามทำมันให้ดีให้ได้

So, recently, I worked with an executive named Joe,

เมื่อเร็วๆ นี้ ฉันทำงานกับผู้บริหารที่ชื่อ โจ

and Joe worked for a medical device company.

โจทำงานให้กับบริษัทเครื่องมือทางการแพทย์

And Joe was very worried about the device that he was working on.

โจเป็นกังวลเอามากๆ กับเครื่องมือที่เขากำลังทำงานอยู่

He thought that it was too complicated

เขาคิดว่ามันสลับซับซ้อนเกินไป

and he thought that its complexity

และเขาคิดว่าความซับซ้อนของมัน

created margins of error that could really hurt people.

จะทำให้เกิดความผิดพลาด ที่อาจเป็นอันตรายต่อผู้คนได้

He was afraid of doing damage to the patients he was trying to help.

เขากลัวว่ามันจะทำความเสียหายให้แก่คนไข้ ที่เขากำลังพยายามจะช่วย

But when he looked around his organization,

แต่เมื่อเขามองไปรอบๆ ภายในองค์กรของเขา

nobody else seemed to be at all worried.

คนอื่นๆ ดูไม่มีใครกังวลใดๆ เลย

So, he didn't really want to say anything.

เขาเลยไม่อยากจะพูดอะไรออกมา

After all, maybe they knew something he didn't.

บางทีพวกเขาอาจจะรู้บางอย่างที่ตัวเขาไม่รู้

Maybe he'd look stupid.

บางทีเขาอาจจะดูโง่ก็ได้

But he kept worrying about it,

แต่เขาก็ยังคงกังวลต่อไปเรือยๆ

and he worried about it so much that he got to the point

และเขากังวลเกี่ยวกับมันมากจนกระทั่งถึงจุดที่

where he thought the only thing he could do

เขาคิดว่า สิ่งเดียวที่เขาจะทำได้ก็คือ

was leave a job he loved.

ออกจากงานที่เขารัก

In the end, Joe and I found a way

ในท้ายที่สุด โจกับฉันเจอทางออกสำหรับเขา

for him to raise his concerns.

ที่จะยกประเด็นความกังวลของเขาขึ้นมา

And what happened then is what almost always

และสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนั้นก็คือ สิ่งที่มักจะเกิดขึ้น

happens in this situation.

ในสถานการณ์แบบนี้เสมอๆ

It turned out everybody had exactly the same

มันกลายเป็นว่าทุกคน

questions and doubts.

มีคำถามและความสงสัยแบบเดียวกันเปี๊ยบ

So now Joe had allies. They could think together.

แล้วตอนนี้โจก็มีพวกแล้ว พวกเขาสามารถช่วยกันคิดได้

And yes, there was a lot of conflict and debate

และแน่นอน มันเต็มไปด้วยความขัดแย้งและการโต้แย้ง

and argument, but that allowed everyone around the table

และการถกเถียง แต่นั่นทำให้ทุกคนรอบๆ บนโต๊ะสนทนา

to be creative, to solve the problem,

มีความคิดสร้างสรรค์ ในการพยายามแก้ปัญหา

and to change the device.

และปรับเปลี่ยนเครื่องมือนั้น

Joe was what a lot of people might think of

โจเป็นแบบที่ใครหลายๆคนอาจจะถึง

as a whistle-blower,

ในฐานะเป็นคนที่เริ่มเป่านกหวีด

except that like almost all whistle-blowers,

ยกเว้นที่ว่า เหมือนๆกับคนเป่านกหวีดส่วนใหญ่

he wasn't a crank at all,

เขาไม่ใช่คนประหลาดเลยสักนิด

he was passionately devoted to the organization

เขาทุ่มเททำงานด้วยใจรักให้กับองค์กร

and the higher purposes that that organization served.

และให้กับเป้าประสงค์ที่องค์กรนั้นยึดถืออยู่

But he had been so afraid of conflict,

แต่เขาก็เคยกลัวความขัดแย้งเอามากๆ

until finally he became more afraid of the silence.

จนกระทั่ง ท้ายที่สุด กลายเป็นว่าเขากลัวความเงียบมากกว่า

And when he dared to speak,

และเมื่อเขากล้าที่จะพูด

he discovered much more inside himself

เขาค้นพบอะไรมากมายภายใต้ตัวตนของเขา

and much more give in the system than he had ever imagined.

และสามารถให้อะไรกับระบบได้มากมาย มากกว่าที่เขาเคยจินตนาการเอาไว้เสียอีก

And his colleagues don't think of him as a crank.

และเพื่อนร่วมงานก็ไม่ได้คิดว่าเขาเป็นคนประหลาด

They think of him as a leader.

พวกเขาคิดถึงโจในฐานะผู้นำ

So, how do we have these conversations more easily

แล้วเราจะทำให้เกิดการสนทนาประเภทนี้ให้ง่ายขึ้น

and more often?

และบ่อยขึ้นได้ยังไงล่ะ?

Well, the University of Delft

มหาวิทยาลัยเดลฟ์ (University of Delft)

requires that its PhD students

ได้กำหนดให้นักศึกษาปริญญาเอก

have to submit five statements that they're prepared to defend.

ต้องส่งข้อความ 5 ข้อความ ที่พวกเขาพร้อมที่จะถกด้วยเหตุผล

It doesn't really matter what the statements are about,

มันไม่สำคัญว่าข้อความเหล่านั้นจะเกี่ยวกับอะไร

what matters is that the candidates are willing and able

สิ่งสำคัญก็คือว่า นักศึกษาเหล่านั้นเต็มใจและสามารถ

to stand up to authority.

ที่จะลุกขึ้นชี้แจงกับผู้มีอำนาจได้

I think it's a fantastic system,

ฉันคิดว่านี่เป็นระบบที่เยี่ยมมาก

but I think leaving it to PhD candidates

แต่ฉันคิดว่าการปล่อยให้เรื่องนี้ เป็นเรื่องของนักศึกษาปริญญาเอกนั้น

is far too few people, and way too late in life.

มันกลายเป็นเรื่องของคนจำนวนน้อยเกินไป และสายไปมากๆ สำหรับชีวิตหนึ่ง

I think we need to be teaching these skills

ฉันคิดว่าเราต้องมีการสอนทักษะนี้

to kids and adults at every stage of their development,

ให้แก่เด็กและผู้ใหญ่ ในทุกขั้นของการพัฒนาของพวกเขา

if we want to have thinking organizations

ถ้าหากเราต้องการที่จะมีองค์กรแห่งการคิด

and a thinking society.

และสังคมแห่งการคิด

The fact is that most of the biggest catastrophes that we've witnessed

ความจริงก็คือ ความหายนะอันยิ่งใหญ่ ที่พวกเราได้พบเห็นส่วนใหญ่

rarely come from information that is secret or hidden.

แทบจะไม่ได้มาจากข้อมูลที่เป็นความลับหรือถูกปิดซ่อน

It comes from information that is freely available and out there,

มันมาจากข้อมูลที่เข้าถึงได้อย่างอิสระและอยู่ตรงหน้า

but that we are willfully blind to,

แต่เรากลับตั้งใจมองไม่เห็นมัน

because we can't handle, don't want to handle,

เพราะเราไม่สามารถจัดการ หรือไม่ต้องการที่จะจัดการ

the conflict that it provokes.

ความขัดแย้งที่มันก่อให้เกิดขึ้นมา

But when we dare to break that silence,

แต่เมื่อเรากล้าที่จะทำลายความเงียบ

or when we dare to see,

หรือเมื่อเรากล้าที่จะมอง

and we create conflict,

และเราสร้างความขัดแย้งขึ้น

we enable ourselves and the people around us

เราจะทำให้ตัวเราเองและผู้คนรอบๆ ตัวเรา

to do our very best thinking.

ทำการคิดอย่างดีที่สุด

Open information is fantastic,

ข้อมูลที่เปิดเผยนั้นดีมากๆ

open networks are essential.

เครือข่ายที่เปิดเผยก็จำเป็น

But the truth won't set us free

แต่ความจริงไม่อาจทำให้เราเป็นอิสระ

until we develop the skills and the habit and the talent

จนกว่าเราจะพัฒนาทักษะ และนิสัย และพรสวรรค์

and the moral courage to use it.

และความกล้าทางศีลธรรมที่จะใช้มัน

Openness isn't the end.

การเปิดเผยไม่ใช่จุดจบ

It's the beginning.

มันเป็นจุดเริ่มต้นค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)