Dare to disagree | Margaret Heffernan

مارگارت هِفرنان: جرأت مخالفت

Translator: Thu-Huong Ha Reviewer: Morton Bast

Translator: Farnaz Saghafi Reviewer: Mana Ahmady

In Oxford in the 1950s,

در دهه ۱۹۵۰ در شهر آکسفورد،

there was a fantastic doctor, who was very unusual,

پزشک فوق العاده ای که خیلی هم عجیب بود،

named Alice Stewart.

بنام "آلیس استوارت" زندگی می‌کرد.

And Alice was unusual partly because, of course,

و البته بخشی از عجیب بودن آلیس به این خاطر بود که

she was a woman, which was pretty rare in the 1950s.

او یک زن بود، چیزی که در سالهای ۱۹۵۰مسئله نادری بود.

And she was brilliant, she was one of the,

و او بی نظیر بود، یکی از جوان ترین کسانی بود

at the time, the youngest Fellow to be elected to the Royal College of Physicians.

که در اون زمان در کالج پزشکان رویال پذیرفته شد.

She was unusual too because she continued to work after she got married,

از این نظر هم عجیب بود که پس از ازدواج به کار خود ادامه داد،

after she had kids,

و همچنین بعد از اینکه بچه دار شد،

and even after she got divorced and was a single parent,

و حتی پس از اینکه متارکه کرد و تنها سرپرست فرزندانش بود،

she continued her medical work.

به کار پزشکی‌اش ادامه داد.

And she was unusual because she was really interested in a new science,

او استثنایی بود، چون علاقه زیادی به علم جدید داشت،

the emerging field of epidemiology,

رشته نوظهور اپیدمیولوژی (بیماریهای واگیر دار)،

the study of patterns in disease.

مطالعه ساختارهای بیماری.

But like every scientist, she appreciated

اما همانند هر دانشمندی، او آگاه بود که

that to make her mark, what she needed to do

برای کسب شهرت، لازمه که یه مسئله سختی را پیدا و آنرا حل کند.

was find a hard problem and solve it.

برای کسب شهرت، لازمه که یه مسئله سختی را پیدا و آنرا حل کند.

The hard problem that Alice chose

مسئله سختی که آلیس انتخاب کرد

was the rising incidence of childhood cancers.

شیوع روزافزون سرطان در کودکان بود.

Most disease is correlated with poverty,

اکثر بیماریها با فقر رابطه دارند،

but in the case of childhood cancers,

اما در مورد سرطان در دوران کودکی،

the children who were dying seemed mostly to come

کودکانی که در حال مرگ بودند به ظاهر از خانواده های مرفه آمده بودند.

from affluent families.

کودکانی که در حال مرگ بودند به ظاهر از خانواده های مرفه آمده بودند.

So, what, she wanted to know,

بنابراین او می خواست دلیل این ناهنجاری را بداند.

could explain this anomaly?

بنابراین او می خواست دلیل این ناهنجاری را بداند.

Now, Alice had trouble getting funding for her research.

حالا، آلیس برای انجام تحقیقاتش مشکل دریافت بودجه داشت.

In the end, she got just 1,000 pounds

در نهایت، او فقط ۱۰۰۰ پوند از جایزه یادبود «لیدی تاتا» گرفت.

from the Lady Tata Memorial prize.

در نهایت، او فقط ۱۰۰۰ پوند از جایزه یادبود «لیدی تاتا» گرفت.

And that meant she knew she only had one shot

و این بدان معنی بود که او فقط یک شانس برای جمع آوری اطلاعاتش داشت.

at collecting her data.

و این بدان معنی بود که او فقط یک شانس برای جمع آوری اطلاعاتش داشت.

Now, she had no idea what to look for.

حالا، اصلا نمی‌دانست به دنبال چه چیزی باشد.

This really was a needle in a haystack sort of search,

این نوع تحقیق واقعا مثل قضیه‌ی یه سوزن در انبار کاه بود،

so she asked everything she could think of.

بنابراین هر چیزی را که به فکرش می‌رسید، می‌پرسید.

Had the children eaten boiled sweets?

آیا کودکان آب‌نبات خورده بودند؟

Had they consumed colored drinks?

آیا نوشیدنی‌های رنگ دار مصرف کرده بودند؟

Did they eat fish and chips?

آیا ماهی و سیب زمینی سرخ‌کرده خورده بودند؟

Did they have indoor or outdoor plumbing?

از لوله کشی خارجی بهره‌مند بودند یا داخلی؟

What time of life had they started school?

رفتن به مدرسه را از چه زمانی در زندگی آغاز کردند؟

And when her carbon copied questionnaire started to come back,

و وقتی نسخه های سوالات وی به او برگشتند

one thing and one thing only jumped out

یه چیز و تنها یه چیز به چشم خورد

with the statistical clarity of a kind that

با نوعی شفافیت آماری که

most scientists can only dream of.

بیشتر دانشمندان تنها رویای آن‌را دارند.

By a rate of two to one,

مادر یک کودک از هر دو کودکِ مرده، در طول دوران بارداری در معرض اشعه ایکس قرار گرفته بود.

the children who had died

مادر یک کودک از هر دو کودکِ مرده، در طول دوران بارداری در معرض اشعه ایکس قرار گرفته بود.

had had mothers who had been X-rayed when pregnant.

مادر یک کودک از هر دو کودکِ مرده، در طول دوران بارداری در معرض اشعه ایکس قرار گرفته بود.

Now that finding flew in the face of conventional wisdom.

حالا این یافته، دیدگاهِ عموم را به چالش گرفت.

Conventional wisdom held

دیدگاهِ عموم بر این اصل است که

that everything was safe up to a point, a threshold.

هر چیزی تا یه حد و مرزی، دارای امنیت است.

It flew in the face of conventional wisdom,

اون یافته، دیدگاهِ عموم را به چالش گرفت.

which was huge enthusiasm for the cool new technology

که شوقِ فراوان برای استفاده از تکنولوژی جدید جالبی در اون دوران بود، همان دستگاه اشعه ایکس.

of that age, which was the X-ray machine.

که شوقِ فراوان برای استفاده از تکنولوژی جدید جالبی در اون دوران بود، همان دستگاه اشعه ایکس.

And it flew in the face of doctors' idea of themselves,

و اون، عقیده پزشکان در مورد خودشان را به چالش کشید

which was as people who helped patients,

اینکه اونها افرادی هستند که به بیماران کمک کرده و به آنها آزاری نمی رسانند.

they didn't harm them.

اینکه اونها افرادی هستند که به بیماران کمک کرده و به آنها آزاری نمی رسانند.

Nevertheless, Alice Stewart rushed to publish

با این وجود، آلیس استوارت بسرعت یافته های ابتدایی خود را

her preliminary findings in The Lancet in 1956.

در سال ۱۹۵۰در مجله پزشکی "لانسِت" به‌چاپ رساند.

People got very excited, there was talk of the Nobel Prize,

مردم خیلی به هیجان آمدند، صحبت از جایزه نوبل بود،

and Alice really was in a big hurry

و آلیس واقعا سعی می‌کرد

to try to study all the cases of childhood cancer she could find

تا بسرعت هر چیزی رو در هرموردی از سرطان که در کودکان می‌یافت،

before they disappeared.

قبل از ناپدید شدنشان مطالعه کند.

In fact, she need not have hurried.

در حقیقت، لازم نبود عجله کند.

It was fully 25 years before the British and medical --

این دست کم ۲۵ سالی قبل از این بود که نظام پزشکی انگلیس

British and American medical establishments

-- نظام پزشکی انگیس و آمریکا--

abandoned the practice of X-raying pregnant women.

انجام اشعه ایکس بر روی زنان باردار را ممنوع کنه.

The data was out there, it was open, it was freely available,

اطلاعات اون بیرون، علنی و بطور رایگان در دسترس بود

but nobody wanted to know.

اما هیچکس مایل به دونستن نبود.

A child a week was dying,

هفته ای یک کودک از بین می رفت

but nothing changed.

اما هیچ تغییری رخ نمی داد.

Openness alone can't drive change.

صراحت به تنهایی قادر به ایجاد تغییر نیست.

So for 25 years Alice Stewart had a very big fight on her hands.

بدین ترتیب آلیس مدت ۲۵ سال درگیر جنگ بزرگی بود.

So, how did she know that she was right?

پس چطور به صحت گفته هایش پی برد؟

Well, she had a fantastic model for thinking.

خُب، اون یه روش عالی برای فکر کردن داشت.

She worked with a statistician named George Kneale,

او با یه آمارگر بنام «جورج نیل» همکاری کرد،

and George was pretty much everything that Alice wasn't.

و جورج تقریبا زمین تا آسمون با آلیس فرق داشت.

So, Alice was very outgoing and sociable,

خُب، آلیس اجتماعی و خوش مشرب بود٬

and George was a recluse.

و جورج گوشه گیر بود.

Alice was very warm, very empathetic with her patients.

آلیس با بیمارانش بسیار خونگرم و همدل بود.

George frankly preferred numbers to people.

جورج بی‌رودروایسی، ارقام را به افراد ترجیح می داد.

But he said this fantastic thing about their working relationship.

اما اون این جمله فوق العاده را درمورد رابطه کاری‌شان گفت.

He said, "My job is to prove Dr. Stewart wrong."

او گفت: «کار من اینه که ثابت کنم دکتراستوارت اشتباه می کند.»

He actively sought disconfirmation.

او با تلاشِ زیاد بدنبال عدم تایید بود.

Different ways of looking at her models,

نگاهی متفاوت به الگوهای او داشت،

at her statistics, different ways of crunching the data

راههای متفاوتی برای پردازش داده‌ها داشت

in order to disprove her.

تا از این طریق او را نفی کند.

He saw his job as creating conflict around her theories.

او به کارش، به دیده ایجاد اختلاف پیرامون تئوریهای آلیس نگاه می‌کرد.

Because it was only by not being able to prove

چون تنها از این راه که نتونه اشتباه آلیس را ثابت کنه،

that she was wrong,

چون تنها از این راه که نتونه اشتباه آلیس را ثابت کنه،

that George could give Alice the confidence she needed

جورج می تونست اعتماد به نفسی که آلیس برای درک صحت کارهایش لازم داشت را به وی بدهد.

to know that she was right.

جورج می تونست اعتماد به نفسی که آلیس برای درک صحت کارهایش لازم داشت را به وی بدهد.

It's a fantastic model of collaboration --

این یه روش فوق العاده برای همکاری است -

thinking partners who aren't echo chambers.

شرکای فکری که تایید کننده‌ی هم نیستند.

I wonder how many of us have,

در عجبم چند تا از ما چنین همکارانی داشته یا جرأت داشتنش را داریم.

or dare to have, such collaborators.

در عجبم چند تا از ما چنین همکارانی داشته یا جرأت داشتنش را داریم.

Alice and George were very good at conflict.

آلیس و جورج خوب جر و بحث می کردند.

They saw it as thinking.

آنها جر و بحث را به چشم تفکر می دیدند.

So what does that kind of constructive conflict require?

این نوع جر و بحث سازنده، چه چیزی لازم داره؟

Well, first of all, it requires that we find people

خُب، اول از همه، لازمه افرادی را بیابیم که تفاوت زیادی با ما داشته باشند.

who are very different from ourselves.

خُب، اول از همه، لازمه افرادی را بیابیم که تفاوت زیادی با ما داشته باشند.

That means we have to resist the neurobiological drive,

بدان معنی که می بایست در برابرِ این کشش نوروبیولوژیکی مقاومت کنیم،

which means that we really prefer people mostly like ourselves,

که باعث می‌شه واقعا افرادی که بیشتر شبیه ما هستند را ترجیح بدهیم،

and it means we have to seek out people

و اینو می‌گه که باید در جستجوی افرادی باشیم

with different backgrounds, different disciplines,

که سابقه متفاوت، اصول متفاوت،

different ways of thinking and different experience,

روشهای متفاوت فکری و تجربه های متفاوت دارند،

and find ways to engage with them.

و راهی برای ارتباط با آنها بیابیم.

That requires a lot of patience and a lot of energy.

این کار مستلزم صبر فراوان و انرژی زیادی است.

And the more I've thought about this,

و هر چه بیشتر به آن می‌اندیشم،

the more I think, really, that that's a kind of love.

بیشتر باور می کنم که اون براستی یه جور عشقه.

Because you simply won't commit that kind of energy

چون اگه واقعا براتون مهم نباشه، اونقدر انرژی و زمان صرف نمی‌کنید.

and time if you don't really care.

چون اگه واقعا براتون مهم نباشه، اونقدر انرژی و زمان صرف نمی‌کنید.

And it also means that we have to be prepared to change our minds.

و همچنین بدان معنی است که باید برای تغییرِ ذهنیتمان آماده باشیم.

Alice's daughter told me

دخترِ آلیس بهم گفت

that every time Alice went head-to-head with a fellow scientist,

هر وقت که آلیس با یه همکار دانشمند برخورد می کرد،

they made her think and think and think again.

باعث می شد بیشتر و بیشتر مجددا فکر کنه.

"My mother," she said, "My mother didn't enjoy a fight,

او گفت، « مادرم، جدال را دوست نداشت، ولی خوب می‌جنگید.»

but she was really good at them."

او گفت، « مادرم، جدال را دوست نداشت، ولی خوب می‌جنگید.»

So it's one thing to do that in a one-to-one relationship.

پس این در روابط دونفره یک کارِ ضروری‌ست.

But it strikes me that the biggest problems we face,

اما بخاطرم رسید بزرگترین مشکلی که با آن روبه رو هستیم،

many of the biggest disasters that we've experienced,

اکثر مصیبت های بزرگی که به سرمان آمده،

mostly haven't come from individuals,

غالبا از طرف اشخاص وارد نشده،

they've come from organizations,

بلکه از طرف نهادهایی است که برخی از آنها بزرگتر از کشورها هستن،

some of them bigger than countries,

بلکه از طرف نهادهایی است که برخی از آنها بزرگتر از کشورها هستن،

many of them capable of affecting hundreds,

و بیشتر آنها قابلیت تأثیر گذاری بر صدها،

thousands, even millions of lives.

هزاران و بلکه میلیونها زندگی را دارند.

So how do organizations think?

سازمان‌ها چطورفکر می‌کنند؟

Well, for the most part, they don't.

خُب، بیشتر مواقع فکری نمی‌کنند.

And that isn't because they don't want to,

و دلیلش عدم تمایلشان نیست،

it's really because they can't.

واقعا به این خاطره که قادر نیستند.

And they can't because the people inside of them

دلیل این عدم توانایی اینه که کارکنان داخلی آنها بیش از حد از کشمکش می‌ترسند.

are too afraid of conflict.

دلیل این عدم توانایی اینه که کارکنان داخلی آنها بیش از حد از کشمکش می‌ترسند.

In surveys of European and American executives,

در نظر سنجی مدیران اروپایی و آمریکایی،

fully 85 percent of them acknowledged

دست کم ۸۵ درصد آنها اذعان داشتند

that they had issues or concerns at work

که مسائل و مشکلاتی در محیط کار داشتند که از ابراز آن می‌ترسیدند.

that they were afraid to raise.

که مسائل و مشکلاتی در محیط کار داشتند که از ابراز آن می‌ترسیدند.

Afraid of the conflict that that would provoke,

ترس از مشاجره ای که باعث تحریک شود،

afraid to get embroiled in arguments

ترس از درگیر شدن در جروبحث‌هایی که نمی‌دونستند چطور حل و فصلش کنند،

that they did not know how to manage,

ترس از درگیر شدن در جروبحث‌هایی که نمی‌دونستند چطور حل و فصلش کنند،

and felt that they were bound to lose.

و احساس می‌کردند که آنرا می بازند.

Eighty-five percent is a really big number.

۸۵ درصد، براستی رقم بالایی است.

It means that organizations mostly can't do

معنی اش اینه که نهادها غالبا نمی‌توانند

what George and Alice so triumphantly did.

کاری که آلیس و جورج خیلی پیروزمندانه انجام دادند را انجام دهند.

They can't think together.

نمی توانند هماهنگ و همصدا فکر کنند.

And it means that people like many of us,

و این بدان معنی است که افرادی مثل اکثر ما٬

who have run organizations,

که نهادی را اداره کرده ایم،

and gone out of our way to try to find the very best people we can,

و خیلی از خودمون مایه گذاشتیم تا سعی در یافتن بهترین افراد بکنیم،

mostly fail to get the best out of them.

اکثرا در استفاده بهینه از آن افراد شکست خوردیم.

So how do we develop the skills that we need?

پس چطور مهارت های لازم را گسترش دهیم؟

Because it does take skill and practice, too.

چون اینکار، مهارت و تمرین نیز لازم دارد.

If we aren't going to be afraid of conflict,

اگه قصد ترس از بحث و بگو مگو را نداریم،

we have to see it as thinking,

می بایست به آن بصورت یه راه برای اندیشیدن نگاه کنیم،

and then we have to get really good at it.

و سپس باید در آن‌کار براستی تبحر پیدا کنیم.

So, recently, I worked with an executive named Joe,

بدین ترتیب، اخیرا با مدیری بنام «جو» همکاری کردم٬

and Joe worked for a medical device company.

و جو برای یه شرکت پزشکی کار می کرد.

And Joe was very worried about the device that he was working on.

جو دربارۀ وسیله‌ای که روی آن کار می کرد، بسیار نگران بود.

He thought that it was too complicated

فکر می‌کرد خیلی پیچیده است،

and he thought that its complexity

و فکر می کرد پیچیدگی آن باعث ایجاد فضایی برای خطا بشه که مردم را واقعا در معرض خطر قرار بده.

created margins of error that could really hurt people.

و فکر می کرد پیچیدگی آن باعث ایجاد فضایی برای خطا بشه که مردم را واقعا در معرض خطر قرار بده.

He was afraid of doing damage to the patients he was trying to help.

می ترسید به بیمارانی که قصد کمک به اونها رو دارد، آسیبی وارد کند.

But when he looked around his organization,

اما وقتی به دور و بر شرکتش نگاهی انداخت،

nobody else seemed to be at all worried.

اصلا هیچ کس بنظر نگران نمی‌آمد.

So, he didn't really want to say anything.

بنابراین، واقعا دلش نمی‌خواست چیزی بگه.

After all, maybe they knew something he didn't.

تازه، ممکن بود اونا چیزی بدونند که او نمی‌دونست.

Maybe he'd look stupid.

شاید احمق بنظر می رسید.

But he kept worrying about it,

اما بازم در اون مورد نگران بود،

and he worried about it so much that he got to the point

و اونقدر نگران بود که به جایی رسید

where he thought the only thing he could do

که فکر کرد تنها کاری که می تونه بکنه

was leave a job he loved.

اینه که کاری رو که عاشقش بود، رها کنه.

In the end, Joe and I found a way

در نهایت، جو و من راهی براش پیدا کردیم تا نگرانی اش را ابراز کنه.

for him to raise his concerns.

در نهایت، جو و من راهی براش پیدا کردیم تا نگرانی اش را ابراز کنه.

And what happened then is what almost always

و چیزی که اون‌موقع اتفاق افتاد، چیزی بود که تقریبا همیشه در چنین مواردی رخ می دهد.

happens in this situation.

و چیزی که اون‌موقع اتفاق افتاد، چیزی بود که تقریبا همیشه در چنین مواردی رخ می دهد.

It turned out everybody had exactly the same

معلوم شد که همه، دقیقا سوالات و شبهه های مشابهی داشتند.

questions and doubts.

معلوم شد که همه، دقیقا سوالات و شبهه های مشابهی داشتند.

So now Joe had allies. They could think together.

پس حالا جو دوستانی داشت. می‌تونستند با هم فکر کنند.

And yes, there was a lot of conflict and debate

و البته، کشمکش و جرو بحث و اختلاف نظر زیادی وجود داشت

and argument, but that allowed everyone around the table

ولی باعث شد همه کسانیکه دور میز نشسته بودند،

to be creative, to solve the problem,

خلاق باشن، مسئله را حل کرده، و دستگاه را تغییر بدن.

and to change the device.

خلاق باشن، مسئله را حل کرده، و دستگاه را تغییر بدن.

Joe was what a lot of people might think of

جو کسی بود که خیلی ها ممکنه به اون بچشم زیرآب‌زن نگاه کنند،

as a whistle-blower,

جو کسی بود که خیلی ها ممکنه به اون بچشم زیرآب‌زن نگاه کنند،

except that like almost all whistle-blowers,

جز اینکه او بر عکس تمام زیرآب‌زن‌ها، اصلا غُد و خودرای نبود.

he wasn't a crank at all,

جز اینکه او بر عکس تمام زیرآب‌زن‌ها، اصلا غُد و خودرای نبود.

he was passionately devoted to the organization

او خود را با تمام وجود وقف کمپانی و اهداف بالای خدماتی آن کرده بود.

and the higher purposes that that organization served.

او خود را با تمام وجود وقف کمپانی و اهداف بالای خدماتی آن کرده بود.

But he had been so afraid of conflict,

اما خیلی از کشمکش ترسیده بود٬

until finally he became more afraid of the silence.

تا جائیکه سرانجام ترسش از سکوت بیشتر از ترسش از کشمکش شد.

And when he dared to speak,

و وقتی جرأت سخن‌گفتن پیدا کرد،

he discovered much more inside himself

بیشتر از آنچه تصور می کرد به درون خود و انعطاف پذیری سیستم پی برد.

and much more give in the system than he had ever imagined.

بیشتر از آنچه تصور می کرد به درون خود و انعطاف پذیری سیستم پی برد.

And his colleagues don't think of him as a crank.

و همکارانش او رو خودرای نمی‌دانند.

They think of him as a leader.

او را یک راهبر می‌دانند.

So, how do we have these conversations more easily

خُب چطور چنین گفتگوهایی را راحت‌تر و متداول‌تر داشته باشیم؟

and more often?

خُب چطور چنین گفتگوهایی را راحت‌تر و متداول‌تر داشته باشیم؟

Well, the University of Delft

دانشگاه دلفت، دانشجویان پزشکی‌اش را ملزم کرده

requires that its PhD students

دانشگاه دلفت، دانشجویان پزشکی‌اش را ملزم کرده

have to submit five statements that they're prepared to defend.

تا پنج بیانیه در آمادگی خود برای دفاعیه ارائه دهند.

It doesn't really matter what the statements are about,

زیاد مهم نیست که بیانیه‌ها در چه موضوعی است،

what matters is that the candidates are willing and able

آنچه مهمه اینه که داوطلبان آماده حضوری محکم در برابر صاحب نظران هستند.

to stand up to authority.

آنچه مهمه اینه که داوطلبان آماده حضوری محکم در برابر صاحب نظران هستند.

I think it's a fantastic system,

فکر کنم سیستم فوق العاده‌ای است،

but I think leaving it to PhD candidates

اما فکر کنم با محدودکردنش به داوطلبان دانشجوی دکترا،

is far too few people, and way too late in life.

تعداد خیلی کمی را دربرگرفته، و این مقطع برای این‌کار خیلی دیره.

I think we need to be teaching these skills

معتقدم لازمه این مهارتها را به کودکان و بزرگسالان و در همه مقاطع رشدشون آموزش دهیم،

to kids and adults at every stage of their development,

معتقدم لازمه این مهارتها را به کودکان و بزرگسالان و در همه مقاطع رشدشون آموزش دهیم،

if we want to have thinking organizations

اگر علاقه‌مند به داشتن نهادهای معقول و جامعه‌ای اندیشمند هستیم.

and a thinking society.

اگر علاقه‌مند به داشتن نهادهای معقول و جامعه‌ای اندیشمند هستیم.

The fact is that most of the biggest catastrophes that we've witnessed

حقیقت اینه که اکثر فجایع عظیمی که شاهد آنها بوده‌ایم

rarely come from information that is secret or hidden.

بندرت ناشی از اطلاعات سری یا پنهانی بوده اند.

It comes from information that is freely available and out there,

آنها ناشی از اطلاعاتی بودند که آزادانه در دسترس و اون بیرون وجود داشته،

but that we are willfully blind to,

اما ما آگاهانه چشمانمان را بروی آنها بستیم،

because we can't handle, don't want to handle,

چون از پسِ کشمکش‌هایی که در پی آنهاست بر نمی‌آییم، نمی‌خواهیم که برآییم،

the conflict that it provokes.

چون از پسِ کشمکش‌هایی که در پی آنهاست بر نمی‌آییم، نمی‌خواهیم که برآییم،

But when we dare to break that silence,

ولی وقتی جرأت می‌کنیم که سکوت را بشکنیم،

or when we dare to see,

یا وقتی جرأت می‌کنیم که ببینیم،

and we create conflict,

و کشمکش ایجاد می‌کنیم،

we enable ourselves and the people around us

توانایی بهترین تعمق را برای خود و اطرافیانمان فراهم می‌کنیم.

to do our very best thinking.

توانایی بهترین تعمق را برای خود و اطرافیانمان فراهم می‌کنیم.

Open information is fantastic,

اطلاعات عمومی عالیست،

open networks are essential.

ارتباطات عمومی ضروریست.

But the truth won't set us free

اما حقیقت باعث رهایی ما نمی‌شود،

until we develop the skills and the habit and the talent

مگر اینکه مهارتها و عادت و استعداد و شهامت اخلاقی را برای کاربرد آن، پرورش دهیم.

and the moral courage to use it.

مگر اینکه مهارتها و عادت و استعداد و شهامت اخلاقی را برای کاربرد آن، پرورش دهیم.

Openness isn't the end.

صراحت، پایان راه نیست.

It's the beginning.

آغاز راه است.

(Applause)

(تشویق حاضرین)