Michael Sandel: Why we shouldn't trust markets with our civic life

Translator: Chatthip Chaichakan Reviewer: Yada Sattarujawong

Here's a question we need to rethink together:

นี่คือคำถามที่เราต้องมาคิดใหม่ด้วยกันครับ

What should be the role of money

เงินและตลาดควรมีบทบาทอย่างไร

and markets in our societies?

ในสังคมของเรา

Today, there are very few things

ทุกวันนี้ มีอยู่แค่ไม่กี่อย่างที่

that money can't buy.

เงินซื้อไม่ได้

If you're sentenced to a jail term

ถ้าคุณต้องเข้าคุก

in Santa Barbara, California,

ในซานตาบาร์บาร่า แคลิฟอร์เนีย

you should know

คุณควรจะรู้ว่า

that if you don't like the standard accommodations,

ถ้าคุณไม่ชอบที่พักแบบมาตรฐาน

you can buy a prison cell upgrade.

คุณสามารถจ่ายเงินเพื่ออัพเกรดห้องขังได้

It's true. For how much, do you think?

จริงๆนะครับ เท่าไหร่น่ะเหรอ คุณคิดว่าไงครับ

What would you guess?

คุณทายว่าเท่าไหร่ครับ

Five hundred dollars?

500 ดอลลาร์เหรอ

It's not the Ritz-Carlton. It's a jail!

มันไม่ใช่โรงแรมริทซ์คาร์ลตัน (Riitz-Carlton) นะครับ มันคือคุก

Eighty-two dollars a night.

คืนละ 82 ดอลลาร์ครับ

Eighty-two dollars a night.

คืนละ 82 ดอลลาร์

If you go to an amusement park

ถ้าคุณไปสวนสนุก

and don't want to stand in the long lines

แล้วไม่อยากยืนรอคิวยาวๆ

for the popular rides,

ในแถวเครื่องเล่นสุดฮิต

there is now a solution.

มีทางออกแล้วครับ ตอนนี้

In many theme parks, you can pay extra

ในสวนสนุกหลายแห่ง คุณจ่ายเพิ่ม

to jump to the head of the line.

เพื่อที่จะโดดไปอยู่หัวแถวได้เลย

They call them Fast Track or VIP tickets.

พวกเขาเรียกมันว่า ทางด่วน (Fast Track) หรือตั๋ว VIP

And this isn't only happening in amusement parks.

และนี่ไม่ได้เกิดขึ้นเฉพาะในสวนสนุกเท่านั้นนะครับ

In Washington, D.C., long lines,

ในวอชิงตัน ดีซี แถวยาวๆ

queues sometimes form

ที่บางครั้งต่อแถวกัน

for important Congressional hearings.

เพื่อฟังประชุมสภาสำคัญๆ

Now some people don't like to wait in long queues,

เดี๋ยวนี้ คนจำนวนหนึ่งไม่อยากรอในแถวยาว

maybe overnight, even in the rain.

ข้ามคืนหรือแม้กระทั่งกลางสายฝน

So now, for lobbyists and others

ดังนั้น ตอนนี้ สำหรับนักล็อบบี้และคนอื่นๆ

who are very keen to attend these hearings

ที่ต้องการจะเข้าร่วมงานนี้อย่างมาก

but don't like to wait, there are companies,

แต่ไม่อยากรอ มีบริษัทครับ

line-standing companies,

บริษัทเข้าคิวต่อแถว

and you can go to them.

และคุณไปหาพวกเขาได้

You can pay them a certain amount of money,

คุณจ่ายเงินพวกเขาจำนวนหนึ่ง

they hire homeless people and others who need a job

พวกเขาจ้างคนจรจัดหรือคนที่ว่างงาน

to stand waiting in the line for as long as it takes,

ไปยืนต่อแถว นานเท่าไหร่ก็แล้วแต่

and the lobbyist, just before the hearing begins,

แล้วนักล็อบบี้ทั้งหลาย ก่อนงานจะเริ่ม

can take his or her place at the head of the line

ก็สามารถมาเข้าที่ตรงหัวแถว

and a seat in the front of the room.

แล้วก็ได้นั่ง ที่นั่งดีๆหน้าห้องไป

Paid line standing.

งานต่อแถวรับจ้าง

It's happening, the recourse to market mechanisms

มันกำลังเกิดขึ้นครับ การพึ่งพากลไกตลาด

and market thinking and market solutions,

และการคิดและการแก้ปัญหาด้วยการตลาด

in bigger arenas.

ในขอบเขตที่กว้างขึ้น

Take the way we fight our wars.

มาดูวิธีการที่เราต่อสู้ในสงครามกันครับ

Did you know that, in Iraq and Afghanistan,

คุณรู้มั้ยครับว่า ในอิรักและอัฟกานิสถาน

there were more private military contractors on the ground

มีทหารรับจ้างอยู่ในพื้นที่

than there were U.S. military troops?

มากกว่าทหารของกองทัพสหรัฐฯ เสียอีก

Now this isn't because we had a public debate

เอาล่ะ นี่ไม่ใช่เพราะว่าเราได้ถกเถียงกัน

about whether we wanted to outsource war

เรื่องว่าเราอยากจะจ้างบริษัทเอกชน

to private companies,

มาทำสงครามหรือไม่

but this is what has happened.

แต่นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว

Over the past three decades,

ในช่วงสามทศวรรษที่ผ่านมา

we have lived through a quiet revolution.

เราใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางการปฏิวัติเงียบ

We've drifted almost without realizing it

เราล่องลอยไปโดยแทบจะไม่รู้เลยว่า

from having a market economy

เราเปลี่ยนจากการมีระบบเศรษฐกิจ ที่ใช้การตลาด

to becoming market societies.

ได้กลายมาเป็นสังคมการตลาด

The difference is this: A market economy is a tool,

ความแตกต่างก็คือว่า ระบบเศรษฐกิจการตลาดนั้น เป็นเครื่องมือ

a valuable and effective tool,

เครื่องมือที่มีค่าและมีประสิทธิภาพ

for organizing productive activity,

สำหรับจัดการกับการผลิตที่มากเกินกว่า ความต้องการ

but a market society is a place where

แต่สังคมแบบการตลาดนั้นคือ

almost everything is up for sale.

ที่ๆ เกือบทุกอย่างนั้นมีไว้เพื่อขาย

It's a way of life, in which market thinking

มันเป็นวิถีชีวิต ที่การคิดแบบการตลาด

and market values begin to dominate

และค่านิยมแบบกตลาด ได้ครอบงำ

every aspect of life:

ทุกๆด้านของชีวิต

personal relations, family life, health, education,

ความสัมพันธ์ส่วนตัว ชีวิตครอบครัว สุขภาพ การศึกษา

politics, law, civic life.

การเมือง กฎหมาย ชีวิตพลเมือง

Now, why worry? Why worry about our becoming

เอาล่ะ ทำไมต้องกังวลด้วยล่ะ ทำไมต้องกังวลกับการที่เรากลายมาเป็น

market societies?

สังคมการตลาด

For two reasons, I think.

ผมคิดว่า มันมีสองเหตุผลครับ

One of them has to do with inequality.

หนึ่งในนั้นก็คือเรื่องของความไม่เท่าเทียมกัน

The more things money can buy,

ยิ่งเงินซื้อของได้มากเท่าไหร่

the more affluence, or the lack of it, matters.

ความมั่งคั่ง หรือการยากไร้ ก็ยิ่งสำคัญมากขึ้นเท่านั้น

If the only thing that money determined

ถ้าหากมีเพียงสิ่งเดียวที่เงินเป็นตัวตัดสิน

was access to yachts or fancy vacations or BMWs,

คือการได้มาซึ่งเรือยอช หรือ วันหยุดหรูๆ หรือ รถ BMW แล้วล่ะก็

then inequality wouldn't matter very much.

ความไม่เท่าเทียมกัน ก็คงจะไม่สำคัญเท่าไหร่นัก

But when money comes increasingly to govern

แต่เมื่อเงินได้ครอบงำ

access to the essentials of the good life --

การเข้าถึงสิ่ง ปัจจัยสำคัญในการมีชีวิตที่ดี มากขึ้นเรื่อยๆ เช่น

decent health care, access to the best education,

การบริการด้านสุขภาพที่ยอดเยี่ยม การศึกษาที่ดีที่สุด

political voice and influence in campaigns --

การมีสิทธิทางการเมือง และสิทธิในการรณรงค์เรื่องต่างๆ

when money comes to govern all of those things,

ถ้าเงินครอบงำสิ่งเหล่านั้นได้แล้วล่ะก็

inequality matters a great deal.

ความไม่เท่าเทียม ก็มีความสำคัญอย่างมากเลยทีเดียว

And so the marketization of everything

ดังนั้น การที่ทุกอย่างกลายเป็นสินค้าในตลาด

sharpens the sting of inequality

ทำให้ความเหลื่อมล้ำ ด้านสังคม

and its social and civic consequence.

และพลเมือง ขยายวงกว้างขึ้น

That's one reason to worry.

นั่นเป็นเหตุผลหนึ่งที่ควรค่าแก่การกังวล

There's a second reason

ยังมีเหตุผลที่สองอยู่นะครับ

apart from the worry about inequality,

นอกจากเรื่องความเหลื่อมล้ำ

and it's this:

นั่นก็คือ

with some social goods and practices,

สำหรับสินค้า และแนวปฏิบัติทางสังคมบางอย่าง

when market thinking and market values enter,

เมื่อวิธีคิดและค่านิยมแบบใช้การตลาด ย่างกรายเข้ามา

they may change the meaning of those practices

มันอาจเปลี่ยนความหมายของแนวปฏิบัติเหล่านั้น

and crowd out attitudes and norms

และดึงเอาทัศนคติและบรรทัดฐานต่างๆ

worth caring about.

ที่เราควรจะให้ความสนใจ ทิ้งไป

I'd like to take an example

ผมอยากจะยกตัวอย่าง

of a controversial use of a market mechanism,

ของการใช้กลไกตลาดที่เป็นที่โต้แย้งกัน

a cash incentive, and see what you think about it.

เช่น การจูงใจด้วยเงิน แล้วมาดูกันว่าคุณคิดยังไงกับมัน

Many schools struggle with the challenge

หลายๆ โรงเรียนเผชิญกับข้อท้าทาย

of motivating kids, especially kids

ในการจูงใจเด็กๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กๆ

from disadvantaged backgrounds, to study hard,

ที่มาจากปูมหลังที่ด้อยกว่า เพื่อให้พวกเขาขยันเรียน

to do well in school, to apply themselves.

ทำอย่างไรให้พวกเขาตั้งใจเรียนให้เก่ง

Some economists have proposed a market solution:

นักเศรษฐศาสตร์บางคน เสนอทางออก โดยใช้กลไกของตลาด

Offer cash incentives to kids for getting good grades

เสนอเงินจูงใจให้เด็กๆ เพื่อให้ทำเกรดได้ดีๆ

or high test scores

หรือทำคะแนนได้ดีๆ

or for reading books.

หรืออ่านหนังสือ

They've tried this, actually.

พวกเขาลองมันแล้วล่ะ จริงๆ แล้ว

They've done some experiments

พวกเขาได้ทำการทดลอง

in some major American cities.

ในเมืองใหญ่หลายเมืองในอเมริกา

In New York, in Chicago, in Washington, D.C.,

ในนิวยอร์ก ชิคาโก วอชิงตันดีซี

they've tried this, offering 50 dollars for an A,

พวกเขาลองแล้ว เสนอเงิน 50 เหรียญ สำหรับเกรดเอ

35 dollars for a B.

35 เหรียญสำหรับเกรดบี

In Dallas, Texas, they have a program that offers

ในดัลลัส เท็กซัส พวกเขามีกิจกรรม ที่ให้ข้อเสนอ

eight-year-olds two dollars for each book they read.

กับเด็กแปดขวบว่า พวกเขาจะได้สองเหรียญ จากหนังสือแต่ละเล่มที่พวกเขาอ่าน

So let's see what -- Some people are in favor,

ดังนั้น มาดูกัน -- บางคนชอบ

some people are opposed to this cash incentive

บางคนต่อต้านการใช้เจ้าเงินจูงใจนี่

to motivate achievement.

เป็นตัวกระตุ้นการบรรลุผลสำเร็จ

Let's see what people here think about it.

มาดูกันว่า คนที่นี่คิดยังไงกับมันครับ

Imagine that you are the head of a major school system,

นึกภาพว่า คุณเป็นหัวหน้าของระบบโรงเรียนขนาดใหญ่

and someone comes to you with this proposal.

แล้วใครบางคนก็มาหาคุณ พร้อมกับข้อเสนอนี้

And let's say it's a foundation. They will provide the funds.

สมมติว่า เป็นมูลนิธิแห่งหนึ่ง พวกเขาจะให้เงินทุนด้วย

You don't have to take it out of your budget.

คุณไม่ต้องดึงเอางบอะไรของคุณออกมาเลย

How many would be in favor

มีกี่คนที่เห็นด้วย

and how many would be opposed to giving it a try?

และกี่คนที่ไม่เห็นด้วย กับการทดลองนี้ครับ

Let's see by a show of hands.

มาดูผลกัน ด้วยการยกมือครับ

First, how many think it might at least be worth a try

อันดับแรก มีกี่คนที่คิดว่า มันก็น่าลองดู

to see if it would work? Raise your hand.

ว่ามันจะใช้ได้ผลมั้ย ยกมือครับ

And how many would be opposed? How many would --

และมีกี่คนที่ไม่เห็นด้วยครับ มีกี่คนที่ --

So the majority here are opposed,

เอาล่ะ ส่วนใหญ่ของคนที่นี่ไม่เห็นด้วย

but a sizable minority are in favor.

แต่ส่วนน้อยจำนวนหนึ่งเห็นด้วย

Let's have a discussion.

เรามาคุยกันดีกว่าครับ

Let's start with those of you who object,

เรามาเริ่มด้วยคุณๆ ที่ไม่เห็นด้วย

who would rule it out even before trying.

เราตัดวิธีนี้ทิ้ง ถึงแม้ว่าจะยังไม่ได้ทดลอง

What would be your reason?

เหตุผลของคุณคืออะไร

Who will get our discussion started? Yes?

ใครจะเป็นคนเริ่มการสนทนาของเราครับ ครับ

Heike Moses: Hello everyone, I'm Heike,

ไฮเกอะ โมเสส (Heike Moses): สวัสดีค่ะทุกคน ฉันชื่อไฮเกอะ

and I think it just kills the intrinsic motivation,

และฉันแค่คิดว่า มันจะทำลายแรงจูงใจภายใน

so in the respect that children, if they would like to read,

ไม่ว่าเด็กๆ จะอยากอ่านหนังสือหรือไม่

you just take this incentive away

วิธีนี้ ทำให้คุณเอาแรงจูงใจภายในโยนทิ้งไป

in just paying them, so it just changes behavior.

ด้วยการแค่จ่ายเงินพวกเขา มันก็เปลี่ยนพฤติกรรมของพวกเขาได้แล้ว

Michael Sandel: Takes the intrinsic incentive away.

ไมเคิล แซนเดล (Michael Sandel): ดึงเอาแรงจูงใจภายในออกไป

What is, or should be, the intrinsic motivation?

แล้วอะไรล่ะที่เป็น หรือควรเป็น แรงจูงใจภายใน

HM: Well, the intrinsic motivation

ไฮเกอะ : คือ แรงจูงใจภายใน

should be to learn.

ควรจะเป็นความอยากที่จะเรียนรู้

MS: To learn. HM: To get to know the world.

ไมเคิล: ความอยากที่จะเรียนรู้ ไฮเกอะ: ความอยากที่จะรู้จักโลก

And then, if you stop paying them, what happens then?

แล้ว ถ้าคุณหยุดจ่ายเงินพวกเขา อะไรจะเกิดขึ้น

Then they stop reading?

แล้วพวกเขาก็จะหยุดอ่านงั้นหรือ

MS: Now, let's see if there's someone who favors,

ไมเคิล: เอาล่ะ มาดูซิว่ามีใครเห็นด้วย กับการจ่ายเงินบ้าง

who thinks it's worth trying this.

ใครคิดว่ามันน่าลอง

Elizabeth Loftus: I'm Elizabeth Loftus,

เอลิซาเบ็ธ ลอฟทัส (Elizabeth Loftus): ฉันชือเอลิซาเบ็ธ ลอฟทัสค่ะ

and you said worth a try, so why not try it

และคุณพูดว่า น่าลอง ดังนั้น ทำไมไม่ลองดูล่ะ

and do the experiment and measure things?

และทำการทดลอง แล้ววัดผลมันซะ

MS: And measure. And what would you measure?

ไมเคิล: แล้ววัดผลมัน อะไรที่คุณจะใช้วัดล่ะ

You'd measure how many --

คุณจะวัดว่ามีกี่ --

EL: How many books they read

เอลิซาเบ็ธ : พวกเขาอ่านหนังสือกี่เล่ม

and how many books they continued to read

และมีหนังสือกี่เล่มที่พวกเขาอ่านต่อ

after you stopped paying them.

หลังจากที่คุณหยุดจ่ายพวกเขา

MS: Oh, after you stopped paying.

ไมเคิล: โอ้ หลังจากที่คุณหยุดจ่าย

All right, what about that?

เอาล่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะ

HM: To be frank, I just think

ไฮเกอะ: บอกตามตรงนะคะ ฉันแค่คิดว่า

this is, not to offend anyone, a very American way.

ไม่ได้จะว่าใครเลยนะคะ นี่เป็นวิธีคิดแบบอเมริกัน

(Laughter) (Applause)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

MS: All right. What's emerged from this discussion

ไมเคิล: เอาล่ะ สิ่งที่เกิดขึ้นจากการสนทนานี้

is the following question:

คือคำถามต่อมาที่ว่า

Will the cash incentive drive out or corrupt

เงินจูงใจจะผลักดัน หรือบิดเบือน

or crowd out the higher motivation,

หรือดึงออกมา ซึ่งแรงจูงใจที่มีคุณค่าสูงกว่า

the intrinsic lesson that we hope to convey,

แรงจูงใจภายในที่เราหวังอยากให้มี

which is to learn to love to learn and to read

ซึ่งคือการเรียนรู้ที่จะรักการอ่าน และรักที่จะเรียนรู้

for their own sakes?

เพื่อตัวของพวกเขาเอง

And people disagree about what the effect will be,

และถึงคนส่วนใหญ่จะเห็นไม่ตรงกัน ว่าผลกระทบจากการทำเช่นนั้นจะเป็นอย่างไร

but that seems to be the question,

แต่นั่นดูจะเป็นคำถามที่สำคัญ

that somehow a market mechanism

ในทางใดทางหนึ่ง กลไกการตลาด

or a cash incentive teaches the wrong lesson,

หรือเงินจูงใจ ให้บทเรียนแบบผิดๆ

and if it does, what will become of these children later?

และถ้าเป็นอย่างนั้น เด็กๆ เหล่านั้น จะเป็นอย่างไรในอนาคต

I should tell you what's happened with these experiments.

ผมควรจะบอกคุณว่า มันเกิดอะไรขึ้นบ้างในการทดลองเหล่านี้

The cash for good grades has had very mixed results,

การใช้เงินเพื่อให้ได้มาซึ่งเกรดดีๆ มีผลลัพธ์ที่หลากหลายมาก

for the most part has not resulted in higher grades.

ส่วนใหญ่ไม่ได้ส่งผลให้เด็กๆ มีเกรดที่ดีขึ้น

The two dollars for each book

เงินสองเหรียญ สำหรับการอ่านหนังสือแต่ละเล่ม

did lead those kids to read more books.

ทำให้เด็กๆ อ่านหนังสือมากขึ้นจริงๆ

It also led them to read shorter books.

แต่มันยังทำให้เด็กๆ อ่านหนังสือที่สั้นลงด้วย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But the real question is,

แต่คำถามที่แท้จริงคือว่า

what will become of these kids later?

แล้วในอนาคตเด็กๆ เหล่านี้จะเป็นอย่างไร

Will they have learned that reading is a chore,

สิ่งที่น่ากังวลคือพวกเขาจะได้เรียนรู้ว่า การอ่านเป็นเรื่องน่าเบื่อ

a form of piecework to be done for pay, that's the worry,

เป็นงานประเภทที่ต้องได้ค่าจ้างถึงจะทำ

or may it lead them to read maybe for the wrong reason initially

หรือมันอาจจะทำให้พวกเขาอ่าน ด้วยเหตุผลแบบผิดๆ ในเบื้องต้น

but then lead them to fall in love with reading for its own sake?

แต่ก็ทำให้พวกเขาตกหลุมรักการอ่าน ในภายหลัง รึเปล่า

Now, what this, even this brief debate, brings out

ตอนนี้ สิ่งที่เรื่องนี้ หรือการถกเถียงแบบสั้นๆ ครั้งนี้

is something that many economists overlook.

ได้นำออกมา ก็คือ สิ่งที่นักเศรษฐศาสตร์หลายคนมองข้ามไป

Economists often assume

นักเศรษฐศาสตร์มักจะคาดเดาว่า

that markets are inert,

ตลาดนั้นเฉื่อย

that they do not touch or taint the goods they exchange.

มันจะไม่แตะต้อง หรือทำให้สินค้าที่มันแลกเปลี่ยนแปดเปื้อน

Market exchange, they assume,

พวกเขาคาดว่า การแลกเปลี่ยนในตลาด

doesn't change the meaning or value

ไม่ได้เปลี่ยนแปลงความหมายหรือคุณค่า

of the goods being exchanged.

ของสินค้าที่ถูกแลกเปลี่ยน

This may be true enough

นี่จะอาจจะจริงก็ได้

if we're talking about material goods.

ถ้าเรากำลังพูดถึงสินค้าที่เป็นวัตถุ

If you sell me a flat screen television

ถ้าคุณขายทีวีจอแบนให้ผม

or give me one as a gift,

หรือให้ผมเครื่องหนึ่งเป็นของขวัญ

it will be the same good.

มันก็จะมีผลแบบเดียวกัน

It will work the same either way.

มันให้ผลแบบเดียวกันไม่ว่าทางใด

But the same may not be true

แต่มันอาจไม่เป็นเช่นนั้น

if we're talking about nonmaterial goods

ถ้าเรากำลังพูดถึงสินค้าที่ไม่ใช่วัตถุ

and social practices such as teaching and learning

อย่างแนวปฏิบัติทางสังคม เช่น การสอนและการเรียน

or engaging together in civic life.

หรือการมีส่วนร่วมในวิถีชีวิตของพลเมือง

In those domains, bringing market mechanisms

ในเรื่องเหล่านี้ การนำเอากลไกตลาด

and cash incentives may undermine

และเงินจูงใจมาใช้ อาจกัดกร่อน

or crowd out nonmarket values and attitudes

หรือเบียดบังคุณค่าและทัศนคติ ที่ไม่เกี่ยวข้องกับตลาด

worth caring about.

แต่เป็นสิ่งที่มีความสำคัญ และควรให้ความสนใจ

Once we see

แล้วเมื่อเราได้เห็นว่า

that markets and commerce,

ตลาดและการค้า

when extended beyond the material domain,

ที่ขยายตัวออกนอกขอบเขตทางวัตถุ

can change the character of the goods themselves,

สามารถเปลี่ยนคุณลักษณะของสินค้า

can change the meaning of the social practices,

สามารถเปลี่ยนความหมายของ แนวปฏิบัติทางสังคมต่างๆ

as in the example of teaching and learning,

อย่างที่เห็นในตัวอย่าง เรื่องการเรียนการสอน

we have to ask where markets belong

เราต้องถามว่า การตลาดควรจะอยู่ที่ตรงไหน

and where they don't,

และไม่ควรจะอยู่ที่ตรงไหน

where they may actually undermine

ตรงไหนที่มันลดทอน

values and attitudes worth caring about.

คุณค่าและทัศนคติที่พึงมี

But to have this debate,

แต่ในการถกเถียงเรื่องนี้

we have to do something we're not very good at,

เราต้องทำในสิ่งที่เราทำได้ไม่ดีนัก

and that is to reason together in public

และนั่นก็คือการให้เหตุผลร่วมกัน

about the value and the meaning

เกี่ยวกับคุณค่าและความหมาย

of the social practices we prize,

ของแนวปฏิบัติทางสังคมที่เราให้ความสำคัญ

from our bodies to family life

ตั้งแต่ร่างกายของเรา จนถึงชีวิตครอบครัวของเรา

to personal relations to health

รวมถึงความสัมพันธ์ส่วนตัว สุขภาพ

to teaching and learning to civic life.

การเรียนการสอน ชีวิตพลเมือง

Now these are controversial questions,

สิ่งเหล่านี้คือ คำถามสำคัญ

and so we tend to shrink from them.

และเรามีแนวโน้มที่จะหลีกเลี่ยง ที่จะตอบ

In fact, during the past three decades,

ที่จริง ในช่วงสามทศวรรษที่ผ่านมา

when market reasoning and market thinking

ในเวลาที่การให้เหตุผลแบบการตลาด และการคิดแบบการตลาด

have gathered force and gained prestige,

มีพลังและได้รับสิทธิพิเศษ

our public discourse during this time

การถกเถียงสาธารณะของเราในช่วงเวลานั้น

has become hollowed out,

กลับกลวงโบ๋

empty of larger moral meaning.

ปราศจากความหมายทางศีลธรรมที่กว้างขวาง

For fear of disagreement, we shrink from these questions.

ด้วยความกลัวที่จะคิดต่าง เราหลีกเลี่ยงคำถามเหล่านี้

But once we see that markets

แต่เมื่อเราได้เห็นว่า การตลาด

change the character of goods,

เปลี่ยนแปลงคุณลักษณะของสินค้า

we have to debate among ourselves

เราต้องถกเถียงกันเอง

these bigger questions

เกี่ยวกับคำถามที่ใหญ่กว่าเหล่านี้

about how to value goods.

ที่เกี่ยวกับการให้คุณค่าสินค้า

One of the most corrosive effects

หนึ่งในผลลัพธ์ที่อันตรายที่สุด

of putting a price on everything

ของการให้ราคากับทุกอย่าง

is on commonality,

จะเกิดขึ้นกับ การแบ่งปันร่วม

the sense that we are all in it together.

ความรู้สึกที่ว่า เราทุกคนล้วนเป็นส่วนหนึ่งของปรากฏการณ์นี้

Against the background of rising inequality,

ที่จะต้องร่วมกันมองเบื้องหลังของ ความเหลื่อมล้ำที่กำลังเพิ่มขึ้น

marketizing every aspect of life

ของการให้ราคากับทุกเรื่องในชีวิต

leads to a condition where those who are affluent

ซึ่งนำไปสู่สภาวะที่คนที่มั่งคั่ง

and those who are of modest means

และคนที่มีชีวิตสมถะ

increasingly live separate lives.

ใช้ชีวิตที่แยกห่างออกจากกันมากขึ้นเรื่อยๆ

We live and work and shop and play

เราใช้ชีวิต ทำงาน ซื้อของ พักผ่อน

in different places.

ในสถานที่ๆ แตกต่างกัน

Our children go to different schools.

ลูกของเราเรียนคนละโรงเรียน

This isn't good for democracy,

นี่ไม่ดีเลยกับประชาธิปไตย

nor is it a satisfying way to live,

และก็ไม่ได้เป็นวิถีชีวิตที่น่าพึงใจเลย

even for those of us who can afford

ไม่ดี แม้แต่กับพวกเราบางคนที่สามารถ

to buy our way to the head of the line.

จ่ายเงินเพื่อให้ได้ไปอยู่หัวแถวได้

Here's why.

นี่คือเหตุผล

Democracy does not require perfect equality,

ประชาธิปไตย ไม่ได้ต้องการความเท่าเทียมอย่างสมบูรณ์แบบ

but what it does require

แต่สิ่งที่มันต้องการคือ

is that citizens share in a common life.

การที่พลเมืองใช้ชีวิตร่วมกันได้

What matters is that people

สิ่งที่สำคัญก็คือ

of different social backgrounds

คนที่มาจากปูมหลังทางสังคมที่แตกต่างกัน

and different walks of life

และมาจากวิถีชีวิตที่แตกต่างกัน

encounter one another,

ได้พบเจอกัน

bump up against one another

ปะทะกัน

in the ordinary course of life,

ในวิถีชีวิตปกติธรรมดา

because this is what teaches us

เพราะสิ่งเหล่านี้ จะสอนเรา

to negotiate and to abide our differences.

ให้ต่อรอง และยอมรับความแตกต่างระหว่างเรา

And this is how we come to care for the common good.

และนี่คือวิถีทางที่จะนำเรา มาสู่การใส่ใจกับประโยชน์สาธารณะ

And so, in the end, the question of markets

ดังนั้น ในท้ายที่สุด คำถามเกี่ยวกับการตลาด

is not mainly an economic question.

ไม่ได้เป็นเพียงคำถาม ทางด้านเศรษฐศาสตร์เท่านั้น

It's really a question of how we want to live together.

จริงๆ แล้ว มันเป็นคำถามที่ว่า เราอยากจะอยู่ร่วมกันอย่างไร

Do we want a society where everything is up for sale,

เราต้องการสังคมที่ทุกอย่างมีไว้ซื้อขาย

or are there certain moral and civic goods

หรือว่า มันมีสินค้าทางจริยธรรม และวิถีพลเมืองบางอย่าง

that markets do not honor

ที่การตลาดไม่ได้ให้ความสำคัญ

and money cannot buy?

และเงินซื้อไม่ได้ บ้างหรือไม่

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)