Michael Sandel: Why we shouldn't trust markets with our civic life

Translator: Maryam Manzoori Reviewer: Nima Pourreza

Here's a question we need to rethink together:

پرسشی هست که باید باهم درباره‌اش بازاندیشی کنیم:

What should be the role of money

می‌بایستی که نقش پول

and markets in our societies?

و بازار در جوامع ما چی باشد؟

Today, there are very few things

امروزه، چیزهای اندکی هست

that money can't buy.

که با پول نمی‌شود خرید.

If you're sentenced to a jail term

اگر شما محکوم به زندان

in Santa Barbara, California,

در سانتا باربارای کالیفرنیا شوید،

you should know

باید بدانید

that if you don't like the standard accommodations,

که اگر زندان معمولی باب میلتان نیست،

you can buy a prison cell upgrade.

می‌توانید یک سلول مجهز بخرید.

It's true. For how much, do you think?

این واقعیته. فکر می‌کنید قیمتش چقدر است؟

What would you guess?

حدس می‌زنید چند؟

Five hundred dollars?

پانصد دلار؟

It's not the Ritz-Carlton. It's a jail!

هتل ریتز کارلتون که نیست. زندان است!

Eighty-two dollars a night.

شبی هشتاد و دو دلار.

Eighty-two dollars a night.

شبی هشتاد و دو دلار.

If you go to an amusement park

اگر به یک پارک تفریحی بروید

and don't want to stand in the long lines

و نخواهید برای وسایل تفریحی پرطرفدار

for the popular rides,

در صف‌های طولانی بایستید،

there is now a solution.

حالا چاره داره.

In many theme parks, you can pay extra

در بسیاری از پارک‌ها، با پرداخت پول بیشتر،

to jump to the head of the line.

نفر اول صف می‌شوید.

They call them Fast Track or VIP tickets.

به این‌ها می‌گن بلیط از ما بهتران یا بلیط سریع السیر.

And this isn't only happening in amusement parks.

و تنها مختص شهربازی‌ها هم نیست.

In Washington, D.C., long lines,

در واشنگتن دی سی

queues sometimes form

صف‌های طولانی تشکیل میشه

for important Congressional hearings.

برای شرکت در جلسات مهم استماع در کنگره.

Now some people don't like to wait in long queues,

بعضی‌ها انتظار در صف‌های طولانی را دوست ندارند.

maybe overnight, even in the rain.

آن هم تمام شب یا حتی زیر باران.

So now, for lobbyists and others

بخاطر همین، برای لابی گران سیاسی و دیگرانی که

who are very keen to attend these hearings

مشتاق حضور در این جلسات استماع هستند

but don't like to wait, there are companies,

اما نمی‌خواهند توی صف انتظار بایستند، شرکت‌هایی هست،

line-standing companies,

که کارشان توی صف ایستادن است،

and you can go to them.

و می‌تونید به آن‌ها مراجعه کرده

You can pay them a certain amount of money,

مبلغ مشخصی را بپردازید،

they hire homeless people and others who need a job

آن‌ها افراد بی خانمان یا بیکار که احتیاج به پول دارند را استخدام می‌کنند،

to stand waiting in the line for as long as it takes,

تا هر اندازه که کشید توی صف بایستند،

and the lobbyist, just before the hearing begins,

و لابی گر سیاسی، درست قبل از شروع جلسه،

can take his or her place at the head of the line

در جای او در اول صف قرار بگیرند

and a seat in the front of the room.

و در ردیف اول صندلی‌های سالن بنشیند.

Paid line standing.

صف نگهداران پولی.

It's happening, the recourse to market mechanisms

این اتفاق دارد می‌افتد، توسل به مکانیزم‌های بازاری،

and market thinking and market solutions,

و تفکر بازاری و راه حل‌های بازاری،

in bigger arenas.

در عرصه‌های بزرگتر.

Take the way we fight our wars.

نحوه جنگیدن ما در میادین نبرد را در نظر بگیریم.

Did you know that, in Iraq and Afghanistan,

آیا می‌دانستید که در عراق و افغانستان،

there were more private military contractors on the ground

شمار پیمانکاران نظامی خصوصی در میدان جنگ

than there were U.S. military troops?

از شمار سربازان نظامی آمریکا بیشتر است؟

Now this isn't because we had a public debate

دلیلش این نیست که ما مباحث عمومی

about whether we wanted to outsource war

درباره این که آیا می‌خواهیم جنگ را

to private companies,

به شرکت‌های خصوصی واگذار کنیم، داشتیم.

but this is what has happened.

دلیلش این‌هاست:

Over the past three decades,

طی سه دهه اخیر،

we have lived through a quiet revolution.

ما در یک انقلاب اساسی زندگی کرده‌ایم.

We've drifted almost without realizing it

تقریباً بدون آن که بدانیم

from having a market economy

از داشتن اقتصاد بازار

to becoming market societies.

به جوامع بازار حرکت کرده‌ایم.

The difference is this: A market economy is a tool,

تفاوتش این است: اقتصاد بازار یک ابزار است،

a valuable and effective tool,

یک ابزار باارزش و موثر،

for organizing productive activity,

برای سازماندهی فعالیت سازنده،

but a market society is a place where

اما جامعه بازار جایی است که

almost everything is up for sale.

تقریبا همه چیز فروشی است.

It's a way of life, in which market thinking

این روشی از زندگی است که در آن تفکر بازار

and market values begin to dominate

و ارزش‌های بازار شروع به چیره شدن

every aspect of life:

بر تمامی ابعاد زندگی می‌کنند:

personal relations, family life, health, education,

روابط شخصی، زندگی خانوادگی، سلامت، تحصیل،

politics, law, civic life.

سیاست، قانون، حیات مدنی.

Now, why worry? Why worry about our becoming

حال، چرا نگرانی؟ چرا نگران تبدیل شدن خود

market societies?

به جوامع بازار هستیم؟

For two reasons, I think.

به نظر من ، به دو دلیل.

One of them has to do with inequality.

یکی از این دلایل به نابرابری مرتبطه.

The more things money can buy,

هرچه چیزهایی که با پول می‌شود خرید بیشتر شود،

the more affluence, or the lack of it, matters.

فراوانی یا فقدان آن، اهمیت بیشتری می‌یابد.

If the only thing that money determined

اگر تنها چیزهایی که با پول تعیین می‌شد،

was access to yachts or fancy vacations or BMWs,

داشتن قایق تفریحی یا مسافرت‌های لوکس یا بی.ام.و بود،

then inequality wouldn't matter very much.

نابرابری اهمیت چندانی نداشت.

But when money comes increasingly to govern

اما وقتی که پول به شکلی فزاینده نقش تعیین کنندگی در

access to the essentials of the good life --

دسترسی به ضروریات یک زندگی خوب می‌یابد --

decent health care, access to the best education,

مراقبت بهداشتی شایسته، دسترسی به بهترین تحصیلات،

political voice and influence in campaigns --

داشتن صدای سیاسی و نفوذ در کمپین‌ها --

when money comes to govern all of those things,

وقتی که پول تمام این چیزها را تعیین می‌کند،

inequality matters a great deal.

نابرابری اهمیت بسزایی می‌یابد.

And so the marketization of everything

بنابراین بازاری کردن همه چیز

sharpens the sting of inequality

نیش نابرابری را تیزتر می کند

and its social and civic consequence.

و همچنین عواقب اجتماعی و شهروندی آن را.

That's one reason to worry.

این از دلیل اول برای نگرانی.

There's a second reason

دلیل دومی وجود دارد

apart from the worry about inequality,

غیر از نگرانی درباره نابرابری،

and it's this:

که از این قراره:

with some social goods and practices,

چند کالا و فعالیت تجمعی را در نظر بگیریم

when market thinking and market values enter,

وقتی تفکر بازار و ارزش‌های‌ بازار به میان می‌آید،

they may change the meaning of those practices

ممکن است که مفهوم آن فعالیت‌ها را تغییر دهند

and crowd out attitudes and norms

و بر رویکردها و هنجارهایی تاثیر بگذارند

worth caring about.

که ارزش تامل را دارند.

I'd like to take an example

برایتان مثالی می‌زنم

of a controversial use of a market mechanism,

از کاربرد مناقشه برانگیز یک مکانیسم بازار،

a cash incentive, and see what you think about it.

محرک نقدی، و ببینیم نظر شما درباره‌اش چیست.

Many schools struggle with the challenge

بسیاری از مدارس با این مشکل دارند که

of motivating kids, especially kids

چطور به بچه‌ها انگیزه بدهند، بویژه بچه‌هایی

from disadvantaged backgrounds, to study hard,

با پیش زمینه محروم، تا بیشتر درس بخوانند،

to do well in school, to apply themselves.

در مدرسه عملکرد بهتری داشته باشند، خودشان را ثابت کنند.

Some economists have proposed a market solution:

برخی کارشناسان اقتصاد یک راه حل بازاری پیشنهاد کرده اند:

Offer cash incentives to kids for getting good grades

ارائه محرک نقدی به بچه‌ها در ازای گرفتن نمره خوب

or high test scores

یا امتیاز بالا در امتحانات

or for reading books.

یا مطالعه کتاب.

They've tried this, actually.

اونها، در واقع این روش را امتحان کرده اند.

They've done some experiments

امتحانش کرده اند

in some major American cities.

در چند شهر عمده آمریکایی.

In New York, in Chicago, in Washington, D.C.,

در نیویورک، شیکاگو، واشنگتن دی.سی،

they've tried this, offering 50 dollars for an A,

امتحانش کرده اند، ۵۰ دلار در ازای نمره الف

35 dollars for a B.

۳۵ دلار برای نمره ب.

In Dallas, Texas, they have a program that offers

در دالاس ِ تگزاس، برنامه‌ای دارند که

eight-year-olds two dollars for each book they read.

به بچه‌های هشت ساله به ازای هر کتابی که بخوانند، دو دلار می‌دهد.

So let's see what -- Some people are in favor,

خب بیایید ببینیم -- بعضی‌ها با این موافقند،

some people are opposed to this cash incentive

بعضی‌ها هم مخالفند با این محرک نقدی

to motivate achievement.

در انگیزه بخشی برای موفقیت.

Let's see what people here think about it.

ببینیم افراد حاضر در اینجا چه نظری دارند.

Imagine that you are the head of a major school system,

فرض کنیم شما مدیر یک مدرسه بزرگ هستید،

and someone comes to you with this proposal.

یک نفر میاد و این پیشنهاد را میده.

And let's say it's a foundation. They will provide the funds.

فرض کنیم یک بنیاده و بودجه را تامین خواهد کرد.

You don't have to take it out of your budget.

شما مجبور نیستید بودجه خودتان را خرج کنید.

How many would be in favor

چند نفر با این موافقند

and how many would be opposed to giving it a try?

و چند نفر با امتحان کردنش مخالفند؟

Let's see by a show of hands.

دستتون را بلند کنید.

First, how many think it might at least be worth a try

اول، چند نفر از شما فکر می‌کنید این دست‌کم ارزش امتحان کردن را دارد

to see if it would work? Raise your hand.

تا ببینید چطور پیش می‌ره. دستتون را بلند کنید.

And how many would be opposed? How many would --

و چند نفر مخالفت می‌کنند؟ چند نفر ...

So the majority here are opposed,

پس اکثریت در اینجا مخالفند،

but a sizable minority are in favor.

اما اقلیت قابل ملاحظه‌ای هم موافقند.

Let's have a discussion.

بیایید بحث کنیم.

Let's start with those of you who object,

با مخالف‌ها شروع می‌کنیم،

who would rule it out even before trying.

که حتی قبل از امتحان کردن، ردش می‌کنند.

What would be your reason?

دلیل شما چیست؟

Who will get our discussion started? Yes?

کی بحثمان را شروع می‌کنه؟ بله؟

Heike Moses: Hello everyone, I'm Heike,

هایکه موزز‌:‌سلام به همگی. هایکه هستم،

and I think it just kills the intrinsic motivation,

و به نظر من این انگیزه ذاتی را از بین می‌بره،

so in the respect that children, if they would like to read,

و در مورد بچه‌هایی که مطالعه را دوست دارند،

you just take this incentive away

شما مشوق را از بین می‌برید

in just paying them, so it just changes behavior.

با پول دادن بهشون، یعنی این رفتار را عوض می‌کنه.

Michael Sandel: Takes the intrinsic incentive away.

مایکل:‌ مشوق ذاتی را از بین می‌بره.

What is, or should be, the intrinsic motivation?

انگیزه ذاتی چیست یا چی باید باشد؟

HM: Well, the intrinsic motivation

هایکه: خب، انگیزه ذاتی

should be to learn.

باید آموخته بشه.

MS: To learn. HM: To get to know the world.

مایکل:‌ باید «یادگیری» باشه. هایکه: تا جهان رو باهاش بشناسیم.

And then, if you stop paying them, what happens then?

و اگر دیگه بهشون پول ندید، آنوقت چی می‌شه؟

Then they stop reading?

آنوقت دیگه مطالعه نمی‌کنند؟

MS: Now, let's see if there's someone who favors,

مایکل:‌ حالا ببینیم کی موافقه،

who thinks it's worth trying this.

که فکر می‌کنه این ارزش امتحان کردن را داره.

Elizabeth Loftus: I'm Elizabeth Loftus,

من الیزابت لافتوس هستم،

and you said worth a try, so why not try it

شما گفتید ارزش امتحان کردن را داره، خب چرا نباید امتحانش کرد

and do the experiment and measure things?

و تجربه‌اش کرد و نتیجه را سنجید؟

MS: And measure. And what would you measure?

مایکل:‌ سنجیدش؟. چی رو می‌خواهید بسنجید؟

You'd measure how many --

می‌توانید بشمارید که چند نفر --

EL: How many books they read

الیزابت:‌ چند تا کتاب را خواندند

and how many books they continued to read

و چند کتاب را

بعد از این که پول دادن را متوقف کردید، خواهند خواند.

after you stopped paying them.

MS: Oh, after you stopped paying.

مایکل:‌ اوه، بعد از این که پرداخت پول متوقف شد.

All right, what about that?

بسیار خب، نظر شما چیه؟

HM: To be frank, I just think

هایکه:‌ راستش را بخواهید، فکر می‌کنم

this is, not to offend anyone, a very American way.

این روش برای اینه که به هیچکس برنخوره، یک روش خیلی آمریکاییه.

(Laughter) (Applause)

(خنده و تشویق حضار)‌

MS: All right. What's emerged from this discussion

مایکل:‌ بسیار خب. آنچه که از این بحث برمی‌آید

is the following question:

این پرسشه:‌

Will the cash incentive drive out or corrupt

آیا پاداش نقدی انگیزه اصلی را

or crowd out the higher motivation,

مخدوش، مختل و یا از بین می‌برد؟،

the intrinsic lesson that we hope to convey,

درس ذاتی که امیدواریم منتقل کنیم،

which is to learn to love to learn and to read

که همانا آموختن، عشق به آموختن و مطالعه

for their own sakes?

به خاطر خودشان است؟

And people disagree about what the effect will be,

و افراد درباره این که تاثیرش چه خواهد بود مخالفند،

but that seems to be the question,

اما به نظر میرسه که مسئله همین باشه،

that somehow a market mechanism

این که به نوعی مکانیسم بازار

or a cash incentive teaches the wrong lesson,

یا مشوق نقدی درس اشتباهی می‌دهد،

and if it does, what will become of these children later?

و اگر اینطور باشد، این بچه‌ها بعدا چه خواهند شد؟

I should tell you what's happened with these experiments.

باید نتیجه این آزمایشات را به اطلاعتون برسونم.

The cash for good grades has had very mixed results,

پول نقد در ازای نمرات خوب نتایج مختلفی داشته،

for the most part has not resulted in higher grades.

در بخش عمده‌ای، منجر به نمرات بالاتر نشده است.

The two dollars for each book

اما دو دلار به ازای هر کتاب

did lead those kids to read more books.

بچه‌ها را به خواندن کتاب‌های بیشتر رهنمون شد.

It also led them to read shorter books.

همچنین آنان را به طرف کتاب‌های کوتاهتر هدایت کرد.

(Laughter)

(خنده حضار)

But the real question is,

اما سوال اصلی اینه که،

what will become of these kids later?

بعدا از این بچه‌ها چی در خواهد آمد؟

Will they have learned that reading is a chore,

این را یاد خواهند گرفت که مطالعه یک کار روزانه است،

a form of piecework to be done for pay, that's the worry,

نوعی مقاطعه که برای انجامش مزد میگیری، این مایه نگرانیه،

or may it lead them to read maybe for the wrong reason initially

یا این که شاید در ابتدا برای یک دلیل اشتباه به خواندن هدایتشون کنه

but then lead them to fall in love with reading for its own sake?

اما بعدا باعث شود که عاشق مطالعه، برای مطالعه، شوند؟

Now, what this, even this brief debate, brings out

حال، آنچه که از این بحث کوتاه نتیجه می‌شود

is something that many economists overlook.

چیزی است که بسی اری از اقتصاددان ها به آن اغماض کرده اند

Economists often assume

اقتصاددان‌ها اغلب اینطور فرض می‌کنند که

that markets are inert,

بازارها راکد اند،

that they do not touch or taint the goods they exchange.

و به کالاهایی که تبادل می‌کنند دست نزده یا به آن‌ها خدشه ای نمی‌زنند

Market exchange, they assume,

این کارشناسان می گویند، تبادل بازار

doesn't change the meaning or value

به مفهوم یا ارزش کالاهای تبادل شده

of the goods being exchanged.

تغییری نمی‌دهد.

This may be true enough

این شاید درست باشد

if we're talking about material goods.

اگر کالاهای مادی مد نظرمان باشد.

If you sell me a flat screen television

اگر یک تلویزیون تخت به من می‌فروشید

or give me one as a gift,

یا آن را به من هدیه می‌دهید،

it will be the same good.

این کالا همان کالاست.

It will work the same either way.

در هر کدام از روش‌ها، فرقی نمی‌کند.

But the same may not be true

اما این شاید صدق نکند

if we're talking about nonmaterial goods

اگر که داریم صحبت می‌کنیم درباره کالاهای غیرمادی

and social practices such as teaching and learning

و فعالیت‌های اجتماعی از جمله تدریس و یادگیری

or engaging together in civic life.

یا ارتباط با هم در زندگی شهروندی.

In those domains, bringing market mechanisms

در این حیطه‌ها، آوردن مکانیزم‌های بازار

and cash incentives may undermine

و مشوق‌های نقدی ممکن است

or crowd out nonmarket values and attitudes

کالاهای ارزشمند و رویکردهای غیرمادی

worth caring about.

که ارزشمنند را کم ارزش نمایان کند.

Once we see

وقتی می‌بینیم

that markets and commerce,

که بازارها و تجارت،

when extended beyond the material domain,

هنگامی که به فراتر از حیطه مادی کشیده شود،

can change the character of the goods themselves,

می‌توانند شخصیت و خود کالاها را تغییر دهند،

can change the meaning of the social practices,

می‌توانند مفهموم کردارهای اجتماعی را عوض کنند،

as in the example of teaching and learning,

همانطوری که در مثال آموزش و یادگیری دیدیم،

we have to ask where markets belong

باید بپرسیم که بازارها به کجا تعلق دارند

and where they don't,

و به کجا تعلق ندارند،

where they may actually undermine

و در کجاها ارزش‌ها و رویکردهای قابل توجه

values and attitudes worth caring about.

را تضعیف می‌کنند.

But to have this debate,

اما برای به نتیجه رساندن این بحث،

we have to do something we're not very good at,

باید کاری بکنیم که چندان در آن وارد نیستیم،

and that is to reason together in public

و آن دلیل آوردن دسته جمعی در ملاء عام

about the value and the meaning

درباره ارزش و مفهموم

of the social practices we prize,

کردارهای اجتماعی است که ارزشمند می‌دانیم،

from our bodies to family life

از بدنمان گرفته تا زندگی خانوادگی،

to personal relations to health

روابط شخصی ، سلامت

to teaching and learning to civic life.

و آموزش و یادگیری زندگی شهروندی.

Now these are controversial questions,

اینها پرسش‌هایی مناقشه برانگیزند،

and so we tend to shrink from them.

بنابراین از آن‌ها پرهیز می‌کنیم.

In fact, during the past three decades,

در واقع، طی سه دهه گذشته،

when market reasoning and market thinking

وقتی که توجیه بازار و تفکر بازار

have gathered force and gained prestige,

دست به دست هم دادند و شأن پیدا کردند،

our public discourse during this time

گفتمان عمومی ما در این دوران

has become hollowed out,

تهی شده است،

empty of larger moral meaning.

خالی از مفهموم اخلاقی بزرگتر.

For fear of disagreement, we shrink from these questions.

از ترس مخالفت، از این سوال‌ها طفره رفته‌ایم.

But once we see that markets

اما وقتی که می بینیم بازارها

change the character of goods,

شخصیت کالاها را دستخوش تغییر می‌کنند،

we have to debate among ourselves

باید بحث کنیم، مابین خودمان

these bigger questions

این سوالات بزرگتر را

about how to value goods.

درباره نحوه تعیین ارزش کالاها.

One of the most corrosive effects

یکی از فرسایشی‌ترین تاثیرات

of putting a price on everything

قیمت گذاری بر همه چیز است که

is on commonality,

به همگان مرتبط است،

the sense that we are all in it together.

همان حسی که همه ما باهم، در آن مشترکیم.

Against the background of rising inequality,

برخلاف پیش زمینه افزایش نابرابری،

marketizing every aspect of life

بازاری کردن تمامی جوانب زندگی

leads to a condition where those who are affluent

منجر به شرایطی می شود که توانگران

and those who are of modest means

و آنانی که زندگی ساده‌تری دارند

increasingly live separate lives.

وضع زندگی‌شان دچار شکافی فزاینده شود.

We live and work and shop and play

ما زندگی می‌کنیم، کار می‌کنیم، و بازی می‌کنیم

in different places.

در مکان‌های متفاوت.

Our children go to different schools.

فرزندانمان به مدارس مختلف می‌روند.

This isn't good for democracy,

این وضع برای دمکراسی خوب نیست

nor is it a satisfying way to live,

و همچنین روش زندگی راضی کننده‌ای هم نیست،

even for those of us who can afford

حتی برای آن دسته از ما که استطاعتش را دارند

to buy our way to the head of the line.

که می‌توانیم با پول راهمان را به آن بالا بالاها باز کنیم.

Here's why.

دلیلش این است.

Democracy does not require perfect equality,

دمکراسی مستلزم برابری کامل نیست،

but what it does require

بلکه آنچه که لازم دارد

is that citizens share in a common life.

این است که شهروندان در زندگی همگانی اشتراک کنند.

What matters is that people

آنچه مهم است این است که مردم

of different social backgrounds

با زمینه‌های مختلف اجتماعی

and different walks of life

و سطوح مختلف زندگی

encounter one another,

سر راه هم قرار می‌گیرند،

bump up against one another

به یکدیگر بر می‌خورند

in the ordinary course of life,

در عرصه‌های عادی زندگی،

because this is what teaches us

چرا که این چیزی است که به ما یاد می‌دهد

to negotiate and to abide our differences.

که بحث کنیم و با اختلافاتمان مدارا کنیم.

And this is how we come to care for the common good.

از همین مسیر است که می رسیم به توجه به کالای همگانی

And so, in the end, the question of markets

و در پایان، مسئله بازارها

is not mainly an economic question.

عمدتاً یک مسئله اقتصادی نیست.

It's really a question of how we want to live together.

بلکه این است که ما چطور می‌خواهیم با هم زندگی کنیم.

Do we want a society where everything is up for sale,

آیا می‌خواهیم جامعه ای داشته باشیم که همه چیز در آن فروشی است،

or are there certain moral and civic goods

یا کالاهای اخلاقی و شهروندی خاصی نیز هستند که

that markets do not honor

بازارها جای خرید فروششان نیست

and money cannot buy?

و پول قدرت خریدنش را ندارد؟

Thank you very much.

خیلی سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حاضران)