Where Is Home? | Pico Iyer | TED

Translator: Chatthip Chaichakan Reviewer: FA LIKITSWAT

Where do you come from?

คุณมาจากไหน

It's such a simple question,

มันเป็นคำถามง่ายๆ

but these days, of course, simple questions

แต่แน่นอนว่า ทุกวันนี้ คำถามง่ายๆ

bring ever more complicated answers.

มักจะนำไปสู่คำตอบที่สลับซับซ้อน

People are always asking me where I come from,

ผู้คนมักจะถามผมว่า ผมมาจากไหน

and they're expecting me to say India,

และพวกเขามักจะคาดหวังให้ผมตอบว่า อินเดีย

and they're absolutely right insofar as 100 percent

และแน่นอนว่าพวกเขาถูกต้องอย่างที่สุด เพราะ 100 เปอร์เซ็นต์

of my blood and ancestry does come from India.

ของเลือดเนื้อผมและบรรพบุรุษของผม มาจากอินเดียจริงๆ

Except, I've never lived one day of my life there.

ยกเว้นแต่ว่า ผมไม่เคยใช้ชีวิตแม้สักวันหนึ่งที่นั่น

I can't speak even one word

ผมพูดไม่ได้แม้เพียงคำเดียว

of its more than 22,000 dialects.

ของภาษาท้องถิ่นกว่า 22,000 ภาษาของที่นั่น

So I don't think I've really earned the right

ดังนั้น ผมไม่คิดว่าผมมีสิทธิ์

to call myself an Indian.

ที่เรียกตัวเองว่า คนอินเดีย

And if "Where do you come from?"

และถ้า "คุณมาจากไหน"

means "Where were you born and raised and educated?"

หมายถึง "คุณเกิดที่ไหน และเติบโต และได้รับการศึกษาจากที่ไหน" แล้วล่ะก็

then I'm entirely of that funny little country

ตัวตนผมนี้มาจากประเทศเล็ก ๆ อันน่าขันนั้น

known as England,

ที่เป็นที่รู้จักในนาม ประเทศอังกฤษ

except I left England as soon as I completed

เว้นเสียแต่ว่า ผมออกจากอังกฤษในทันทีที่

my undergraduate education,

ผมเรียนจบระดับปริญญาตรี

and all the time I was growing up,

และตลอดช่วงเวลาที่ผมโตมานั้น

I was the only kid in all my classes

ผมเป็นเด็กเพียงคนเดียว ในชั้นเรียนของผมทั้งหมด

who didn't begin to look like the classic English heroes

ที่ไม่ได้ดูเหมือนวีรบุรุษชาวอังกฤษแบบคลาสสิค

represented in our textbooks.

ที่ปรากฏกายอยู่ในหนังสือเรียนของพวกเรา

And if "Where do you come from?"

และถ้า "คุณมาจากไหน"

means "Where do you pay your taxes?

หมายถึง "คุณจ่ายภาษีที่ไหน

Where do you see your doctor and your dentist?"

คุณไปหาหมอและหมอฟันที่ไหน" แล้วล่ะก็

then I'm very much of the United States,

ผมค่อนข้างจะมาจากสหรัฐฯ

and I have been for 48 years now,

และผมก็เป็นแบบนั้นมา 48 ปีแล้ว

since I was a really small child.

ตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กเล็ก ๆ อยู่

Except, for many of those years,

ยกเว้นแต่ว่า ในช่วงหลายปีเหล่านั้น

I've had to carry around this funny little pink card

ผมต้องพกเจ้าบัตรเล็ก ๆ สีชมพูน่าขันนี่

with green lines running through my face

ที่มีเส้นสีเขียววิ่งผ่านหน้าผม

identifying me as a permanent alien.

บ่งชี้ว่าผมเป็นต่างด้าวถาวร

I do actually feel more alien the longer I live there.

จริง ๆ แล้ว ยิ่งผมอยู่ที่นั่นนานขึ้น ผมก็รู้สึกต่างด้าวมากขึ้น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And if "Where do you come from?"

และถ้า "คุณมาจากไหน"

means "Which place goes deepest inside you

หมายถึง "ที่ไหนที่ตรึงใจคุณ

and where do you try to spend most of your time?"

และที่ไหนที่คุณพยายามจะใช้เวลาอยู่กับมันให้มากที่สุด"

then I'm Japanese,

แล้วล่ะก็ ผมเป็นคนญี่ปุ่นครับ

because I've been living as much as I can

เพราะผมพยายามใช้ชีวิตให้มมากที่สุด

for the last 25 years in Japan.

ตลอดช่วง 25 ปีที่ผ่านมาในญี่ปุ่น

Except, all of those years I've been there on a tourist visa,

เว้นแต่ว่า ตลอดช่วงเวลาหลายปีนั้น ผมอยู่ที่นั่นด้วยวีซ่านักท่องเที่ยว

and I'm fairly sure not many Japanese

และผมค่อนข้างแน่ใจว่า คนญี่ปุ่นจำนวนไม่มากนัก

would want to consider me one of them.

อยากจะรับผมเป็นหนึ่งในพวกเขา

And I say all this just to stress

และที่ผมพูดมาทั้งหมดนี้ก็เพียงเพื่อที่จะเน้น

how very old-fashioned and straightforward

ว่าภูมิหลังของผมนั้นเชยและตรงไปตรงมา

my background is,

มากแค่ไหน

because when I go to Hong Kong or Sydney or Vancouver,

เพราะเมื่อผมไปฮ่องกง ซิดนีย์ หรือแวนคูเวอร์

most of the kids I meet

เด็กส่วนใหญ่ที่ผมได้เจอ

are much more international and multi-cultured than I am.

นั้นมีความเป็นสากล และหลากหลายทางวัฒนธรรมมากกว่าผม

And they have one home associated with their parents,

และพวกเขามีบ้านหนึ่งยึดตามพ่อแม่ของพวกเขา

but another associated with their partners,

แต่อีกบ้านหนึ่งยึดตามคู่ครองของพวกเขา

a third connected maybe with the place where they happen to be,

บ้านที่สามอาจจะยึดโยงอยู่กับที่ ที่พวกเขาบังเอิญได้ไปอยู่

a fourth connected with the place they dream of being,

หลังที่สี่ยึดตามที่ ที่พวกเขาฝันอยากจะอยู่

and many more besides.

และมากมายไปกว่านั้น

And their whole life will be spent taking pieces

และทั้งชีวิตของพวกเขาจะหมดไป กับการร้อยเรียงชิ้นส่วน

of many different places and putting them together

ของสถานที่ต่าง ๆ มากมาย และประกอบมันเข้าด้วยกัน

into a stained glass whole.

เป็นงานกระจกสีชิ้นหนึ่ง

Home for them is really a work in progress.

บ้านสำหรับพวกเขาจริง ๆ แล้ว คือชิ้นงานที่ยังดำเนินอยู่

It's like a project on which they're constantly adding

มันเหมือนโครงงานอันหนึ่งที่พวกเขาเพิ่มเติม

upgrades and improvements and corrections.

ปรับปรุงและแก้ไขอย่างต่อเนื่อง

And for more and more of us,

และสำหรับพวกเราหลาย ๆ คน

home has really less to do with a piece of soil

บ้านไม่ได้ผูกกับที่ดินหนึ่งผืน

than, you could say, with a piece of soul.

มากเท่ากับการผูกกับจิตวิญญาณดวงหนึ่ง

If somebody suddenly asks me, "Where's your home?"

ถ้าใครสักคนจู่ ๆ ก็ถามผมว่า "บ้านคุณอยู่ที่ไหน"

I think about my sweetheart or my closest friends

ผมคิดถึงที่รักของผมหรือไม่ก็เพื่อนสนิิท

or the songs that travel with me wherever I happen to be.

หรือไม่ก็เพลงที่เดินทางไปกับผมทุกที่ที่ผมไป

And I'd always felt this way,

และผมมักจะรู้สึกแบบนี้

but it really came home to me, as it were,

แต่ผมตระหนักถึงความเป็นบ้าน

some years ago when I was climbing up the stairs

เมื่อหลายปีก่อนตอนที่ผมกำลังเดินขึ้นบันไดบ้าน

in my parents' house in California,

ของพ่อแม่ผมที่แคลิฟอร์เนีย

and I looked through the living room windows

และผมมองออกไปนอกหน้าต่างห้องนั่งเล่น

and I saw that we were encircled by 70-foot flames,

และผมเห็นว่าพวกเรากำลังถูกล้อมรอบ ด้วยเปลวไฟความสูง 70 ฟุต

one of those wildfires that regularly tear through

หนึ่งในไฟป่าที่มักจะเกิดขึ้น

the hills of California and many other such places.

ตามภูเขาในแคลิฟอร์เนียและสถานที่อื่น ๆ หลายแห่ง

And three hours later, that fire had reduced

และสามชั่วโมงหลังจากนั้น ไฟนั้นก็ทำให้

my home and every last thing in it

บ้านของผมและทุกอย่างในนั้น

except for me to ash.

กลายเป็นเถ้าถ่านไป

And when I woke up the next morning,

และเมื่อผมตื่นขึ้นในเช้าวันถัดมา

I was sleeping on a friend's floor,

ผมกำลังนอนอยู่บนพื้นบ้านเพื่อนผม

the only thing I had in the world was a toothbrush

สิ่งเดียวที่ผมมีในโลกตอนนั้นคือ แปรงสีฟัน

I had just bought from an all-night supermarket.

ผมเพิ่งซื้อมันมาจากซุเปอร์มาร์เก็ต 24 ชั่วโมง

Of course, if anybody asked me then,

และแน่นอน ถ้าใครสักคนถามผมตอนนั้น

"Where is your home?"

"บ้านของคุณอยู่ที่ไหน"

I literally couldn't point to any physical construction.

ผมไม่สามารถชี้ไปที่สิ่งปลูกสร้างใดๆได้เลย

My home would have to be whatever I carried around inside me.

บ้านของผมคงเป็นเพียงอะไรก็แล้วแต่ ที่ผมพกพาเอาไว้ภายใน

And in so many ways, I think this is a terrific liberation.

และในหลาย ๆ ทาง ผมคิดว่านี่มันเป็นการหลุดพ้นที่ยอดเยี่ยม

Because when my grandparents were born,

เพราะตอนที่ปู่ย่าตายายของผมเกิด

they pretty much had their sense of home,

พวกเขามีการรับรู้ถึงบ้าน

their sense of community, even their sense of enmity,

การรับรู้ถึงชุมชน แม้กระทั่งการรับรู้ถึงศัตรู

assigned to them at birth,

ที่ได้รับมอบหมายมาตั้งแต่เกิด

and didn't have much chance of stepping outside of that.

และไม่ได้มีโอกาสมากนักที่จะก้าวออกนอกสิ่งนั้น

And nowadays, at least some of us can choose our sense of home,

และทุกวันนี้ อย่างน้อยพวกเราบางคน สามารถที่จะเลือกสิ่งที่เรียกว่าบ้าน

create our sense of community,

สร้างมิติการรับรู้ถึงชุมชน

fashion our sense of self, and in so doing

ออกแบบอัตลักษณ์ของตัวเอง และในการทำเช่นนั้น

maybe step a little beyond

บางที อาจก้าวให้พ้น

some of the black and white divisions

จากการแบ่งแยกขาวดำบางอย่าง

of our grandparents' age.

ในยุคของปู่ย่าของพวกเรา

No coincidence that the president

ไม่มีความบังเอิญที่ประธานาธิบดี

of the strongest nation on Earth is half-Kenyan,

ของประเทศที่แข็งแกร่งที่สุดบนโลก จะเป็นลูกครึ่งเคนย่า

partly raised in Indonesia,

ถูกเลี้ยงดูช่วงหนึ่งในอินโดนีเซีย

has a Chinese-Canadian brother-in-law.

มีน้องเขยเป็นลูกครึ่งจีน-แคนาดา

The number of people living in countries not their own

จำนวนคนที่อยู่ในประเทศ ที่ไม่ใช่ประเทศของพวกเขาเอง

now comes to 220 million,

มาอยู่ที่ 220 ล้านคนในตอนนี้

and that's an almost unimaginable number,

และนั่นเป็นตัวเลขที่แทบจะ จินตนาการไม่ออกกันเลยทีเดียว

but it means that if you took the whole population of Canada

แต่มันหมายความว่า ถ้าคุณเอาประชากรทั้งหมดของแคนาดา

and the whole population of Australia

และออสเตรเลีย

and then the whole population of Australia again

และประชากรทั้งหมดของออสเตรเลียอีกครั้ง

and the whole population of Canada again

และจำนวนประชากรของแคนาดาทั้งหมดอีกครั้ง

and doubled that number,

และเอาเลขนั้นคูณด้วยสอง

you would still have fewer people than belong

ก็ยังน้อยกว่าจำนวนคน

to this great floating tribe.

ที่อยู่ในชนเผ่าล่องลอยนี้

And the number of us who live outside

และจำนวนของพวกเราที่อาศัยอยู่นอก

the old nation-state categories is increasing so quickly,

การจัดประเภทรัฐชาติแบบเดิม ก็กำลังเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

by 64 million just in the last 12 years,

กว่า 64 ล้านคนภายในช่วง 12 ปีที่ผ่านมา

that soon there will be more of us than there are Americans.

ซึ่งในไม่ช้าจะทำให้จำนวนของพวกเรา มากกว่าจำนวนของคนอเมริกัน

Already, we represent the fifth-largest nation on Earth.

เรากลายมาเป็นชาติที่ใหญ่ เป็นอันดับ 5 ของโลกไปเรียบร้อย

And in fact, in Canada's largest city, Toronto,

และที่จริงแล้ว ในเมืองที่ใหญ่ที่สุดของแคนาดา โตรอนโต

the average resident today is what used to be called

ผู้พักอาศัยทั่วไปในวันนี้เป็นอะไรที่เคยถูกเรียกว่า

a foreigner, somebody born in a very different country.

คนต่างชาติ ใครสักคนที่เกิดในประเทศอื่น มาก่อน

And I've always felt that the beauty of being surrounded by the foreign

และผมมักจะรู้สึกอยู่เสมอว่า ความงดงามของการถูกแวดล้อมไปด้วยต่างชาติ

is that it slaps you awake.

ก็คือว่า มันตบคุณให้ตื่น

You can't take anything for granted.

คุณไม่สามารถจะรับรู้อะไรไปโดยปริยายได้

Travel, for me, is a little bit like being in love,

การท่องเที่ยว สำหรับผม เป็นเหมือนการตกอยู่ในความรัก

because suddenly all your senses are at the setting marked "on."

เพราะทันใดนั้น ประสาทสัมผัสทั้งหมด ของคุณจะถูกเปิดออก

Suddenly you're alert to the secret patterns of the world.

ทันใดนั้น คุณจะตื่นตัวกับแบบแผน ที่ซ่อนอยู่ของโลกใบนี้

The real voyage of discovery, as Marcel Proust famously said,

อย่างที่ มาร์เซล เพราสท์ (Marcel Proust) ได้พูดไว้อย่างโด่งดังว่า การเดินทางแห่งการค้นพบที่แท้จริง

consists not in seeing new sights,

ไม่ได้ประกอบด้วยการพบเห็นทิวทัศน์ใหม่

but in looking with new eyes.

แต่ประกอบด้วยการมองด้วยสายตาแบบใหม่

And of course, once you have new eyes,

และแน่นอน เมื่อคุณมีสายตาแบบใหม่

even the old sights, even your home

แม้จะเป็นทิวทัศน์เดิม แม้กระทั่งบ้านของคุณ

become something different.

ก็จะกลายมาเป็นอะไรที่แปลกออกไป

Many of the people living in countries not their own

หลายคนที่อาศัยอยู่ในประเทศ ที่ไม่ใช่ประเทศของพวกเขาเอง

are refugees who never wanted to leave home

กลายเป็นผู้ลี้ภัย ที่ไม่เคยต้องการที่จะออกจากบ้าน

and ache to go back home.

และเจ็บปวดที่จะกลับบ้าน

But for the fortunate among us,

แต่สำหรับผู้โชคดีในหมู่พวกเรา

I think the age of movement brings exhilarating new possibilities.

ผมคิดว่ายุคแห่งการเคลื่อนย้ายได้นำเอา ความเป็นไปได้ใหม่อันน่าเบิกบานใจมาด้วย

Certainly when I'm traveling,

แน่นอนว่าระหว่างที่ผมเดินทาง

especially to the major cities of the world,

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเมืองหลัก ๆ ของโลก

the typical person I meet today

คนแบบที่ผมมักจะพบเจอทุกวันนี้

will be, let's say, a half-Korean, half-German young woman

ก็จะเป็น ยกตัวอย่างเช่น สาวน้อยลูกครึ่งเกาหลีกับเยอรมัน

living in Paris.

ที่อาศัยอยู่ในปารีส

And as soon as she meets a half-Thai,

และทันทีที่เธอได้พบกับหนุ่มน้อยลูกครึ่งไทยแคนาดา

half-Canadian young guy from Edinburgh,

ที่มาจากเอดินบะระ

she recognizes him as kin.

เธอก็มองเขาเป็นเหมือนเพื่อน

She realizes that she probably has much more in common with him

เธอรู้ได้ว่า ระหว่างเธอกับเขา อาจจะมีอะไรหลาย ๆ อย่างที่คล้ายคลึงกัน

than with anybody entirely of Korea or entirely of Germany.

มากกว่าระหว่างเธอกับใครสักคนที่เป็นเกาหลีล้วนๆ หรือเยอรมันล้วนๆ

So they become friends. They fall in love.

ดังนั้น พวกเขากลายเป็นเพื่อนกัน พวกเขาตกหลุมรัก

They move to New York City.

พวกเขาย้ายไปอยู่ที่นิวยอร์ก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Or Edinburgh.

หรือเอดินบะระ

And the little girl who arises out of their union

และเด็กหญืงตัวเล็ก ๆ ที่เกิดจากการรวมตัวกันของพวกเขา

will of course be not Korean or German

ก็แน่นอนว่าจะไม่ได้เป็นคนเกาหลี เยอรมัน

or French or Thai or Scotch or Canadian

หรือฝรั่งเศส หรือไทย หรือสก็อต หรือแคนาดา

or even American, but a wonderful

หรือแม้กระทั่งอเมริกัน

and constantly evolving mix of all those places.

แต่เป็นส่วนผสมอย่างต่อเนื่องและมหัศจรรย์ ของสถานที่ทั้งหลายเหล่านั้น

And potentially, everything about the way

และเป็นไปได้ว่า ทุกอย่างเกี่ยวกับวิธีที่

that young woman dreams about the world,

สาวน้อยคนนั้นจะฝันถึงโลก

writes about the world, thinks about the world,

เขียนถึงโลก คิดเกี่ยวกับโลก

could be something different,

จะเป็นอะไรบางอย่างที่ต่างออกไป

because it comes out of this almost unprecedented

เพราะมันออกมาจากการผสานที่แทบจะไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

blend of cultures.

ของวัฒนธรรมต่างๆ

Where you come from now is much less important

ตอนนี้ "คุณมาจากที่ไหน" ก็ไม่สำคัญเท่า

than where you're going.

"คุณกำลังไปที่ไหน"

More and more of us are rooted in the future

พวกเราจำนวนมากขึ้น ๆ ต่างลงรากอยู่ในอนาคต

or the present tense as much as in the past.

หรือปัจจุบัน มากเท่า ๆ กับอดีต

And home, we know, is not just the place

และบ้านไม่ได้เป็นเพียงสถานที่

where you happen to be born.

ที่คุณบังเอิญเกิดมา

It's the place where you become yourself.

มันเป็นสถานที่ที่คุณกลายมาเป็นตัวคุณเอง

And yet,

แต่ว่า

there is one great problem with movement,

มันยังมีปัญหาที่ใหญ่มาก ๆ ของการเคลื่อนย้าย

and that is that it's really hard to get your bearings

และนั่นก็คือว่า มันยากมากที่จะหาตัวตนเจอ

when you're in midair.

ในระหว่างที่คุณอยู่กลางอากาศ

Some years ago, I noticed that I had accumulated

เมื่อหลายปีก่อน ผมสังเกตว่าผมได้สะสม

one million miles on United Airlines alone.

หนึ่งล้านไมล์กับสายการบิน United เพียงสายการบินเดียว

You all know that crazy system,

คุณทุกคนรู้ระบบบ้า ๆ นี่นะครับ

six days in hell, you get the seventh day free.

หกวันในนรก แล้วคุณจะได้วันที่เจ็ดฟรี

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I began to think that really,

และผมเริ่มที่จะคิดว่า จริง ๆ แล้ว

movement was only as good as the sense of stillness

การเคลื่อนย้ายนั้นดีพอ ๆ กับการหยุดนิ่ง

that you could bring to it to put it into perspective.

ตรงที่ว่าคุณสามารถไปสู่การเปิดมุมมองได้

And eight months after my house burned down,

แปดเดือนหลังจากที่บ้านของผมถูกไฟไหม้

I ran into a friend who taught at a local high school,

ผมไปเจอกับเพื่อนคนหนึ่งที่สอนอยู่ที่โรงเรียนใกล้บ้าน

and he said, "I've got the perfect place for you."

และเขาพูดว่า "ฉันมีที่ ๆ เหมาะมากสำหรับเธอนะ"

"Really?" I said. I'm always a bit skeptical

"จริงเหรอ" ผมถาม ผมมักจะสงสัยอยู่เสมอ

when people say things like that.

เวลาที่มีคนพูดอะไรแบบนั้น

"No, honestly," he went on,

"ไม่หรอก จริง ๆ แล้ว" เขาพูดต่อ

"it's only three hours away by car,

"มันแค่สามชั่วโมงด้วยการขับรถจากที่นี่

and it's not very expensive,

และมันไม่แพงมากนัก

and it's probably not like anywhere you've stayed before."

และมันอาจจะไม่เหมือนกับที่ไหนก็แล้วแต่ ที่เธอเคยอยู่มาก่อน"

"Hmm." I was beginning to get slightly intrigued. "What is it?"

"หืมม" ผมเริ่มที่จะสนใจแล้ว "มันคืออะไรเหรอ"

"Well —" Here my friend hemmed and hawed —

"เอ่อ..." เพื่อนผมชักอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ

"Well, actually it's a Catholic hermitage."

"เอ่อ จริง ๆ แล้วมันคือที่พำนัก และบวชเรียนของแคธอลิก"

This was the wrong answer.

นี่เป็นคำตอบที่ผิด

I had spent 15 years in Anglican schools,

ผมใช้เวลา 15 ปีในโรงเรียนสายแองกลิคัน (Anglican)

so I had had enough hymnals and crosses to last me a lifetime.

ดังนั้น ผมผ่านบทสวดและกางเขนต่างๆ มากพอที่มันจะอยู่กับผมไปทั้งชีวิต

Several lifetimes, actually.

หลายชีวิตเลยล่ะ จริง ๆ แล้ว

But my friend assured me that he wasn't Catholic,

แต่เพื่อนของผมยืนยันกับผมว่า เขาไม่ใช่แคธอลิก

nor were most of his students,

และนักเรียนส่วนใหญ่ของเขาก็ไม่ใข่

but he took his classes there every spring.

แต่เขาสอนที่นั่นทุก ๆ ฤดูใบไม้ผลิ

And as he had it, even the most restless, distractible,

และการที่เขาทำแบบนั้น แม้กระทั่งเด็กหนุ่มชาวแคลิฟอร์เนียวัย 15 ปี

testosterone-addled 15-year-old Californian boy

ที่รุ่มร้อนไปด้วยเทสโทสเตอโรน เสียสมาธิง่าย และกระสับกระส่าย

only had to spend three days in silence

ก็ทำได้เพียงใช้เวลา 3 วันในความเงียบ

and something in him cooled down and cleared out.

และบางอย่างในตัวเขาก็เย็นลงและชัดเจนขึ้น

He found himself.

เขาค้นพบตัวเอง

And I thought, "Anything that works for a 15-year-old boy

และผมคิดว่า "อะไรก็แล้วแต่ที่ใช้ได้กับเด็กอายุ 15

ought to work for me."

น่าจะใช้ได้กับฉันเหมือนกันนะ"

So I got in my car, and I drove three hours north

ดังนั้น ผมขึ้นรถของผม แล้วขับไปสามชั่วโมงทางใต้

along the coast,

ตามชายฝั่ง

and the roads grew emptier and narrower,

และถนนเริ่มที่จะโล่งขึ้นและแคบลง

and then I turned onto an even narrower path,

และแล้วผมก็เข้าไปถึงทางที่แคบไปกว่านั้นอีก

barely paved, that snaked for two miles

แทบจะไม่มีการกรุยทางเลย และคดเคี้ยวเป็นระยะทางประมาณ 2 ไมล์

up to the top of a mountain.

ขึ้นไปยังจุดสูงสุดของภูเขา

And when I got out of my car,

และเมื่อผมออกจากรถ

the air was pulsing.

บรรยากาศสงบ

The whole place was absolutely silent,

ทุกส่วนของสถานที่ดูเงียบสงัด

but the silence wasn't an absence of noise.

แต่ความเงียบนั้นไม่ใช่การไร้ซึ่งเสียงดัง

It was really a presence of a kind of energy or quickening.

จริง ๆ แล้ว มันเป็นการดำรงอยู่ของพลังงาน หรือการมีชีวิตบางอย่าง

And at my feet was the great, still blue plate

และที่เท้าของผมก็ยังเป็นผืนน้ำสีฟ้าที่ยิ่งใหญ่

of the Pacific Ocean.

ของมหาสมุทรแปซิฟิก

All around me were 800 acres of wild dry brush.

รอบ ๆ ตัวผมคือ พื้นที่ 800 เอเคอร์ ที่เต็มไปด้วยพุ่มไม้ป่าแห้ง

And I went down to the room in which I was to be sleeping.

และผมเดินไปที่ห้องที่ผมจะต้องนอน

Small but eminently comfortable,

เล็กแต่สบายอย่างเห็นได้ชัด

it had a bed and a rocking chair

มันมีเตียงกับเก้าอี้โยก

and a long desk and even longer picture windows

และโต๊ะเขียนหนังสือยาว และหน้าต่างที่ยาวไปกว่านั้น

looking out on a small, private, walled garden,

มองทอดไปยังสวนล้อมกำแพงที่เล็กและเป็นส่วนตัว

and then 1,200 feet of golden pampas grass

มีหญ้าแปมปาสสีทองทอดยาว 1,200 ฟุต

running down to the sea.

ไปยังทะเล

And I sat down, and I began to write,

และผมก็นั่งลง แล้วก็เริ่มเขียน

and write, and write,

และเขียน และเขียน

even though I'd gone there really to get away from my desk.

ถึงแม้ว่าผมจะไปที่นั่น เพื่อให้พ้นจากโต๊ะเขียนหนังสือของผมก็เถอะ

And by the time I got up, four hours had passed.

และเมื่อถึงตอนที่ผมลุกขึ้น มันก็ผ่านไปสี่ชั่วโมงแล้ว

Night had fallen,

เวลาค่ำคืนก็มาถึง

and I went out under this great overturned saltshaker of stars,

และผมก็ออกไปอยู่ภายใต้หมู่ดาว ที่ดูราวกับเกล็ดเกลือกระจัดกระจายออกจากกระปุก

and I could see the tail lights of cars

และผมสามารถมองเห็นท้ายไฟของรถรา

disappearing around the headlands 12 miles to the south.

เลือนหายไปในระยะประมาณ 12 ไมล์ทางทิศใต้

And it really seemed like my concerns of the previous day

และมันดูเหมือนว่า ความกังวลของผมในช่วงวันที่ผ่านมา

vanishing.

ได้หายสิ้นไป

And the next day, when I woke up

และวันต่อมา ผมตื่นขึ้น

in the absence of telephones and TVs and laptops,

ปราศจากโทรศัพท์ ทีวี และคอมพิวเตอร์

the days seemed to stretch for a thousand hours.

วันต่าง ๆ ดูจะยืดยาวออกเป็นหนึ่งพันชั่วโมง

It was really all the freedom I know when I'm traveling,

มันช่างเป็นอิสรภาพที่ผมได้รู้จักตอนที่ผมกำลังเดิน

but it also profoundly felt like coming home.

แต่มันยังให้ความรู้สึกเหมือนได้กลับบ้านอีกด้วย

And I'm not a religious person,

และผมไม่ใช่คนเคร่งศาสนา

so I didn't go to the services.

ผมก็เลยไม่ได้ไปร่วมพิธีต่างๆ

I didn't consult the monks for guidance.

ผมไม่ได้ปรึกษากับนักบวชเพื่อขอคำชี้แนะ

I just took walks along the monastery road

ผมเพียงเดินไปตามถนนของศาสนสถาน

and sent postcards to loved ones.

และส่งโปสการ์ดหาคนที่รัก

I looked at the clouds,

ผมมองไปที่หมู่เมฆ

and I did what is hardest of all for me to do usually,

และผมก็ทำในสิ่งที่ยากที่สุดสำหรับผม ที่จะทำได้ตามปกติ

which is nothing at all.

นั่นก็คือ การไม่ทำอะไรเลย

And I started to go back to this place,

และผมเริ่มที่จะกลับไปยังที่นี่

and I noticed that I was doing my most important work there

และผมสังเกตได้ว่า ผมทำงานที่สำคัญของผมที่สุดที่นั่น

invisibly just by sitting still,

ล่องหนด้วยการนั่งแน่นิ่ง

and certainly coming to my most critical decisions

และแน่นอนว่ามันนำมาสู่ การตัดสินใจที่สำคัญที่สุดต่างๆ

the way I never could when I was racing

เป็นหนทางที่ผมไม่มีทางทำได้ ในเวลาที่ผมกำลังรีบเร่ง

from the last email to the next appointment.

จากอีเมล์ฉบับสุดท้าย ถึงการนัดครั้งต่อไป

And I began to think that something in me

และผมเริ่มที่จะคิดว่า บางอย่างในตัวผม

had really been crying out for stillness,

ได้เรียกร้องอย่างจริงจังถึงความนิ่งสงบ

but of course I couldn't hear it

แต่แน่นอนว่าผมไม่ได้ยินมัน

เพราะผมวิ่งไปรอบ ๆ มากเกินไป

because I was running around so much.

I was like some crazy guy who puts on a blindfold

ผมเป็นเหมือนกับคนบ้าที่เอาผ้าปิดตาไว้

and then complains that he can't see a thing.

และก็พร่ำบ่นว่าผมมองอะไรไม่เห็น

And I thought back to that wonderful phrase

แล้วผมก็นึกย้อนไปถึงประโยคอัศจรรย์ใจนั่น

I had learned as a boy from Seneca,

ที่ผมได้เรียนรู้มาจากเด็กชายจากเซเนกา (Seneca)

in which he says, "That man is poor

ซึ่งเขาพูดว่า "คนที่ยากจนนั้น

not who has little but who hankers after more."

ไม่ใช่คนที่มีน้อย แต่เป็นคนที่ปรารถนาอะไรที่มากขึ้นต่างหาก"

And, of course, I'm not suggesting

และแน่นอนว่า ผมไม่ได้กำลังบอกให้

that anybody here go into a monastery.

ทุกคนที่นี่ไปศาสนสถาน

That's not the point.

นั่นไม่ใช่ประเด็น

But I do think it's only by stopping movement

แต่ผมคิดจริง ๆ ว่า ด้วยการหยุดการเคลื่อนไหวเท่านั้น

that you can see where to go.

คุณถึงจะเห็นได้ว่า คุณกำลังไปที่ไหน

And it's only by stepping out of your life and the world

และด้วยการก้าวออกจากชีวิต และโลกใบนี้เท่านั้น

that you can see what you most deeply care about

ที่คุณจะสามารถเห็น สิ่งที่คุณห่วงใยอย่างสุดซึ้งมากที่สุด

and find a home.

และหาบ้านได้เจอ

And I've noticed so many people now

และผมได้สังเกตว่า หลายคนในทุกวันนี้

take conscious measures to sit quietly for 30 minutes

ได้ใช้วิธีนั่งเงียบ ๆ เป็นเวลา 30 นาที

every morning just collecting themselves

ทุก ๆ เช้า เพื่อที่จะรวบรวมสติของพวกเขา

in one corner of the room without their devices,

ในมุมหนึ่งของห้อง ปราศจากอุปกรณ์ต่างๆ

or go running every evening,

หรือไปวิ่งทุกเย็น

or leave their cell phones behind

หรือทิ้งมือถือของพวกเขาไว้ข้างหลัง

when they go to have a long conversation with a friend.

เมื่อพวกเขาไปพบปะพูดคุยกับเพื่อนเป็นเวลานาน

Movement is a fantastic privilege,

การเคลื่อนย้ายเป็นสิทธิพิเศษอันน่าทึ่ง

and it allows us to do so much that our grandparents

และมันทำให้เราทำอะไรได้มากมาย ในแบบที่ปู่ย่าของเรา

could never have dreamed of doing.

ไม่เคยแม้แต่จะฝันว่าจะทำ

But movement, ultimately,

แต่การเคลื่อนย้าย ท้ายที่สุดแล้ว

only has a meaning if you have a home to go back to.

จะมีความหมายก็เพียง เมื่อคุณมีบ้านให้กลับไป

And home, in the end, is of course

และในท้ายที่สุด แน่นอนว่าบ้าน

not just the place where you sleep.

ว่าไม่ใช่แค่ที่ ๆ คุณนอน

It's the place where you stand.

แต่มันคือที่ ๆ คุณยืน

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)