Where Is Home? | Pico Iyer | TED

پیکو لیر: خانه کجاست؟

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

Where do you come from?

اهل کجایی؟

It's such a simple question,

این یک سوال ساده است،

but these days, of course, simple questions

ولی البته که، این روزها این سوال ساده

bring ever more complicated answers.

پاسخی پیچیده تر از هر زمان دیگری دارد.

People are always asking me where I come from,

مردم از من همیشه می‌پرسند من کجایی هستم،

and they're expecting me to say India,

و انتظار دارند که بگویم هندی هستم،

and they're absolutely right insofar as 100 percent

و دقیقا آنها انتظار درستی دارند زیرا صددرصد

of my blood and ancestry does come from India.

خون، پیشینه و دودمان من هندی هستند.

Except, I've never lived one day of my life there.

به جز اینکه، من هرگز حتی یک روز از زندگیم را در هند زندگی نکردم

I can't speak even one word

از بیش از ۲۲٫۰۰۰ گویش هندی،

of its more than 22,000 dialects.

من حتی یک کلمه هم نمی توانم بگویم.

So I don't think I've really earned the right

بنابراین من واقعا این حق را ندارم که

to call myself an Indian.

خودم را هندی بنامم.

And if "Where do you come from?"

و اگر"کجایی هستی؟ "

means "Where were you born and raised and educated?"

یعنی" کجا بدنیا آمدی وکجا بزرگ شدی و کجا درس خواندی؟ "

then I'm entirely of that funny little country

پس من تماماً اهل این کشور کوچک دوست‌داشتنی

known as England,

به نام انگلیس هستم،

except I left England as soon as I completed

به جز اینکه من انگلستان را به محض اینکه

my undergraduate education,

لیسانسم را گرفتم ترک کردم،

and all the time I was growing up,

و در تمام مدتى که بزرگ می‌شدم

I was the only kid in all my classes

من تنها کودکی در کلاسم بودم

who didn't begin to look like the classic English heroes

که مثل قهرمانان کلاسیک انگلیسی

represented in our textbooks.

که در کتابهای درسی بود، نمی بودم.

And if "Where do you come from?"

"و اگر اهل کجا هستی؟ "

means "Where do you pay your taxes?

به معنای"مالیات را به کجا می پردازی ؟"

Where do you see your doctor and your dentist?"

و یا "کجا پزشک و دندانپزشک خودت را می‌بینی؟"باشد

then I'm very much of the United States,

پس من یک امریکایی تمام عیارم،

and I have been for 48 years now,

من بیش از ۴۸ سال اینجا بودم،

since I was a really small child.

از زمانی که بچه بودم.

Except, for many of those years,

به جز اینکه، خیلی از این سالها

I've had to carry around this funny little pink card

من می‌بایستی رنگ سبزه تیره پوستم صورتم را

with green lines running through my face

با خودم همه جا می‌بردم

identifying me as a permanent alien.

تا به عنوان یک هندی هویتم مشخص شود.

I do actually feel more alien the longer I live there.

و راستش هرچه بیشتر اینجا زندگی میکنم بیشتر احساس بیگانگی می‌کنم.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

And if "Where do you come from?"

و اگر" کجایی هستی؟"

means "Which place goes deepest inside you

به معنای این باشد که "عمیقاً خودت را اهل کجا میدانی

and where do you try to spend most of your time?"

و کجا می‌خواهی بقیه عمرت را بگذرانی؟

then I'm Japanese,

من ژاپنی هستم،

because I've been living as much as I can

زیرا در ۲۵ سال گذشته تا آنجا که امکان داشته

for the last 25 years in Japan.

من در ژاپن زندگی کردم.

Except, all of those years I've been there on a tourist visa,

به جز اینکه، همه این سالها من به تنها عنوان یک مسافر گردشگر آنجا بودم،

and I'm fairly sure not many Japanese

و مطمئن هستم که خیلی از ژاپنیها

would want to consider me one of them.

من را به عنوان یکی از خودشون نمی‌دانند.

And I say all this just to stress

من همه اینها را می‌گویم تا بر اهمیت این موضوع بیفزایم

how very old-fashioned and straightforward

که چگونه پیشینه من بسیار مدل

my background is,

قدیمی و ساده است،

because when I go to Hong Kong or Sydney or Vancouver,

زیرا هنگامی که به هنگ‌کنگ ، سیدنی و یا ونکوور رفتم

most of the kids I meet

بیشتر بچه‌هایی را که دیدم

are much more international and multi-cultured than I am.

خیلی بیشتر از من چند فرهنگی و بین‌المللی بودند.

And they have one home associated with their parents,

آنها یک خانه‌ دارند که با پدرها و مادرانشان شریک هستند،

but another associated with their partners,

اما شراکت دیگری با پدرها و مادرانشان دارند،

a third connected maybe with the place where they happen to be,

و سومین پیوند شاید با محلی که تولد و زندگی آنها در آن اتفاق افتاده باشد،

a fourth connected with the place they dream of being,

و چهارمین پیوند با محلی باشد که آرزو زندگى در آنجا را دارند،

and many more besides.

و شاید پیوندهای دیگری هم در کنار آنها باشد.

And their whole life will be spent taking pieces

همه زندگیشان را صرف گرفتن تکه هایی

of many different places and putting them together

از محل‌های مختلفی می‌کنند وآنها در کنار هم قرار داده

into a stained glass whole.

و دریک جام شیشه ای رنگ‌آمیزی شده قرار میدهند.

Home for them is really a work in progress.

برای آنها خانه چیزی در حال تغییر و پیشرفت است.

It's like a project on which they're constantly adding

این مثل یک پروژه می‌ماند که بطور مداوم

upgrades and improvements and corrections.

برای ارتقاء، پیشرفت و اصلاح به آن افزوده می‌شود.

And for more and more of us,

و برای بیشتر و بیشتر ما،

home has really less to do with a piece of soil

خانه واقعا کمتر خشت و بنای آن است تا

than, you could say, with a piece of soul.

روح آن.( روح خانه بر خشت خانه ارجح است)

If somebody suddenly asks me, "Where's your home?"

اگر ناگهان کسی از من سوال کند،"که خانه ات کجاست؟ "

I think about my sweetheart or my closest friends

من در مورد کسی که دوستش دارم و یا دوست نزدیکم

or the songs that travel with me wherever I happen to be.

و یا ترانه‌ هایی که هر بار که مسافرت می‌کنم در ذهنم هست، فکر می‌کنم.

And I'd always felt this way,

من همیشه اینطور احساس می‌کنم،

but it really came home to me, as it were,

اما آيا واقعا خانه برای من همین بوده که هست،

some years ago when I was climbing up the stairs

سالها پیش هنگامی که از پله‌های

in my parents' house in California,

خانه پدریم در کالیفرنیا بالا میرفتم،

and I looked through the living room windows

از پنجره اتاق نشیمن به بیرون نگاه کردم

and I saw that we were encircled by 70-foot flames,

که ما با شعله های آتش ۲۲ متری محاصره شدیم

one of those wildfires that regularly tear through

یکی از آتش سوزهای طبیعی که معمولاً

the hills of California and many other such places.

در کالیفرنیا و خیلی جاهای دیگر اتفاق می‌افتد.

And three hours later, that fire had reduced

و سه ساعت بعد آتش، خانه و هر چه

my home and every last thing in it

در آن بود را به جز من

except for me to ash.

تبدیل به خاکستر کرد.

And when I woke up the next morning,

و صبح روز بعد هنگامی که از خواب بیدار شدم،

I was sleeping on a friend's floor,

من در خانه دوستم روی زمین خوابیده بودم،

the only thing I had in the world was a toothbrush

تنها چیزی که در دنیا داشتم یک مسواک بود

I had just bought from an all-night supermarket.

که آن را از فروشگاه شبانه روزی خریده بودم.

Of course, if anybody asked me then,

خُب البته اگر کسی از من میپرسید،

"Where is your home?"

" خانه ات کجاست؟"

I literally couldn't point to any physical construction.

من دقیقا به هر ساختمان فیزیکی می‌توانستم اشاره کنم.

My home would have to be whatever I carried around inside me.

خانه من میتوانست هرجایی که من در درونم آن را احساس میکردم باشد.

And in so many ways, I think this is a terrific liberation.

و از بسیاری از جنبه‌ها فکر می‌کنم که این رهایی فوق‌العاده ایست.

Because when my grandparents were born,

زیرا هنگامی که پدربزرگها و مادربزرگهای من متولد شدند،

they pretty much had their sense of home,

آنها تقریبا معنایی از خانه‌شان داشتند،

their sense of community, even their sense of enmity,

معنایی از جامعه و حتی معنایی از دشمن‌شان داشتند،

assigned to them at birth,

که از بدو تولد‌شان به آنها داده شده بود،

and didn't have much chance of stepping outside of that.

و شانسی زیادی برای خروج از معانی که به آنها داده شده بود نداشتند.

And nowadays, at least some of us can choose our sense of home,

این روزها حداقل برخی از ما میتوانیم معانی خانه را برای خودمان انتخاب کنیم،

create our sense of community,

و معنایی برای جامعه خودمان تعریف کنیم،

fashion our sense of self, and in so doing

برای زندگیمان سبک و روش جدیدی ایجاد کنیم

maybe step a little beyond

که شاید کمی فراتر از

some of the black and white divisions

دسته بندی سیاه وسفیدی که

of our grandparents' age.

زمان پدر بزرگها و مادربزرگهايمان بود باشد.

No coincidence that the president

هیچ تصادفی نیست که رئیس جمهور

of the strongest nation on Earth is half-Kenyan,

قوی‌ترین ملت دنیا نیمه کنیایی باشد،

partly raised in Indonesia,

و تقریبا در اندونزی بزرگ شده،

has a Chinese-Canadian brother-in-law.

و شوهر خواهرش کانادایی چینی تبار باشد.

The number of people living in countries not their own

تعداد مردمی که در کشورهای خودشان زندگی نمی‌کنند

now comes to 220 million,

به ۲۲۰ میلیون نفر رسیده است،

and that's an almost unimaginable number,

که تقریبا غیر قابل تصور است،

but it means that if you took the whole population of Canada

اما این به معنای آن است که اگر کل جمعیت کانادا

and the whole population of Australia

و کل جمعیت استرلیا را در نظر بگیرید

and then the whole population of Australia again

و سپس دوباره کل جمعیت استرالیا

and the whole population of Canada again

و کانادا را به آن اضافه کنید

and doubled that number,

و سپس آنها را دو برابر کنید،

you would still have fewer people than belong

شما هنوز جمعیتی کمتر از

to this great floating tribe.

این جمعیت بزرگ شناور در حال جابجایی را دارید.

And the number of us who live outside

و تعداد ما که در خارج کشور اصلی قدیمی‌مان

the old nation-state categories is increasing so quickly,

زندگی می‌کنیم به سرعت در حال افزایش است،

by 64 million just in the last 12 years,

با ۶۴ میلیون نفری که تنها در طی ۱۲ سال گذشته جابه‌جا شدند،

that soon there will be more of us than there are Americans.

که به زودی تعداد ما بیشتر از آمریکایی‌ها خواهد شد.

Already, we represent the fifth-largest nation on Earth.

ما ملتی هستیم که پنجمین جمعیت روز کره زمین را نمایندگی میکنیم.

And in fact, in Canada's largest city, Toronto,

و در حقیقت، در بزرگترین شهر کانادا، تورنتو

the average resident today is what used to be called

متوسط ساکنین امروز آن کسانی هستند که قبلا آنها را

a foreigner, somebody born in a very different country.

خارجی می‌نامیدند، کسانی که در کشورهای متفاوتی به دنیا آمده بودند.

And I've always felt that the beauty of being surrounded by the foreign

من همیشه احساس کرده ام زیبایی اینکه توسط چهره‌‌های خارجی محصور شده باشی

is that it slaps you awake.

همان سیلی بر صورت شما برای بیداری است.

You can't take anything for granted.

این را می‌توانید به عنوان یک امتیاز در نظر بگیرید.

Travel, for me, is a little bit like being in love,

مسافرت، برای من شبیه عاشق بودن است،

because suddenly all your senses are at the setting marked "on."

زیرا ناگهان تمامی حواستان روی آن تنظیم می‌شود.

Suddenly you're alert to the secret patterns of the world.

ناگهان از انگاره های پنهان و رازدار جهان هشیارمی‌شوید.

The real voyage of discovery, as Marcel Proust famously said,

همانطور که مارسل پروست مشهور می‌گوید، سفر واقعی برای کشف کردن

consists not in seeing new sights,

این نیست که مناظر جدید را ببینی،

but in looking with new eyes.

بلکه با چشمان جدیدی ببینی، می‌باشد.

And of course, once you have new eyes,

البته، هنگامی که چشمان جدیدی داشته باشی،

even the old sights, even your home

حتی منظره قدیمی، حتی خانه‌ات

become something different.

به چیزی متفاوتی تبدیل می‌شود.

Many of the people living in countries not their own

خیلی از افرادی که در کشورهایی خودشان زندگی‌نمیکنند

are refugees who never wanted to leave home

پناهندگانی هستند که هرگز نمی خواستند که خانه‌شان را ترک کنند

and ache to go back home.

و دردمند آن هستند که به خانه هایشان برگردند.

But for the fortunate among us,

اما برای خوشبخت هایی در میان ما،

I think the age of movement brings exhilarating new possibilities.

فکر میکنم که عصر حرکت هیجان امکانات جدید را با خود به ارمغان میآورد.

Certainly when I'm traveling,

قطعاً هنگامی که سفر میکنم،

especially to the major cities of the world,

بخصوص، به شهرهای بزرگ دنیا،

the typical person I meet today

افراد معمولی که دیدم

will be, let's say, a half-Korean, half-German young woman

بگذارید فرض کنید،که یک زن جوان نیمی کره‌ای، نیمی آلمانی

living in Paris.

که در پاریس زندگی می کند.

And as soon as she meets a half-Thai,

و به محض اینکه او یک مرد نیمه تایلندی،

half-Canadian young guy from Edinburgh,

نیمی کانادایی را در ادینبرگ (اسکاتلند) می‌بیند،

she recognizes him as kin.

او به عنوان خويشاوندش می‌شناسد.

She realizes that she probably has much more in common with him

او تشخیص می‌دهد که احتمالاً چیزهای مشترک بیشتری را با آن مرد دارد

than with anybody entirely of Korea or entirely of Germany.

تا با یک نفر که کاملا کره‌ای و یا کاملا آلمانی باشد.

So they become friends. They fall in love.

بنابراین، آنها دوست و عاشق هم می‌شوند.

They move to New York City.

به نیویورک می‌روند.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

Or Edinburgh.

و یا ادینگبرگ.

And the little girl who arises out of their union

و این دختر کوچولو که ناشی از اتحاد این دو نفر است

will of course be not Korean or German

البته که نه کره‌ای‌‌ست و نه آلمانی

or French or Thai or Scotch or Canadian

و نه فرانسوی و نه تايلندی‌ و یا نه اسکاتلندی و نه کانادایی

or even American, but a wonderful

و حتی آمریکایی هم نیست، بلکه ترکیبی متحول شده‌ی فوق‌العاده

and constantly evolving mix of all those places.

و ماندگاری از همه این کشورهای‌ست.

And potentially, everything about the way

و بطور بالقوه، همه چیزی که

that young woman dreams about the world,

زن جوان درباره جهان آرزو کرده و در سر می پروراند،

writes about the world, thinks about the world,

آنچه که در مورد جهان می نویسد، آنچه که درباره جهان فکر‌می‌کند،

could be something different,

می‌تواند چیزی متفاوت باشد،

because it comes out of this almost unprecedented

چرا که این از ترکیب تقریباً بی سابقه‌ای

blend of cultures.

از فرهنگها متفاوت می آید.

Where you come from now is much less important

اهل کجایی حالا دیگر کم اهمیت‌تر است

than where you're going.

از اینکه به جا می‌خواهی بروی.

More and more of us are rooted in the future

بیشتر و بیشتر ما ریشه در آینده

or the present tense as much as in the past.

و یا زمان حال داریم تا در گذشته.

And home, we know, is not just the place

و همانطور که می‌دانیم، خانه فقط محلی

where you happen to be born.

که در آن به دنیا آمدی نیست.

It's the place where you become yourself.

این مکانی‌ست که تو به آنچه که هستی تبدیل شده‌ای.

And yet,

و با این حال،

there is one great problem with movement,

هیچ مشکل بزرگی در جابجایی نیست

and that is that it's really hard to get your bearings

و چیزیه که در واقع خیلی مشکل و سخت این است که

when you're in midair.

وقتی که خودت توی هوایی، بردباری کنی.

Some years ago, I noticed that I had accumulated

چند سال پیش، متوجه شدم که یک میليون مایل

one million miles on United Airlines alone.

در خطوط هوایی جهانی پرواز داشتم.

You all know that crazy system,

همه شما این سیستم عجیب را می‌شناسد،

six days in hell, you get the seventh day free.

شش روز توی جهنم، و روز هفتم را آزاد هستید.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

And I began to think that really,

و شروع به فکر کردن به این کردم که واقعاً

movement was only as good as the sense of stillness

حرکت و جابجایی به خوبی احساس بی‌حرکتی و سکون هست

that you could bring to it to put it into perspective.

که می‌توانید این را تجسم کنید.

And eight months after my house burned down,

و هشت ماه بعد از اینکه محل سکونت من سوخت،

I ran into a friend who taught at a local high school,

من به خانه دوستی رفتم که در یک دبیرستان محلی درس می‌داد،

and he said, "I've got the perfect place for you."

او گفت،"من محل بسیار عالی برای تو پیدا کردم."

"Really?" I said. I'm always a bit skeptical

گفتم،"واقعا " من همیشه کمی دیر باورم،

when people say things like that.

وقتی مردم چنین چیزهایی میگویند.

"No, honestly," he went on,

" صادقانه میگم ، نه" و ادامه داد،

"it's only three hours away by car,

"فقط سه ساعت با ماشین از اینجا فاصله داره،

and it's not very expensive,

و خیلی هم گران نیست،

and it's probably not like anywhere you've stayed before."

و احتمالاً شبیه جاهایی که تاکنون بودی نیست."

"Hmm." I was beginning to get slightly intrigued. "What is it?"

" هووووم." کمى شیفته اش داشتم می‌شدم."اینجا كجاست؟ "

"Well —" Here my friend hemmed and hawed —

" خُب -" اینجا دوستم با مكث گفت --

"Well, actually it's a Catholic hermitage."

"خُب،در واقع این یک محل عزلت کاتولیک (صومعه) هست."

This was the wrong answer.

این پاسخ اشتباهی بود.

I had spent 15 years in Anglican schools,

من پانزده سال در مدرسه آنگلیکان گذرانده بودم،

so I had had enough hymnals and crosses to last me a lifetime.

و سرود مذهبی وصلیب به اندازه کافی تا پایان عمرم داشتم.

Several lifetimes, actually.

درواقع، برای چندین باردر عمرم این سرودها را داشتم.

But my friend assured me that he wasn't Catholic,

اما دوستم مرا مطمئن کرد که او کاتولیک نیست،

nor were most of his students,

و بیشتر دانش‌اموزانش هم کاتولیک نیستند،

but he took his classes there every spring.

اما او هر بهار در آنجا کلاس بر می‌دارد.

And as he had it, even the most restless, distractible,

از آنجا که دوستم آنجا بوده و حتی ناآرام‌ترین،دیوانه ترین،

testosterone-addled 15-year-old Californian boy

پسر بچه‌های ۱۵ ساله کالیفرنیایی که خونشان سرشار از تستوسترون بلوغ است آنجا بودند،

only had to spend three days in silence

تنها کاری که بایستی کرد این بود که سه روز را برای‌ آرام گرفتن

and something in him cooled down and cleared out.

و مطهر شدن در سکوت گذراند.

He found himself.

او خود را بازیافته بود.

And I thought, "Anything that works for a 15-year-old boy

با خودم فکر کردم، "هر چیزی که در آنجا برای یک پسربچه ۱۵ ساله

ought to work for me."

خوب و مناسب بوده برای من هم خوب و مناسب خواهد بود."

So I got in my car, and I drove three hours north

بنابراین، اتومبیلم را برداشتم،و سه ساعت به طرف شمال

along the coast,

در طول ساحل رانندگی کردم،

and the roads grew emptier and narrower,

و به مرور جاده خالی‌تر و باریکتر می‌شد،

and then I turned onto an even narrower path,

و سپس به جاده باریکتری پیچیدم،

barely paved, that snaked for two miles

که به سختی هموار شده بود، حدود دو مایل

up to the top of a mountain.

مارپیچی به طرف بالای کوه رفتم.

And when I got out of my car,

هنگامی که از اتومبیلم پیاده شدم،

the air was pulsing.

هوا زنده و تازه بود.

The whole place was absolutely silent,

تمامی آن منطقه کاملا ساکت بود،

but the silence wasn't an absence of noise.

اما سکوتی که خالی ازصدا نبود.

It was really a presence of a kind of energy or quickening.

درواقع نوعی انرژی روحبخش و جانفزا در آنجا وجود داشت.

And at my feet was the great, still blue plate

و در جلوی پایم پهنه گسترده آبی رنگ

of the Pacific Ocean.

آقیانوس آرام قرار داشت.

All around me were 800 acres of wild dry brush.

اطرافم حدود ۳۳۰ هکتار از علف خشک وحشی بود.

And I went down to the room in which I was to be sleeping.

و به اتاقی رفتم که قرار بود در آنجا بخوابم.

Small but eminently comfortable,

اتاقم کوچک بود ولی خیلی راحت بود

it had a bed and a rocking chair

یک تختخواب و یک صندلی راک داشتم

and a long desk and even longer picture windows

و یک میز تحریر دراز، حتی پنجره‌هایی

looking out on a small, private, walled garden,

که یک باغ کوچک خصوصی محصور را نشان میداد،

and then 1,200 feet of golden pampas grass

و سپس ۴۰۰ متر از خوشه‌های علف پامپاس طلایی

running down to the sea.

که تا دریا گسترده شده بودند.

And I sat down, and I began to write,

نشستم، و شروع به نوشتن کردم،

and write, and write,

نوشتم و نوشتم

even though I'd gone there really to get away from my desk.

حتی اگر می‌خواستم که از میزم کارم دور شوم ولی باز هم می‌نوشتم.

And by the time I got up, four hours had passed.

و وقتی که بلند شدم ۴ ساعت گذشته بود.

Night had fallen,

شب فرا رسید بود،

and I went out under this great overturned saltshaker of stars,

وبه بیرون، به زیر چتر ستارگان درخشان رفتم،

and I could see the tail lights of cars

و می‌توانستم نور خودروها را که مانند دنباله‌‌اى

disappearing around the headlands 12 miles to the south.

تا حدود ۲۰ کلیومتر کشیده شده و ناپدید می‌شدند را ببینیم.

And it really seemed like my concerns of the previous day

واقعا به نظر می رسید که همه نگرانی های روز قبل من

vanishing.

از بین رفته بود.

And the next day, when I woke up

و روز بعد، وقتی بیدار شدم

in the absence of telephones and TVs and laptops,

با وجود نبود تلفن، تلویزیون، و لپ تاپ

the days seemed to stretch for a thousand hours.

انگار که روزها هزار ساعت كش ميامدند.

It was really all the freedom I know when I'm traveling,

واقعا همه آزادی که وقتی سفر میکنم داشتم،

but it also profoundly felt like coming home.

من عمیقا احساس میکردم که آنجا مانند خانه‌ام هست.

And I'm not a religious person,

من فرد مذهبی نیستم،

so I didn't go to the services.

بنابراین برای مراسم نرفتم.

I didn't consult the monks for guidance.

من برای راهبری هم پیش راهبان نرفتم.

I just took walks along the monastery road

من فقط گاهی در امتداد جاده صومعه راه می‌رفتم

and sent postcards to loved ones.

و برای کسانی که دوستشان داشتم کارت پستال می‌فرستادم.

I looked at the clouds,

به ابرها نگاه میکردم،

and I did what is hardest of all for me to do usually,

من کاری را که معمولا سخت‌ترین کار برایم بود، انجام دادم

which is nothing at all.

و اینکه اصلا هیچ کاری نکنم.

And I started to go back to this place,

شروع کردم به رفتن به این محل،

and I noticed that I was doing my most important work there

و متوجه شدم که مهمترین کارهایم را در آنجا انجام میدهم

invisibly just by sitting still,

و با نشستن آنجا نامرئی می‌شدم،

and certainly coming to my most critical decisions

و دقیقا حیاتی‌ترین تصمیماتم را در آنجا می‌گرفتم

the way I never could when I was racing

به شیوه‌ای که وقتی بزرگ میشدم هرگز آنگونه نمیتوانستم انجام دهم

from the last email to the next appointment.

از آخرین ایميل تا ملاقات بعدی همه را انجام می‌دادم.

And I began to think that something in me

شروع به فکرکردن در این باره کردم که چیزی در

had really been crying out for stillness,

وجود من برای سکون می‌گرید،

but of course I couldn't hear it

و البته که من نمی‌توانستم آن را بشنوم

چونکه این صدا بسیار گریزان بود.

because I was running around so much.

I was like some crazy guy who puts on a blindfold

مثل مرد دیوانه‌ای بودم که چشمانش را بسته

and then complains that he can't see a thing.

و بعد شکایت می‌کند که هيچ چیزی را نمی‌تواند ببیند.

And I thought back to that wonderful phrase

به عبارت فوق‌العاده‌ای

I had learned as a boy from Seneca,

که وقتی پسربچه ای بودم از سنکا یادگرفته بودم فکر کردم،

in which he says, "That man is poor

که می‌‌گوید،"مردفقیر کسی نیست که کم مال دارد

not who has little but who hankers after more."

بلکه مردی‌ست که بعد از داشتن هم آزمنداست."

And, of course, I'm not suggesting

خُب البته من به همه پیشنهاد نمی‌کنم

that anybody here go into a monastery.

که به صومعه بروند.

That's not the point.

نكته این نیست.

But I do think it's only by stopping movement

بلکه فکر میکنم تنها با متوقف کردن حرکت

that you can see where to go.

می‌توان دید که به کجا باید رفت.

And it's only by stepping out of your life and the world

تنها با خروج از دنیا و زندگی روزمره تان

that you can see what you most deeply care about

می توانید ببینید که واقعا در مورد چه چیزی باید عمیقا توجه کنید

and find a home.

و خانه تان را پیدا کنید.

And I've noticed so many people now

من متوجه شدم که خیلی از مردم

take conscious measures to sit quietly for 30 minutes

آگاهانه اقدام به ساکت و آرام نشستن به مدت ۳۰ دقیقه

every morning just collecting themselves

هر روز صبح میکنند بدون دستگاهای( کامپيوترو موبايل و...)

in one corner of the room without their devices,

تنها برای اینکه خودشان را بیابند،

or go running every evening,

و یا هر روز عصر می‌دوند،

or leave their cell phones behind

و یا موبايل‌‌شان را هنگامی قصد دارند که با

when they go to have a long conversation with a friend.

دوستی گفتگوی طولانی داشته باشند کنار می‌گذارند.

Movement is a fantastic privilege,

حرکت امتیاز بزرگ و فوق‌العاده ای است،

and it allows us to do so much that our grandparents

و این به ما اجازه میدهد تا خیلی بیشتر از آنچه که پدربزرگها و مادربزرگهايمان

could never have dreamed of doing.

حتا هرگز در رویا آن را تصور نمیکردند را انجام دهیم.

But movement, ultimately,

اما در نهايت، حرکت

only has a meaning if you have a home to go back to.

تنها هنگامی معنا دارد که تو خانه‌ای داشته باشی که به آن برگردی.

And home, in the end, is of course

و البته، خانه در غایت

not just the place where you sleep.

فقط محلى نیست که در آن می‌خوابی.

It's the place where you stand.

مکانی‌ست که تو در آن میآیستی.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)