Ali Carr-Chellman: Gaming to re-engage boys in learning

Translator: Worawach Tungjitcharoen Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

วันนี้ฉันจะมาเล่าให้คุณฟังค่ะ

So I'm here to tell you that we have a problem with boys,

ว่าเรามีปัญหากับเด็กผู้ชาย

and it's a serious problem with boys.

และมันเป็นปัญหาที่ร้ายแรงสำหรับเด็กผู้ชาย

วัฒนธรรมของพวกเขาไม่เข้ากับโรงเรียน

Their culture isn't working in schools,

and I'm going to share with you ways

แล้วฉันกำลังจะเล่าให้คุณฟัง

that we can think about overcoming that problem.

ถึงวิธีที่เราจะคิดหาทางเอาชนะปัญหาเหล่านั้นค่ะ

First, I want to start by saying, this is a boy,

อย่างแรก ฉันอยากจะเริ่มต้นที่ว่า นี่คือเด็กผู้ชาย

and this is a girl,

และนี่คือเด็กผู้หญิง

และนี่ก็คงเป็นภาพทั่วๆไป

and this is probably stereotypically what you think of as a boy and a girl.

เวลาที่คุณนึกถึงเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิง

If I essentialize gender for you today, then you can dismiss what I have to say.

วันนี้ ถ้าชั้นจะมาชี้แจงความแตกต่างระหว่างเพศ

คุณก็อาจจะปฏิเสธสิ่งที่ฉันจะพูด

So I'm not going to do that, I'm not interested in doing that.

ดังนั้น ฉันจะไม่ทำอย่างนั้นค่ะ ฉันไม่ได้อยากทำอย่างนั้นด้วย

นี่เป็นเด็กผู้ชายอีกแบบหนึ่ง และเด็กผู้หญิงอีกแบบหนึ่ง

This is a different kind of boy and a different kind of girl.

So the point here is that not all boys exist within these rigid boundaries

ดังนั้น ประเด็นในวันนี้คือ ไม่ใช่ว่าเด็กผู้ชายทุกคน

จะอยู่ในกรอบที่คงตัวของความคิด

ที่เรามักคิดว่าเด็กชายกับเด็กหญิงเป็นอย่างนี้อย่างนั้น

of what we think of as boys and girls,

and not all girls exist within those rigid boundaries

และไม่ใช่ว่าเด็กผู้หญิงทุกคนจะอยู่ในกรอบที่

of what we think of as girls.

ที่เรามักนึกถึงเมื่อพูดถึงเด็กหญิง

But, in fact, most boys tend to be a certain way,

แต่ก็เป็นความจริงที่ เด็กผู้ชายส่วนใหญ่มีแนวโน้มที่จะมีวิถีอย่างหนึ่ง

และเด็กผู้หญิงส่วนใหญ่ก็มีแนวโน้มที่จะมีวิถีหนึ่ง

and most girls tend to be a certain way.

ประเด็นคืออย่างนี้ค่ะ สำหรับเด็กผู้ชาย

And the point is that, for boys,

the way that they exist and the culture that they embrace

วิถีและวัฒนธรรมที่พวกเขายึดถือ

isn't working well in schools now.

เข้ากันไม่ได้กับโรงเรียนทุกวันนี้

เรารู้ได้อย่างไรน่ะหรือคะ

How do we know that?

The 100 girls project tells us some really nice statistics.

โครงการเด็กผู้หญิงร้อยคน

เสนอสถิติที่ชัดเจนให้เราเห็นค่ะ

For example, for every 100 girls that are suspended from school,

ตัวอย่างเช่น สำหรับเด็กผู้หญิงทุกๆ 100 คน ที่ถูกพักการเรียน

there are 250 boys that are suspended from school.

จะมีเด็กผู้ชาย 250 คน ที่ถูกพักการเรียน

For every 100 girls who are expelled from school,

สำหรับเด็กผู้หญิงทุกๆ 100 คน ที่ถูกไล่ออกจากโรงเรียน

there are 335 boys who are expelled from school.

จะมีเด็กผู้ชาย 335 คน ที่ถูกไล่ออก

For every 100 girls in special education,

สำหรับเด็กผู้หญิงทุกๆ 100 คน ที่ต้องการการศึกษาภาคพิเศษ

there are 217 boys.

จะมีเด็กผู้ชาย 217 คน

For every 100 girls with a learning disability,

สำหรับเด็กผู้หญิง 100 คนที่บกพร่องทางการเรียน

จะมีเด็กผู้ชาย 276 คน

there are 276 boys.

For every 100 girls with an emotional disturbance diagnosed,

สำหรับเด็กผู้หญิงทุกๆ 100 คน

ที่ถูกวินิจฉัยว่าบกพร่องทางอารมณ์

เราพบเด็กผู้ชาย 324 คน

we have 324 boys.

And by the way, all of these numbers are significantly higher

อีกอย่างหนึ่งค่ะ ตัวเลขเหล่านี้สูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ

ถ้าบังเอิญว่าคุณผิวดำ

if you happen to be black,

if you happen to be poor,

ถ้าบังเอิญว่าคุณจน

if you happen to exist in an overcrowded school.

ถ้าบังเอิญว่าคุณอยู่ในโรงเรียนที่แออัด

And if you are a boy,

และถ้าคุณเป็นเด็กผู้ชาย

you're four times as likely to be diagnosed with ADHD --

คุณมีโอกาสมากกว่าถึง 4 เท่า

ที่จะได้รับการวินิจฉัยว่าเป็น ADHD

Attention Deficit Hyperactivity Disorder.

โรคสมาธิสั้นและภาวะไม่อยู่นิ่ง

Now there is another side to this.

แต่ก็ยังมีอีกมุมหนึ่งของเรื่องค่ะ

And it is important that we recognize that women still need help in school,

มันก็สำคัญที่เราต้องตระหนัก

ว่าผู้หญิงก็ยังต้องการความช่วยเหลือในโรงเรียน

ว่าเงินเดือนยังต่ำกว่าอย่างมาก

that salaries are still significantly lower,

แม้ในกรณีที่เราเปรียบเทียบงานประเภทเดียวกัน

even when controlled for job types,

and that girls have continued to struggle in math and science for years.

และเด็กผู้หญิงก็ยังต้องดิ้นรน

ในวิชาคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์มาเป็นเวลานาน

That's all true.

ทั้งหมดนั้นเป็นความจริงค่ะ

Nothing about that prevents us

แต่ว่าสิ่งเหล่านั้นก็ไม่ได้ห้ามให้เรา

from paying attention to the literacy needs

สนใจความต้องการด้านการศึกษา

of our boys between ages three and 13.

ของเด็กผู้ชายระหว่างอายุ 3 ถึง 13 ปี

และเราก็ควรจะสนใจค่ะ

And so we should.

In fact, what we ought to do is take a page from their playbook,

ที่จริง สิ่งที่เราควรจะดูคือหนังสือวาดเล่นของพวกเขาค่ะ

because the initiatives and programs that have been set in place

เพราะว่า ความคิดริเริ่ม และโครงการต่างๆ

ที่เกิดขึ้น

for women in science and engineering and mathematics are fantastic.

สำหรับผู้หญิงในสาขาวิทยาศาสตร์ วิศวกรรมศาสตร์ และคณิตศาสตร์นั้น

วิเศษมากๆค่ะ

They've done a lot of good for girls in these situations,

โครงการเหล่านั้นเป็นประโยชน์อย่างมาก

สำหรับผู้หญิงในภาวะเช่นนั้น

and we ought to be thinking about how we can make that happen for boys too

และ เราควรจะมานั่งคิดว่า

ทำอย่างไร เราถึงจะสร้างสิ่งเดียวกันนี้สำหรับเด็กผู้ชายได้ด้วย

in their younger years.

ในเวลาที่พวกเขายังอายุไม่มาก

Even in their older years,

หรือแม้แต่เวลาที่พวกเขาอายุมากขึ้นแล้ว

what we find is that there's still a problem.

เราก็ยังพบว่ามีปัญหาอยู่

When we look at the universities,

เวลาที่เราดูที่ระดับมหาวิทยาลัย

60 percent of baccalaureate degrees are going to women now,

60% ของปริญญาตรี เป็นของผู้หญิง

which is a significant shift.

ซึ่งเป็นการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญ

And in fact, university administrators are a little uncomfortable about the idea

ในความเป็นจริง ผู้บริหารมหาวิทยาลัย

กำลังไม่สบายใจกับความคิดที่ว่า

that we may be getting close to 70 percent female population in universities.

เราอาจจะไปใกล้ขนาดที่ว่า 70%

ของประชากรในมหาวิทยาลัยเป็นผู้หญิง

สิ่งนี่ทำให้ผู้บริหารมหาวิทยาลัยกระวนกระวายมาก

This makes university administrators very nervous,

because girls don't want to go to schools that don't have boys.

เพราะว่าเด็กผู้หญิงไม่อยากไปมหาวิทยาลัยที่ไม่มีเด็กผู้ชาย

And so we're starting to see

ดังนั้น เราจึงเริ่มเห็นการก่อตั้ง

the establishment of men centers and men studies

ศูนย์ศึกษาผู้ชาย

เพื่อเริ่มคิดว่า ทำอย่างไรเราถึงจะทำให้ผู้ชายมีส่วนร่วม

to think about how do we engage men in their experiences in the university.

กับประสบการณ์ของพวกเขาในรั้วมหาวิทยาลัย

หากคุณพูดกับคณะในหมาวิทยาลัย พวกเขาอาจพูดว่า

If you talk to faculty, they may say, "Ugh. Yeah, well,

"เออ อืม พวกเขาเล่นวิดีโอเกม

they're playing video games,

and they're gambling online all night long,

และพวกเขาเล่นพนันออนไลน์ตลอดทั้งคือ

and they're playing World of Warcraft,

และพวกเขาก็เล่น World of Warcraft

and that's affecting their academic achievement."

ซึ่งนั่นส่งผลต่อ

ผลสัมฤทธิ์ทางการศึกษาของพวกเขา"

Guess what?

ลองทายดูนะค่ะ

Video games are not the cause.

แท้จริงแล้ว วิดีโอเกมไม่ได้เป็นสาเหตุของปัญหา

Video games are a symptom.

มันเป็นสิ่งบ่งชี้อาการ

They were turned off a long time before they got here.

พวกเขาถูกละเลยเป็นเวลานาน

ก่อนที่พวกเขาจะทำอย่างนั้น

So let's talk about why they got turned off

เรามาพูดกันว่า ทำไมเขาถึงถูกเผิกเฉย

เมื่อพวกเขาอายุระหว่าง 3 ถึง 13 ขวบ

when they were between the ages of three and 13.

ฉันเชื่อว่ามันมี3เหตุผลค่ะ

There are three reasons that I believe

ที่เด็กชายนั้นไม่เข้ากับ

that boys are out of sync with the culture of schools today.

วัฒนธรรมที่โรงเรียนในวันนี้

หนึ่งคือ การยอมรับที่เป็นศูนย์

The first is zero tolerance.

A kindergarten teacher I know, her son donated all of his toys to her,

ครูโรงเรียนอนุบาลที่ฉันรู้จัก

ลูกชายเธอบริจาคของเล่นทั้งหมดของเขาให้กับเธอ

and when he did, she had to go through and pull out all the little plastic guns.

และเมื่อเขาทำอย่างนั้น เธอต้องไปตรวจอย่างละเอียด

และดึงเอาปืนพลาสติกเล็กๆทั้งหมดออกจากกอง

You can't have plastic knives and swords and axes

คุณไม่สามารถมีปืน ดาบ และขวานพลาสติก

and all that kind of thing in a kindergarten classroom.

และสิ่งของแนวนั้นทั้งหมด

ในโรงเรียนอนุบาล

What is it that we're afraid that this young man is going to do with this gun?

อะไรคือ ความกลัวของเราที่ว่าเด็กเหล่านั้นจะเล่นกับปืน

I mean, really.

ฉันหมายความอย่างนั้่นจริงๆนะ

But here he stands as testament

แต่นี่เป็นข้อพิสูจน์ชัดเจนว่า

to the fact that you can't roughhouse on the playground today.

ปัจจุบัน คุณไม่สามารถเล่นอึกทึกได้ในสนามเด็กเล่น

Now I'm not advocating for bullies.

ฉันไม่ได้สนับสนุนการแกล้งกันนะค่ะ

I'm not suggesting that we need to be allowing guns and knives in the school.

ฉันไม่ได้แนะนำว่า

เราควรจะอนุญาตให้มีปืนและมีดในโรงเรียน

But when we say that an Eagle Scout in a high school classroom

แต่เมื่อเรากล่าวถึง

เด็กลูกเสือในระดับมัธยม

ที่มีรถจอดคาอยู่ที่ลานจอดรถ

who has a locked parked car in the parking lot and a penknife in it,

ซึ่งมีมีดพกอยู่ในนั้น

has to be suspended from school,

เขาต้องถูกพักการเรียน

I think we may have gone a little too far with zero tolerance.

ฉันคิดว่าเราทำเกินไปกับสิ่งที่เรียกว่า การยอมรับที่เป็นศูนย์

Another way that zero tolerance lives itself out

อีกสิ่งหนึ่งที่แสดงให้เห็นการยอมรับที่เป็นศูนย์นี้ อยู่ในงานเขียนของเด็กชาย

is in the writing of boys.

ในหลายๆห้องเรียน ในปัจจุบัน

In a lot of classrooms today,

you're not allowed to write about anything that's violent.

คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เขียนอะไรที่เกี่ยวกับความรุนแรง

คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เขียนอะไรที่

You're not allowed to write about anything that has to do with video games.

เกี่ยวกับวิดีโอเกม หัวเรื่องเหล่านี้ถูกแบน

These topics are banned.

เด็กชายกลับมาจากโรงเรียน เขาอาจบ่นว่า

Boy comes home from school, and he says,

"ผมเกลียดเขียนหนังสือครับ"

"I hate writing."

"Why do you hate writing, son? What's wrong with writing?"

"ทำไมถึงเกลียดล่ะจ๊ะ ลูก เขียนหนังสือมันไม่ดีตรงไหนหรอ"

"ตอนนี้ผมต้องเขียนแต่สิ่งที่ครูบอกให้เขียนครับ"

"Now I have to write what she tells me to write."

"OK, what is she telling you to write?"

"โอเค แล้วครูบอกให้เขียนอะไรจ๊ะ"

"Poems. I have to write poems.

"กลอนครับ ผมต้องเขียนกลอน"

And little moments in my life.

และมีช่วงเล็กๆช่วงหนึ่ง ในชีวิตผม

I don't want to write that stuff."

ที่ผมไม่ได้อยากเขียนของพวกนั้นเหมือนกัน

"อ้าว แล้วหนูอยากเขียนอะไรจ๊ะ หนูอยากเขียนเกี่ยวกับอะไร"

"Well, what do you want to write?

What do you want to write about?"

"ผมอยากเขียนเกี่ยวกับวิดีโอเกมครับ ผมอยากเขียนเกี่ยวกับการอัพเลเวล

"I want to write about video games. I want to write about leveling-up.

ผมอยากเขียนเกี่ยวกับโลกที่น่าสนใจโลกนี้ครับ

I want to write about this really interesting world.

ผมอยากเขียนเกี่ยวกับ ทอร์นาโดที่พัดมาที่บ้าน

I want to write about a tornado that comes into our house

พัดหน้าต่างกระจาย

and blows all the windows out,

และทำลายเฟอร์นิเจอร์และฆ่าทุกๆคน"

and ruins all the furniture and kills everybody."

"ก็ได้ โอเค"

"All right. OK."

แล้วถ้าคุณไปบอกครูแบบนั้น

You tell a teacher that, and they'll ask you, in all seriousness,

พวกครูจะถามกลับด้วยความจริงจังว่า

"Should we send this child to the psychologist?"

"เราควรจะส่งเด็กคนนี้ให้นักจิตวิทยาดีไหม"

And the answer is no, he's just a boy.

คำตอบคือ ไม่ เขาก็แค่เด็กผู้ชาย

He's just a little boy.

แค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ

It's not OK to write these kinds of things in classrooms today.

มันไม่โอเคที่จะเขียนสิ่งเหล่านี้

ในห้องเรียน ในปัจจุบัน

และนั่นคือเหตุผลข้อแรก

So that's the first reason:

Zero tolerance policies and the way they're lived out.

นโยบายการยอมรับความเห็นที่เป็นศูนย์ และชีวิตที่เด็กๆต้องทนอยู่

The next reason that boys' cultures are out of sync with school cultures:

สาเหตุประการต่อมาคือ วัฒนธรรมของเด็กผู้ชายนั้น ไม่เข้ากับวัฒนธรรมโรงเรียน

ครูผู้ชายมีจำนวนน้อยกว่า

there are fewer male teachers.

Anybody who's over 15 doesn't know what this means,

ใครก็ตามที่อายุเกิน 15 อาจไม่เข้าใจนี่หมายความว่าอะไร

because in the last 10 years,

เพราะว่า 10 ปีที่ผ่านมานี้

the number of elementary school classroom teachers has been cut in half.

จำนวนครู (เพศชาย) ในระดับประถมศึกษา

ถูกตัดเหลือครึ่งหนึ่ง

We went from 14 percent to seven percent.

ลดจาก 14 เปอร์เซ็นต์

เป็น7เปอร์เซ็นต์

That means that 93 percent of the teachers

นั่นหมายความว่า 93 เปอร์เซ็นต์ของครู

that our young men get in elementary classrooms are women.

ที่เด็กชายเหล่านั้นไปเรียนด้วยที่โรงเรียนประถม

เป็นผู้หญิง

Now what's the problem with this?

แล้วปัญหาคืออะไร

Women are great, yep, absolutely.

ผู้หญิงนั้นเก่ง แน่นอนอยู่แล้ว

แต่ต้นแบบเพศชายสำหรับเด็กชายนั้น

But male role models for boys that say it's all right to be smart --

ที่จะกล่าวว่าโอเคที่จะเป็นคนฉลาด --

พวกเขามี พ่อ ผู้สอนศาสนา

they've got dads, they've got pastors, they've got Cub Scout leaders,

หัวหน้าชมรมลูกเสือ

but ultimately, six hours a day, five days a week

แต่สำคัญที่สุด 6ชั่วโมงต่อวัน 5วันต่อสัปดาห์

they're spending in a classroom,

ที่อยู่ในห้องเรียน

และห้องเรียนส่วนใหญ่

and most of those classrooms are not places where men exist.

ก็ไม่ใช่ที่ที่ผู้ชายปรากฏอยู่

And so they say, I guess this really isn't a place for boys.

และดังนั้นเด็กๆอาจบอกว่า นี่ไม่ใช่ที่สำหรับเด็กชาย

นี่เป็นที่ของเด็กผู้หญิง

This is a place for girls.

และผมก็ไม่เก่งในการทำแบบนั้นด้วย

And I'm not very good at this,

so I guess I'd better go play video games

ผมคิดว่า ผมควรจะ

ไปเล่นเกม เล่นกีฬา หรืออะไรแนวนั้นดีกว่า

or get into sports, or something like that,

because I obviously don't belong here.

เพราะเห็นได้ชัดว่าผมไม่ได้เป็นส่วนนึงของที่นี่

Men don't belong here, that's pretty obvious.

ผู้ชายเขาไม่อยู่ที่นี่กัน นั่นค่อนข้างชัดเจน

So that may be a very direct way that we see it happen.

ดังนั้น นี่อาจจะเป็นหนทางที่ตรงมากๆ

ที่เราเห็นมันเกิดขึ้น

แต่อย่างอ้อมๆหน่อย

But less directly, the lack of male presence in the culture --

การขาดบุคลากรเพศชายในวัฒนธรรม --

you've got a teachers' lounge, and they're having a conversation

คุณมีห้องพักครู

และพวกเขาก็สนทนากัน

about Joey and Johnny who beat each other up on the playground.

เรื่องที่ โจอี้ และ จอห์นนี่ ตีกันที่สนามเด็กเล่น

"เราจะทำอะไรกับเด็กพวกนี้ดี"

"What are we going to do with these boys?"

คำตอบของคำถามนี้เปลี่ยนไป ขึ้นกับว่าใครบ้างที่นั่นอยู่

The answer to that question changes

depending on who's sitting around that table.

มีผู้ชายอยู่ไหม

Are there men around that table?

มีแม่ของเด็กพวกนั้นอยู่ไหม

Are there moms who've raised boys around that table?

คุณจะเห็นว่า บทสนทนาเปลี่ยน

You'll see, the conversation changes

depending upon who's sitting around the table.

ไปตามคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้นเป็นใคร

Third reason that boys are out of sync with school today:

สาเหตุที่สามที่เด็กไม่เข้ากับโรงเรียนในปัจจุบันคือ

Kindergarten is the old second grade, folks.

โรงเรียนอนุบาลเป็นการเรียนลำดับที่2 เพื่อนเอ๋ย

We have a serious compression of the curriculum happening out there.

เรามีแผนการเรียนที่บีดอัดจริงจัง เกิดขึ้นที่นั่น

When you're three, you better be able to write your name legibly,

เมื่อคุณอายุ3ขวบ คุณควรจะเขียนชื่อของคุณได้ชัดเจน

ไม่งั้น เราจะถือว่ามันเป็นการพัฒนาการที่ล่าช้า

or else we'll consider it a developmental delay.

เมื่อคุณเข้าเกรดหนึ่ง

By the time you're in first grade,

คุณควรจะสามารถอ่านข้อความต่างๆ

you should be able to read paragraphs of text

อาจจะมีรูปหรือไม่ก็ได้

with maybe a picture, maybe not, in a book of maybe 25 to 30 pages.

ในหนังสือ ราว 25 ถึง 30 หน้าได้

If you don't,

ถ้าไม่ เราอาจจะต้องจับคุณเข้าโปรแกรม

we're probably going to be putting you into a Title I special reading program.

ฝึกทักษะการอ่าน Title 1

และถ้าคุณถาม ครูของโปรแกรมนี้ พวกเขาจะบอกว่า

And if you ask Title I teachers, they'll tell you

เขามีเด็กผู้ชายราว4ถึง5คน ต่อเด็กผู้หญิง1คนในโปรแกรม

they've got about four or five boys for every girl that's in their program,

ในระดับประถมศึกษา

in the elementary grades.

เหตุผลที่สิ่งนี้เป็นปัญหา

The reason that this is a problem

is because the message that boys are getting

คือ เพราะว่า ข้อความที่เด็กชายกำลังได้รับ

is, "You need to do what the teacher asks you to do all the time."

คือ "คุณต้องทำ

ในสิ่งที่ครูสั่งให้คุณทำ ตลอดเวลา"

The teacher's salary depends on "No Child Left Behind"

เงินเดือนของครูนั้นขึ้นกับว่า

การที่ไม่มีเด็กคนไหนแย่ และไปถึงจุดสูงสุด

and "Race to the Top" and accountability and testing

รวมไปถึงการตรวจสอบได้ และการวัดผล

and all of this.

และทั้งหมดนี้

So she has to figure out a way to get all these boys

ดังนั้นเขาจะต้องคิดหนทางที่จะ

พาเอาเด็กชายเหล่านี้ผ่านแผนการเรียนให้ได้ --

through this curriculum -- and girls.

และเด็กหญิงด้วยนะค่ะ

แผนการเรียนแบบบีบอัดมันไม่ดี

This compressed curriculum is bad for all active kids.

สำหรับเด็กที่กระตืนรือร้น

And what happens is,

และสิ่งที่เกิดขึ้นคือ

she says, "Please, sit down, be quiet, do what you're told,

ครูจะพูดว่า "นั่งลงนะคะ

เงียบด้วยค่ะ ทำแต่ในสิ่งที่บอกให้ทำนะ ทำตามกฎค่ะ

follow the rules, manage your time, focus, be a girl."

บริหารเวลา ตั้งใจ

เป็นเด็กผู้หญิงค่ะ"

นี่คือสิ่งที่ครูบอกพวกเขา

That's what she tells them.

สิ่งที่ครูบอกพวกเขา อย่างอ้อมๆ

Indirectly, that's what she tells them.

And so this is a very serious problem.

และนี่มันเป็นปัญหาที่สำคัญมาก มันมาจากไหนล่ะ

Where is it coming from? It's coming from us.

มันมาจากพวกเราแหละ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

We want our babies to read when they are six months old.

พวกเราอยากให้ลูกๆเราอ่าานหนังสือได้ตั้งแต่อายุ หกเดือน

Have you seen the ads?

พวกคุณเห็นโฆษณานี้รึยังค่ะ

We want to live in Lake Wobegon where every child is above average ...

พวกเราไปที่ทะเลสาปโวเบกอน

ที่ซึ่งเด็กทุกคนอยู่เหนือค่าเฉลี่ย

but what this does to our children is really not healthy.

แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ได้ทำให้เด็กของเรามีสุขภาพดีเลย

มันไม่เหมาะสมในเชิงพัฒนาการ

It's not developmentally appropriate,

and it's particularly bad for boys.

และมันเลวร้ายมากกับเด็กผู้ชาย

แล้วเราควรทำอะไรละ

So what do we do?

เราต้องไปเจอเด็กๆในที่ที่พวกเขาอยู่

We need to meet them where they are.

We need to put ourselves into boy culture.

เราต้องเอาตนเองเข้าไปอยู่ในวัฒนธรรมของเด็กชาย

We need to change the mindset of acceptance in boys

เราต้องเปลี่ยนกรอบความคิดของเรา

ในเรื่องการยอมรับในตัวเด็กชายในโรงเรียนประถม

in elementary schools.

More specifically, we can do some very specific things.

ที่เจาะจงไปกว่านั้น เราสามารถทำอะไรที่มันพิเศษสำหรับเด็กๆได้

We can design better games.

เราสามารถออกแบบเกมที่ดีขึ้น

Most of the educational games that are out there today

เกมเพื่อการศึกษาส่วนใหญ่ในปัจจุบันนี้

เป็นการ์ดเกม

are really flashcards.

They're glorified drill and practice.

พวกมันดีในเรื่องการฝึกทักษะ

They don't have the depth, the rich narrative

แต่มันไม่มีความน่าสนใจเชิงลึก นั่นคือเรื่องราวที่ชวนค้นหา

that really engaging video games have,

ที่มีในวิดีโอเกม

ซึ่งเด็กเหล่านั้นสนใจ

that the boys are really interested in.

ดังนั้นเราจึงต้องออกแบบเกมที่ดีขึ้น

So we need to design better games.

We need to talk to teachers and parents and school board members and politicians.

เราต้องพูดคุยกับครูและผู้ปกครอง

กรรมการโรงเรียนและนักการเมือง

We need to make sure that people see that we need more men in the classroom.

เราต้องผลักดันให้คนทั่วไปเห็นว่า เราต้องการเด็กผู้ชายมากขึ้นในห้องเรียน

เราต้องตรวจสอบนโยบายการยอมรับเป็นศูนย์อย่างระมัดระวัง

We need to look carefully at our zero tolerance policies.

ว่ามันสมเหตุสมผลหรือไม่

Do they make sense?

เราต้องคิดว่า

We need to think about how to uncompress this curriculum if we can,

ทำอย่างไรจึงจะทำให้หลักสูตรไม่กดดัน

trying to bring boys back into a space that is comfortable for them.

พยายามที่จะนำเด็กชายไปสู่ที่ว่าง

ที่ที่เขาจะรู้สึกสบาย

All of those conversations need to be happening.

สิ่งเหล่านั้นทั้งหมดจำเป็นต้องเกิดขึ้น

There are some great examples out there of schools --

มันมีตัวอย่างที่ดีๆมากมาย

ในโรงเรียน --

the New York Times just talked about a school recently.

เมื่อไม่นานมานี้ นิวยอร์คไทม์สได้ตีพิมพ์เกี่ยวกับโรงเรียน

A game designer from the New School

นักออกแบบเกมคนหนึ่งจาก นิวสคูล (New School)

put together a wonderful video gaming school.

ได้ผลิตเกมที่ใช้ในการศึกษาเกมหนึ่ง

But it only treats a few kids, and so this isn't very scalable.

แต่มันถูกใช้กับเด็กกลุ่มเล็กๆเท่านั้น

และนั่นไม่ค่อยจะส่งผลต่อคนกลุ่มใหญ่มากเท่าไหร่

We have to change the culture and the feelings

เราต้องเปลี่ยนวัฒนธรรมและความคิด

that politicians and school board members and parents have

ของนักการเมือง ผู้บริหารโรงเรียน และผู้ปกครอง

เกี่ยวกับวิธีการและอะไรที่เรายอมรับให้มีได้

about the way we accept and what we accept in our schools today.

ในโรงเรียน ณ ปัจจุบัน

We need to find more money for game design.

เราต้องใช้เงินมากขึ้นเพื่อการออกแบบเกม

Because good games, really good games, cost money,

เพราะเกมดีๆนั้นราคาแพง

และ เวิล์ดออฟวอร์คราฟส์ก็แพงอยู่เหมือนกัน

and World of Warcraft has quite a budget.

เกมเพื่อการเรียนรู้ส่วนใหญ่นั้นไม่แพง

Most of the educational games do not.

ที่ที่เราเริ่ม

Where we started:

my colleagues Mike Petner, Shawn Vashaw, myself,

เพื่อนร่วมงานฉัน ไมค์ เพ็ตเนอร์ ชอว์น วาชอว์ และฉันเอง

we started by trying to look at the teachers' attitudes

เราเริ่มจากการมองไปที่ทัศนคติของครู

and find out how do they really feel about gaming,

และค้นหาว่าพวกเขารู้สึกอย่างไรกับเกม

อะไรที่พวกเขาพูดเกี่ยวกับมัน

what do they say about it.

And we discovered that they talk about the kids in their school,

และเราค้นพบว่า

พวกเขาพูดเกี่ยวกับเด็กๆในโรงเรียน

คนที่พูดเกี่ยวกับเกม

who talk about gaming, in pretty demeaning ways.

ในทางที่ไม่ดีนัก

They say, "Oh, yeah. They're always talking about that stuff.

พวกเขาพูดว่า "โอ้ ใช่ เด็กๆพูดเสมอเกี่ยวกับสิ่งเหล่านั้น

พวกท่าทางการต่อสู้

They're talking about their little action figures

และความสำเร็จเล็กๆหรือเหรียญตราอะไรนั่น

and their little achievements or merit badges,

or whatever it is that they get.

หรืออะไรก็ตามที่พวกเขาได้

And they're always talking about this stuff."

และพวกเขาก็พูดเสมอๆ"

And they say these things as if it's OK.

และพวกเขาพูดเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องปกติธรรมดา

But if it were your culture, think of how that might feel.

แต่ถ้านี่เป็นวัฒนธรรมของคุณ

ลองคิดดูว่าจะรู้สึกยังไง

It's very uncomfortable to be on the receiving end

มันจะทำให้รู้สึกไม่ดีในการได้รับ

of that kind of language.

คำพูดเหล่านั้น

พวกเขากังวลไปกับทุกอย่าง

They're nervous about anything that has anything to do with violence

ที่มันเกี่ยวข้องกับความรุนแรง

because of the zero tolerance policies.

อันเนื่องมากจากนโยบายการยอมรับเป็นศูนย์

They are sure that parents and administrators

พวกเขามั่นใจว่า ผู้ปกครองและผู้บริหารจะไม่ยอมรับสิ่งเหล่านี้

will never accept anything.

So we really need to think about looking at teacher attitudes

ดังนั้นเราจึงต้องตระหนักถึงทัศนคติของครู

and finding ways to change the attitudes,

และหาหนทางที่จะเปลี่ยนแปลงมัน

so that teachers are much more open and accepting of boy cultures

เพื่อว่าครูเหล่านั้นจะได้เปิดใจมากขึ้น

และยอมรับวัฒนธรรมของเด็กชายในห้องเรียน

in their classrooms.

Because, ultimately, if we don't,

เพราะว่า ท้ายที่สุด ถ้าเราไม่ทำเช่นนั้น

then we're going to have boys who leave elementary school saying,

เราจะมีเด็กชายที่ออกจากโรงเรียนไปหร้อมกับคำว่า

"อืม ผมคิดว่านั่นเป็นที่สำหรับเด็กผู้หญิง

"Well I guess that was just a place for girls, it wasn't for me.

มันไม่ใช่ที่ของผม

So I've got to do gaming, or I've got to do sports."

ผมไปเล่นเกม เล่นกีฬาดีกว่า"

If we change these things, if we pay attention to these things,

ถ้าเราเปลี่ยนสิ่งเหล่านี้ ถ้าเราสนใจในสิ่งเหล่านี้

and we reengage boys in their learning,

และเราเอาเด็กชายไปสู่การเรียนรู้ได้

they will leave the elementary schools saying, "I'm smart."

พวกเขาจะจากโรงเรียนไปพร้อมกับคำว่า "ผมฉลาด"

ขอบคุณค่ะ

Thank you.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)