Ali Carr-Chellman: Gaming to re-engage boys in learning

آلی کار-شلمن: بازی برای درگیر کردن پسرها در یادگیری

Translator: Amin Gheibi Reviewer: Iraj Hosseini

من اینجا هستم تا به شما بگم

So I'm here to tell you that we have a problem with boys,

که ما با پسرها مشکل داریم،

and it's a serious problem with boys.

و این یک مشکل بسیار جدی است.

فرهنگ آنها در مدارس کار نمیکنه

Their culture isn't working in schools,

and I'm going to share with you ways

و من میخواهم با شما

that we can think about overcoming that problem.

راه حل های غلبه بر این مشکل را در میان بگذارم.

First, I want to start by saying, this is a boy,

اول، من میخوام با این شروع کنم و بگم، این یک پسر است،

and this is a girl,

و این یک دختر.

و این احتمالاً باور کليشه ای است که

and this is probably stereotypically what you think of as a boy and a girl.

شما در مورد یک دختر و یک پسر دارید.

If I essentialize gender for you today, then you can dismiss what I have to say.

اگر امروز یک جنسیت را برای شما خاص جلوه دادم

شما میتونید هر چی من میگم را نادیده بگیرید

So I'm not going to do that, I'm not interested in doing that.

پس من نه میخوام این کار را بکنم، نه علاقه ای دارم به این کار.

این یک نوع متفاوت از پسر و این یکی یک نوع متفاوت از دختر است.

This is a different kind of boy and a different kind of girl.

So the point here is that not all boys exist within these rigid boundaries

پس نکته اینجا این است که نه تمام پسرها

دراین قالب بدون انعطافی که ما برای پسرها و دخترها

متصور هستیم قرار میگیرند.

of what we think of as boys and girls,

and not all girls exist within those rigid boundaries

همینطور برای

of what we think of as girls.

دخترها.

But, in fact, most boys tend to be a certain way,

اما، در حقیقت، اکثر پسرها به یک سمت خاص تمایل دارند

و اکثردخترها به یک سمت خاص دیگر تمایل دارند.

and most girls tend to be a certain way.

و نکته این است که برای پسرها

And the point is that, for boys,

the way that they exist and the culture that they embrace

فرهنگی که با اون زندگی میکنند

isn't working well in schools now.

در مدرسه جواب نمیدهد.

چگونه این را میدونیم؟

How do we know that?

The 100 girls project tells us some really nice statistics.

پروژه 100 دختر

به ما آمار جالبی میدهد.

For example, for every 100 girls that are suspended from school,

به طور مثال: به ازای هر 100 دختری که از مدرسه رفتن معلق می شوند

there are 250 boys that are suspended from school.

250 پسر از مدرسه معلق می شوند.

For every 100 girls who are expelled from school,

به ازای هر 100 دختری که از مدرسه اخراج می شوند

there are 335 boys who are expelled from school.

335 پسر از مدرسه اخراج می شوند.

For every 100 girls in special education,

به ازای هر 100 دختر در آموزش های خاص

there are 217 boys.

217 پسر به آموزش خاص نیاز دارد.

For every 100 girls with a learning disability,

به ازای هر 100 دختر با ناتوانی یادگیری

276 پسر با ناتوانی یادگیری وجود دارند.

there are 276 boys.

For every 100 girls with an emotional disturbance diagnosed,

به ازای هر 100 دختر که

به عنوان اشخاص با اختلالات روحی شناسایی می شوند

324 پسر را داریم.

we have 324 boys.

And by the way, all of these numbers are significantly higher

به هر حال، تمام این اعداد به مقدار چشمگیری بالاتر هستند.

اگر شما سیاه هستید،

if you happen to be black,

if you happen to be poor,

اگر شما فقیر هستید،

if you happen to exist in an overcrowded school.

اگر شما در مدرسه خیلی شلوغ هستید.

And if you are a boy,

و اگر شما پسر هستید،

you're four times as likely to be diagnosed with ADHD --

احتمال اینکه شما

دچار ADHD باشید 4 برابر بیشتر است --

Attention Deficit Hyperactivity Disorder.

ناتوانی در تمرکز و بیش فعالی.

Now there is another side to this.

یک جنبه دیگر وجود دارد.

And it is important that we recognize that women still need help in school,

و مهم است بدانیم که

زنها نیز هنوز در مدرسه نیاز به کمک دارند.

اینکه حقوق ها خیلی کمتر است،

that salaries are still significantly lower,

و حتی وقتی کنترل روی نوع مشاغل وجود دارد،

even when controlled for job types,

and that girls have continued to struggle in math and science for years.

و اینکه دخترها همچنان

سالهاست با ریاضی و علوم مشکل دارند.

That's all true.

همه اینها درست است.

Nothing about that prevents us

هیچ کدام از اینها ما را از

from paying attention to the literacy needs

توجه به نیازهای سوادآموزی

of our boys between ages three and 13.

پسرانمان بین سن 3 تا 13 سالگی بی نیاز نمیکند.

و ما باید این کار را بکنیم.

And so we should.

In fact, what we ought to do is take a page from their playbook,

در حقیقت، کاری که باید بکنیم این است که یک صفحه از کتاب بازیشون بشیم

because the initiatives and programs that have been set in place

برای اینکه خلاقیت ها و برنامه هایی که

استفاده می شوند برای

for women in science and engineering and mathematics are fantastic.

آموزش علوم، مهندسی و ریاضی به دختران

عالی هستند.

They've done a lot of good for girls in these situations,

خیلی کارهای خوب

برای دختران در این زمینه ها انجام شده است.

and we ought to be thinking about how we can make that happen for boys too

و ما باید در مورد اینکه

چگونه این شرایط را برای پسران

in their younger years.

در سنین پایین بوجود بیاوریم، فکر کنیم.

Even in their older years,

حتی در سنین بالاتر،

what we find is that there's still a problem.

چیزی که ما پیدا کردیم نشان میدهد هنوز مشکل وجود دارد.

When we look at the universities,

وقتی به دانشگاهها نگاه میکنیم،

60 percent of baccalaureate degrees are going to women now,

در حال حاضر 60 درصد لیسانسه ها زن هستند،

which is a significant shift.

که یک جابجایی بسیار بزرگی است.

And in fact, university administrators are a little uncomfortable about the idea

و در حقیقت مسئولین دانشگاهها

کمی نگران این موضوع هستند که

that we may be getting close to 70 percent female population in universities.

ممکن است ما به 70 درصد

جمعیت زنان در دانشگاهها هم برسیم.

این موضوع مسئولین دانشگاه را عصبی میکند،

This makes university administrators very nervous,

because girls don't want to go to schools that don't have boys.

زیرا دخترها دوست ندارند به دانشگاهی بروند که پسری اونجا نیست.

And so we're starting to see

بنابراین ما میبینیم که موسسات

the establishment of men centers and men studies

تحقیقات در مورد مردان راه اندازی شده اند

تا فکر کنیم در مورد اینکه چگونه مردان را

to think about how do we engage men in their experiences in the university.

در تجربه دانشگاه درگیر کنیم.

اگر شما با اعضای هیئت علمی صحبت کنید، احتمالاً میگن

If you talk to faculty, they may say, "Ugh. Yeah, well,

"آه، آره آنها بازی های کامپیوتری میکنند،

they're playing video games,

and they're gambling online all night long,

و در تمام طول شب در حال قمار بازی آنلاین هستند،

and they're playing World of Warcraft,

و دارند مدام World of Warcraft بازی میکنند.

and that's affecting their academic achievement."

و این روی موفقیت دانشگاهی

آنها تاثیر میگذارد."

Guess what?

حدس بزنید؟

Video games are not the cause.

بازی های کامپیوتری علت نیستند.

Video games are a symptom.

این بازیها نشانه هستند.

They were turned off a long time before they got here.

آنها قبلاً علاقه خود را از دست داده اند

قبل از اینکه به اینجا برسند.

So let's talk about why they got turned off

پس بیایید صحبت کنیم در مورد اینکه چرا بی علاقه شدند

وقتی بین سن 3 تا 13 سالگی بودند.

when they were between the ages of three and 13.

3 دلیل وجود دارد که من اعتقاد دارم

There are three reasons that I believe

پسرها با فرهنگ کنونی مدارس

that boys are out of sync with the culture of schools today.

ناهمخوان هستند.

اول از همه، انعطاف ناپذیری است.

The first is zero tolerance.

A kindergarten teacher I know, her son donated all of his toys to her,

یک معلم مهد کودک میشناسم

که پسرش تمام اسباب بازی هایش را به مهد کودک اهدا کرده بود،

and when he did, she had to go through and pull out all the little plastic guns.

و او باید داخل اسباب بازی ها میگشت

و تمام اسلحه های پلاستیکی را بیرون می کشید.

You can't have plastic knives and swords and axes

شما نمیتونید چاقو، شمشیر یا تبر پلاستیکی

and all that kind of thing in a kindergarten classroom.

و چیزهای شبیه آن

در کلاس مهد کودک داشته باشید.

What is it that we're afraid that this young man is going to do with this gun?

این چیه که ما نگرانیم. این مرد جوان با این اسلحه های پلاستیکی چه کاری می تواند انجام دهد؟

I mean, really.

واقعاً.

But here he stands as testament

اما اینجا او به عنوان یک نمونه هست تا نشان بده که

to the fact that you can't roughhouse on the playground today.

امروزه شما نمیتونید تو زمین بازی شمشیر بازی (بازي هاي خرکي) انجام بدید.

Now I'm not advocating for bullies.

من نمی خوام ترویج قلدری کنم

I'm not suggesting that we need to be allowing guns and knives in the school.

من پیشنهاد نمیکنم

که اجازه بدیم بچه ها چاقو و اسلحه به مدرسه ببرند.

But when we say that an Eagle Scout in a high school classroom

اما وقتی که میگیم

یک پسر اسکات (Eagle Scout) تو کلاس دبیرستان

که یک ماشین پارک شده در پارکینگ داره و

who has a locked parked car in the parking lot and a penknife in it,

یک چاقوی ضامن دار توش هست

has to be suspended from school,

باید از مدرسه معلق بشه،

I think we may have gone a little too far with zero tolerance.

من فکر میکنم که داریم در زمینه انعطاف ناپذیری زیاده روی میکنیم.

Another way that zero tolerance lives itself out

یکی دیگر از مصادیق انعطاف ناپذیری، نوشته های پسران است.

is in the writing of boys.

در بسیاری از کلاسها امروزه،

In a lot of classrooms today,

you're not allowed to write about anything that's violent.

شما اجازه ندارید در مورد خشونت چیزی بنویسید.

شما اجازه ندارید در مورد بازی های رایانه ای

You're not allowed to write about anything that has to do with video games.

چیزی بنویسید -- این موضوعات ممنوع هستند.

These topics are banned.

پسرها از مدرسه می آیند خونه و میگن

Boy comes home from school, and he says,

"من از نوشتن متنفرم."

"I hate writing."

"Why do you hate writing, son? What's wrong with writing?"

"چرا متنفری پسرم؟ چه مشکلی با نوشتن داری؟"

"من باید چیزی را بنویسم که او (مونث) به من میگه."

"Now I have to write what she tells me to write."

"OK, what is she telling you to write?"

"خیلی خوب، او بهت چی میگه بنویسی؟"

"Poems. I have to write poems.

"شعر، من باید شعر بنویسم.

And little moments in my life.

یک لحظه کوچک در زندگیم.

I don't want to write that stuff."

من نمیخوام در مورد اینها بنویسم."

"خیلی خوب. در مورد چی دوست داری بنویسی؟"

"Well, what do you want to write?

What do you want to write about?"

"من میخوام در مورد بازیهای رایانه ای بنویسم. من میخوام در مورد رفتن به مرحله بعد بنویسم.

"I want to write about video games. I want to write about leveling-up.

من میخوام در مورد این دنیای جالب بنویسم.

I want to write about this really interesting world.

من میخوام درباره طوفانی که میاد تو خونمون و

I want to write about a tornado that comes into our house

همه پنجره ها را بهم میزنه و

and blows all the windows out,

همه لوازم را خراب میکنه و همه را میکشه بنویسم."

and ruins all the furniture and kills everybody."

"خیلی خوب. باشه"

"All right. OK."

شما این موضوع را به معلم میگید

You tell a teacher that, and they'll ask you, in all seriousness,

و آنها با تمام جدیت از شما میپرسند که

"Should we send this child to the psychologist?"

"آیا ما باید این بچه را به پیش روانپزشک بفرستیم؟"

And the answer is no, he's just a boy.

و جواب این است که نه، اون فقط یک پسر است.

He's just a little boy.

اون فقط یک پسر کوچوله.

It's not OK to write these kinds of things in classrooms today.

نوشتن در مورد این چیزها امروزه

در کلاس ها قابل قبول نیست.

این اولین دلیل بود:

So that's the first reason:

Zero tolerance policies and the way they're lived out.

سیاست انعطاف ناپذیری (تحمل در حد صفر) و چگونگی اعمال آن.

The next reason that boys' cultures are out of sync with school cultures:

دلیل دیگر که فرهنگ پسرها با فرهنگ کنونی مدارس در تناقض است این است که:

معلم های مرد کمتر هستند.

there are fewer male teachers.

Anybody who's over 15 doesn't know what this means,

کسانی که بالای 15 سال هستند این را درک نمیکنند

because in the last 10 years,

چون در طی 10 سال گذشته،

the number of elementary school classroom teachers has been cut in half.

تعداد معلم های ابتدایی

به نصف کاهش پیدا کرده است.

We went from 14 percent to seven percent.

ما از 14 درصد

به 7 درصد کاهش داشتیم.

That means that 93 percent of the teachers

یعنی 93 درصد معلم هایی که

that our young men get in elementary classrooms are women.

این مردان جوان در ابتدایی به سر کلاس آنها میروند

زن هستند.

Now what's the problem with this?

خوب، حالا مشکل چیست؟

Women are great, yep, absolutely.

زنان ها خیلی خوب هستند. بله، قطعاً.

اما مدل های نقش مرد برای پسرها نیاز هست

But male role models for boys that say it's all right to be smart --

برای اینکه بگه این خوبه که باهوش باشیم --

آنها پدرانشان را دارند، آنها کشیش های مرد دارند،

they've got dads, they've got pastors, they've got Cub Scout leaders,

آنها رهبران گروههای اسکات را دارند

but ultimately, six hours a day, five days a week

اما بالاخره شش ساعت در روز، پنج روز در هفته

they're spending in a classroom,

وقتشان را در کلاس میگذرانند.

و بسیاری از این کلاس ها

and most of those classrooms are not places where men exist.

جایی نیست که مردها هستند.

And so they say, I guess this really isn't a place for boys.

به خاطره این است که پسرها میگن اینجا واقعاً برای پسرها نیست.

اینجا جایی است برای دخترها.

This is a place for girls.

و من در این کار خیلی خوب نیستم

And I'm not very good at this,

so I guess I'd better go play video games

فکر میکنم بهتر باشه

برم بازی کامپیوتری بکنم، یا برم ورزش یا چیزی شبیه این،

or get into sports, or something like that,

because I obviously don't belong here.

برای اینکه به وضوح من به اینجا تعلق ندارم.

Men don't belong here, that's pretty obvious.

مردها به اینجا تعلق ندارند، کاملاً واضحه

So that may be a very direct way that we see it happen.

بنابراین این برداشت مستقیمی است که

ما شاهدش هستیم.

اما کمی غیر مستقیم

But less directly, the lack of male presence in the culture --

نبود حضور مردان در این فرهنگ --

you've got a teachers' lounge, and they're having a conversation

در اتاق معلمان میبینیم که،

آنها در مورد این صحبت میکنند که

about Joey and Johnny who beat each other up on the playground.

جویی (Joey) و جانی (Johnny) چه جوری همدیگر را تو زمین بازی میزدند.

"ما باید با این پسرها چی کار کنیم؟"

"What are we going to do with these boys?"

جواب این مسئله وابسته به این است که کی دور میز نشسته است.

The answer to that question changes

depending on who's sitting around that table.

آیا مردی دور میز هست؟

Are there men around that table?

آیا مادرانی که پسرهایی را بزرگ کرده اند دور میز هستند؟

Are there moms who've raised boys around that table?

می بینید، مکالمه عوض میشود

You'll see, the conversation changes

depending upon who's sitting around the table.

بسته به اینکه کی دور میز نشسته است.

Third reason that boys are out of sync with school today:

دلیل سومی که پسرها با مدارس امروز همخوانی ندارند این است که:

Kindergarten is the old second grade, folks.

مهد کودک امروز کلاس دوم قدیم است.

We have a serious compression of the curriculum happening out there.

ما یک فشردگی جدی در موارد درسی داریم.

When you're three, you better be able to write your name legibly,

وقتی شما 3 ساله اید بهتره بتونید اسمتون را خوانا بنویسید،

وگرنه ما این را به عنوان تاخیر در رشد تلقی میکنیم.

or else we'll consider it a developmental delay.

وقتی شما در کلاس اول هستید،

By the time you're in first grade,

شما باید بتونید یک پاراگراف متن را

you should be able to read paragraphs of text

چه همراه با عکس، چه بدون عکس

with maybe a picture, maybe not, in a book of maybe 25 to 30 pages.

در یک کتاب 25 تا 30 صفحه ای بخونید.

If you don't,

اگر نتونید، احتمالا ما شما را به

we're probably going to be putting you into a Title I special reading program.

کلاس مخصوص خواندن میفرستیم.

و اگر از معلم های این کلاس ها بپرسید بهت میگن که:

And if you ask Title I teachers, they'll tell you

به ازای هر دختر، 4 تا 5 پسر در کلاس هست

they've got about four or five boys for every girl that's in their program,

البته در مدرسه ابتدایی.

in the elementary grades.

علت این مشکل این است که

The reason that this is a problem

is because the message that boys are getting

پیغامی که پسرها دریافت میکنند

is, "You need to do what the teacher asks you to do all the time."

این است که "شما باید

کاری را انجام بدهید که معلمتان از شما می خواهد."

The teacher's salary depends on "No Child Left Behind"

حقوق معلم بر اساس

اینکه هیچ بچه ای عقب نمونه و همه پیش به سمت بالا باشن

and "Race to the Top" and accountability and testing

و مسئولیت پذیری و امتحانات

and all of this.

و همه ی اینها تعیین می شود.

So she has to figure out a way to get all these boys

بنابراین وی باید راهی پیدا کند تا

تمام پسرها را با این موارد درسی همراه کند --

through this curriculum -- and girls.

و دخترها را.

این برنامه درسی فشرده

This compressed curriculum is bad for all active kids.

برای بچه های فعال بد است.

And what happens is,

و چیزی که اتفاق میافتد اینه که

she says, "Please, sit down, be quiet, do what you're told,

معلم میگه: "لطفاً، بشین،

ساکت باش، چیزی را انجام بده که بهت گفتم، قوانین را رعایت کن،

follow the rules, manage your time, focus, be a girl."

زمانت را مدیریت کن، تمرکز کن،

یک دختر باش".

این چیزی است که او بهشون میگه.

That's what she tells them.

به طور غیر مستقیم این چیزی است که او بهشون میگه.

Indirectly, that's what she tells them.

And so this is a very serious problem.

این خیلی مشکل جدی است. اما این از کجا ناشی می شود؟

Where is it coming from? It's coming from us.

این از طرف ما ناشی می شود.

(Laughter)

(خنده)

We want our babies to read when they are six months old.

ما از بچه هامون میخواهیم بخوانند وقتی 6 ماهه هستند.

Have you seen the ads?

شما تا حالا تبلیغات را دیدید؟

We want to live in Lake Wobegon where every child is above average ...

ما میخواهیم در Lake Wobegon زندگی کنیم، جایی که

هر بچه ای بالاتر از میانگین هست.

but what this does to our children is really not healthy.

اما این کاری که با بچه ها میکند برای سلامتشان خوب نیست.

برای رشدشان خوب نیست،

It's not developmentally appropriate,

and it's particularly bad for boys.

و به طور خاص برای پسرها بد است.

پس چی کار باید بکنیم؟

So what do we do?

ما نیاز داریم جایی به دیدنشان برویم که آنها آنجا هستند.

We need to meet them where they are.

We need to put ourselves into boy culture.

ما باید خودمون را در فرهنگ پسرها قرار بدیم.

We need to change the mindset of acceptance in boys

باید این تفکر غلط را

در مورد پسرها در مدارس ابتدایی عوض کنیم.

in elementary schools.

More specifically, we can do some very specific things.

به طور خاص، کارهای مشخص تری میتونیم انجام بدیم.

We can design better games.

ما میتونیم بازی های بهتری طراحی کنیم.

Most of the educational games that are out there today

بسیاری از بازی های آموزشی که امروز وجود دارند

چیزی بیش از فلش کارت نیست.

are really flashcards.

They're glorified drill and practice.

آنها همون روش های قدیمی تمرین پشت تمرین هستند ولی به صورت شیک.

They don't have the depth, the rich narrative

عمق ندارند، داستانی به خوبی

that really engaging video games have,

آنهایی که تو بازی های کامپیوتری هست ندارند،

که پسرها عاشقشون هستند.

that the boys are really interested in.

بنابراین نیاز داریم بازی های بهتری طراحی کنیم.

So we need to design better games.

We need to talk to teachers and parents and school board members and politicians.

نیاز داریم با معلمان و اولیاء

و مدیران مدارس و سیاست مدارها صحبت کنیم.

We need to make sure that people see that we need more men in the classroom.

ما باید مطمئن بشیم که مردم فهمیدند ما مردهای بیشتری در کلاس ها نیاز داریم.

ما باید به سیاست های انعطاف ناپذیری نگاه بیندازیم.

We need to look carefully at our zero tolerance policies.

آیا آنها عاقلانه هستند؟

Do they make sense?

ما نیاز داریم به این فکر کنیم که

We need to think about how to uncompress this curriculum if we can,

چگونه میتوانیم این موارد درسی را از فشردگی در بیاریم،

trying to bring boys back into a space that is comfortable for them.

سعی کنیم پسرها را به فضایی برگردونیم که

در آن راحت هستند.

All of those conversations need to be happening.

تمام این مکالمات باید اتفاق بیافتد.

There are some great examples out there of schools --

مثال هایی خوبی وجود دارد

از مدارس --

the New York Times just talked about a school recently.

نیویورک تایمز همین اواخر در مورد یک مدرسه صحبت کرده بود.

A game designer from the New School

یک طراح بازی از New School

put together a wonderful video gaming school.

یک بازی کامپیوتری برای مدرسه راه انداخته بود.

But it only treats a few kids, and so this isn't very scalable.

اما این فقط برای چند تا بچه کار میکنه

و خیلی قابل گسترش نیست.

We have to change the culture and the feelings

ما باید فرهنگ و حس

that politicians and school board members and parents have

سیاست مدارها و مدیران مدارس و اولیا را

نسبت به اینکه چه چیزهایی در مدارس امروزمان

about the way we accept and what we accept in our schools today.

پذیرفتنی هستند را عوض کنیم.

We need to find more money for game design.

ما باید پول بیشتری برای طراحی بازی خرج کنیم.

Because good games, really good games, cost money,

برای اینکه بازی خوب، بازی خیلی خوب، نیاز به پول داره

و بازی World of Warcraft بودجه عظیمی داره.

and World of Warcraft has quite a budget.

بسیاری از بازیهای آموزشی ندارند.

Most of the educational games do not.

ما از کجا شروع کردیم:

Where we started:

my colleagues Mike Petner, Shawn Vashaw, myself,

همکارانم -- مایک پنتر، شان واشاو و خودم --

we started by trying to look at the teachers' attitudes

ما با کنکاش در رفتار معلمان شروع کردیم

and find out how do they really feel about gaming,

و دنبال این گشتیم که واقعاً آنها چه احساسی نسبت به بازی کردن دارند.

آنها در موردش چی میگن؟

what do they say about it.

And we discovered that they talk about the kids in their school,

و ما کشف کردیم

که آنها با حالت مسخره در مورد بچه هایی که تو مدرسه

در مورد بازی کردن حرف میزنند،

who talk about gaming, in pretty demeaning ways.

صحبت می کنند.

They say, "Oh, yeah. They're always talking about that stuff.

آنها میگن، "اوه، بله، آنها همیشه دارند در مورد این مسائل حرف میزنند.

آنها در مورد حرکتهای کوچکشان

They're talking about their little action figures

و موفقیت های کوچکشان یا مدال های افتخارشان

and their little achievements or merit badges,

or whatever it is that they get.

یا هر چیز دیگری که به دست آوردند صحبت میکنند.

And they're always talking about this stuff."

و آنها همیشه دارند در مورد این مسائل حرف میزنند."

And they say these things as if it's OK.

آنها اینها را مثل یک چیز معمولی میگن.

But if it were your culture, think of how that might feel.

اما اگر این فرهنگ شما بود،

در مورد اینکه چه احساسی داشتید فکر کنید.

It's very uncomfortable to be on the receiving end

خیلی اذیت کننده است که دریافت کننده

of that kind of language.

این گونه سخنان باشید.

آنها در مورد هر چیزی که

They're nervous about anything that has anything to do with violence

به نوعی مرتبط با خشونت میشود عصبانی میشوند

because of the zero tolerance policies.

چون سیاست انعطاف ناپذیری دارند.

They are sure that parents and administrators

آنها مطمئن هستند که مدیران و اولیا هرگز این را قبول نمیکنند.

will never accept anything.

So we really need to think about looking at teacher attitudes

بنابراین ما نیاز داریم به این فکر کنیم که چگونه رفتار معلم ها را مورد کنکاش قرار بدیم

and finding ways to change the attitudes,

و راهی را پیدا کنیم که رفتارشان را عوض کنیم

so that teachers are much more open and accepting of boy cultures

تا معلم ها خیلی بازتر شوند و

فرهنگ پسرها را در کلاسشان قبول کنند.

in their classrooms.

Because, ultimately, if we don't,

برای اینکه در نهایت اگر ما این کار را نکنیم

then we're going to have boys who leave elementary school saying,

آن موقع ما پسرهایی را خواهیم داشت که مدرسه ابتدایی را ترک میکنند و میگن

"خوب، من فکر میکنم که آنجا جای دخترهاست،

"Well I guess that was just a place for girls, it wasn't for me.

برای من نیست.

So I've got to do gaming, or I've got to do sports."

پس من میرم بازی کنم یا به ورزش میپردازم."

If we change these things, if we pay attention to these things,

اگر ما اینها را عوض کنیم، اگر به آنها توجه کنیم،

and we reengage boys in their learning,

و پسرها را در یادگیریشان دوباره درگیر کنیم،

they will leave the elementary schools saying, "I'm smart."

آنها مدرسه ابتدایی را ترک میکنند و میگن، "من باهوشم".

ممنون.

Thank you.

(Applause)

(تشویق حضار)