Carl Honore: In praise of slowness

Translator: sann tint Reviewer: Myo Aung

What I'd like to start off with is an observation,

လေ့လာချက်တစ်ခုနဲ့ စတင်လိုက်ချင်တယ်။

which is that if I've learned anything over the last year,

ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်အတွင်း လေ့လာခဲ့တာရှိရင်

it's that the supreme irony

နှေးကွေးမှုအကြောင်း စာအုပ်တစ်အုပ်

of publishing a book about slowness

ထုတ်ဝေခြင်းရဲ့ အဆုံးစွန် ဝိရောဓိဖြစ်မှုက

is that you have to go around promoting it really fast.

ဒါကို အမြန် ကြော်ငြာကာ လှည့်လည်ဖို့လိုတာပါ။

I seem to spend most of my time these days

ဒီနေ့တွေရဲ့ အချိန်အများစုကို မြို့တွေ

zipping from city to city, studio to studio,

စတူဒီယိုတွေ၊ တွေ့ဆုံ၏ခန်းတွေ တစ်ခုပြီး တစ်ခု၊ ခြေကုန်သုတ်ရင်း၊

interview to interview,

စာအုပ်ကို အနေတော် အပိုင်းလေးတွေပိုင်းကာ

serving up the book in really tiny bite-size chunks.

တည်ခင်းရင်းအချိန်ကုန်ဆုံးနေပုံရတယ်။

Because everyone these days

အကြောင်းက ဒီခေတ်မှာ လူတိုင်းက

wants to know how to slow down,

အရှိန်လျှော့ချနည်းကို သိချင်နေကြပြီး

but they want to know how to slow down really quickly. So ...

အရှိန်လျှောချနည်းကို တကယ့်ကို မြန်ဆန်စွာ သိချင်ကြလို့ပါ။

so I did a spot on CNN the other day

ဒါနဲ့ ဟိုနေ့က CNN မှာ ကဏ္ဍတစ်ခုလုပ်တယ်။

where I actually spent more time in makeup than I did talking on air.

အသံလွှင့် ဟောပြောတာထက် ထွင်လုံးမှာ အချိန်ပိုကုန်ဆုံးခဲ့တယ်။

And I think that -- that's not really surprising though, is it?

ထင်တာက ဒါက တကယ့်ကို အံ့ဩစရာ မဟုတ်ဘူးပေါ့။

Because that's kind of the world that we live in now,

ဒါက ကျွန်တော်တို့ အခု နေတဲ့ ကမ္ဘာလိုလေ။

a world stuck in fast-forward.

ရှေ့ကို အမြန်သွားတာမှာ ညပ်နေတဲ့ ကမ္ဘာတစ်ခု

A world obsessed with speed,

အမြန်နှုန်း စွဲကပ်နေတဲ့ ကမ္ဘာတစ်ခု၊

with doing everything faster, with cramming more and more

အရာတိုင်းကို ပိုမြန်မြန်လုပ်နေပြီး ပြည့်ကျပ်သထက် ပြည့်ကျပ်လာပြီး

into less and less time.

ပိုပို ပြွတ်သိပ်ထည့်နေတာလေ။

Every moment of the day feels like

နေ့ရဲ့ အချိန်တိုင်းဟာ နာရီနဲ့ယှဉ်တဲ့

a race against the clock.

ပြေးပွဲတစ်ခုလိုပဲလေ။

To borrow a phrase from Carrie Fisher, which is

ကျွန်တော့ ကိုယ်ရေးထဲက Carrie Fisher ရဲ့

in my bio there; I'll just toss it out again --

စကားစုတစ်ခုကို ငှားပြီး ပြန်ထုတ်ပြရရင်

"These days even instant gratification takes too long." (Laughter)

"ဒီခေတ်မှာ ခဏ ဝမ်းမြောက်ခြင်းဆိုတာတောင် ကြာလွန်းတယ်။"(ရယ်သံများ)

And

အကြောင်းကိစ္စတွေကို ပိုကောင်းအောင်လုပ်ဖို့

if you think about how we to try to make things better, what do we do?

ကြိုးစားပုံအကြောင်း တွေးတယ်ဆို ဘာလုပ်ကြလဲ။

No, we speed them up, don't we? So we used to dial; now we speed dial.

အမြန်နှုန်းတင်တယ်မို့လား။ အရင်က ဒိုက်ခွက်လှည့်၊ အခု အမြန်လှည့်။

We used to read; now we speed read. We used to walk; now we speed walk.

အရင်က စာဖတ်၊ အခု အမြန်ဖတ်။ အရင်က လမ်းလျှောက်၊ အခု အမြန်လျှောက်။

And of course, we used to date and now we speed date.

တကယ်တမ်းက အရင်က ချိန်းတွေ့၊ အခု အမြန်ချိန်းတွေ့တယ်။

And even things that are by their very nature slow --

သဘာဝအတိုင်း သိပ်နှေးတဲ့ အရာတွေကိုတောင်

we try and speed them up too.

ကြိုးစားပြီး မြန်အောင်လုပ်ကြသေးတယ်။

So I was in New York recently, and I walked past a gym

မကြာခင်က New York မှာ ညနေ သင်တန်းသစ်အတွက်

that had an advertisement in the window for a new course, a new evening course.

ပြတင်းမှာ ကြော်ငြာထားတဲ့ အားကစားရုံကို

And it was for, you guessed it, speed yoga.

ဖြတ်လျှောက်တော့ မှန်းဆခဲ့သလို အမြန် ယောဂပါ။

So this -- the perfect solution for time-starved professionals

ဒီတော့ နေကို အလေးပြုချင်တဲ့ အချိန် ငတ်နေတဲ့ ပညာရှင်တွေအတွက်တော့

who want to, you know, salute the sun,

အကောင်းဆုံး အဖြေဆိုပေမဲ့

but only want to give over about 20 minutes to it.

ဒါအတွက် မိနစ် ၂၀ ခန့်ပေးချင်သူတွေသာပါ။

I mean, these are sort of the extreme examples,

ဆိုလိုတာက လွန်ကဲတဲ့ သာဓကမျိုးတွေ ရှိနေပြီး

and they're amusing and good to laugh at.

ဒါတွေ ရွှင်မြူးပြီးနဲ့ ရယ်စရာ ကောင်းနေတယ်။

But there's a very serious point,

ဒါပေမဲ့ လေးနက်တဲ့အချက်တစ်ခုရှိပြီး

and I think that in the headlong dash of daily life,

နေ့စဉ်ဘဝရဲ့ ဒရောသေပါးဖြစ်မှုထဲမှာ အမြန်ပြေးငှက်ရဲ့နေထိုင်မှုက

we often lose sight of the damage

ကျွန်တော်တို့ကို ဖြစ်စေတဲ့ ထိခိုက်မှုကို

that this roadrunner form of living does to us.

ကျွန်တော်တို့ မကြာခဏ မျက်ခြေပြတ် တယ်လို့ ထင်မိပါတယ်။

We're so marinated in the culture of speed

ကျွန်တော်တို့ဟာ ကျန်းမာရေး၊ အစားအစာ၊

that we almost fail to notice the toll it takes

အလုပ်၊ ဆက်ဆံရေးတွေ၊

on every aspect of our lives --

ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းဆိုတဲ့

on our health, our diet, our work,

ဘဝရဲ့ကဏ္ဍတိုင်းကို ထိခိုက်စေတာကို

our relationships, the environment and our community.

သတိမပြုမိနီးပါးဖြစ်စေတဲ့ အမြန် ယဉ်ကျေးမှုထဲမှာ နစ်လွန်းနေတယ်။

And sometimes it takes

တစ်ခါတစ်လေ ဘဝမှာ နေထိုင်ခြင်းထက်

a wake-up call, doesn't it,

ကျွန်တော်တို့ဟာ ဘဝတွေကို အလောတကြီး

to alert us to the fact that we're hurrying through our lives,

ဖြတ်သန်းနေတယ်ဆိုတာကို သတိပေးဖို့

instead of actually living them; that we're

နှိုးတဲ့ ဖုန်းသံတစ်ခု လိုတယ်မို့လား။

living the fast life, instead of the good life.

ကောင်းတဲ့ ဘဝတစ်ခုထက် မြန်တဲ့ ဘဝမှာ နေတာလေ။

And I think for many people, that wake-up call

လူအတော်များများအတွက် နှိုးတဲ့ ဖုန်းခေါ်သံက

takes the form of an illness.

မကျန်းမာတဲ့ ပုံစံတဆောင်တယ်လို့ ထင်တယ်။

You know, a burnout, or eventually the body says,

ကိုယ်စိတ် ချုံးချုံးကျတာ(သို့) နောက်ဆုံးတော့ ခန္ဓာကိုယ်က ပြောတာက

"I can't take it anymore," and throws in the towel.

"ငါ မသယ်နိုင်တော့ဘူး" သဘက်ထဲ ပစ်လိုက်တဲ့။

Or maybe a relationship goes up in smoke

(သို့) ဆက်ဆံရေးတစ်ခု ပျက်သုဉ်းလောက်တာပါ။

because we haven't had the time, or the patience,

အကြောင်းက ကျွန်တော်တို့မှာ အခြားသူနဲ့

or the tranquility,

ရှိနေဖို့၊ သူတို့ကို နားထောင်ဖို့အချိန်၊

to be with the other person, to listen to them.

သည်းခံမှုနှင့် ငြိမ်သက်မှု မရှိတော့လို့ပါ။

And my wake-up call came when I started

နှိုးပေးတဲ့ ဖုန်းခေါ်သံက ကျွန်တော့သားကို

reading bedtime stories to my son,

အိပ်ရာဝင် ပုံပြင်တွေ ဖတ်ပြချိန်မှာ လာတော့

and I found that at the end of day,

တစ်နေ့တာအဆုံးမှာ သူ့အခန်းထဲ

I would go into his room and I just couldn't slow down -- you know,

ကျွန်တော် ဝင်သွားတော့ အရှိန်လျှော့ချလို့ မရတာ တွေ့လာရတယ်။

I'd be speed reading "The Cat In The Hat."

"The Cat In The Hat" ကို အမြန်ဖတ်ပြီး

I'd be -- you know, I'd be skipping lines here,

စာကြောင်းတွေ ၊ စာပိုဒ်တွေ တစ်ခါတစ်လေ

paragraphs there, sometimes a whole page,

စာတစ်မျက်နှာလုံးကို ကျော်ဖတ်မယ်။

and of course, my little boy knew the book inside out, so we would quarrel.

သားငယ်က စာအုပ်ကို ခရေစေ့တွင်းကျ သိတော့ စကားများကြရောလေ။

And what should have been the most relaxing, the most intimate,

အဖေတစ်ယောက် ထိုင်ပြီး သူ့သားကို စာဖတ်ပြတဲ့အခါ

the most tender moment of the day,

တစ်နေ့တာရဲ့ အအေးဆေးဆုံး၊ အရင်းနှီးဆုံး၊

when a dad sits down to read to his son,

အသိမ်မွေ့ဆုံးဖြစ်သင့်တာအစား

became instead this kind of gladiatorial battle of wills,

ဆန္ဒတွေရဲ့ ရောမခေတ် တိုက်ပွဲမျိုးဖြစ်လာခဲ့တယ်၊

a clash between my speed

ကျွန်တော့ရဲ့ အမြန်နဲ့ သူ့ရဲ့နှေးကွေးမှု

and his slowness.

ကြားက ပဋိပက္ခတစ်ခုပေါ့။

And this went on for some time,

ဒါက အချိန်တစ်ခုကြာ ဆက်ဖြစ်နေပြီး

until I caught myself scanning a newspaper article

အမြန်လိုသူတွေ အချိန်သက်သာတဲ့နည်းတွေနဲ့

with timesaving tips for fast people.

ဆောင်းပါးတစ်ပုဒ်ကို လှန်မကြည့်မိခင်အထိပါ

And one of them made reference to a series of books called

တစ်ပုဒ်က "တစ်မိနစ် အိပ်ရာဝင် ပုံပြင်"

"The One-Minute Bedtime Story."

လို့ခေါ်တဲ့ စာအုပ်အတွဲကို ကိုးကားထားတယ်။

And I wince saying those words now,

အခု ဒီစကားလုံးတွေကို ရှုံ့မဲ့ ပြောနေပေမဲ့

but my first reaction at the time was very different.

အချိန်ကို ပထမ တုံ့ပြန်မှုက ခြားနားခဲ့တယ်။

My first reflex was to say,

ပထမဆုံး အလိုလိုတုံ့ပြန်မှုက

"Hallelujah -- what a great idea!

"အိုး၊ ကောင်းလိုက်တဲ့ စိတ်ကူး၊

This is exactly what I'm looking for to speed up bedtime even more."

ဒါ အိပ်ရာဝင်ချိန်ကို ပိုတောင် မြန်ဖို့ ငါရှာနေတာ အတိအကျပဲ"လို့ပါ

But thankfully,

ဒါပေမဲ့ ကံကောင်းချင်တော့ ခေါင်းပေါ်မှာ

a light bulb went on over my head, and my next reaction was very different,

မီးဆက်လင်းပြီး နောက်တုံ့ပြန်မှုက လုံးဝမတူပါ

and I took a step back, and I thought,

တစ်လှမ်းဆုတ်ပြီး တွေးမိတာက

"Whoa -- you know, has it really come to this?

"ဟိုး၊ ဒီကို တကယ် လာပြီလား"ပေါ့။

Am I really in such a hurry that I'm prepared

နောက်ဆုံးမှာ ငါက အသံလေးတစ်ခုနဲ ငါ့သားကို

to fob off my son with a sound byte at the end of the day?"

နှပ်ချဖို့ အသင့်ပြင်နေတာ ဒီလောက်အလျင်လိုနေတာလား။"

And I put away the newspaper --

သတင်းစာကို ဖယ်ထားလိုက်ပြီး

and I was getting on a plane -- and I sat there,

လေယာဉ်ပေါ်ကိုတက်ပြီး ထိုင်လိုက်တယ်။

and I did something I hadn't done for a long time -- which is I did nothing.

မလုပ်တာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့အရာလုပ်တယ် ဘာမှမလုပ်တာ

I just thought, and I thought long and hard.

ကျွန်တော် အကြာကြီး အပြင်းအထန်စဉ်းစားတယ်။

And by the time I got off that plane, I'd decided I wanted to do something about it.

လေယာဉ်က မဆင်းခင် ဒါနဲ့ပတ်သက်တာ တစ်ခုခုလုပ်ချင်တာကို ဆုံးဖြတ်တယ်။

I wanted to investigate this whole roadrunner culture,

အမြန်ပြေးငှက် ယဉ်ကျေးမှုတစ်ခုလုံးကို စူးစမ်းချင်တယ်။

and what it was doing to me and to everyone else.

ဒါက ကျွန်တော့ကိုရော၊ လူတိုင်းကိုပါ လုပ်နေတာလေ။

And I had two questions in my head.

ခေါင်းထဲမှာ မေးခွန်းနှစ်ခု ရှိခဲ့တယ်။

The first was, how did we get so fast?

ပထမတစ်ခုက ကျွန်တော်တို့ ဘာလို့ ဒီလောက် အမြန်လိုကြတာလဲ။

And the second is, is it possible,

ဒုတိယက အရှိန်လျှော့ချဖို့ ဖြစ်နိုင်လား၊

or even desirable, to slow down?

(သို့) လိုတောင်လိုချင်စရာလားပေါ့။

Now, if you think about

ကျွန်တော်တို့ကမ္ဘာ အရှိန်တက်လာပုံကို

how our world got so accelerated, the usual suspects rear their heads.

တွေးရင် ဖြစ်နေကျ သံသယတွေက ၎င်းတို့ရဲ့ ခေါင်းတွေကို မော့ကြတယ်။

You think of, you know, urbanization,

မြို့ပြဖော်ဆောင်မှု၊ များများထုတ်

consumerism, the workplace, technology.

များများသုံးဝါဒ၊ အလုပ်ခွင်၊ နည်းပညာတို့ကို တွေးကြည့်ပါ။

But I think if you cut through

ဒါပေမဲ့ ဒီတွန်းအားတွေကနေ ဖောက်ထွက်လိုက်ရင်

those forces, you get to what might be the deeper

ပိုနက်ရှိုင်းတဲ့ မောင်းနှင်သူ၊ ပြဿနာရဲ့ အဓိကဆီ

driver, the nub of the question,

ရောက်သွားလောက်တယ်လို့ ထင်တယ်။

which is how we think about time itself.

ဒါက အချိန်ကို ကျွန်တော်တို့ တွေးကြပုံပါ။

In other cultures, time is cyclical.

အြခား ယဉ်ကျေးမှုတွေမှာ အချိန်က လည်နေတယ်။

It's seen as moving in great,

ဧရာမ စိမ်ပြေနပြေ စက်ဝန်းတွေထဲမှာ

unhurried circles.

ရွေ့နေတယ်လို့ မြင်ရတယ်။

It's always renewing and refreshing itself.

၎င်းဘာသာ အြမဲ ပြန်သစ်၊ ပြန်လန်းဆန်းနေတယ်။

Whereas in the West, time is linear.

အနောက်တိုင်းမှာကျတော့ အလျားလိုက်ပါ။

It's a finite resource;

အကန့်အသတ်ရှိတဲ့ ရင်းမြစ်တစ်ခုပါ။

it's always draining away.

အမြဲ ကုန်ခမ်းနေတယ်။

You either use it, or lose it.

သုံးတာဖြစ်ဖြစ်၊ ဆုံးရှုံးတာဖြစ်ဖြစ်ပါ။

"Time is money," as Benjamin Franklin said.

"အချိန်က ငွေပဲ"လို့ Benjamin Franklin ပြောခဲ့သလိုပေါ့။

And I think what that does to us psychologically

ဒါက ကျွန်တော်တို့ကို စိတ်ပိုင်းအရ လုပ်တာက

is it creates an equation.

ညီမျှခြင်းတစ်ခုကို ဖန်တီးလိုက်တယ်။

Time is scarce, so what do we do?

အချိန်က ရှားတော့ ကျွန်တော်တို့ ဘာလုပ်ကြလဲ။

Well -- well, we speed up, don't we?

အမြန်နှုန်း မြှင့်လိုက်တယ်မို့လား။

We try and do more and more with less and less time.

အချိန်နည်းနည်းနဲ့ ပိုလုပ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။

We turn every moment of every day

နေ့စဉ်ရဲ့ခဏတိုင်းကို ပန်းတိုင်ရောက်တဲ့

into a race to the finish line --

ပြေးပွဲအဖြစ် ပြောင်းကြတယ်

a finish line, incidentally, that we never reach,

ပန်းတိုင်တစ်ခု စကားမစပ်၊ ဘယ်တော့မှ မရောက်ပေမဲ့

but a finish line nonetheless.

ဘာဖြစ်ဖြစ် ပန်းတိုင်တစ်ခုပဲလေ။

And I guess that the question is,

ကျွန်တော့အထင် ဒီမေးခွန်းက

is it possible to break free from that mindset?

ဒီတွေးခေါ်မှုအလေ့ကနေ လွတ်ထွက် နိုင်လားပေါ့။

And thankfully, the answer is yes, because

ကံကောင်းတော့ အဖြေက ဖြစ်နိုင်တဲ့အကြောင်းက

what I discovered, when I began looking around, that there is

ဝန်းကျင်ကို စကြည့်တဲ့အခါ ပိုမြန်တာက

a global backlash against this culture that

အမြဲ ပိုကောင်းပြီး၊ ပိုအလုပ်ရှုပ်တာက အကောင်းဆုံးလို့ပြောတဲ့

tells us that faster is always better, and that busier is best.

ယဉ်ကျေးမှုကို ဆန့်ကျင်တဲ့ ကမ္ဘာအနှံ့ တုံ့ပြန်မှုရှိတာတွေ့လို့ပါ

Right across the world, people are doing the unthinkable:

ကမ္ဘာတစ်လွှားမှာ လူတွေဟာ မတွေးနိုင်တာကို လုပ်နေကြတယ်၊

they're slowing down, and finding that,

အရှိန်ကို လျှော့ချနေကြပြီး တွေ့မြင်ကြတာက

although conventional wisdom tells you that if you slow down, you're road kill,

အရှိန်လျှော့ရင် တိုက်သတ်ခံရတယ် ဆိုံတဲ့ အစဉ်အလာ တွေးခေါ်ကြပေမဲ့

the opposite turns out to be true:

ဆန့်ကျင်ဘက်က အမှန်ဖြစ်သွားတာပါ။

that by slowing down at the right moments,

သင့်တော်တဲ့ အချိန်တွေမှာ အရှိန်လျှော့ရင်း

people find that they do everything better.

အရာရာကို ပိုကောင်းကောင်းလုပ်တာလို့ ထင်တာပါ

They eat better; they make love better; they exercise better;

ပိုကောင်းကောင်းစား၊ ပိုကောင်းကောင်းချစ်၊ ပိုကောင်းကောင်းလေ့ကျင့်

they work better; they live better.

ပိုကောင်းကောင်း အလုပ်လုပ်၊ ပိုကောင်းကောင်း နေထိုင်တာပါ။

And, in this kind of cauldron

အချိန်တွေ၊ နေရာတွေ၊

of moments and places and acts of deceleration,

အရှိန်လျှော့ချတဲ့ အပြုအမူတွေရဲ့ ဒီဒယ်အိုးမျိုးထဲမှာ

lie what a lot of people now refer to as

"International Slow Movement"လို့ အခု လူအများအပြား ပြောကြတဲ့

the "International Slow Movement."

အထဲမှာ လဲလျောင်းကြတယ်။

Now if you'll permit me a small act of hypocrisy,

ကဲ ဒီအယောင်ဆောင်မှုရဲ့ လုပ်ရပ်လေးတစ်ခုကို လုပ်ခွင့်ပေးမယ်ဆိုရင်

I'll just give you a very quick overview of

အနှေး လှုပ်ရှားမှုအတွင်းမှာ ဆက်ဖြစ်နေတာရဲ့

what's going on inside the Slow Movement. If you think of food,

အမြန် ခြုံငုံသုံးသပ်ချက်တစ်ခုကို ပေးပါမယ်။အစားအစာကို တွေးမိရင်

many of you will have heard of the Slow Food movement.

Slow Food Movement ကို ကြားဖူးကြမှာပါ။

Started in Italy, but has spread across the world,

အီတလီမှာ စခဲ့ပေမဲ့ ကမ္ဘာအနှံ့ပျံ့သွားပြီး

and now has 100,000 members

အခုဆို နိုင်ငံပေါင်း ၅၀ မှာ

in 50 countries.

အဖွဲ့ဝင် ၁၀၀၀၀၀ ရှိပါတယ်။

And it's driven by a very simple and sensible message,

ဒါကို အလွန် ရိုးပြီး သင့်တင့်တဲ့ သတင်းစကားတစ်ခုက မောင်းနှင်တယ်၊

which is that we get more pleasure and more health

မျှတတဲ့ နှုန်းတစ်ခုမှာ အစားအစာကို

from our food when we

စိုက်ပျိုး၊ ချက်ပြုတ်၊စားသောက်တာကနေ

cultivate, cook and consume it at a reasonable pace.

သာယာမှုနဲ့ ကျန်းမာမှုတွေ ပိုရတယ်ဆိုတာပါ။

I think also the explosion of

သဘာဝ စိုက်ပျိုးရေးလှုပ်ရှားမှု တစ်ဟုန်ထိုး

the organic farming movement, and the renaissance of farmers' markets,

တိုးပွားမှုနဲ့ လယ်သမား စျေးတွေ ပြန်ခေတ်စားမှုကလည်း

are other illustrations

လူတွေဟာ စက်မှုလုပ်ငန်း အချိန်ဇယားမှာ

of the fact that people are desperate to get away from

သူတို့ရဲ့ အစားအစာကို စားသောက်၊ ချက်ပြုတ်၊

eating and cooking and cultivating their food

စိုက်ပျိုးနေတာကနေ လွတ်မြောက်ဖို့

on an industrial timetable.

အသည်းအသန် ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာရဲ့ သဓကတွေပါ။

They want to get back to slower rhythms.

သူတို့ဟာ ပိုနှေးတဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေဆီ ပြန်သွားချင်ကြတယ်။

And out of the Slow Food movement has grown something

Slow Food movement ကနေ ကြီးထွားလာတာက

called the Slow Cities movement, which has started in Italy,

Slow Cities movement လို့ ခေါ်တဲ့အရာပါ။အီတလီမှာ စခဲ့ပေမဲ့

but has spread right across Europe and beyond.

ဥရောပတစ်လွားကို လွန်ပြီး ပျံ့နှံ့သွားတယ်။

And in this, towns

ဒီအချက်မှာ လူတွေကို အရှိန်လျှော့ချဖို့၊

begin to rethink how they organize the urban landscape,

နှင်းဆီတွေကို မွှေးပြီးအချင်းချင်း ဆက်သွယ်တာ အားပေးနိုင်အောင်

so that people are encouraged to slow down

မြို့တွေဟာ မြို့ပြ ရှုခင်း စီစဉ်ပုံကို

and smell the roses and connect with one another.

ပြန်လည်တွေးဖို့ အစပြုလာခဲ့တယ်။

So they might curb traffic,

ဒီတော့ သူတို့ဟာ ယာဉ်တွေကို ဟန့်တားတာ

or put in a park bench, or some green space.

ပန်းခြံ ခုံတန်း-(သို့) စိမ်းလန်းတဲ့ နေရာ ထည့်တာလုပ်နိုင်တယ်။

And in some ways, these changes add up to more than the sum of their parts,

တစ်ချို့နည်းတွေမှာ ပြောင်းလဲမှုတွေက အပိုင်းစုထက် ပိုအရာထင်တယ်။

because I think when a Slow City becomes officially a Slow City,

အကြောင်းက Slow City က တရားဝင် Slow City ဖြစ်လာတဲ့အခါ

it's kind of like a philosophical declaration.

ဒါက ဒဿနကြေညာချက် တစ်ခုလိုပဲလို့ ထင်တယ်။

It's saying to the rest of world, and to the people in that town,

ကျွန်တော်တို့ဟာ ၂၁ ရာစုထဲမှာ အရှိန်လျှော့ချမှုဟာ ကဏ္ဍတစ်ခုရှိတာ

that we believe that in the 21st century,

ယုံကြည်တယ်လို့ ကျန်ရှိတဲ့ ကမ္ဘာနဲ့

ဒီမြို့ထဲက လူတွေကို ပြောလိုက်တာပါ။

In medicine, I think a lot of people are deeply disillusioned

ဆေးဝါးမှာဆိုရင် လူအတော်များများဟာ

with the kind of quick-fix mentality

သမားရိုးကျဆေးမှာ တွေ့ရတဲ့ အမြန် ကုသမှု

you find in conventional medicine.

စိတ်သဘောမျိုးနဲ့ စိတ်ပျက်သွားကြတယ်။

And millions of them around the world are turning

တစ်ကမ္ဘာလုံးက သန်းချီတဲ့ ဒီဆေးတွေဟာ

to complementary and alternative forms of medicine,

အစပ်တည့်တဲ့ သဘာဝကုထုံး ဆေးပုံစံတွေ အဖြစ် ပြောင်းလဲနေတယ်။

which tend to tap into sort of

ဒါက ပိုနှေး၊ ပိုသိမ်မွေ့၊ ပိုခြုံငုံမိတဲ့

slower, gentler, more holistic forms of healing.

ကူသနည်း ပုံစံမျိုးတွေကို ဆွဲဆောင်တတ်ပါတယ်။

Now, obviously the jury is out on many of these complementary therapies,

ရှင်းနေတာက ဒီသဘာဝဆေး ကုထုံးများစွာ အပေါ်မှာ မဆုံးဖြတ်နိုင်သေးဘဲ

and I personally doubt that the coffee enema

ကျွန်တော့အနေနဲ ကော်ဖီ ဝမ်းချုဆေးဟာ ပင်မစီးကြောင်း သဘောတူညီမှု

will ever, you know, gain mainstream approval.

ရမယ်ဆိုတာ သံသယဖြစ်မိတယ်

But other treatments

ဒါပေမဲ့ အခြားကုသမှုတွေဖြစ်တဲ့

such as acupuncture and massage, and even just relaxation,

အပ်စိုကက်ကုထုံး၊ အနှိပ်နဲ့ အပန်းဖြေမှုဆိုတာတောင်

clearly have some kind of benefit.

အကျိုးကျေးဇူး ရတယ်ဆိုတာ ရှင်းပါတယ်။

And blue-chip medical colleges everywhere

နေရာတိုင်းက အဆင့်မြင့် ဆေးဝါး ကောလိပ်တွေဟာ

are starting to study these things to find out how they work,

ဒါတွေ လုပ်ဆောင်ပုံနဲ့ ဒါတွေကနေ သင်ယူနိုင်တာကို

and what we might learn from them.

သိရှိဖို့ ဒီအရာတွေကို စတင်လေ့လာနေပါတယ်။

Sex. There's an awful lot of fast sex around, isn't there?

လိင်ကိစ္စ။ စိတ်မသက်သာစရာ အမြန်လိင်ကိစ္စလေ။

I was coming to --

ကျွန်တော်ပြောတာက

well -- no pun intended there.

ဟာသလုပ်ဖို့ မရည်ရွယ်ပါဘူး။

I was making my way, let's say, slowly to Oxford,

ဆိုပါတော့ Oxford ကို ဖြည်းဖြည်းလေး ကျွန်တော် သွားနေပြီး

and I went through a news agent, and I saw a magazine,

သတင်းစာဆိုင်အဖြတ် မဂ္ဂဇင်းတစ်စောင်တွေ့တယ်။

a men's magazine, and it said on the front,

အမျိုးသား မဂ္ဂဇင်းတစ်စောင်။ ရှေ့ဖုံးမှာက

"How to bring your partner to orgasm in 30 seconds."

"သင့်အဖော်ကို စက္ကန့် ၃၀ အတွင်း ဆန္ဒပြည့်ဝစေနည်း"တဲ့။

So, you know, even sex

ဒီတော့ လိင်ကိစ္စတောင်မှ

is on a stopwatch these days.

ဒီခေတ်မှာ အချိန်ဖမ်းနာရီမှာရှိတယ်နော်။

Now, you know,

ကဲ သိတဲ့အတိုင်း

I like a quickie as much as the next person,

ဘေးနားက လူလောက်ကို ဒရောသောပါးလုပ်ချင်ပေမဲ့

but I think that there's an awful lot to be gained

နှေးတဲ့ လိင်ကိစ္စကနေ၊ အိပ်ရာထဲမှာ အရှိန်လျှော့ပြီး ရရှိဖို့ကတော့

from slow sex -- from slowing down in the bedroom.

စိတ်မသက်မသာစရာလို့ ထင်မိတယ်။

You know, you tap into that -- those deeper,

ဒါကို သင် စိတ်ပါသွားတယ်၊ ဒီပိုနက်ရှိုင်းတဲ့ စိတ်ပိုင်း၊

sort of, psychological, emotional, spiritual currents,

ခံစားမှုပိုင်း၊ စိတ်ပိုင်း စီးကြောင်းတွေပေါ့။

and you get a better orgasm with the buildup.

အရှိန်မြှင့်တာနဲ့ဆို ပိုဆန္ဒပြည်တယ်လေ။

You can get more bang for your buck, let's say.

ဆိုရရင် ပို ဝုန်းဒိုင်း ဖြစ်တာပေါ့။

I mean, the Pointer Sisters said it most eloquently, didn't they,

Pointer Sisters က "a lover with a slowhand"ကို ချီးမွမ်းဆိုတော့

when they sang the praises of "a lover with a slow hand."

ကျလောက်အောင် အကောင်းဆုံး ပြောခဲ့တယ်လေ။

Now, we all laughed at Sting

ကဲ နှစ်အနည်းငယ်က Sting က

a few years ago when he went Tantric,

Tantric လေ့ကျင့်တော့ သူ့ကို လှောင်ကြပေမဲ့

but you fast-forward a few years, and now you find couples of all ages

ရှေ့နှစ်နည်းနည်း အမြန်သွားကြည့်ပါ၊ အရွယ်စုံ စုံတွဲတွေ

flocking to workshops, or maybe just

ဆွေးနွေပွဲတွေမှာ အုံနေတာ တွေ့ရတယ်၊

on their own in their own bedrooms, finding ways

ကိုယ်တိုင် အိပ်ခန်းတွေထဲမှာပဲ ဘရိတ်အုပ်ပြီး ပိုကောင်းတဲ့

to put on the brakes and have better sex.

လိင်ကိစ္စ နည်းတွေ ရှာနေတာဖြစ်နိုင်တယ်

And of course, in Italy where -- I mean, Italians always seem to know

တကယ်တမ်း အီတလီမှာပါ၊ ဆိုလိုတာက အီတလီတွေဟာ

where to find their pleasure --

သာယာမှုကို ဘယ်မှာ ရှာတွေဖို့ သိနေပုံရပြီး

they've launched an official Slow Sex movement.

တရားဝင် Slow Sex လှုပ်ရှားမှုကို စတင်ခဲ့တယ်။

The workplace.

အလုပ်ခွင်။

Right across much of the world --

ကမ္ဘာ့ အတော်များများတစ်ခွင်မှာ

North America being a notable exception --

မှတ်လောက်စရာ ခြွင်းချက် မြောက် အမေရိကဟာ

working hours have been coming down.

အလုပ်ချိန်တွေ ထိုးကျနေခဲ့တယ်။

And Europe is an example of that,

ဥရောပဟာ ဒါရဲ့ သာဓကတစ်ခုပါ။

and people finding that their quality of life improves

လူတွေဟာ အလုပ်လျှော့လုပ်လေ၊ သူတို့ရဲ့ ဘဝ အရည်အသွေး တိုးတက်သလို

as they're working less, and also

သူတို့ရဲ့ နာရီအလိုက် ထုတ်လုပ်မှုတွေလည်း

that their hourly productivity goes up.

တိုးမြင့်လာတယ်လို့ ထင်ကြတယ်။

Now, clearly there are problems with

ကဲ ရှင်းနေတာက ပြင်သစ်မှာ ၃၅ နာရီ

the 35-hour workweek in France --

အလုပ်သီတင်းပတ်နဲ့ ပြဿနာတွေရှိတယ်၊

too much, too soon, too rigid.

များလွန်း၊ စောလွန်း၊ တင်းကျပ်လွန်းတာပါ။

But other countries in Europe, notably the Nordic countries,

ဒါပေမဲ့ ဥရောပ အခြားနိုင်ငံတွေ၊ သိသာတာက နောဒစ် နိုင်ငံတွေမှာ

are showing that it's possible

အလုပ်သရဲမဖြစ်ဘဲ ဖော်လံဖား

to have a kick-ass economy

စီးပွားရေးတစ်ခု ရှိဖို့

without being a workaholic.

ဖြစ်နိုင်တယ်ဆိုတာ ပြသနေတယ်။

And Norway, Sweden,

နော်ဝေး၊ ဆွီဒင်၊

Denmark and Finland now rank

ဒိန်းမတ်နဲ့ ဖင်လန်တို့ဟာ အခုဆို

among the top six most competitive nations on Earth,

ထိပ်တန်း ကမ္ဘာ့ ပြိုင်ဘက် ခြောက် နိုင်ငံထဲမှာ ပါဝင်ပြီး

and they work the kind of hours that would make the average American

သူတို့ဟာ သာမန် အမေရိကန် မနာလိုပြီး

weep with envy.

ငိုစေမယ့် နာရီမျိုးနဲ အလုပ်လုပ်တယ်။

And if you go beyond sort of the country level,

နိုင်ငံ အဆင့်လိုမျိုးကို လွန်ပြီး

down at the micro-company level,

မိုက်ခရို ကုမ္ပဏီ အဆင့်ကို ဆင်းသွားရင်

more and more companies now are realizing

ပိုများတဲ့ကုမ္ပဏီတွေက

that they need to allow their staff

ဝန်ထမ်းတွေကို အလုပ်ချိန် လျော့လုပ်ဖို့

either to work fewer hours or just to unplug --

(သို့) အားလပ်စေတာ နေ့လည်ပိုင်း အနားပေးဖို့

to take a lunch break, or to go sit in a quiet room,

(သို့) တိတ်ဆိတ်တဲ့ အခန်းမှာ သွားထိုင်ဖို့၊

to switch off their Blackberrys and laptops -- you at the back --

ဖုန်းတွေ၊ ကွန်ပြူတာတွေ ပိတ်ဖို့

mobile phones,

ခွင့်ပြုပေးသင့်တယ်ဆိုတာကို သိလာတာပါ။

during the work day or on the weekend, so that they have time to recharge

အလုပ်လုပ်ရက် (သို့)နားရက်မှာ အားပြန်ဖြည့်ဖို့ အချိန်ရဖို့နဲ့

and for the brain to slide into that

ဦးနှောက်အတွက် အတွေးရဲ့ဖန်တီးတတ်တဲ့

kind of creative mode of thought.

နည်းလမ်းမျိုးထဲကို လျှိုသွင်းဖို့ပါ။

It's not just, though, these days,

ဒါပေမဲ့ ဒီခေတ်မှာ အလုပ် အလွန်အကျွံလုပ်တာက

adults who overwork, though, is it? It's children, too.

လူကြီးတွေသာ မဟုတ်ပဲ၊ ကလေးတွေရောပါ။

I'm 37, and my childhood ended in the mid-'80s,

ကျွန်တော်က ၃၇ နှစ်၊ ကလေးဘဝက ၈၀ နှစ်လယ်တွေမှာ အဆုံးသတ်ခဲ့ပြီး

and I look at kids now, and I'm just amazed by the way they

အခုခေတ် ကလေးတွေကိုကြည့်တော့

race around with more homework,

အိမ်စားတွေပိုများ၊ပိုပြီး အချိန်ပိုသင်တာ၊

more tutoring, more extracurriculars

လွန်ခဲ့တဲ့ မျိုးဆက်က အတွေးပေါက်ခဲ့ကြမယ့်

than we would ever have conceived of a generation ago.

များတဲ့ သင်ရိုးပြင်ပတွေနဲ့ သူတို့ လှည့်ပတ်ပြေးနေပုံကိုအံ့ဩတယ်။

And some of the most heartrending emails

ကျွန်တော့ ဝက်ဆိုဒ်မှာ ဝင်လာတဲ့ စိတ်သောက

that I get on my website

အဖြစ်ရဆုံး အီးမေးလ်တစ်ချို့က

are actually from adolescents

တကယ်တော့ မြီးကောင်ပေါက်တွေဆီကပါ၊

hovering on the edge of burnout, pleading with me

မခံရပ်နိုင်အာင် ကိုယ်စိတ်ပင်ပန်းနေပြီး

to write to their parents,

ပင်ပန်းတဲ့အလုပ်ကနေ လွတ်အောင်

to help them slow down, to help them get off this

ကူညီဖို့ သူတို့ရဲ့ မိဘတွေဆီ

full-throttle treadmill.

စာရေးပေးဖို့ ပန်ကြားနေတာတွေပါ။

But thankfully, there is a backlash there in parenting as well,

ကံကောင်းတာက အုပ်ထိန်းမှုမှာပါ

and you're finding that, you know, towns in the United States

တုံ့ပြန်မှုရှိကာ US မှာရှိတဲ့ မြို့တွေဟာ

are now banding together and banning extracurriculars

လူတွေ ဖိအားလျော့ပြီး မိသားစုအချိန်ရှိကာ အရှိန်လျော့နိုင်ဖို့

on a particular day of the month, so that people can,

အခု စုရုံးပြီး သင်ရိုးပြင်ပတွေကို

you know, decompress and have some family time, and slow down.

တစ်လရဲ့ တစ်ရက်မှာ တားမြစ်နေတာ တွေ့ရတယ်။

Homework is another thing. There are homework bans

အိမ်စာ နောက်ထပ်တစ်ခုပါ။ ဖွံ့ဖြိုးပြီး ကမ္ဘာတစ်လွှားမှာ

springing up all over the developed world

အိမ်စာ တားဆီးမှုတွေ မှိုလိုပေါက်လာနေတယ်။

in schools which had been piling on the homework for years,

နှစ်တွေချီပြီး အိမ်စာကို ပုံကြီးချဲ့နေတဲ့ ကျောင်းတွေဖြစ်ပြီး

and now they're discovering that less can be more.

နည်းတာက ပိုများနိုင်တာကို အခု ရှာဖွေနေတယ်။

So there was a case up in Scotland recently

မကြာခင်က စကော့တလန်မှာ ကိစ္စတစ်ခုပေါ်ခဲ့တယ်

where a fee-paying, high-achieving private school

၁၃ နှစ်အောက် ကလေးတိုင်းအတွက်

banned homework

အိမ်စာ တားမြစ်တဲ့ အခပေး အောင်မြင်မှု

for everyone under the age of 13,

မြင့်မားတဲ့ ကိုယ်ပိုင် ကျောင်းတစ်ကျောင်းပါ။

and the high-achieving parents freaked out and said,

အောင်မြင်မှု မြင့်တဲ့ မိဘတွေက ဗြောင်းဆန်ကာ

"What are you -- you know, our kids will fall" -- the headmaster said,

"ငါ့ကလေးတွေ ကျသွားဆိုရင်ရော" ဆိုတော့

"No, no, your children need to slow down at the end of the day."

ကျောင်းအုပ်က "နိုး၊ နောက်ဆုံးမှာ ကလေးတွေ အရှိန်လျှောဖို့လိုတယ်"

And just this last month, the exam results came in,

ပြီးခဲ့တဲ့လ စာမေးပွဲ အောင်စာရင်းတွေ ထွက်တော့

and in math, science, marks went up 20 percent

ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်ပျှမ်းမျှမှာ သင်္ချာ၊ သိပ္ပံ အမှတ်တွေဟာ

on average last year.

၂၀ ရာခိုင်နှုန်း တက်သွားတယ်။

And I think what's very revealing is that

ထင်တာက ထုတ်ဖော်ပြသနေတာက

the elite universities, who are often cited as the reason

ကလေးတွေကို မောင်းပြီး ပညာသိပ်တတ်စေချင်တဲ့ အကြောင်းပြချက်နဲ့

that people drive their kids and hothouse them so much,

ကိုးကားတဲ့ ထိပ်တန်း တက္ကသိုလ်တွေ ဆီလာနေတဲ့

are starting to notice the caliber of students

ကျောင်းသားတွေရဲ့ အရည်အသွေးဟာ ကျဆင်းနေတာကို စတင် သတိထားမိတာကိုပါ။

coming to them is falling. These kids have wonderful marks;

ဒီကလေးတွေဟာ အံ့ဖွယ်အမှတ်တွေရှိတယ်၊

they have CVs jammed with extracurriculars,

မျက်ရည်ဝဲသွားစေတဲ့အထိ သင်ရိုးပြင်ပ အရာတွေနဲ့

to the point that would make your eyes water.

ပြွတ်သိပ်နေတဲ့ ကိုယ်ရေး အကျဉ်းရှိတယ်။

But they lack spark; they lack

ဒါပေမဲ့ သူတို့မှာ တက်ကြွမှုမရှိ၊

the ability to think creatively and think outside --

ဖန်တီးတွေးတောနိုင်မှု ကင်းနေတယ်၊

they don't know how to dream. And so what these Ivy League schools,

စိတ်ကူးလို့ မတတ်ကြဘူး။ ဒီလိုနဲ့ Ivy League ကျောင်းတွေ၊

and Oxford and Cambridge and so on, are starting to send a message

Oxford နဲ့ Cambridge တွေက ဘရိတ် အုပ်ဖို့

to parents and students that they need to put on the brakes a little bit.

လိုတယ်လို့ မိဘတွေ၊ ကျောင်းသားတွေကို စာတို့တစ်စောင် စပို့နေတယ်။

And in Harvard, for instance, they send out

ဥပမာ Harvard မှာ ဘွဲ့ကြိုတွေ၊ ပထမနှစ်သမားတွေကို

a letter to undergraduates -- freshmen --

စာတစ်စောင် ပို့တယ်၊

telling them that they'll get more out of life, and more out of Harvard,

သူတို့တွေ ဘရိတ်အုပ်ပြီး လျှော့လုပ်ပေမဲ့

if they put on the brakes, if they do less,

အချိန် လိုအပ်တဲ့ အရာတွေကို အချိန်ပေးပြီး

but give time to things, the time that things need,

ဒါတွေကို နှစ်သက်၊ အရသာခံရင် ဘဝ ကနေ၊ Harvard ကနေ

to enjoy them, to savor them.

ပိုရလိမ့်မယ်လို့ ပြောရင်းပါ။

And even if they sometimes do nothing at all.

တစ်ခါတစ်လေ ဘာမျှ မလုပ်ဘူးဆိုတာတောင်ပါ။

And that letter is called -- very revealing, I think --

ဒီစာက ကျွန်တော့အထင် အင်မတန် ဖော်ပြတဲ့

"Slow Down!" -- with an exclamation mark on the end.

"Slow Down!" လို့ခေါ်ပြီး အဆုံးမှာ အာမေဍိတ် အမှတ်အသားတစ်နဲ့ပါ။

So wherever you look, the message, it seems to me, is the same:

ဒီတော့ ဘယ်ကို ကြည့်ကြည့် သတင်းစကားက အတူတူပဲလို့ ထင်မိပါတယ်။

that less is very often more,

ပိုနည်းတာက မကြာခဏ ပိုများတယ်၊

that slower is very often

ပိုနှေးတာက မကြာခဏပိုကောင်းတယ်။

better. But that said, of course,

ဒါပေမဲ့ တကယ်တမ်းကျတော့

it's not that easy to slow down, is it?

အရှိန်လျှော့ချဖို့က မလွယ်ဘူးမို့လား။

I mean, you heard that I got a speeding ticket

အရှိန်လျှော့ချမှု အကျိုးကျေးဇူးစာအုပ်ကို

while I was researching my book on the benefits of slowness,

သုတေသနလုပ်စဉ် အမြန်မောင်းလို့ ဒဏ်တပ်ခံရတယ်။

and that's true, but that's not all of it.

ဒါ မှန်ပေမဲ့ ဒီအကြောင်းမဟုတ်ဘူး။

I was actually en route to a dinner

ကျွန်တော်က ညစာစားပွဲတစ်ခုဆီ သွားတဲ့လမ်းမှာ

held by Slow Food at the time.

အဲဒီအချိန်မှာ Slow Food နဲ့ ပိတ်မိနေတယ်။

And if that's not shaming enough, I got that ticket in Italy.

ဒါကို ရှက်လို့မဝသေးရင် အီတစ်လီမှာ ဒီလက်မှတ်ရခဲ့တယ်။

And if any of you have ever driven on an Italian highway,

အီတလီ အမြန်လမ်းတစ်ခုမှာ မောင်းဖူးမယ်ဆိုရင်

you'll have a pretty good idea of how fast I was going.

ဘယ်လို အမြန်သွားနေတာ ကောင်းကောင်း သိမှာပါ။

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

But why is it so hard to slow down?

ဒါပေမဲ့ အရှိန်လျှော့ဖို့ ဘာလို့ ခက်လဲ။

I think there are various reasons.

အကြောင်းရင်း အမျိုးမျိုးရှိတယ် ထင်ပါတယ်။

One is that speed is fun, you know, speed is sexy.

တစ်ခုက အမြန်က ပျော်စရာကောင်းတယ်၊ ဆွဲဆောင်မှုရှိတယ်ပေါ့။

It's all that adrenaline rush. It's hard to give it up.

ဒါက အဒရီနလင် တိုးတယ်၊ စွန့်လွှတ်ဖို့ ခက်တယ်။

I think there's a kind of metaphysical dimension --

ရုပ်လွန်ပညာ ရှုထောင့်တစ်ခုရှိတယ် ထင်တယ်။

that speed becomes a way of walling ourselves off

အမြန်က ပိုကြီး၊ ပိုနက်တဲ့ မေးခွန်းတွေကနေ

from the bigger, deeper questions.

ကိုယ်တိုင်ကို ခြားလိုက်တဲ့ နည်းဖြစ်လာတယ်။

We fill our head with distraction, with busyness,

မေးစရာမလိုအောင် ခေါင်းကို အာရုံပြောင်းတွေ

so that we don't have to ask,

အလုပ်ရှုပ်တာတွေနဲ့ ဖြည့်ကြတယ်။

am I well? Am I happy? Are my children growing up right?

ငါ နေကောင်းလား၊ ပျော်လား၊ ကလေးတွေ သင့်တင့်စွာ ကြီးပြင်းလာလား။

Are politicians making good decisions on my behalf?

နိုင်ငံရေးသမားတွေက ငါ့အစား ဆုံးဖြတ်ချက်ကောင်းတွေ ချပေးနေလား။

Another reason -- although I think, perhaps, the most powerful reason --

နောက်အကြောင်းက အပြင်းးဆုံး ဖြစ်နိုင်ပေမဲ့

why we find it hard to slow down is the cultural taboo

အရှိန်လျှော့ဖို့ ခက်တယ် ထင်တာက အရှိန်လျှော့တာကို ဆန့်ကျင်ပြီး

that we've erected against slowing down.

ကျွန်တော်တို့ ထောင်နေတယ်ဆိုတဲ့ ယဉ်ကျေးမှုဆိုင်ရာတားမြစ်ချက်က

"Slow" is a dirty word in our culture.

"နှေးတာ"က ယဉ်ကျေးမှုမှာ ညစ်ပတ်တဲ့စကားလုံး

It's a byword for "lazy," "slacker,"

လက်လျှော့တဲ့သူ တစ်ဦးဖြစ်တာကြောင့်

for being somebody who gives up.

"ပျင်းတယ်" "ခိုကတ်သူ" အတွက် ပြယုဂ်တစ်ခုပါ။

You know, "he's a bit slow." It's actually synonymous

သိတဲ့အတိုင်း "သူက နည်းနည်း နှေးတယ်"ဆိုတာက

with being stupid.

ငတုံးဖြစ်နေတာရဲ့ ကြောင်းတူသံကွဲပါ။

I guess what the Slow Movement -- the purpose of the Slow Movement,

မှန်းဆတာက Slow Movement ရဲ့ ရည်ရွယ်ချက်

or its main goal, really, is to tackle that taboo,

(သို့) အဓိက ပန်းတိုင်က ဒီတားမြစ်ချက်ကို

and to say that yes,

ဖြေရှင်းပြီး ဟုတ်တယ်လို့ ပြောဖို့ပါ။

sometimes slow is not the answer,

တစ်ခါတစ်လေမှာ နှေးတာက အဖြေတစ်ခု မဟုတ်ဘူး။

that there is such a thing as "bad slow."

"အနှေးဆိုး" ဆိုတာမျိုးတစ်ခု ရှိပါတယ်။

You know, I got stuck on the M25,

ကျွန်တော် M25 မှာ ပိတ်မိခဲ့တယ်၊

which is a ring road around London, recently,

ဒါက လန်ဒန်တစ်ဝိုက်က မြို့ပတ်လမ်းပါ၊

and spent three-and-a-half hours there. And I can tell you,

မကြာခင်က အဲဒီမှာ သုံးနာရီခွဲ ကြာခဲ့တယ်။

that's really bad slow.

တော်တော်ဆိုးတဲ့ နှေးကွေးမှုလို့ ပြောရဲတယ်။

But the new idea,

ဒါပေမဲ့ စိတ်ကူးသစ်

the sort of revolutionary idea, of the Slow Movement,

Slow Movement ရဲ့ တော်လှန်တဲ့ စိတ်ကူးက

is that there is such a thing as "good slow," too.

"အနှေးကောင်း"လို အရာမျိုးလည်း ရှိတာပါ။

And good slow is, you know, taking the time

အနှေးကောင်းက တီဗွီပိတ်ပြီး

to eat a meal with your family, with the TV switched off.

သင့်မိသားစုနဲ့ ထမင်းစားဖို့ အချိန်ယူခြင်းပါ။

Or taking the time to look at a problem from all angles

(သို့) အလုပ်မှာ အကောင်းဆုံး ဆုံးဖြတ်ချက်ချဖို့ ရုံးခန်းထဲမှာ

in the office to make the best decision

ပြဿနာတစ်ခုကို ထောင့်ပေါင်းစုံကနေကြည့်ဖို့

at work.

အချိန်ယူခြင်းပါ။

Or even simply just taking the time

သို့) အရှိန်ကိုလျှော့ချပြီး

to slow down

ဘဝကို အရသာခံဖို့

and savor your life.

အချိန်ယူခြင်းသက်သက်ပါ။

Now, one of the things that I found most uplifting

ကဲ စာအုပ်ထွက်လာကတည်းက ၎င်းရဲ့ ပတ်လည်မှာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့

about all of this stuff that's happened around the book

အရာအားလုံးနဲ့ပတ်သက်ပြီး အားအတက်ဆုံးလို့ ထင်တာတွေထဲက

since it came out, is the reaction to it.

တစ်ခုက ဒီစာအုပ်ကို တုံ့ပြန်မှုပါ။

And I knew that when my book on slowness came out,

အရှိန်လျှော့ချမှုအကြောင်း စာအုပ်ထွက်တော့

it would be welcomed by the New Age brigade,

New Age တပ်ဖွဲကနေ ကြိုဆိုမှာ သိခဲ့ပေမဲ့

but it's also been taken up, with great gusto,

အသင်းအဖွဲ့ လောကမှလည်း

by the corporate world -- you know,

အားပါးတရ သိမ်းယူထားတယ်၊

business press, but also

လုပ်ငန်း သတင်းအဖွဲ၊ကုမ္ပဏီကြီးတွေနဲ့

big companies and leadership organizations.

ခေါင်းဆောင်မှု အဖွဲအစည်းတွေရောပါ။

Because people at the top of the chain, people like you, I think,

အကြောင်းက ခင်ဗျားတို့လို့ အစဉ်အတန်းရဲ့ ထိပ်ဆုံးက လူတွေဟာ

are starting to realize that there's too much

စနစ်ထဲမှာ မြန်လွန်းတာ၊ အလုပ်ရှုပ်လွန်းတာကို

speed in the system,

စတင် သဘောပေါက်လာနေတယ် ထင်လို့ပါ။

there's too much busyness, and it's time to find,

(သို့) ပျောက်ဆုံးနေတဲ့ ဂီယာပြောင်းတဲ့

or get back to that lost art of shifting gears.

အတတ်ပညာကိုရှာဖို့ (သို့) ပြန်ကောက်ဖို့ အချိန်ပါ။

Another encouraging sign, I think,

အခြား အားတက်စရာ လက္ခဏာက

is that it's not just in the developed world

ဒီစိတ်ကူးက နေရာယူတဲ့ဖွံ့ဖြိုးပြီး

that this idea's been taken up. In the developing world,

ကမ္ဘာမှာတင်မဟုတ်ဘူးလို့ ထင်တယ်။

in countries that are on the verge of making that leap

ပထမ ကမ္ဘာ့အဆင့်ထဲကို ဒီခုန်ဝင် လုလု

into first world status -- China, Brazil,

ဖွံဖြိုးဆဲ ကမ္ဘာထဲက နိုင်ငံတွေဖြစ်တဲ့

Thailand, Poland, and so on --

တရုတ်၊ ဘရာဇီး၊ ထိုင်း၊ ပိုလန် စတာတွေပါ။

these countries have embraced the idea of the Slow Movement,

ဒီနိုင်ငံတွေဟာ Slow Movement စိတ်ကူးကို ကျင့်သုံးကြတယ်၊

many people in them, and there's a debate going on

ဒီနိုင်ငံတွေက လူများစွာက မီဒီယာတွေ၊ လမ်းတွေပေါ်မှာ

in their media, on the streets.

ဆွေးနွေးငြင်းခုန်တာရှိတယ်။

Because I think they're looking at the West, and they're saying,

ထင်တာက သူတို့ အနောက်ကို ကြည့်ပြီး ပြောတာက

"Well, we like that aspect of what you've got,

"ကောင်းပြီ၊ သင်တို့မှာရှိတာရဲ့ ရှုထောင့်ကို သဘောကျပေမဲ့

but we're not so sure about that."

သိပ်တော့ မသေချာသေးဘူး"ဆိုလို့ပါ။

So all of that said, is it,

ဒီတော့ ဒါအာလုံးက ပြောတာက ဒါပါ။

I guess, is it possible?

ဖြစ်နိုင်လားလို့ ထင်မိတယ်။

That's really the main question before us today. Is it possible

ဒါက ဒီနေ့ ကျွန်တော်တို့ ရှေ့မှာရှိတဲ့ အဓိက မေးခွန်းပါ။

to slow down? And

အရှိန်လျှော့ချဖို့ ဖြစ်နိုင်လား။

I'm happy to be able to say to you

အဖြေက ထူးကဲတဲ့ ဖြစ်နိုင်ပါတယိဆိုတာကို

that the answer is a resounding yes.

ပြောနိုင်တဲ့အတွက် ပျော်ပါတယ်။

And I present myself as Exhibit A,

ကျွန်တော့ကိုယ် ကျွန်တော် Exhibit A အဖြစ် တင်ပြပါတယ်၊

a kind of reformed and rehabilitated

ပြောင်းလဲ ထူထောင်ထားတဲ့ အမြန်လိုမှု

speed-aholic.

အမျိုးအစားတစ်ခုပါ။

I still love speed. You know, I live in London,

အမြန်ကို နှစ်သက်တုန်းပါ၊ လန်ဒန်မှာနေပြီး

and I work as a journalist,

သတင်းသမားအဖြစ် လုပ်ကိုင်ကာ

and I enjoy the buzz and the busyness,

တစီစီအသံနဲ့ အလုပ်ရှုပ်မှု ဒီနှစ်ခုစလုံးက

and the adrenaline rush that comes from both of those things.

တက်လာတဲ့ အဒရီနလင်ကို ခံစားတယ်။

I play squash and ice hockey,

စကွက်ရှ်နဲ့ ဟော်ကီကစားတယ်။

two very fast sports, and I wouldn't give them up for the world.

အလွန်မြန်တဲ့ အားကစားနှစ်ခု ဘာဖြစ်ဖြစ် ဒါတွေကို စွန့်မှာမဟုတ်ဘူး။

But I've also, over the last year or so,

ဒါပေမဲ့ ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်လောက်က ကျွန်တော့ရဲ့

got in touch with my inner tortoise.

ကိုယ်တွင်းလိပ်နဲ့ အထိအတွေ့ရှိပါသေးတယ်။

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

And what that means is that

ဒါက ဆိုလိုတာက

I no longer

ကျွန်တော့ကိုယ်ကျွန်တော် အကြောင်းမဲ့

overload myself gratuitously.

မတန်တဆ မလုပ်တော့တာပါ။

My default mode is no longer

ကျွန်တော့ရဲ့ ပုံမှန်အနေအထားက

to be a rush-aholic.

အပူတပြင်းလုပ်တတ်သူ မဟုတ်တော့တာပါ။

I no longer hear

နီးကပ်လာနေတဲ့ အချိန်ရဲ့ တောင်ပံတပ်ယာဉ်ကို

time's winged chariot drawing near,

မကြားရတော့တာ

or at least not as much as I did before.

(သို့) အနည်းဆုံး အရင်ကလောက် မကြားရတာပါ။

I can actually hear it now, because I see my time is ticking off.

အခုတော့ တကယ် ကြားရတာက အချိန်ဟာ တစ်ချက်ချင်း ကုန်နေလို့ပါ။

And the upshot of all of that is that

ဒါအားလုံးရဲ့ ရလဒ်က

I actually feel a lot happier, healthier,

ကျွန်တော်ဟာ ပိုပျော်၊ ပိုကျန်းမာပြီး

more productive than I ever have.

အရင်ကထက် အလုပ်ပိုဖြစ်လာတယ်လို့ ခံစားရတယ်။

I feel like I'm living

ဘဝကို ဖြတ်သန်းပြေးခြင်းထက်

my life rather than actually just racing through it.

ဘဝမှာ နေထိုင်နေတာမျိုး ခံစားရတယ်။

And perhaps, the most important

ဖြစ်နိုင်တာက အောင်မြင်မှုရဲ့ အရေးအကြီးဆုံး

measure of the success of this

အတိုင်းအတာက ကျွန်တော့ရဲ့ ဆက်ဆံရေးတွေဟာ

is that I feel that my relationships are a lot deeper,

အများကြီး ပိုနက်ရှိုင်း၊ ပိုကြွယ်ဝပြီး

richer, stronger.

ပိုခိုင်မာလာတယ်လို့ ခံစားရတာပါ။

And for me, I guess, the litmus test

ကျွန်တော့အတွက် ကျွန်တော့အထင် ဒါက အလုပ်ဖြစ်မှာလား၊

for whether this would work, and what it would mean,

ဒါက ဘာကိုဆိုလိုမလဲ ဆိုတာအတွက် စမ်းသပ်မှုက

was always going to be bedtime stories, because that's sort of where

အမြဲတမ်း အိပ်ရာဝင် ပုံပြင်တွေဖြစ်ဖို့ပါ၊

the journey began. And there too the news is

အကြောင်းက ဒါမျိုးက ခရီးရှည် စတင်ရာပါ။

rosy. You know,

အဲဒီမှာ သတင်းကလည်း အားတက်ဖွယ်ပါ။

at the end of the day, I go into my son's room.

နောက်ဆုံး ကျွန်တော့သားရဲ့ အခန်းထဲဝင်တယ်၊

I don't wear a watch. I switch off my computer,

နာရီမပတ်၊ ကွန်ပြူတာကို ပိတ်ထားတော့

so I can't hear the email pinging into the basket,

အီးမေးဝင်လာသံကို မကြားရဘူး။

and I just slow down to his pace and we read.

သူ့အရှိန်ကို လျှော့ချပြီး ကျွန်တော်တို့ စာဖတ်တယ်။

And because children have their own tempo and internal clock,

ကလေးတွေဟာ ကိုယ်ပိုင် နရီနဲ့ ကိုယ်တွင်း နာရီရှိတာကြောင့်

they don't do quality time,

သင့်ကို ဖွင့်ဟဖို့ ၁၀ မိနစ် သတ်မှတ်ရာမှာ

where you schedule 10 minutes for them to open up to you.

တန်ဖိုးရှိ အချိန်ဆိုတာ မလုပ်ကြဘူး။

They need you to move at their rhythm.

သူတို့နရီအတိုင်း လှုပ်ရှားဖို့ သင့်ကို လိုအပ်ကြတယ်။

I find that 10 minutes into a story, you know,

ပုံပြင်တစ်ပုဒ်ထဲမှာ ၁၀ မိနစ် အကြာမှာ

my son will suddenly say, "You know,

သားက ရုတ်တရက် ပြောတာက "အဖေသိလား၊ ဒီနေ့

something happened in the playground today that really bothered me."

ကစားကွင်းမှာ ဖြစ်တာက အနှောင့်အယှက်ပေးတယ်"

And we'll go off and have a conversation on that.

ကျွန်တော်တို့ သွားပြီး ဒီအကြောင်း ပြောတယ်။

And I now find that bedtime stories

အခု အိမ်ရာဝင် ပုံပြင်တွေဟာ ကျွန်တော့ရဲ့ လုပ်စရာစာရင်းမှာ

used to be

ရှိခဲ့ဖူးတဲ့

a box on my to-do list, something that I dreaded,

အလွန်ကြောက်တဲ့အရာလို့ ထင်ခဲ့တာက

because it was so slow and I had to get through it quickly.

အလွန်နှေးပြီး အမြန်ပြီးဖို့လိုတာမို့ပါ။

It's become my reward at the end of the day,

ဆုံးမှာ ကျွန်တော့ရဲ့ဆုလဒ်ဖြစ်လာတယ်။

something I really cherish.

ကျွန်တော့ တကယ် ချစ်မြတ်နိုးတဲ့အရာပါ။

And I have a kind of Hollywood ending

ကျွန်တော့ရဲ့ ဒီနေ့လည်ခင်း ဟောပြောချက်အတွက်

to my talk this afternoon,

ဟောလိဝုဒ် အဆုံးသတ်မျိုးတစ်ခုရှိတယ်။

which goes a little bit like this:

ဒီလိုမျိုးလေးပါ။

a few months ago, I was getting ready to go on

လွန်ခဲ့တဲ့ လအနည်းငယ်က နောက်ထပ် စာအုပ် ခရီးစဉ်ဆက်ဖို့

another book tour, and I had my bags packed.

အသင့်ပြင်နေကာ အိတ်တွေ ပြင်ခိုင်းလိုက်တယ်။

I was downstairs by the front door, and I was waiting for a taxi,

ကျွန်တော အောက်ထပ် အိမ်ရှေ့တံခါးနားမှာ အငှားကား စောင့်နေတုန်း

and my son came down the stairs and

ကျွန်တော့သားက လှေခါးကနေ ဆင်းလာပြီး

he'd made a card for me. And he was carrying it.

ကျွန်တော့အတွက် လုပ်ထားတဲ့ ကတ်ကို ယူလာတယ်။

He'd gone and stapled two cards, very like these, together,

သူက ကတ်ပြားနှစ်ခုကို ဒီလို တွဲချုပ်ပြီး

and put a sticker of his favorite

သူ့အကြိုက်ဆုံး ဇာတ်ကောင် Tintin ပုံကို

character, Tintin, on the front.

အရှေ့မှာ ကပ်လိုက်တယ်။

And he said to me,

ဒါနဲ့ သူ ကျွန်တော့ကို ပြောတာက

or he handed this to me, and I read it,

(သို့) ကမ်းပေးတာကို ဖတ်လိုက်တော့

and it said, "To Daddy, love Benjamin."

"ဖေဖေသို့၊ ချစ်တဲ့ Benjamin"တဲ့။

And I thought, "Aw, that's really sweet.

တွေးမိတာက "အိုး၊ ချိုမြိန်လိုက်တာ၊

Is that a good luck on the book tour card?"

ဒါက စာအုပ် ခရီးစဉ် ကတ်ပြားမှာ ကံကောင်းတာတစ်ခုလား" ဆိုတော့

And he said, "No, no, no, Daddy -- this is a card

သူက "မဟုတ်ဘူး ဖေဖေ၊ ဒီကတ်ပြားက ကမ္ဘာမှာ

for being the best story reader in the world."

အကောင်းဆုံး ပုံပြင်ဖြစ်လိုပါ"တဲ့။

And I thought, "Yeah, you know, this slowing down thing really does work."

တွေးမိတာက "ဟေး၊ ဒီအရှိန်လျှော့ချတာက တကယ် အလုပ်ဖြစ်တယ်ဟ"လို့ပေါ့။

Thank you very much.

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။