Carl Honore: In praise of slowness

کارل هانر در ستایش آهستگی

Translator: Fatemeh Habed Reviewer: Ardeshir Tayebi

What I'd like to start off with is an observation,

حرف‌هام رو با مشاهده‌ای شروع می‌کنم

which is that if I've learned anything over the last year,

مهم‌ترین چیزی که سال گذشته یاد گرفتم

it's that the supreme irony

این است که نهایت طنز ماجرا

of publishing a book about slowness

در چاپ کتابی درباره آهستگی

is that you have to go around promoting it really fast.

این است که باید خیلی سریع انجامش بدهی.

I seem to spend most of my time these days

بیشتر این روزهای من

zipping from city to city, studio to studio,

به رفتن از شهری به شهر دیگر، استودیو به استودیو٬

interview to interview,

مصاحبه‌ای به مصاحبه‌ی دیگر

serving up the book in really tiny bite-size chunks.

و ارائه اندکی از کتاب می گذرد

Because everyone these days

چون این روزها همه می‌خواهند بدانند

wants to know how to slow down,

چطور سرعت‌شان را کم کنند

but they want to know how to slow down really quickly. So ...

اما می‌خواهند این کار رو خیلی سریع بکنند.

so I did a spot on CNN the other day

اون روز توی سی ان ان بیشتر وقتم

where I actually spent more time in makeup than I did talking on air.

به گریم شدن گذشت تا حرف زدن

And I think that -- that's not really surprising though, is it?

خیلی هم عجیب نیست، هست؟

Because that's kind of the world that we live in now,

این دنیایی است که توش زندگی می‌کنیم،

a world stuck in fast-forward.

دنیایی که در تغییرات سریع گیر افتاده

A world obsessed with speed,

و وسواس سرعت دارد

with doing everything faster, with cramming more and more

تا کارهای بیشتری را

into less and less time.

در زمان کمتری بچپاند

Every moment of the day feels like

هرلحظه روز احساس می‌کنی

a race against the clock.

با عقربه‌های ساعت مسابقه گذاشته‌ای

To borrow a phrase from Carrie Fisher, which is

به قول کری فیشر

in my bio there; I'll just toss it out again --

که توی بیوگرافی هم نوشته ام

"These days even instant gratification takes too long." (Laughter)

«این روزها حتی ارضای فوری هم طول می‌کشد» (خنده حاضرین)

And

و اگر فکر می‌کنید

if you think about how we to try to make things better, what do we do?

که ما چطور اوضاع رو بهتر کرده‌ایم

No, we speed them up, don't we? So we used to dial; now we speed dial.

نه ما سریع‌ترشون کردیم. ما قبلا شماره می‌گرفتیم٬ الان از شماره گیر سریع استفاده می‌کنیم

We used to read; now we speed read. We used to walk; now we speed walk.

قبلا مطالعه می‌کردیم، الان تندخوانی. قبلا راه می‌رفتیم، الان می‌دویم

And of course, we used to date and now we speed date.

و البته٬ ما قبلا قرار می‌گذاشتیم، الان قرار سریع

And even things that are by their very nature slow --

و حتی چیزهایی که طبیعتشان آهسته است

we try and speed them up too.

سعی می‌کنیم سریع‌تر کنیم

So I was in New York recently, and I walked past a gym

اخیرا نیویورک بودم٬ از کنار یک باشگاه ورزشی رد می‌شدم

that had an advertisement in the window for a new course, a new evening course.

که تبلیغ یک کلاس جدید را کرده بود٬ یک دوره عصرانه

And it was for, you guessed it, speed yoga.

برای یوگای سریع.

So this -- the perfect solution for time-starved professionals

راه حل عالی برای حرفه‌ای‌های پرمشغله

who want to, you know, salute the sun,

که می‌خواهند به خورشید سلام بدهند

but only want to give over about 20 minutes to it.

اما بیشتر از ۲۰ دقیقه برایش وقت ندارند.

I mean, these are sort of the extreme examples,

البته این یک مثال افراطی است

and they're amusing and good to laugh at.

که بامزه و خنده دار است.

But there's a very serious point,

اما نکته مهمی پشتش است

and I think that in the headlong dash of daily life,

در سرعت زندگی روزمره

we often lose sight of the damage

ما خرابی‌هایی را که این مسابقه سرعت

that this roadrunner form of living does to us.

زندگی به وجود آورده نمی‌بینیم

We're so marinated in the culture of speed

اینقدر در فرهنگ سرعت غرق شده‌ایم

that we almost fail to notice the toll it takes

که هزینه‌هایش در تمام جنبه‌های

on every aspect of our lives --

زندگی‌مون رو نمی‌بینیم؛

on our health, our diet, our work,

سلامت‌مون، رژیم غذایی‌مون، کارمون

our relationships, the environment and our community.

ارتباطات‌مون، محیط زیست و اجتماع‌مون.

And sometimes it takes

بعضی اوقات یک زنگ خطر

a wake-up call, doesn't it,

لازم است تا بفهمیم

to alert us to the fact that we're hurrying through our lives,

داریم با عجله از سر زندگیمون می‌گذریم

instead of actually living them; that we're

به جای اینکه زندگی کنیم

living the fast life, instead of the good life.

و به جای یک زندگی خوب، یک زندگی سریع داریم.

And I think for many people, that wake-up call

و برای بسیاری از مردم

takes the form of an illness.

این زنگ خطر، نوعی بیماری است

You know, a burnout, or eventually the body says,

نوعی فرسودگی، بدن می‌گه

"I can't take it anymore," and throws in the towel.

«دیگه نمی تونم تحمل کنم» و تسلیم می‌شه.

Or maybe a relationship goes up in smoke

گاهی هم روابطمون از دست می‌روند

because we haven't had the time, or the patience,

چون وقت کافی، یا صبر کافی

or the tranquility,

یا آرامش کافی برای بودن با

to be with the other person, to listen to them.

یا گوش کردن به یک نفر نداشتیم.

And my wake-up call came when I started

برای من زنگ خطر وقتی بود

reading bedtime stories to my son,

که برای پسرم آخرشب قصه می‌خواندم

and I found that at the end of day,

و فهمیدم که حتی وقتی توی

I would go into his room and I just couldn't slow down -- you know,

اتاقش هستم، نمی‌توانم سرعتم را کم کنم

I'd be speed reading "The Cat In The Hat."

با عجله کتابش را می‌خوانم

I'd be -- you know, I'd be skipping lines here,

و از روی بعضی جمله‌ها می‌پرم

paragraphs there, sometimes a whole page,

گاهی اوقات حتی از روی یک پاراگراف یا یک صفحه،

and of course, my little boy knew the book inside out, so we would quarrel.

و البته پسرم می‌فهمید ودعوامون می‌شد

And what should have been the most relaxing, the most intimate,

و زمانی که باید آرام‌ترین، صمیمی‌ترین

the most tender moment of the day,

و لطیف‌ترین زمان روز باشد

when a dad sits down to read to his son,

زمانی که پدری برای پسرش کتاب می‌خواند

became instead this kind of gladiatorial battle of wills,

تبدیل به نبردی گلادیاتور وار از اراده‌ها شده

a clash between my speed

برخوردی بین سرعت من

and his slowness.

و آرامش و آهستگی اون.

And this went on for some time,

و این ادامه داشت

until I caught myself scanning a newspaper article

تا در روزنامه مقاله‌ای دیدم

with timesaving tips for fast people.

با نکاتی برای ذخیره وقت برای آدم‌های سریع.

And one of them made reference to a series of books called

یکی از این نکات به مجموعه کتاب‌های

"The One-Minute Bedtime Story."

«قصه‌های یک دقیقه ای قبل از خواب» می‌پرداخت

And I wince saying those words now,

الان با گفتن این کلمات به خودم می‌لرزم

but my first reaction at the time was very different.

اما واکنش اون زمانم خیلی فرق داشت

My first reflex was to say,

واکنش اولیه‌ام این بود که بگویم

"Hallelujah -- what a great idea!

«به به- چه فکر خوبی! این همون چیزی است

This is exactly what I'm looking for to speed up bedtime even more."

که برای تسریع وقت خواب پسرم می‌خواستم»

But thankfully,

اما خدا را شکر چیزی در ذهنم جرقه زد

a light bulb went on over my head, and my next reaction was very different,

و واکنش بعدیم خیلی متفاوت بود

and I took a step back, and I thought,

یک قدم عقب‌گرد کردم و فکر کردم

"Whoa -- you know, has it really come to this?

« کی به اینجا رسیدم؟ آیا اینقدر

Am I really in such a hurry that I'm prepared

عجله دارم که آخر روز پسرم را

to fob off my son with a sound byte at the end of the day?"

با یک داستان کوتاه گول بزنم؟»

And I put away the newspaper --

روزنامه را کنار گذاشتم

and I was getting on a plane -- and I sat there,

آنجا نشستم و کاری کردم که مدت‌ها

and I did something I hadn't done for a long time -- which is I did nothing.

بود نکرده بودم- هیچ کار نکردم

I just thought, and I thought long and hard.

فقط برای مدتی طولانی فکر کردم

And by the time I got off that plane, I'd decided I wanted to do something about it.

تمام که شد تصمیم گرفتم

I wanted to investigate this whole roadrunner culture,

این فرهنگ مسابقه‌ای و تاثیر آن

and what it was doing to me and to everyone else.

روی خودم و بقیه را بررسی کنم.

And I had two questions in my head.

دو سوال داشتم

The first was, how did we get so fast?

چه شد که اینقدر سریع شدیم؟

And the second is, is it possible,

دومی: آیا ممکن و مطلوب است

or even desirable, to slow down?

که آهسته‌تر شویم؟

Now, if you think about

حالا اگر فکر می‌کنید چه شد

how our world got so accelerated, the usual suspects rear their heads.

اینقدر سریع شدیم، مظنونین همیشگی

You think of, you know, urbanization,

سرشان را بلند می‌کنند؛ شهرنشینی،

consumerism, the workplace, technology.

مصرف گرایی، محل کار، تکنولوژی.

But I think if you cut through

اما اگر از این ها فراتر برویم

those forces, you get to what might be the deeper

به نیرویی عمیق‌تر می‌رسیم

driver, the nub of the question,

اینکه ما چطور درباره

which is how we think about time itself.

رمان فکر می‌کنیم.

In other cultures, time is cyclical.

در فرهنگ‌های دیگر، زمان

It's seen as moving in great,

دایره‌وار است و در چرخه‌های

unhurried circles.

بزرگ و بی‌عجله حرکت می‌کند

It's always renewing and refreshing itself.

و مدام خودش را تجدید می کند.

Whereas in the West, time is linear.

اما در غرب، زمان خطی‌ست

It's a finite resource;

یک منبع پایان پذیر است

it's always draining away.

که مدام کم می‌شود.

You either use it, or lose it.

یا استفاده‌اش می‌کنی، یا از دستت رفته

"Time is money," as Benjamin Franklin said.

بنجامین فرانکلین می‌گوید «وقت طلاست»

And I think what that does to us psychologically

و این در ذهن ما معادله‌ای

is it creates an equation.

بین زمان و پول ایجاد می‌کند.

Time is scarce, so what do we do?

«زمان کمیاب است، چه کنیم؟

Well -- well, we speed up, don't we?

بگذار سریع‌تر بشویم»

We try and do more and more with less and less time.

پس تلاش می کنیم سریع‌تر شویم

We turn every moment of every day

هر دقیقه هر روز را

into a race to the finish line --

مسابقه‌ای برای رسیدن به خط پایان می‌کنیم

a finish line, incidentally, that we never reach,

خط پایانی که

but a finish line nonetheless.

هیچ وقت به آن نمی‌رسیم

And I guess that the question is,

سوال این است آیا می‌شود

is it possible to break free from that mindset?

از این ذهنیت رها شد؟

And thankfully, the answer is yes, because

بله می شود زیرا

what I discovered, when I began looking around, that there is

آنچه که من در تحقیقاتم فهمیدم این است که

a global backlash against this culture that

یک مقاومت جهانی در مقابل این فرهنگ وجود دارد که

tells us that faster is always better, and that busier is best.

به ما می‌گوید سریع‌تر همیشه بهتر است و هرچه مشغول تر بهتر.

Right across the world, people are doing the unthinkable:

در تمام دنیا مردم

they're slowing down, and finding that,

دارند آهسته‌تر می‌شوند و می‌فهمند

although conventional wisdom tells you that if you slow down, you're road kill,

اگرچه متداول است که فکر کنند با کندتر شدن ضرر خواهند کرد

the opposite turns out to be true:

اما درست برعکس٬ اگر

that by slowing down at the right moments,

در زمان های مناسب آهسته‌ترعمل کنند

people find that they do everything better.

در همه کار بهتر عمل می‌کنند؛

They eat better; they make love better; they exercise better;

در خوردن، در عشق ورزیدن، در ورزش

they work better; they live better.

و در کار. بهتر زندگی می‌کنند.

And, in this kind of cauldron

و آنچه بسیاری

of moments and places and acts of deceleration,

«جنبش بین المللی آهستگی» می‌نامند

lie what a lot of people now refer to as

در همین لحظه‌ها و مکان‌ها

the "International Slow Movement."

و عمل کم کردن سرعت است.

Now if you'll permit me a small act of hypocrisy,

حالا اجازه بدهید مروری سریع بر

I'll just give you a very quick overview of

آنچه در جنبش آهستگی می گذرد بیاندازم

what's going on inside the Slow Movement. If you think of food,

بسیاری از شما جنبش

many of you will have heard of the Slow Food movement.

غذای آهسته را شنیده اید

Started in Italy, but has spread across the world,

که در ایتالیا شروع شد و الان

and now has 100,000 members

صدهزار عضو از پنجاه

in 50 countries.

کشور جهان دارد.

And it's driven by a very simple and sensible message,

پیام این جنبش ساده و پرمعنی‌ست

which is that we get more pleasure and more health

وقتی ما غذای‌مان را با سرعتی

from our food when we

معقول آماده کرده، پخته و بخوریم،

cultivate, cook and consume it at a reasonable pace.

لذیذتر و سالم‌تر خواهد بود.

I think also the explosion of

گسترش جنبش کشاورزی ارگانیک

the organic farming movement, and the renaissance of farmers' markets,

و حیات دوباره بازارهای کشاورزان

are other illustrations

مثال های دیگری از این‌ هستند

of the fact that people are desperate to get away from

که مردم چقدر می‌خواهند از

eating and cooking and cultivating their food

آماده کردن و پختن و خوردن غذای‌شان

on an industrial timetable.

با سرعت صنعتی، دور شوند.

They want to get back to slower rhythms.

می خواهند به ریتم آرام‌تری برگردند.

And out of the Slow Food movement has grown something

از دل جنبش غذای آهسته

called the Slow Cities movement, which has started in Italy,

جنبش شهرهای آهسته زاده شد

but has spread right across Europe and beyond.

که در ایتالیا شروع شد و به اروپا

And in this, towns

و سایر جاها رسید. شهرها تفکری مجدد

begin to rethink how they organize the urban landscape,

درباره سازمان دهی فضاهای شهری کردند

so that people are encouraged to slow down

تا مردم را تشویق به آهسته تر شدن

and smell the roses and connect with one another.

و بو کردن عطر رز و ارتباط با یکدیگر کنند.

So they might curb traffic,

مثلا رفت و آمد را محدود کردند

or put in a park bench, or some green space.

و فضای سبز و نیمکت ساختند

And in some ways, these changes add up to more than the sum of their parts,

گاهی مجموع این تغییرات چیزی فراتر

because I think when a Slow City becomes officially a Slow City,

از اجزای آن شد. چون یک شهر آهسته

it's kind of like a philosophical declaration.

نوعی بیانیه فلسفی است

It's saying to the rest of world, and to the people in that town,

که به بقیه دنیا و مردم شهر می گوید

that we believe that in the 21st century,

ما باور داریم در قرن ۲۱

آهستگی نقشی ایفا خواهد کرد.

In medicine, I think a lot of people are deeply disillusioned

در پزشکی هم بسیاری مردم از ذهنیت

with the kind of quick-fix mentality

بهبود سریع که در پزشکی سنتی می بینیم

you find in conventional medicine.

رهایی یافته‌اند.

And millions of them around the world are turning

و میلیون‌ها نفر از آنان دور دنیا

to complementary and alternative forms of medicine,

به پزشکی‌های جایگزین و مکمل

which tend to tap into sort of

که به اشکال آهسته‌تر، ظریف‌تر

slower, gentler, more holistic forms of healing.

و کل گرایانه تر شفا روی آورده اند.

Now, obviously the jury is out on many of these complementary therapies,

البته بسیاری از درمان‌های مکمل

and I personally doubt that the coffee enema

مورد تردیدند و من شک دارم

will ever, you know, gain mainstream approval.

مثلا قهوه درمانی پذیرش عمومی یابد

But other treatments

اما سایر درمان‌ها مثل طب سوزنی

such as acupuncture and massage, and even just relaxation,

و ماساژ و حتی ریلکسیشن

clearly have some kind of benefit.

واضحا فوایدی دارند.

And blue-chip medical colleges everywhere

و دانشگاه‌های پزشکی نقاط مختلف

are starting to study these things to find out how they work,

شروع به مطالعه نحوه تاثیرگذاری آن‌ها

and what we might learn from them.

و آنچه می‌شود از آن آموخت شده‌اند.

Sex. There's an awful lot of fast sex around, isn't there?

سکس. کلی سکس سریع این دور و بر رخ می‌ده٬ نمی‌ده؟

I was coming to --

بیش از حد دیده می شود

well -- no pun intended there.

خوب

I was making my way, let's say, slowly to Oxford,

امروز که داشتم به آکسفورد می آمدم

and I went through a news agent, and I saw a magazine,

یک مجله مربوط به مردان دیدم

a men's magazine, and it said on the front,

که روی جلدش نوشته بود چطور در

"How to bring your partner to orgasm in 30 seconds."

سی ثانیه شریک جنسی خود را به ارگاسم برسانید.

So, you know, even sex

این روزها حتی برای سکس هم

is on a stopwatch these days.

کرونومتر می‌گذارند.

Now, you know,

من هم سکس سریع را

I like a quickie as much as the next person,

به اندازه نفر بغلی دوست دارم اما

but I think that there's an awful lot to be gained

فکر می کنم از سکس آهسته

from slow sex -- from slowing down in the bedroom.

چیزهای خیلی زیادی به دست می‌آوریم

You know, you tap into that -- those deeper,

می توانیم از آن امواج عمیق‌تر

sort of, psychological, emotional, spiritual currents,

روانشناختی، عاطفی و روحی بهره بریم

and you get a better orgasm with the buildup.

و به ارگاسم بهتری هم برسیم.

You can get more bang for your buck, let's say.

منظورم این است که

I mean, the Pointer Sisters said it most eloquently, didn't they,

خواهران اشاره گر چه خوش گفته اند که

when they sang the praises of "a lover with a slow hand."

«عاشقی با دست‌های آهسته»

Now, we all laughed at Sting

همه ما زمانی که استینگ چند سال قبل

a few years ago when he went Tantric,

به تانتریک رفت خندیدیم

but you fast-forward a few years, and now you find couples of all ages

اما چندین سال بعد، زوج‌ها

flocking to workshops, or maybe just

در هر سنی به کارگاه‌های آموزشی

on their own in their own bedrooms, finding ways

خواهند رفت یا خودشان تلاش می‌کنند تا

to put on the brakes and have better sex.

سرعت کم کنند و سکس بهتری داشته باشند.

And of course, in Italy where -- I mean, Italians always seem to know

ایتالیایی ها که می‌دانند

where to find their pleasure --

چطور به لذت دست یابند رسما

they've launched an official Slow Sex movement.

جنبش سکس آهسته را شروع کرده اند

The workplace.

محل کار.

Right across much of the world --

در بیشتر دنیا

North America being a notable exception --

به استثنای آمریکا

working hours have been coming down.

ساعت کار دارد کم می‌شود

And Europe is an example of that,

برای مثال در اروپا مردم

and people finding that their quality of life improves

دریافته‌اند که هر چه کمتر کار کنند

as they're working less, and also

کیفیت زندگی‌شان بهتر می‌شود

that their hourly productivity goes up.

و همین طور بهره‌وری ساعتی‌شان بیشتر.

Now, clearly there are problems with

البته تغییر ساعات کار در هفته به ۳۵ ساغت

the 35-hour workweek in France --

در فرانسه مشکلاتی داشته است.

too much, too soon, too rigid.

این تغییر خیلی زیاد، زود و انعطاف ناپذیر بود

But other countries in Europe, notably the Nordic countries,

اما کشورهای اروپایی دیگر مخصوصا در

are showing that it's possible

شمال اروپا نشان داده اند که می‌شود

to have a kick-ass economy

بدون اعتیاد به کار،

without being a workaholic.

یک اقتصاد قوی داشت.

And Norway, Sweden,

الان نروژ، سوئد، دانمارک

Denmark and Finland now rank

و فنلاند جزو شش کشور برتر اقتصادی

among the top six most competitive nations on Earth,

هستند، در حالی که

and they work the kind of hours that would make the average American

ساعات کاری‌شان باعث حسادت

weep with envy.

یک شاغل متوسط آمریکایی‌ست.

And if you go beyond sort of the country level,

و اگر از سطح ملی به

down at the micro-company level,

سطح کوچک‌تر کمپانی‌ها برویم

more and more companies now are realizing

امروزه تعداد روزافزونی از کمپانی‌ها

that they need to allow their staff

فهمیده اند باید به کارکنانشان اجازه دهند

either to work fewer hours or just to unplug --

ساعات کمتری کار کنند، یا برای ناهار یا

to take a lunch break, or to go sit in a quiet room,

استراحتی کوتاه در اتاقی ساکت فرصت بدهند

to switch off their Blackberrys and laptops -- you at the back --

باید بلک بری‌ها و گوشی ها و لپتاپ هایشان را

mobile phones,

(با شماهام که اون عقب نشسته اید)

during the work day or on the weekend, so that they have time to recharge

در طول روز کاری یا آخر هفته خاموش کنند

and for the brain to slide into that

تا خودشان را شارژ کنند و مغزشان

kind of creative mode of thought.

وارد مرحله تفکر خلاق بشود.

It's not just, though, these days,

این روزها فقط بزرگسالان نیستند که

adults who overwork, though, is it? It's children, too.

زیادی کار می کنند. بچه ها هم همین طورند.

I'm 37, and my childhood ended in the mid-'80s,

من ۳۷ سالمه و دوران کودکیم در دهه ۸۰ گذشته

and I look at kids now, and I'm just amazed by the way they

وقتی به بچه های امروزه نگاه می‌کنم

race around with more homework,

از این همه تکلیف و کلاس خصوصی و

more tutoring, more extracurriculars

کلاس فوق برنامه که برای نسل ما

than we would ever have conceived of a generation ago.

غیرقابل تصور بود، تعجب می‌کنم.

And some of the most heartrending emails

بعضی از ناراحت کننده ترین ایمیل‌هایی

that I get on my website

که روی وبسایتم گرفته‌ام

are actually from adolescents

ایمیل‌های نوجوانانی هستند که

hovering on the edge of burnout, pleading with me

در خطر فرسودگی هستند

to write to their parents,

و به من التماس می کنند به والدینشان

to help them slow down, to help them get off this

نامه بنویسم و کمکشان کنم تا کمی آهسته‌تر شوند

full-throttle treadmill.

و از مسابقه سرعت دست بکشند.

But thankfully, there is a backlash there in parenting as well,

خوشبختانه در شیوه‌های فرزندپروری هم تغییراتی

and you're finding that, you know, towns in the United States

در حال شکل گیری‌ست. برخی شهرهای آمریکا

are now banding together and banning extracurriculars

به هم پیوسته و برنامه‌های فوق برنامه را

on a particular day of the month, so that people can,

در بعضی از روزهای ماه تعطیل کرده‌اند

you know, decompress and have some family time, and slow down.

تا افراد بتوانند آهسته‌تر شوند و با خانواده باشند.

Homework is another thing. There are homework bans

تکالیف مدرسه هم بحث دیگری‌ست؛ در تمامی کشورهای توسعه یافته

springing up all over the developed world

که سال ها به افزایش تکالیف خانه تاکید می‌کردند،

in schools which had been piling on the homework for years,

ممنوعیت تکالیف در حال شکل گیری است

and now they're discovering that less can be more.

و متوجه شده‌اند که گاهی کار کمتر موثرتر است.

So there was a case up in Scotland recently

برای مثال در اسکاتلند، در یک

where a fee-paying, high-achieving private school

مدرسه خصوصی سطح بالا

banned homework

تکلیف برای تمام بچه های زیر ۱۳ سال

for everyone under the age of 13,

ممنوع شد، والدین وحشت کردند

and the high-achieving parents freaked out and said,

و گفتند « بچه‌های ما افت می کنند»

"What are you -- you know, our kids will fall" -- the headmaster said,

اما مدیر گفت «بچه ها نیاز دارند

"No, no, your children need to slow down at the end of the day."

در نهایت کمی آهسته‌تر عمل کنند»

And just this last month, the exam results came in,

در پایان ماه، نتایج امتحانات نشان داد

and in math, science, marks went up 20 percent

نمرات ریاضی و علوم به طور متوسط

on average last year.

٪۲۰ نسبت به سال قبل پیشرفت داشت.

And I think what's very revealing is that

جالب است که دانشگاه‌های ممتاز

the elite universities, who are often cited as the reason

-که اکثر والدین به خاطر آنها

that people drive their kids and hothouse them so much,

به بچه‌های‌شان فشار می‌آورند-

are starting to notice the caliber of students

متوجه شده‌اند که توان دانشجویانی

coming to them is falling. These kids have wonderful marks;

که دارند در حال افت است.

they have CVs jammed with extracurriculars,

دانشجویانی که سابقه‌شان

to the point that would make your eyes water.

پر از کلاس‌های فوق برنامه است

But they lack spark; they lack

اما شور و اشتیاق کافی ندارند

the ability to think creatively and think outside --

نمی‌توانند خلاقانه فکر کنند، نمی‌دانند

they don't know how to dream. And so what these Ivy League schools,

چطور رویاپردازی کنند و بنابراین،

and Oxford and Cambridge and so on, are starting to send a message

این دانشگاه‌های ممتاز، پیام‌هایی برای

to parents and students that they need to put on the brakes a little bit.

دانشجویان و والدین فرستاده‌اند «کمی آهسته‌تر»

And in Harvard, for instance, they send out

مثلا در هاروارد، به سال اولی‌ها

a letter to undergraduates -- freshmen --

نامه‎ای فرستاده‌اند که اگر کمی

telling them that they'll get more out of life, and more out of Harvard,

آهسته‌تر عمل کنند، کمتر کار کنند

if they put on the brakes, if they do less,

و به هرچیز وقت لازم دهند

but give time to things, the time that things need,

تا از آن لذت برده و آن را درک کنند

to enjoy them, to savor them.

ار زندگی و هاروارد، نصیب بیشتری خواهند برد.

And even if they sometimes do nothing at all.

حتی اگر گاهی وقت‌‎ها هیچ کاری نکنند،

And that letter is called -- very revealing, I think --

سود می‌برند.

"Slow Down!" -- with an exclamation mark on the end.

عنوان نامه هم این بود: «آهسته‌تر!» با یک علامت تعجب در انتهایش

So wherever you look, the message, it seems to me, is the same:

پس هرجایی که نگاه می‌کنیم

that less is very often more,

این پیام را می‌بینیم،

that slower is very often

خیلی وقت‌ها کمتر، موثرتر است

better. But that said, of course,

و آهسته‌تر بهتر.

it's not that easy to slow down, is it?

اما آهسته‌تر شدن خیلی آسان نیست.

I mean, you heard that I got a speeding ticket

حتما شنیده اید وقتی داشتم

while I was researching my book on the benefits of slowness,

کتابی در فواید آهستگی می‌نوشتم

and that's true, but that's not all of it.

به خاطر سرعت ماشین جریمه شدم.

I was actually en route to a dinner

می‌خواستم برای شام

held by Slow Food at the time.

به مرکز غذای آهسته بروم،

And if that's not shaming enough, I got that ticket in Italy.

آن هم در ایتالیا. خجالت آور است

And if any of you have ever driven on an Italian highway,

و اگر هرکدام از شما در بزرگراه‌های ایتالیا رانندگی کرده باشید

you'll have a pretty good idea of how fast I was going.

می دانید چقدر تند می‌رفته ام.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

But why is it so hard to slow down?

ولی چرا آهسته‌تر شدن اینقدر سخت است؟

I think there are various reasons.

دلایل مختلفی وجود دارد.

One is that speed is fun, you know, speed is sexy.

یکی اینکه سرعت لذت بخش و حتی سکسی است

It's all that adrenaline rush. It's hard to give it up.

لذت نرشح آدرنالین، سخت‌ است کنارش بگذاری.

I think there's a kind of metaphysical dimension --

یک بعد متافیزیک هم هست؛ ما

that speed becomes a way of walling ourselves off

از سرعت دیواری می‌سازیم تا

from the bigger, deeper questions.

از پرسش‌های بزرگتر و عمیق‌تر اجتناب کنیم.

We fill our head with distraction, with busyness,

ما سرمان را با حواس پرتی‌ها و مشغله‌ها

so that we don't have to ask,

گرم می‌کنیم تا نپرسیم

am I well? Am I happy? Are my children growing up right?

من سالم و خوشحالم؟ بچه‌هایم درست بزرگ می‌شوند؟

Are politicians making good decisions on my behalf?

سیاستمداران تصمیمات خوبی از طرف من می‌گیرند؟

Another reason -- although I think, perhaps, the most powerful reason --

یک دلیل دیگر و به نظرم مهم‌ترین دلیل

why we find it hard to slow down is the cultural taboo

برای دشواری آهسته‌تر شدن، تابوی

that we've erected against slowing down.

فرهنگی‌‎ست که علیه آهسته‌تر شدن ساخته‌ایم.

"Slow" is a dirty word in our culture.

در فرهنگ ما، آهسته کلمه کثیفی است

It's a byword for "lazy," "slacker,"

مترادفی برای تنبل و از زیرکاردررو

for being somebody who gives up.

مترادف کسی که از هدفش عقب نشینی می‌کند

You know, "he's a bit slow." It's actually synonymous

مثلا «او یک مقدار کند است»

with being stupid.

مترادف حماقت است.

I guess what the Slow Movement -- the purpose of the Slow Movement,

فکر می‌کنم هدف جنبش آهستگی

or its main goal, really, is to tackle that taboo,

مقابله با این تابو است

and to say that yes,

البته بگویم

sometimes slow is not the answer,

گاهی اوقات آهسته‌تر شدن جواب نیست

that there is such a thing as "bad slow."

ما کندی بد هم داریم

You know, I got stuck on the M25,

مثلا من تازگی ها توی بزرگراه اِم۲۵

which is a ring road around London, recently,

-جاده ای دور لندن- گیر افتادم

and spent three-and-a-half hours there. And I can tell you,

و سه ساعت و نیم آنجا معطل شدم

that's really bad slow.

و این واقعا آهستگی بدی بود.

But the new idea,

اما ایده جدید و حتی انقلابی

the sort of revolutionary idea, of the Slow Movement,

جنبش آهستگی این است

is that there is such a thing as "good slow," too.

که کندی خوب هم وجود دارد.

And good slow is, you know, taking the time

کندی خوب، زمان گذاشتن برای

to eat a meal with your family, with the TV switched off.

خوردن غذا با خانواده بدون تلویزیون است،

Or taking the time to look at a problem from all angles

یا نگاه به مشکل از همه زاویه‌ها

in the office to make the best decision

برای گرفتن بهترین تصمیم

at work.

در محیط کار،

Or even simply just taking the time

یا حتی زمان گذاشتن

to slow down

برای آهسته‌تر شدن

and savor your life.

و چشیدن طعم زندگی.

Now, one of the things that I found most uplifting

حالا یکی از خوشحال کننده‌ترین اتفاقاتی

about all of this stuff that's happened around the book

که در ارتباط با این کتاب افتاده

since it came out, is the reaction to it.

واکنش مردم به آن است.

And I knew that when my book on slowness came out,

وقتی کتاب من درباره آهستگی بیرون آمد

it would be welcomed by the New Age brigade,

توسط گروه‌های پیشرو استقبال شد

but it's also been taken up, with great gusto,

به علاوه دنیای تجارت هم

by the corporate world -- you know,

از آن استقبال خوبی کرد؛

business press, but also

دنیای روزنامه‌نگاری و نشر،

big companies and leadership organizations.

کمپانی‌های بزرگ و سازمان‌های رهبری.

Because people at the top of the chain, people like you, I think,

چون افرادی که در بالای زنجیره هستند

are starting to realize that there's too much

دارند می‌فهمند سرعت سیستم

speed in the system,

بیش از حد زیاد است

there's too much busyness, and it's time to find,

مشغله ها افراطی‌ست و وقت آن است

or get back to that lost art of shifting gears.

که هنر گمشده تغییر سرعت را بیابیم.

Another encouraging sign, I think,

یک نشانه تشویق کننده دیگر آن است

is that it's not just in the developed world

که این ایده نه تنها در کشورهای توسعه یافته

that this idea's been taken up. In the developing world,

بلکه در کشورهای در حال توسعه

in countries that are on the verge of making that leap

کشورهایی که در حال تبدیل

into first world status -- China, Brazil,

به جهان اول شدن هستند، مثل چین،

Thailand, Poland, and so on --

برزیل، تایلند و لهستان

these countries have embraced the idea of the Slow Movement,

نیز مورد استقبال بسیاری از مردم این کشورها

many people in them, and there's a debate going on

قرار گرفته است و در رسانه ها

in their media, on the streets.

و خیابان ها در این باره بحث می‌شود.

Because I think they're looking at the West, and they're saying,

چون آن ها به غرب نگاه می‌کنند

"Well, we like that aspect of what you've got,

و می‌گویند «ما از این جنبه از

but we're not so sure about that."

دستاوردهای شما خوشمان می‌آید

So all of that said, is it,

اما از این یکی جنبه نه».

I guess, is it possible?

پس آیا این امکان پذیر است؟

That's really the main question before us today. Is it possible

این سوال اصلی امروز ماست

to slow down? And

آیا می شود آهسته‌تر شد؟

I'm happy to be able to say to you

و من خوشحالم که می‌توانم

that the answer is a resounding yes.

پاسخ بدهم بله می شود.

And I present myself as Exhibit A,

من خودم نمونه الف

a kind of reformed and rehabilitated

نمونه‌ای بهبودیافته از

speed-aholic.

یک فرد معتاد به سرعتم.

I still love speed. You know, I live in London,

من هنوز عاشق سرعتم.

and I work as a journalist,

من یک روزنامه نگار ساکن لندنم

and I enjoy the buzz and the busyness,

و از هیجان مشغله‌ها و ترشح آدرنالین

and the adrenaline rush that comes from both of those things.

ناشی از این چیزها لذت می برم.

I play squash and ice hockey,

من اسکواش و هاکی روی یخ بازی می‌کنم

two very fast sports, and I wouldn't give them up for the world.

که دو ورزش سریع هستند وهیچ وقت کنارشان نمی‌گذارم

But I've also, over the last year or so,

اما در چند سال گدشته یادم گرفته‌ام

got in touch with my inner tortoise.

با لاک پشت درونم در تماس باشم.

(Laughter)

{خنده حضار}

And what that means is that

به بیان دیگر

I no longer

دیگر برای خودم

overload myself gratuitously.

بار اضافی نمی‌تراشم.

My default mode is no longer

دیگر معتاد

to be a rush-aholic.

به سرعت نیستم

I no longer hear

من دیگر به اندازه گدشته نگران

time's winged chariot drawing near,

صدای بال‌های ارابه زمان

or at least not as much as I did before.

که نزدیک می‌شود نیستم.

I can actually hear it now, because I see my time is ticking off.

الان به صدای تیک تاک زمان گوش می‌دهم.

And the upshot of all of that is that

و مهم‌تر از همه احساس می‌کنم

I actually feel a lot happier, healthier,

سالم‌تر، شادتر و کارآمدتر

more productive than I ever have.

از همیشه‌ام.

I feel like I'm living

احساس می‌کنم واقعا دارم زندگی می‌کنم

my life rather than actually just racing through it.

نه اینکه فقط بدوم

And perhaps, the most important

و مهم‌ترین مقیاس

measure of the success of this

این موفقیت این است

is that I feel that my relationships are a lot deeper,

که احساس می‌کنم روابطم

richer, stronger.

عمیق‌تر، غنی‌تر و قوی‌تر شده‌اند.

And for me, I guess, the litmus test

و آزمون نهایی برای موفقیت این روش

for whether this would work, and what it would mean,

برای من زمان قصه آخر شب

was always going to be bedtime stories, because that's sort of where

برای فرزندم است، چون

the journey began. And there too the news is

این جایی است که داستان شروع شد.

rosy. You know,

در پایان هر روز

at the end of the day, I go into my son's room.

من به اتاق پسرم می‌روم

I don't wear a watch. I switch off my computer,

ساعتم را نمی‌بندم و کامپیوترم را خاموش می‌کنم

so I can't hear the email pinging into the basket,

که صدای آمدن ایمیل‌های جدید را نشنوم

and I just slow down to his pace and we read.

و با سرعت پسرم همراه می‌شوم و کتاب می‌خوانم.

And because children have their own tempo and internal clock,

و چون کودکان سرعت خودشان و ساعت درونی

they don't do quality time,

خودشان را دارند سعی نمی‌کنند زمانشان را با کیفیت

where you schedule 10 minutes for them to open up to you.

کنند و در ده دقیقه حرفشان را به شما بزنند.

They need you to move at their rhythm.

آنها نیاز دارند شما با سرعت آنها حرکت کنید

I find that 10 minutes into a story, you know,

مثلا ۱۰ دقیقه بعد از شروع قصه

my son will suddenly say, "You know,

پسرم ناگهان می گوید «امروز در زمین بازی

something happened in the playground today that really bothered me."

اتفاقی افتاد که ناراحتم کرد»

And we'll go off and have a conversation on that.

و ما راجع به آن حرف می‌زنیم.

And I now find that bedtime stories

قبلا زمان قصه آخرشب

used to be

برایم کاری در لیست وظایفم بود

a box on my to-do list, something that I dreaded,

که از آن وحشت داشتم، چون خیلی

because it was so slow and I had to get through it quickly.

آهسته بود و من می‌خواستم سریع از آن بگذرم.

It's become my reward at the end of the day,

اما الان پاداش آخر روزم شده است

something I really cherish.

چیزی که واقعا گرامی می‌دارم.

And I have a kind of Hollywood ending

حرف های امروزم را با یک

to my talk this afternoon,

پایان هالیوودی تمام می کنم

which goes a little bit like this:

چند ماه قبل برای رفتن

a few months ago, I was getting ready to go on

به یک تور مربوط به کتابم آماده

another book tour, and I had my bags packed.

می‌شدم و ساک‌هایم را بسته بودم.

I was downstairs by the front door, and I was waiting for a taxi,

دم در منتظر تاکسی ایستاده بودم

and my son came down the stairs and

پسرم پایین آمد و یک کارت

he'd made a card for me. And he was carrying it.

که برای من ساخته بود با خود آورد

He'd gone and stapled two cards, very like these, together,

او دو تا کارت رو شبیه این به هم

and put a sticker of his favorite

چسبانده بود و عکس تن تن

character, Tintin, on the front.

کارتون محبوبش را روی آن چسبانده بود

And he said to me,

و وقتی آن را به من می داد

or he handed this to me, and I read it,

من خواندم که

and it said, "To Daddy, love Benjamin."

«به بابا، با عشق از طرف بنجامین»

And I thought, "Aw, that's really sweet.

و من فکر کردم «این عالی‌ست

Is that a good luck on the book tour card?"

این کارت خوش شانسی برای تور کتابم است؟»

And he said, "No, no, no, Daddy -- this is a card

و او گفت «نه، نه بابا، این یک

for being the best story reader in the world."

کارت است برای اینکه بهتراز همه دنیا قصه می‌خوانی»

And I thought, "Yeah, you know, this slowing down thing really does work."

و من با خودم فکر کردم« آره، آهسته‌تر شدن واقعا جواب می‌دهد».

Thank you very much.

با تشکر از شما.