Carl Honore: In praise of slowness

Translator: Chatthip Chaichakan Reviewer: Yada Sattarujawong

What I'd like to start off with is an observation,

ผมอยากจะเริ่มด้วยข้อสังเกตที่ว่า

which is that if I've learned anything over the last year,

ถ้าหากมีอะไรที่ผมได้เรียนรู้จากปีที่ผ่านมา

it's that the supreme irony

สิ่งนั้นคือ ความขัดแย้งอย่างที่สุด

of publishing a book about slowness

ของการตีพิมพ์หนังสือเกี่ยวกับความเชื่องช้า

is that you have to go around promoting it really fast.

คือการที่คุณต้องประชาสัมพันธ์มันอย่างเร็วมากๆ

I seem to spend most of my time these days

ดูเหมือนวาผมใช้เวลาส่วนใหญ่ทุกวันนี้

zipping from city to city, studio to studio,

เดินทางจากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่ง สตูดิโอหนึ่งไปอีกสตูดิโอหนึ่ง

interview to interview,

การสัมภาษณ์หนึ่งไปอีกการสัมภาษณ์หนึ่ง

serving up the book in really tiny bite-size chunks.

เสิร์ฟหนังสือในลักษณะชิ้นเล็กๆคำเดียวหมด

Because everyone these days

เพราะทุกคน ทุกวันนี้

wants to know how to slow down,

อยากจะรู้ว่าทำยังไงจะช้าลง

but they want to know how to slow down really quickly. So ...

แต่พวกเขาอยากจะรู้ว่าจะช้าลงได้ยังไง อย่างเร็วที่สุด

so I did a spot on CNN the other day

ผมทำสปอตกับ CNN เมื่อวันก่อน

where I actually spent more time in makeup than I did talking on air.

ซึ่งผมใช้เวลาในการแต่งหน้า มากกว่าเวลาที่ผมพูดออกอากาศเสียอีกแน่ะ

And I think that -- that's not really surprising though, is it?

และผมคิดว่า นั่นก็ไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดใจนี่นา รึเปล่า?

Because that's kind of the world that we live in now,

เพราะว่านั่นเป็นโลกแบบที่เรากำลังใช้ชีวิตกันอยู่ทุกวันนี้

a world stuck in fast-forward.

โลกที่ติดอยู่กับการเคลื่อนให้เร็วไปข้างหน้า

A world obsessed with speed,

โลกที่หมกมุ่นอยู่กับความเร็ว

with doing everything faster, with cramming more and more

ทำทุกอย่างให้เร็วขึ้น อัดเข้าไปให้มากขึ้นๆ

into less and less time.

ในช่วงเวลาที่น้อยลงๆ

Every moment of the day feels like

ทุกช่วงขณะของวัน ช่างรู้สึกเหมือนกับ

a race against the clock.

การวิ่งแข่งกับนาฬิกา

To borrow a phrase from Carrie Fisher, which is

ผมจะขอยืมวลีจากแครี่ ฟิชเชอร์ (Carrie Fisher) มาสักหน่อย

in my bio there; I'll just toss it out again --

ซึ่งก็อยู่ในชีวประวัติผมนั่นแหละ ผมก็แค่เอ่ยมันออกมาอีกครั้ง

"These days even instant gratification takes too long." (Laughter)

"ทุกวันนี้ แม้กระทั่งความพึงพอใจกึ่งสำเร็จรูป ก็ยังใช่เวลานานเกินไป" (เสียงหัวเราะ)

And

และ

if you think about how we to try to make things better, what do we do?

ถ้าคุณคิดถึงว่าเราจะทำสิ่งต่างๆให้ดีขึ้นได้ยังไง เราจะทำยังไง?

No, we speed them up, don't we? So we used to dial; now we speed dial.

เราทำให้มันเร็วขึ้น ใช่มั้ย? เมื่อก่อนเราเคยกดเบอร์ (dial) ตอนนี้เรากดเบอร์แบบเร็ว (speed dial)

We used to read; now we speed read. We used to walk; now we speed walk.

เราเคยอ่าน ตอนนี้เราอ่านเร็ว เราเคยเดิน ตอนนี้เราเดินเร็ว

And of course, we used to date and now we speed date.

และแน่นอน เราเคยเดท ตอนนี้เราเดทเร็ว

And even things that are by their very nature slow --

และแม้กระทั่งสิ่งที่ช้ามากๆโดยธรรมชาติของมันอยู่แล้ว

we try and speed them up too.

เราพยายามและเร่งมันให้เร็วขึ้นด้วย

So I was in New York recently, and I walked past a gym

เมื่อไม่นานมานี้ ผมอยู่ในนิวยอร์ค และผมเดินผ่านยิม

that had an advertisement in the window for a new course, a new evening course.

ที่มีโฆษณาที่หน้าต่างเกี่ยวกับคอร์สใหม่ คอร์สใหม่ช่วงเย็น

And it was for, you guessed it, speed yoga.

และ คุณลองเดาดู มันคือโยคะแบบเร็ว (speed yoga)

So this -- the perfect solution for time-starved professionals

เพราะงั้นนี่คือ ทางออกที่สมบูรณ์แบบ สำหรับคนทำงานทั้งหลายที่ไม่มีเวลา

who want to, you know, salute the sun,

ซึ่งต้องการจะนมัสการพระอาทิตย์ (ท่าหนึ่งของโยคะ)

but only want to give over about 20 minutes to it.

แต่ต้องการที่จะให้เวลาเพียง 20 นาทีเท่านั้น

I mean, these are sort of the extreme examples,

ผมหมายความว่า เหล่านี้เป็นตัวอย่างสุดขั้วหนึ่ง

and they're amusing and good to laugh at.

และมันก็น่าขันและน่าหัวเราะเสียเหลือเกิน

But there's a very serious point,

แต่ มันก็มีจุดที่น่ากังวล

and I think that in the headlong dash of daily life,

และผมคิดว่า ในความเร่งรีบจนหัวหมุนของชีวิตประจำวัน

we often lose sight of the damage

เรามักจะมองไม่เห็นความเสียหาย

that this roadrunner form of living does to us.

ที่เกิดขึ้นจากการใช่ชีวิตแบบนกโรดรันเนอร์ (นกที่วิ่งเร็วมาก) ของเรา

We're so marinated in the culture of speed

เราถูกบ่มอยู่ในวัฒนธรรมแห่งความเร็ว

that we almost fail to notice the toll it takes

ที่เราแทบจะไม่สังเกตถึงค่าเสียหายที่เกิดขึ้น

on every aspect of our lives --

กับทุกๆด้านของชีวิตเรา

on our health, our diet, our work,

ด้านสุขภาพของเรา อาหารของเรา การทำงานของเรา

our relationships, the environment and our community.

ความสัมพันธ์ของเรา สิ่งแวดล้อม และชุมชนของเรา

And sometimes it takes

และบางครั้ง เราก็ต้องมี

a wake-up call, doesn't it,

เสียงปลุกเตือน ใช่มั้ย

to alert us to the fact that we're hurrying through our lives,

เพื่อที่จะเตือนเราถึงความจริงที่ว่า เรากำลังรีบๆใช้ชีวิตของเรา

instead of actually living them; that we're

แทนที่จะใช้ชีวิตของเราอย่างเต็มที่

living the fast life, instead of the good life.

เรากำลังใช้ชีวิตที่เร็ว แทนที่จะเป็นชีวิตที่ดี

And I think for many people, that wake-up call

และผมคิดว่าสำหรับหลายๆคน เสียงปลุกเตือนนั้น

takes the form of an illness.

ก็คือ การเจ็บป่วย

You know, a burnout, or eventually the body says,

อาการเหนือยล้าขนาดหนัก หรือในท้ายที่สุดร่างกายก็พูดว่า

"I can't take it anymore," and throws in the towel.

"ฉันรับมันไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว" แล้วก็โยนผ้ายอมแพ้

Or maybe a relationship goes up in smoke

หรือบางที ความสัมพันธ์ก็เลือนหายไปราวกับหมอกควัน

because we haven't had the time, or the patience,

เพราะเราไม่มีเวลา ไม่มีความอดทน

or the tranquility,

หรือไม่มีความสงบ

to be with the other person, to listen to them.

ที่จะอยู่กับคนอื่น ฟังคนอื่น

And my wake-up call came when I started

และเสียงปลุกเตือนของผมก็เกิดขึ้น ตอนที่ผมเริ่ม

reading bedtime stories to my son,

อ่านนิทานก่อนนอนให้ลูกชายฟัง

and I found that at the end of day,

ผมพบว่า ในช่วงสุดท้ายของวัน

I would go into his room and I just couldn't slow down -- you know,

ผมเข้าไปในห้องของเขา และผมก็ไม่สามารถทำตัวให้ช้าลงได้

I'd be speed reading "The Cat In The Hat."

ผมอ่าน "แมวน้อยในหมวก (The Cat in The Hat)" อย่างรวดเร็ว

I'd be -- you know, I'd be skipping lines here,

ผมข้ามบางบรรทัดตรงนี้

paragraphs there, sometimes a whole page,

บางย่อหน้าตรงนั้น และบางครั้งก็ทั้งหน้า

and of course, my little boy knew the book inside out, so we would quarrel.

และแน่นอน ลูกชายตัวน้อยของผมรู้เรื่องราว ในหนังสือทั้งหมด และเราก็จะเถียงกัน

And what should have been the most relaxing, the most intimate,

และสิ่งที่น่าจะเป็นช่วงเวลาที่ผ่อนคลายที่สุด ใกล้ชิดที่สุด

the most tender moment of the day,

อ่อนโยนที่สุด ของวัน

when a dad sits down to read to his son,

เมื่อพ่อนั่งลงแล้วอ่านหนังสือให้ลูกฟัง

became instead this kind of gladiatorial battle of wills,

กลับกลายเป็นการต่อสู้ประหัตประหาร ของความต้องการที่มีต่อกัน

a clash between my speed

การปะทะกันระหว่างความเร็วของผม

and his slowness.

กับความช้าของเค้า

And this went on for some time,

แล้วมันก็เป็นอย่างนี้ไปสักระยะ

until I caught myself scanning a newspaper article

จนกระทั้ง ตอนที่ผมจับได้ว่าผมอ่านผ่านๆ บทความในหนังสือพิมพ์อันหนึ่ง

with timesaving tips for fast people.

เกี่ยวกับเคล็ดลับต่างๆเพื่อประหยัดเวลา สำหรับคนทำอะไรเร็ว

And one of them made reference to a series of books called

และหนึ่งในนั้นก็ได้อ้างอิงหนังสือชุดหนึ่งที่ชื่อว่า

"The One-Minute Bedtime Story."

"นิทานก่อนนอนหนึ่งนาที"

And I wince saying those words now,

และผมรังเกียจที่จะพูดคำนี้ในตอนนี้

but my first reaction at the time was very different.

แต่ปฏิกิริยาแรกที่ผมมีในตอนนั้น แตกต่างจากนี้มาก

My first reflex was to say,

ปฏิกิริยาแรกของผมคือ

"Hallelujah -- what a great idea!

"ฮัลเลลูย่า! เป็นความคิดที่เยี่ยมอะไรอย่างนี้!

This is exactly what I'm looking for to speed up bedtime even more."

นี่แน่ๆ คือสิ่งฉันมองหาสำหรับการเร่ง ช่วงเวลานิทานก่อนนอนให้เร็วขึ้น

But thankfully,

แต่ ขอบคุณเหลือเกิน

a light bulb went on over my head, and my next reaction was very different,

หลอดไฟบนหัวผมก็สว่างขึ้นมา และปฏิกิริยาถัดไปของผมก็แตกต่างออกไปอย่างมาก

and I took a step back, and I thought,

และผมถอยหลังไปหนึ่งก้าว แล้วก็คิดว่า

"Whoa -- you know, has it really come to this?

"โอ้ มันต้องเป็นอย่างนี้จริงๆเหรอ?

Am I really in such a hurry that I'm prepared

ฉันอยู่ในสภาวะเร่งรีบ จนถึงขนาดต้องเตรียมการ

to fob off my son with a sound byte at the end of the day?"

โกงลูกชายตัวเอง ด้วยการเล่าเรื่องสั้นๆ ในตอนท้ายของวัน?

And I put away the newspaper --

แล้วผมก็วางหนังสือพิมพ์ไว้ห่างๆ

and I was getting on a plane -- and I sat there,

ตอนนั้นผมกำลังจะขึ้นเครืองบิน และผมก็นั่งอยู่ตรงนั้น

and I did something I hadn't done for a long time -- which is I did nothing.

และผมทำอะไรที่ผมไม่ได้ทำมานานมาก นั่นก็คือ ผมไม่ทำอะไรเลย

I just thought, and I thought long and hard.

ผมเพียงแต่คิด และคิดนานและหนัก

And by the time I got off that plane, I'd decided I wanted to do something about it.

และพอถึงตอนที่ผมลงจากเครืองบิน ผมตัดสินใจว่าผมอยากจะทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับมัน

I wanted to investigate this whole roadrunner culture,

ผมอยากจะสำรวจวัฒนธรรมความเร่งริบ แบบนกโรดรันเนอร์นี้

and what it was doing to me and to everyone else.

และดูว่ามันกำลังทำอะไรกับผมและทุกคนอยู่บ้าง

And I had two questions in my head.

และผมมีสองคำถามอยู่ในหัว

The first was, how did we get so fast?

คำถามแรก เรากลายเป็นคนที่เร็วขนาดนี้ได้ยังไง?

And the second is, is it possible,

และคำถามที่สองคือ มันเป็นไปได้มั้ย

or even desirable, to slow down?

หรือเป็นความต้องการของคนอื่นๆ รึเปล่า ที่จะช้าลง?

Now, if you think about

ตอนนี้ ถ้าคุณคิดถึง

how our world got so accelerated, the usual suspects rear their heads.

ว่าโลกเร่งความเร็วขึ้นมากได้ยังไง ผู้ต้องสงสัยทั่วไปก็จะประดังประเดเข้ามา

You think of, you know, urbanization,

คุณจะคิดถึง การกลายเป็นเมือง

consumerism, the workplace, technology.

บริโภคนิยม ที่ทำงาน เทคโนโลยี

But I think if you cut through

แต่ผมว่า ถ้าคุณมองผ่าน

those forces, you get to what might be the deeper

แรงกดดันเหล่านี้ คุณก็จะเห็นแรงขับที่ลึกกว่านั้น

driver, the nub of the question,

ใจกลางของคำถาม

which is how we think about time itself.

นั่นก็คือ เราคิดยังไงเกี่ยวกับเวลา โดยตัวของมันเอง

In other cultures, time is cyclical.

ในวัฒนธรรมอื่นๆ เวลาเป็นวัฏจักร

It's seen as moving in great,

มันถูกมองว่าเป็นอะไรที่เคลื่อนไหวอยู่ใน

unhurried circles.

วงจรที่ใหญ่และไม่เร่งรีบ

It's always renewing and refreshing itself.

มันมักจะเริ่มใหม่และเติมเชื่อเพลิงด้วยตัวมันเอง

Whereas in the West, time is linear.

ในขณะที่ในวัฒนธรรมตะวันตก เวลาเป็นเส้นตรง

It's a finite resource;

มันเป็นทรัพยากรที่มีจำกัด

it's always draining away.

และมันก็มักจะหมดไปเสมอๆ

You either use it, or lose it.

ถ้าคุณไม่ใช่มัน คุณก็เสียมันไป

"Time is money," as Benjamin Franklin said.

"เวลาเป็นเงินเป็นทอง" อย่างที่เบนจามิน แฟรงคลินกล่าว

And I think what that does to us psychologically

และผมคิดว่า สิ่งที่วลีนี้ทำกับเราในทางจิตวิทยา

is it creates an equation.

ก็คือว่า มันได้สร้างสมการไว้ว่า

Time is scarce, so what do we do?

เวลาเป็นสิ่งขาดแคลน เราจะทำยังไงดี?

Well -- well, we speed up, don't we?

เอาล่ะๆ เราก็เร่งตัวเองขึ้น ใช่มั้ย?

We try and do more and more with less and less time.

เราพยายามทำอะไรให้มากขึ้นด้วยเวลาที่น้อยลง

We turn every moment of every day

เราแปลงทุกช่วงเวลาของแต่ละวัน

into a race to the finish line --

ไปเป็นการแข่งขันเพื่อเข้าเส้นชัย

a finish line, incidentally, that we never reach,

เส้นชัย ที่บังเอิญว่า เราไม่มีทางไปถึง

but a finish line nonetheless.

แต่มันก็ยังเป็นเส้นชัยอยู่ดี

And I guess that the question is,

และผมเดาว่า คำถามคือ

is it possible to break free from that mindset?

แล้วมันเป็นไปได้เหรอที่จะหลุดพ้นจากความคิดแบบนั้น?

And thankfully, the answer is yes, because

และขอบคุณเหลือเกิน คำตอบคือใช่

what I discovered, when I began looking around, that there is

เพราะสิ่งที่ผมค้นเจอตอนที่ผมเริ่มมองไปรอบๆ ก็คือว่า

a global backlash against this culture that

มันมีการตีกลับระดับโลกต่อวัฒนธรรมแบบนี้

tells us that faster is always better, and that busier is best.

ที่บอกว่าเราเร็วกว่าก็คือดีกว่าเสมอ และยุ่งกว่าก็คือดีที่สุด

Right across the world, people are doing the unthinkable:

ทั่วโลก ผู้คนกำลังทำในสิ่งที่เราคาดไม่ถึง

they're slowing down, and finding that,

พวกเขากำลังทำตัวช้าลง และพบว่า

although conventional wisdom tells you that if you slow down, you're road kill,

ถึงแม้ความเขื่อแบบเก่าๆ บอกคุณว่า ถ้าคุณช้าลง คุณก็จะตายบนถนน

the opposite turns out to be true:

แต่สิ่งที่เป็นในทางตรงกันข้ามต่างหากที่เป็นความจริง

that by slowing down at the right moments,

การช้าลงในช่วงเวลาที่เหมาะสมนั้น

people find that they do everything better.

ผู้คนพบว่า พวกเขาทำทุกอย่างได้ดีขึ้น

They eat better; they make love better; they exercise better;

พวกเขากินดีขึ้น มีเซ็กส์ที่ดีขึ้น ออกกำลังกายดีขึ้น

they work better; they live better.

ทำงานดีขึ้น ใช้ชีวิตดีขึ้น

And, in this kind of cauldron

และในห้วงขนาดใหญ่ของเวลาและสถานที่

of moments and places and acts of deceleration,

และพฤติกรรมการลดความเร็วนี้

lie what a lot of people now refer to as

มันมีสิ่งที่ผู้เรียกกันว่า

the "International Slow Movement."

"การเคลื่อนไหวเชื่องช้าอย่างเป็นสากล" ดำรงอยู่

Now if you'll permit me a small act of hypocrisy,

เอาล่ะ ถ้าคุณจะอนุญาตให้ผมแสดงความเจ้าเล่ห์เล็กๆน้อยๆ

I'll just give you a very quick overview of

ผมจะให้คุณดูภาพรวมแบบเร็วๆของ

what's going on inside the Slow Movement. If you think of food,

สิ่งที่กำลังดำเนินไปภายในการเคลื่อนไหวเชื่องช้านั้น ถ้าคุณคิดถึงอาหาร

many of you will have heard of the Slow Food movement.

หลายคนคงจะเคยได้ยินการเคลื่อนไหวของ การกินแบบเนิบช้า (Slow Food)

Started in Italy, but has spread across the world,

มันเริ่มต้นในอิตาลี แต่ตอนนี้กระจายไปทั่วโลก

and now has 100,000 members

และมีสมาชิก 100,000 คน

in 50 countries.

ใน 50 ประเทศ

And it's driven by a very simple and sensible message,

และมันได้รับการขับเคลื่อน ภายใต้ข้อความเรียบง่ายและมีเหตุผล

which is that we get more pleasure and more health

ที่ว่า เราจะมีความสุขมากขึ้นและสุขภาพดีขึ้น

from our food when we

จากอาหารของพวกเรา

cultivate, cook and consume it at a reasonable pace.

ถ้าเราได้เก็บเกี่ยว ปรุงอาหาร และบริโภคมัน ในระดับความเร็วที่เหมาะสม

I think also the explosion of

เช่นเดียวกัน ผมคิดว่า การปะทุของ

the organic farming movement, and the renaissance of farmers' markets,

ความเคลื่อนไหวด้านฟาร์มออร์แกนิก และยุครุ่งเรืองของตลาดเกษตรกร

are other illustrations

ก็เป็นอีกภาพหนึ่ง

of the fact that people are desperate to get away from

ของความจริงที่ว่า ผู้คนกำลังดิ้นรนหลีกหนี

eating and cooking and cultivating their food

จากการกิน ปรุง และเก็บเกี่ยวอาหารของพวกเขา

on an industrial timetable.

ภายใต้ตารางเวลาเชิงอุตสาหกรรม

They want to get back to slower rhythms.

พวกเขาต้องการกลับไปสู่จังหวะที่ช้าลง

And out of the Slow Food movement has grown something

และจากความเคลื่อนไหวเรื่องการกินแบบเนิบช้า ก็ได้เกิดสิ่งหนึ่ง

called the Slow Cities movement, which has started in Italy,

ที่เรียกว่า การเคลื่อนไหวเพื่อเมืองที่เนิบช้า (Slow Cities) ซึ่งได้เริ่มขึ้นที่อืตาลี

but has spread right across Europe and beyond.

แต่ได้กระจายไปยังยุโรปและพื้นที่อื่นๆ

And in this, towns

และในการเคลื่อนไหวนี้

begin to rethink how they organize the urban landscape,

เมืองเริ่มทบทวนการจัดการพื้นที่เมืองของตัวเอง

so that people are encouraged to slow down

เพื่อที่ผู้คนจะได้รับการสนับสนุนให้ช้าลง

and smell the roses and connect with one another.

และสูดกลิ่นหอมของดอกกุหลาบ และพูดคุยกับคนอื่นๆ

So they might curb traffic,

เพราะงั้นพวกเขาก็อาจจะจำกัดการจราจร

or put in a park bench, or some green space.

หรือเพิ่มเก้าอี้ในสวนสาธารณะหรือพื้นที่สีเขียว

And in some ways, these changes add up to more than the sum of their parts,

และบางที การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ก็จะรวมกันกลายเป็น อะไรที่มากกว่าแค่ผลลัพธ์ของการรวมชิ้นส่วน

because I think when a Slow City becomes officially a Slow City,

เพราะผมคิดว่า ถ้าเมืองเนิบช้ากลายเป็นเมืองเนิบช้าจริงๆ

it's kind of like a philosophical declaration.

มันก็เหมือนกับการประกาศทางปรัชญาอย่างหนึ่ง

It's saying to the rest of world, and to the people in that town,

มันกำลังบอกกับส่วนอื่นๆของโลก และกับผู้คนในเมืองนั้น

that we believe that in the 21st century,

ว่าพวกเราเชื่อว่า ในศตวรรษที่ 21

ความเขื่องช้ามีบทบาทสำคัญ

In medicine, I think a lot of people are deeply disillusioned

เกี่ยวกับการรักษาโรค ผมคิดว่ามีคนจำนวนมากถูกหลอก

with the kind of quick-fix mentality

โดยความเชื่อประเภทซ่อมเร็ว

you find in conventional medicine.

ที่คุณจะเจอในการรักษาแบบทั่วไป

And millions of them around the world are turning

และคนเป็นล้านบนโลกใบนี้กำลังหันไปสู่

to complementary and alternative forms of medicine,

รูปแบบการรักษาทางเลือกและการเสริมสร้าง

which tend to tap into sort of

ทึ่ดูเหมือนจะตกไปอยู่ในหมวด

slower, gentler, more holistic forms of healing.

การรักษาที่เนิบช้า นุ่มนวล และเป็นองค์รวมมากกว่า

Now, obviously the jury is out on many of these complementary therapies,

เอาล่ะ เป็นที่ชัดเจนว่า การรักษาแบบเสริมเหล่านี้ ยังตกอยู่ในความคลุมเครือหลายอย่าง

and I personally doubt that the coffee enema

และโดยส่วนตัว ผมสงสัยว่าการดีทอกซ์ด้วยกาแฟ

will ever, you know, gain mainstream approval.

จะมีทางได้รับการยอมรับเป็นกระแสหลักหรือไม่

But other treatments

แต่การรักษาประเภทอื่นๆ

such as acupuncture and massage, and even just relaxation,

เช่น การฝังเข็มและการนวด แม้จะเพียงเพื่อการผ่อนคลาย

clearly have some kind of benefit.

มันก็เห็นได้ชัดเจนว่ามีผลดีบางอย่าง

And blue-chip medical colleges everywhere

และวิทยาลัยทางการแพทย์อันเลอเกียรติในทุกที่

are starting to study these things to find out how they work,

กำลังเริ่มศึกษาสิ่งเหล่านี้ เพื่อจะศึกษาดูว่ามันทำงานยังไง

and what we might learn from them.

และเราจะเรียนรู้อะไรจากมันได้บ้าง

Sex. There's an awful lot of fast sex around, isn't there?

เซ็กส์ มันมีเซ็กส์แบบแดกด่วนเต็มไปหมด ใช่มั้ย?

I was coming to --

ผมกำลังจะพูดถึง...

well -- no pun intended there.

เอิ่ม... ผมไม่ได้เจตนาจะพูดอะไรสองแง่สามง่ามตรงนั้นนะ

I was making my way, let's say, slowly to Oxford,

ผมแค่พยายามจะปูทางแบบช้าไปยังออกซ์ฟอร์ด

and I went through a news agent, and I saw a magazine,

และผมเดินผ่านร้านขายหนังสือพิมพฺ์ และผมเห็นนิตยสาร

a men's magazine, and it said on the front,

นิตยสารผู้ชาย ซึ่งมีคำโปรยบนหน้าปกว่า

"How to bring your partner to orgasm in 30 seconds."

"จะพาคู่ไปสู่จุดสุดยอดได้ยังไงภายใน 30 วินาที"

So, you know, even sex

เห็นไหม แม้กระทั่งเซ็กส์

is on a stopwatch these days.

ก็ยังต้องมีการจับเวลาเลยเดี๋ยวนี้

Now, you know,

เอาล่ะ

I like a quickie as much as the next person,

ผมชอบความเร็วมากพอๆกับคนถัดไป

but I think that there's an awful lot to be gained

แต่ผมคิดว่า มันมีอะไรมากมายที่เราจะได้

from slow sex -- from slowing down in the bedroom.

จากการมีเซ็กส์แบบเนิบช้า จากการช้าลงในห้องนอน

You know, you tap into that -- those deeper,

คุณค่อยๆสัมผัส

sort of, psychological, emotional, spiritual currents,

ชั่วขณะเหล่านั้นของจิตใจ อารมณ์ จิตวิญญาณ

and you get a better orgasm with the buildup.

และคุณก็จะไปถึงจุดนั้นที่ดีกว่าด้วยการก่อร่างเหล่านี้

You can get more bang for your buck, let's say.

เอาเป็นว่า คุณจะได้ผลลัพธ์ที่คุ้มค่ากว่า

I mean, the Pointer Sisters said it most eloquently, didn't they,

วง Pointer Sisters พูดเอาไว้อย่างชัดเจน ใช่มั้ยครับ

when they sang the praises of "a lover with a slow hand."

ตามที่พวกเขาร้องเพลงชื่นชม "คนรักที่มีมืออันเชื่องช้า"

Now, we all laughed at Sting

เราทุกหัวหัวเราะเยาะ Sting

a few years ago when he went Tantric,

เมื่อตอนที่เขาสนใจเซ็กส์แบบตันตระเมื่อหลายปีก่อน

but you fast-forward a few years, and now you find couples of all ages

แต่พอคุณกรอมาข้างหน้าสักสองสามปี และคุณจะพบคุณรักหลากวัย

flocking to workshops, or maybe just

เข้าร่วมเวิร์กชอป หรืออาจจะ

on their own in their own bedrooms, finding ways

ลองมันในเตียงของพวกเขาเอง เพื่อหาวิธี

to put on the brakes and have better sex.

ชะลอความเร็วและมีเซ็กส์ที่ดีขึ้น

And of course, in Italy where -- I mean, Italians always seem to know

และแน่นอน ในอิตาลี -- ดูเหมือนว่าคนอิตาเลียนจะรู้ว่า

where to find their pleasure --

จะเจอความสุขสันต์ของพวกเขาได้ที่ไหน --

they've launched an official Slow Sex movement.

พวกเขาได้เริ่มการเคลื่อนไหวเพื่อเซ็กส์ที่เนิบช้าอย่างเป็นทางการ

The workplace.

ในที่ทำงาน

Right across much of the world --

แทบจะทั่วโลก

North America being a notable exception --

อเมริกาเหนือเป็นข้อยกเว้น

working hours have been coming down.

ชั่วโมงทำงานได้ลดลง

And Europe is an example of that,

และยุโรปเป็นตัวอย่างนั้น

and people finding that their quality of life improves

และผู้คนพบว่า คุณภาพชีวิตพวกเขาดีขึ้น

as they're working less, and also

เมื่อพวกเขาทำงานน้อยลง

that their hourly productivity goes up.

และชั่วโมงทำงานที่มีประสิทธืภาพก็เพิ่มขึ่้น

Now, clearly there are problems with

เห็นได้ชัดเจนว่ามีปัญหาเกี่ยวกับ

the 35-hour workweek in France --

การทำงาน 35 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ในฝรั่งเศส

too much, too soon, too rigid.

มากไป เร็วไป ตึงไป

But other countries in Europe, notably the Nordic countries,

แต่บางประเทศในยุโรป โดยเฉพาะประเทศนอร์ดิกทั้งหลาย

are showing that it's possible

กำลังแสดงให้เห็นว่ามันเป็นไปได้

to have a kick-ass economy

ที่จะมีเศรษฐกิจแบบโคตรจะเจ๋ง

without being a workaholic.

โดยไม่จำเป็นต้องบ้างาน

And Norway, Sweden,

และนอร์เวย์ สวีเดน

Denmark and Finland now rank

เดนมาร์ก และฟินแลนด์ ตอนนี้ติดอยู่ใน

among the top six most competitive nations on Earth,

หกอันดับต้นๆ ของประเทศ ที่มีความสามารถทางการแข่งขันสูงบนโลกใบนี้

and they work the kind of hours that would make the average American

และพวกทำงานด้วยจำนวนชั่วโมงที่จะทำให้คนอเมริกัน

weep with envy.

ที่ทำงานในจำนวนชั่วโมงเฉลี่ยต้องร่ำไห้ด้วยความอิจฉา

And if you go beyond sort of the country level,

และถ้าคุณมองเลยระดับประเทศไป

down at the micro-company level,

ลงไปยังระดับบริษัท

more and more companies now are realizing

บริษัทจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆที่ตระหนักว่า

that they need to allow their staff

พวกเขาจำต้องยอมให้พนักงาน

either to work fewer hours or just to unplug --

ทำงานน้อยขั่วโมงลง หรือไม่ก็ถอดปลั๊กไปเลยเพื่อ

to take a lunch break, or to go sit in a quiet room,

ไปพักเที่ยง นั่งอยู่ในห้องเงียบๆ

to switch off their Blackberrys and laptops -- you at the back --

หรือปิดแบล็กเบอร์รี่ ปิดแลปทอปของพวกเขา เหมือนอย่างคุณข้างหลัง

mobile phones,

ปิดมือถือ

during the work day or on the weekend, so that they have time to recharge

ระหว่างช่วงวันทำงาน หรือสุดสัปดาห์ เพื่อพวกเขาจะได้มีเวลาเติมพลังงาน

and for the brain to slide into that

และเพื่อให้สมองได้เข้าสู่

kind of creative mode of thought.

สภาวะการสร้างสรรค์ทางความคิด

It's not just, though, these days,

ทุกวันนี้ มันไม่ใช่แค่

adults who overwork, though, is it? It's children, too.

ผู้ใหญ่เท่านั้นหรอกนะ เด็กก็เป็นด้วย

I'm 37, and my childhood ended in the mid-'80s,

ผมอายุ 37 และวัยเด็กของผมจบลงในกลางยุค 80

and I look at kids now, and I'm just amazed by the way they

เมื่อผมมองดูเด็กทุกวันนี้ ผมก็ต้องประหลาดใจกับ

race around with more homework,

การที่พวกเขาต้องเร่งทำการบ้านมากขึ้น

more tutoring, more extracurriculars

ติวมากขึ้น ทำกิจกรรมนอกเวลามากขึ้น

than we would ever have conceived of a generation ago.

มากกว่าที่พวกเราจะเคยได้เห็นในคนรุ่นก่อน

And some of the most heartrending emails

และอีเมล์บางฉบับที่กระตุกใจให้เศร้าตามได้มากที่สุด

that I get on my website

ที่ผมได้รับบนเว็บไซต์ของผม

are actually from adolescents

จริงๆแล้ว มาจากวัยรุ่น

hovering on the edge of burnout, pleading with me

ที่กำลังร่อแร่อยู่บนความเหนื่อยล้าสาหัส เขาวิงวอนให้ผม

to write to their parents,

เขียนไปหาพ่อแม่ของพวกเขา

to help them slow down, to help them get off this

เพื่อช่วยให้พวกเขาช้าลง เพื่อช่วยให้พวกเขาหลุดออกจาก

full-throttle treadmill.

กงล้อที่กำลังวิ่งเต็มสูบอันนี้

But thankfully, there is a backlash there in parenting as well,

แต่ขอบคุณที่มันก็ยังมีการตีกลับ ในการเลี้ยงดูลูกเช่นกัน

and you're finding that, you know, towns in the United States

และคุณก็จะเจอว่า เมืองเล็กๆในสหรัฐฯ

are now banding together and banning extracurriculars

ตอนนี้กำลังรวมตัวกัน เพื่อต่อต้านกิจกรรมนอกเวลา

on a particular day of the month, so that people can,

ในบางวันของเดือน เพื่อที่ว่าผู้คนจะ

you know, decompress and have some family time, and slow down.

ลดความกดดันลง และมีเวลาครอบครัว และข้าลง

Homework is another thing. There are homework bans

การบ้านก็เป็นอีกอย่างหนึ่ง มีการแบนการบ้าน

springing up all over the developed world

ในโลกพัฒนาแล้ว

in schools which had been piling on the homework for years,

ในโรงโรงเรียนที่สุมการบ้านมาเป็นเวลาหลายปี

and now they're discovering that less can be more.

และตอนนี้พวกเขากำลังพบว่า การทำน้อยๆ ก็มากได้

So there was a case up in Scotland recently

เพราะงั้น มีกรณีเกิดขึ้นในสกอตแลนด์เมื่อเร็วๆนี้

where a fee-paying, high-achieving private school

ที่โรงเรียนเอกชนขั้นยอด ที่ถ้าจะเข้าต้องจ่ายค่าธรรมเนียม

banned homework

ได้แบนการบ้าน

for everyone under the age of 13,

สำหรับเด็กทุกคนที่อายุต่ำกว่า 13 ปี

and the high-achieving parents freaked out and said,

และผู้ปกครองชั้นเยี่ยมก็พากันสติแตกแล้วพูดว่า

"What are you -- you know, our kids will fall" -- the headmaster said,

"คุณกำลัง -- คุณก็รู้นี่ ลูกของพวกเราจะเรียนแย่ลง" -- ครูใหญ่ก็บอกว่า

"No, no, your children need to slow down at the end of the day."

"ไม่ ไม่ ลูกของพวกคุณต้องชะลอช่วงสุดท้ายของวันให้ช้าลง"

And just this last month, the exam results came in,

และเพิ่งเมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง ผลการสอบออกมา

and in math, science, marks went up 20 percent

และในวิชาคณิต วิทย์ คะแนนเพิ่มขึ้น 20 เปอร์เซ็นต์

on average last year.

จากคะแนนเฉลี่ยเมื่อปีที่แล้ว

And I think what's very revealing is that

และผมคิดว่าสิงที่ชัดแจ้งมากๆก็คือ

the elite universities, who are often cited as the reason

มหาวิทยาลัยชั้นนำทั้งหลาย ที่มักจะได้รับการอ้างเป็นเหตุผล

that people drive their kids and hothouse them so much,

ในการที่ผู้คนพากันผลักดันและเร่งรัดลูกของตัวเองเอามากๆ

are starting to notice the caliber of students

ได้เริ่มสังเกตุว่า ความสามารถของนักศึกษา

coming to them is falling. These kids have wonderful marks;

ที่เข้าเรียนกับพวกเขานั้นกำลังตกลง เด็กๆเหล่ามีคะแนนดีมาก

they have CVs jammed with extracurriculars,

มีประวัติ (CV) ที่แน่นไปด้วยกิจกรรมนอกเวลาต่างๆ

to the point that would make your eyes water.

ในแบบที่จะทำให้คุณปวดตาได้เลยทีเดียว

But they lack spark; they lack

แต่พวกเขาขาดไฟ

the ability to think creatively and think outside --

พวกเขาขาดความสามารถในการคิด อย่างสร้างสรรค์และนอกกรอบ

they don't know how to dream. And so what these Ivy League schools,

พวกเขาไม่รู้วิธีที่จะฝัน เพราะงั้น สิงที่มหาวิทยาลัยขั้นนำ (Ivy League) เหล่านี้

and Oxford and Cambridge and so on, are starting to send a message

และออกซ์ฟอร์ดและแคมบริดจ์ และอื่นๆ ทำก็คือ ส่งข้อความไปยัง

to parents and students that they need to put on the brakes a little bit.

ผู้ปกครองและเด็กๆว่า พวกเขาต้องชะลอความเร็วลงหน่อย

And in Harvard, for instance, they send out

และอย่างเช่น ในฮาร์วาร์ด พวกเขาส่งจดหมาย

a letter to undergraduates -- freshmen --

ไปยังนักศึกษาปริญญาตรี ปีหนึ่ง

telling them that they'll get more out of life, and more out of Harvard,

บอกพวกเขาว่า พวกเขาจะได้อะไรจากชีวิตมากขึ้น จากฮาร์วาร์ดมากขึ้น

if they put on the brakes, if they do less,

ถ้าพวกเขาแตะเบรก ถ้าพวกเขาทำอะไรช้าลง

but give time to things, the time that things need,

แล้วให้เวลากับสิ่งต่างๆ เวลาที่สิ่งต่างๆนั้นต้องการ

to enjoy them, to savor them.

เพื่อสนุกกับมัน ซึมซับรสชาติของมัน

And even if they sometimes do nothing at all.

และแม้กระทั่งในบางครั้งที่พวกเขาไม่ทำอะไรเลย

And that letter is called -- very revealing, I think --

และจดหมายฉบับนั้นชื่อว่า -- ค่อนข้างจะชัดเจนมากนะ ผมว่า --

"Slow Down!" -- with an exclamation mark on the end.

"จงช้าลง!" -- ซึ่งมีเครื่องหมายตกใจลงท้าย

So wherever you look, the message, it seems to me, is the same:

ไม่ว่าคุณจะมองยังไง ข้อความนี้สำหรับผมก็เหมือนเดิม:

that less is very often more,

คือ บ่อยครั้ง น้อยกว่ามักจะมากกว่า

that slower is very often

และบ่อยครั้ง ช้าลงมักจะดีกว่า

better. But that said, of course,

แต่พูดแบบนั้นแล้ว แน่นอนว่า

it's not that easy to slow down, is it?

มันไม่ง่ายเลยที่จะช้าลง ใช่มั้ย?

I mean, you heard that I got a speeding ticket

คุณคงได้ยินว่า ผมโดนใบสั่งขับรถเร็วเกินกำหนด

while I was researching my book on the benefits of slowness,

ตอนที่ผมกำลังค้นคว้าเกี่ยวกับหนังสือของผมที่เกี่ยวกับ ประโยชน์ของความเชื่องช้า

and that's true, but that's not all of it.

และนั่นเป็นเรื่องจริงครับ แต่ไม่ได้จริงซะทั้งหมด

I was actually en route to a dinner

จริงๆแล้ว ผมกำลังจะไปร่วมมื้อเย็น

held by Slow Food at the time.

ที่จัดโดย Slow Food (หน่วยงาน) ในตอนนั้น

And if that's not shaming enough, I got that ticket in Italy.

และถ้านั่นยังน่าอายไม่พอ ผมได้รับใบสั่งนั้นในอิตาลีครับ

And if any of you have ever driven on an Italian highway,

และถ้าคุณสักคนเคยขับรถบนไฮเวย์ของอิตาลีแล้วล่ะก็

you'll have a pretty good idea of how fast I was going.

คุณก็คงจะนึกออกค่อนข้างชัดเจนทีเดียว ว่าผมขับเร็วแค่ไหน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But why is it so hard to slow down?

แต่ทำไมการช้าลงมันยากนักล่ะ?

I think there are various reasons.

ผมคิดว่ามันมีหลายเหตุผลนะ

One is that speed is fun, you know, speed is sexy.

หนึ่งคือ ความเร็วนั้นสนุก คุณก็รู้ ความเร็วนั้นเซ็กซี่

It's all that adrenaline rush. It's hard to give it up.

มันเร่งอะดรีนาลีนได้ มันยากที่จะเลิก

I think there's a kind of metaphysical dimension --

ผมคิดว่า มันมีมิติทางอภิปรัชญาอยู่นะ

that speed becomes a way of walling ourselves off

ที่ว่าความเร็วกลายมาเป็นหนทางในการกั้นเราจาก

from the bigger, deeper questions.

คำถามที่ใหญ่กว่า ลึกกว่า

We fill our head with distraction, with busyness,

ในหัวของเราเต็มไปด้วย สิ่งรบกวน ความยุ่งวุ่นวาย

so that we don't have to ask,

จนเราไม่ต้องถามว่า

am I well? Am I happy? Are my children growing up right?

ฉันสบายดีมั้ย? ฉันมีความสุขมั้ย? ลูกๆของฉันโตขึ้นมาอย่างเหมาะสมหรือเปล่า?

Are politicians making good decisions on my behalf?

นักการเมืองกำลังตัดสินใจแทนฉันได้ดีมั้ย?

Another reason -- although I think, perhaps, the most powerful reason --

อีกเหตุผลหนึ่ง -- ผมคิดว่า บางทีนี่อาจจะเป็นเหตุผลที่มีน้ำหนักที่สุดก็ได้นะ --

why we find it hard to slow down is the cultural taboo

สาเหตุที่ทำให้เราพบว่าการช้าลงนั้นยาก ก็คือ เรื่องข้อห้ามทางวัฒนธรรม

that we've erected against slowing down.

ที่พวกเราได้ฝังรากของการต่อต้านการช้าลงเอาไว้

"Slow" is a dirty word in our culture.

"ช้า" เป็นคำที่น่ารังเกียจในวัฒนธรรมของเรา

It's a byword for "lazy," "slacker,"

มันเป็นคำยอดฮิตสำหรับคำว่า "ขึ้เกียจ" "พวกอู้งาน"

for being somebody who gives up.

สำหรับการเป็นใครบางคนที่ยอมแพ้

You know, "he's a bit slow." It's actually synonymous

คุณก็รู้ "เขาช้านะ" จริงๆมันคือความหมายเดียวกับ

with being stupid.

การเป็นคนโง่

I guess what the Slow Movement -- the purpose of the Slow Movement,

ผมเดาว่าการเคลื่อนไหวเพื่อความเนิบช้า วัตถุประสงค์ของมัน

or its main goal, really, is to tackle that taboo,

หรือเป้าหมายหลักของมัน ก็คือเพื่อเข้าปะทะกับข้อห้ามนั้น

and to say that yes,

และเพื่อที่จะบอกว่า

sometimes slow is not the answer,

ใช่ บางครั้งการช้าไม่ใช่คำตอบ

that there is such a thing as "bad slow."

การช้าแบบแย่ๆมันก็มีอยู่นะ

You know, I got stuck on the M25,

คุณรู้มั้ย เมื่อเร็วๆนี้ ผมติดอยู่บน M25

which is a ring road around London, recently,

ซึ่งคือถนนวงแหวนรอบลอนดอน

and spent three-and-a-half hours there. And I can tell you,

และเสียเวลาไปสามชั่วโมงครึ่งบนนั้น และผมบอกคุณได้เลยว่า

that's really bad slow.

นั่นคือการช้าที่แย่มากจริงๆ

But the new idea,

แต่ความคิดใหม่

the sort of revolutionary idea, of the Slow Movement,

ความคิดเชิงปฏิรูปของการเคลื่อนไหวเพื่อความเนิบช้า

is that there is such a thing as "good slow," too.

ก็คือว่า มันมีสิ่งที่เรียกว่า "การช้าที่ดี" อยู่ด้วย

And good slow is, you know, taking the time

และการช้าที่ดีนั้นก็คือ การใช้เวลา

to eat a meal with your family, with the TV switched off.

กินข้าวกับครอบครัว โดยไม่เปิดทีวี

Or taking the time to look at a problem from all angles

หรือใช้เวลามองไปที่ปัญหาจากทุกมุม

in the office to make the best decision

ของทุกคนในสำนักงาน เพื่อที่จะตัดสินใจอย่างดีที่สุด

at work.

ในการทำงาน

Or even simply just taking the time

หรือแม้กระทั่งการใช้เวลา

to slow down

ให้ช้าลง

and savor your life.

เพื่อซึมซับชีวิตของคุณ

Now, one of the things that I found most uplifting

เอาล่ะ หนึ่งในสิ่งที่ผมพบว่าน่ายินดีเป็นที่สุด

about all of this stuff that's happened around the book

เกี่ยวกับสิ่งต่างๆเหล่านี้ซึ่งเกิดขึ้นรอบๆหนังสือเล่มนี้

since it came out, is the reaction to it.

นับตั้งแต่ที่มันออกมา ก็คือปฏิกริยาที่มีต่อมัน

And I knew that when my book on slowness came out,

และผมรู้ว่าเมื่อหนังสือเกี่ยวกับความช้าของผมออกมา

it would be welcomed by the New Age brigade,

มันจะได้รับการต้อนรับจากกลุ่มคนยุคใหม่

but it's also been taken up, with great gusto,

แต่มันยังได้รับการตอบรับอย่างท่วมท้น

by the corporate world -- you know,

จากโลกธุรกิจด้วย

business press, but also

สื่อสายธุรกิจ แล้วก็

big companies and leadership organizations.

บริษัทยักษ์ใหญ่และองค์กรชั้นนำทั้งหลาย

Because people at the top of the chain, people like you, I think,

เพราะผู้คนที่อยู่ชั้นต้นๆของห่วงโซ่ ผู้คนอย่างพวกคุณ

are starting to realize that there's too much

ได้เริ่มตระหนักว่า

speed in the system,

มันมีความเร็วมากเกินไปในระบบ

there's too much busyness, and it's time to find,

มันมีความยุ่งมากไป และมันได้เวลาแล้ว

or get back to that lost art of shifting gears.

ที่จะหาหรือกลับไปยังศิลปะที่หายไปของการเปลี่ยนเกียร์

Another encouraging sign, I think,

สัญญาณที่ดีอีกอย่างก็คือ

is that it's not just in the developed world

มันไม่ใช่แค่ในโลกพัฒนาแล้วเท่านั้น

that this idea's been taken up. In the developing world,

ที่ความคิดนี้กำลังกระเตื้อง ในโลกกำลังพัฒนา

in countries that are on the verge of making that leap

ในประเทศต่างๆที่กำลังอยู่บนขอบการก้าวกระโดด

into first world status -- China, Brazil,

ไปสู่สถานะของโลกที่หนึ่ง -- จีน บราซิล

Thailand, Poland, and so on --

ไทย โปแลนด์ และอื่นๆ --

these countries have embraced the idea of the Slow Movement,

ประเทศเหล่านี้ได้สวมกอดความคิดของ การเคลื่อนเพื่อความเนิบช้า

many people in them, and there's a debate going on

ผู้คนมากมายในนั้นเลยล่ะ และมันก็ยังมีการถกเถียงกันเกิดขึ้น

in their media, on the streets.

ในสื่อของพวกเขา บนถนน

Because I think they're looking at the West, and they're saying,

เพราะพวกเขากำลังมองมาที่ตะวันตก และพวกเขาก็กำลังพูดว่า

"Well, we like that aspect of what you've got,

"อืม เราชอบแง่มุมนั้นของคุณนะ

but we're not so sure about that."

แต่เรายังไม่ค่อยแน่ใจกับมันเท่าไหร่นัก"

So all of that said, is it,

ทั้งหมดนั่นก็หมายความว่า

I guess, is it possible?

ผมเดาว่านะ มันเป็นไปได้เหรอ?

That's really the main question before us today. Is it possible

นั่นเป็นคำถามหลักของพวกเราวันนี้ มันเป็นไปได้หรือ

to slow down? And

ที่จะช้าลง?

I'm happy to be able to say to you

และผมมีความสุขที่สามารถที่จะบอกคุณได้ว่า

that the answer is a resounding yes.

คำตอบที่สะท้อนกลับมาคือ ใช่ อย่างชัดเจน

And I present myself as Exhibit A,

และผมนำเสนอตัวผมเป็น ตัวอย่าง A

a kind of reformed and rehabilitated

คนประเภท นักเสพติดความเร็ว

speed-aholic.

ที่เปลี่ยนแปลงและฟื้นฟูแล้ว

I still love speed. You know, I live in London,

ผมยังชอบความเร็วอยู่นะ คุณก็รู้ ผมอยู่ในลอนดอน

and I work as a journalist,

และผมทำงานเป็นนักข่าว

and I enjoy the buzz and the busyness,

และผมสนุกกับความวุ่นวายและความยุ่งเหยิง

and the adrenaline rush that comes from both of those things.

และอะดรีนาลีนที่มาจากทั้งสองอย่างนั้น

I play squash and ice hockey,

ผมเล่นสควอชและไอซ์ฮอกกี้

two very fast sports, and I wouldn't give them up for the world.

กีฬาที่เร็วทั้งสองแบบ และต่อให้เอาอะไรมาแลก ผมก็ไม่มีทางเลิก

But I've also, over the last year or so,

แต่ผมก็ยังรักษาความสัมพันธ์อันดีกับ

got in touch with my inner tortoise.

เต่าที่อยู่ภายในของผมมาได้ในช่วงหนึ่งปีมานี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And what that means is that

และสิ่งนั้นหมายความว่า

I no longer

ผมไม่ได้

overload myself gratuitously.

ทำให้ตัวเองแบกหนักเกินความจำเป็นอีกต่อไปแล้ว

My default mode is no longer

โหมดเบื้องต้นของผมไม่ใช่

to be a rush-aholic.

พวกบ้าความเร่งรีบอีกต่อไปแล้ว

I no longer hear

ผมไม่ได้ยิน

time's winged chariot drawing near,

เสียงรถม้าติดปีกของเวลาวนเวียนใกล้ๆอีกต่อไป

or at least not as much as I did before.

หรืออย่างน้อย ก็ไม่มากเท่าที่ผมเคยได้ยินมาก่อน

I can actually hear it now, because I see my time is ticking off.

จริงๆผมก็ได้ยินมันแล้วล่ะตอนนี้ เพราะผมเห็นแล้วว่า เวลาของผมกำลังจะหมดลง

And the upshot of all of that is that

และผลสรุปของทั้งหมดนั้นก็คือว่า

I actually feel a lot happier, healthier,

ผมรู้สึกมีความสุขมากขึ้น สุขภาพดีขึ้น

more productive than I ever have.

ทำงานได้ดีขึ้น มากกว่าที่ผมเคยเป็นมา

I feel like I'm living

ผมรู้สึกเหมือนผมกำลัง

my life rather than actually just racing through it.

ใช้ชีวิต มากกว่าที่จะแค่รีบร้อนผ่านมันไป

And perhaps, the most important

และบางที มาตรวัดที่สำคัญที่สุดของ

measure of the success of this

ความสำเร็จของเรื่องนี้

is that I feel that my relationships are a lot deeper,

ก็คือ ผมรู้สึกว่าความสัมพันธ์ต่างๆของผมลึกซึ้งขึ้น

richer, stronger.

ลุ่มลึกขึ้น เข้มแข็งขึ้น

And for me, I guess, the litmus test

และสำหรับผม ผมเดาว่า การทดสอบ

for whether this would work, and what it would mean,

ว่านี่มันจะได้ผลหรือไม่ และมันจะมีความหมายยังไง

was always going to be bedtime stories, because that's sort of where

ก็คือการได้เล่านิทานก่อนนอนเสมอๆ เพราะนั่น

the journey began. And there too the news is

มันคือจุดเริ่มต้นของการเดินทางนี้

rosy. You know,

และมันยังมีข่าวน่าเบิกบานใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย

at the end of the day, I go into my son's room.

ในตอนท้ายของวัน ผมเข้าไปในห้องลูกชาย

I don't wear a watch. I switch off my computer,

ผมไม่สวมนาฬืกา ผมปิดคอมพิวเตอร์

so I can't hear the email pinging into the basket,

เพราะงั้นผมก็จะไม่ได้ยินเสียงอีเมล์เข้า

and I just slow down to his pace and we read.

และผมก็จะช้าลงสู่ระดับความเร็วของเขา และเราก็อ่านนิทานกัน

And because children have their own tempo and internal clock,

และเพราะเด็กมักจะมีจังหวะของพวกเขา และมีนาฬิกาภายใน

they don't do quality time,

พวกเขาไม่เน้นคุณภาพของเวลา

where you schedule 10 minutes for them to open up to you.

ที่คุณจะกำหนดเวลา 10 นาทีแล้วให้พวกเขาเปิดอกกับคุณ

They need you to move at their rhythm.

พวกเขาต้องการให้คุณเข้าสู่จังหวะของพวกเขา

I find that 10 minutes into a story, you know,

ผมพบว่า 10 นาทีในการเริ่มเล่าเรื่อง

my son will suddenly say, "You know,

ลูกชายผมอยู่ก็จะพูดขึ้นมาว่า "พ่อครับ

something happened in the playground today that really bothered me."

บางอย่างเกิดขึ้นที่สนามเด็กเล่นวันนี้ และมันกวนใจผมมากเลย"

And we'll go off and have a conversation on that.

แล้วเราก็จะเริ่มบทสนทนาเกี่ยวกับเรื่องนี้ขึ้น

And I now find that bedtime stories

และตอนนี้ผมพบว่า การเล่านิทานก่อนนอน

used to be

ที่เคยเป็น

a box on my to-do list, something that I dreaded,

กล่องในรายการที่ต้องทำของผม บางอย่างที่ผมเคยกลัว

because it was so slow and I had to get through it quickly.

เพราะมันช้ามากและผมต้องผ่านมันไปให้ได้เร็วๆ

It's become my reward at the end of the day,

ได้กลายมาเป็นรางวัลในช่วงท้ายของวันของผม

something I really cherish.

บางอย่างที่ผมชื่นชม

And I have a kind of Hollywood ending

และผมก็มีตอนจบแบบฮอลลีวูด

to my talk this afternoon,

สำหรับการพูดของผมในบ่ายนี้

which goes a little bit like this:

ซึ่งจะเป็นอะไรประมาณว่า:

a few months ago, I was getting ready to go on

เมื่อหลายเดือนก่อน ผมกำลังเตรียมพร้อมที่จะ

another book tour, and I had my bags packed.

เริ่มทัวร์หนังสือของผมอีกครั้งหนึ่ง และผมเก็บกระเป๋าเรียบร้อย

I was downstairs by the front door, and I was waiting for a taxi,

ผมอยู่ชั้นล่างหน้าประตู และผมกำลังรอแท็กซี่

and my son came down the stairs and

แล้วลูกชายผมก็เดินลงมาตามบันได

he'd made a card for me. And he was carrying it.

เขาทำการ์ดให้ผม และเขากำลังถือมันอยู่

He'd gone and stapled two cards, very like these, together,

เขาเย็บการ์ดสองอันเข้าด้วยกัน อย่างนี้

and put a sticker of his favorite

และติดสติกเกอร์ที่เขาชอบที่สุด

character, Tintin, on the front.

ตัวการ์ตูน ทินทิน ที่ด้านหน้าของการ์ด

And he said to me,

และเขาพูดกับผมว่า

or he handed this to me, and I read it,

หรือไม่เขาก็ยื่นให้ผม แล้วผมก็อ่านมัน

and it said, "To Daddy, love Benjamin."

และมันเขียนว่า "ถึงแด๊ดดี้ ด้วยรักจากเบนจามิน"

And I thought, "Aw, that's really sweet.

และผมคิดว่า "โอ้ นี่ช่างน่ารักเหลือเกิน

Is that a good luck on the book tour card?"

นี่เป็นการ์ดอวยพรให้โชคดีสำหรับทัวร์หนังสือรึเปล่านะ?"

And he said, "No, no, no, Daddy -- this is a card

และเขาก็พูดว่า "ไม่ๆๆ แด๊ดดี้ นี่เป็นการ์ด

for being the best story reader in the world."

สำหรับการเป็นนักอ่านนิทานที่ดีที่สุดในโลกต่างหาก"

And I thought, "Yeah, you know, this slowing down thing really does work."

และผมคิด "ใช่เลย ไอ้การช้าลงอะไรนี่ มันได้ผลจริงๆนะ"

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ