Carl Honore: In praise of slowness

Carl Honore yavaşlığı övüyor

Çeviri: ercan onge Gözden geçirme: Ayşe Demirel

What I'd like to start off with is an observation,

Bir gözlemle başlamak istiyorum

which is that if I've learned anything over the last year,

Geçen yıl boyunca eğer birşey öğrendimse

it's that the supreme irony

o da, yavaşlıkla ilgili bir kitap yayınlamak için

of publishing a book about slowness

promosyon konusunda gerçekten hızlı hareket

is that you have to go around promoting it really fast.

edilmesi gereğinin super ironisidir.

I seem to spend most of my time these days

Bu günlerde zamanımın çoğunu

zipping from city to city, studio to studio,

şehirden şehire, stüdyodan stüdyoya,

interview to interview,

görüşmeden görüşmeye koşuşturmakla geçiriyor gibiyim,

serving up the book in really tiny bite-size chunks.

kitabı gerçekten ufak, tadımlık boyutunda parçalar halinde sunarak.

Because everyone these days

Çünkü bu günlerde herkes

wants to know how to slow down,

nasıl yavaşlanacağını bilmek istiyor,

but they want to know how to slow down really quickly. So ...

ancak, nasıl yavaşlanacağını gerçekten hızlıca öğrenmek istiyorlar.

so I did a spot on CNN the other day

Geçen gün CNNe çıktım.

where I actually spent more time in makeup than I did talking on air.

Makyaj için yayında konuştuğumdan fazla zaman harcadım.

And I think that -- that's not really surprising though, is it?

Ve sanıyorum ki bu, o kadarda süpriz değil, öyle mi?

Because that's kind of the world that we live in now,

Çünkü şu anda yaşadığımız dünya, bu türden bir dünya,

a world stuck in fast-forward.

hızlı sarma modunda takılmış bir dünya.

A world obsessed with speed,

Hız saplantılı bir dünya,

with doing everything faster, with cramming more and more

herşeyin daha hızlı yapıldığı; daha az zamana

into less and less time.

daha fazlanın tıkıştırıldığı.

Every moment of the day feels like

Günün her anı,

a race against the clock.

zamana karşı bir yarış olarak hissediliyor.

To borrow a phrase from Carrie Fisher, which is

Carrie Fisher'den, içimde biyomda olan bir ödünç cümle:

in my bio there; I'll just toss it out again --

işte yine sarfedeceğim:

"These days even instant gratification takes too long." (Laughter)

"Bugünlerde yerçekimi bile çok zaman alıyor"

And

Ve

if you think about how we to try to make things better, what do we do?

yapılacakları daha iyi yapmaya nasıl çalıştığımızı düşünürseniz; ne yapıyoruz?

No, we speed them up, don't we? So we used to dial; now we speed dial.

Hızlandırıyoruz, değil mi? Yani, tuşluyorduk, şimdi hızlı modda tuşluyoruz.

We used to read; now we speed read. We used to walk; now we speed walk.

Okuyorduk, şimdi hızlı okuyoruz. Yürüyorduk, şimdi hızlı yürüyoruz.

And of course, we used to date and now we speed date.

Ve tabiiki randevulaşıyorduk, şimdi hızlı randevulaşıyoruz.

And even things that are by their very nature slow --

Ve doğası gereği yavaş olan şeyleri dahi--

we try and speed them up too.

hızlandırmaya çalışıyoruz.

So I was in New York recently, and I walked past a gym

Ha, geçenlerde New Yorkdaydım, ve bir spor salonunun önünden geçerken,

that had an advertisement in the window for a new course, a new evening course.

camda yeni bir kursun tanıtımı vardı, yeni bir akşam kursu.

And it was for, you guessed it, speed yoga.

Ve bu, tahmin edin ne içindi, hızlı yoga.

So this -- the perfect solution for time-starved professionals

Bu, zaman-delisi profesyoneller için mükemmel bir çözüm.

who want to, you know, salute the sun,

Biliyorsunuz, güneşin doğuşunu selamlamak isteyen,

but only want to give over about 20 minutes to it.

ancak buna sadece 20 dakika kadar ayırabilecek onlar.

I mean, these are sort of the extreme examples,

Söylemek istediğim, bunlar aşırı türden örnekler

and they're amusing and good to laugh at.

ve bunlar eğlendirici ve gülmek için güzel örnekler.

But there's a very serious point,

Ancak, ciddi bir nokta var,

and I think that in the headlong dash of daily life,

ve bence günlük hayatın delice akışı içinde

we often lose sight of the damage

çoğu zaman bu, cadde koşucusu tarzı yaşamın

that this roadrunner form of living does to us.

bize verdiği zararı gözden kaçırıyoruz.

We're so marinated in the culture of speed

Hız kültürüyle öyle bir marine olmuş vaziyetteyiz ki

that we almost fail to notice the toll it takes

neredeyse bunun, hayatımızın her alanındaki maliyetini farketmekte

on every aspect of our lives --

başarısız oluyoruz.

on our health, our diet, our work,

Sağlığımız, beslenmemiz, işimiz

our relationships, the environment and our community.

ilişkilerimiz, çevre ve toplumumuz üzerindeki maliyet.

And sometimes it takes

Ve bazen bir uyan zili gerekiyor,

a wake-up call, doesn't it,

bize koşuşturduğumuzun,

to alert us to the fact that we're hurrying through our lives,

yaşamımız olduğu gerçeğini hatırlatacak,

instead of actually living them; that we're

güzel bir yaşam yerine, gerçekte yaşadığımızın

living the fast life, instead of the good life.

hızlı yaşam olduğu gerçeğini.

And I think for many people, that wake-up call

Çoğu insan için uyan zilinin

takes the form of an illness.

bir hastalık biçiminde geldiğini sanıyorum.

You know, a burnout, or eventually the body says,

Anlıyorsunuz, devrelerin yanması ve neticede vücudun

"I can't take it anymore," and throws in the towel.

"artık daha fazla dayanamıyorum" demesi ve havlu atması.

Or maybe a relationship goes up in smoke

veya bir ilişkinin duman içinde uçup gitmesi

because we haven't had the time, or the patience,

çünkü zamanımız ya da sabrımız

or the tranquility,

ya da başka birisiyle olacak huzurumuz,

to be with the other person, to listen to them.

onları dinleyecek zamanımız yoktur.

And my wake-up call came when I started

Benim uyan zilim,

reading bedtime stories to my son,

oğluma yatak zamanı masalları okumaya başladığımda çaldı.

and I found that at the end of day,

ve günün sonunda

I would go into his room and I just couldn't slow down -- you know,

oğlumun odasına gittiğimde yavaşlayamadığımı gördüm.

I'd be speed reading "The Cat In The Hat."

"Şapkadaki kedi"yi hızlı modda okuyordum.

I'd be -- you know, I'd be skipping lines here,

Anlıyorsunuz işte, bazen satırları,

paragraphs there, sometimes a whole page,

bazen paragrafları ve bazen de tüm sayfayı atlıyordum.

and of course, my little boy knew the book inside out, so we would quarrel.

Ve tabiiki küçük oğlum kitabı ezbere biliyordu ve neticede tartışıyorduk.

And what should have been the most relaxing, the most intimate,

Günün, en rahat, en özel, en sıcak

the most tender moment of the day,

olması gereken zamanı,

when a dad sits down to read to his son,

bir babanın oturup oğluna okuduğu zaman,

became instead this kind of gladiatorial battle of wills,

isteklerin gladyatörvari savaşlarına dönüşmüştü;

a clash between my speed

benim hızım ve benim...--

and his slowness.

veya benim hızımla onun yavaşlığı arasında bir çatışma.

And this went on for some time,

Ve bu durum bir süre devam etti,

until I caught myself scanning a newspaper article

kendimi, hızlı insanlar için zaman tasarrufu tavsiyeleri içeren

with timesaving tips for fast people.

bir gazete makalesini scan ederken yakalayana kadar.

And one of them made reference to a series of books called

Tavsiyeleden birisi, "Bir dakikalık yatak zamanı hikayeleri" adında bir kitap serisini

"The One-Minute Bedtime Story."

referans olarak veriyordu.

And I wince saying those words now,

Bunları şimdi söylemeye ürperiyorum,

but my first reaction at the time was very different.

ancak, o zamanki reaksiyonum çok farklıydı.

My first reflex was to say,

İlk refleksim,

"Hallelujah -- what a great idea!

"Hallelujah--ne müthiş bir fikir!

This is exactly what I'm looking for to speed up bedtime even more."

Bu, hikaye işini daha da hızlandırmam için tam aradığım şey." demek oldu.

But thankfully,

Ancak, ne mutluki

a light bulb went on over my head, and my next reaction was very different,

kafamda bir lamba yandı ve sonraki reaksiyonum çok farklıydı,

and I took a step back, and I thought,

bir adım geri çekildim ve

"Whoa -- you know, has it really come to this?

"whoa--gerçekten bu noktaya geldi mi?

Am I really in such a hurry that I'm prepared

Gerçekten

to fob off my son with a sound byte at the end of the day?"

günün sonunda oğlumu savuşturacak kadar bir acelem var mıydı?" diye düşündüm.

And I put away the newspaper --

Ve gazeteyi bir tarafa bıraktım--

and I was getting on a plane -- and I sat there,

ve bir uçağa biniyordum-- ve bir yere oturdum,

and I did something I hadn't done for a long time -- which is I did nothing.

ve uzun zamandır yapmadığım bir şey yaptım--hiçbir şey.

I just thought, and I thought long and hard.

Sadece düşündüm, uzun ve derin düşündüm.

And by the time I got off that plane, I'd decided I wanted to do something about it.

Uçaktan indiğimde, bu knuda birşey yapmaya karar vermiştim.

I wanted to investigate this whole roadrunner culture,

Bütün bu cadde koşucusu kültürünü araştırmak istiyordum,

and what it was doing to me and to everyone else.

bana ve tüm herekese ne yaptığını.

And I had two questions in my head.

Kafamda iki soru vardı.

The first was, how did we get so fast?

Birincisi, nasıl bu kadar hızlandık?

And the second is, is it possible,

İkincisi, yavaşlamak mümkün müdür?

or even desirable, to slow down?

hatta arzu edilebilir mi?

Now, if you think about

Şimdi, dünyamızın nasıl bu kadar fazla hızlandığı konusunda düşünürseniz,

how our world got so accelerated, the usual suspects rear their heads.

bilinen zanlılar kafalarını kaşırlar.

You think of, you know, urbanization,

Şehirleşme,

consumerism, the workplace, technology.

tüketim, işyeri ve teknolojiyi düşünürsünüz.

But I think if you cut through

Ancak, bu güçleri es geçerseniz,

those forces, you get to what might be the deeper

varacağınız noktanın, daha derin bir itici,

driver, the nub of the question,

ve problemin özü olan,

which is how we think about time itself.

zamanın kendisi hakkında ne düşündüğümüz olacağını düşünüyorum.

In other cultures, time is cyclical.

Diğer kültürlerde, zaman döngüseldir.

It's seen as moving in great,

Devasa acele etmeden hareket eden

unhurried circles.

döngüler olarak görülür.

It's always renewing and refreshing itself.

Daima kendisini yeniler ve tazeler.

Whereas in the West, time is linear.

Buna karşılık Batıda, zaman düzlemseldir.

It's a finite resource;

Sonlu bir kaynaktır,

it's always draining away.

daima akıp gider.

You either use it, or lose it.

Ya kullanırsın ya da kaybedersin.

"Time is money," as Benjamin Franklin said.

Zaman paradır, Benjamin Franklinin söylediği gibi.

And I think what that does to us psychologically

Bunun bize psikolojik olarak yaptığının,

is it creates an equation.

bir denklem yaratmak olduğunu sanıyorum.

Time is scarce, so what do we do?

Zaman azdır, öyleyse ne yapacağız?

Well -- well, we speed up, don't we?

evet, evet, hızlanırız, değil mi?

We try and do more and more with less and less time.

Daha az zamanda daha çok işler yapmaya çalışırız.

We turn every moment of every day

Her günün her anını

into a race to the finish line --

bitiş çizgili bir yarışa dönüştürürüz.

a finish line, incidentally, that we never reach,

Öyle bir bitiş çizgisi ki, asla varamayız,

but a finish line nonetheless.

ancak yine de bir bitiş çizgisi.

And I guess that the question is,

Sanıyorumki problem,

is it possible to break free from that mindset?

bu kafa yapısından kurtulmamızın mümkün olup olmadığıdır.

And thankfully, the answer is yes, because

Ne mutlu ki cevap evettir, çünkü

what I discovered, when I began looking around, that there is

etrafa bakmaya başladığımda,

a global backlash against this culture that

bize devamlı daha hızlının herzaman daha iyi olduğunu, daha fazla meşgul olmanın en iyisi olduğunu söyleyen

tells us that faster is always better, and that busier is best.

bu kültüre karşı global bir geri tepme olduğunu keşfettim.

Right across the world, people are doing the unthinkable:

Dünya çapında, insanlar, düşünülmeyeni yapıyorlar:

they're slowing down, and finding that,

yavaşlıyorlar, ve bilinen aklın, yavaşlarsan ölürsün söylemine karşın

although conventional wisdom tells you that if you slow down, you're road kill,

tersinin doğru olduğunun ortaya çıktığını

the opposite turns out to be true:

görüyorlar.

that by slowing down at the right moments,

Doğru zamanlarda yavaşlayarak,

people find that they do everything better.

herşeyi daha iyi yaptıklarını görüyorlar.

They eat better; they make love better; they exercise better;

Daha iyi yiyorlar, daha iyi sevişiyorlar, daha iyi egzersiz yapıyorlar,

they work better; they live better.

daha iyi çalışıyorlar, daha iyi yaşıyorlar.

And, in this kind of cauldron

Bu türden yavaşlama

of moments and places and acts of deceleration,

zaman, yer ve faaliyetlerin temelinde,

lie what a lot of people now refer to as

bugün çoğu insanın

the "International Slow Movement."

Uluslararası Yavaş Hareket olarak işaret ettiği oluşum yatıyor.

Now if you'll permit me a small act of hypocrisy,

Şimdi, ufak bir iki yüzlülük yapmama izin verirseniz,

I'll just give you a very quick overview of

sizlere Yavaş Hareket içerisinde ne olup bittiğine dair

what's going on inside the Slow Movement. If you think of food,

çok çabuk bir görünüm sunacağım. Beslenme konusunu düşünürseniz,

many of you will have heard of the Slow Food movement.

çoğunuz Yavaş Beslenme hareketini duymuş olacaksınız.

Started in Italy, but has spread across the world,

İtalyada başladı, ancak tüm dünyaya yayıldı,

and now has 100,000 members

ve şu anda 50 ülkede

in 50 countries.

100,000 üyesi bulunuyor.

And it's driven by a very simple and sensible message,

Ve çok basit ve duyarlı bir mesajla gidiyor:

which is that we get more pleasure and more health

Yediklerimizi kabuledilebilir bir hızda yetiştirir,

from our food when we

pişirir ve tüketirsek,

cultivate, cook and consume it at a reasonable pace.

daha fazla zevk alır ve daha sağlıklı oluruz.

I think also the explosion of

Aynı şekilde organik tarım hareketi ve

the organic farming movement, and the renaissance of farmers' markets,

çifçi pazarlarındaki patlamanın,

are other illustrations

insanların, yiyeceklerini, endüstriyel bir

of the fact that people are desperate to get away from

zaman çizelgesine bağlı olarak

eating and cooking and cultivating their food

yemek, pişirmek ve yetiştirmekten kaçınma konusundaki

on an industrial timetable.

çaresizliklerinin diğer göstergeleri olduğunu düşünüyorum.

They want to get back to slower rhythms.

İnsanlar daha yavaş ritimlere geçmek istiyorlar.

And out of the Slow Food movement has grown something

Ve bu Yavaş Yemek Hareketinden

called the Slow Cities movement, which has started in Italy,

İtalyada başlayıp tüm Avrupa ve ötesine yayılan

but has spread right across Europe and beyond.

Yavaş Şehirler adlı bir hareket gelişmiştir.

And in this, towns

Bunula beraber, şehirler,

begin to rethink how they organize the urban landscape,

yerleşim alanlarını yeniden nasıl organize edeceklerini düşünmeye başladılar.

so that people are encouraged to slow down

Böylece insanlar yavaşlamaya, gülleri koklamaya

and smell the roses and connect with one another.

ve birbirleriyle iletişim kurmaya teşvik ediliyorlar.

So they might curb traffic,

Trafiği azaltıp

or put in a park bench, or some green space.

bir parka bir bank koyar ya da yeşil bir alan oluştururlar.

And in some ways, these changes add up to more than the sum of their parts,

Ve bazı yönlerden bu değişiklikler, toplama kendi katkılarından daha fazlasını verebilirler.

because I think when a Slow City becomes officially a Slow City,

Çünkü, Yavaş Şehir resmi olarak bir Yavaş Şehir olduğunda,

it's kind of like a philosophical declaration.

bunun filozofik bir deklarasyon olacağını düşünüyorum.

It's saying to the rest of world, and to the people in that town,

Bu, dünyanın geri kalanına ve o şehirdeki insanlara,

that we believe that in the 21st century,

21.yüzyılda yavaşlığın bir rolü olacağına inandığımızın

bir ifadesidir.

In medicine, I think a lot of people are deeply disillusioned

Tıp alanında, birçok insanın, konvesiyonel tıpda gördüğünüz

with the kind of quick-fix mentality

çabuk-tedavi anlayışla derin bir şekilde

you find in conventional medicine.

yanıltıldığını düşünüyorum.

And millions of them around the world are turning

Ve bu insanların milyonlarcası

to complementary and alternative forms of medicine,

daha yavaş, nazik ve ruhani tarzda iyileştirme tarzlarına yönelik

which tend to tap into sort of

tamamlayıcı ve alternatif tıp formlarına

slower, gentler, more holistic forms of healing.

yöneliyorlar.

Now, obviously the jury is out on many of these complementary therapies,

Günümüzde juri açıkça bu tamamlayıcı terapileri denemekte ve

and I personally doubt that the coffee enema

ben, şahsen kahve damlası anlayışının bir daha

will ever, you know, gain mainstream approval.

genel kabul göreceğinden kuşkuluyum.

But other treatments

Ancak, akapuntur ve masaj ya da sadece dinlenme gibi

such as acupuncture and massage, and even just relaxation,

diğer tedavilerin

clearly have some kind of benefit.

açık olarak bir çeşit faydaları bulunuyor.

And blue-chip medical colleges everywhere

Her yerdeki bilgisayarlı tıp fakülteleri,

are starting to study these things to find out how they work,

bu türden tedavilerin nasıl sonuç verdiğini ve

and what we might learn from them.

bunlardan neler öğrenebileceğimizi anlamak çalışmaya başlalıyorlar.

Sex. There's an awful lot of fast sex around, isn't there?

Seks. Etraf bir sürü hızlı seksle dolu değil mi?

I was coming to --

Geliyordum--

well -- no pun intended there.

diğer anlamı çağrıştırma niyeti yok burda

I was making my way, let's say, slowly to Oxford,

Oxforda doğru, yavaşça diyelim, geliyordum,

and I went through a news agent, and I saw a magazine,

ve bir haber ajansının önünden geçtim ve bir dergi gördüm,

a men's magazine, and it said on the front,

bir erkek dergisi ve kapakta

"How to bring your partner to orgasm in 30 seconds."

"Partnerinizi nasıl 30 saniyede orgazm edersiniz" yazıyordu.

So, you know, even sex

Yani, biliyorsunuz, bugünlerde seks bile

is on a stopwatch these days.

kronometrede.

Now, you know,

Şimdi,

I like a quickie as much as the next person,

ben de çabuk bir işten herkes kadar hoşlanırım,

but I think that there's an awful lot to be gained

ancak, yavaş bir seksten--yatak odasında yavaşlamaktan

from slow sex -- from slowing down in the bedroom.

kazanılacak çok şeyin olduğunu düşünüyorum.

You know, you tap into that -- those deeper,

Biliyorsunuz, yavaşta daha derin psikolojik, duygusal ve ruhsal

sort of, psychological, emotional, spiritual currents,

akımlara dokunuyor ve birikimle

and you get a better orgasm with the buildup.

daha iyi bir orgazma ulaşıyorsunuz.

You can get more bang for your buck, let's say.

Kutuya daha fazla doldurursunuz diyelim.

I mean, the Pointer Sisters said it most eloquently, didn't they,

Pointer Sisters bunu en güzel şekilde ifade ettiler, değil mi?

when they sang the praises of "a lover with a slow hand."

Yavaş elli bir aşığın iyiliklerini söyledikleri zaman.

Now, we all laughed at Sting

Şimdilerde, hepimiz Sting'e güldük

a few years ago when he went Tantric,

birkaç yıl önce Tantric yaptığında,

but you fast-forward a few years, and now you find couples of all ages

ancak, birkaç yıl hızlı sardırın, ve şimdi, her yaştan

flocking to workshops, or maybe just

workshoplara yada kendi başlarına yatak odalarına akın edip

on their own in their own bedrooms, finding ways

frene basma yollarını bulan ve daha

to put on the brakes and have better sex.

iyi seks yapan çiftleri görürsünüz.

And of course, in Italy where -- I mean, Italians always seem to know

Tabiiki İtalyada--demek istediğim, İtalyanlar

where to find their pleasure --

daima eğlencenin nerede olduğunu biliyor gibiler--

they've launched an official Slow Sex movement.

resmi bir Yavaş Seks hareketi başlattılar.

The workplace.

İşyeri--

Right across much of the world --

hemen dünyanın tamamı--

North America being a notable exception --

Kuzey Amerika farkedilir bir istisna--

working hours have been coming down.

çalışma saatleri gittikçe azalıyor.

And Europe is an example of that,

Ve Avrupa buna bir örnek,

and people finding that their quality of life improves

ve insanlar, daha az çalıştıkça yaşam kalitelesinin

as they're working less, and also

ve aynı zamanda saat başına

that their hourly productivity goes up.

üretimlerinin arttığını görüyorlar.

Now, clearly there are problems with

Şimdi, Fransada haftalık 35 saat

the 35-hour workweek in France --

çalışmayla ilgili problemler olduğu açık--

too much, too soon, too rigid.

çok fazla, çok erken, çok katı.

But other countries in Europe, notably the Nordic countries,

Ancak, Avrupadaki diğer ülkeler, özellikle Kuzey ülkeleri,

are showing that it's possible

işkolik olmadan da

to have a kick-ass economy

o biçim bir ekonomi

without being a workaholic.

olabileceğini gösteriyorlar.

And Norway, Sweden,

Norveç, İsveç

Denmark and Finland now rank

Danimarka ve Finlandiya şu anda

among the top six most competitive nations on Earth,

dünyadaki en rekabetçi ülkeler arasında ilk altıncı sırada.

and they work the kind of hours that would make the average American

Bu ülkelerde insanlar, ortalama bir Amerikalıyı

weep with envy.

kıskançlıktan ağlatacak saatlerde çalışıyorlar.

And if you go beyond sort of the country level,

Ülke boyutundan

down at the micro-company level,

mikro-işletme seviyesine inerseniz,

more and more companies now are realizing

gitttikçe daha fazla işletme

that they need to allow their staff

çalışanlarına ya daha az saat çalışmaları ya da

either to work fewer hours or just to unplug --

fişi tamamen çekip bir yemek arası vermeye ya da

to take a lunch break, or to go sit in a quiet room,

sakin bir odaya gidip oturmalarına;

to switch off their Blackberrys and laptops -- you at the back --

iş günleri veya hafta sonlarında Blackberrylerini, --sen arkadaki--

mobile phones,

mobil telefonlarını,

during the work day or on the weekend, so that they have time to recharge

beyinlerinin, yeniden yaratıcı düşünce moduna geçebilmesi

and for the brain to slide into that

için gereken yeniden şarj zamanını bulabilmesi

kind of creative mode of thought.

amacıyla kapatmalarına izin vermeleri gerektiğini görüyor.

It's not just, though, these days,

Bu arada, günümüzde aşırı çalışanlar sadece

adults who overwork, though, is it? It's children, too.

yetişkinler değil, aynı zamanda çocuklar da.

I'm 37, and my childhood ended in the mid-'80s,

Ben 37 yaşındayım ve çocukluğum 80lerin ortasında son buldu,

and I look at kids now, and I'm just amazed by the way they

Günümüzde çocuklara bakıyorum ve daha fazla ev ödevi,

race around with more homework,

daha fazla ders alma, daha fazla mefrudat dışı çalışma

more tutoring, more extracurriculars

arasında etrafta koşuşturmalarına hayretle bakıyorum.

than we would ever have conceived of a generation ago.

Bunu bir jenerasyon öncesinde idrak edemezdik.

And some of the most heartrending emails

Websiteme gelen en fazla kalp burukluğu yaratan

that I get on my website

emaillerin bir kısmı esasen,

are actually from adolescents

çökme aşamasındaki genç yetişkinlerden geliyor.

hovering on the edge of burnout, pleading with me

Benden, ebeveynlerine yazmamı ve

to write to their parents,

yavaşlamaları ve bu son hızda

to help them slow down, to help them get off this

giden koşu bandından atlamalarına

full-throttle treadmill.

yardım etmemi istiyorlar.

But thankfully, there is a backlash there in parenting as well,

Ne mutlu ki ebeveynlerde de bir karşı tepki sözkonusu

and you're finding that, you know, towns in the United States

Birleşik Devletlerdeki şehirler

are now banding together and banning extracurriculars

birleşerek mefrudat dışı ödevleri ayın belli günleri

on a particular day of the month, so that people can,

yasaklıyorlar ki, insanlar aileleriyle biraz

you know, decompress and have some family time, and slow down.

zaman geçirsin, rahatlasın ve yavaşlayabilsin.

Homework is another thing. There are homework bans

Ev ödevi başka bir şey. Ev ödevi yasakları,

springing up all over the developed world

yıllarca bunlara boğulmuş olan geliş ülke

in schools which had been piling on the homework for years,

okullarında yayılıyor,

and now they're discovering that less can be more.

ve artık daha azın daha fazla demek olduğunu keşfediyorlar.

So there was a case up in Scotland recently

Yakınlarda Scotlandda bir olay yaşandı:

where a fee-paying, high-achieving private school

ücretsiz ve üstün başarılı özel bir okul,

banned homework

13 yaşın altındaki herkes için

for everyone under the age of 13,

ev ödevini yasakladı,

and the high-achieving parents freaked out and said,

ancak, üstün başarılı ebeveynler telaşlandı ve

"What are you -- you know, our kids will fall" -- the headmaster said,

"Ne yapıyorsunuz? Çocuklar başarısız olacak" dediler.

"No, no, your children need to slow down at the end of the day."

Müdür "Hayır, hayır, çocuklarınızın günün sonunda yavaşlaması gerekiyor" dedi.

And just this last month, the exam results came in,

Hemen geçen ay sınav sonuçları açıklandı ve

and in math, science, marks went up 20 percent

matematik ve fen notları, geçen yıla göre ortalama

on average last year.

yüzde 20 yükseldi.

And I think what's very revealing is that

Bence bunun gösterdiği,

the elite universities, who are often cited as the reason

insanların çocuklarını bu kadar çok zorlamalarının

that people drive their kids and hothouse them so much,

sebebi olarak gözüken elit üniversitelerin,

are starting to notice the caliber of students

kendilerine gelen öğrencilerin kalibrelerinin

coming to them is falling. These kids have wonderful marks;

azalmakta olduğunu farketmeleridir. Bu çocukların harika notları var,

they have CVs jammed with extracurriculars,

Cvleri mefrudat dışı çalışmalarla öyle dolu ki

to the point that would make your eyes water.

gözleriniz yaşarır.

But they lack spark; they lack

Ancak, ışık saçmıyorlar,

the ability to think creatively and think outside --

yaratıcı düşünceden yoksunlar ve

they don't know how to dream. And so what these Ivy League schools,

nasıl hayal kurulacağını bilmiyorlar.

and Oxford and Cambridge and so on, are starting to send a message

Oxford, Cambridge ve diğerleri,

to parents and students that they need to put on the brakes a little bit.

ebeveyn ve öğrencilere, biraz frenlere basmaları gerektiğini bildiren mektuplar yolluyorlar.

And in Harvard, for instance, they send out

Örneğin Harvard,

a letter to undergraduates -- freshmen --

yeni başlayan lisans öğrencilerine

telling them that they'll get more out of life, and more out of Harvard,

frene basarlarsa hayattan ve Harvarddan

if they put on the brakes, if they do less,

daha fazla kazançlı çıkacaklarını anlatan bir mektup gönderiyor.

but give time to things, the time that things need,

Eğer daha az çalışır, uğraşılarına zaman, uğraşılarının gerektirdiği zamanı verirlerse,

to enjoy them, to savor them.

zevk alacaklarını ve sindireceklerini bildiriyor.

And even if they sometimes do nothing at all.

Zaman zaman hiçbir şey yapmasalar dahi.

And that letter is called -- very revealing, I think --

Bu arada mektubun adı -- bence çok manidar --

"Slow Down!" -- with an exclamation mark on the end.

"Yavaşla!", sonunda bir ünlem işaretiyle.

So wherever you look, the message, it seems to me, is the same:

Anlayacağınız bana öyle geliyor ki nereye bakarsanız mesaj aynı.

that less is very often more,

Daha az, çoğu zaman daha çok.

that slower is very often

Daha yavaş, çoğu zaman daha iyi.

better. But that said, of course,

Bunu söylerken, şüphesiz,

it's not that easy to slow down, is it?

yavaşlamak kolay değil, değil mi?

I mean, you heard that I got a speeding ticket

Aşırı hızdan bir ceza yediğimi duydunuz.

while I was researching my book on the benefits of slowness,

Yavaşlamanın faydaları hakkındaki kitabım için araştırma yapıyordum.

and that's true, but that's not all of it.

Bu doğru, ancak tamamı bu değil.

I was actually en route to a dinner

Aslında bir akşam yemeği için yoldaydım.

held by Slow Food at the time.

Slow Food tarafından veriliyordu.

And if that's not shaming enough, I got that ticket in Italy.

Utanç verici ama o cezayı İtalyada yedim.

And if any of you have ever driven on an Italian highway,

İçinizden birisi İtalyan otoyollarında araç kullandıysa,

you'll have a pretty good idea of how fast I was going.

ne kadar hızlı gittiğim konusunda bir fikri olacaktır.

(Laughter)

(gülüşmeler)

But why is it so hard to slow down?

Ancak, yavaşlamak neden bu kadar zor?

I think there are various reasons.

Bence değişik sebepler bulunuyor.

One is that speed is fun, you know, speed is sexy.

Birincisi -- hız eğlenceli -- biliyorsunuz, hız seksi.

It's all that adrenaline rush. It's hard to give it up.

Adrenalinin fırlaması. Bundan vazgeçmek zor.

I think there's a kind of metaphysical dimension --

Bence metafiziksel bir boyut var --

that speed becomes a way of walling ourselves off

hız, daha büyük ve derin problemlere karşı

from the bigger, deeper questions.

etrafımıza duvar örmenin bir yolu oluyor.

We fill our head with distraction, with busyness,

Kafalarımızı dikkatimizi dağıtan meşguliyetlerle

so that we don't have to ask,

dolduruyoruz ki; İyi miyim? Mutlu muyum?

am I well? Am I happy? Are my children growing up right?

Çocuklarım düzgün büyüyorlar mı? Politikacılar beni gözeten

Are politicians making good decisions on my behalf?

kararlar alıyorlar mı? sorularını sormak durumunda kalmayalım.

Another reason -- although I think, perhaps, the most powerful reason --

Diğer bir sebep -- belkide bence en kuvvetli sebep--

why we find it hard to slow down is the cultural taboo

yavaşlamanın neden zor gelmesi kültürel bir tabudur.

that we've erected against slowing down.

Yavaşlamaya karşı yükselttiğimiz bir tabu.

"Slow" is a dirty word in our culture.

Kültürümüzde yavaşlama kötü bir kelimedir.

It's a byword for "lazy," "slacker,"

Tembel ve uyuşuk gibi kelimeler yerine kullanılır,

for being somebody who gives up.

vazgeçmiş birisi için.

You know, "he's a bit slow." It's actually synonymous

Biliyorsunuz, "O biraz yavaştır.", gerçekte

with being stupid.

aptal olmakla aynı anlamdadır.

I guess what the Slow Movement -- the purpose of the Slow Movement,

Yavaş hareketin amacının,

or its main goal, really, is to tackle that taboo,

bu tabuyu düzeltmek olduğunu sanıyorum,

and to say that yes,

ve evet -- yavaş

sometimes slow is not the answer,

bazen cevap değildir,

that there is such a thing as "bad slow."

"kötü yavaş" diye birşey vardır.

You know, I got stuck on the M25,

Geçenlerde Londrada bir ring yolu

which is a ring road around London, recently,

olan M25de çakıldım kaldım,

and spent three-and-a-half hours there. And I can tell you,

üç buçuk saat harcadım. Ve size söyleyebilirim ki

that's really bad slow.

bu gerçekten kötü bir yavaştı.

But the new idea,

Ancak, Yavaş Hareketin

the sort of revolutionary idea, of the Slow Movement,

devrimvari yeni fikri,

is that there is such a thing as "good slow," too.

"iyi yavaş" gibi birşeyin de olmasıdır.

And good slow is, you know, taking the time

İyi yavaş, anlıyorsunuz,

to eat a meal with your family, with the TV switched off.

ailenizle beraber, TV kapalıyken bir yemek yemeye,

Or taking the time to look at a problem from all angles

veya bir probleme, her yönüyle,

in the office to make the best decision

en iyi karara varmak üzere

at work.

işteyken bakmaya zaman ayırmaktır.

Or even simply just taking the time

Ya da basitçe,

to slow down

yavaşlamaya

and savor your life.

ve hayatın tadını çıkarmaya zaman ayırmaktır.

Now, one of the things that I found most uplifting

Şimdi, kitabın piyasaya çıkmasından

about all of this stuff that's happened around the book

bu yana etrafında dönenlerden

since it came out, is the reaction to it.

en rahatlatıcısı, verilen reaksiyondur.

And I knew that when my book on slowness came out,

Ve yavaşlık hakkındaki kitabım piyasaya çıktığında,

it would be welcomed by the New Age brigade,

New Age brigade tarafından memmunlukla karşılanacağını biliyordum.

but it's also been taken up, with great gusto,

Ancak, şirketler dünyası tarafından da,

by the corporate world -- you know,

biliyorsunuz, bir çeşit

business press, but also

iş dünyası basını,

big companies and leadership organizations.

büyük şirketler ve lider kuruluşlar tarafından da büyük bir sevinçle karşılandı.

Because people at the top of the chain, people like you, I think,

Çünkü sizin gibi halkanın başındaki insanlar, öyle sanıyorumki

are starting to realize that there's too much

sistemde çok fazla

speed in the system,

hız olduğunu faretmeye başladılar,

there's too much busyness, and it's time to find,

çok fazla acelelik var ve şimdi,

or get back to that lost art of shifting gears.

kaybelen vites değiştirme sanatını bulma zamanıdır.

Another encouraging sign, I think,

Diğer bir cesaret verici işaret,

is that it's not just in the developed world

bu fikirlerin sadece gelişmiş ülkelerde

that this idea's been taken up. In the developing world,

ele alınmamasısıdır. Gelişen dünyada,

in countries that are on the verge of making that leap

birinci sınıf ülkeler arasına girmek üzere

into first world status -- China, Brazil,

bir atılım yapma aşamasındaki ülkeler -- Çin, Brezilya,

Thailand, Poland, and so on --

Tayland, Polonya ve diğerleri --

these countries have embraced the idea of the Slow Movement,

Slow Movement fikrini benimsediler.

many people in them, and there's a debate going on

Medyalarında, sokaklarında

in their media, on the streets.

bir tartışma sürüp gidiyor.

Because I think they're looking at the West, and they're saying,

Çünkü, bence Batıya bakıyor ve

"Well, we like that aspect of what you've got,

"Sizdekinin şusunu beğeniyoruz,

but we're not so sure about that."

ancak busundan emin değiliz." diyorlar.

So all of that said, is it,

Tahminimce söylenenlerin tamamı,

I guess, is it possible?

bu mümkün müdür sorusudur.

That's really the main question before us today. Is it possible

Bugün önümüzdeki ana soru budur. Yavaşlamak

to slow down? And

mümkün müdür?

I'm happy to be able to say to you

Size söyleyebilmekten mutluyum ki

that the answer is a resounding yes.

cevap güçlü bir evettir.

And I present myself as Exhibit A,

Ve ben, kendimi Örnek A olarak takdim ederim,

a kind of reformed and rehabilitated

bir tür yeniden biçimlendirilmiş ve tedavi edilmiş

speed-aholic.

bir hız-kolik olarak.

I still love speed. You know, I live in London,

Halen hıza aşığım. Anlıyorsunuz, Londrada yaşıyorum,

and I work as a journalist,

ve bir gazeteci olarak çalışıyorum,

and I enjoy the buzz and the busyness,

ve hareketi ve aceleciliği seviyorum,

and the adrenaline rush that comes from both of those things.

ve bunlardan gelen adrenalin fırlamasını.

I play squash and ice hockey,

Sukuaş ve buz hokeyi oynuyorum,

two very fast sports, and I wouldn't give them up for the world.

iki hızlı spor ve bunlardan dünyada vazgeçmem.

But I've also, over the last year or so,

Ancak, geçem bir yıldır

got in touch with my inner tortoise.

içimdeki kaplumbağa ile de temesa geçtim.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And what that means is that

Bu,

I no longer

artık

overload myself gratuitously.

kendime aşırı yüklenmediğim demek oluyor.

My default mode is no longer

Benim normal modum artık

to be a rush-aholic.

acele-kolik olmayacak.

I no longer hear

Artık

time's winged chariot drawing near,

zamanın atlı arabasının yaklaştığını duymuyorum,

or at least not as much as I did before.

ya da en azından eskiden duyduğum kadar değil.

I can actually hear it now, because I see my time is ticking off.

Aslında şu anda duyabiliyorum, çünkü zamanım bitiyor.

And the upshot of all of that is that

Bunların tamamının geldiği noktanın,

I actually feel a lot happier, healthier,

kendimi gerçekten daha mutlu, sağlıklı

more productive than I ever have.

ve daha üretici hissetmemdir.

I feel like I'm living

Hayatımı, yarışmaktan ziyade

my life rather than actually just racing through it.

yaşadığımı hissediyorum.

And perhaps, the most important

Ve belkide, bunun başarısının

measure of the success of this

en önemli ölçüsü,

is that I feel that my relationships are a lot deeper,

ilişkilerimin çok daha derin,

richer, stronger.

daha zengin, daha kuvvetli olduğunu hissetmemdir.

And for me, I guess, the litmus test

Ve benim için--bunun işe yarayıp yaramadığı veya ne anlama geldiği

for whether this would work, and what it would mean,

konusundaki litmus testi,

was always going to be bedtime stories, because that's sort of where

uyku zamanı hikayeleri olacaktır, çünkü hikayenin başladığı yer

the journey began. And there too the news is

burasıdır. Ve burada da haberler pembedir.

rosy. You know,

Biliyorsunuz, günün sonunda,

at the end of the day, I go into my son's room.

oğlumun odasına gidiyorum,

I don't wear a watch. I switch off my computer,

saat takmıyorum. Bilgisayarımı kapatıyorum ki

so I can't hear the email pinging into the basket,

sepete düşen emaili duymayayım ve

and I just slow down to his pace and we read.

oğlumun ritmine adapte olayım ve birlikte okuyalım.

And because children have their own tempo and internal clock,

Çocukların kendi tempo ve içsel saatleri olduğundan,

they don't do quality time,

size, kendilerini açmaları için ancak 10 dakika ayırabildiğiniz

where you schedule 10 minutes for them to open up to you.

"kaliteli zaman" peşinde değiller.

They need you to move at their rhythm.

Sizin onların ritmine uymanız ihtiyacındalar.

I find that 10 minutes into a story, you know,

Ben o 10 dakikayı hikaye sırasında buluyorum, anlıyorsunuz,

my son will suddenly say, "You know,

oğlum aniden " bugün oyun oynarken

something happened in the playground today that really bothered me."

beni gerçekten rahatsız eden birşey oldu" diyecektir.

And we'll go off and have a conversation on that.

Ve böylece bunun üzerine bir diyaloğa girişiriz.

And I now find that bedtime stories

Şimdi uyku zamanı hikayelerinin,

used to be

bir tür

a box on my to-do list, something that I dreaded,

yapacaklarım listesindeki şeylerden yapmaya korkuğum birşey olduğunu anlıyorum,

because it was so slow and I had to get through it quickly.

çünkü çok yavaş bir şeydi ve benim bunu hızlı bir şekilde atlatmam gerekiyordu.

It's become my reward at the end of the day,

Ancak, nihayetinde benim kazancım haline dönüşüverdi,

something I really cherish.

gerçekten değer verdiğim birşey.

And I have a kind of Hollywood ending

Öğleden sonraki bu konuşmama

to my talk this afternoon,

bir tür Hollywood sonu

which goes a little bit like this:

veriyorum. Şöyleki:

a few months ago, I was getting ready to go on

Birkaç ay önce, başka bir kitap turuna

another book tour, and I had my bags packed.

çıkmaya hazırlanıyordum ve çantalarımı toplamıştım.

I was downstairs by the front door, and I was waiting for a taxi,

Aşağıda ön kapının önündeydim ve taksiyi bekliyordum,

and my son came down the stairs and

oğlum yanıma geldi,

he'd made a card for me. And he was carrying it.

benim için bir kart yapmıştı ve o elindeydi.

He'd gone and stapled two cards, very like these, together,

İki kartı, bunlar gibi yapıştırmıştı,

and put a sticker of his favorite

ve ön yüzdeki favori karakterinin, Tintin,

character, Tintin, on the front.

üzerine bir sticker yapıştırmıştı.

And he said to me,

Bana söylediği,

or he handed this to me, and I read it,

daha doğrusu elime verdi ve benim okuduğum:

and it said, "To Daddy, love Benjamin."

"Babaya, seni seviyorum Benjamin".

And I thought, "Aw, that's really sweet.

"Aah, bu gerçekten hoş ve

Is that a good luck on the book tour card?"

kitap turunda şans getirmez mi?" dedim.

And he said, "No, no, no, Daddy -- this is a card

"Hayır, hayır Baba-- bu, dünyanın en iyi

for being the best story reader in the world."

masal okuyanı olduğun için" dedi.

And I thought, "Yeah, you know, this slowing down thing really does work."

Ve ben " Evet, anlıyorsunuz, bu yavaşlama işi...." diye düşündüm.

Thank you very much.

Çok teşekkür ederim.