There's more to life than being happy | Emily Esfahani Smith | TED

Translator: Morvarid Zandichi Reviewer: sadegh zabihi

I used to think

قبلاً اینطور فکر می‌کردم

the whole purpose of life was pursuing happiness.

که تمام هدف از زندگی پیدا کردن خوشبختیه.

Everyone said the path to happiness was success,

همه می‌گفتن موفقیت، راه رسیدن به خوشبختیه.

so I searched for that ideal job,

بنابراین من رفتم به دنبال کار ایده‌آل،

that perfect boyfriend, that beautiful apartment.

دوست‌پسر ایده‌آل، آپارتمان زیبا.

But instead of ever feeling fulfilled,

ولی به جای اینکه احساس رضایت کنم،

I felt anxious and adrift.

مضطرب و سرگردان بودم.

And I wasn't alone; my friends -- they struggled with this, too.

و فقط من نبودم که این حس رو داشتم؛ دوستانم هم همین درگیری رو داشتن.

Eventually, I decided to go to graduate school for positive psychology

در نهایت، تصمیم گرفتم برم دانشگاه و روانشناسی مثبت‌گرا بخونم

to learn what truly makes people happy.

تا بفهمم چه چیزی واقعاً باعث خوشحالی آدم‌ها می‌شه.

But what I discovered there changed my life.

ولی‌ اون‌چه اون‌جا فهمیدم زندگی‌م رو عوض کرد.

The data showed that chasing happiness can make people unhappy.

آمار و اطلاعات نشون می‌داد به دنبال خوشبختی بودن می‌تونه آدم‌ها رو بدبخت کنه.

And what really struck me was this:

و اونچه واقعاً من رو تحت تاثیرقرار داد این بود:

the suicide rate has been rising around the world,

آمار خودکشی در سراسر جهان بالا رفته،

and it recently reached a 30-year high in America.

و اخیراً در آمریکا به بالاترین میزان در سی سال اخیر رسیده بود.

Even though life is getting objectively better

علیرغم اینکه زندگی‌‌ها انصافاٌ در حال بهبوده

by nearly every conceivable standard,

تقریباً با هر استاندارد قابل تصوری که در نظر بگیریم

more people feel hopeless,

افراد بیشتری احساس ناامیدی،

depressed and alone.

افسردگی و تنهایی می‌کنن.

There's an emptiness gnawing away at people,

یک جور خلاء داره آدم‌ها رو عذاب می‌ده،

and you don't have to be clinically depressed to feel it.

و حتما لازم نیست از نظر پزشکی افسرده باشین تا احساسش کنین.

Sooner or later, I think we all wonder:

فکر می‌کنم همه‌ی ما دیر یا زود از خودمون می‌پرسیم:

Is this all there is?

همه‌ش همینه؟

And according to the research, what predicts this despair

و براساس این پژوهش، آنچه این ناامیدی رو پیش‌بینی می‌کنه

is not a lack of happiness.

فقدان خوشبختی نیست.

It's a lack of something else,

فقدان یک چیز دیگه‌ست،

a lack of having meaning in life.

فقدان داشتن معنا در زندگی.

But that raised some questions for me.

اما این موضوع برای من سوال‌ برانگیز شد.

Is there more to life than being happy?

آیا در زندگی چیزی بالاتر از خوشبختی هم هست؟

And what's the difference between being happy

و تفاوت میان خوشبخت بودن

and having meaning in life?

و داشتن معنا در زندگی چیه؟

Many psychologists define happiness as a state of comfort and ease,

روان‌شناسان زیادی خوشبختی رو وضعیتی از آسایش و راحتی تعریف می‌کنن،

feeling good in the moment.

اینکه در لحظه احساس خوبی داشته باشی.

Meaning, though, is deeper.

معنا، ولی مفهوم عمیق‌تریه.

The renowned psychologist Martin Seligman says

روان‌شناس مشهور مارتین سلیگمن می‌گه

meaning comes from belonging to and serving something beyond yourself

معنا از تعلق داشتن و در خدمت چیزی فراتر از خود بودن میاد

and from developing the best within you.

و از پرورش بهترینی که در درون شماست.

Our culture is obsessed with happiness,

فرهنگ ما نگاهی وسواس‌گونه به خوشبختی داره،

but I came to see that seeking meaning is the more fulfilling path.

ولی من متوجه شدم که به دنبال معنا بودن مسیر رضایت‌بخش‌تری هست.

And the studies show that people who have meaning in life,

و تحقیقات نشون می‌دن افرادی که در زندگی معنا دارن،

they're more resilient,

آدم‌های مقاوم‌تری هستن،

they do better in school and at work,

در مدرسه و محیط کار موفق‌ترن،

and they even live longer.

و حتی عمرهای طولانی‌تری دارن.

So this all made me wonder:

پس همه‌ی این‌ها من رو به فکر فرو برد:

How can we each live more meaningfully?

هرکدوم از ما چطور می‌تونیم معنادارتر زندگی کنیم؟

To find out, I spent five years interviewing hundreds of people

برای کشف این موضوع، پنج سال وقت گذاشتم و با صدها نفر مصاحبه کردم

and reading through thousands of pages of psychology,

و هزاران صفحه مباحث روانشناسی،

neuroscience and philosophy.

عصب‌شناسی و فلسفه رو مطالعه کردم.

Bringing it all together,

با جمع‌بندی تمام این‌ها فهمیدم،

I found that there are what I call four pillars of a meaningful life.

چیزهایی وجود دارن که من اسم‌شون رو گذاشتم چهار ستون یک زندگی معنادار.

And we can each create lives of meaning

و هر کدوممون می‌تونیم با ساختن چند تا یا همه‌ی این ستون‌ها

by building some or all of these pillars in our lives.

در زندگی‌هامون، زندگی‌هایی از معنا خلق کنیم.

The first pillar is belonging.

اولین ستون تعلق داشتنه.

Belonging comes from being in relationships

تعلق داشتن از بودن در روابط میاد

where you're valued for who you are intrinsically

جاییکه به درونیات شما ارزش داده بشه

and where you value others as well.

و شما هم برای دیگران ارزش قائل می‌شین.

But some groups and relationships deliver a cheap form of belonging;

ولی بعضی گروه‌ها و روابط نوع سخیفی از تعلق رو به نمایش می‌گذارن؛

you're valued for what you believe,

شما بر اساس اعتقادات‌تون ارزش‌گذاری می‌شین

for who you hate,

بر اساس اینکه از چه کسی متتفرین،

not for who you are.

نه برای اون‌چه خودتون هستین.

True belonging springs from love.

تعلق واقعی از عشق سرچشمه می‌گیره.

It lives in moments among individuals,

در لحظه‌های بین افراد زنده‌ست،

and it's a choice -- you can choose to cultivate belonging with others.

و یک انتخابه -- شما می‌تونین انتخاب کنین تعلق‌ به دیگران رو گسترش بدین.

Here's an example.

یک مثال‌ش اینه.

Each morning, my friend Jonathan buys a newspaper

هر روز صبح، دوست من جاناتان یک روزنامه می‌خره

from the same street vendor in New York.

از یک فروشنده‌ی خیابونی واحد در نیویورک.

They don't just conduct a transaction, though.

ولی اون‌ها فقط یه داد و ستد مالی ساده ندارن.

They take a moment to slow down, talk,

اون‌ها مکث می‌کنن، با هم حرف می‌زنن،

and treat each other like humans.

و با همدیگه مثل انسان رفتار می‌کنن.

But one time, Jonathan didn't have the right change,

ولی یک بار، جاناتان پول خرد به اندازه‌ی کافی همراه‌ش نبود

and the vendor said,

و فروشنده گفت،

"Don't worry about it."

"مهم نیست."

But Jonathan insisted on paying,

ولی جاناتان اصرار کرد که پرداخت کنه،

so he went to the store and bought something he didn't need

پس رفت به مغازه و یه چیزی که لازم نداشت رو خرید

to make change.

برای اینکه پول خرد بگیره.

But when he gave the money to the vendor,

ولی وقتی پول رو به فروشنده داد

the vendor drew back.

فروشنده عقب کشید.

He was hurt.

بهش برخورده بود.

He was trying to do something kind,

او خواسته بود یه کار محبت‌آمیز انجام بده

but Jonathan had rejected him.

ولی جاناتان دست رد به سینه‌ش زده بود.

I think we all reject people in small ways like this without realizing it.

فکر می‌کنم همه‌ی ما به طرق کم‌اهمیت و بدون اینکه بفهمیم آدم‌ها رو رد می‌کنیم.

I do.

من اینکارو می‌کنم.

I'll walk by someone I know and barely acknowledge them.

از کنار کسی که می‌شناسم رد می‌شم و به روی خودم نمیارم.

I'll check my phone when someone's talking to me.

وقتی یکی داره باهام حرف می‌زنه موبایلم رو چک می‌کنم.

These acts devalue others.

این کارها دیگران رو بی‌ارزش می‌کنه.

They make them feel invisible and unworthy.

به اون‌ها احساس نامرئی بودن و بی‌ارزش بودن می‌ده.

But when you lead with love, you create a bond

ولی وقتی با عشق جلو برین، یک صمیمیتی ایجاد می‌کنین

that lifts each of you up.

که حال هرکدوم‌تون رو خوب می‌کنه.

For many people, belonging is the most essential source of meaning,

برای خیلی از افراد، تعلق اساسی‌ترین منبع معناست

those bonds to family and friends.

اون وابستگی به خانواده و دوستان.

For others, the key to meaning is the second pillar: purpose.

برای دیگران، کلید معنا دومین ستونه: هدف.

Now, finding your purpose is not the same thing

حالا، پیدا کردن هدف‌تون مثل پیدا کردن شغلی

as finding that job that makes you happy.

که خوشحال‌تون کنه نیست.

Purpose is less about what you want than about what you give.

هدف بیشتر مربوط به اون چیزیه که می‌دین تا اون چیزی که می‌خواین.

A hospital custodian told me her purpose is healing sick people.

یک سرایدار بیمارستان به من گفت هدف‌ش شفا دادن بیمارانه.

Many parents tell me,

خیلی از والدین به من می‌گن،

"My purpose is raising my children."

"هدف من بزرگ‌ کردن بچه‌هامه."

The key to purpose is using your strengths to serve others.

کلید هدف استفاده از قدرت‌تون برای خدمت به دیگرانه.

Of course, for many of us, that happens through work.

البته برای خیلی از ما این موضوع از طریق کار محقق می‌شه.

That's how we contribute and feel needed.

این‌طوری ما مشارکت می‌کنیم و احساس می‌کنیم بهمون نیاز هست.

But that also means that issues like disengagement at work,

ولی معناش این هم هست که مشکلاتی مثل عدم مشارکت در محیط کار،

unemployment,

بیکاری،

low labor force participation --

مشارکت پایین نیروی کار --

these aren't just economic problems, they're existential ones, too.

این‌ها فقط مشکلات اقتصادی نیستن، مشکلات وجودی هم هستن.

Without something worthwhile to do,

بدون انجام کاری که ارزشش رو داشته باشه

people flounder.

آدم‌ها دچار مشکل می‌شن.

Of course, you don't have to find purpose at work,

البته شما مجبور نیستین در کار هدف پیدا کنین،

but purpose gives you something to live for,

ولی هدف به شما انگیزه‌ای برای زندگی می‌ده،

some "why" that drives you forward.

یک "چرایی" که شما رو به پیش ببره.

The third pillar of meaning is also about stepping beyond yourself,

سومین ستون معنا هم به فراتر از خود رفتن برمی‌گرده،

but in a completely different way:

ولی به روشی کاملا متفاوت:

transcendence.

تعالی.

Transcendent states are those rare moments

وضعیت‌های متعالی آن لحظه‌های نابی هستن

when you're lifted above the hustle and bustle of daily life,

که شما از هیاهوی زندگی روزمره فراتر رفتین،

your sense of self fades away,

احساس خودخواهی‌تون کم‌رنگ شده،

and you feel connected to a higher reality.

و شما حس می‌کنین به واقعیتی والاتر متصل هستین.

For one person I talked to, transcendence came from seeing art.

برای یکی از افرادی که من باهاش صحبت کردم تعالی از تماشای هنر می‌اومد.

For another person, it was at church.

برای دیگری، در کلیسا اتفاق می‌افتاد.

For me, I'm a writer, and it happens through writing.

برای من، من نویسنده‌م، و برام از طریق نوشتن اتفاق می‌افته.

Sometimes I get so in the zone that I lose all sense of time and place.

گاهی چنان در اون وضعیت قرار می‌گیرم که زمان و مکان از دستم در می‌ره.

These transcendent experiences can change you.

این تجربه‌های متعالی می‌تونن شما رو تغییر بدن.

One study had students look up at 200-feet-tall eucalyptus trees

در پژوهشی از دانشجویان خواستن که به مدت یک دقیقه از پایین

for one minute.

به بالا، به درختان اکالیپتوس ۶۰ متری نگاه کنن.

But afterwards they felt less self-centered,

بعد از این کار اون‌ها کمتر احساس خودمحوری داشتن،

and they even behaved more generously

و حتی در مواجهه با فرصت کمک

when given the chance to help someone.

به دیگری، سخاوتمندانه‌تر رفتار کردن.

Belonging, purpose, transcendence.

تعلق، هدف، تعالی.

Now, the fourth pillar of meaning, I've found,

حالا، چهارمین ستون معنا که من پیدا کردم،

tends to surprise people.

آدم‌ها رو شگفت‌زده می‌کنه.

The fourth pillar is storytelling,

چهارمین ستون داستان‌سراییه.

the story you tell yourself about yourself.

داستانی که خودتون از خودتون برای خودتون می‌گین.

Creating a narrative from the events of your life brings clarity.

خلق یک روایت از اتفاقات زندگی‌تون موجب شفافیت می‌شه.

It helps you understand how you became you.

بهتون کمک می‌کنه بفهمین شما چطوری شما شدین.

But we don't always realize that we're the authors of our stories

ولی ما همیشه متوجه نمی‌شیم که نویسنده‌ی داستان‌هامون هستیم

and can change the way we're telling them.

و می‌تونیم نحوه‌ی روایت‌شون رو تغییر بدیم.

Your life isn't just a list of events.

زندگی شما فقط فهرستی از حوادث نیست.

You can edit, interpret and retell your story,

شما می‌تونین قصه‌تون رو ویرایش، تفسیر و بازگویی کنین،

even as you're constrained by the facts.

حتی وقتی حقایق دست و پاتون رو بسته باشن.

I met a young man named Emeka, who'd been paralyzed playing football.

من مردی جوون به نام امکا رو ملاقات کردم که در حین بازی فوتبال فلج شده بود.

After his injury, Emeka told himself,

بعد از مصدومیت‌ش، امکا به خودش گفته بود،

"My life was great playing football,

"زندگی‌ام وقتی فوتبال بازی می‌کردم عالی بود،

but now look at me."

ولی الان به من نگاه کنین."

People who tell stories like this --

آدم‌هایی که قصه‌هاشون رو اینطوری می‌گن --

"My life was good. Now it's bad." --

"زندگی من خوب بود. حالا بد شده." --

tend to be more anxious and depressed.

بیشتر به سوی اضطراب و افسردگی می‌رن.

And that was Emeka for a while.

امکا هم برای مدتی همین‌جور بود.

But with time, he started to weave a different story.

ولی با گذر زمان او شروع کرد به بافتن قصه‌ای متفاوت.

His new story was,

داستان جدید او این بود،

"Before my injury, my life was purposeless.

"قبل از مصدومیتم، زندگی من بی‌هدف بود.

I partied a lot and was a pretty selfish guy.

زیادی خوش‌گذرونی می‌کردم و خیلی هم خودخواه بودم.

But my injury made me realize I could be a better man."

ولی مصدومیتم باعث شد بفهمم می‌تونستم آدم بهتری باشم."

That edit to his story changed Emeka's life.

این ویرایش از داستان زندگی امکا را عوض کرد.

After telling the new story to himself,

بعد از تعریف این داستان جدید برای خودش،

Emeka started mentoring kids,

امکا شروع به تعلیم بچه‌ها کرد،

and he discovered what his purpose was:

و فهمید هدف‌ش چی بوده:

serving others.

خدمت به دیگران.

The psychologist Dan McAdams calls this a "redemptive story,"

دن مک‌آدامز روانشناس اسم‌ش رو یک "داستان رهایی‌بخش" می‌گذاره.

where the bad is redeemed by the good.

وقتی خوبی بدی رو جبران می‌کنه.

People leading meaningful lives, he's found,

او فهمیده افرادی که زندگی‌های معناداری دارن،

tend to tell stories about their lives

داستان‌های زندگی‌هاشون

defined by redemption, growth and love.

بیشتر با رهایی، رشد و عشق تعریف شده.

But what makes people change their stories?

ولی چه چیزی آدم‌ها رو به تغییر داستان‌هاشون وامی‌داره؟

Some people get help from a therapist,

بعضی‌ها از روان‌درمانگر کمک می‌گیرن،

but you can do it on your own, too,

ولی خودتون هم می‌تونین اینکارو انجام بدین،

just by reflecting on your life thoughtfully,

فقط کافیه زندگی‌تون رو متفکرانه مرور کنین،

how your defining experiences shaped you,

تجربیات متمایزتون چطور شما رو شکل دادن،

what you lost, what you gained.

چی به دست آوردین، چی از دست دادین.

That's what Emeka did.

این کاریه که امکا کرد.

You won't change your story overnight;

داستان‌تون یک شبه تغییر نمی‌کنه؛

it could take years and be painful.

می‌تونه سال‌ها طول بکشه و دردناک باشه.

After all, we've all suffered, and we all struggle.

به هرحال، همه‌مون رنج کشیدیم، و همه‌مون در حال مبارزه هستیم.

But embracing those painful memories can lead to new insights and wisdom,

ولی پذیرفتن اون خاطرات دردناک می‌تونه منجر به بینش و تعقل جدید،

to finding that good that sustains you.

و پیدا کردن اون بخش خوبی بشه که به شما تداوم می‌بخشه.

Belonging, purpose, transcendence, storytelling:

تعلق، هدف، تعالی، داستان‌سرایی:

those are the four pillars of meaning.

این‌ها چهار ستون معنا هستن.

When I was younger,

وقتی سنم کمتر بود،

I was lucky enough to be surrounded by all of the pillars.

این شانس رو داشتم که با تمام این ستون‌ها احاطه شده بودم.

My parents ran a Sufi meetinghouse from our home in Montreal.

والدینم در خونه‌مون در مونترال یک خانقاه رو اداره می‌کردن.

Sufism is a spiritual practice associated with the whirling dervishes

تصوف یک مکتب عرفانیه که با رقص سماع

and the poet Rumi.

و مولوی شاعر شناخته می‌شه.

Twice a week, Sufis would come to our home

دو بار در هفته، صوفی‌ها به خونه‌ی ما می‌اومدن

to meditate, drink Persian tea, and share stories.

برای اینکه مراقبه کنن، چای ایرانی بنوشن و قصه‌هاشون رو به اشتراک بگذارن.

Their practice also involved serving all of creation

در مکتب اون‌ها همچنین خدمت به تمام موجودات

through small acts of love,

با انجام کارهای کوچک از سر عشق هم وجود داره.

which meant being kind even when people wronged you.

به این معنا که با آدم‌ها حتی وقتی در حقت بدی می‌کنن مهربون باشی.

But it gave them a purpose: to rein in the ego.

ولی این‌ کار به اون‌ها هدف می‌داد: که مهار نفس رو در دست بگیرن.

Eventually, I left home for college

بالاخره، من خونه رو ترک کردم که برم دانشگاه

and without the daily grounding of Sufism in my life,

و بدون آموزه‌های روزانه تصوف در زندگی‌‌ام

I felt unmoored.

احساس یک کشتی بی‌لنگر رو داشتم.

And I started searching for those things that make life worth living.

و شروع کردم به پیدا کردن چیزهایی که به زندگی ارزش زندگی‌ کردن می‌ده.

That's what set me on this journey.

این چیزی بود که من رو به این مسیر انداخت.

Looking back, I now realize

با نگاه به گذشته، حالا می‌فهمم

that the Sufi house had a real culture of meaning.

که خانقاه یک فرهنگ معنایی واقعی داشته.

The pillars were part of the architecture,

ستون‌ها بخشی از معماری‌ش بودن،

and the presence of the pillars helped us all live more deeply.

و حضور این ستون‌ها به همه‌ی ما کمک کرده عمیق‌تر زندگی کنیم.

Of course, the same principle applies

البته، همین اصول در مورد جوامع

in other strong communities as well --

قدرتمند دیگه هم صدق می‌کنه --

good ones and bad ones.

هم خوب‌هاشون و هم بدهاشون.

Gangs, cults:

باندهای تبهکار، فرقه‌ها:

these are cultures of meaning that use the pillars

این‌ها فرهنگ‌های معنایی هستن که از این ستون‌ها استفاده می‌کنن

and give people something to live and die for.

و به آدم‌ها چیزی می‌دن که براش زندگی کنن و بمیرن.

But that's exactly why we as a society

اما دقیقاً به همین دلیله که ما به عنوان جامعه

must offer better alternatives.

باید جایگزین‌های بهتری پیشنهاد بدیم.

We need to build these pillars within our families and our institutions

ما باید این ستون‌ها رو بین خانواده‌هامون و سازمان‌هامون بسازیم

to help people become their best selves.

تا به مردم کمک کنیم بهترین خودشون باشن.

But living a meaningful life takes work.

ولی داشتن یک زندگی معنادار به تلاش نیاز داره.

It's an ongoing process.

یک فرآیندِ در جریانه.

As each day goes by, we're constantly creating our lives,

هر روزی که می‌گذره، ما دائماً در حال خلق زندگی‌هامون،

adding to our story.

و اضافه کردن به قصه‌هامون هستیم.

And sometimes we can get off track.

و بعضی وقت‌ها ممکنه از مسیر خارج بشیم.

Whenever that happens to me,

هرموقع این اتفاق برای من می‌افته،

I remember a powerful experience I had with my father.

یاد تجربه‌ای قوی که با پدرم داشتم می‌افتم.

Several months after I graduated from college,

چند ماه بعد از اینکه از دانشگاه فارغ‌التحصیل شدم،

my dad had a massive heart attack that should have killed him.

بابام دچار یک حمله‌ی قلبی شدید شد که می‌تونست او رو بکشه.

He survived, and when I asked him what was going through his mind

او جون سالم به در برد، و وقتی ازش پرسیدم توی ذهن‌ش چی می‌گذشته

as he faced death,

وقتی که با مرگ مواجه شده،

he said all he could think about was needing to live

او گفت تنها چیزی که می‌تونسته بهش فکر کنه نیاز به زیستن بوده

so he could be there for my brother and me,

تا بتونه پیش من و برادرم باشه،

and this gave him the will to fight for life.

و این بهش اراده داده که برای زندگی بجنگه.

When he went under anesthesia for emergency surgery,

وقتی برای جراحی اورژانسی بیهوشش کردن،

instead of counting backwards from 10,

به جای شمردن از ده به عقب،

he repeated our names like a mantra.

او اسامی ما رو مثل ذکر تکرار می‌کرده.

He wanted our names to be the last words he spoke on earth

او می‌خواسته اسم‌های ما آخرین کلماتی باشن که روی زمین ادا کرده

if he died.

اگر که مرد.

My dad is a carpenter and a Sufi.

بابای من یک صوفی و یک نجاره.

It's a humble life,

یک زندگی معمولی داره،

but a good life.

ولی زندگی خوبی داره.

Lying there facing death, he had a reason to live:

او در حالی که اونجا درازکشیده بود و با مرگ رو در رو بود دلیلی برای زندگی داشت:

love.

عشق.

His sense of belonging within his family,

حس تعلق او به خانواده‌اش،

his purpose as a dad,

هدف‌ش به عنوان یک پدر،

his transcendent meditation, repeating our names --

مراقبه‌ی تعالی بخشش، تکرار اسم‌های ما --

these, he says, are the reasons why he survived.

او می‌گه این‌ها دلایل زنده موندنش بودن.

That's the story he tells himself.

این داستانیه که برای خودش می‌گه.

That's the power of meaning.

این قدرت معناست.

Happiness comes and goes.

خوشبختی میاد و می‌ره.

But when life is really good

ولی وقتی زندگی واقعا خوبه

and when things are really bad,

و وقتی همه‌چی واقعا بده،

having meaning gives you something to hold on to.

داشتن معنا به شما چیزی می‌ده که محکم بگیریدش.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)