A new class of drug that could prevent depression and PTSD | Rebecca Brachman

Translator: hamed amiri Reviewer: Masoud Motamedifar

So the first antidepressants were made from, of all things,

اولین دارو‌های ضد افسردگی از هرچیزی ساخته می‌شد،

rocket fuel, left over after World War II.

سوخت موشک، باقی مانده از جنگ جهانی دوم.

Which is fitting, seeing as today, one in five soldiers develop depression,

امروزه مشاهده می‌کنیم که یکی از هر پنج سرباز، دچار افسردگی

or post-traumatic stress disorder or both.

یا اختلال استرس بعد از جراحت، یا هردو می‌باشد.

But it's not just soldiers that are at high risk for these diseases.

اما فقط سرباز‌ها نیستند که در معرض ریسک بالای این بیماری‌ها هستند.

It's firefighters, ER doctors, cancer patients, aid workers, refugees --

آتش نشان‌ها، پزشکان اورژانس، بیماران سرطانی، مددکاران، پناهندگان

anyone exposed to trauma or major life stress.

و هر فردی که در معرض آسیب‌ روحی یا استرس‌های زندگی قرار دارد.

And yet, despite how commonplace these disorders are,

و هنوزهم، بدون توجه به اینکه چقدر این بیماری‌ها پیش پا افتاده هستند،

our current treatments, if they work at all,

درمان‌های فعلی ما، درصورتیکه موثر واقع شوند،

only suppress symptoms.

فقط علائم را از بین می‌برند.

In 1798, when Edward Jenner discovered the first vaccine --

در سال ۱۷۹۸ وقتی ادوارد جنر اولین واکسن را کشف کرد،

it happened to be for smallpox --

که برای بیماری آبله بود--

he didn't just discover a prophylactic for a disease,

او نتنها روش پیشگیری از یک بیماری را کشف نکرد،

but a whole new way of thinking:

بلکه تفکری کاملا جدید را ایجاد کرد:

that medicine could prevent disease.

«دارو می‌تواند از بیماری پیشگیری کند.»

However, for over 200 years,

گرچه بمدت بیش از ۲۰۰ سال،

this prevention was not believed to extend to psychiatric diseases.

اعتقادی به پیشگیری از بیماری‌های روانی وجود نداشت،

Until 2014, when my colleague and I accidentally discovered

تا اینکه در سال ۲۰۱۴ من و همکارم بطور تصادفی اولین داروهایی

the first drugs that might prevent depression and PTSD.

که ممکن است ازافسردگی و اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) پیشگیری کند را کشف کردیم.

We discovered the drugs in mice,

ما دارو را روی موش‌ها کشف کردیم،

and we're currently studying whether they work in humans.

و هم اکنون مشغول بررسی این هستیم که آیا روی انسان کار می‌کند.

And these preventative psychopharmaceuticals

و این داروهای پیشگیری کننده،

are not antidepressants.

ضد افسردگی نیستند.

They are a whole new class of drug.

آنها کلاس کاملا جدیدی از دارو هستند.

And they work by increasing stress resilience,

و به وسیله افزایش تاب آوری استرس کار می‌کنند،

so let's call them resilience enhancers.

پس بیایید آنها را افزایش دهنده‌های تاب آوری بنامیم.

So think back to a stressful time that you've since recovered from.

حال زمانی را بیاد آورید که استرس داشته‌اید و بعدا از آن گذر کرده‌اید،

Maybe a breakup or an exam, you missed a flight.

ممکن است یک شکست یا امتحان بوده، یا از پرواز جا مانده بودید.

Stress resilience is the active biological process

تاب آوری استرس فرایند فعال بیولوژیکی است که به ما اجازه می‌دهد

that allows us to bounce back after stress.

بعد از وارد آمدن استرس آن را پشت سر بگذاریم.

Similar to if you have a cold and your immune system fights it off.

درست مثل زمانی که سرما خورده‌اید و سیستم ایمنی شما با آن مقابله می‌کند.

And insufficient resilience

در زمان مواجهه با یک استرس قابل توجه،

in the face of a significant enough stressor,

اگر تاب آوری کافی نباشد،

can result in a psychiatric disorder, such as depression.

می‌تواند به یک بیماری فیزیکی مثل افسردگی منجر شود.

In fact, most cases of major depressive disorder

در حقیقت، بیشتر موارد اختلال افسردگی

are initially triggered by stress.

ابتدا به وسیله استرس ایجاد می‌شوند.

And from what we've seen so far in mice,

و با توجه مشاهدات ما در موش‌ها،

resilience enhancers can protect against purely biological stressors,

افزایش دهنده‌های تاب آوری می‌توانند در برابرعوامل استرس زای صرفا بیولوژیکی،

like stress hormones,

نظیر هورمون‌‌های استرس،

and social and psychological stressors, like bullying and isolation.

و عوامل استرس‌زای اجتماعی و روانی مثل زورگویی و انزوا، حفاظت کننده باشند.

So here is an example where we gave mice

برای مثال ما به موش‌ها به مدت سه هفته

three weeks of high levels of stress hormones.

مقادیر بالایی از هورمون‌های استرس دادیم.

So, in other words, a biological stressor without a psychological component.

به عبارت دیگر یک عامل استرس‌زای بیولوژیکی بدون حضورعامل روانشناختی.

And this causes depressive behavior.

و به رفتار افسرده منجر می‌شود.

And if we give three weeks of antidepressant treatment beforehand,

و اگر ما به مدت سه هفته قبل از آن، درمان‌های ضد افسردگی را به موش بدهیم،

it has no beneficial effects.

هیچ اثری نخواهد داشت.

But a single dose of a resilience enhancer given a week before

اما دادن یک دوز افزایش‌دهنده تاب آوری یک هفته قبل از دادن هورمون استرس،

completely prevents the depressive behavior.

به طور کامل از رفتار افسرده پیشگیری می‌کند.

Even after three weeks of stress.

حتی بعد از سه هفته استرس داشتن.

This is the first time a drug has ever been shown

این اولین بار است که دارویی جهت پیشگیری

to prevent the negative effects of stress.

از اثرات منفی استرس ارائه شده است.

Depression and PTSD are chronic, often lifelong, clinical diseases.

افسردگی و اختلال استرس پس از سانحه غالبا بیماری‌های مزمن و بالینی هستند.

They also increase the risk of substance abuse, homelessness,

آنها همچنین ریسک مصرف مواد مخدر، بی‌خانمان شدن،

heart disease, Alzheimer's, suicide.

بیماری قلبی، آلزایمر و خودکشی را افزایش می‌دهند.

The global cost of depression alone is over three trillion dollars per year.

هزینه جهانی برای افسردگی به تنهایی بیش از سه میلیارد دلار در هر سال است.

But now, imagine a scenario where we know someone is predictively

اما اکنون تصور کنید پیش‌بینی می‌کنیم که فردی ریسک قرار گرفتن

at high risk for exposure to extreme stress.

در معرض استرس خیلی زیاد را دارد.

Say, a red cross volunteer going into an earthquake zone.

مثلا یک داوطلب صلیب سرخ قرار است به منطقه زلزله زده برود.

In addition to the typhoid vaccine,

و قبل از اعزام او بتوانیم

we could give her a pill or an injection of a resilience enhancer

علاوه بر واکسن تیفوئید، قرص افزایش دهنده تاب آوری

before she leaves.

یا آمپول آن را به او بدهیم .

So when she is held at gunpoint by looters or worse,

بنابراین وقتی از سوی غارتگر‌ها تهدید به تیراندازی یا بدترمی‌شود،

she would at least be protected against developing depression or PTSD

حداقل در برابر ابتلا به افسردگی یا اختلال استرس پس از سانحه

after the fact.

بعد از این حوادث ایمن خواهد بود.

It won't prevent her from experiencing the stress,

دارو اگرچه مانع تجربه کردن استرس توسط او نمی‌شود،

but it will allow her to recover from it.

اما به او اجازه می‌دهند که استرس را پشت سر بگذارد.

And that's what's revolutionary here.

و این انقلابی است که از آن سخن می‌گوییم.

By increasing resiliency,

با افزایش تاب آوری،

we can dramatically reduce her susceptibility to depression and PTSD,

می‌توانیم ریسک ابتلا به افسردگی و اختلال استرس را بطور چشمگیری کاهش دهیم و احتمالا

possibly saving her from losing her job, her home, her family or even her life.

او را از بی‌خانمان شدن، از دست دادن شغل، خانواده و حتی زند‌گی‌اش نجات دهیم.

After Jenner discovered the smallpox vaccine,

بعد از اینکه جنر واکسن آبله را کشف کرد،

a lot of other vaccines rapidly followed.

تعداد زیادی واکسن‌های دیگر به سرعت کشف شدند.

But it was over 150 years

اما بیش از ۱۵۰ سال طول کشید

before a tuberculosis vaccine was widely available.

تا واکسن سل در دسترس همه قرار گیرد.

Why?

چرا؟

In part because society believed

بخشی به این دلیل که جامعه اعتقاد داشت

that tuberculosis made people more sensitive and creative and empathetic.

سل باعث می‌شود افراد بیشتر حساس، خلاق و همدل شوند.

And that it was caused by constitution and not biology.

و مسبب آن قانون اساسی بود نه زیست‌ شناسی.

And similar things are still said today about depression.

و هنوز هم چیزهای مشابهی ‌در مورد افسردگی گفته می‌شود.

And just as Jenner's discovery opened the door

و درست مثل کشف جنر که دری به سوی

for all of the vaccines that followed after,

جستجوی همه واکسن‌های بعدی گشود،

the drugs we've discovered open the possibility of a whole new field:

داروهایی که ما کشف کرده‌ایم نیز، افق تازه‌ای برای ما گشوده است:

preventative psychopharmacology.

"روانشناسی پیشگیرانه".

But whether that's 15 years away,

اما آیا اینکه ۱۵ سال دیگر محقق شود،

or 150 years away,

یا ۱۵۰ سال دیگر،

depends not just on the science,

نه تنها به علم بستگی دارد،

but on what we as a society choose to do with it.

بلکه به اینکه ما بعنوان جامعه چه انتخابی می‌کنیم نیز بستگی دارد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)