The surprising decline in violence | Steven Pinker

استیون پینکر: افول شگفت‌انگیز خشونت

Translator: Bourgeois Magazine Reviewer: ِDavoud Nasiri

Images like this, from the Auschwitz concentration camp,

تصاویری مانند این از اردوگاه آشوییتز،

have been seared into our consciousness during the 20th century

در طول قرن بیستم، در ضمیر ما حک شده

and have given us a new understanding of who we are,

و درک نوینی از اینکه ما که هستیم، از کجا آمده‌ایم و

where we've come from and the times we live in.

در چه زمانه‌ای زندگی می‌کنیم، به ما داده است.

During the 20th century, we witnessed the atrocities

در طول قرن بیستم شاهد قساوت‌های

of Stalin, Hitler, Mao, Pol Pot, Rwanda and other genocides,

استالین، هیتلر، مائو، پول‌پات، رواندا و نسل‌کشی‌های دیگر بوده‌ایم،

and even though the 21st century is only seven years old,

و با این که تنها هفت سال از آغاز قرن بیست و یکم می‌گذرد،

we have already witnessed an ongoing genocide in Darfur

شاهد نسل‌کُشی در دارفُر

and the daily horrors of Iraq.

و جنایاتِ هر روزه در عراق هستیم.

This has led to a common understanding of our situation,

تمام این‌ها منجر به درکی همگانی از شرایطمان شده است:

namely, that modernity has brought us terrible violence,

این که مدرنیته با خود خشونتی وحشتناک به همراه آورده و شاید

and perhaps that native peoples lived in a state of harmony

مردمان اولیه در شرایطی صلح‌آمیز زندگی می‌کردند که ما با دور شدن از آن به خطر جدی افتاده‌ایم.

that we have departed from, to our peril.

این‌جا نمونه‌ای داریم

Here is an example from an op-ed on Thanksgiving,

از یک مقاله در "بوستون گلوب" از عید شکرگزاری

in the "Boston Globe" a couple of years ago,

چند سال قبل. نویسنده این چنین نوشته بود: «زندگی سرخ‌پوستان

where the writer wrote, "The Indian life was a difficult one,

سخت بود، اما مشکل بیکاری وجود نداشت،

but there were no employment problems,

community harmony was strong, substance abuse unknown,

هارمونی اجتماعی قوی بود، سومصرف مواد مخدر مفهومی ناشناخته بود،

crime nearly nonexistent.

جرم و جنایت تقریبا وجود نداشت و اگر هم جنگی بود، مابین قبایل اتفاق می‌افتاد

What warfare there was between tribes was largely ritualistic

که بیشتر حالتی آیینی داشت و به ندرت منجر به رفتار غیر منطقی و

and seldom resulted in indiscriminate or wholesale slaughter."

سلاخی‌های تمام عیار می‌شد». همه‌ی شما با این شیرین‌زبانی‌ها آشنا هستید.

Now you're all familiar with this treacle.

We teach it to our children.

اینها‌ را ما به بچه‌هایمان درس می‌دهیم. در تلویزیون می‌شنویم

We hear it on television and in storybooks.

و در کتاب‌های داستان می‌خوانیم. خوب! عنوانی که در ابتدا برای این جلسه انتخاب کرده بودم

Now, the original title of this session was, "Everything You Know is Wrong,"

این بود: «هر چه که می‌دانید، اشتباه است.» و من قصد دارم شواهدی ارائه دهم

and I'm going to present evidence

that this particular part of our common understanding is wrong,

که بگویم این بخش از درک عمومی ما اشتباه است،

that, in fact, our ancestors were far more violent than we are,

و در حقیقت نیاکانِ ما بسیار خشن‌تر از ما بوده‌اند

that violence has been in decline for long stretches of time,

و خشونت برای مدت زمانی طولانی در حال کاهش بوده است

and that today, we are probably living in the most peaceful time

و امروز احتمالاً ما در صلح‌آمیزترین دورانی زندگی می‌کنیم که گونه‌ی ما تا به حال تجربه کرده است.

in our species's existence.

حالا، در دهه‌ای که ماجرای عراق و دارفور در جریان است،

Now in the decade of Darfur and Iraq,

a statement like that might seem somewhere between hallucinatory and obscene,

همچون عبارتی ممکن است چیزی بین توهم

و وقاحت به نظر برسد. اما قصد دارم تلاش کنم شما را متقاعد کنم

but I'm going to try to convince you that that is the correct picture.

که تصویر درست همین است. افولِ خشونت

The decline of violence is a fractal phenomenon.

پدیده‌ای برخالی (فرکتالی) است. می‌توانید آن را در طول هزاره‌ها،

You can see it over millennia, over centuries, over decades

در طول قرن‌ها، دهه‌ها و سال‌ها مشاهده کنید،

and over years,

although there seems to have been a tipping point

اگرچه به نظر می‌رسد که نقاط تیزی هم در آغاز

at the onset of the Age of Reason in the 16th century.

عصر خرد در قرن شانزدهم وجود داشته است. می‌توان آن را

One sees it all over the world, although not homogeneously.

در سراسر دنیا دید،‌ اما نه به صورت یکدست.

It's especially evident in the West,

این مسئله به خصوص در غرب آشکار است، با شروع از انگلستان

beginning with England and Holland around the time of the Enlightenment.

و هلند در حول و حوش عصر روشنگری.

Let me take you on a journey of several powers of 10 --

بگذارید شما را به گشت‌و‌گذاری از چند تا از توان‌های ۱۰ ببرم --

from the millennium scale to the year scale --

از مقیاس هزاره به مقیاس سال --

to try to persuade you of this.

تا بتوانم در این باره متقاعدتان کنم. تا ده هزار سال قبل تمام انسان‌ها

Until 10,000 years ago, all humans lived as hunter-gatherers,

به صورت شکارچی-گردآور زندگی می‌کردند و محل زندگی ثابت

without permanent settlements or government.

یا حکومت نداشتند. این همان وضعیتی است که همگان فکر می‌کنند

And this is the state that's commonly thought to be one of primordial harmony.

هارمونیِ کهن برقرار بوده. اما باستان‌شناس

But the archaeologist Lawrence Keeley,

"لاورنس کیلی"، با مشاهده‌ی نرخ مرگ‌ومیر

looking at casualty rates among contemporary hunter-gatherers,

میان شکارچی-گردآورهای عصر حاضر که بهترن منبع ما

which is our best source of evidence about this way of life,

از شواهدی درخصوص این نوع شیوه‌ی زندگانی است، به نتیجه‌‌ی کاملاً متفاوتی رسیده است.

has shown a rather different conclusion.

Here is a graph that he put together,

در این نمودار او

showing the percentage of male deaths due to warfare

درصد مرگ‌و‌میر مردان به دلیل درگیری

in a number of foraging or hunting and gathering societies.

در تعدادی از جوامع کوچ‌نشین یا شکارچی و گردآور را کنار هم قرار داده است.

The red bars correspond to the likelihood that a man will die

میله‌های قرمز نمایانگر احتمال کشته شدن یک مرد

at the hands of another man,

به دست مردی دیگر است، در مقابل احتمال مرگ

as opposed to passing away of natural causes,

به دلایل طبیعی؛ متعلق به شماری از جوامع کوچ‌نشین

in a variety of foraging societies in the New Guinea highlands

در زمین‌های کوهستانی گینه‌ی نو و جنگل‌های بارانی آمازون.

and the Amazon rain forest.

And they range from a rate of almost a 60 percent chance that a man will die

درصدها کشته شدن مردان به دست یکدیگر در بازه‌ای

at the hands of another man

از حول و حوش ۶۰ درصد تا فقط ۱۵ درصد (در مورد "گبوسی"ها) متغیر است.

to, in the case of the Gebusi, only a 15 percent chance.

. میله‌ی کوچک آبی رنگ در

The tiny little blue bar in the lower left-hand corner

گوشه‌ی سمت چپ، آمار مرگ‌ومیر در ایالات متحده

plots the corresponding statistic from the United States and Europe

in the 20th century,

و اروپا را در قرن بیستم نشان می‌دهد و در برگیرنده‌ی تمام مرگ‌ومیرهای

and it includes all the deaths of both World Wars.

دو جنگ جهانی هم می‌شود. اگر نرخ مرگ‌ومیر درگیری‌های قبیله‌ای تا قرن بیستم،

If the death rate in tribal warfare had prevailed during the 20th century,

ادامه می‌یافت، به جای صدمیلیون مرگ، دو میلیارد مرگ می‌داشتیم.

there would have been two billion deaths rather than 100 million.

Also on the millennium scale,

در ابعاد هزاره می‌توانیم به

we can look at the way of life of early civilizations,

شیوه‌ی زندگی تمدن‌های اولیه نگاه کنیم، مانند آن‌هایی که

such as the ones described in the Bible.

در کتاب مقدس شرح داده‌ شده‌اند. و در این منبعِ به اصطلاح ارزش‌های اخلاقی،

And in this supposed source of our moral values,

one can read descriptions of what was expected in warfare,

می‌توانیم توصیفی از آن‌چه که در این جنگ‌ها انتظار می‌رفته بخوانیم،

such as the following, from Numbers 31:

برای مثال در قطعه‌ی۳۱ می‌گوید: «و آن‌ها جنگیدند

"And they warred against the Midianites as the Lord commanded Moses,

بر علیه مَدیَن‌ها، همان‌طور که پروردگار به موسی امر کرده بود

and they slew all the males.

و تمام مرد‌ها را از دم تیغ گذراندند. و موسی به آن‌ها گفت:

And Moses said unto them, 'Have you saved all the women alive?

«آیا تمام زنان را زنده گذاشتید؟ پس حالا تمام مردان را بکشید،

Now, therefore, kill every male among the little ones

از جمله پسر بچه‌ها را. و تمام زن‌هایی را که با مردی

and kill every woman that hath known man by lying with him,

همبستر بوده اند، اما دختران کوچکی را که هنوز همبستر مرد نشده‌اند،

but all the women children that have not known a man by lying with him,

برای خود زنده نگاه دارید.» به عبارت دیگر،

keep alive for yourselves.'"

In other words: kill the men, kill the children.

مردها را بکشید، بچه‌ها را بکشید و اگر باکره‌ای دیدید،

If you see any virgins, then you can keep them alive so that you can rape them.

می‌توانید او را زنده نگه دارید تا به او تجاوز کنید.

And you can find four or five passages in the Bible of this ilk.

حداقل چهار پنج قطعه مانند این را می‌توانید در کتاب مقدس بیابید.

Also in the Bible, one sees that the death penalty was the accepted punishment

همچنین بر اساس کتاب مقدس می‌توان دید که اعدام

مجازاتی پذیرفته‌شده برای جرائمی مانند همجنس‌گرایی،

for crimes such as homosexuality,

adultery, blasphemy, idolatry, talking back to your parents --

زنا، توهین به مقدسات، بت‌پرستی، درشتی با والدین --

(Laughter)

(صدای خنده) -- و جمع‌آوری چوب در یکشنبه، بوده است.

and picking up sticks on the Sabbath.

Well, let's click the zoom lens down one order of magnitude

بگذارید لنز را یک درجه زوم کنیم

و در ابعاد قرن به ماجرا نگاه کنیم.

and look at the century scale.

Now, although we don't have statistics for warfare

اگرچه آمار جنگ‌ها

throughout the Middle Ages to modern times,

از قرون وسطی تا زمان جدید را نداریم،

we know just from conventional history

ولی از تاریخ متداول به قدر کافی می‌دانیم --

that the evidence was under our nose all along

شواهدی از کاهش اشکال مختلف خشونت پذیرفته‌شده‌ در جوامع

that there has been a reduction in socially sanctioned forms of violence.

همیشه درست جلوی چشم ما بوده‌‌اند.

For example, any social history will reveal that mutilation and torture

برای مثال تاریخ جوامع نشان می‌دهد که مثله کردن و شکنجه،

were routine forms of criminal punishment.

شکل عادی مجازات جنایت‌کاران بوده است. تخلفاتی که امروزه

The kind of infraction today that would give you a fine,

مجازاتش یک جریمه‌ی نقدی است در آن روزگاران باعث می‌شد که

in those days, would result in your tongue being cut out,

زبان یا گوش‌هایتان را بِبُرند، کورتان کنند،

your ears being cut off, you being blinded,

a hand being chopped off and so on.

دستتان را قطع کنند و چیزهایی از این دست.

There were numerous ingenious forms of sadistic capital punishment:

روش‌های سادیستی (دیگرآزارانه) متنوعی برای مجازات‌های مرگ وجود داشت:

burning at the stake, disemboweling, breaking on the wheel,

سوزاندن روی تیر چوبی، خالی کردن دل و روده، شکستن بدن روی چرخ،

being pulled apart by horses and so on.

کشاندن بدن از دو سو توسط اسب و چیزهایی از این دست.

The death penalty was a sanction for a long list of nonviolent crimes:

مجازاتِ بسیاری از تخلفات غیرخشونت‌آمیز اعدام بود:

criticizing the king, stealing a loaf of bread.

مانند انتقاد از شاه و دزدیدن یک قرص نان. برده‌داری هم که قطعاً

Slavery, of course, was the preferred labor-saving device,

روش بهینه‌ی ذخیره‌ی نیروی کار بود و بی‌رحمی

and cruelty was a popular form of entertainment.

شکل مردم‌پسندی از سرگرمی. شاید بهترین مثال،

Perhaps the most vivid example was the practice of cat burning,

سوزاندن گربه‌ها باشد، روش این بود که یک گربه را که

in which a cat was hoisted on a stage and lowered in a sling into a fire,

از قلابی آویخته بود، روی صحنه پایین می‌آوردند و داخل آتش می‌کردند

and the spectators shrieked in laughter as the cat, howling in pain,

و تماشاچی‌ها هنگامی که گربه از درد فریاد می‌کشید، از لذت می‌خندیدند،

was burned to death.

تا گربه بسوزد و بمیرد.

What about one-on-one murder?

وضعیت قتل‌های نفس چطور است؟ در این زمینه آمار خوبی وجود دارد،

Well, there, there are good statistics,

because many municipalities recorded the cause of death.

چون بسیاری از شهربانی‌ها آمار دلیل مرگ را نگه‌داری کرده‌اند.

The criminologist Manuel Eisner

مانوئل آیزنر، جرم شناس،

scoured all of the historical records across Europe

تمام مدارک تاریخی موجود از نرخ قتل در اروپا را

for homicide rates in any village, hamlet, town, county that he could find,

از هر دهکده و شهر و روستا و کشوری که

توانسته گرد‌آوری کرده و داده‌های ملی را از زمانی که کشورها

and then he supplemented them with national data

شروع به نگه‌داری آمار کردند، به آن الحاق کرده است.

when nations started keeping statistics.

He plotted on a logarithmic scale,

او آمار را به صورت لگاریتمی به نمودار کشیده است به‌طوری که از صد مرگ

going from 100 deaths per 100,000 people per year,

در هر صدهزار نفر در سال شروع می‌شود:

which was approximately the rate of homicide in the Middle Ages,

میزان حدودی قتل در قرون وسطی. سپس نمودار

and the figure plummets down

to less than one homicide per 100,000 people per year

به میزان کمتر از یک قتل در هر صد هزار نفر در سال

in seven or eight European countries.

برای هشت یا هفت کشور اروپایی کاهش یافته است. سپس یک نقطه‌ی افزایش کوچک

Then, there is a slight uptick in the 1960s.

در سال‌های دهه‌ی ۱۹۶۰. کسانی که می‌گفتند "راک.اند.رول" منجر به

The people who said that rock and roll would lead to the decline of moral values

از بین رفتن ارزش‌های اخلاقی می‌شود، در واقع کمی حق داشته‌اند.

actually had a grain of truth to that.

But there was a decline from at least two orders of magnitude in homicide

به هر حال کاهشی حداقل به اندازه‌ی بزرگی دو درجه در مقیاس لگاریتمی

from the Middle Ages to the present,

از زمان قرون وسطی تا به حال وجود داشته و

and the elbow occurred in the early 16th century.

زانویی منحنی در اوائل قرن شانزدهم است.

Let's click down now to the decade scale.

حال بگذارید به سطح دهه برویم.

According to nongovernmental organizations that keep such statistics,

بنا به آمار سازمان‌های غیردولتی

که چنین آمارهایی را از سال ۱۹۴۵ نگه می‌دارند، در اروپا و آمریکا

since 1945, in Europe and the Americas,

there has been a steep decline in interstate wars,

کاهش شدیدی در آمار جنگ بین کشورها،

in deadly ethnic riots or pogroms

درگیری‌های مرگبار قومی یا قتل‌عام، کشتارهای نظامی و حتا کودتاهای نظامی

and in military coups, even in South America.

در جنوب آمریکا، دیده می‌شود. در سطح جهانی هم کاهش شدیدی در

Worldwide, there's been a steep decline in deaths in interstate wars.

مرگ‌‌ومیر در جنگ بین کشورها دیده می‌شود. میله‌های زرد این‌جا نشان‌دهنده‌ی تعداد

The yellow bars here show the number of deaths per war per year

مرگ‌ها در هر جنگ در هر سال از سال ۱۹۵۰ تا کنون هستند.

from 1950 to the present.

And, as you can see, the death rate goes down

و همان‌طور که می‌بینید، نرخ مرگ از ۶۵ هزار مرگ

from 65,000 deaths per conflict per year in the 1950s

در هر درگیری در سال در طول دهه‌ی ۱۹۵۰ به کمتر از دو هزار مرگ

to less than 2,000 deaths per conflict per year in this decade,

در هر درگیری در سال در این دهه رسیده است.

as horrific as it is.

Even in the year scale, one can see a decline of violence.

حتا اگر ابعاد بررسی را به سال بیاوریم، می‌توان کاهش خشونت را دید.

Since the end of the Cold War, there have been fewer civil wars,

از انتهای جنگ سرد، جنگ‌های داخلی کمتر و نسل‌کُشی‌های کمتری رخ داده است

fewer genocides -- indeed, a 90 percent reduction since post-World War II highs --

-- قطعا یک کاهش ۹۰ درصدی در خشونت بعد از جنگ جهانی دوم داشته‌ایم --

and even a reversal of the 1960s uptick in homicide and violent crime.

و حتا آن افزایش در دهه‌ی ۱۹۶۰ پس از آن معکوس شده است.

This is from the FBI uniform crime statistics.

این‌ها بر اساس آمارهای "اف.بی.ای" است. می‌توانید ببینید که

You can see that there's a fairly low rate of violence in the '50s and the '60s,

نرخ خشونت در سال‌های دهه‌های ۵۰ و ۶۰ نسبتا پایین بوده است،

then it soared upward for several decades

در طول چند دهه‌ی بعدی افزایش داشته است و بعد

and began a precipitous decline, starting in the 1990s,

در آغاز دهه‌ی ۹۰ دوباره با یک کاهش شدید

so that it went back to the level that was last enjoyed in 1960.

به همان سطح دهه‌ی ۶۰ رسیده است.

President Clinton, if you're here: thank you.

پرزیدنت کلینتون اگر این‌جا هستید از شما تشکر می‌کنم.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

So the question is:

سوال اینجاست که پس چرا این همه آدم در اشتباه هستند آن هم درباره‌ی

Why are so many people so wrong about something so important?

چیزی به این اهمیت؟ فکر کنم چند دلیل برایش وجود دارد.

I think there are a number of reasons.

One of them is we have better reporting.

یکی این که گزارش‌گری بهتر شده است. آسوشیتدپرس

The Associated Press is a better chronicler of wars

در مقایسه با راهب‌های قرن شانزدهم

over the surface of the earth

than 16th-century monks were.

وقایع‌نویسِ جنگیِ خیلی بهتری در سطح جهانی است.

(Laughter)

There's a cognitive illusion.

We cognitive psychologists know

توهم شناختی هم وجود دارد. ما روانشناسان شناختی می‌دانیم که هرچقدر

that the easier it is to recall specific instances of something,

یادآوری موارد چیزی آسان‌تر باشد،

the higher the probability that you assign to it.

ما احتمال بیشتری به وقوع آن نسبت می‌دهیم.

Things that we read about in the paper with gory footage

اخبار خون‌آلودی که در روزنامه‌ها می‌خوانیم

burn into memory more than reports of a lot more people dying

خیلی بیشتر از آمار مربوط به درگذشت افراد سالخورده در تخت بیماری،

in their beds of old age.

در حافظه‌ی ما حک می‌شوند. پویایی خاصی در بازار نظریه و دست و پا کردن طرفدار وجود دارد:

There are dynamics in the opinion and advocacy markets;

هیچ‌کس با گفتن اینکه ظاهرا همه چیز در حال بهتر شدن است،

no one ever attracted advocates and donors

تا به حال موفق به جذب شاهدان، مدافعان

by saying, "Things just seem to be getting better and better."

و صدقه‌دهنده‌گان نشده است.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

There's guilt about our treatment of native peoples

در زندگی روشنفکرانه‌ی مدرن ما

in modern intellectual life,

احساس گناهی در باره‌ی رفتار ما با مردم بومی وجود دارد، همراه با بی‌میلی به پذیرفتن

and an unwillingness to acknowledge there could be anything good

اینکه در فرهنگ غربی چیزهای خوبی هم می‌تواند وجود داشته باشد.

about Western culture.

And, of course, our change in standards can outpace the change in behavior.

و البته یک دلیل دیگر این است که تغییر در استانداردها می‌تواند از تغییر در رفتارها

One of the reasons violence went down

پیشی بگیرد. یکی از دلایل کاهش خشونت این است که

is that people got sick of the carnage and cruelty in their time.

مردم از بی‌رحمی و قتل‌عام در زمانه‌ی خود به ستوه آمدند.

That's a process that seems to be continuing,

این فرآیندی است که به نظر می‌آید همچنان ادامه داشته باشد،

but if it outstrips behavior by the standards of the day,

اما اگر با معیارهای رفتاری حال حاضر بخواهیم قضاوت کنیم،

things always look more barbaric than they would have been

آن‌وقت همه چیز خشونت‌بارتر از آن به نظر می‌رسد که

by historic standards.

مطابق معیارهای تاریخی بوده است. از این رو، امروز به‌حق به جنب‌وجوش می‌افتیم،

So today, we get exercised -- and rightly so --

if a handful of murderers get executed by lethal injection in Texas

اگر شماری قاتل را با تزریق ماده سمی

بعد از طی شدن دوره‌ی استیناف ۱۵ ساله در تگزاس بکشند. اصلاً این را

after a 15-year appeal process.

We don't consider that a couple of hundred years ago,

در نظر نمی‌آوریم که چندصد سال پیش، آدم‌ها را ممکن بود بسوزانند

they may have been burned at the stake for criticizing the king after a trial

آن هم فقط برای انتقاد از پادشاه، بعد از محاکمه‌ای که

that lasted 10 minutes,

فقط ده دقیقه طول می‌کشید، و اینکه چنین چیزی‌هایی بارها و بارها

and indeed, that that would have been repeated over and over again.

تکرار می‌شده است. امروزه به مجازات مرگ

Today, we look at capital punishment

as evidence of how low our behavior can sink,

به مثابه شاهدی از قابلیت سقوط اخلاقی‌مان می‌نگریم

rather than how high our standards have risen.

نه به عنوان شاهدی بر ارتقای معیارهای‌مان.

Well, why has violence declined?

خب چرا خشونت کاهش یافته است؟ هیچ‌کس واقعا نمی‌داند،

No one really knows, but I have read four explanations,

اما من چهار توضیح در این زمینه خوانده‌ام که هر کدامشان

all of which, I think, have some grain of plausibility.

تا حدی قابل قبول است. اولی این است که شاید

The first is: maybe Thomas Hobbes got it right.

حق با "توماس هابز" بوده باشد. او کسی بود که گفت

He was the one who said

that life in a state of nature was "solitary, poor, nasty,

زندگیِ در وضع طبیعی «منزوی، فقیر، کثیف، خشن

brutish and short."

و کوتاه» بوده است. او می‌گوید دلیلش این نبوده که

(Laughter)

Not because, he argued,

humans have some primordial thirst for blood

انسان‌ها عطشی کهن برای خون و

or aggressive instinct or territorial imperative,

غرایز تهاجمی یا کشورگشایی داشته‌اند،

but because of the logic of anarchy.

بلکه به دلیل منطق آنارشی. وقتی آنارشی حاکم باشد،

In a state of anarchy,

there's a constant temptation to invade your neighbors preemptively,

یک وسوسه‌ی دائمی وجود دارد که پیشدستانه به همسایه‌ها حمله کنی،

before they invade you.

پیش از آن‌که آن‌ها به تو حمله کنند. همین اواخر، "توماس شلینگ"

More recently, Thomas Schelling gives the analogy

مثال یک صاحب‌خانه را مطرح کرد که صدای خش‌خش

of a homeowner who hears a rustling in the basement.

از زیرزمین خانه می‌شنود. به عنوان یک آمریکای خوب حتما در خانه‌اش تفنگ دارد،

Being a good American, he has a pistol in the nightstand,

اسلحه را برمی‌دارد و از پله‌ها پایین می‌رود،

pulls out his gun, walks down the stairs.

And what does he see but a burglar with a gun in his hand?

آنچه می‌بیند یک دزد تفنگ-به-دست است.

حالا، هر کدام با خودشان فکر می‌کنند

Now, each one of them is thinking,

"I don't really want to kill that guy, but he's about to kill me.

«من که واقعا نمی‌خوام این یارو را بکشم، اما او می‌خواهد من را بکشد.

Maybe I had better shoot him before he shoots me,

شاید بهتر باشد قبل از این که او به من شلیک کند، من به او شلیک کنم،

especially since, even if he doesn't want to kill me,

به‌خصوص که حتی اگر او واقعا نخواهد من را بکشد،

he's probably worrying right now that I might kill him before he kills me."

احتمالاً در این فکر است که ممکن است من او را بکشم،

پیش از این که او من را بکشد.» و به همین ترتیب.

And so on.

Hunter-gatherer peoples explicitly go through this train of thought

مردمان جوامع شکارچی-گردآور به طور واضح درگیر همین زنجیره‌ی افکار بودند

and will often raid their neighbors out of fear of being raided first.

و معمولا از ترس این که همسایه‌هایشان به آن‌ها حمله نکنند، به آنها حمله می‌کردند.

Now, one way of dealing with this problem is by deterrence.

حالا یک راه مواجهه با این مشکل متوسل شدن به تهدید و ارعاب است.

You don't strike first, but you have a publicly announced policy

اول حمله نمی‌کنید، اما یک سیاست عمومیِ اعلام‌شده دارید که

that you will retaliate savagely if you are invaded.

اگر کسی شما را مورد تهاجم قرار دهد، به شکل وحشتناکی تلافی می‌کنید.

The only thing is that it's liable to having its bluff called,

مسئله این است که

شاید این یک بلوف به نظر بیاید، بنابراین این برای این که موثر باشد،

and therefore can only work if it's credible.

اول باید تهدیدگر معتبری باشد. در نتیجه باید برای تمام اهانت‌ها انتقام جویی کنید

To make it credible, you must avenge all insults and settle all scores,

و تمام امتیازها را به نام خود بزنید که باز منجر به حلقه‌ی خونین انتقام‌گیری می‌شود.

which leads to the cycles of bloody vendetta.

Life becomes an episode of "The Sopranos."

زندگی تبدیل به یک قسمت از «سوپرانوز» می‌شود. راه حل هابز

Hobbes's solution, "Leviathan,"

به نام «لویاثان» این بود که اگر اختیار استفاده‌ی قانونی از خشونت

was that if authority for the legitimate use of violence

به دست یک نهاد دموکراتیک یگانه باشد (همان لویاتان)

was vested in a single democratic agency -- a leviathan --

then such a state can reduce the temptation of attack,

آن‌وقت می‌توان وسوسه‌ی حمله کردن را کاهش داد،

because any kind of aggression will be punished,

زیرا هر نوع رفتار تهاجمی مجازات می‌شود و

leaving its profitability zero.

سودآوری آن را به صفر می‌رساند. وسوسه‌ی حمله پیشدستانه،

That would remove the temptation to invade preemptively

تنها از ترس اینکه آنها اول حمله کنند هم از بین می‌رود.

out of fear of them attacking you first.

It removes the need for a hair trigger for retaliation

به این صورت ضرورت مقابله به مثل برای هر تهاجم کوچک

to make your deterrent threat credible,

برای اعتبار بخشیدن به تهدید و ارعاب، برطرف می‌شود. و بنابریان منجر به

and therefore, it would lead to a state of peace.

وضعیت صلح می‌‌شود. آیزنر (مردی که آمار قتل در اسلاید

Eisner -- the man who plotted the homicide rates

that you failed to see in the earlier slide --

که شما نتوانستید ببینید را تهیه کرده)

argued that the timing of the decline of homicide in Europe

ادعا می‌کند که زمان کاهش کشت و کشتار در اروپا

coincided with the rise of centralized states.

مقارن با شکل‌گیری دولت‌های مرکزی است.

So that's a bit of a support for the leviathan theory.

آنچه که تا حدی تئوری لویاتان را تایید می‌کند.

Also supporting it is the fact that we today see eruptions of violence

تأییدیه‌ی دیگر باز این حقیقت است که امروز شاهد فوران خشونت

in zones of anarchy, in failed states, collapsed empires,

در نواحی‌ای بدون حکومت (آنارشی)، با دولت‌های ناموفق، امپراتوری‌های فروپاشیده

frontier regions, mafias, street gangs and so on.

نواحی مرزی، مافیاها، دار و دسته‌های خیابانی و غیره هستیم.

The second explanation is that in many times and places,

توضیح دوم این است که در زمان‌ها و مکان‌های بسیاری،

there is a widespread sentiment that life is cheap.

این حس رایج وجود دارد که زندگی بی‌ارزش است.

In earlier times, when suffering and early death were common in one's own life,

در دوران‌های اولیه که رنج‌کشیدن و مرگ زودهنگام چیزی متداول بود،

مردم از آسیب رساندن و کشتن دیگران احساس پشیمانی کمتری داشتند.

one has fewer compunctions about inflicting them on others.

و همچنان‌که فن‌آوری و کارآمدی اقتصادی زندگی را

And as technology and economic efficiency make life longer and more pleasant,

طولانی‌تر و خوشایندتر می‌کند، ارزش زندگی به طور کلی در نظر آدم‌ها بالاتر می‌رود.

one puts a higher value on life in general.

This was an argument from the political scientist James Payne.

این دیدگاه دانشمند سیاست، "جیمز پاین" بود.

A third explanation invokes the concept of a nonzero-sum game,

توضیح سوم به مفهوم بازی با جمعِ غیرصفر متوسل می‌شود

and was worked out in the book "Nonzero" by the journalist Robert Wright.

و در کتاب غیرصفر (Nonzero) نوشته‌ی رزنامه‌نگار "روبرت رایت"

روی آن بحث شده‌است. رایت می‌گوید که در شرایط خاصی،

Wright points out that, in certain circumstances,

cooperation or nonviolence can benefit both parties in an interaction,

همکاری و پرهیز از خشونت می‌تواند به نفع هر دو گروهی باشد که

با هم تعامل دارند، مثل منفعت دادوستد هنگامی که

such as gains in trade when two parties trade their surpluses

طرفین مازاد کالای خود را مبادله می‌کنند و هر دو جلو می‌افتند، یا هنگامی که طرفین

and both come out ahead,

or when two parties lay down their arms

سلاح‌هایشان را زمین می‌گذارند و به‌اصطلاح غنیمت صلح را بین خود تقسیم می‌کنند

and split the so-called peace dividend

that results in them not having to fight the whole time.

که در نتیجه هر دو مجبور نیستند همیشه در حال جنگ باشند.

Wright argues that technology has increased the number

رایت می‌گوید فن‌آوری تعداد بازی‌ها

of positive-sum games that humans tend to be embroiled in,

با جمع مثبت را که آدم‌ها دوست دارند درگیرشان باشند،

by allowing the trade of goods, services and ideas

از راه تجارت کالا، خدمات و ایده‌ها

over longer distances and among larger groups of people.

در فواصل طولانی‌تر و در میان گروه‌های بزرگتری از انسانها، افزایش داده است.

The result is that other people become more valuable alive than dead,

نتیجه این می‌شود که ارزش زنده‌ی آدم‌های دیگر بیشتر از مُرده‌ی آن‌ها می‌شود

and violence declines for selfish reasons.

و خشونت از روی دلایل خودخواهانه کاهش می‌یابد. رایت این طور می‌گوید که:

As Wright put it,

"Among the many reasons that I think that we should not bomb the Japanese

«در میان دلایل زیادی که برای بمباران نکردن ژاپنی‌ها وجود دارد،

یکی این است مینی‌وَن من را آن‌ها می‌سازند.»

is that they built my minivan."

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

The fourth explanation is captured in the title of a book

توضیح چهارم در عنوان کتابی به نام

called "The Expanding Circle," by the philosopher Peter Singer,

«حلقه‌ی روبه‌گسترش» به قلم "پیتیر سینگرِ" فیلسوف تجلی می‌یابد،

who argues that evolution bequeathed humans with a sense of empathy,

که می‌گوید تکامل به انسان‌ها حس همدردی بخشیده است،

تواناییِ در نظر گرفتن منفعت دیگران

an ability to treat other people's interests as comparable to one's own.

در مقایسه با منافع شخصی خود. متاسفانه، ما به صورت پیش‌فرض

Unfortunately, by default,

we apply it only to a very narrow circle of friends and family.

این قابلیت را فقط در خصوص حلقه‌ی کوچک دوستان و خانواده‌ی خود به کار می‌بندیم.

People outside that circle are treated as subhuman

با کسانی که بیرون از آن حلقه هستند، رفتاری دونِ انسانی داریم

and can be exploited with impunity.

چنان‌که بی‌هیچ مجازاتی می‌توان استثمارشان کرد. اما در طول تاریخ،

But, over history, the circle has expanded.

این حلقه گسترش یافته است. می‌توان در شواهد تاریخی دید

One can see, in historical record,

it expanding from the village, to the clan, to the tribe, to the nation,

که از یک دهکده به یک طایفه گسترش پیدا کرده، بعد به قبیله،

to other races, to both sexes and, in Singer's own arguments,

به ملیت، سپس به نژاد‌های دیگر، به هر دو جنس

و از دیدگاه سینگر در نهایت باید به تمام

something that we should extend to other sentient species.

گونه‌های دارای حواس گسترش پیدا کند. سوال این است که

So the question is:

If this has happened, what has powered that expansion?

اگر این اتفاق افتاده است، چه چیزی موتور محرک این گسترش بوده است؟

And there are a number of possibilities,

چند احتمال وجود دارد، برای مثال ازدیادِ حلقه‌های

such as increasing circles of reciprocity

ارائه‌ی خدمات متقابل، آن‌گونه که رابرت رایت بحث می‌کند.

in the sense that Robert Wright argues for.

The logic of the Golden Rule --

منطق قانون طلایی— این‌که، هر چه بیشتر درباره‌ی دیگران فکر کنی و با آن‌ها

the more you think about and interact with other people,

تعامل داشته باشی، بیشتر متوجه می‌شوی ترجیح دادن منفعت و علایق خود

the more you realize that it is untenable to privilege your interests over theirs,

بر دیگران عملی کاملا غیر قابل دفاع است.

at least not if you want them to listen to you.

حداقل وقتی می‌خواهی که به حرفت گوش کنند.

You can't say that my interests are special compared to yours

نمی‌توانی بگویی منافع من در مقایسه با شما خاص هستند،

any more than you can say

این ادعا همان‌قدر عبث است که بگویید نقطه‌ای که

the particular spot that I'm standing on is a unique part of the universe

روی آن ایستاده‌ام مرکز کائنات است

because I happen to be standing on it that very minute.

فقط به این دلیل که در این لحظه من روی آن ایستاده‌ام.

It may also be powered by cosmopolitanism, by histories

شاید همچنین کاهش خشونت با «جهان‌وطنی» شدن،

and journalism and memoirs and realistic fiction and travel and literacy,

تاریخ، روزنامه‌نگاری، وقایع‌نگاری‌، داستان‌های واقع‌گرا، مسافرت‌ها،

و سواد تقویت شده باشد. چیزهای که به شما این امکان را می‌دهند تا خود را جای افرادی بگذارید

which allows you to project yourself into the lives of other people

که پیش ازاین ممکن است با آن‌ها رفتاری دونِ انسان داشته‌اید،

that formerly you may have treated as subhuman,

and also to realize the accidental contingency of your own station in life,

و همچنین بفهمید که موقعیت شما در زندگی یک احتمال تصادفی است،

این حس که «با شانس و اقبال است که به پیش می‌روم.»

the sense that "There but for fortune go I."

Whatever its causes,

دلیلش هر چه که باشد، کاهش خشونت، به نظر من،

the decline of violence, I think, has profound implications.

تبعات عمیقی دارد. باید وادارمان کند که نه فقط از خود بپرسیم

It should force us to ask not just, "Why is there war?"

کر چرا هنوز جنگ وجود دارد؟ بلکه بپرسیم چرا صلح برقرار است؟

but also, "Why is there peace?"

Not just, "What are we doing wrong?"

فقط نپرسیم که اشتباه رفتارمان کجاست؟ بلکه بپرسیم چه کار درستی انجام داده‌ایم؟

but also, "What have we been doing right?"

Because we have been doing something right,

زیرا قطعا کاری را درست انجام می‌داده‌ایم

and it sure would be good to find out what it is.

و مطمئنا خوب است که بفهمیم چه بوده است.

Thank you very much.

بسیار از شما متشکرم.

(Applause)

(صدای تشویق حضار)

Chris Anderson: I loved that talk.

کریس آندرسون: من این سخنرانی را بسیار دوست داشتم. فکرکنم بسیاری از کسانی که در این اتاق هستند، خواهند گفت که

I think a lot of people here in the room would say

that that expansion you were talking about,

آن گسترشی که در موردش صحبت کردید،

that Peter Singer talks about,

همان که "پیتر سنیگر" درباره‌اش صحبت کرده، یک دلیلش هم فناوری است،

is also driven just by technology, by greater visibility of the other

امکان بیشتر دیده‌شدنِ دیگران، و این حس که دنیا دارد

and the sense that the world is therefore getting smaller.

کوچک‌تر می‌شود. منظورم این است که، آیا ممکن است این هم تا حدی درست باشد؟

I mean, is that also a grain of truth?

Steven Pinker: Very much.

استیون پینکر: خیلی زیاد. با نظریه‌ی رایت هم جور در می‌آید،

It would fit both in Wright's theory,

that it allows us to enjoy the benefits of cooperation

که به ما امکان می‌دهد تا از مزایای همکاری

over larger and larger circles.

در سطح حلقه‌های بزرگ و بزرگ‌تر، بیشتر بهره ببریم. اما در عین حال، فکر می‌کنم به ما کمک می‌کند

But also, I think it helps us imagine what it's like to be someone else.

تصور کنیم جای کسِ دیگری بودن چطور است. فکر می‌کنم، وقتی درباره‌ی

I think when you read of these horrific tortures

آن شکنجه‌های وحشتناک که در قرون وسطی رایج بودند می‌خوانیم، با خودمان فکر می‌کنیم،

that were common in the Middle Ages,

you think, "How could they possibly have done it,

چطور ممکن است چنین کاری کرده باشند؟

how could they not have empathized with the person

چطور ممکن است با کسی که داشتند دل و روده‌اش را خالی می‌کردند،

that they're disemboweling?"

حس همذات‌پنداری نداشته باشند؟ ما آشکارا،

But clearly, as far as they're concerned, this is just an alien being

تا جایی که به آن‌ها مربوط می‌شد، او فقط یک موجود بیگانه بود که

that does not have feelings akin to their own.

احساساتی شبیه به خودشان نداشت. به هرحال، فکر می‌کنم فن‌آوری

Anything, I think, that makes it easier

باعث شده است راحت‌تر بتوانیم دادوستدی با حضور دیگری را تصور کنیم

to imagine trading places with someone else

means that it increases your moral consideration

و این باعث می‌شود ملاحظات اخلاقی ما نسبت به آن شخص دیگر

to that other person.

بیشتر شود.

CA: I'd love every news media owner to hear that talk

CA: خب، استیو دوست دارم صاحبان خبرگزاری‌ها یک زمانی در سال آینده این سخنرانی را بشنوند.

at some point, it's so important.

فکر کنم خیلی مهم است. از تو متشکریم.

CA: Thank you. SP: My pleasure.

خواهش می‌کنم.