Optical illusions show how we see | Beau Lotto

بیو لوتو: خطاهای دیداری به ما نشان می دهند که ما چگونه می بینیم

Translator: asadollah asadshir Reviewer: Dariush Rahazad

I want to start with a game. Okay?

مایلم با یک بازی شروع کنم.

And to win this game,

و برای برنده شدن در این بازی،

all you have to do is see the reality that's in front of you

شما باید فقط واقعیتی را که پیش روی شماست،

as it really is, all right?

همانطور که هست ببینید. قبول؟

So we have two panels here, of colored dots.

ما دو صفحه اینجا داریم،

از نقاط دایره ای رنگی.

And one of those dots is the same in the two panels.

که یکی از این دایره ها شبیه هم است

در هر دو صفحه. درست؟

And you have to tell me which one.

شما باید به من بگویید کدامیک؟

Now, I narrowed it down

روی چند رنگ تمرکز می کنیم

to the gray one, the green one, and, say, the orange one.

یک خاکستری، یک سبز، بگید، یک نارنجی.

So by a show of hands, we'll start with the easiest one.

با نمایش دست ها -- با ساده ترین آن ها شروع می کنیم --

Show of hands: how many people think it's the gray one?

نمایش دست ها: چند نفر فکر می کنند که دایره مورد نظر خاکستری است؟

Really? Okay.

واقعا؟ باشه.

How many people think it's the green one?

چند نفر فکر می کنند دایره مورد نظر سبز رنگ است؟

And how many people think it's the orange one?

و چند نفر فکر می کنند دایره مورد نظر نارنجی رنگ است؟

Pretty even split.

چه تقسیم بندی جالبی.

Let's find out what the reality is.

بیایید ببینیم واقعا کدام است؟

Here is the orange one.

این دایره نارنجیه.

(Laughter)

(خنده)

Here is the green one.

این دایره سبز رنگه.

And here is the gray one.

و این دایره خاکستری.

(Laughter)

(خنده)

So for all of you who saw that, you're complete realists.

بنابراین، هر کدام از شما که این طور دیده اید، یک واقع گرای کامل هستید. درسته؟

All right?

(Laughter)

(خنده)

So this is pretty amazing, isn't it?

این واقعا قدری شگفت انگیزه، این طور نیست؟

Because nearly every living system

این بدین دلیله که تقریبا هر سیستم زنده ای

has evolved the ability to detect light in one way or another.

توانایی اش طوری تکامل یافته که قادر باشه نور رو به یک طریقی شناسایی کنه.

So for us, seeing color

برای ما، دیدن رنگ یکی از ساده ترین کارهاییه که مغز انجام می ده.

is one of the simplest things the brain does.

And yet, even at this most fundamental level,

و هنوز، حتی در چنین سطح بسیار ابتدایی،

context is everything.

سابقه همه چیزه.

What I'm going to talk about is not that context is everything,

چیزی که می خوام در موردش صحبت کنم این نیست که سابقه همه چیز است،

but why context is everything.

اما برای چی سابقه همه چیزه؟

Because it's answering that question

بخاطر اینکه جواب این سوال به ما میگه که نه تنها

that tells us not only why we see what we do,

چرا ما کاری را که انجام می دهیم می بینیم،

but who we are as individuals,

بلکه مشخص می کنه که ما به عنوان یک شخص، کی هستیم،

and who we are as a society.

و به عنوان یک جامعه، کی هسیتم.

But first, we have to ask another question,

اما در ابتدا، ما باید سوال دیگه ای بپرسیم.

which is, "What is color for?"

که اون اینه، «رنگه برای چیه؟»

And instead of telling you, I'll just show you.

و بجای جواب شما، من فقط به شما نشان می دهم.

What you see here is a jungle scene,

چیزی که شما اینجا می بینید صحنه یک جنگله.

and you see the surfaces according to the amount of light

و شما سطوح را می بینید متناسب با مقدار

that those surfaces reflect.

نوری که آن سطوح منعکس می کنند.

Now, can any of you see the predator that's about to jump out at you?

حالا، آیا کسی از شما می تونه درنده ای رو که قصد پرش به سمت شما داره رو ببینه؟

And if you haven't seen it yet, you're dead, right?

اگر شما هنوز اونو ندیدید، حالا شما مردید. درسته؟

(خنده)

(Laughter)

Can anyone see it? Anyone? No?

آیا کسی می تونه اونو ببینه؟ هیچ کس؟ نه؟

Now let's see the surfaces

حالا، بیایید سطوح رو براساس کیفیت نوری که منعکس می کنند ببینیم.

according to the quality of light that they reflect.

And now you see it.

و حالا شما اونو می بینید.

So, color enables us to see

بنابراین، رنگ ما رو قادر می سازه که

the similarities and differences between surfaces,

شباهتها و تفاوتهای موجود بین سطوح رو،

according to the full spectrum of light that they reflect.

مطابقِ طیف کامل نوری که اونا منعکس می کنن ببینیم.

But what you've just done

اما آنچه که شما صرفا انجام می دید، از بسیاری جهات، از لحاظ ریاضی غیر ممکنه.

is in many respects mathematically impossible.

Why?

چرا؟ بخاطر اینکه، همانطور که برکلی به ما می گوید،

Because, as Berkeley tells us,

we have no direct access to our physical world,

ما هیچ دسترسی مستقیمی به دنیای فیزیکی خود نداریم،

other than through our senses.

به غیر از حواسمون.

And the light that falls onto our eyes

و نوری که به چشمانمون می افته

is determined by multiple things in the world,

توسط چیزهای زیادی در دنیا معین می شه --

not only the color of objects,

نه تنها رنگ اشیاء،

but also the color of their illumination,

بلکه رنگ روشنایی اونا،

and the color of the space between us and those objects.

و رنگ فضای بین ما و اون اشیاء.

You vary any one of those parameters,

هر کدام از این پارامترها را تغییر دهید،

and you'll change the color of the light that falls onto your eye.

رنگ نوری که به چشمانتون می تابه رو تغییر خواهید داد.

This is a huge problem,

این یه مشکل بزرگه چونکه این بدان معنیه که

because it means that the same image

یه تصویر یکسان می تونه تعداد بی نهایت

could have an infinite number of possible real-world sources.

منابع در جهان واقعی داشته باشه.

Let me show you what I mean.

لذا اجازه بدید به شما نشان بدم که منظورم چیست. تصور کنید که این پشت چشم شماست.

Imagine that this is the back of your eye, okay?

و اینها دو منبع نوری از دنیای واقعیند.

And these are two projections from the world.

They're identical in every single way.

اونا از هر لحاظ شبیه همند.

Identical in shape, size, spectral content.

یکسان از لحاظ شکل، اندازه، محتوای طیفی.

They are the same, as far as your eye is concerned.

اونا مثل همند، تا اونجا که چشم شما می بینه.

And yet they come from completely different sources.

با وجود اینکه آنها از دو منبع کاملا متفاوتند.

The one on the right comes from a yellow surface,

اونیکه سمت راسته

از یک سطح زرد رنگ،

in shadow, oriented facing the left,

در سایه میاد، رویه ی متمایل به چپ،

viewed through a pinkish medium.

از طریق یک واسط صورتی دیده میشه.

The one on the left comes from an orange surface,

اونیکه در سمت چپه از یک سطح نارنجی میاد،

under direct light, facing to the right,

زیر نور مستقیم، رو به سمت راست،

viewed through sort of a bluish medium.

از طریق واسط آبی دیده میشه.

Completely different meanings,

معانی و مفاهیم کاملا متفاوت،

giving rise to the exact same retinal information.

باعث بوجود آمدن اطلاعات شبکیه ای کاملا یکسان می شود.

And yet it's only the retinal information that we get.

و هنوز اون فقط اطلاعات شبکیه ای چشمه

که ما دریافت می کنیم.

So how on Earth do we even see?

پس ما روی زمین چطور می بینیم؟

So if you remember anything in this next 18 minutes,

خب، اگر شما هیچ چیزی از 18 دقیقه ی آینده به خاطر نسپردید،

remember this:

این را به یاد داشته باشید که: نوری که به چشم شما می تابد،

that the light that falls onto your eye,

sensory information, is meaningless,

اطلاعات حسی ای هستند که فاقد هرگونه معنا و مفهومی اند.

because it could mean literally anything.

چون اون به معنی واقعی کلمه می تونه هیچ معنایی نده.

And what's true for sensory information is true for information generally.

و هرچی که برای اطلاعات حسی دسته داره برای اطلاعات کلی و عمومی هم صادقه.

There's no inherent meaning in information.

هیچ معنی ذاتی در اطلاعات وجود نداره.

It's what we do with that information that matters.

مهم اینه که ما با اون اطلاعات چیکار می کنیم.

So, how do we see? Well, we see by learning to see.

پس، ما چطور می بینیم؟ خب، ما از طریق یادگیری دیدن، می بینیم.

The brain evolved the mechanisms for finding patterns,

بنابراین، مغز روشها و مکانیسمهایی را تکامل داده برای یافتن الگوها،

finding relationships in information,

یافتن روابط موجود در اطلاعات،

and associating those relationships with a behavioral meaning,

و بهم ربط دادن اون روابط

با یک مفهوم رفتاری،

a significance, by interacting with the world.

یک معنی و مفهوم، توسط تعامل با دنیا.

We're very aware of this

این موضوع برای ما بسیار آشناست

in the form of more cognitive attributes, like language.

به صورت بیشتر ویژگیهای شناختی، مانند زبان.

I'm going to give you some letter strings,

خب، میخوام یک رشته حروف به شما بدم. و از شما بخوام که اونا رو برام بخونید.

and I want you to read them out for me, if you can.

اگر شما می تونید.

Audience: "Can you read this?"

شنوندگان: «می توانید این را بخوانید؟»

"You are not reading this."

«شما این را نمی خوانید.»

"What are you reading?"

«چه چیزی می خوانید؟»

Beau Lotto: "What are you reading?" Half the letters are missing, right?

سخنران: «چه چیزی می خوانید؟» نصف حروف جا افتاده. درسته؟

There's no a priori reason

هیچ دلیل مشخصی وجود نداره که چرا یک «H» باید

why an "H" has to go between that "W" and "A."

بین «W» و «A» قرار بگیرد

But you put one there. Why?

اما شما یکی اونجا قرار می دید. چرا؟

Because in the statistics of your past experience,

بخاطر اینکه در تجربیات آماری قبلی شما

it would have been useful to do so.

انجام چنین کاری مفید بوده. لذا شما اونو مکررا انجام می دید.

So you do so again.

And yet you don't put a letter after that first "T."

با اینکه شما یک حرف بعد از اولین «T» قرار نمی دهید.

Why? Because it wouldn't have been useful in the past.

چرا؟ بخاطر اینکه انجام این کار در گذشته مفید نبوده.

So you don't do it again.

بنابراین شما اونو تکرار نمی کنید.

So, let me show you how quickly our brains can redefine normality,

پس بگذارید به شما نشان بدم که چگونه مغز ما می تونه بسرعت حالت نرمال رو بازتعریف کنه،

even at the simplest thing the brain does, which is color.

حتی در مورد ساده ترین کاری که مغز انجام می دهد که همان رنگ است.

So if I could have the lights down up here.

خب، اگر بتونم چراغ های بالای اینجا رو خاموش کنم.

I want you to first notice that those two desert scenes are physically the same.

از شما می خوام که نخست توجه کنید که اون دو صحنه ی بیابان از لحاظ فیزیکی کاملا مشابه هستند.

تنها یکی معکوس دیگریه. درست؟

One is simply the flipping of the other.

Now I want you to look at that dot

از شما می خوام که نگاه کنید به اون نقطه که

between the green and the red.

بین دو منطقه سبز و قرمزه. باشه؟

And I want you to stare at that dot. Don't look anywhere else.

از شما می خوام که به اون نقطه خیره بشید. و به هیچ جای دیگه ای نگاه نکنید.

We're going to look at it for about 30 seconds,

و ما به اون نقطه به مدت 30 ثانیه نگاه می کنیم،

که یک کمی در این سخنرانی 18 دقیقه ای کشنده است.

which is a bit of a killer in an 18-minute talk.

(Laughter)

(خنده(

اما واقعا از شما می خوام که یاد بگیرید.

But I really want you to learn.

And I'll tell you -- don't look anywhere else --

به شما خواهم گفت -- به هیچ جای دیگری نگاه نکنید --

I'll tell you what's happening in your head.

به شما خواهم گفت که چه چیزی در سر شما در حال اتفاق افتادنه.

Your brain is learning,

مغز شما در حال یادگیریه. و یادگیری اش این است که سمت راستِ میدان دیدش

and it's learning that the right side of its visual field

تحت روشنایی قرمزه،

is under red illumination;

the left side of its visual field is under green illumination.

و سمتِ چپِ میدان دیدش تحت روشنایی سبزه.

That's what it's learning. Okay?

این اون چیزیه که در حال یادگرفتنه. درسته؟

Now, when I tell you, I want you to look at the dot between the two desert scenes.

حالا، زمانی که من به شما گفتم، از شما می خوام که به نقطه بین دو منظره بیابان نگاه کنید.

So why don't you do that now?

خب چرا شما اونو حالا انجام نمی دید؟

(Laughter)

(خنده)

Can I have the lights up again?

آیا می تونم چراغها رو دوباره روشن کنم؟

I take it from your response they don't look the same anymore, right?

من از واکنش شما برداشت می کنم که اونا شبیه هم نیستند. درسته؟

(Applause)

(کف زدن)

Why? Because your brain is seeing that same information

چرا؟ بخاطر اینکه مغز شما در حال دیدن همون اطلاعات مشابه به این صورت است که

as if the right one is still under red light,

وقتی که سمت راست هنوز تحت نور قرمزه

and the left one is still under green light.

سمت چپ هنوز تحت نور سبزه.

این حالت نرمال جدید شماست.

That's your new normal.

Okay? So, what does this mean for context?

بنابراین، معنای این برای سابقه چیه؟

It means I can take two identical squares,

این بدین معنیه که می تونم این دو مربع یکسان را برداشته،

put them in light and dark surrounds,

و اونا رو در حالتی که دورشان روشن و تاریکه قرار بدم.

and the one on the dark surround looks lighter than on the light surround.

و حالا اون یکی که اطرافش تیره هست روشن تر از اون یکیه که اطرافش روشنه.

اونچه که قابل توجهه صرفا به روشنایی و تیرگی احاطه شده اون ماده مربوط نیست.

What's significant is not simply the light and dark surrounds that matter.

It's what those light and dark surrounds meant for your behavior in the past.

مهم اینه که اون روشنایی و تیرگی احاطه شده چه معنی ای برای رفتار شما در گذشته داشته است.

So I'll show you what I mean.

خب، به شما نشان می دم که منظورم چیه. اینجا

Here we have that exact same illusion.

همون روشنایی کاملا یکسان رو داریم.

We have two identical tiles on the left,

ما دو کاشی شبیه هم داریم، در سمت چپ،

one in a dark surround, one in a light surround.

یکی دورش تیره و دیگری دورش روشنه.

And the same thing over on the right.

و شبیه همون هم سمت راست داریم.

Now, I'll reveal those two scenes,

حالا، کاری که انجام میدم اینه که آن دو منظره رو بازبینی کنم.

but I'm not going to change anything within those boxes,

اما قصد ندارم که چیزی را در مورد اون بسته ها تغییر بدم،

به غیر از مفهوم و معنی اونارو.

except their meaning.

And see what happens to your perception.

و ببینیم که چه اتفاقی در ادراک شما می افته.

Notice that on the left

به سمت چپ توجه کنید

the two tiles look nearly completely opposite:

دو کاشی تقریبا متضاد هم به نظر می رسند.

one very white and one very dark, right?

یکی خیلی روشن و دیگری خیلی تیره.

درسته؟ در حالی که، در سمت راست،

Whereas on the right, the two tiles look nearly the same.

آن دو کاشی تقریبا شبیه هم و یکسان دیده میشند.

And yet there is still one on a dark surround,

و هنوز یکی از اونا دورشون تیره و دیگری دورش روشنه.

and one on a light surround.

Why?

چرا؟ بدلیل اینکه کاشیِ در اون سایه

Because if the tile in that shadow were in fact in shadow,

اگر واقعا در سایه بود،

and reflecting the same amount of light to your eye

و مقداری نوری رو به چشم شما منعکس می کنه

as the one outside the shadow,

که اونی که خارج از سایه است منعکس می کنه،

it would have to be more reflective -- just the laws of physics.

پس اون باید بیشتر منعکس کننده باشه -- صرفا براساس قوانین فیزیک.

So you see it that way.

بنابراین شما اون رو این طوری می بینید.

Whereas on the right, the information is consistent

در حالیکه در سمت راست، اطلاعات مطابق

with those two tiles being under the same light.

با اون دو کاشی ست که تحت نور یکسان قرار دارند.

If they're under the same light reflecting the same amount of light to your eye,

اگر اونا تحت نور یکسان باشند، مقدار یکسانی نور

به چشمان شما بازتاب می دهند.

then they must be equally reflective.

پس اونا باید بطور یکسان انعکاس دهنده باشند.

So you see it that way.

بنابراین شما اونا رو اونطور می بینید.

Which means we can bring all this information together

که این بدین معنیه که می تونیم تمامی این اطلاعات را با هم ادغام کنیم

to create some incredibly strong illusions.

تا یک خطای دید باور نکردنی قوی ایجاد کنیم.

This is one I made a few years ago.

این چیزی است که چند سال پیش درست کرده ام.

And you'll notice you see a dark brown tile at the top,

شما یک کاشی قهوه ای تیره در بالا می بینید،

and a bright orange tile at the side.

و یک کاشی نارنجی روشن در یک کنار می بینید.

That is your perceptual reality.

اون واقعیت ادراکی شماست. واقعیت فیزیکی

The physical reality is that those two tiles are the same.

اینه که هر دو اون کاشیها شبیه هم هستند.

Here you see four gray tiles on your left,

اینجا شما در سمت چپ خود چهار کاشی خاکستری می بینید،

seven gray tiles on the right.

هفت کاشی خاکستری در سمت راست.

I'm not going to change those tiles at all,

قصد ندارم که هیچ تغییری در این کاشی ها بدم.

but I'm going to reveal the rest of the scene.

ولی قصد دارم که بقیه صحنه رو آشکار کنم.

And see what happens to your perception.

و ببینیم که چه اتفاقی برای درک شما می افته.

The four blue tiles on the left are gray.

اون چهار کاشی آبی در سمت چپ خاکستری هستند.

The seven yellow tiles on the right are also gray.

اون هفت کاشی زرد رنگ در سمت راست هم خاکستری هستند.

They are the same. Okay?

اینها شبیه هم هستند. درسته؟

Don't believe me? Let's watch it again.

باور ندارید؟ بیایید اونا رو دوباره ببینیم.

What's true for color is also true for complex perceptions of motion.

هر چه که برای رنگها صدق می کنه برای ادراکات پیچیده حرکتی هم صدق می کنه.

So, here we have --

خب اینجا داریم --

let's turn this around -- a diamond.

اجازه بدید اینرو برگردونم -- یک الماس.

And what I'm going to do is, I'm going to hold it here,

کاری که می خوام انجام بدم اینه که می خوام اونو اینجا نگه دارم،

and I'm going to spin it.

و اونو بچرخونم.

And for all of you, you'll see it probably spinning this direction.

و همه شما احتمالا می بینید که در حال چرخش به این سمته.

Now I want you to keep looking at it.

حالا از شما می خوهم که به اون نگاه کنید.

Move your eyes around, blink, maybe close one eye.

چشمان خود را حرکت داده، پلک بزنید، یک چشم خود را ببندید.

And suddenly it will flip, and start spinning the opposite direction.

ناگهان اون حرکتش برعکس میشه، و شروع به چرخش در جهت عکس میکنه.

Yes? Raise your hand if you got that. Yes?

بله؟ در صورت مشاهده این حالت دست خود رو بالا ببرید. بله؟

Keep blinking.

به پلک زدن ادامه بدید. هر بار که شما پلک می زنید اون تغییر جهت میده. درسته؟

Every time you blink, it will switch.

So I can ask you, which direction is it rotating?

حالا می تونم از شما بپرسم، که اون به کدوم جهت می چرخه؟

How do you know?

شما چطور می دونید؟

Your brain doesn't know, because both are equally likely.

مغز شما نمی دونه. بخاطر اینه که هر دو بطور مساوی شبیه هم هستند.

So depending on where it looks,

پس بنا به اینکه اون در چه جهتی به نظر برسه، اون برعکس میشه

it flips between the two possibilities.

بین دو حالت ممکن.

Are we the only ones that see illusions?

آیا ما تنها موجوداتی هستیم که خطای دید رو می بینیم؟

The answer to this question is no.

جواب به این سوال منفیه.

Even the beautiful bumblebee,

حتی زنبورهای زیبای بامبل هم

with its mere one million brain cells,

با بیش از یک میلیون سلول مغزی خودشون

which is 250 times fewer cells than you have in one retina,

که 250 برابر کمتر از شبکیه شماست،

sees illusions, does the most complicated things

خطای دید رو می بینند، یکی از پیچیده ترین چیزهایی که حتی

that even our most sophisticated computers can't do.

پیشرفته ترین کامپیوترهای ما نیز قادر به انجام اون نیستند رو انجام می دن.

So in my lab we work on bumblebees,

پس در آزمایشگاهِ من، البته روی زنبورهای بامبل کار میکنیم.

because we can completely control their experience,

بخاطر اینکه ما می تونیم کاملا تجربیات اونا رو کنترل کنیم،

and see how it alters the architecture of their brain.

و ببینیم که اون چطور ساختار مغزی اونا رو دگرگون میکنه.

ما این کار رو در آنچه ماتریس زنبور می نامیم انجام می دهیم.

We do this in what we call the Bee Matrix.

Here you have the hive.

شما اینجا یک کندو دارید. می تونید زنبور ملکه رو ببینید،

You can see the queen bee, the large bee in the middle.

که همون زنبور بزرگ در وسط اونجاست. اون تخمها، همگی دختراش هستن.

Those are her daughters, the eggs.

و اونا در میان این کندو

They go back and forth between this hive and the arena, via this tube.

و این منطقه، از طریق این تیوب به جلو و عقب می رن.

You'll see one of the bees come out here.

و شما میبینید که یکی از زنبورها از اینجا بیرون میاد.

You see how she has a little number on her?

میبینید که اون چطور یه شماره کوچیک روی خودش داره؟

There's another one coming out, she also has a number on her.

بله حالا یکی دیگه هم در حال بیرون اومدنه. اونم یه شماره دیگه روی خودش داره.

Now, they're not born that way, right?

معلومه که اونا اینطوری بدنیا نیومدن. درسته؟

We pull them out, put them in the fridge, and they fall asleep.

ما همگی اونا رو در آورده، و در یخچال قرار میدیم، و اونا به خواب میرن.

Then you can superglue little numbers on them.

بعد شما می تونید اون شماره های کوچیک رو روی اونا قرار بدید.

(خنده)

(Laughter)

And now, in this experiment they get a reward if they go to the blue flowers.

حالا در این آزمون اونا در صورتیکه به سمت گلهای آبی برن جایزه خواهند گرفت.

They land on the flower,

اونا روی گل میشینن. اونا زبون خودشونو اونجا میچسبونن،

stick their tongue in there, called a proboscis, and drink sugar water.

که به اون خرطوم میگن، و اونا آب شکردار می نوشن.

She's drinking a glass of water that's about that big to you and I,

حالا اون در حال نوشیدن یه لیوان آبه که برای من و شما خیلی زیاده،

will do that about three times, then fly.

که اینو سه بار انجام میده، و بعد پرواز می کنه.

And sometimes they learn not to go to the blue,

بعضی وقتا اونا یاد می گیرن که به سمت گل آبی نرن،

but to go where the other bees go.

بلکه هر جا که بقیه زنبورا می رن اونا هم می رن.

So they copy each other.

پس اونا از همدیگه کپی برداری می کنن. اونا می تونن تا پنج بشمارن. اونا می تونن چهره ها رو شناسایی کنن.

They can count to five. They can recognize faces.

And here she comes down the ladder.

اینجا اون از نردبان پایین میاد.

And she'll come into the hive, find an empty honey pot,

به داخل کندو میاد، و ظرف خالی عسل رو پیدا میکنه،

and throw up, and that's honey.

و توش بالا میاره، این عسله.

(Laughter)

(خنده)

Now remember, she's supposed to be going to the blue flowers,

حال به یاد بیارید -- (خنده)

-- اون قراره که به سمت گلهای آبی بره.

but what are these bees doing in the upper right corner?

اما این زنبورها در سمت بالا گوشه راست چه کاری انجام می دن؟

It looks like they're going to green flowers.

اینطور بنظر میرسه که اونا بسمت گلهای سبز می رن.

Now, are they getting it wrong?

حالا، آیا اونا اشتباه کردن؟

And the answer to the question is no. Those are actually blue flowers.

جواب این سوال منفیه. اونا واقعا گلهای آبی رنگ هستند.

But those are blue flowers under green light.

اما اونا گلهای آبی تحت نور سبز هستند.

So they're using the relationships between the colors to solve the puzzle,

بنابراین اونا از روابط بین رنگها برای حل معما استفاده می کنن.

which is exactly what we do.

که همون کاریه که ما انجام میدیم.

So, illusions are often used,

بنابراین، خطای دید اغلب مورد استفاده قرار میگیره،

especially in art, in the words of a more contemporary artist,

مخصوصا در هنر، در کلام یک هنرمند معاصر،

"to demonstrate the fragility of our senses."

«برای نشان دادن شکنندگی حواس ما»

Okay, this is complete rubbish.

درست. این یک جمله ی کاملا بی ارزشه.

The senses aren't fragile. And if they were, we wouldn't be here.

حواس شکننده و نامطمئن نیستن. اگر این طور بودن ما الان اینجا نبودیم.

در عوض، رنگها به ما چیزی کاملا متفاوت میگن،

Instead, color tells us something completely different,

that the brain didn't actually evolve to see the world the way it is.

که مغز در واقع اونطور تکامل نیافته که دنیا رو همونطور که هست ببینه.

We can't.

ما نمی تونیم. بجای اون، مغز طوری تکامل یافته که دنیا رو بشکلی ببینه

Instead, the brain evolved to see the world

the way it was useful to see in the past.

که در گذشته برامون مفید بوده.

And how we see is by continually redefining normality.

و ما با بازتعریف مداوم حالت نرمال، دنیا رو میبینیم.

So, how can we take this incredible capacity of plasticity of the brain

خب ما چطور می تونیم

ظرفیت شگفت انگیزِ انعطاف پذیری مغز رو در اختیار بگیریم

and get people to experience their world differently?

و کاری کنیم که مردم بتوانند طور دیگه ای جهان رو تجربه کنن؟

Well, one of the ways we do it in my lab and studio

خب، یکی از راههایی که ما در آزمایشگاه و استودیو انجام می دهیم

is we translate the light into sound,

اینه که ما نور رو به صدا ترجمه می کنیم

and we enable people to hear their visual world.

و ما مردم رو قادر می سازیم که جهان دیداری خود رو بشنوند.

And they can navigate the world using their ears.

اونا میتونن جهان رو با استفاده از گوشهای خودشون مرور کنن.

Here's David on the right, and he's holding a camera.

این دیویده، در سمت راست. و اون یک دوربین رو نگه داشته.

On the left is what his camera sees.

در سمت چپ، اون چیزیه که دوربین اونو میبینه.

And you'll see there's a faint line going across that image.

و شما می بینید که اونجا یه خط وجود داره، یه خط کمرنگ که از وسط تصویر رد میشه.

That line is broken up into 32 squares.

اون خط به 32 مربع تقسیم شده.

In each square, we calculate the average color.

در هر مربع ما رنگ میانگین رو محاسبه میکنیم.

And then we just simply translate that into sound.

و سپس بسادگی اونو به صدا ترجمه میکنیم.

And now he's going to turn around,

و حالا او می چرخه

چشماشو می بنده،

close his eyes,

and find a plate on the ground with his eyes closed.

یه صفحه روشن رو با چشمان بسته روی زمین پیدا می کنه.

(Continuous sound)

(Sound changes momentarily)

(Sound changes momentarily)

(Sound changes momentarily)

(Sound changes momentarily)

(Sound changes momentarily)

Beau Lotto: He finds it. Amazing, right?

اونو پیدا میکنه. شگفت آوره. این طور نیست؟

So not only can we create a prosthetic for the visually impaired,

بنابراین نه تها میتونیم یک پروتز برای اختلالات بینایی بسازیم،

but we can also investigate

بلکه ما میتوانیم همچنین تحقیق کنیم که مردم چگونه

how people literally make sense of the world.

به معنای واقعی کلمه جهان رو حس میکنن.

But we can also do something else.

اما ما یه کار دیگه هم میتونیم انجام بدیم. ما میتونیم همچنین با استفاده از رنگ، موزیک بسازیم.

We can also make music with color.

So, working with kids,

خب، کار کردن با بچه ها،

they created images,

اونا تصاویر رو میسازن،

thinking about what might the images you see

فکر کنید که تصاویری که می بینید شبیه چه صداهایی هستند

sound like if we could listen to them.

اگه شما می تونستید به اونا گوش بدید.

And then we translated these images.

و سپس ما این تصاویر را ترجمه می کنیم.

And this is one of those images.

این یه نمونه از اون تصاویره.

And this is a six-year-old child composing a piece of music

این یک بچه شش ساله است که یک قطعه موزیک

for a 32-piece orchestra.

برای یک ارکستر 32 تایی می نویسد.

And this is what it sounds like.

و این صداهای مربوط به اون است.

(Electronic representation of orchestral music)

So, a six-year-old child. Okay?

پس، یک بچه شش ساله. اوکی؟

Now, what does all this mean?

حالا، تمامی اینها به چه معنیه؟

What this suggests is that no one is an outside observer of nature, okay?

چیزی که به اون اشاره می کند این است که هیچکس یک مشاهده گرِ خارج

از طبیعت نیست. درست؟

We're not defined by our central properties,

ما بوسیله ی ویژگی های مرکزی مان تعریف نشده ایم،

by the bits that make us up.

توسط ذراتی که ما را ساخته اند.

We're defined by our environment and our interaction with that environment,

ما توسط محیطمان و تعاملمان با اون محیط معین و مشخص می شویم --

by our ecology.

با اکولوژی مان.

And that ecology is necessarily relative, historical and empirical.

و اون اکولوژی ضرورتا نسبی،

تاریخی و تجربی است.

این چیزیه که دوست دارم این بحث را با اون خاتمه بدم.

So, what I'd like to finish with is this over here.

Because what I've been trying to do is really celebrate uncertainty.

چون چیزی که من تلاش کرده ام که انجامش بدم گرامی داشتِ عدم قطعیت است.

Because I think only through uncertainty is there potential for understanding.

زیرا فکر می کنم که تنها از طریق عدم قطعیته که اون پتانسیل برای فهمیدن و درک کردن وجود داره.

So, if some of you are still feeling a bit too certain,

بنابراین، اگه بعضی از شما هنوز ذره ای احساس اطمینان میکنید،

I'd like to do this one.

مایلم این آزمایش رو انجام بدم.

So, if we have the lights down.

حالا اگر ما چراغها را خاموش کنیم.

And what we have here --

و چیزی که اینجا داریم --

Can everyone see 25 purple surfaces on your left,

آیا همه 25 سطح بنفش

در سمت چپ خودشون می بینن،

and 25, call it yellowish, surfaces on your right?

و 25 سطح، زرد رنگ، در سمت راست شما؟

So now, what I want to do,

حالا کاری که میخوام انجام بدم:

I'm going to put the middle nine surfaces here

9

under yellow illumination,

تحت نور زرد رنگ

by simply putting a filter behind them.

خیلی راحت با قرار دادن یک فیلتر در پشت اونا.

بسیار خوب. حالا شما میتونید ببینید که نوری که

Now you can see that changes the light that's coming through there, right?

که از خلال اون میاد را تغییر میده. درسته؟

Because now the light is going through a yellowish filter

بدلیل اینکه حالا نور از طریق یک فیلتر زرد رنگ میاد

و سپس یک فیلتر بنفش رنگ.

and then a purplish filter.

I'm going to do the opposite on the left here.

میخوام این کارو بطور برعکس در سمت چپ انجام بدم.

I'm going to put the middle nine under a purplish light.

نه سطح میانی تحت نور بنفش قرار میدم.

Now, some of you will have noticed that the consequence

حالا، تعدادی از شما این نتیجه را متوجه خواهید شد که

is that the light coming through those middle nine on the right,

نوری که از خلال اون نه سطح میانی سمت راست میاد،

or your left, is exactly the same as the light

یا سمت چپ شما،

دقیقا مشابه همان نوریه که از خلال

coming through the middle nine on your right.

نه سطح میانی سمت راست شما میاد.

Agreed? Yes?

موافقید؟ بله؟

Okay. So they are physically the same.

بسیار خوب. ولی اینها بطور فیزیکی عین همند.

Let's pull the covers off.

اجازه بدید که پوششها رو برداریم.

Now remember --

حال به یاد داشته باشید،

you know that the middle nine are exactly the same.

شما میدونید که نه سطح میانی دقیقا شبیه همند.

Do they look the same?

آیا اونا شبیه همند؟ نه.

No.

The question is, "Is that an illusion?"

سوال اینه، «آیا این یک خطای دید و توهمه؟»

And I'll leave you with that.

من شما رو با این سوال ترک میکنم.

So, thank you very much.

پس، از شما بسیار سپاسگزارم.

(Laughter)

(Applause)

(کف زدن)