Kakenya Ntaiya: A girl who demanded school | TED

کاکنیا نتایا: دختری که خواستار مدرسه بود

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: soheila Jafari Reviewer: Amirpouya Ghaemian

There's a group of people in Kenya.

در کنیا قومی هست،

People cross oceans to go see them.

که مردم برای دیدن آن ها از اقیانوس ها عبور می‌کنند.

These people are tall.

آن ها بلند قامتند.

They jump high. They wear red.

بلند می‌پرند و قرمز می‌پوشند.

And they kill lions.

و شیرها را می‌کشند.

You might be wondering, who are these people?

شاید شما در شگفت باشید که این ها چه کسانی هستند؟

These are the Maasais.

انها ماسایاها هستند.

And you know what's cool? I'm actually one of them.

می دانید که چه چیزی این جا جالبه؟ من یکی از آن ها هستم.

The Maasais, the boys are brought up to be warriors.

پسرهای ماسایایی را طوری پرورش می دهند که یک جنگجو شوند.

The girls are brought up to be mothers.

و دخترها برای مادر شدن تربیت می‌شوند.

When I was five years old,

هنگامی که پنج ساله بودم،

I found out that I was engaged

فهمیدم که من نامزد شدم

to be married as soon as I reached puberty.

تا این که بلافاصله بعد از بالغ شدن ازدواج کنم.

My mother, my grandmother, my aunties,

مادرم، مادربزرگم، عمه‌هایم،

they constantly reminded me that

دائماً به من یادآور می‌شدند که

your husband just passed by.

شوهرت الان از اینجا گذشت.

(Laughter) Cool, yeah?

(خنده ی حاضرین) بامزه‌اس، این طور نیست؟

And everything I had to do from that moment

و از همان لحظه تمام کاری که من می‌بایستی می‌کردم

was to prepare me to be a perfect woman at age 12.

این بود که در سن دوازده سالگی همسری بی نقصی باشم.

My day started at 5 in the morning,

روز من، ساعت ۵ صبح با

milking the cows, sweeping the house,

دوشیدن شیر گاوها، جارو کردن خانه،

cooking for my siblings, collecting water, firewood.

غذا پختن برای خواهر و برادرانم، جمع‌آوری آب و هیزم شروع می‌شد.

I did everything that I needed to do

من همه‌ی آنچه را که باید انجام می‌دادم تا یک

to become a perfect wife.

همسر تمام عیار باشم انجام دادم.

I went to school not because the Maasais'

من به مدرسه رفتم، نه به دلیل اینکه

women or girls were going to school.

زنان و دختران ماسایایی به مدرسه می‌رفتند.

It's because my mother was denied an education,

بلکه به دلیل اینکه مادرم از تحصیل محروم شده بود،

and she constantly reminded me and my siblings that

و او دائماً به من و خواهر و بردارهایم می‌گفت که

she never wanted us to live the life she was living.

او هرگز نمی‌خواهد که ما مانند او زندگی کنیم.

Why did she say that?

چرا او این را می‌گفت؟

My father worked as a policeman in the city.

پدرم به عنوان یک پلیس در شهر کار می‌کرد.

He came home once a year.

او سالی یک بار به خانه می‌آمد.

We didn't see him for sometimes even two years.

گاهی به مدت دو سال اورا نمی‌دیدیم.

And whenever he came home, it was a different case.

هرگاه که او به خانه می‌آمد، همه چیز فرق می کرد.

My mother worked hard in the farm

مادرم در مزرعه به سختی کار می‌کرد

to grow crops so that we can eat.

تا محصولاتی را بکارد که ما بتوانیم بخوریم.

She reared the cows and the goats

او گاو و بز پرورش می‌داد

so that she can care for us.

برای این که از ما نگهداری کند.

But when my father came, he would sell the cows,

اما وقتی پدرم می‌آمد، گاوها را می‌فروخت،

he would sell the products we had,

و همبن طور محصولاتی را که داشتیم،

and he went and drank with his friends in the bars.

و با دوستانش به میخانه می‌رفت و مست می‌کرد.

Because my mother was a woman,

چون مادرم یک زن بود،

she was not allowed to own any property,

اجازه نداشت که هیچ گونه اموالی داشته باشد.

and by default, everything in my family anyway

و به صورت پیش فرض همه چیز در خانواده

belongs to my father, so he had the right.

به پدر تعلق داشت، بنابراین او این حق را داشت که چنین کاری بکند.

And if my mother ever questioned him,

و اگر مادر سؤالی از او می‌کرد،

he beat her, abused her, and really it was difficult.

پدر او را کتک می‌زد، و آزارش می‌داد، و این واقعاً سخت بود.

When I went to school, I had a dream.

وقتی به مدرسه رفتم، یک آرزو داشتم.

I wanted to become a teacher.

می‌خواستم یک معلم شوم.

Teachers looked nice.

معلم ها خوب به نظر می‌رسیدند.

They wear nice dresses, high-heeled shoes.

آن ها لباس خوب می‌پوشند، کفش پاشنه دار می‌پوشند.

I found out later that they are uncomfortable, but I admired it.

بعداً فهمیدم که این کفش ها راحت نیستند ولی من تحسینشان می‌کردم.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

But most of all, the teacher was just writing on the board --

اما در بیشتر اوقات، معلم فقط روی تخته سیاه می‌نوشت --

not hard work, that's what I thought,

و در مقایسه با کاری که در مزرعه انجام می‌دادم کار او خیلی مشکل نبود،

compared to what I was doing in the farm.

من این طور فکر می‌کردم.

So I wanted to become a teacher.

بنابراین من می‌خواستم که یک معلم بشوم.

I worked hard in school, but when I was in eighth grade,

من به سختی در مدرسه درس خواندم، اما وقتی در کلاس هشتم بودم

it was a determining factor.

یک عامل تعیین کننده وجود داشت.

In our tradition, there is a ceremony

در آداب و رسوم ما، مراسمی برای بود

that girls have to undergo to become women,

که دختران می بایستی در آن سن برای زن شدن زیر بار آن می رفتند،

and it's a rite of passage to womanhood.

و آن مراسمی بود برای ورود به دنیای زنانگی.

And then I was just finishing my eighth grade,

من کلاس هشتم را تازه تمام کرده بودم،

and that was a transition for me to go to high school.

و این شرطی برای من برای رفتن به دبییرستان بود.

This was the crossroad.

و این تصمیم مهمی بود که باید می گرفتم.

Once I go through this tradition, I was going to become a wife.

وقتی که به این سنت عمل می کردم، یک همسر می شدم.

Well, my dream of becoming a teacher will not come to pass.

پس، آرزوی معلم شدن من به وقوع نمی پیوست.

So I talked -- I had to come up with a plan

من صحبت کردم-- من می‌بایستی

to figure these things out.

راه حلی برای این مشکل پیدا می‌کردم.

I talked to my father. I did something that most girls have never done.

من با پدرم صحبت کردم. من کاری را کردم که بیشتر دختران هرگز نکرده بودند.

I told my father, "I will only go through this ceremony

به پدرم گفتم، "من فقط به شرطی این مراسم را می پذیرم

if you let me go back to school."

که به من اجازه بدهی به مدرسه برگردم."

The reason why, if I ran away,

به این دلیل که اگر من فرار می کردم،

my father will have a stigma, people will be calling him

ننگی بود برای پدرم، و مردم به پدرم می گفتند

the father of that girl who didn't go through the ceremony.

او مردی است که دخترش به مراسم نرفت.

It was a shameful thing for him to carry the rest of his life.

و این چیز شرم آوری برای او بود که آن را برای باقی عمرش تحمل کند.

So he figured out. "Well," he said, "okay,

بنابراین او تصمیمش را گرفت. او گفت" بسیار خوب،

you'll go to school after the ceremony."

تو پس از مراسم به مدرسه خواهی رفت."

I did. The ceremony happened.

من به مراسم رفتم. مراسم انجام شد.

It's a whole week long of excitement.

یک هفته پراز هیجان بود.

It's a ceremony. People are enjoying it.

این یک مراسم بود. مردم از آن لذت می‌بردند.

And the day before the actual ceremony happens,

و روز قبل از اینکه مراسم واقعاً صورت بپذیرد،

we were dancing, having excitement,

ما رقصیدیم، هیجان داشتیم،

and through all the night we did not sleep.

و همه‌ی شب را بیدار ماندیم.

The actual day came, and we walked out of the house

روز موعود فرا رسید، ما در حالی که می‌رقصیدیم، از خانه خارج شدیم.

that we were dancing in. Yes, we danced and danced.

بله، ما می‌رقصیدیم ومی‌رقصیدیم.

We walked out to the courtyard, and there were a bunch of people waiting.

از حیاط خانه خارج شدیم، و گروهی از مردم منتظر ما بودند.

They were all in a circle.

آنها دایره وار ایستاده بودند.

And as we danced and danced,

و همانطور که ما می‌رقصیدیم و می‌رقصیدیم،

and we approached this circle of women,

به حلقه ای از زنان رسیدیم،

men, women, children, everybody was there.

مردان، زنان و کودکان، همه آنجا بودند.

There was a woman sitting in the middle of it,

یک زن در میان آن حلقه نشسته بود،

and this woman was waiting to hold us.

و منتظر بود تا ما را بگیرد.

I was the first. There were my sisters and a couple of other girls,

من اولین نفر بودم. خواهرانم و چند دختر دیگر هم بودند،

and as I approached her,

همین که به او رسیدم،

she looked at me, and I sat down.

او به من نگاه کرد و من نشستم.

And I sat down, and I opened my legs.

من نشستم، و پاهایم را باز کردم.

As I opened my leg, another woman came,

همین که پاهایم را باز کردم، زن دیگری آمد،

and this woman was carrying a knife.

که چاقویی را به همراه داشت.

And as she carried the knife, she walked toward me

همان طور که چاقو در دست داشت به طرف من آمد

and she held the clitoris, and she cut it off.

و چوچوله ی (بخشی از اندام جنسی زنان) مرا گرفت و برید.

As you can imagine, I bled. I bled.

همان طور که می‌توانید تصور کنید، به شدت خونریزی کردم.

After bleeding for a while, I fainted thereafter.

بعد از مدتی خونریزی، غش کردم.

It's something that so many girls --

این چیزیست که برای خیلی دختر ها اتفاق میافتد--

I'm lucky, I never died -- but many die.

و من خوش‌شانس بودم که نمُردم -- چون دختر های زیادی می‌میرند.

It's practiced, it's no anesthesia, it's a rusty old knife,

این عمل به صورت تجربی یاد گرفته شده بود، داروی بیهوشی درکار نبود، چاقو کهنه و زنگ زده‌ بود،

and it was difficult.

واین کار بسیار سخت بود.

I was lucky because one, also, my mom did something

من خوش شانس بودم زیرا مادرم برای من کاری کرد

that most women don't do.

که بیشتر زنان نمی‌کنند.

Three days later, after everybody has left the home,

سه روز بعد، پس از اینکه همه خانه را ترک کردند،

my mom went and brought a nurse.

مادرم رفت و یک پرستار آورد.

We were taken care of.

از من مراقبت شد.

Three weeks later, I was healed, and I was back in high school.

سه هفته بعد، من بهبود یافتم و به دبیرستان بازگشتم.

I was so determined to be a teacher now

حال، آن قدر برای معلم شدن مصمم بودم

so that I could make a difference in my family.

که می‌توانستم تغییراتی در خانواده ام ‌ایجاد کنم.

Well, while I was in high school, something happened.

خُب در زمانی که در دبیرستان بودم، اتفاقی افتاد.

I met a young gentleman from our village

من مردی نجیبی از اهالی روستایمان را دیدم

who had been to the University of Oregon.

که در دانشگاهی در اُرگان (ایالتی در آمریکا) درس خوانده بود.

This man was wearing a white t-shirt, jeans, camera,

او تی شرت سفید و شلوار جین پوشیده بود، دوربین داشت،

white sneakers -- and I'm talking about white sneakers.

کفش ورزشی سفید به پا داشت - و کفش ورزشی سفید چیز مهمی بود.

There is something about clothes, I think, and shoes.

چیزی در مورد لباس ها کفش او وجود داشت.

They were sneakers, and this is in a village

آن ها ورزشی بودند، و این پوشش در روستایی

that doesn't even have paved roads. It was quite attractive.

که حتی جاده آسفالته هم نداشتند، بسیار جذاب بود.

I told him, "Well, I want to go to where you are,"

به او گفتم،" خُب، می خواهم به جایی که تو هستی بروم،"

because this man looked very happy, and I admired that.

چون که به نظرم او بسیار شاد می‌آمد و من این را تحسین می‌کردم.

And he told me, "Well,

و او به من گفت،

what do you mean, you want to go?

"منظورت از رفتن چیست؟

Don't you have a husband waiting for you?"

همسری منتظر تو نیست؟"

And I told him, "Don't worry about that part.

به او گفتم، "نگران این قسمت نباش.

Just tell me how to get there."

فقط به من بگو چگونه به آنجا بروم."

This gentleman, he helped me.

این مرد بزرگ به من کمک کرد.

While I was in high school also, my dad was sick.

در زمانی که من در دبیرستان بودم، پدرم بیمار بود.

He got a stroke, and he was really, really sick,

او سکته کرده بود، و شدیداً بیمار بود،

so he really couldn't tell me what to do next.

بنابراین او نمی‌توانست به من بگوید که باید چه کار بکنم.

But the problem is, my father is not the only father I have.

اما مشکل اینجا بود که پدرم تنها پدری نبود که من داشتم.

Everybody who is my dad's age, male in the community,

هر مردی که در جامعه ی ما هم سن پدرم بود،

is my father by default --

به صورت پیش فرض پدر من است--

my uncles, all of them -- and they dictate what my future is.

عموهایم، همه‌شان-- و آن ها آینده ام را به من دیکته می‌کردند.

So the news came, I applied to school

سپس فهمیدم، من برای مدرسه اقدام کردم

and I was accepted to Randolph-Macon Woman's College in Lynchburg, Virginia,

من در کالج زنان راندولف باکن در اینچبرگ، ویرجینیا پذیرفته شدم،

and I couldn't come without the support of the village,

من بدون حمایت روستایمان نمی‌توانستم بیایم،

because I needed to raise money to buy the air ticket.

زیرا برای خرید بلیت احتیاج به جمع آوری پولی داشتم.

I got a scholarship but I needed to get myself here.

من کمک هزینه دانشجویی دریافت کرده بودم ولی من می بایستی خودم را به آن جا می رساندم.

But I needed the support of the village,

من نیاز به حمایت و پشتیبانی روستا داشتم،

and here again, when the men heard,

و دوباره، وقتی که مردان این را شنیدند،

and the people heard that a woman had gotten an opportunity to go to school,

و مردم شنیدند که یک زن فرصتی بدست آورده تا به دانشگاه برود،

they said, "What a lost opportunity.

گفتند، "چه فرصت بی حاصلی.

This should have been given to a boy. We can't do this."

این را باید به یک پسر می دادند. ما نمی‌توانیم این کار را بکنیم."

So I went back and I had to go back to the tradition.

پس من برگشتم و مجبور بودم سُنت‌ را رعایت کنم.

There's a belief among our people

باوری در بین مردم ما هست

that morning brings good news.

که می‌گوید صبح خبر خوش می آورد.

So I had to come up with something to do with the morning,

پس من می‌بایستی صبح کاری می‌کردم،

because there's good news in the morning.

چون صبح خبر خوب‌ می‌آورد.

And in the village also, there is one chief, an elder,

و در روستا یک رئیس وجود دارد که از همه سالمند‌ترهست،

who if he says yes, everybody will follow him.

اگر او بگوید بله همه نظر او را دنبال خواهند کرد.

So I went to him very early in the morning, as the sun rose.

بنابراین من صبح خیلی زود وقتی که خورشید داشت طلوع می‌کرد، پیش او رفتم.

The first thing he sees when he opens his door is, it's me.

اولین چیزی که او وقتی در را باز کرد دید من بودم.

"My child, what are you doing here?"

"فرزندم، اینجا چه ‌می کنی؟"

"Well, Dad, I need help. Can you support me to go to America?"

"پدر، من به کمک نیاز دارم. آیا می توانی از من حمایت کنی تا به آمریکا بروم؟"

I promised him that I would be the best girl,

من به او قول دادم که بهترین دختر باشم،

I will come back, anything they wanted after that,

برگردم، و بعد از آن هر چه که آن ها بخواهند،

I will do it for them.

برایشان انجام خواهم داد.

He said, "Well, but I can't do it alone."

او گفت،"خُب، من به تنهایی نمی‌توانم اینکار را بکنم."

He gave me a list of another 15 men that I went --

او به من لیستی از ۱۵ مرد دیگر را داد و من--

16 more men -- every single morning

۱۶ مرد دیگر- هر روز صبح

I went and visited them.

می‌رفتم و آن ها را می‌دیدم.

They all came together.

آنها دور هم جمع شدند.

The village, the women, the men, everybody came together

تمامی اهالی دهکده، زنان، مردان، همه جمع شدند

to support me to come to get an education.

تا من بیایم و درس بخوانم.

I arrived in America. As you can imagine, what did I find?

من به آمریکا رسیدم. همان طور که می‌توانید تصور کنید، چه چیزی را من یافتم؟

I found snow!

من برف دیدم!

I found Wal-Marts, vacuum cleaners,

من وال‌مارت (فروشگاه زنجیره ای در آمریکا)، جارو برقی،

and lots of food in the cafeteria.

و یه عالمه خوراکی در کافی شاپ ها دیدم.

I was in a land of plenty.

من در سرزمین وفور بودم.

I enjoyed myself, but during that moment while I was here,

من بسیار لذت بردم، اما از همان لحظه که آنجا بودم،

I discovered a lot of things.

چیزهایی زیادی دیدم.

I learned that that ceremony that I went through

من فهمیدم مراسمی که در ۱۳ سالگی به آن رفتم،

when I was 13 years old, it was called female genital mutilation.

ختنه‌ی زنان نامیده می شد.

I learned that it was against the law in Kenya.

من یاد گرفتم که در کنیا این برخلاف قانون بود.

I learned that I did not have to trade part of my body

من یاد گرفتم که من نمی‌بایستی بخشی از بدنم را

to get an education. I had a right.

با امکان ادامه ی تحصیل معامله ‌می‌کردم. من حقوقی داشتم.

And as we speak right now, three million girls

و همین الان که داریم اینجا صحبت می‌کنیم، سه میلیون دختر

in Africa are at risk of going through this mutilation.

در آفریقا در خطر این نقص عضو هستند.

I learned that my mom had a right to own property.

من یاد گرفتم که مادرم حق مالک بودن را داشته است.

I learned that she did not have to be abused

و یاد گرفتم که او نمی‌بایستی آزار می‌دید

because she is a woman.

تنها به این دلیل که او زن بود.

Those things made me angry.

این چیزها مرا عصبانی می‌کردند.

I wanted to do something.

می‌خواستم کاری کنم.

As I went back, every time I went,

وقتی برگشتم، هر بار که برگشتم،

I found that my neighbors' girls were getting married.

متوجه شدم که دختران همسایه در حال ازدواج هستند.

They were getting mutilated, and here,

آنها ختنه می شدند، و در اینجا،

after I graduated from here, I worked at the U.N.,

بعد از اینکه من ازاینجا فارغ التحصیل شدم، در سازمان ملل کار کردم،

I went back to school to get my graduate work,

به مدرسه برگشتم تا کار فارغ التحصیلی را بگیرم،

the constant cry of these girls was in my face.

تمام مدت گریه این دختران جلوی چشمم بود.

I had to do something.

می‌بایستی کاری می‌کردم.

As I went back, I started talking to the men,

وقتی برگشتم شروع به صحبت با مردان،

to the village, and mothers, and I said,

اهالی دهکده، و مادران کردم و گفتم،

"I want to give back the way I had promised you

"می خواهم برگردم که به وعده‌ای داده بودم

that I would come back and help you. What do you need?"

که برمی‌گردم و به شما کمک می‌کنم عمل کنم. شما به چه چیزی نیاز دارید؟"

As I spoke to the women, they told me,

با زنان که صحبت کردم، آن ها به من گفتند

"You know what we need? We really need a school for girls."

"می‌دانی ما چه می‌خواهیم. ما واقعا یک مدرسه برای دختران می‌خواهیم."

Because there had not been any school for girls.

زیرا هرگز در آنجا مدرسه ای برای دختران نبوده.

And the reason they wanted the school for girls

و دلیل این که آن ها مدرسه ای برای دختران می‌خواستند

is because when a girl is raped when she's walking to school,

این بود که هنگامی که دختری در راه مدرسه مورد تجاوز قرار می گیرد،

the mother is blamed for that.

مادر اوست که برای این موضوع سرزنش ‌می‌شود.

If she got pregnant before she got married,

اگر قبل از اینکه ازدواج کند باردار شود،

the mother is blamed for that, and she's punished.

مادرش برای این کار سرزنش، و مجازات می‌شود.

She's beaten.

او را کتک می‌زنند.

They said, "We wanted to put our girls in a safe place."

آن ها گفتند، "ما می‌خواهیم که دختران‌مان را به محیطی امن بفرستیم."

As we moved, and I went to talk to the fathers,

ما کار را شروع کردیم، و من رفتم تا تا با پدران صحبت کنم،

the fathers, of course, you can imagine what they said:

البته می توانید تصور کنید که آن ها چه گفتند:

"We want a school for boys."

"ما یک مدرسه برای پسرها می‌خواهیم."

And I said, "Well, there are a couple of men from my village

و من گفتم،" خُب، چند نفر از مردان دهکده ام

who have been out and they have gotten an education.

به خارج از کشور رفته اند و تحصیل کرده اند.

Why can't they build a school for boys,

چرا‌ آن ها یک مدرسه برای پسران نمی‌سازند،

and I'll build a school for girls?"

و من هم یک مدرسه برای دختران؟"

That made sense. And they agreed.

این برای آن ها منطقی بود. آن ها موافقت کردند.

And I told them, I wanted them to show me a sign of commitment.

من به آن ها گفتم، که نشانه‌ای از پایبندی به این حرف به من بدهید.

And they did. They donated land where we built the girls' school.

و آن ها این کار را کردند. آن ها زمینی را اهدا کردند تا ما مدرسه‌ای برای دختران بسازیم.

We have.

و ما مدرسه‌ای برای دختران داریم.

I want you to meet one of the girls in that school.

می خواهم یکی از دختران آن مدرسه را نشان‌تان بدهم.

Angeline came to apply for the school,

آنجلین آمد تا در مدرسه ثبت نام کند،

and she did not meet any criteria that we had.

او هیچ‌ یک از معیارهای ما را نداشت.

She's an orphan. Yes, we could have taken her for that.

او یک یتیم بود. بله، ما می توانیم او را ثبت نام کنیم.

But she was older. She was 12 years old,

اما سن او بالا بود. او ۱۲ ساله بود،

and we were taking girls who were in fourth grade.

ما دخترانی که در کلاس چهارم بودند را قبول می کردیم.

Angeline had been moving from one place --

آنجلین تمامی عمرش را در حال جا به جا شدن بود--

because she's an orphan, she has no mother, she has no father --

چون که او یتیم بود، نه مادر داشت و نه پدر--

moving from one grandmother's house to another one,

پس از خانه ی یک مادر بزرگ به خانه ی مادربزرگ دیگر،

from aunties to aunties. She had no stability in her life.

از خانه ی یک عمه به خانه ی عمه ی دیگر جابه جا می‌شد. او در زندگی او هیچ وقت جایی ساکن نمی شد.

And I looked at her, I remember that day,

به او نگاه کردم، آن روز را به خاطر دارم

and I saw something beyond what I was seeing in Angeline.

و من چیزی بسیار با ارزش تر و والاتر در او دیدم.

And yes, she was older to be in fourth grade.

بله او بزرگتر از آن بود که در کلاس چهارم باشد.

We gave her the opportunity to come to the class.

ما به او این فرصت را دادیم که به سر کلاس بیاید.

Five months later, that is Angeline.

۵ ماه بعد، این آنجلین است.

A transformation had begun in her life.

تغییر در زندگی او شروع شده بود.

Angeline wants to be a pilot so she can fly around the world

آنجلین ‌می‌خواهد یک خلبان شود تا بتواند به سراسر دنیا سفر کند

and make a difference.

و دنیا را دگرگون کند.

She was not the top student when we took her.

وقتی او را قبول کردیم او بهترین دانش آموز نبود.

Now she's the best student, not just in our school,

اکنون او بهترین دانش آموز هست، نه تنها در مدرسه‌ ما

but in the entire division that we are in.

بلکه در تمامی منطقه‌ای که ما در آن زندگی می‌کنیم.

That's Sharon. That's five years later.

این شَرون هست. و این پنج سال بعد.

That's Evelyn. Five months later, that is the difference that we are making.

این اولین هست. پنج ماه بعد، این ها تغییراتی هستند که ایجاد می‌کنیم.

As a new dawn is happening in my school,

سپیده دم جدیدی که در مدرسه من در حال وقوع است

a new beginning is happening.

آغاز نویی را به همراه خواهد آورد.

As we speak right now, 125 girls will never be mutilated.

الان که ما صحبت می‌کنیم ۱۲۵ دختر هستند که از این قطع عضو نجات پیدا کردند.

One hundred twenty-five girls will not be married when they're 12 years old.

یکصد و بیست و پنج دختر که در ۱۲ سالگی ازدواج نکرده‌اند.

One hundred twenty-five girls are creating and achieving their dreams.

یکصد و بیست و پنج دختر می‌روند که رؤیا هایشان را می سازند و به آن می رسند.

This is the thing that we are doing,

این کاری است که ما انجام ‌می‌دهیم،

giving them opportunities where they can rise.

دادن فرصتی به آن ها برای اینکه رشد کنند.

As we speak right now, women are not being beaten

همین الان که ما صحبت می‌کنیم، زنان

because of the revolutions we've started in our community.

به دلیل انقلابی‌ که ما در جا‌معه‌ ی خودمان شروع کردیم کتک نمی خورند.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

I want to challenge you today.

امروز می‌خواهم شما را به چالش بکشم.

You are listening to me because you are here,

شما به حرف‌های من گوش می دهید چون که با دید مثبتی اینجا هستید.

very optimistic.

شما به حرف‌های من گوش می دهید چون که با دید مثبتی اینجا هستید.

You are somebody who is so passionate.

شما اشتیاق فوق العاده ای دارید.

You are somebody who wants to see a better world.

شما می خواهید دنیای بهتری داشته باشید.

You are somebody who wants to see that war ends, no poverty.

شما می‌خواهید جنگ‌ها تمام شوند، و فقرنباشد.

You are somebody who wants to make a difference.

شما کسانی هستید که می‌خواهید دنیایتان را متحول کنید.

You are somebody who wants to make our tomorrow better.

شما کسانی هستید که می خواهید فردای بهتری بسازید.

I want to challenge you today that to be the first,

می‌خواهم شما را به این چالش بکشم که اولین باشید،

because people will follow you.

زیرا دیگران راه شما را دنبال خواهند کرد.

Be the first. People will follow you.

اولین باشید. مردم شما را دنبال خواهند کرد.

Be bold. Stand up. Be fearless. Be confident.

شهامت داشته باشید. برخیزید. شجاع باشید. اعتماد به نفس داشته باشید.

Move out, because as you change your world,

حرکت کنید، زیرا وقتی که دنیای خودتان را تغییر دهید،

as you change your community,

جامعه ی خودتان را هم تغییر می‌دهید،

as we believe that we are impacting one girl, one family,

و همین که ما این را باور داشته باشیم، همزمان ما بر زندگی یک دختر، یک خانواده،

one village, one country at a time.

یک دهکده، یک کشور تأثیر میگذاریم.

We are making a difference, so if you change your world,

ما تغییر ایجاد خواهیم کرد، اگر دنیای خود را تغییر دهید،

you are going to change your community,

جامعه ی خودتان را تغییر خواهید داد،

you are going to change your country,

کشورتان را تغییر خواهید داد،

and think about that. If you do that, and I do that,

به این فکر کنید. اگر شما تغییررا ایجاد کنید، اگر من این کار را بکنم،

aren't we going to create a better future for our children,

آیا ما دنیای بهتری برای آینده فرزندانمان،

for your children, for our grandchildren?

برای فرزندان خودتان و برای فرزندان فرزندان تان نخواهیم ساخت؟

And we will live in a very peaceful world. Thank you very much.

و ما در دنیای بسیار مسالمت آمیز و آرامی زندگی خواهیم کرد.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)